Amsterdam is lastig voor
de rest van Nederland
R0LINC0 BEWIJST:
NOTITIE
Piet de Vries, een
zorgvuldig architect
BELEGGEN IN AANDELEN AANTREKKELIJK
I
Jan de Hartog over de stad van zijn jeugd
Amerikaanse
saxofonisten
ontberen
zelfvertrouwen
*27% waardestijging in 12 maanden tot 31.8.1980
vermogen toegenomen tot ruim f 2V: miljard
nadruk op energie- en grondstofTenfondsen
verkopen in continentaal Europa ten gunste van het Verre Oosten
*dividendvoorsteI: f 5 in contanten
W( A
Uchge-uchge
Gewandhaus
te gast
ff
1/
Poëtisch
verweer
Belse Promenq
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
door Riet Diemer
HILVERSUM Jan de Hartog, boer in Pennsylvania (VS), veelgelezen schrijver in Nederland
en in Engelfc lezende landen. Betrekkelijk vaste verblijfplaats: „Quakerland" bij de stad
Philadelphia. Hij is in het bezit van vijf paarden, die hij tijdens zijn bezoek aan Nederland,
terwijl de Atlantische Oceaan hen scheidt, een stelletje ongeregeld durft te noemen. Chester,
een verwilderd renpaard kocht hij van de slager. Eet- en drinkgewoonten: een voorkeur voor
sigaretten, bier en pizza's.
Als renpaard slingerde hij iedereen
eraf en hij had besloten: ik wil geen
paard meer zijn. Een compromis
Fordt gevonden. De Hartogs buur
man traint paarden voor wagentjes.
Met het wagentje bezoekt De Hartog
de samenkomsten van de Quakers.
Weer een probleem: het paard wil niet
blijven staan wachten. Advies van de
buurman: geef hem een flesje bier
Dat levert voor De Hartog de volgen
de tweestrijd op: „In onze samen
komsten wordt tegen alcohol ge
preekt en om daar dan met een dron
ken paard voor de deur te zitten."
Waarheid en verdichting? Je weet het
bij Jan de Hartog nooit, hijzelf ook
niet. geeft hij met de nodige zelfspot
toe. En dat maakt de zaak niet mak
kelijk. als het je plicht als Quaker is,
een dubbeltje gezwets om te zetten in
een kwartje aan daden, zoals hij zegt
Een kleine troost: alleen mensen met
fantasie overdrijven.
Komt de Hartog na zoveel lichamelij
ke arbeid op de boerderij waar alles
„organisch" wordt verbouwd nog toe
aan schrijven. „Ja. 's winters als de
aarde slaapt" is het antwoord op ge
dragen toon. „Mijn werkkamer als
schrijver is in de grote schuur, vlak
boven de stal waar Je de urine kunt
ruiken. Dat is natuurlijk niet leuk.
maar nu heb ik een thee ontdekt die
net zo ruikt
Welbespraakt en om geen anecdote
verlegen weet Jan de Hartog in dit
gesprek de aandacht van zichzelf al
te leiden en in het bijzonder van
serieuze zaken. Hij is voortdurend
aan het woord, nu eens pathetisch,
dan weer komisch, dan weer tragisch.
Het hele register wordt bespeeld tot
hij bekaf is. Het hele register wordt
ook bespeeld in ..Herinneringen aan
Amsterdam", de tweewekelijkse kor
te programma's voor de NCRV-televi-
sie (de vorige was afgelopen zaterdag,
de komende vrijdag 21 november).
Daarin haalt hij jeugdherinneringen
op uit de periode tussen zijn derde en
negenentwintigste jaar, toen hij in
Amsterdam woonde, tot hij in '43 als
Engelandvaarder ons land voorgoed
verliet.
Van enig verband met het Amster
dam van heden met zijn metrorellen,
gekraakte panden, het regelmatig op
treden van de Mobiele Eenheid is
geen sprake. De Hartog leest Neder
landse kranten als hij eens of twee
maal per jaar in ons land is, maar
daar moet hij het dan voornamelijk
van hebben Ons land maakt in de
publiciteit over de hele wereld nau
welijks indruk.
