Speciale afdeling is onmenselijk Tekening van een lezer Trouw Commentaar Psychiatrische ziekenhuizen in de regio Utrecht miskleun liep uit op miskleur België Hoopgevend hond in cel? tyfuslijder billy WOENSDAG 6 AUGUSTUS 1980 tóBËÉ12ZDG2HHZH*l TROUW/KWARTET 5 Het Belgische parlement is na een politieke strijd van meer dan tien jaar eindelijk akkoord gegaan met een deel van de ingrijpende hervor- 1 mingen van het staatsbestel. Vlaan deren en Wallonië zullen voortaan naast elkaar bestaan als twee aparte gewesten, die veel gemeenschappe lijk kunnen doen. maar tegelijk een beetje baas in eigen huis kunnen i spelen. Een belangrijke eerste stap op weg naarja. op weg naar wat eigenlijk? i De grote meerderheid van de Bel- gen (en wij met hen) hoopt dat de gewestvorming een periode inluidt i van politieke rust Een periode waarin Vlamingen en Walen vreed- 1 zaam naast elkaar kunnen bouwen aan hun eigen samenleving, zonder t zich steeds druk te hoeven maken i over elkaar. Dat zal dan moeten: leiden tot een België dat beter in staat is de grootschalige problemen van een democratisch, geïndustria- i liseerd land aan te pakken. Dat zal ook een België zijn dat een belang- rijke bijdrage kan léveren aan het welzijn van de Europese gemeen schap als geheel. Het kan ook een andere kant op- i gaan. De gewestvorming kan het begin zijn van de definitieve ver- brokkeling van België. De twee ge- westen, waartussen al zulke grote verschillen bestaan, kunnen van nu af totaal uit elkaar groeien. In plaats van met elkaar samen te 1 werken in het centrale bestuursap paraat kunnen ze elkaar gaan be strijden en verketteren. Er ligt con- J Het bestuur van de industriebond FNV heeft tot nu toe vooral buiten de kring van de vakbeweging posi- y tieve reacties gekregen op zijn dis- cussienota over tijdelijke inlevering l. van koopkracht terwille van meer tt arbeidsplaatsen. In de positieve re- lt acties werd vooral verwelkomd de bereidheid de koopkracht ter dis- cussie te stellen. Over de wens van ,r de Industriebond te komen tot af- i- spraken met ondernemers en over heid over de ontwikkeling van de j werkgelegenheid, waren de positief j. getinte reacties in doorsnee nogal n zwijgzaam. jf Een gunstige uitzondering hierop J maakt het Nederlands Christelijk 0 Werkgeversverbond. Het NCW stond deze week op een persconfe- J rentie juist uitvoerig stil bij de t, mogelijkheden en beperktheden 1 van arbeidsplaatsovereenkomsten n zoals de Industriebond FNV die nastreeft. NCW en FNV-bond kij- d ken bepaald niet op dezelfde wijze aan tegen afspraken tussen vakbon den en werkgevers over de werkge legenheid. Maar aanknopingspun- ten zijn er over en weer heel duide- 5 tijk De hoopgevende opstelling van het NCW hoeft niet te verbazen. Het NCW heeft een tweejarige interne discussie achter de rug over de taken van de onderneming in de huidige maatschappij. Juist ander halve maand geleden verscheen de nota „werkgelegenheid, nu en Straks", het eindrapport van deze NCW-discussie. Daarin stelt het Christelijk werkgeversverbond uit drukkelijk dat de onderneming er niet slechts is om winst te maken, of om voor produkten en diensten te Zorgen, of voor belastingen, sociale premies en inkomsten uit export Het NCW beschouwt evenzeer het zorgen voor volledige alsmede vol- flictstof genoeg. Om te beginnen moet er nog een regeling voor de hoofdstad Brussel worden gevon den. De emoties die deze kwestie totnutoe heeft los gemaakt doen het ergste vrezen. De verdeling van de financiële last van het centrale be stuur kan een andere voortdurende bron van wederzijds ongenoegen en strijd worden. Voor de bevolking van België zou zo'n nieuwe periode van onrust buitengewoon jammer zijn omdat 'dan opnieuw veel tijd en energie voor betere zaken verloren gaat. Maar ook voor Europa zou zo'n ontwikkeling