Vrolijke avond met
een stekende angel
Celia Cruz-Tito Puente magistraal
J
Verfrissende exegese van bekende akkoordenschema'
Mozart en Salieri
muzikaal sterk
Onbekende componisten nog onbemind
Militante doemdenkers!,
met oprechte muziek
Spaarpandbrief 1980/85
Brechts Finse Mijnheer Puntilla
Uiteenlopende muziek in 'Belgische' tiendaagse
Wedgwood
serviezen
tijdloze
tafelcultuur
Pandbrief 1980per1982/88
:0WesÜand Utrecht Hypotheekbank
Kansen voor dans
in onderwijs
ONKYO
£bWestland Utrecht Hypotheekbank
Karl Marx in Venlo
Jimmy Knepper in BIM-huis
MAANDAG 1 DECEMBER 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
PH
WA/
door André Rutten
AMSTERDAM „We moe
ten een vrolijke avond heb
ben", schrijft Fritz Marquardt
over zijn bedoelingen met
Brechts „Mijnheer Puntilla
en zijn knecht Matti", dat hij
bij het Publiekstheater gere
gisseerd heeft. Hij voegt er
wel aan toe: „maar met een
angel die zorgvuldig onder de
grap schuil gaat."
BIJ de première, zaterdagavond tn de
Stadsschouwburg, bleek dat een goe
de karakteristiek voor de voorstel
ling, die tot stand gekomen is. De
vrolijkheid was er ruimschoots, de
verborgen angel voelbaar.
Een „volksstuk" noemde Brecht dit
spel. dat hij in 1940, uit Duitsland
gevlucht, in Finland geschreven heeft
op grond van Finse volksverhalen,
die hem daar verteld werden. Puntilla
is een rijke hereboer, die als hij dron
ken is hartelijk en bijzonder gul is,
maar nuchter een onmens. In zijn
dronkenschap is zijn chauffeur Matti
zijn grote vriend, aan wie hij zijn
dochter Eva zou willen uithuwelij
ken, verlooft hij zich met vier eenvou
dige meisjes, neemt hij royaal arbei
ders aan, maakt hij het ontslag van
een rode knecht weer ongedaan. Als
hij nuchter is moet zijn dochter hem
via een huwelijk met een diplomaat
in de hogere kringen binnenleiden,
jaagt hij de vier bruiden smadelijk
van zijn erf. stuurt hij de net aange
nomen arbeiders weer weg, ontslaat
de rode knecht opnieuw, scheldt Mat
ti de huid vol.
In het stuk. opgebouwd als een lite
raire revue met in elk van de elf
scenes zelfstandige gebeurtenissen.'
pelturige dochter Eva van Pauline
van Rhenen, die verrassend duidelijk
toont dat zij kordaat optreedt tegen
haar dronken vader, maar ook, zon
der dronkenschap, zijn ambivalentie
geërfd heeft, zowel aangetrokken
door de mooie manieren en het geld
van de voor haar bestemde attaché,
als door de mannelijke kracht van de
knecht MattL
Alle relaties, die zich in de elf scènes
voordoen, ook de tamelijk kortston-
zie je Puntilla van dronken nuchter dige, zijn op een zeer heldere, veelzeg-
worden. weer dronken, weer nuchter
en uiteindelijk weer dronken. Een
groot deel van de vrolijkheid wordt
veroorzaakt door de tegenstellingen
tussen wat hij in dronkenschap en
nuchterheid doet, niet alleen in zijn
manier van praten, maar vooral ook
in de verschillen tussen zijn reacties
op de situaties en op de personen
erin.
Gees Linnebank. op een grappige ma
nier imposanter gemaakt dan hij van
nature is, werkt die tegenstellingen
uitstekend uit. maar houdt ook de
eenheid van die tegendelen in stand.
De angel, die daar op zichzelf al ln zit,
wordt duidelijk bespeurbaar door het
tegenspel dat hij krijgt. Van Wim van
der Grijn als een laconieke Matti. die.
eerst even geamuseerd het spel mee
speelt, de luimen van de potentaat
over zich heen laat komen en slim
bijstuurt, maar tenslotte, na een
nieuwe dronken nacht, zo verstandig
is te vertrekken. Van een mooie, wis-
gende manier uitgewerkt, waarbij in
elke figuur de eigenaardigheden er
van met veel humor zijn uitgebeeld,
doeltreffend gestyleerd.
