Nieuwe generatie negeert traditie
Juweel van een
politieke klucht
Drama-serie over
Turkse kinderen
Ry Cooder op hoog niveau
Nederlanders met eigen gezicht op Parijse jeugdbiennale
Oktober Jazzmaand met
Belgische improvisatoren
Veel plezier
met de Barbier
Nieuwe boeken
WOENSDAG 1 OKTOBER 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
4
door Cees Straus
PARIJS Het verschil kan niet gro
ter zijn. Als je de métrohalte Iéna
uitkomst, rijst onmiddellijk voor je
uit het met een overdadige klimop
overwoekerde Musée Guimet, dat op
de twee gerestaureerde etages alle
kalmte uitstraalt die past'bij het be
kijken van de collecties Japans en
Chinees keramiek die nu in een nieu
we. haast wat plechtige ambiance
staan uitgestald. Loop je de Avenue
du Président Wilson evenwel verder
af. dan komen je al ter hoogte van het
Palais du Tokyo, waar de neo-impres-
sionisten een voorlopig onderdak
hebben gevonden, de eerste tekenen
van demonstraties tegemoet.
Op het naastgelegen pleintje wordt
de bedoeling van al die opschudding
snel duidelijk: in het aanpalende Mu
sée ci'Art moderne de la Vllle Paris,
oftewel het Stedelijk van Parijs,
wordt voor de elfde keer de jeugd
biennale gehouden en zulks gaat im
mer vergezeld van protestuitingen.
René Daniels: Plantage Middenlaan, olieverf op doek, 1980.
Parijs is wat dat betreft geen uitzon
dering: Kassei (Documenta) en Vene
tië (Biennale) gingen haar voor. Het
verschijnsel biennale is in kunstkrin
gen sinds verscheidene jaren in dis
cussie en niet zelden vanwege het
negatieve karakter dat aan dit soort
manifestaties wordt toegeschreven.
De bezwaren zijn vrijwel altijd eens
luidend: grootschalige exposities als
deze zouden uit de tijd zijn, de keuze
van de thema's (zo die er zijn) is
immer omstreden en de selectie van
de deelnemendekunstenaars is in
strijd met wat gevoeglijk onder „re
presentativiteit" wordt verstaan.
Met een beetje gemak zijn al die
punten ook van toepassing op de
Parijse jeugd biennale. zoals ze dat
waren In 1977 in Kassei en nog on
langs in Venetië Toch. wie op de
laatste Documenta was, zal zich met
weinig moeite een behoorlijk aantal
werken voor de geest kunnen halen
die indruk maakten. Kassei '77 was in
weerwil van alle protesten een ge
beurtenis van belang. Ook Venetië '80
kreeg er behoorlijk van langs, maar
over een poosje zal de biennale daar
wel het etiketje „historie-schrijvend"
krijgen opgeplakt. Binnen de muren
van een en hetzelfde gebouw kon je er
immers een overzicht krijgen van èn
het neusje van de Duitse avant gar-
distische zalm en die van de inmid-
dels alom aanbeden Italiaanse.
Nu is de Parijse jeugdbiënnale in
vergelijk met wat er van de jeugd in
Venetië (Aperto '80) werd getoond, op
zijn minst saai te noemen. Veel van
wat in Italië was te zien, krijgt nu in
het Parijse Stedelijk een voortzet
ting, al verschillen de landen'en deel
nemers in een aantal gevallen. Maar
de Italianen zelf herhalen zich met
hun Jeunesse dorée": Paladlno, Cuc-
chi vertegenwoordigen de wat je kunt
noemen postarte povera.
Als elders het indivdualisme in de
kunst hoogtij viert met als gevolg dat
iedereen zijn eigen uitgangspunten
hanteert, dan is daar ook in Parijs de
weerslag van te vinden. In zoverre is
van een nieuwe generatie (op de
jeugdbiënnale geldt als grens 35 jaar),
die zich nog moet bevestigen, helaas
weinig te verwachten.
