Leonhardt en Harnoncourt verpersoonlijken de barok
Prestige en sentiment in
Amerikaanse serie 'Ike'
Noodoplossing als
creatieve impuls
Maandagavond uitreiking Erasmusprijs
Eisenhowers story naar het boek van zijn chauffeuse
Nieuwe boeken
VRIJDAG 5 SEPTEMBER 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
door Franz Straatman
AMSTERDAM ..Nederland is het dichtst bevolkte land wat de
barokminnaars betreft, nog steeds hoor: het staat ver aan de top. Ik kan
dat goeg overzien omdat ik door concertreizen veel in het buitenland
kom Maar de barokmuziek is hier zo in het muziekleven geïntegreerd
dat zij niet meer als een buitenbeentje wordt beschouwd Die Erasmu
sprijs is een bevestiging daarvan. Het betekent dat het werk van
Nikolaus Harnoncourt en van mij een waardering krijgt die uitgaat
boven het kleine kliekje van mensen die fanatiek met de barokperiode
bezig is
Aan het woord Gusiav Leonhardt die
maandagavond met. collega-pionier en
vriend Nikolaus Harnoncourt de eer deelt
zijn nog lang niet afgerond levenswerk be
kroond te zien met de Praemium Erasmia
num MCMLXXX. zoals prijs geheel in de
humanistische stijl officieel heet. Goed
voor 150.000 gulden. 75.000 gulden per man.
waarvan de helft besteed dient te worden
voor een object van Europese betekenis op
cultureel, sociaal-cultureel of sociaal-we
tenschappelijk terrein
Voor de uitreiking (door de regent van de
stichting, prins Bernhard) had geen waardi
ger podium gekozen kunnen worden dan
dat van het Concertgebouw in Amsterdam.
Want hier draagt Harnoncourt bij het Con
certgebouworkest sinds 1975 zijn ideeën
over hoe de composities uit de zeventiende
en achttiende eeuw moeten worden ge
speeld over op een normaal, modern symfo
nie-orkest en een groot muziekpubliek Het
mooiste voorbeeld van de integratie die
Leonhardt signaleerde. Maar op dat podi
um is ook tachtig jaar aan een zich steeds
veranderend beeld van Bach gebouwd Van
af Mengelberg, een artiest waarvoor Leon
hardt grote bewondering zegt te koesteren.
Logisch
In het geval van Gustav Leonhardt lijkt het
logisch dat ideeën over de uitvoeringsprak
tijk van de zogenaamde oude muziek zich
ontwikkeld hebben tot het punt waar hij nu
1s. Van huis uit is hij klavecinist. opgeleid
aan een instituut in Bazel waar oude mu
ziek toch al op bijzondere wijze behandeld
werd. In 1950 was hij daar klaar, trok naar
Wenen om er nog een jaar in bibliotheken te
werken en ontmoette daar. min of meer
toevallig. Nikolaus Harnoncourt Vanaf
1945 bekwaamde die zich op de cello, een
vak dat hij lussen 1952 en 1970 als orkest
musicus (bij de Wiener Symphoniker» uitoe
fende
Al in zijn studietijd kwam Harnoncourt in
de ban van het verleden, hij leerde ook de
gamba bespelen en vanaf dat moment ont
wikkelde hij zich als het ware tweesporig.
Nog prikkelt het verleden hem, als hij zegt:
.De enige reden dat ik niet langer in orkest-
verband wilde werken, was het eeuwig weer
terugkeren van uitvoeringen van Beetho-
vens Vijfde symfonie, die volgens 'mij nog
steeds verkeerd wordt opgevat en elk jaar
met Pasen de Mattheus Passie. Oostenrijk
se musici denken allemaal dat ze echte
zonen van Mozart en Beethoven zijn. dus
voelen zij de noodzaak niet zich kritisch op
te stellen.
Geboren Berlijner
Harnoncourt gold in het Wenen van rond
1950 al als een buitenbeentje („die jongen
die oude muziek doet, wat toen heel vreemd
was. zeker in Wenen." zo herinnert Leon
hardt zich), en de vijandigheid jegens zijn
werk is tot op de huidige dag merkbaar.