De gezichten zijn tot suggesties van
maskers gemaakt, aangevuld door ty
perende elementen in de kleding, ont
worpen door Henning Schalier. Zoals
de decors, die van mooie, ruime een
voud zijn, maar ook zeer gedurfde
elementen bevatten.
Niet alleen een paar keer de batterij
en flessen en de toenemende rotzooi
op de voorgrond, maar ook de echte
auto met open laadbak, die nogal
wild het toneel op komt rijden, een
deur ramt, een telefoonpaal, en ten
slotte, ter voltooiing van de Hatelma-
berg. die hij in Puntilla's bibliotheek
aan het bouwen is, door Matti op het
grote bureau gereden wordt. Voor een
zeer verblufte zaal. Een vuurwerk van
clowneske acrobatiek, waarbij je met
open mond naar Gees Linnebank en
Wim van der Grijn zit te fcijken.
Puntilla (Gees Linnebank) en Matti (Wim van der Grijn) op de
Hatelmaberg, nagebouwd in de bibliotheek. Foto Kon van ncnnekom
door Frlts Lagerwerf»
UTRECHT Uit het raam
staren en op een houtje bijten
ADVERTENTIE
was er de afgelopen dagen
niet bij voor het Utrechtse
concertpubliek. In 't Hoogt
woedde het multi-media festi
val Mixage, de plaatselijke
Stichting Jazz trakteerde op
de wonderlijke combinatie
Misha Mengelberg-Gijs Hen
driks en in het kader van de
Belgische Tiendaagse stond
een aantal onder de noemer
„Zuiderburen" gerangschikte
groepen in het Muziekcen
trum Vredenburg.
Na een paar door vermoeidheid be
laagde concerten kwamen Celia Cruz
en de musici van het Tito Puente
orkest hier tot de zo lang verwachte
climaxen. Freddy Martina heeft stel
lig geschiedenis geschreven met het
brengen van deze magistrale eenheid
van Afro-Cubaanse polyritmiek, uit
gekiend geïnstrumenteerde orkest
partijen en meeslepende zang, die
voor de komende zomerfestivals een
ontegenzegelijke „must" is. Zelfs
diep in de nacht wisten de vijftig
plussers niet van ophouden, Celia
Cruz onderhandelde met het publiek
over de te zingen stukken, Puente
vuurde zijn ritmesectie tot ongeken
de hoogten aan, controleerde regel
matig of zijn bassist niet achter de
bladmuziek zat te dutten en ging
tenslotte achter de tlmbales bijna
zelf door de knieën. Normale gesprek
ken werden niet meer gevoerd in de
tot Hilton Paramaribo omgetoverde
Vredenburg-foyer, daar de thermo
meter spoedig tropische waarden
aangaf. Duidelijk werd dat het tij
dens dit historische optreden om veel
meer dan zomaar dansmuziek ging,
de verschrikkelijk swingende Son
Montuno Bemba Colora en de Rum
ba Caramelos staan me in ieder geval
als het summum van latin jazz in het
geheugen gegrift
Daags na het extraverte geweld van
deze namaak-Belgen was de rest van
het programma enigszins koeler al
Speciaal vandaag
In voor een Briefkaart op de
eerste Rang, fragmenten uit
onder meer „One trick pony",
„Smokey and the bandit",
„Stardust Memories", „The
fiendish plot of dr. Fu Man-
chu" en „The finale count
down".
Ned. 1/19.55
Nieuw: de Flip Fluitketel
show. André van Duin met een
fluitketel op z'n hoofd en om
hem heen tal van Nederlandse
topattracties, zoals Luv en
Ronnie Tober.
Ned. 2/20.27
De KRO portretteert vier
theologen/religieuze denkers.
In de eerste aflevering Doro-
thée Sölle. Persoonlijke ach
tergrond en inspiratie van de
theologische en politieke ach
tergrond vande Duitse protes
tantse theologe.
Ned. 1/22.45
Plein Publiek gaat mee op
de nieuwe golf: de ouders van
druggebruikers. Aan het slot
belangrijke adressen.
Hilv. 2/09.30
ADVERTENTIE
Pandbrief looptijd maximaal 8 jaar. Huidig
ly rentepercentage 11%; huidige afgifteprijs f995,-
/éfe opgelopen rente vanaf 15 maart 1980 (effectief ren-
W dement ca. 11.12%).Jaarlijkse rente-uitkering f 110,-.