Ezelschilderij
Opvallend is echter dat er wel dege
lijk sprake kan zijn van gelijkgerich
te opvattingen, zonder dat die op
basis van afspraken tot stand zijn
gekomen. Parijs geeft daar voorbeel
den van die Je ook in Venetië kon
signaleren: het ezelschilderij staat
volop in de belangstelling, er worden
weer voorstellingen (vaak met een
literaire inhoud, zie de Italiaanse
avant garde) uitgebeeld die min of
meer leesbaar zijn. Dat wat de posi
tieve kant betreft.
Minder kun je te spreken zijn over het
feit dat er met de ten dienste staande
expressiemiddelen op zo'n armoedige
wijze wordt omgesprongen. Alsof er
in de afgelopen jaren geen enkele
onderzoekmatig schilderen heeft
plaatsgehad.
De nieuwe generatie zet zich in feite
nauwelijks of niet af tegen de nog
jonge traditie waar ze uit voortkomt.
Sterker nog. ze negeert haar vol
strekt. Conceptuele kunst, neo-con-
structivisme, zelfs het toch inspire- OriQlVldlltGlt
rende succesrijke feminisme in de
kunst, het wordt in Parijs wel eens
gekopieerd, maar er wordt verder
heel weinig mee gedaan.
Fran^oise Jourdan-Gassin: Harpons Reyunis, 1980.
Veel meer nog dan al in Venetië het
geval was. is Parijs het voorbeeld
geworden van de kunst die met navel
staren tot stand is gekomen. Mis
schien zal deze ultieme vorm van
narcisme („kijk eens wat een mooie
dingen ik maak. maar je hoeft er niets
van te begrijpen") op den duur kun
nen appelleren aan een zekere bevre
diging van de wens om nu eindelijk
weer eens een esthetisch verant
woord schilderij te kunnen zien. Zo
ver Is het in Parijs echter nog niet. Er
wordt opvallend slecht geschilderd,
maar de camouflage ls perfect, dat
Dat komt ook wellicht door het
feit dat er allerlei thema's worden
aangedragen die van huls uit al een
zekere mate van overtuigingskracht
hebben.
Bij dit alles slaan de zes Nederlanders
(René Daniëls, Kees de Goede. Harrie
de Kroon. Ben Sleeuwenhoek. Kees
Smits en Henk van Woerden) geen
slecht figuur. Zonder dat er sprake is
van een collectief optreden (de inrich
ting van de tentoonstelling lijkt luk
raak tot stand te zijn gekomen, er is
ook geen landenpresentatie) toont
Nederland hier een duidelijk en eigen
gezicht: de gebruikte expressiemid
delen worden beheerst gebruikt en er
is zelfs een beetje sprake van origina
liteit.
In ieder geval zijn de meeste Neder
landers in staat tot relativeren. Te
genover de loodzware ernst die elders
in het Musée d'Art moderne zo sterk
wordt uitgedragen, is dat best wel
plezierig.
De tentoonstelling, die een aanvul
ling heeft gekregen in het Centre
Pompidou, onder meer met een archi-
tectuurbijdrage, loopt tot 2 novem
ber. Het Stedelijk van Parijs is op
maandag gesloten, het Centre Pom
pidou op dinsdag.
Projekttheater speelt Dario Fo
door André Rutten
AMSTERDAM De voorstelling, die
het Projekttheater onder regie van
Frans Strijards gemaakt heeft van
Dario Fo's „De plotselinge dood van
een anarchist", laat overtuigend rvm
welk een juweel van een politieke
klucht dat is. Het is voorlopig tot en
met 5 oktober iedere avond te erva
ren in De Balie, het tot theater omg*
bouwde voormalige Amsterdamse
kantongerecht.
Je hebt er als Nederlander wel enige
toelichting bij nodig, die het pro
gramma ook geeft. De Italiaanse
^schrijver Dario Fo hier o a be
faamd als schrijver van „Mist» ro Buf
fo" inspireerde zich op de gerucht
makende zaak-Pinelli uit het begin
van de jaren '70: de politie had alle
moeite gedaan de schuld van een
bomaanslag in de schoenen van anar
chisten te schuiven, alhoewel duid- -
lijk werd dat hij door neo-fascistcn
gepleegd was.
