Architectuur als
artistiek dictaat
Dunamis, omroep voor
evangelische groepen
SplitEnz indrukwekkend
NOTITIE
Manifest voor New York van Rem Koolhaas
Een speel
improvisatl
'Charismatische bewegingen komen niet genoeg aan bod'
Salieri tweemaal
in Utrecht
Liften vol
VU-muzikanten
Buitenlanders
kijken veel
naar televisie
DINSDAG 25 NOVEMBER 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
door Peter Karstkarel
AMSTERDAM In 1980 blijkt het toch maar mogelijk te zijn dat architectuur als kunst
gepresenteerd wordt in een museum voor moderne kunsten. Nog meer verbazing wekt het feit
dat de tentoongestelde architectuur zich uitstekend voegt in het beleid van dit Stedelijk
Museum van Amsterdam. Als het Stedelijk al eens architectuur presenteert, zoals recentelijk
nog het werk van Hein Salomonson, dan gaat het merkwaardig genoeg om een documentair
overzicht.
Nu zijn het voorstellen tot een ant
woord op de malaise in de architec
tuur. ontwerpen van een artistieke
strategie die de door projectontwik
kelaars geprostitueerde en door ago
gen verstikte architectuur misschien
uit het slop kunnen halen. OMA. het
Office for Metropolitan Architecture.
stelt als medicijn een artistieke en
kritische methode voor die de
projectontwikkelaar meteen tot
luchtkasteel en de agoog tot narcis
me zal veroordelen. Het is een metho
de die zich aftekent als een mogelijk
middel tot ontsnapping aan het op de
biënnale 1980 in Venetië gepresen
teerde protserige eclecticisme, een
vermenging van klassiekerige stijlci
taten. Ook de architecten van de
OMA-groep konden zich in Venetië
presenteren en het OMA is eveneens
eclectisch, maar het lijkt de literaire
verwijzingen eerder als middel te ge
bruiken dan als doel te verheffen.
OMA wordt bemand door de Neder-
- landers Rem Koolhaas en Madeion
Vriesendorp, door Elia en Zoe Zeng-
helis en sinds kort werkt ook Oswald
'Ungers mee. in het bijzonder aan een
Berlijn-project.
Prijsvraag
De groep heeft zich,
na jaren in New York te hebben ge
werkt. gevestigd in Londen In Am
sterdam exposeert het drie soorten
(onuitgevoerde) projecten: een zaal
met Manhattan-projecten die op een
polemische wijze gesymboliseerd of
geïdealiseerd zijn en een andere zaai
met een aantal realistische ont
werpen.
Het is allemaal papleren architectuur
gebleven. De groep heeft bij deze
tentoonstelling de werkwijze dan ook
laten verantwoorden. Een geconcen
treerde ontwikkeling met meer moge
lijkheden tot het aansnijden van al
lerlei thema's is een voordeel van een
ontwerp-proces op papier, maar OMA
is zich bewust dat de kans groot is dat
het ontaardt in een alternatieve me
thode die de verwerkelijking per pro
ject en in het algemeen in de weg kan
gaan staan. Dat bleek tijdens de be
oordeling van de prijsvraag voor de
uitbreiding van de Tweede Kamer,
toen de inzending van Rem Koolhaas
als meest ..controversiële" van de 111
ontwerpen met een premie werd ge
honoreerd: applaus voor de lucht
fietser.
Van deze inzending hangen verschil
lende ontwerptekeningen en een
prachtige architectuur-gouache van
Madeion Vriesendorp in de tweede
zaal, bij de „realistische" objecten.