Toen Harnoncourt begin dit jadr met het
Concertgebouworkest in Salzburg en We
nen kwam laten horen hoe Mozart eigenlijk
gespeeld moet worden, reageerde de mu-
ziekpers in meerderheid negatief. Mozart
uit de reageerbuis" luidde een Salzburgse
krantekop, terwijl een Weense recensent
zijn artikel begon „Nikolaus Harnoncourt,
geboren Berlijner. Zo scherp slijpt men
daar de pennen, want Harnoncourt stamt
van Oostenrijkse familie (Grazi, maar zijn
vader (ingenieur) werkte ten tijde van zijn
geboorte in 1929 in Berlijn
Het denken over barokmuziek en over de
manier van spelen heeft zich in de sfgelo-
Nikolaus Harnoncourt, links, Gustav
Leonhardt, rechts met in het midden
de barok in eigen persoon, oftewel Le
onhardt als Bach in de film die Jean-
Marie Straub in de zestiger jaren
maakte. Gustav Leonhardt dankt zijn
voornaam overigens aan Mahler, door
Leonhardts vader diep bewonderd
..Het heeft bij mij niet mogen baten,"
aldus de barokkenner.
pen dertig jaar naar buiten toe het duide
lijkst gemanifesteerd bij Harnoncourt; door
zijn artikelen voor groot publiek bij uitvoe
ringen van symfonisch en dramatisch werk,
door zijn talloze plaatopnamen van beken
de werken die het goed doen bij dat publiek
en niet in de laatste plaats door zijn werk
met normale symfonie-orkesten (in Neder
land zowel het Residentie Orkest als het
Concertgebouworkest) als opera-instellin
gen in Nederland bij de Opera Stichting
met Monteverdi, in Zürich. de afgelopen
vier jaar de Monteverdi-cyclus en de ko
mende vier jaar Mozart en in Frankfurt met
werk van Rameau
Detaillist
Gustav Leonhardt bleef meer in het verbor
gene tussen zijn klavecimbels en orgels
'waarvan talloze plaatopnames bestaan) en
soms optredend met het al niet meer be
staande barokorkest Leonhardt Consort.
Zijn commentaar: „Ik ben een detaillist; de
kleine kamermuziek, solo. kleine ensembles
met drie tot vier mensen, dat blij ft eigenlijk
mijn grote interesse De cantates van Bach
dat gaat nog, omdat je met kleinere groe
pen werkt dan waar je in opera mee te
maken krijgt. Maar de passies van Bach
vragen zulke grote groepen dat ik daar niet
zoveel Interesse in heb. Ik interesseer me
wel voor het feit dat deze meesterwerken
worden uitgevoerd en wat ik daarvan ge
hoord heb, is zo mooi. dat ik daar heel blij
om ben."
Hindemith
„Met moderne orkesten werken, daar voel
ik me niet toe geroepen, k bewonder de
moed en de geest van overtuiging die daar
uit spreken, maar ik voel niet dat dat werk
ook op mijn weg ligt. Ik ben eigenlijk geen
propagandist. Ik presenteer zaken en wie
dat mooi vindt, die kan dat horen, kan daar
informatie over krijgen, maar ik wil geen
mensen bekeren. Ik heb wel bewondering
voor wat Harnoncourt en anderen doen. de
resultaten zijn ook frappant
Hoeveel er ook wordt gesproken over het
pionierswerk van de twee bekroonde her
scheppende kunstenaars (voor het eerst dat
de Erasmus-stichting deze groep cultuur
dragers eert sinds de instelling van de prijs
in 1958), feit is. dat aan het begin van de
ontwikkeling sinds 1950 nog een andere
naam moet worden geplaatst, die van Paul
Hindemith, de Duitse componist. Die sprak
op het Hamburger Bach-Fest 1950: „We
kunnen er zeker van zijn dat Bach tevreden
was met de hem ter beschikking staande
stijlmiddelen op vocaal en instrumentaal
gebied. Als we zijn muziek dan zo willen
uitvoeren als hij die geschreven heeft, dan
moeten we de toen geldende uitvoerings
middelen herstellen."