Aan toonder. Tussentijds verhandelbaar op de effektenbeurs.
Verkrijgbaar bij de kantoren van Westland/Utrecht Hypotheekbank,
of bij uw bank of commissionair in effekten. Rt«rcn*rfb*TwW^wort*tm«kn
Hoofdkantoor: Amsterdam, Sarphatistraat 1,020-26 31 31
revancheerde het saxofoonkwartet
van André Goudbeek, Hommage aan
Adolphe Sax, zich hartverwarmend
voor het snipverkouden gebeuren
aan het begin van de Oktober Jazz
maand. De nu al met een zachte g
pratende Hagenaar Luc Houtkamp
heeft Leo Coomans op baritonsax ze
ker adequaat vervangen.
De rebellenclub van de Amsterdamse
Belg Hans Duller, schuilgaand onder
de duistere naam Stichting Amster
dams Tenorenonderzoek, was niet
volledig en zal dan ook op een later
tijdstip worden gerecenseerd. In het
kort gezegd bleek saxofonist Jan
Cees Tans een openbaring, met een
verreikende techniek en verbeel-
DEN HAAG (ANP) Tussen de dans
enerzijds en het wetenschappelijk on
derwijs en onderzoek anderzijds zijn
ins ons land wel enkele bindingen
maar ze houden niet veel meer in dan
een reeks incidenten. Gezien de be
langstelling mag verwacht worden
dat de dans in onderwijs en onder
zoek meer aan bod zal komen. De
ontwikkeling gaat in de richting van
het onderbrengen van de dans in het
hoger beroepsonderwijs.
Dit is zaterdag in 8cheveningen ge
bleken op de jaarvergadering van het
Centraal Dansberaad, het orgaan
voor overleg, advies en dienstverle
ning voor de dans in al zijn facetten.
Eefje van Schaik, medewerkster van
onze krant en Annelies Schrijnen-van
Gastel hadden voor de studiedag met
betrokkenen onderzoeksvragen ge
ïnventariseerd op het gebied van
scheppende dans, danspedagogiek en
theorie.
dingskracht. De geafficheerde Dord-
tenaar Johnny Grif fin had zich in
middels laten vervangen door saxofo
nist-componist Sam Rivers, en die
bleek niet zo n geslaagd alternatief te
zijn.
Begeleid door één van de beste con
trabassisten ter wereld, David Hol
land, en de smaakvolle „newcomer"
Steve Ellington (geen familie) op
drums, verviel Rivers in zijn aloude
multi-instrumentele fout. Na een bril
jant exposé op de tenorsax, zijn be
langrijkste Instrument, bespeelde de
aartsvader van de New Yorkse Joft"-
muslci met een wat flegmatieke op
en afbouw de piano, de sopraansax
en de fluit. Een weinig slimme volgor
de van de controversiële meester die
het niveau van de platen Fuchsia
Swing Song, the Tuba trio en Para
gon niet haalde. Het publiek leefde
op na verwijzingen naar Afrikaanse
highlife muziek, de Miles Davis com
positie All Blues, stoorde zich geens
zins aan een slappe scat-vokaal, maar
constateerde terecht dat Rivers met
stortvloeden van noten zijn span
kracht zwaar overschatte.
door Franz Straatman
UTRECHT Op de goll van
publiciteit rond het toneel
stuk Amadeus van Peter
Shafler, presenteerde het
Utrechts Symfonie Orkest
Rimski Korsakoffs eenakter
opera Mozart en Salieri. Toch
was het Muziekcentrum Vre
denburg zaterdagavond maar
net voor de helft gevuld. Jam
mer, want Simski's stuk over
de zogenaamde moord op Mo
zart is wat betreft de muziek
aangenaam, Ja zelfs sterk te
noemen.
Het zou oneerlijk zijn het toneelstuk
van Shaffer uit 1979 te vergelijken
met de dichterlijke weinig theatrale
scène die Alexander Poesj kin ln 1830
ontwierp en waar Rimski rond 1895,
meer uit Spielerei, een operaatje van
maakte. Shaffer kon putten uit aller
lei wetenschappelijk onderzoek waar
uit is gebleken dat de geheimzinnige
bezoeker die opdracht tot het Re
quiem gaf. helemaal geen engel des
doods was, net zoals allerlei andere
„feiten" rond de dood van Mozart
romantische verzinsels waren. Poesj-
kin liet juist die opdracht voor dat
Requiem een belangrijke rol spelen
(en Rimski vlocht dat compositorisch
heel knap in), waarop Salieri inhaak
te door in Mozarts wijnglas vergif te
gieten.