De modeltekening van Manhattan,
„City of the Captive Globe", die
Koolhaas in 1972 vervaardigde nadat
hij zijn archtectuurstudie in Londen
had afgerond en in New York ging
werken en studeren, is zijn geconcen
treerde manifest. De metropool
wordt er voorgesteld als een struc
tuur van gelijkvormige eilanden met
ieder een autonome aanpak als uit
drukking van een eigen Ideologie. Er
komen rechtstreekse citaten op voor
van Le Corbusier, Dali, Mies van der
Rohe en Lissitsky. Het raster van
verkeerswegen is het enige bindmid
del van deze nlet-hierarchische we
reld. In het omvangrijke project van
New Welfare Island zijn deze groot
stedelijke uitgangspunten nader uit
gewerkt.
Met het logische verband van de ste
delijke functies wordt afgerekend.
Het is een losse, niet sluitende groe
pering van autonome, sprekende ge
bouwen met recreatieve functies.
Maar het zijn ook preteilanden, waar
bij de symboliek niets aan interpreta
ties overlaat en de gebruikers streng
dicteert. De pret zal er wel gauw af
zijn. Dit project werd in 1978 als aan
hangsel in het boek Delirious New
York van Rem Koolhaas opgenomen.
Paradox
De realistische projecten worden
minder spectaculair gebracht. Het
Panoptikon. een renovatie van een
koepelgevangenis, is door brutale
aanvallen en ingetogen respect een
versteende paradox. Evenals de in
zending voor de Tweede-Kamerprijs
vraag biedt het dankzij artistiek zelf
respect een authentieke oplossing.
Het prijsvraagontwerp voor een wo
ning met ontvangstgebouw voor de
Ierse Eerste minister maakt duidelijk
dat OMA ook los van een grootstede
lijk gegeven een fragmentatie tot de
in details voorstaat. De tentoonstel
ling biedt een fraaie bijdrage tot de
architectuurpolemiek.
Tot 5 januari in het Stedelijk Mu
seum, Paulus Potterstraat in Am
sterdam, geopend op maandag tot en
met zaterdag van 10.30-17 uur en op
zondag van 13-17 uur.
door Frits Lagerwerlf
AMSTERDAM Na
in
slaagde optreden in i
terdamse Doelen van rl
talllge Tito Puento
(vanavond te zien
Cruz en Carlos Pat a to
ircx
OMA, Rem Koolhaas: City of the captive Globe, model van Manhattan, 1972.
door Riet Oiemer
HILVERSUM Als de plannen van de Initiatiefnemers ooit werkelijkheid worden heeft
Nederland er over een paar jaar een christelijke omroep bij. Deze zal zich presenteren als de
Christelijke radio- en televisie-vereniging Dunamis, het Griekse woord voor „kracht". Naast
NCRV, EO en KRO zal Dunamis de vierde christelijke Nederlandse omroep zijn. IKON is een
zendgemachtigde.
door Stan Rijven
AMSTERDAM Dit weekeinde viel er van een overstelpend muziekaanbod verspreid over
het gehele land te genieten. Naast het Pink Pop Binnen Festival, dat zich ln Maastricht
afspeelde waren er toernee's van Loudon Wainwright, Peter Hammill, Linton Kwesi Johnson,
Bauhaus. Frankie Miller en Split Enz. De laatste drie bezochten Paradiso waarvan Split Enz
het meest verrassende concert verzorgde.
Bauhaus behoort tot een lichting van
de „nieuwe underground" uit Enge
land. die zich voornamelijk manifes
teert via onafhankelijke labels. Bau
haus' muziek vertoont verwantschap
met Joy Division en Cabaret Voltalre.
die ook vqel futuristische klanken ln"
hun produkten verwerken. Hoewel de
naam anders zou doen vermoeden is
er nauwelijks sprake van een functio
nele stijl die Bauhaus hanteert. In
Paradiso lag het accent op macabere
romantische sferen die in toneelbeeld
en muziek werden opgeroepen.
Net als Rod Stewart Is de rhythm and
blueszanger Frankie Miller van
Schotse origine en bezit hij een raspe
rige. broeierige stem die uiterst ge
schikt is voor dit genre. Waar Stewart
het echter laat afweten gaat Miller
door: Hij blijft trouw aan zijn stiel. In
het trio dat hem begeleidde viel voor
al het scherpe gitaarspel van Ed De-
can op.