Dario Fo laat zijn klucht zich afspe
len in het politiebureau, waar c!e van
de aanslag beschuldigde anarchist.
ra een verhoor, in het nauw gedreven
uit het raam gesprongen was. naar
},..t ;-eggen van de politie, die dat als
een bekentenis interpreteerde. Op de
keper beschouwd bevatten de polltie-
verklaringen zoveel tegenstrijdighe
den. dat de werkelijke gang van za
ken er uit gereconstrueerd kon
worden.
Dario Fo brengt daartoe een gek dat
politiebureau binnen, voor de twaalf
de keer verdacht van oplichting: hij
geeft zich telkens uit voor een ander
dan hij is chirurg, bisschop, ingeni
eur. psychiater. Blijmoedig verklaart
hij. dat hij gek is, lijdende aan hlstrio-
nanuo naar hei Latijnse woord
hi trio voor toneelspeler. Nadat hij de
hcr.i verhorende commissaris tot
wanhoop gebracht, heeft en buiten de,
deur gezet is weet hij alle papieren
van de zaak-Pinelli uit het archief te
lichten, waarna hij als rechter van het
hof van cassatie, belast met het her
onderzoek. terugkeert bij een andere
commissaris en diens chef, die deze
zaak in eerste instantie behandeld
hebben. Dan begint de klucht pas
goed. een verrassende, levende, echt
hedendaagse versie van de aloude
commedia dell'arte. Met alle politie-
De gek (Herman Naber), de hoofdcommissaris (Jan Jaap Jansen), de com
missaris (Bob van Tol), de agent (Titus Mnizelaar) in „De plotselinge dood
van een anarchist" van Dario Fo bij het Projekttheater.
Foto Bob van DantziK
interpretaties van de werkelijke fei
ten wordt op een dodelijke manier de
spot gedreven, de gek sabelt met zijn
doordraven malle opmerkingen de
politiefunctionarissen neer. trekt hen
weer overeind door zich als hun
vriend en medestander voor te doen
die hun fouten zal herstellen, maar
slaat hen er vervolgens nog dodelij
ker mee om de oren. Hij is echt een
histrinaam, een geëxalteerde toneel
speler, die al zijn mogelijkheden uit
put om zijn slachtoffers op te zwepen.
Die hij, die gek. is Herman Naber
men zal hem kennen van Baal die
uitbundig meeslepend de voorstel
ling stuwt, met als voornaamste uit-
stekende tegenspeler de hoofdcom
missaris van Jan Jaap Jansen be
kend van Sater doeltreffend gese
condeerd door Bob van Tol, Wouter
ten Pas (ook van Sater), Hertje
Peeck, Titus Muizelaar. Door de regie
tot een zeer komisch samenspel ge
bracht.
door Riet Dfemer
HILVERSUM De IKON zal de komende maanden op de
televisie de meeste kaarten zetten op drama om zo situaties
uit het dagelijkse leven zo reëel mogelijk te brengen. Voor de
zendtijd voor de jeugd tegelijk gezinsprogramma's aan
de kop van de woensdagavond wordt direct al begonnen met
een actueel thema: de tweede generatie.
AMSTERDAM Het jaar 1974 is in
de annalen van de Nederlandse jazz
en geïmproviseerde muziek beschre
ven als een uiterst essentiële periode.
Drie jaar na indiening werd door het
ministerie van CRM een bescheiden
begin gemaakt met de uitvoering van
het structuurplan van de Stichting
Jazz en Geïmproviseerde Muziek.