Onschuld
„We hebben wel iets van onze on
schuld verloren." gelooft hij. Dat
geldt voor Amsterdam en hemzelf.
„Ik was toen ik er woonde jong en ik
heb er mijn eerste levenservaringen
opgedaan. De wereld leek anders."
Maar hij moet toegeven dat het aard-
appeloproer indertijd zeker niet heeft
ondergedaan voor de krakersrellen
van de afgelopen tijd. „Amsterdam is
Kwaliteitsaccenten in duf regionaal klimaat
-door Peter Karstkarel
LEEUWARDEN Er zullen weinigen zijn die van de architect
Piet de Vries gehoord hebben. De architectuurgeschiedenis
concentreert zich nog steeds op de theoretici en de avant
garde als het om de ontwikkeling van het ontwerp gaat. Twee
keer is er in Galerie Collection d'Art in Amsterdam beschei
den aandacht aan zijn werk en toen vooral aan zijn meubelen
geschonken.
Plet de Vries (geboren 1897) is van
4920 tot 1970 vooral in Friesland ac
tief geweest en de 8tichting Moderne
Architectuur Friesland (kortweg
MAF) heeft in samenwerking met het
Fries Museum een overzichtstentoon
stelling samengesteld. Het is net als
de vorige tentoonstellingen van de
Speciaal vandaag
Vit „Bij wijze van spelen"
de documentaire van Jonne
Severijn die de NOS in op
dracht van het Nederlands
Theater Instituut maakte over
acteermethoden en de ver
schillende werkwijzen die Ne
derlandse toneelgezelschap-
'pen hanteren, blijkt wel weer
hoe moeizaam acteurs over
hun vak kunnen praten.
Je kunt je in dit geval afvra
gen of dat aan. henzelf ligt of
aan de interviewer die met
zijn vragen wel de tot cliché
verworden antwoorden aan
zijn ondervraagden moest ont
lokken. Wat dit betreft sloeg
het slotbeeld alles. „Waarom
ben je acteur geworden?"
werd gevraagd aan Jack Vecht
van Baal, Annet Nienwenhui-
zen van het Publiekstheater en
Herman Vinck van bet Werk-
teater.
Terwijl deze drie acteurs die
de diversiteit binnen het Ne
derlandse toneel vertegen
woordigen in een eigen huise
lijke spiegel keken, alsof het
een zoeken naar de identiteit
binnen een toneelstuk betrof,
wrongen zij zich in de meest
moeizame bochten om een
maar zo integer mogelijk ant
woord te bedenken. Nietszeg
gend dus.
Evenals de loze schijnanalyses
van de rolopbouw. De enige
die hier nog enigszins aan ont
snapte was Jack Vecht van
Baal, misschien ook wel om
dat zijn uiteenzetting werd be
geleid door gefilmde fragmen
ten die de stadia waarin zijn
rol ais Chopin in „George
Sand" vorm kreeg, concreet
maakte. Hij was de enige die
zich niet tot prachtig gepolijs
te antwoorden liet verleiden,
zoals Annet Nieuwenhuyzen,
die zoals ze zelf zegt „bij een
kleine rol wat uitgebreider eet
dan bij een grote rol". Zater
dag nog gaf zij voor de radio
toe dat het gedeelte van Moe
der Courage van het Publieks
theater. waarin zij de titelrol
speelde, een wat gladde in
druk maakte. Zij weet dit aan
bet vergevorderde repetitie
stadium waarin de fragmen
ten werden opgenomen. Mis
schien zou het aan te raden
zijn niet drie gezelschappen in
vijftig minuten te behandelen,
maar elk gezelschap zoveel
tijd te geven, dat een repetitie
proces vanaf het begin ge
volgd kan worden. Het totaal
beeld zou dan grondiger zijn.
wat niet alleen de kijke/, maar
ook de toneelgezelschappen
ten goede zou komen.