Miller zelf was bij vlagen goed in
vorm maar kon met moeite de zaal
voor zich winnen. Zowel van zijn
nieuwe album Easy Money als ouder
werk. Be good to yourself werd veel
gespeeld.
Het Nieuw Zeelandse sextet Spilt Enz
was de revelatie van het weekeinde.
In 1977 verrasten zij met hun ontrege
lende uiterlijk en dito muziek. De lp's
Mental Notes en Dlsrythmla kregen
met True Colours een hedendaagse
opvolger: zeer ritmische, dansbare
muziek.
Zaterdagavond stond er op het Para-
diso-podium een tableau vivant dat
steeds wisselend ln samenspel en ge
drag een verrassend audlo-visueel
Neil Finn en Tom Finn van de groep Split Enz. Foto Lex van Rossen
deed veel aan de Talking Head den
ken (Hard Act), later kregen de Beat
les even gestalte met What's the mat
ter with you, mede door de suprlme
zang van Neil Finn. Het veel gelaagde
geluld slibde nergens dicht, was
voortdurend helder. Ook de spanning
was voortdurend aanwezig al werd
toehoorder naderhand regelmatig op
de proef gesteld met geheel afwijken
de klanken.
Na twee toegiften stonden de zes
Split Enz-leden in het gelid en maak
ten een diepe buiging, alsof het een
circus act betrof. Dat was het ln feite
ook maar dan één met een audio
visuele acrobatiek die steeds kon blij-
vep boelen.
De belangrijkste initiatiefnemer,
Hans Cornelder. is er zich desge
vraagd van bewust dat zijn enthousi
asme niet door iedereen gedeeld zal
worden als er ln de beperkte zendtijd
weer een omroep bij komt. Maar zijn
belangrijkste drijfveer is dat de pro
gramma's die Dunamis wil maken er
nu niet zijn en dat een belangrijke
groep christenen niet bij de andere
omroepen aan haar trekken komt
Men is er zich echter niet van bewust
dat mogelijkheden scheppen voor
pinkster-, volle evangelie- en charis
matische beweging, wat Dunamis wil,
ook beperkingen inhouden.
Van deze drie noemt Comelder met
name de charismatische „een van de
opmerkelijkste en meest hoopgeven
de wereldwijde verschijnselen". In
bepaald opzicht kan hij gelijk heb
ben, want op de „Week van de chris
telijke televisie", verleden Jaar in
Stockholm, waren opvallend veel
charismatische programma's te zien.
Op de Nederlande televisie worden
dergelijke programma's niet ver
toond. meent Comelder.
Tientjesleden
Hoewel insiders niet direct te overtui
gen zijn dat Cornelder kans van sla
gen heeft, weet hijzelf met zijn en
thousiasme praktische vragen te om
zeilen. Dunamis moet zestigduizend
leden bij elkaar krijgen om aspirant-
omroep te worden. Hij gelooft zeker
dat dat aantal wordt gehaald en hij
baseert dat op de opkomsten van de
One Way Days van opwekkingsman
Ben Hoekendijk, die vijftienduizend
mensen trekken, en de May days van
Youth for Christ met tienduizend Jon
gelui. Doordat veel mensen al lid van
een omroep zijn, gelooft Comelder
dat hij het van tientjesleden moet
hebben. Begin volgend jaar begint
een campagne om leden voor Duna
mis te winnen.
Als Dunamis ooit 150.000 leden bij
elkaar heeft om C-omroep te worden
en naar de minister stapt voor erken
ning, moet eerst bewezen worden dat
er naast alle bestaande omroepen al-
Hans Cornelder
weer een christelijke omroep komt
die iets geheel nieuws brengt. Comel
der zegt daar' geen been ln te zien,
maar hij voert geen argumenten aan.