Met name het Podiumplan. dat in
additionele honoraria per concert
voorziet, werd realiseerbaar geacht
De gemeente Amsterdam maakte
prompt daarop een aanzienlijk be
drag vrij voor de stichting, te beste
den aan concerten op de diverse po
dia in de hoofdstad, en informeerde
hoeveel kosten er aan concertactivi
teiten verbonden waren. Dit leidde
tot de inrichting en opening van het
centrum van de Nederlandse ge
ïmproviseerde muziek, het BIM-huis.
en tot de eerste Oktober Jazzmaand:
een maand op volle toeren proef
draaien.
De Oktober Jazzmaand is daarna tra
ditie geworden, de stichting en de
BIM coördineren een extra groot aan
tal concerten, met de bedoeling het
aanbod van geïmproviseerde muziek
enigszins overzichtelijk te maken en
een indruk te geven van een meer
volwassen muzieksituatie. Nieuw in
de zevende editie van de jazzmaand
is de aandacht voor de geïmprovi
seerde muziek uit België. Deze komt
in diverse stilistische gedaanten aan
bod op het openingsconcert dat van
avond in het Bim-Huis plaatsvindt.
Blijkens het bloemrijke commentaar
van de Belgische recensent Rob Leu-
rentop gaat het de improviserende
zuiderburen niet voor de wind: „In
geen ander land ter wereld wordt het
verleden zo uitbundig gevierd door
lieden die tegelijkertij volkomen
blind en doof blijven voor wat van
daag aan de orde is. (-) De opening
van deze Oktober Jazzmaand is het
zoveelste protest tegen het muziekbe
leid In België zelf. Dit beleid is heden-
tendage zelfs niet slecht, schimmig of
lachwekkend te noemen. Het is een
voudigweg onbestaande."
Dat de huidige coördinatie van con
certen een kwestie van behelpen
blijft, blijkt uit de onevenwichtige
programmering. Een landelijk im-
pressariaat zou wat concertorganisa
tie betreft een ware uitkomst zijn. Nu
zijn de podia en de concertbezoekers
voornamelijk aangewezen op de risi
co-vrije aanbiedingen van een enkele
impresario die zich op Amerikaanse
musici concentreert, en op de initia
tieven van de Nederlandse muzikan
ten zelf. Archie Shepp en Bennie Wal
lace zijn beiden briljante saxofonis
ten maar ze behoren hier al tot de
vaste klanten. Willem Breuker, Leo
Cuypers en het Theo Loevendie Con
sort schitteren door afwezigheid ter
wijl Hans Duller en Loek Dikker tot
over hun oren in de schnabbels zitten.
Vele podia schijnen met problemen
van financiële en organisatorische
aard overladen te zijn. getuige het
aanstellen van huiso^cesten hetgeen
in feite betekent dat het podium als
open concertgelegenheid wegvalt,
het engageren van amateur- en be
vriende ensembles en Met afzeggen
van optredens zodra blijkt dat allerlei
afspraken niet kunnen worden nage
komen. Nogmaals, voor het aanbren
gen van een meer gevarieerde en logi
sche structuur in het concertaanbod
is meer mankracht op beleidsmatig
niveau nodig, maar daarvoor ontbre
ken nu de middelen.
Dat deze jazzmaand toch een tint van
veelzijdigheid mee krijgt komt door
twee particuliere initiatieven: clown
Teo Joling komt vanaf 16 oktober
met Dr. Fruddl. een muziektheatrale
voorstelling, en Remko Scha en Paul
Panhuysen hebben vanaf 29 oktober
een multi-media festival in Eindho
ven georganiseerd, waar trombonist
George Lewis en performance-kun
stenaars uit de New Yorkse Kitchen
van de partij zullen zijn.
door Franz Straatman
HENGELO Opera's van Rossini
lijken onder gunstig gesternte te
staan. Na een als kostelijk omschre
ven produktie van La Cenerentola
(Assepoester) door de Nederlandse
Opera Stichting zet Opera Forum De
Barbier van Sevilla met veel vaart op
de planken.