D.H.
Ned. 1/22.10
MAF (gebr. Kuipers. Nicolaas Mole
naar. het architectengeslacht Ade-
ma) een verkenning van een persoon
lijkheid en van een interessant stuk
omgeving geworden. Internationaal
en nationaal bekeken is het werk van
De Vries niet schokkend; voor het
behoudende gewest was hij een van
de meest vooraanstaande archi
tecten
Plet de Vries, zo blijkt uit de tentoon
stelling. heeft het vrij duffe Friesland
niet weinig verfrist, al is hij niet bepa
lend geweest voor het gezicht van de
provincie. Hij ontving aanvankelijk
slechts opdrachten van particulieren
en raakte niet betrokken bij grote
projecten als woningbouwcom
plexen. kantoorgiganten, fabrieken.
Later kreeg hij meer omvangrijke op
drachten en hij had zich toen al laten
kennen als een architect die een door
een zorgvuldige ruimtelijke organisa
tie. materiaalgebruik en detaillering
de gebouwen karakter gaf. De Vries
liet gedurende zijn lange loopbaan
een ontwikkeling zien die ongeveer
parallel Uep aan de landelijke rich
tingen.
Opleiding
ergens essentieel hetzelfde gebleven.
De stad geldt voor de rest van Neder
land als lastig en vervelend. Een stad
met een eigen mentaliteit, een repu
bliek. Ik vind Amsterdam ook niet
mooi. Als je in een stad bent geboren
of opgegroeid dan zie Je niet of die
mooi is of niet."
„Herinneringen aan Amsterdam"
noemt hijzelf het terugkeren van een
oude man op plaatsen die veranderd
zijn. Hij raadt aan er niet te veel
achter te zoeken. „Het zijn de pluizen
van de paardebloem." Er zit ook geen
chronologische volgorde In. „Ik herin
ner me een episode, schrijf die op een
strookje, stop dat in een koektrom
mel en laat m'n vrouw die schudden
en er een papiertje uit halen Ik heb
meer boeken zo geschreven en wat
mij als schrijver interesseert is dat
zoiets gaat leven als een druppel op
een gloeiende plaat."
De markante plaatsen die hij bezoekt
zijn er twintig in totaal. Genoemd
worden de Magere Brug. de Wete
ringschans. het Tolhuis, het Zand
pad. Bij elkaar schrijft hij zestig van
dergelijke impressies, die voorjaar
1981 bij Elsevier worden uitgegeven.
Opvallend is het schitterende film
werk. De meeste opnamen zijn ge
maakt in de nevelige vroege ochtend
als het nog stil is op straat. Filmer ls
Jan Grijplnk. De Hartog „hij ziet het
en levert de stad en ik geef de herin
nering."
De Hartog is weer terug in de rol van
verteller, die hem vanaf de eerste
recensie is toegeschreven. „Ik ben
verteller en iets anders blijkbaar
nietNiet tot de letterkundigen
door Frits Lagerwerf!
O RONINO EN/AMSTERDAM
Jan de Hartog verteller
gerekend te worden is oud zeer voor
een man voor wie Holland met zijn
benauwde indeling in hokjes en kast
jes te klein werd. Kon hij zich vroeger
fel verweren tegen critici die meen
den dat zijn werk te verhalend was
om letterkundig te zijn, nu geeft hij
duidelijk blijk daarboven te staan
„In Nederland is het zo", zijn stem
krijgt iets galmends. „Oreshoff heeft
het in een artikel in „Het spel der
spelen" zelf geschreven, als van Hol-
Foto: Erwin Vtrkfljn
lands Olorie zoveel exemplaren wor
den verkocht kan het niet goed Zijn.
Och, je kunt niet alles hebben."
Hij leest Nederlandse schrijvers van
vandaag: „Heeresma. Jaap Harten,
Gerard (van het Reve). 8chrijvers van
internationale klasse noemt hij ze.