Als de opmerking valt dat Dunamis
als C-omroep een totaalprogramma
moet maken zegt hij daar met verlan
gen naar uit te zien. Een zinnig woord
over drama, amusement en cultuur is
hem echter niet te ontlokken.
Hans Comelder is voorganger van
een Engels sprekende evangelische
gemeente in Leusden. Hij werd vooral
bekend door het koffiebar-werk van
Youth for Christ. Van 1972 tot 1974
was hlj maker van koffiebar-tv-pro-
gramma's voor de EO. De EO was
toen net C-omroep geworden en van
de zijde van de evangelische bewegin
gen die met vertegenwoordigers van
de meeste kerkelijke denominaties in
het stichtingsbestuur van de EO wa
ren vertegenwoordigd, bestond de
verwachting dat de EO evenredig
aandacht zou besteden aan „evange
lische hoek".
Reformatorisch
In de praktijk is echter gebleken dat
de EO steeds meer naar de kant van
- spektakel wist op te roepen. Verschil
lende types die volstrekt in zichzelf
opgaan maar tegelijkertijd ln hun
samenwerking een extra dfcnensie
weten toe te voegen. Ieder gekleed in
een ander kleur pak. stuk voor stuk
uiterst competente muzikanten. Bij
elkaar een roek-versie van Hauser
Orkater. Eddy Rainer op ettelijke
meters toetsen en Noel Cromble op
een winkel vol percussie-instrumen
ten voorzagen het Split Enz-geluld
van een rijke variatie.
Tom Finn kondigde ieder onderdeel
aan op een wijze alsof het een kermis
attractie betrof, kon zich iedere keer
geven en had ook als zanger een groot
overwicht.
Het sterk ritmisch geladen begin
Speciaal vandaag
In Hier en Nu een film, ge
maakt door zwarte Zuidafri
kanen, over de apartheid in
hun land. Daarna interview
met Oliver Tambo, voorzitter
van het Afrikaanse Nationale
Congres. Mogelijk ook nog een
bijdrage over het kernwapen-
besluit van de Hervormde sy
node.
Ned. 2/22.10
Het Doe-theater laat zien
dat het leven in Suriname
„spant en bruist" en niet uit
zichtloos is. Produktie ter ge
legenheid van het eerste lu
strum van Surinames onaf
hankelijkheid.
Ned. 1/22.10
De dood van Mozart houdt de ge
moederen, na 189 Jaar, nog steeds
bezig. Immers vlak voor zijn dood
kreeg Mozart bezoek van een si
nister figuur die een Requiem be
stelde. als doodsoorzaak noemde
ledereen wat anders (van griep tot
een leverkwaal), verdween zijn lijk
op oncontroleerbare wijze in het
niet en schreeuwde in 1823 de kei
zerlijke hofcomponlst Antonio Sa
lieri dat hij Mozart vergiftigd had
(wat al jaren als gerucht de ronde
deed). Nog in Januari 1979 ver
klaarde een Weense arts dat Mo
zart gestorven was tengevolge van
een foute behandeling van een
reumatische koorts. Aldus meldde
het persbureau AFP.
Begin dit jaar zag Londen de we
reldpremière van een nieuw stuk
van Peter Shaffer getiteld Ama-
deus; onderwerp: de zogenaamde
moord van Salieri op Mozart. De
'Haagse Comedie bracht dit stuk
aan het begin van het seizoen uit;
adembenemend knap van inhoud
(Shaffer laat Salieri terugkijken
en houdt aan het einde de toe
schouwer prachtig in het onzekere
over de waarheid) en opvoering
(Willem Nijholt als Salieri en Hans
Hoes als Mozart). Maar Shaffer
was niet de eerste. In 1830 schreef
de Rus Aleksander Poesjkin een
stuk in twee bedrijven getiteld
Mozart en Salieri (waarin de laat
ste zijn briljante collega Inder
daad met vergif in de wijn bulten
spel zet). De componist Rimski-
Korsakoff maakte op die tekst ln
1897 een opera.