Harnoncourt. duidelijk door Hindemith ge
ïnspireerd, bracht die gedachten in praktijk
door in 1955 een orkest samen te stellen dat
gebruik maakte van instrumenten, zoals in
Bachs tijd gebruikelijk, het beroemd gewor
den Concentus musicus; concertmeester
Alice Harnoncourt. In diezelfde jaren vijftig
formeerde Leonhardt zijn consort: concert
meester. Marie Leonhardt
„Maar met oude instrumenten ben je er
niet. De weg moet over de muziek gaan en
niet over het materiaal." aldus Nikolaus
Harnoncourt. „Voorop dient te staan )y
besef dat het notenschrift zoals dat tot Ine
tijd van Mozart werd genoteerd geen abs
lute waarde uitdrukt. Er is vanaf de tijd v
Monteverdi sprake van een ongeschrev
serie afspraken tussen de componist en
uitvoerende kunstenaar over hoe zijn not/
gespeeld moesten worden, in welk temp
waar de accenten, kortom hoe de emoties
klanken dienden te worden omgezet. E«
componist hoefde al die aanwijzingen, zos,
in de negentiende eeuw gewoonte werd,
te noteren, omdat hijzelf vaak mede-uitvc
rende was. of schreef voor musici die
heel goed kende omdat zij net als hij.
hetzelfde hof dienden in de hofkapel
„In onze moderne muziekpraktijk hebbs
wij goedgelovig de Westeuropese muzie
tussen 1600 en 1800 gelezen en uitgevoei
naar de conventies en afspraken van de ti
van Brahms, omdat die stijl ons zo v<
trouwd was."
Levend verleden
Leonhardt en Harnoncourt. maar naast he
en vers in hun voetsporen tientallen andt
ren, waarbij veel Nederlanders als Max n
Egmond (vocale kunst). Jaap Schröde
(strijkcultuur). Frans Brüggen en Frar.
Vester (beide blaasinstrumenten) hebbfl
die kennis (know-how in moderne techt
sche taal) van het verleden teruggehaai
door intensief ondereoek. muziekweto
schappelijke arbeid, die zij dan direct in
praktijk konden toetsen. Dat is hun grot
verdienste.
Op die manier zijn zij de verp<
soonlijking van dat verleden geword<
maar dankzij hun geweldige artistieke g
ven. maar niet van een dood verleden.
Harnoncourt: „Ik ben een mens uit de twi
tigste eeuw en het interesseert mij niet a
te vinden hoe de composities van vroeg!
precies geklonken hebben. Dat is een onmt
gelijke vraagstelling, die alleen maar ve
keerde antwoorden van de zogenaamd
specialisten oplevert. Authentiek noeme
ze dat dan, maar dat woord heb ik nooit i
de mond genomen. Van dat kind wil ik
vader niet zijn." Leonhardt: „Als je alk
bestudeerd hebt en je weet alles van triller
stemmingen, bezettingen, balans, alles.
les. alles, en je bent geen artiest, dan is M
zinloos."
door Riet Diemer
HILVERSUM Als Mamie
Eisenhower op 7 december
1941, bij het venster gezeten,
bezig is met het naaien van
sterren op het uniform van
haar echtgenoot, Dwight D.
Eisenhower, prikt ze van
schrik in haar vinger. Er komt
een druppel bloed uit. Aanlei
ding tot dit ongelukje is het
radiobericht dat de Japan
ners de Amerikaanse marine
basis Pearl Harbor op Hawai
hebben aangevallen, waar
door nu ook de Verenigde Sta
ten bij de Tweede Wereldoor
log betrokken worden
In tegenstelling tot Doornroosje uit
net gelijknamige sprookje valt me
vrouw Eisenhower niet in een hon
derdjarige slaap, maar ze verdwijnt
ie eerstkomende jaren wel geruisloos
het niets. Dat is althans het geval
geweest, als we de memoires mogen
geloven van de vrouwelijke ex-chauf-
feur Kay Summersby. die Eisenho
wer in Londen tot zijn beschikking
kreeg. Hij is dan inmiddels bliksems
nel gepromqveerd van tijdelijk briga
de-generaal tot generaal van de Ame
rikaanse troepen in Europa en Noord-
Afrika.
Verhouding
Hier en Nu NCRV's actu
aliteitenrubriek brengt een
reportage over de situatie in
Suriname met gesprekken met
de oud-president Ferrier en
zijn opvolger. Henk Chin A
Sen: Tweede onderwerp is de
satelliet-televisie
Ned.2/22.05
Net als ieder ander Twee
de IKON-film over de per
soonlijke beleving van een
zware lichamelijk handicap
Ned.1/22.45
Wielrennen WK op de
baan in Resancbn
Ned.2/23.10
Tonelen van de wereldlite
ratuur De bekende schrijver
Jack London schreef tachtig
jaar geleden over de wildernis.