Rimski zal vooral tot componeren
zijn aangetrokken door de lyrische
monoloog van Salieri waarin hij van
zijn jaloezie jegens het moeiteloos
genie van Mozart getuigt. Door de
geweldige vocale kwaliteiten van de
bas-bariton Wout Oosterkamp werd
deze lange scène een boelend verhaal.
Wanneer dan Mozart binnenstapt
met een blinde violist ln zijn kielzog
(act van concertmeester Dick Bor)
die heel vals een meezingertje uit
Don Giovanni speelt, lijkt het even of
er zich een komedie ontwikkelt, maar
Salieri Is daar ongevoelig voor
Hartstochtelijk
Als Mozart, vertolkt door Wouter
Goedhart, vervolgens een nieuwe kla
viercompositie voorspeelt. Is dat ko
ren op de molen van afgunst. Vanuit
een Mozartiaans thema bouwt Rims
ki een pianoconcertachtige scène op
die hartstochtelijk Tsjaikofskiaans
is. Heel handig had regisseur Jan
Bouws. werkend in de kale ruimte
van de concertpiste met enkele zet
stukken deze scène „bevroren" (de
figuren staan dan als dood) in een
witte lichtbundel. Het USO wist
romantische partituur met allerlei
Mozartiaanse verwijzingen tot leven
te brengen.
inr
Voor de pauze van beide componis
ten een werkstuk. Mozarts adagio ei
fuga KV 546 is spitsroeden lopen voorT
strijkers. De aanpak van dirigent
Cormeliu Dumbraveanu was log; zijn l
musici misten de verfijning om de|VM
fuga helder en luchtig neer te zetten. ;yj-j
Van Salieri klonk de „24 variaties op
La follia di Spagnia", een heel be-ff
roemd en vaak gebruikt 17de-eeuwsflVl
Portugees danswijsje. Nogal schools
door Salieri uitgewerkt voor grootlaoe
bezet orkest. Alleen de vijf laatste toell
variaties waren zo opvallend anders, n di
levendig en spits, dat ik me afvroeg: en
was dit van Salieri of had-ie het ge- iet
pikt (nu draait de man zich om in zijn oer
graf!) Die „24 variaties" is wel eenjesp
dankbaar orkeststuk, want er zit veel iaa
solo-werk in (o.a. een flinke harppar- >esl<
tij) waar diverse USO-leden in uit-net
blonken. Een iets pittiger tempo van wee
de kant van dirigent Dumbraveanu jdei
had veel verveling kunnen voor
komen. )e
cha
ADVERTENTIE
De aankoop van HiFi-apparatuur is een
zaak van vergelijken en dan beslissen.
Ontdek daarom eerst wat Onkyo
verstaat onder: Quartz Lock. Accu-Btas
en Super Servo.
2 Jaar garantie O
BON
U gelieve mij te zenden documentatfe
over de ONKYO apparaten
U kunt deze bon opsturen in een
enveloppe zonder postzegel aan
Acoustical Antwoordnr. 93
1200 VK "s-Graveland
/aai
ein
e h
Ie
0SSI
al 1
Lmi
net
leef
prer
Ie l
esti
frer
*n
Ir
Eer
der
(rei
■Uk
lyri
yer
fE)
iele
door Stan Rijven
AMSTERDAM Echo and
the Bunnymen vormen een
band uit Liverpool met een
naam die aan Sjors van de
ADVERTENTIE
U0/ Spaarpandbrief, groeit in 5 jaar naar f 1.700,-
/O Huidig rentepercentage 11%; huidige afgiftepnjs f 995,-
opgelopen rente vanaf 3 maart 1980 (effectief rende-
I ment ca. 11.10%). Aan toonder.