Het Utrechts Symfonie Orkest
voert dit werk aanstaande zater
dag scenisch uit ln het Muziekcen
trum .Vredenburg met de tenor
Wouter Goedhart als Mozart en de
bas (stemtype voor de slechterik)
Wout Oosterkamp als Salieri; re
gie Jan Bouws. Het toneelstuk
Amadeus door de Haagse Come
die ls toevalliger kan niet de
avond daarvóór (vrijdag 28 dus) te
zien ln de Utrechtse Stadsschouw
burg. Een unieke kans voor de
muziekminnaar. Op zaterdag
avond biedt het USO ook de kans
om muziek van Salieri te beluiste
ren, eveneens uniek want (en dat
was Salieri's vrees) diens werken
zijn ln vergetelheid geraakt, in te
genstelling tot die van Gods lieve
ling (Amadeus). Van Salieri klinkt
Antonio Salieri (1750-1825)
door Franz Straatman
Uchge, uchge... „Hoesten
mag in de concertzaal,
maar liever niet tijdens
een pianissimo" (met dank
aan het RPhO).
een sinfonia, en ter vergelijking
klinkt Mozarts adagio en fuga
voor strijkers. De Haagse Come
die speelt Amadeus in december
ook ln Amsterdam (3 en 4) en ln
Den Haag (6 en 7). Een belevenis
die geen muziekminnaar mag mis
se. Voor lezers is er 'n aardige
roman over dit onderwerp: The
assassination of Mozart van David
Weiss, een Engelstalige pocket
aSBN 0340159138).
Met de lift naar de vijftiende ver
dieping. en dan de trap naar de
zestiende. Deze onloglca in een
hypermodern gebouw ervoer ik
vorige week op weg naar een repe
titie van het studentenorkest van
de Vrije Universiteit in de kerk-
zaal van die VU „Vijf jaar geleden
konden we in één lift. nu moet je je
beurt afwachten," zegt dirigent
Daan Admiraal als na een dikke
vijf kwartier intensief repeteren
de zeventig muzikanten enige ver
diepingen afdalen voor de koffie
pauze.
Een compleet orkest ter grootte
van het doorsnee (beroeps) provin
ciale symfonie-orkest, met als
aangename verrassing even
wichtig opgebouwde en volwassen
klinkende strijkersgroepen. Met
rechts achter een heuse tuba, vast
orkestlid. een van de weinige niet-
studenten. Er staat veel op het
spel want niet alleen sluit het VU-
orkest samen met het VU-koor
aanstaande donderdag het eeuw
feest van de VU muzikaal af, het
orkest speelt ook voor het eerst in
het Amsterdams Concertgebouw.
Onder meer Beethoven. Tsjalkow-
ski. De Falla; toegangsprijs 5
gulden.
Is het niet veel leuker om ln een
klein ensemble, 'n strijkkwartet te
spelen, dan in zo'n massa? Een
eerste violist aan de derde lesse
naar, buitenkant, in het dagelijks
leven student medicijnen, rea
geert zeer overtuigend: „Ik ben
Juist in dit orkest gegaan om de
grote werken. Als het alleen
Haydn en Mozart was, bleef ik er
niet in. En in zo'n grote groep tref
je gelijkgezinden, waardoor Je
meer kans krijgt tot spelen van
kamermuziek". Meespelen vereist
flinke thulsstudle. waar studenten
eigenlijk geen tijd voor hebben.
Daan Admiraal heeft dan ook een
zodanig repetitieschema Ingericht
dat hij regelmatig met groepen
apart werkt, vooral op technische
zaken. Zelfs in de doodslaande be
tonnen repetitiezaal is te horen
dat die arbeid adelt.
„Je zweeft met zo'n studentenor
kest tussen discipline en gezellig
heid". merkt Daan Admiraal op.
Na de koffie blijkt overduidelijk
dat het eerste begrip voor hem
toonaangevend is, ook al blijft hij
vriendelijk tegen achter een hand
babbelende violistes of romme
laars in plastic tassen. „Oh neen.