Maarten "t Hart leest hij met liefde. Is
de liefde van de auteurs, die hij per
soonlijk kent. omgekeerd? „Welnee,
mijn boeken liggen op de nachtkast
jes van de logeerkamers."
Aan de Druifstreek in Leeuwar
den staat van Piet de Vries dit
woonhuis met kantoor dat uit
1932 dateert.
afsloot. In de tentoonstellingscatalo
gus zegt De Vries er zelf van: „Ik heb
ongeveer elf varianten gemaakt en
daarna ben ik er weer heengegaan
met de gedachte: op welke wijze
wordt de maker geïnspireerd. Het
was zo groots dat er geen „popperige'
daken gemaakt moesten worden
Maar wat dan wel. Mijn voorstel was
uit te gaan van het gat in de dijk.
want dat lag toch al vast. Door dat
gat in de zeedijk werd ik geïnspireerd,
daar moest wat overheen gemaakt
worden. Een overspanning. Het door
stromen van water heb ik tot uitdruk
king willen brengen door de spleten,
als van een rooster."
Tot 25 november in het Pries Mu
seum te Leeuwarden maandag - sa
terdag 10-17 uur, tondag 13-17 uur.
De catalogus met o.a. een interview
en een oeuvrelijst en voonien van
veel afbeeldingen kost 15 gulden.
Rolinco:
aantrekkelijk door wereld
wijde spreiding, uitgekiende
keuze van bedrijfssectoren
en fondsen, snel inhaken
op het economisch gebeuren.
Uw exemplaar van het jaarverslag pcf
31 augustus ligt klaar. Doe de ingevulde
bon in een open ongcfrankecrdc envelop
Bellen kan ook: 010-650711. toestel 157.
Rolinco. Afd.6425.
Antwoordnummer 1957.3000 VB Rotterdam.
Naam:
Adres:
Woonplaats:
(a.u.b. in hkiklcltcrs)
I
nuuii|iiuiiu.
DE ROBECO-GROEP: 50 JAAR VERTROUWEN
die Europa en dan vooral Ne*
aandoet, lijkt ook deze maand Kg'
vloedig en wisselend van kleurt lecfl
Na zelfbewuste grootheden als; ni
Shepp en Sonny Rollins en de
uit z'n slof schietende Ted* ,c'c
wards was de afgelopen dag
beurt aan twee timide, doch t r n
volle jongeren, te weten j -.1:
Moondoc en Chico Freeman.
Moondocks Ensemble Muntup ccn
teerde zich aan het begin v om
toernee in het Groningse Jazzh eit
Spieghel met een onverwacht* ón
ting en een gewijzigd concept I
groep, oorspronkelijk stammp cf13
een Cecil Taylor formatie, h la ril
trompettist Arthur William >ord
drummer Anthony Williams
gemaakt voor respectievelijk n
Campell en Rashid Bakr. Dat
kent ontegenzeggelijk een vei libf
king, te meer daar in composlt >olr
opzicht van goeroe is gewissel L. c
kele jaren geleden nog werd gei 1
viseerd op basis van thema's i "J
een lichte Taylor-invloed herke pad
was. Los uit de pols. in sterk n if
euze lijnen musicerend, baarde p.,
tu opzien als het enige nieu*
jazz ensemble dat allerlei nw
conjuncturen overleefde. De )0
elpee First Feeding werd tem
delijk verkocht en er was voon
geen vuiltje aan de lucht.