Rossini's Barbier is een virtuoos stuk.
een rechtstreekse afstammeling uit
de rijke geschiedenis van het Itali
aanse komische toneel, de commedia
dell'arte. Maar Sterbini's tekst en
Rossini's muziek blijven verrukkelijk
aan de oppervlakte. Zij schrijven
voor de nieuwe bourgeoisie uit het
begin der negentiende eeuw een amu
sement dat wij nu omschrijven als
het „theater van de lach." Van Plezier
rond de Barbier naar Een kus van een
Rus is maar één stapje op het toneel,
terwijl in het muziektheater na Rossi
ni de operette gaat bloeien.
Maar wat doe je met een stuk voor
oer-Hollands publiek dat het behalve
van de muziek ook van de speelse
dialogen moet hebben die helaas in
het Italiaans gaan. Regisseur Robert
Herzl koos voor een zeer uitbeeldend
spel, schuwde geen ondeugende, mis
schien platvloers aandoende effecten
en stuwde de zangers tot geraffineerd
en rap acteren. Het decor van Wil-
fried Sakowitz is even handig als een
voudig en wordt uitputtend benut.
Het resultaat: de zaal lacht: buldert
zelfs als onbedoeld 'n valse baard
loslaat.
Voor het oor is de oogst wat minder.
Forums eigen orkest komt onder lei
ding van dirigent August Haltmayer
niet tot gedisciplineerd en fraai en-
semblespel zoals we gewend zijn bij
directie van Gustav Fülleborn. En
dat steekt des te harder bij Rossini.
Vocaal is de bezetting heel redelijk;
Igor Filipovic is als Graaf Almavira
een perfecte minnaar in stem en hou
ding; zijn compaan in de strijd om de
schone Rosina, de titelgevende Bar
bier, krijgt door het constant loeihar
de zingen en wat botte acteren van
Vasile Martiniou meer het aanzicht
van een slachter van Sevilla. Jam
mer, want de barbier is een fijnzinnig
man. Kristina Gorantscheva als Ro
sina klinkt zeer beminnelijk met haar
soubrette-achtige coloratuursopraan
Verrassend aan de hele voorstelling is
wel dat ondanks het snelle acteren en
vreemde uiteenplaatsingen der zan
gers de vocale ensembles vrijwel per
fect verlopen. Als geheel een leuke
produktie
Van uitgeverij Querido to Amster
dam zijn een roman van W. Brakman
Come Back (165 blz - 21.50) en Qua-
tro primi. Hierin zijn de volgende
werken van B. den Uyl opgenomen:
Vogels kijken. Een zachte fluittoon.
Met een voet in het graf en De ont
wikkeling van een woede (373 blz - 39
gulden).
Ik ga lekker bij opa logeren, is ge
schreven door G. Hansson en uitge
komen bij Meulenhoff. Amsterdam
32 blz - 8.90
Dier en Milieu, leven en overleden
door V. B Dröscher. Uitg. KIM.
Baarn. 300 blz - 39.50
De mooie stad, roman van H van
Sweeden. Nagelaten werk bezorgd
door S. Davidson. G. Hellinga en S.
Vinkenoog 146 blz - ƒ28.50 Uitg
Meulenhoff. Amsterdam. Van dezelf
de uitgeverij is Loos alarm. Hierin
staat 40 prenten van Jan Sanders.
Simon Carmiggelt schreef het voor
woord in dit 87 pagina's tollende
boek. Prijs: 24.50
De klimmer roman van J. Salter
Uitg. Veen. Utrecht. 184 blz - 18.90
Van dezelfde uitgeverij is Hoe oorlo
gen beginnen, van A. J. P. Taylor. 183
blz - 32.50
Concert laat zwarte invloeden horen
Bedoeld wordt kinderen van buiten
landse gastarbeiders die hier zijn ge
boren of die "door gezinsherenigir.
hier naar toe zijn gekomen. „Kinde
ren van de rekening" worden ze ge
noemd en dat is tevens de titel van d<
serie van vijf televisieprogramma's
die op woensdagavond vanaf één mi-
nuut voor zeven op Nederland 2
v wordt uitgezonden.