zeer te betreuren zijn. West-Europa werkt aan de ene kant moeizaam aan éénwording en heeft aan de andere kant te maken met culturele en etnische minderheden die naar zelfbestuur verlangen. De gewestvorming zoals die nu in België is begonnen is een boeiend experiment waarin wordt gepro beerd deze ogenschijnlijk tegen strijdige lijnen te combineren. Het experiment is gebaseerd op de idee dat veel problemen niet meer in de traditionele, kleine verbanden zijn op te lossen, maar dat niet voor alle problemen grotere verbanden het beste zijn. Dat is ook de idee waar op .andere landen tot regelingen met hun minderheden proberen te komen; en in wezen ook de concep tie die de basis behoort te zijn van de Europese éénwording. Daarom is het voor heel Europa van groot belang dat de Vlamingen en Walen hun „Belgische experiment" tot een succes zullen weten te maken. waardige werkgelegenheid als een taak voor de ondernemingen als gezamenlijkheid, ook al wil het NCW nog niet zo ver gaan om ook de individuele onderneming direct verantwoordelijk te houden voor de omvang van de eigen werkgele genheid Het zijn natuurlijk mooie formules dit soort principiële conclusies, getrokken aan het slot van nogal theoretische discussies. Juist daar om verdient het waardering dat het NCW ook met deze conclusies op de proppen komt zodra zich daar voor een gelegenheid voordoet in de praktijk van alledag. De discus sienota van de Industriebond FNV vormde die gelegenheid. Het NCW geeft hiermee aan dat het de geko zen principes niet wil laten rusten in de bureaula van de studeerkamer. Het NCW zou willen komen tot „arbeidsmarkt-overeenkomsten" tussen vakbonden en organisaties van ondernemers. Daarin zou het moeten gaan om verbetering van de kwaliteit van de arbeid, plannen voor om-, her- en bijscholing, aan stelling van kwetsbare groepen (ge deeltelijk arbeidsongeschikten, jon geren, vrouwen), maar ook om uit wisseling van informatie over inves teringen zoals dat in de grafische bedrijfstak al enige jaren functio neert. Eer zijn stellig nog grote verschillen tussen de ideeën bij de NCW en Industriebond FNV. Wanneer ech ter aan werkgeverszijde de NCW- ideeën en bij de vakbeweging de industriebond-ideeën gemeengoed zouden worden, lijkt er voldoende grondslag aanwezig voor een zin volle poging te komen tot een geza menlijk economisch beleid voor de komende jaren, terwille van de werkgelegenheid. Onlangs werd aan staatssecretaris Veder-Smit van volksgezondheid het rapport „Sterk gedragsgestoorde en/of agressieve patiënten" aangeboden, waarin voor stellen worden gedaan voor een betere opvang en be handeling van deze groep. Het gaat naar schatting om ruim tweehonderd patiënten, die nu tussen wal en schip vallen, omdat voor hen in de meeste psychiatrische instituten geen plaats (meer) is. Er moeten daarom vijf speciale afdelingen komen, ver bonden aan een algemeen psychiatrisch ziekenhuis en verdeeld over de verschillende regio's, zodat deze men sen toch passend kunnen worden opgevangen en behan deld, aldus het rapport. Hoewel de bewindsvrouwe net kennis heeft kunnen nemen van de inhoud ervan, valt er „in het veld" en dan met name vanuit de regio Utrecht, waar deze problemen zich vooral voordoen, al forse kritiek te beluisteren. „We hebben nog maar nauwelijks beseft wat „totale instituten" voor negatieve gevolgen hebben of we gaan weer nieuwe opbergplaatsen ontwerpen". door Koet de_Leeuw: ZEIST „De voorstellen die ln het rapport worden gedaan om te komen tot een systeem voor de behandeling van sterk gedragsgestoorde en/of agressieve patiënten zijn anti- therapeutisch, discrimine rend. gettovormend, overbo dig, onuitvoerbaar, uleterst kostbaar en nooit op korte termijn te verwerkelijken." Dat ls kort samengevat de vrij harde kritiek, die psychia ter dr. A. O. Lit, geneesheer