Daarna is het muzikale oor blij 1
omgegooid. Moondock zag 6. K"1
Coleman op het Northsea feith iets
en informeerde zich. geïmpow^jchl
lange leste over diens compc^
sche ontwikkeling Dat dit i
enige vorm van zelfvertrouwen ,el
beurd. mag blijken uit de h an
band. die een aftreksl is van h« rat<
ge re Coleman Kwartet, ove
zonder schitterende compo
maar wel met een trompeth
meer fysiek dan techniek iet
Dóódsimpele thema's werden en
pleet met de fouten en slordij --r
gebracht, die Don Cherry e
maakte en daar kan ik eerlijk>3rl
niet zo goed tegen. Daarna In aag
zeer lange solo's, zonder kop ol waa
die slechts door het magnlfie) h
gende spel van contrabassist! 1
Parker enige allure kregen. 1 fcn
eerder nerveus, geëxalreerd E
riedeld dan nagedacht over i
ren. Hopelijk is dit vanavon
Kroeg anders.
Wat te zeggen van de beek B
Chico Freeman, drie Jaar geled
dekt tijdens de Nancy Jazi ma,
tions en daarna als talent voo
rijpt in bands van vader Voc
man en vriendje Cecil McBa 'g
koord, de akoestiek in de Mee
hal is verre van ideaal omd
geluld daar alle kanten op oor
maar dat vormt nog geen plau |C)
verklaring voor de „tea and syi
ny"-sfeer die hier bekokstoofd
Een kwartet met pianist Kenny
land contrabassist Buster W» st
en drummer Danny Richmond! ïay,
op papier toch uit als een j
solide stoomwals waarop je i. c:
list maar hebt mee te rijden K™
Wat de drie begeleiders (Kirt w
ook deden. Chico was niet ul
slaap, die tijdens de ballad It )f
entered my mind bijna beklen Lf
werd, te schudden.
Het aantal eigen stukken was r
en de saxofoonsound onherta n
na het beluisteren van Enja en nd<
Saint platen. In de laatste mai
van Coltranes Mister P. G., tod
het mooiste stuk van diens pla
ant Steps, raakte Freeman e* WJ
de vrije loop. maar ja toen w
concert prompt afgelopen Dt qI;
vaart zat vol. het publiek anus
zich en over Freemans ontwik)
maken we ons maar geen zorgr n i
was gewoon een zondagmidda tge
eert. jdr
Omstreeks de eerste wereldoorlog
ontving hij, zijn bouwkundige oplei
ding aan de MTS in Leeuwarden en
kreeg hij les van G. Stapenséa. A
Baart en D. Meintema, allen architec
ten die een degelijke 'eenvoud voor
stonden. Om enige praktijkervaring
op te doen ging hij vervolgens werken
op bureaus in de randstad: bij Qrata-
ma en Versteeg. Elte en Mastenbroek
en bij Ed. Cuypers. Teruggekeerd in
Friesland ontving hij zijn eerste op
dracht in 1922 met hotel „De Aardap-
pelbeurs" in de St. Jacobiparochie.
Er volgden in de jaren twintig vele
opdrachten, meestal tot het maken
van woningen. Op een ingetogen wij
ze wendde hij verschillende formele
elementen van de Amsterdamse
School aan. Zonder de traditionele
indeling en een heldere structuur ge
weld aan te doen, zonder ook tot een
decoratieve applicatie te vervallen,
was hij in staat om de gebouwen met
vorm verrijkingen eigen karakters te
geven: het zout op het eitje. In de
grijze middelmaat zijn die kwalitei
ten opvallend. Het belang van deze
tentoonstelling is dan ook het feit dat
die accenten in de regionale architec-
tuurdocumentatie worden geopen
baard.
Geen historicisme
In deze verkenning blijkt dat Plet de
Vries in de jaren rond de wereldoor
log onder invloed komt van de zoge
noemde Delftse School, maar het res
pect voor de traditie verwordt bij
hem niet tot een historicisme. Daarna
volgde een functionele aanpak, niet
een visuele armoede van het commer
cieel functionalisme, maar een me
thode waarbij de zakelijke structuur
door een aantrekkelijke ruimtelijke
organisatie spanning is gaan bezit
ten. Het gebouwencomplex van het
zwembad De Grote Wielen bij Leeu
warden (inmiddels gesloopt) en hotel
„Paal 8" op Terschelling zijn schitte
rende gebouwen (geweest) die bij een
zakelijke eenvoud ook nog een zonni
ge recreatieve sfeer uitstralen.