Korte inhoud van de eerste afleve
ring: een jonge Turkse vader laat zijn
gezin, bestaande uit zijn vrouw, zoon
tje en dochtertje naar ons land over
komen. Niets bijzonders, zoiets komt
tegenwoordig regelmatig voor. In ma-
t. rieel opzicht heeft de vader zijn
zaakjes voor elkaar. Het gezin wacht
een hokkerig bovenhuisje in een
volksbuurt in de grote stad. En zijn
vrouw moet het op zijn wat dreigend
gestelde vraag wat ze ervan denkt wel
heel mooi vinden.
door Stan Rijven
Armoediger
Speciaal vandaag
Van gewest tot gewest
Zwolle viert een jaar lang
feest omdat het 750 jaar gele
den stadsrechten kreeg. Een
samenvatting van die festivi
teiten en een blik op de toe
komst waarin zo'n 10.000 wo
ningen zullen worden ge
bouwd. Als de Betuwse ge
meente Echten afscheid neemt
van burgemeester Houtkoper
lijkt dat niets bijzonders.
Maar zijn persoon heeft veel
betekent voor Ochten, het
grootste dorp van de gemeen
te, dat in de oorlog door de
Duitsers kapot geschoten
werd. Een nieuw Ochten werd
voor een belangrijk deel dank
zij inzet van burgemeester
Houtkoper gebouwd.
Ned. 118.59
will Shakespeare - De be
minde zoon, is de titel van de
vierde aflevering over het le
ven van de toneelschrijver. Hij
neemt zijn zoon mee uit Strul-
ford-upon-Avon naar Londen
voor verandering van lucht.
De jongen zegt en eet niets
meer
Ned. 1/ 20.40
Even terzijde. Was aan Nederlanders
-vr.agd w. t zij ervan dachten dan
-n i :«'gen één weten te
vei ellen dat dit mensen in hun va
derland heel wat armoediger leven.
Het. Turkse gezin komt echter van het
platteland, dus de overgang naar een
binnenstad in een ander land met een
andere taal moet dubbel groot zijn.
De kem van dit korte televisiespel is
echter alleen het taalprobleem. De
kinderen beginnen met achterstand,
om van de moeders die weinig onder
Nederlanders komen, maar niet te
spreken. Het zoontje, kersvers aange
komen, moet het van zijn vader maar
leren en hij stuurt hem naar de krui
denier voor „een pakje thee." Zo heet
de eerste aflevering dan ook. Het
ventje, Mehmet. oefent zich de hele
weg naar de winkel suf totdat hij vlak
voor hij naar binnen moet alles is
vergeten. Ilij moet weer terug naar
iiuis. Een drama in zakformaat.
;n vader dcv: alle mogelijke moeite
.-ieh verstaanbaar te maken bij het
vinden van een plaatsje op school
voor zijn kinderen. De klassen zijn
rbter overvol en de onderwijzeres
oen overspanning nabij. De buiten
landse kinderen misschien ook wel,
want ze worden in één les zo overla
den met zoveel nieuwe Nederlandse
woorden dat een Hollands kind er al
van slag zou raken. Een illustratie
van de abominabele situaties van het
Denis Zorlular als het vijftienjarige Turkse meisje, uit deel 2 dat
ondanks haar strenge vader een afspraakje met een Nederlandse
jongen heeft.
onderwijs aan buitenlandse Kinderen
in veel te volle klassen.
Levensecht
Onder leiding van regisseur Henk
Barnard („Ja zuster, nee zuster" en
„Kon hesi baka") is het gelukt kort.
maar krachtig een levensecht stukje
werkelijkheid neer te zetten. Behalve
van kinderen is er gebruik gemaakt
van echte acteurs, waaronder Turkse.
Verder is gewerkt aan integratie van
beide talen: de Turkse tekst is Neder
lands ondertiteld en de Nederlandse
in het Turks, althans als dat nodig is.
Het programma van volgende week
woensdagavond gaat over een vijf
tienjarig meisje dat met haar familie
naar Nederland komt, de huishoud
school bezoekt een school zonder
jongens en door haar klasgenootjes
in aanraking komt met een heel ande
re wereld en andere zeden dan die van
thuis.