Als goudzoeker beleefde hij
veel en zo schreef hij onder
meer zijn Alaska Kid. Van
avond een film hoe het er nu
uitziet in het noorden van
Alaska
Dtsl.2/21.15
Open Huis Concertgebouw
directe uitzending van het
open huis dat het Concertge
bouw jaarlijks ter opening van
het concertseizoen organiseert
Hilv.2/20.00
brieven zijn thuisgebleven echtgeno
te van zijn trouw zou hebben over
tuigd. is er over hem en Kay indertijd
heel wat afgeroddeld. En Kay heeft
zelf heel wat romantische onthullin
gen gedaan over een verhouding met
de generaal. Van haar boek „Past
Forgetting" in het Nederlands uit
gekomen als ..Eisenhower was mijn
baas" is uitgegaan bij het samen
stellen van de driedelige Amerikaan
se televisieserie „Ike", waarvan de
NCRV vanavond <Ned. 2; 20.27 uur)
de eerste uitzendt. De tweede en der
de aflevering volgen de komende vrij
dagavonden
Zo'n gegeven zegt al iets over de
waarde van de inhoud van het pro-
dukt. En de inleiding van de film
staat al garant voor meer onechte en
infantiele fragmenten, die het ver
haal iets menselijks zouden moeten
geven. Zo kun je na een tijdje maar
moeilijk voorstellen dat generaal Ei
senhower zo'n geëxalteerde tante
met zoveel kapsones niet al lang de
laan uitgestuurd zou hebben
Het is de bedoeling van de makers
geweest met een soort epos aan te
komen over de boerenzoon uit Kan
sas. die het tot vijf-sterren-generaal
in het Amerikaanse leger bracht, in
Europa bekend werd van D-Day, de
Duitsers tot staan wist te brengen en
na de oorlog president van de Vere
nigde Staten werd. De impressies van
Kay moeten dan voor een beetje ont
mythologisering zorgen
Prestige
„Ike." zoals de eerste serie naar de
populaire naam van Eisenhower is
genoemd, is een prestige-project van
een nog niet zo lang geleden opge
richte televisiemaatschappij. ABC-
Pictures, die zich hiermee direct waar
wilde maken ABC-Pictures is een
afsplitsing van Television-network
ABC. één van de drie grootste televi
siestations in de Verenigde Staten.
Dat het de makers er alleszins aan
gelegen is geweest een imponerend
werkstuk te maken blijft uit de veer
tien miljoen gulden die erin zijn ge
stopt. Er zijn kosten noch moeite
gespaard met het nabootsen van oor
log op slagvelden en met het opspo
ren van materiaal uit de jaren '40/'45.
waaronder auto's, tanks, vliegmachi
nes en uniformen. Daar tussendoor
zijn filmbeelden met gevechten en
bombardementen uit die tijd gemon
Hoewel Eisenhower in welgeteld 319
Speciaal vandaag
Foto's van Dwight Eisenhower en Kay Summersby in werkelijk
heid.
Robert Duvall in de rol van generaal Dwight Eisenhower en Lee
Remick als zijn chauffeuse Kay Summersby in de tv-serie Ike.
teerd. Oorspronkelijk waren ze zwart
wit. voor de film zijn ze speciaal inge
kleurd.
Ook bij het aantrekken van acteurs is
stevig uitgehaald. Zo speelt Robert
Duvall, bekend van The Godfather
en Apocalypse Now, de rol van Eisen
hower en Lee Remick uit The Omen.
die van Kay Summersby Robert Du
vall mag nog zo'n uitstekende speler
zijn. het is hem nog niet gegeven veel
weg te hebben van Eisenhower. Het is
nu eenmaal een moeilijke zaak ac
teurs te vinden die personen voorstel
len die in onze tijd zo bekend zijn
geweest.
Veel minder moeite levert
een figuur als Roosevelt Met een
antiek invalidenwagentje, een siga
rettenpijpje een glanzende brillegla-
zen, heeft hij al gauw iets karicatu-
raals. Stephen Roberts speelt de rol.
Onderhoudend
Ondanks alle bovengenoemde kri
tiek. die eigenlijk steeds weer terug is
te voeren tot kwalijke sentimentale
en onechte eigenschappen, die Ame
rikaanse films kunnen hebben, kan
nu al voorspeld worden dat de grote
massa ernaar zal kijken. Daar is hij
ook onderhoudend en sensationeel
genoeg voor
John Kraan van de afdeling filmza-
ken van de NCRV geeft als reden voor
aankoop dat hij het een goede pro-
duktie vindt. „De geschiedenis komt
in gedramatiseerde vorm dichterbij.