Daan wordt nooit kwaad", beves
tigen twee dames uit de strijkers-
groep.
Wat betreft het repertoire heeft
Admiraal in vijf jaar de moeilijke
weg niet geschuwd. Een Strawin-
ski-project, flinke symfonieën uit
het grote repertoire; voor een mu
sicus (hoboïst) met duidelijke as
piraties tot dirigeren is zo'n orkest
een prachtige oefentuin. „Toch
kies ik die grote werken niet om
mijzelf. Je moet stukken uitzoe-
keh waar zo veel mogelijk mensen
aan mee kunnen doen binnen de
technische mogelijkheden. Een
tweede symfonie van Brahms kan.
maar de eerste is te moeilijk."
de rechtse orthodoxie zwenkte en dat
zwart-wit werd gedacht. Cornelder:
„Ik had gehoopt voor de EO-televlsie
te kunnen evangeliseren. Dat werd
bemoeilijkt doordat er sprake was
van twee vleugels: de evangelische en
de reformatorische, die toestemming
aan elkaar moesten vragen. Ik vond
dat de reformatorische te veel aan
bod kwam."
Bekend ls dat Ben Hoekendijk, die
zich het eerst achter de EO schaarde,
geen poot aan de grond kreeg. Niet de
EO. maar de AVRO brengt One Way
Day van Hoekendijk op het scherm.
De EO „meer dan een omroep"
organiseert nu zelf grote landdagen
en Hoekendijk ls met zijn landdagen
uitgeweken naar Antwerpen
Hoewel het plan-Dunamls gezien kan
worden als de zoveelste vorm van
ongenoegen over de EO wil Cornelder
zelf daar niets over uitlaten. „We heb
ben ln het bestuur afgesproken op
geen enkele manier initiatieven te
ontwikkelen om ontevreden mensen
bij de EO naar onze kant over te
halen. Als ze zich al zullen aanmel
den, zullen we hen op hun merites
beoordelen. Comelder bekent ook
geen contact te hebben met de Werk
groep ex-EO-medewerkers die verle
den jaar in het nieuws kwam omdat
deze de EO wilde „zuiveren."
Een woordvoerder van de EO geeft
als commentaar dat men bij deze
omroep niet vindt dat bepaalde chris
telijke groepen niet aan bod komen
en dat de EO onafhankelijk van wel
ke groep dan ook werkt „We doen
ons werk op basis van de bijbel."
Van NCRV-zlJde komt geen commen
taar tot er contact ls geweest met
Dunamis.
Het Instltut Néerlandais in de Rue
de Lille in Parijs gaat een tentoon
stelling organiseren van de Utrechtse
graficus en schilder Koos van der
Sluys. In de periode van 27 november
tot 21 december in dit instituut, dat
zich inzet voor de Nederlandse cul
tuur in de Franse hoofdstad, kleuret
sen zien waarvoor hij zijn inspiratie
heeft gezocht ln het Llvre de Jade van
Judith Gautier.
in gebouw De Hoekstei
er op diverse hoofdst*
podia wat geïmprov J
muziek betreft nog het
aan de gang. dc
Twee concerten sprongen er |Cl
tleve en positieve zin duldi tkk<
dat van de Amerikaan Rich in
dry ln het Stedelijk Museuu flU(
het internationale kwartet
Duck-Honsinger-Kondo in I e
Huis cc
D
Landry, een saxofonist-fluit (,n
nettlst uit het ensemble van
mal" componist Philip Glaj *'aF
de. voornamelijk op tenon dei
aantal geïmproviseerde soil
door een quadrophonic sou:
system*, een toonverdeler
,33
D't apparaat Is een verfijnlu
elektronica die blazers uit d we
kaanse Jazz (Adderley Brol
rockjazz (Miles Davis. Ian waI
wood) een tijdje met weinig
succes hebben ultgeprobeeflc
dry's computersysteem repr tn
de in een microfoon geblaze ir
viervoud, waardoor uit de eer .reI
en de lopende tapes zoiets
kwintet ontstaat. P011
5°
Helaas verschaft het techni »ns
nuft ook hier muziek, die an,
niet onaangenaam is om U
gaan, maar die op de ke v0,
schouwd weinig om 't lijf ht dij
speend van fantasie, raffinet
taliteit en dynamiek waren a
voortmeanderende. ineenge Jll
klanken, waarbij het opvaM
dat Landry niet één moment!