Tussentijds verhandelbaar op de effektenbeurs. Verkrijgbaar bij de kan
toren van Westland/Utrecht Hypotheekbank, of bij uw bank of com
missionair in effekten. r™«-
Hoofdkantoor: Amsterdam, Sarphatistraat 1,020-26 31 31
door Ralph Degens
VENLO Karl Marx zat vrij
dagavond zelf in de zaal toen
zijn „Fantasia Semiseria" in
Venlo door het Limburgs
Symfonie Orkest werd uitge
voerd. Het bleek een goed ge
construeerd maar nogal stijf-
jes-academisch klinkend
werkje, dat hiermee zijn eer
ste uitvoering in Nederland
beleefde. Een publiek van on
geveer tien mannen en vijf
entwintig vrouwen was van
deze gebeurtenis getuige. De
nu 83-jarige, in München ge
boren componist (die ooit
leerling van Carl Orff is ge
weest) was nog kwiek genoeg
om het podium te halen voor
dat het beleefdheidsapplaus-
je was ingezakt.
Een wat triest begin dus van het
tweede concert van dit seizoen ln de
hier al vaker genoemde en geroemde
Muslca Viva Serie waarmee het Lim
burgse orkest dapper bij de tijd wil
blijven, maar waarmee het zijn pu
bliek maar zelden van huls, buis en
haard weet weg te lokken.
Toch was dit programma, met onbe
kende namen als Marx en Komma,
best aardig om voorzichtig een beetje
in de nieuwere muziek thuis te raken.
Dat geldt zeker voor het Pianocon
cert „Sigkale" van de nu 67-jarige
Tsjech Karl Michael Komma dat met
zijn virtuoos verwerkte Bartók-in-
vloeden precies vertrouwd genoeg
klinkt om er een bekwame vertolker
veel succes mee te laten behalen. De
jonge Akense pianist Georg Frledrich
Schenck (geb. 1953) bleek daartoe in
deze (ook al) eerste Nelderlandse uit
voering ruimschoots in staat. Hij
werd daarbij gerugsteund door de
betrouwbare orkestrale begeleiding
onder Samuel Friedman, de vaste
gastdirigent van het LSO. In wiens
zeer vitale opvatting de toch al erg
„draufgangerisch" uitgevallen Symp
honic in Es (1940) van Paul Hinde-
mith als laatste werk in dit program
ma vanwege de lege zaal harder aan
kwam dan hij en de componist be
doelden.
Dat zal zaterdagavond in het Maas
trichtse Staargebouw, waar het hele
programma zoals gebruikelijk nog
eens werd uitgevoerd, wel beter ge
klonken hebben.
Samuel Friedman vitaal
g
nac
nge
Xtt
roe
Rebellenclub doet denken. Zi «re
zijn inderdaad jong en mili JJ
tant, althans dat suggererei w
ze met hun gevechtstenue ei eet
het camouflagenet dat bovei£bi
het podium is aangebracht
Zaterdagavond rondden ze hun N<
derlandse tuernee af in Paradiso. Ei
dag later zou misschien beter
zijn, als opluistering van het feest di
daar werd gegeven voor het
pand de Grote Wetering, niet ver vi
Paradiso af. f
Want het woordje echo zou heel goetfhui
opgevat kunnen worden als een
klank van alles wat er op het momenjljri
mis is in de samenleving „Wil
weten wat er mis is in deze wereldTie Z
luidt het motto op de elpee Croco Iti
diles. Daarop valt een aantal dreigen Ie
de songs te beluisteren die alle geslof rak
feerd zijn met een laagje doem et
denken. dij
ren
In Paradiso was die lading weliswaar
aanwezig, maar werd die tegelijker
tijd beïnvloed door een nogal onzekel
gedrag van frontman Ian McCulloghfree
Zijn stem bezit een diepte die aaiuitv
Jim Morrison doet denken. Daarmee lag
wist McCullogh klagelijk en intens d
oorlogssfeer die op het podium wen
opgeroepen, heel goed gestalte te ge -
ven. Flitsende lichtbundels en rooi T
gordijnen moesten dat nog eens a(
centueren alsof de toeschouwa
meegenomen was naar het oorlogs
front.
De gitarist met de toepasselijk!
naam Will Sergeant speelde hoge l<x
economisch geplaatste akkoorden al
contrast met de bassen van Les Pat
tinson. Pete de Freitas vulde dit a
met mooie voltreffers op drums, i
dikwijls iets van een mitrailleurvi
hadden. Ondanks het hele showelefJu
ment bleven de Bunnymen overelr
en oprecht in hun zeggingskracht
„Zie je op de barricades", zongen z
in Pictures on my Wall, een rien
onder het hart voor de komend
dagen.