Het niveau ligt erg hoog Er zitten
top-sterren in." Hij erkent dat er be
paalde kritiek mogelijk is, maar vindt
dat je het genuanceerd moet zien.
„Holocaust, waar we als eerste een
claim op hadden en dat we toch niet
hebben genomen was verwerpelijk.
Ike niet
Achter mezelf aam gedichten van E.
Wijnands. Uitg. Klaas Woudt. Zaan
dijk. 38 blz. - geen prijsopgave
Ko co in ijs is een kinderboek van
uitgeverij Kosmos in Amsterdam ge
schreven door F. de Kam en H. Mag
nus. 135 blz. - geen prijsopgave.
Met stijgende verbazing, verhaal van
H. Vervoort. Uitg. Arbeiderspers. Am
sterdam. 154 blz. - ƒ21.50.
Texel, Nederlands laatste slagveld
De muiterij van de Georgiérs april
1945. door J. A. C. Bartels en W
Kalkman. Uitg. De Walburg Pers.
Zutphen. 332 blz 59.50
Van uitgeverij Elsevier in Amster
dam zijn Alle zegen komt van bo
ven, roman van N Boyd (224 blz -
f24,50) Matty, roman van C. Cook-
son (192 blz ƒ17.50). Over helle
baarden, donderbussen en huurlin
gen, het krijgsbedrijf in de middel
eeuwen. door H. W Koch (268 blz. -
69,50). Sacajawea, roman van Anne
Lee Waldo (1024 blz ƒ39.50)
Een scene uit de produktie „Grey" van de bewegingsgroep Bart Stuyf, die morgenavond in he
Amsterdamse Shaffy-Theater in première gaat.
Bart Stuyf: ik kan goed rommelen in de marge
door Ineke Sluiter
AMSTERDAM In de Nassaustraat in Amsterdam staat een oude school, die onderdak bied
aan de bewegingsgroep Bart Stuyf. Een studio, een atelier, waar decors gemaakt kunnei
worden en een kantoor waar de zaken geregeld worden. Bart Stuyf telefoneert over de affiches
van zijn nieuwste produktie Grey, die op 6 september in première gaat in het Amsterdams
Shaffy Theater. Midden in het geëmotioneerde gesprek krijg ik een vrolijke knipoog. „Geleyn
dit is een bedrijf, we moeten een produkt verkopen, het publiek moet dat op tijd weten, ander
komen ze niet." Hij kan de affiches heel moeilijk uit de overvoorzichtige vingers van
ontwerper Geleyn Escher krijgen, die ze eigenlijk het liefst zelf zou plakken om er zeker van ti
zijn, dat ze „mooi zullen hangen".
Grey zou oorspronkelijk uitgevoerd
worden tijdens het Festival of Fools,
samen met Spiegels en Kluft. Op 27
mei brak brand uit en werden de
geluidsinstallatie, banden en archief
vernietigd. De schade bedroeg 50.000
gulden, waarvan de verzekering
32.000 gulden dekt. Afschrijven was
er niet bij in verband met het kleine
budget van de groep. Toen is alleen
Spiegels gegaan, omdat iemand daar
nog een muziekband van had, thuis.
„Het was wel aardig," zegt Bart
Stuyf, „het was onze meest succesvol
le produktie. maar ik vond het Festi
val toch te vrijblijvend, het leek een
beetje een supermarkt."
We praten over hoe zijn produkties
ontstaan „Ik geloof niet. dat ik zo
creatief ben. ik kan goed rommelen in
de marge Alleen dansen maken bete
kent voor mij als het ware met lege
handen staan Ik heb wel een begren
zing nodig en die zoek ik in een object
of decor dat ik zelf ontwerp. Meestal
waren onze decors wat pompeus en
dat leverde nogal eens problemen op
met de kleine theaters waar we moes
ten optreden. Eigenlijk net als vroe
ger. als je de anekdote van mijn vader
mag geloven, toen ik op mijn zesde
een wagentje bouwde, dat toen het
klaar was niet de schuur uit kon. Voor
Grey gebruiken we nu een lichter
decor, een achterwand die oneindig
heid moet suggereren, van alumini
um en in delen uitneembaar.