te nam om, bij wijze van conti
eigen toon te laten horen. Het
bleven publiek had, de ogen dl
geloken bij zoveel saxgenoi d)
baar geen problemen met de err
kunstmuziek voor vrij gestel
dat lk aanneem dat dit med sy
misverstand nog wel even s tvi
sudderen. n<
Saxofonist Sean Bergln, ^3'
Katie Duck, cellist Tristan H< lcl
en trompettist-danser Ti ng
Kondo deden in het BIM-H c«
concert voor kijkers waaru
hoezeer het geïmproviseerd r c
theater de laatste Jaren een
meerde vorm heeft aangenor w
Willem Breuker en Misha Mei t 3
was tot nu toe steeds sprjna
„muzikantentheater", vanwuw
gesleep met Instrumenten en
sche muzlkanteske onder
Een ruimere muziektheatraler
daaruit door toedoen van kiii
Walsvisz. Monlek Toebosch 4 c,
Joling ontstaan. Een voral„
beweging, drama, muziek en r
evenwichtige wijze verwerkt
Het viertal Bergin-Duck-Hc
Kondo speelde met groot tal
het absurde op deze nieuwe
door. ln een ecologisch verani |fT
strip „I'm gonna go fishln'. 6 rdc
devol verwijzingen naar de 'ei j{,
se' vervuiling zat.
Een verrassing was dat de Ji
Kondo zijn twee medemuü jft
aantal zeer ontspannen aan <j
bewegingen had bijgebrachtd f
Katie Duck als het ware weró
lengd.
Deze danseres had vooral een J
expressie, zodat de hoofdrol
spelenderwijs werd toebedeeld
magnifieke heupbalans bracht 1
de spontane scènes. Muzikaal K)i
eveneens veel te genieten, al
Kondo zich temidden van d
eenheid Bergln-Honsinger ie'J
rughoudend. Op trompet ls
flexibele talent namelijk nogi rd
en ander te verwachten.
Van een onzer verslaggevers
HILVERSUM - De buite
werknemers uit Joegoslavië,
ko. Portugal. Spanje. Italië.
Griekenland en van de Kaï
sche Eilanden kijken, hoewel
het algemeen de voorgeschotd
strooiing en Informatie niet ofi
lijks kunnen verstaan, gen
toch net zo- vaak als NedeJ
naar onze televisieprogramm
kijkcijfer van de Joegoslaven.1
kanen. Portugezen en Spanji
ligt zelfs iets hoger dan dat
gemiddelde Nederlander.
Dat blijkt uit een interimrapp
als onderdeel van het volgend
verschijnen omvangrijke NOS
zoek „Massamedia en buiten!
werknemers in Nederland", t
gepubliceerd.
Over het algemeen wordt in
verband naar de televisie gd
Alleen de Marokkanen vorme
op een uitzondering: die
meestal ln groter sociaal vet
Onder bijna alle groepen buiW
se werknemers wordt, met li
ring van de Italianen, intern
ken naar de „paspoort"-pr(
voor de „eigen" nationaliteit,
zelfs volgt men ook de progi
voor de andere nationaliteit*
Velen zouden graag langere J
programma's (nu 5 of 10 minui
week) willen hebben. De bel»
ste argumenten daarvoor zijn<|
men die programma's kan
en dat de band met het t
levend wordt gehouden MenJJ
overigens lang niet altijd e
programmering van Paspi
groeperingen willen verand»
de huidige opzet.