In de derde aflevering heeft Sezay
zijn diploma automonteur gehaald.
Hij denkt aan de slag te kunnen,
maar de garagehouders geven de
voorkeur aan Nederlanders. De laat
ste twee afleveringen zijn als docu
mentaires in Turkije opgenomen en
gaan over de kansen voor Turkse
jongens daar.
AMSTERDAM Na twee jaar is Ry
Cooder weer terug in Nederland. Een
gebeurtenis die maandagavond een
uitverkocht Carré opleverde met een
muziekavond van hoog niveau. Er
viel te genieten van een sterrenforma-
tie die instrumentaal en vocaal zo
goed op elkaar ingespeeld was. dat
dit concert, op enkele minder sterke
momenten na. één hoogtepunt ge
noemd kon worden.
Ry Cooder is een Amerikaanse zan
ger/gitarist die in het verleden bewe
zen heeft van alle markten thuis te
zijn. Dat kwam tot uiting in zijn
speurtocht door de Amerikaanse mu
ziekgeschiedenis waaruit hij zowel
folk, blues als etnische stijlen wist op
te diepen. Steeds voorzien van het
Cooder-kwaliteitsmerk, dat wil zeg
gen een persoonlijke interpretatie
met behulp van gerenommeerde mu
zikanten.
Zijn vorige bezoek stond in het teken
van zijn toenmalige bemoeienis met
Nortena (mengvorm van Texaanse en
Mexicaanse muziek) en muziek van
Hawaï. Deze keer lag het accent op
negro spirituals en waren reggae-in-
vloeden opvallend aanwezig. De be
geleiding van Darrell Vardusco op
drums, bassist James Rallston en
Jessie Harms op toetsen was steeds
helder, inventief en vol ingehouden
spanning. Niemand minder dan John
Hiatt vulde de bottleneckgitaar van
Cooder aan. Dat zorgde voor een gela
den sfeer die continu voelbaar was.
De meestal vierstemmige zang gaf dit
concert iets extra's mee, dat zeldza
me momenten opleverde. Het zowel
in fysiek als vocaal opzicht bewegelij
ke duo Bobby King (tenor) en Willy
Green (bas) was met zijn soepel ge
zongen harmonieën voortdurend aan-
Ry Cooder, gestoken in fraai Hawai-hemd, tijdens zijn optreden in Carré.
Folo Ui van Rossen.
wezig. Het als een negro spiritual
begonnen Christian Auto riep associ
aties op met vocale ensembles als
The Spirit of Memphis en The Sensa
tional Nightingales, broeierig en vol
emotie.
Met Hiatt had Cooder nog een extra
troef in huis die, zou hij meer ruimte
hebben gekregen, zonder meer de
show had gestolen.
Eén maal mocht hij soleren. Het leek
alsof Hiatt besefte dat alles van dit
ene moment afhing. Jury of Love
werd zo intens gezongen dat het even
wennen was om Ry Cooder's draad
weer op te pikken. Daaruit bleek ook
het verschil tussen deze twee. De soul
van Hiatt Ls bij Cooder zwakjes aan
wezig. Hij moet het hebben van zijn
acteer- en technische kwaliteiten, die
overigens zijn muzikale prestaties
niet schaden.
Materiaal van Bop till you drop en
van een binnenkort te verschijnen
album. Border Line, stonden cen
traal. Crazy about my automobile en
Mr Speedo waren zowel in tekstueel
als instrumentaal opzicht sterke aan-
wiasten. Square dance That's the
way girls are in Texas was leuk als
intermezzo, terwijl Call on me het ook
moest hebben van het humoristisch
element.
Drie toegiften met het geïnspireerde
Down in Hollywood, waren nauwe
lijks voldoende om het enthousiasme
te blussen. En terecht, want de hoe
veelheid kwaliteit die hier gedemon
streerd werd smaakte naar meer