Dat laatste zorgt ervoor dat de wand
met te statisch wordt. Soms zijn er
problemen over de uitvoerbaarheid
van het ontwerp, maar het wordt
zoals ik het wil; ik dram door. Als het
dan klaar is en we gaan ermee aan het
werk. blijken er meer mogelijkheden
in te zitten dan ik aanvankelijk voor
zien had En naarmate het werkpro
ces vordert breiden de mogelijkheden
zich uit
Bijzonder aan het werk van Stuyf is
dat hij uitgaat van de individuele
mogelijkheden van de mensen waar
mee hij werkt. Ze beheersen geen
specifieke danstechniek, maar bewe
gen zich in een ruimte, die ook wel
hun mede- en tegenspeler kan
worden
Stuyf is zeer aan zijn decors gebon
den Hij kan pas beginnen als deze
werkomgeving klaar is. De voorstel
ling ontstaan dan ook de laatste vier
dagen voor de première. Dan worden
alle elementen in elkaar gepast.
En als het. niet klopt worden er nood
oplossingen gezocht. Het stuk groeit
tijdens de voorstellingen.
„Dit keer weet ik absoluut niet wat
het wordt." zegt hij. We zijn bij Grey
uitgegaan van het begrip snelheid. In
de meeste vorige produkties bewogen
we vrij traag en daar wilde ik nu een
versnelling in aanbrengen. Dat ver
eist een danstechniek die we niet
hebben. Toch kwamen we tijdens het
werken ongemerkt op die klassieke
danspasjes uit. die nooit gelijk uitge
voerd konden worden. Ieder deed het
op zijn eigen manier, met een eigen
dynamiek. Dat leverde wel proble
men op. maar daar hebben we oplos
singen voor gezocht."
De noodoplossing als creatieve im
puls. improviseren met het spelers-
materiaal dat Stuyf kiest, op basis
van een speciaal ontworpen decor.
Dat zijn wel de eigenschappen, van
deze kleine bewegingsgroep. die er.
nu CRM de geldkraan dichtdraait,
niet rooskleurig bij zit. Maar Stuyf
blijft er optimistisch onder „We zijn
aangewezen op project-subsidie en
het duurt lang voordat je weet of je
het geld krijgt. Met subsidie kun je de
publiciteit beter verzorgen, je kunt
plannen. Daarvoor zijn de voorstel
lingen goed bezet We spelen in thea
ters met een kleine capaciteit, maar
vergeleken met de grote gezelschap
pen is de bezetting percentueel niet
slecht Wat we als kleine groepen ook
tegen hebben, is de gedachte dat de
avant-garde in kleine zaaltjes moet.
Het kleine werk moet het maar bekij
ken! Maar dans moet in een grot!
ruimte, wil je goed kunnen zien. 11
denk echt niet dat subsidie een abso
lute voorwaarde is. maar als je hf
hebt. kun je beter en sneller werken'
Drempel
Op mijn vraag of hij bij andere ges
schappen zou willen werken zegt Y
„Het is een psychologische drempelf
Ik wil altijd eerst een tijd met
dansers werken, om vertrouwen I
krijgen. Lukt-dat niet. dan moet je ai
kunnen nokken. In kort tijdsbesté
kan ik het niet bekijken. Het is ee:
mentaliteitskwestie. Bij grote gezel
schappen is er geen mogelijkheid on
te experimenteren. Wat ingestudeew
is. moet ook uitgevoerd worden, an
ders is het economisch niet verantj
woord. Bovendien is er bij deze ge2
schappen een monopolie van de vast!
huischoreografen: Je krijgt geen p
aan de grond. Ik heb gelukkig
werk hier. ik hoef niet."
Over het beleid bij de grote gezel
schappen ten aanzien van buiten
landse danders is hij evenmin te sprt
ken: „Het gaat om de mogelijkheden
die de mensen hebben, niet om df
techniek. De technische eisen maker.;
eenheids-crackers van de dansers;
Klassiek ballet moet gelijk zijn, da'
slaat nergens op. Het gaat om ét
mens, die er staat, en of hij mooi kad
dansen. Voor mij is een groep eed
bedrijf, met een waarborg, en die üj
niet uitsluitend techniek. Het i4
mijns inziens mogelijk om op eer.
bredere basis een Nationaal Ballek
samen te stellen van Nederlands*
dansers. Dat kan heel interessant!
zijn. Ik moet er wel aan toe voeger,
dat ik pas geniet als ze van hur
spitzen af vallen
De produkties. die Bart Stuyf in hf
verleden gemaakt heeft, zijn aanle;
ding om met grote belangstelling ui'
te zien naar zijn nieuwste: Grey D<
voorstelling draait in het Shaffy Thn
?mber|
ater van 6 tot en met 27 september!