Toen in 1968 de ingenieurs van de
waterstaat niet tot een bevredigende
vorm van het Hooglandgemaal bij
Staverden konden komen, riepen zij
Piet de Vries te hulp die er zijn loop
baan als architect met allure mee
„üchge-uchge-uchge, wij zijn
hardstikke rijk." Dat schreeuwde
de anti-rook magiër Robert -Jas
per Grootveld begin zestiger jaren
zijn publiek toe in de anti-rook-
tempel in een zijstraat van de Am
sterdamse Leidsestraat. De eerste
ludieke acties waaruit Povo en
Kabouter voortkwamen. Heeft de
welvaartsmaatschappij de wijze
les getrokken uit deze kritische
boodschap? De feiten: er wordt
veel harder gekucht, zeg maar ge
blaft. tijdens uitvoeringen van het
Concertgebouworkest. Het orkest
met het betere publiek. Een heel
verschil met de rustigere aan
dacht van het volksere volk bij het
Amsterdams Philharmonisch Or
kest. In dezelfde, slecht geventi
leerde concertgebouwzaal. Nog
driester kuchvolk treft men aan
tijdens de (dure) pianorecitals in
de Grote Zaal.
Waarom deze vingerheffing? Om
dat we weer in de maanden ver
zeild zijn, waarin vroeger lever
traan werd geschonken, de maan
den met de kuch. Ik beken het
eerlijk: afgelopen zaterdag tijdens
de Vara-matinee met een buiten
gewoon fraai werk van Gustav
Holst gehoest. Voor het eerst tij
dens een concert. Met een hand
voor mijn mond. maar toch Ik
begrijp nu hoe die Japanse arts
zich voelde die ln Tokio, luiste
rend naar het Concertgebouwor
kest een kriebeltje niet kon onder
drukken. Hij schreef een excuus
brief aan dirigent Haitink en de
musici, die daarover zeer verrast
waren, want zij hadden van deze
„ordeverstoring niets gemerkt.
Zou het Nederlands publiek, met
name in Amsterdam, een zelfde
beleefdheid in acht nemen, dan
zou de PTT dag- en nacht brieven
kunnen aansjouwen. Het ergerlij
ke is evenwel dat het Nederlandse
publiek in doorsnee hoest zónder
hand voor de mond, bovendien
zonder te letten op de aard van de
gespeelde muziek. Och, in een for
tissimo voor vol orkest in Mahler,
hoort mytn één, twee hoestjes niet.
Neen. men blaft gewoon middenin
een subtiel adagio van Mozart.
Men doet elkaar zelfs na! Al enke
le Jaren probeert het Rotterdams
Philharmonisch Orkest zijn pu
bliek enige etiquette bij te bren
gen met slim bedachte, soms zeer
ironische tekstjes in het program
maboekje. In deze maanden met
de kuch zullen we die. zeer instem
mend, in Notitie afdrukken Tot
lering (en een klein beetje ver
maak)
Beter één kuch in de hand. dan
tien in de lucht.
Op symfonisch terrein heeft het
Concertgebouw Amsterdam deze
week weinig te bieden; de werk
uren worden door het Concertge
bouworkest gevuld met plaatop
names. Het Rotterdams Philhar
monisch Orkest is op tournee naar
Engeland, maar heeft wel gezorgd
voor een excellente vervanging in
de Doelen Rotterdam, nl. het Qe-
wandhausorkest uit Leipzig, on-
Jr-
tf
r#-
r£f-
vwéS
Kort Masur
naar Rotterdam
door Franz Straatman
en Ralph Degens
der leiding van Kurt Masur. Een
ensemble met een rijke historie
(Felix Mendelssohn en Wilhelm
FurtwSngler om twee van de aller-
prominentsten onder de dirigen
ten te noemen), die teruggaat tot
in de dagen van J. S. Bach. Oor
spronkelijk werd gemusiceerd in
de textielbeurs, het Gewandhaus.