>Y
m fini
ar
hu
door Rud Niemans
AMSTERDAM Jazztrom-
bonist Jimmy Knepper werd
vorige week 53 jaar oud. Hij is
een schrale, bijna bedeesde
man, wiens enorme speelerva-
ring werd opgebouwd in een
stoet van furore-makende
bigbands: Barnet, Spivak,
Herman. Thomhill, Kenton.
Bleef hij in de jaren 40 nog vrijwel
onopgemerkt, dat veranderde toen
hij via bebopscene als enige blanke in
bassist Charles Mingus' workshops
verzeild raakte. Dwars door de buien
van-de-dag van de grillige bassist en
diens zowel in de diepste jazztradities
wortelende als geëngageerde muziek
heen, bleef hij een baken van rust
Dat hield geenszins ln dat hij passief
bleef toen Mingus een hete discussie
over het werk kracht meende te moe
ten bijzetten met een historisch ge
worden vuistslag. Knepper keerde
pas 15 jaar later sans rancune, doch
op zijn hoede bij Mingus terug. Hij.
Knepper, was niet veranderd en ook
nu is hij het prototype van de anti
held, de kleine man van wie Davids zo
roerend zong. Slobberig gekleed,
voortdurend in de weer met de schuif
van zijn trombone, wat gortdroge
aankondigingen in een microfoon lis
pelend, stond hij een schnabbel af te
werken in het BIM-huis, waar het
bargedniis via een verbouwing effi
ciënt van het muzikale gebeuren is
afgeschermd.
Knepper is voor de kenners en fijn
proevers met een - beetje historisch
besef een zogenoemde „musician's
musicians". Nadat hij onder meer
door toedoen van drummer John En
gels eenmaal de weg naar ons land
gevonden had, is het ook de jazzlief
hebber hier snel duidelijk geworden
hoe terecht deze door prominenten
als Thad Jones, Gil Evans en Lee
Konitz geprezen figuur zich tot de
toonaangevendste figuren op de
jazztrombone mag rekenen.
Knepper's instrument mag dan
schreeuwen om een poetsdoek, de
subtiele, beheerste muziek, die hij
eruit tevoorschijn roept, zet de glan
zende traditie voort van groten van
toen: Dickie Wells, Lawrence Brown.
Embouchure, lipvibrato zijn bij
Knepper technische verworvenhe
den, die volledig in dienst gesteld
worden om de schoonheid van een
melodie te beklemtonen. Met zijn
ventiel trombone spelende collega
Brookmeyer heeft hij enigszins de
bijna wiskundige hang gemeen, een
accoordenschema minutieus te wil
len ontrafelen, het gegeven thema ln
fragmenten uiteen te plukken en er
toch volgens de regels van het lineair
improviseren dicht omheen blijven
cirkelen. Maar Knepper's stijl en op
vattingen zijn van hemzelf Zijn mu
zikale credo wordt door hemzelf even
simpel als totaal verwoord met:
„Jazz, voor mij, is improviseren op
een gegeven akkoordenschema. Dat
is het. Ik kan de rest van m'n leven
„Out of Nowhere" spelen en telkens
iets nieuws peuren uit dat schema".
Dat stuk prijkte dan ook als nummer
twee op Knepper's repertoire, een
aantal standards (Kem, Carmichael,
Ellington), door horden blazers reeds
lang walgend en blasé van zich af
geworpen. Telkens weer verbaast
Knepper dan de melomaan die ik ben
door de verfrissende exegese waar
aan al dat overbekende wordt onder
worpen. Zo krijgen „AU the things"
en „St. Louis Blues" een intro als de
smaakvolle, majestueuze hall van
een vorstelijk buiten. Het komt, soms
opgestart door tempowisselingen zo
nuancerijk uit dat moeilijke instru
ment, zo gemakkeUjk, dat je je nau
welijks realiseert, dat de conventio
nele fllpsofie van Jimmy Kneppers
Uters inspiratie vergt.
De trombonist werd aanvankelij
door bassist John Clayton (Amste
dams PhUharmonisch, een zuMl^
plukkende en arco spelende R
Brown-epigoon) en John Engels 1
gripvol begeleid, later kwam daar d 'ni
gitarist Hans van Leeuwen nog bi
die qua stijlravijndiepe bopinterva 'aï
len. nog minder akkoorden dan Bilü r7
Bauer bij Tristano en sound
uit de deze avond heersende too
viel. Ten slotte: de complete profe
sional Engels, die met sticks, brushfj^
en handen zijn hele kit benut,
alleen al het trotseren
sneeuwjacht waard.