In het laatste kwart van de vorige
eeuw kwam daar een nieuw con
certgebouw voor in de plaats (ver
nietigd in 1944) dat voor de archi
tect van het Amsterdamse Con
certgebouw, Dolf van Gendt, als
uitgangspunt werd genomen bij
zijn ontwerp in 1886
Het orkest van het Gewandhaus is
beroemd geworden om zijn bui
tengewone strijkerscultuur; tallo
ze plaatopnames getuigen bier
van. Maar indrukwekkender zal
het zijn deze klankrijkdom in het
echt waar te nemen. In de Doelen
wordt op donderdag- en vrijdag
avond Mozart (Parijse symfonie).
Prokofjef (tweede pianoconcert)
en Beethoven (vijfde symfonie),
gespeeld. Nog interessanter lijkt
het optreden in het Concertge
bouw Amsterdam op zaterdag
middag (Vara-matinee) met
Franck (symfonie in d) en Brahms
(eerste symfonie) op de lessenaars
Wat Donemus (Documentaire Ne
derlandse Muziek) vor onze com
ponisten doet. wordt in het bui
tenland afgunstig bewonderd. Be
grijpelijk alleen al vanwege de in
1961 begonnen serie LP's waarop
sindsdien bijna driehonderd ei
gentijdse composities werden
vastgelegd. Elektronische muziek
is daarbij niet vergeten. Vorig jaar
werd een voortreffelijk gedocu
menteerd historisch overzicht (op
vier LP's) van Nederlandse presta
ties op dit gebied gecompleteerd,
en de jongste plaat (Composers'
Voice CV 8003) is helemaal volge
speeld met werken van Ton Bruy-
nel (geb. 1934). In zijn studio, „ln
een van de laatste boerderijen in
de omgeving van Utrecht", com
poneert hij met de technische ver
worvenheden van de moderne ci
vilisatie muzieken waarvan som
mige een wanhopig poëtisch ver
weer tegen die civilisatie lijken te
zijn. Dikwijls met een symbolisch
aandoend gebruik van elektroni
ca, traditionele instrumenten en
natuurgeluiden.
Zo laat hij het, ook op deze plaat
vastgelegde, elektronische kunst
stuk „Serène" (voor fluit en ge
luidsband) aan het slot uitklinken
op de melancholieke roep van een
(echte) uil waarmee het ook be
gon. Iets dergelijks gebeurt in het
poëtische „Soft Song" (voor hobo
en geluidsband) met meeuwenge
krijs. En in zijn nieuwste stuk voor
strijkers en geluidsband „Translu
cent II" lijkt de op het eind ge
wichtloos deinende klank vol fees
telijk dierengeluid uit een betere
wereld te komen. Wie het wil ho-
melancholieke uil
«Detail alt mi tekeaiac aan Paato
ren moet de.CV 8003 voor/2l|
bij Donemus ln Amsterdam
halen. Voor vijl gulden
komt-ie met de post.
R -N. Ij
Dat België zich 150 jaar geb
vrij vocht als onafhankelijk I
ninkrijk, zullen we weten in
Promenos, aanstaande vrijt
het Utrechtse Muzlekcent
Vredenburg. Afgaande op het|
gramma schijnt er bewezen
gaan worden dat óf Belgtë
bestaat, óf dat Belgische rot
niet de moeite waard i»
Utrechts Symfonie Orkest sp
zelfs een stuk van een Nede
der. Lex van Deldcn. Maar
Belgen? De solist is Spanjas
dirigent Roemeen. Het Radio!
mer Orkest brengt van
Nuyts (dat moet een Bclgzljnrt
werk getiteld: „Alsof de
nooit meer weg gaat",
hand: den Ollanders klauw?
Belgisch (en beroemd) is het!
Jazz Orkest. Allemaal
avond in Muziekcentrum
burg, vanaf 19.30 uur