directeur van het christelijk sanatorium voor neurosen en psychosen te Zeist, heelt op datgene wat nu bij de staats secretaris op tafel ligt Dr. Lit ls tevens voorzitter van het overlegorgaan psychiatrische zieken huizen ir> de regio Utrecht en laat in feite weinig heel van de Inhoud van het rapport. Dat rapport is het resul taat van een werkgroep, die zich zo'n twee Jaar heeft beziggehouden met de problematiek rondom de „8QA- patiënten" (sterk gedragsgestoord en/of agressief). In deze werkgroep zaten vertegenwoordigers van justi tie, volksgezondheid, de nationale ziekenhuisraad, die het initiatief hier toe nam en de ambulante hulpverle ning. Deze instanties werden en wor den leder vanuit hun eigen invals hoek geconfronteerd met wat ge makshalve wordt aangeduid als de „lastige en moeilijke" patiënten en hebben geprobeerd daarvoor een op lossing te vinden. Het probleem speelt overigens al een aantal Jaren, maar pas de laatste tijd ls de roep om maatregelen steeds luider geworden, want het gaat hier om een groep van zo'n 230 patiënten, die wel degelijk ln de gezondhelds- Geneesheer-directeur Lit: verandering van klimaat. zorg thuishoort, maar met allerlei kunstgrepen veelal bij Justitie te rechtkomt. Afstoten Dat heeft ook te maken met de hele ontwikkeling van de psychiatrie, die enerzijds heeft geleid tot een aantal zeer positieve zaken, zoals een ver- manse lij king van de behandeling. Aan de andere kant ls het kwalijke gevolg het afstoten van patiënten, die voor een dergelijke therapie niet zo geschikt zijn ln eerste Instantie. Moet zo Iemand toch in een psychiatrisch ziekenhuis worden opgenomen, dan is het antwoord: daar kunnen we niet aan beginnen. En dan volgen de be kende argumenten als: past niet in de groep, onvoldoende gemotiveerd, hoort eigenlijk ergens anders, of: niet afkomstig uit deze regio. Daarbij komt dat de psychiatrische ziekenhuizen niet beschikken over voldoende mankracht en Juiste voor zieningen wegens gebrek aan mid delen om deze categorie patiënten goed te kunnen opvangen. De asiel- Tekeningen, bij voorkeur in liggend for maat, sturen aan Trouw, jury politieke prent, postbus 859, 1000 AW Amster dam. Naam en adres aan de achterzijde vermelden. Voor geplaatste prenten is er een boekenbon. DE 'JZEREN DAME EN BETONNEN DRIES BESPREKEN HUN RECORDS functie die de instituten van oudsher hadden, 1 langzamerhand tot het mi nimale teruggebracht en alle nadruk ligt op het behandelen en het behalen van resultaten. De werkgroep heeft zich kennelijk bij deze ontwikkeling neergelegd en is van mening, dat als de huidige psy chiatrische instituten deze asielfunc tie niet meer ambiëren, er maar nieu we asiels moeten komen. Vandaar haar voorstel vijf speciale afdelingen ln het leven te roepen, die ieder plaats moeten bieden aan 24 patiënten en verbonden zijn aan een algemeen psychiatrisch ziekenhuis in de ver schillende regio's. Er komt een zware stafbezetting, bestaande uit 67 ge schoolde mensen, onder wie een psy chiater, een psycholoog en gediplo meerde verpleegkundigen. Intensief Uitgegaan wordt van een zo intensiel mogelijke behandeling, die gemid deld zo'n twee Jaar zal duren met een verpleegprijs van rond de zeshonderd gulden per dag. Het geheel zal weten schappelijk worden begeleid, terwijl voor de opname een toelatingscom missie in het leven zal worden geroe pen met de Inspectie als adviseur. Tot deze vrij zware bezetting via het intensive care-principe hoopt men het hoofd te kunnen bieden aan de groep van sterk gedragsgestoorde en/ of agressieve patiënten, die vaak een gevaar zijn voor zichzelf of anderen in de maatschappij. Het doel is hen uit eindelijk te laten terugkeren naar die maatschappij of naar de „gewone" psychiatrische ziekenhuizen voor ver dere nazorg. Als voorzitter van het overlegorgaan ln de regio Utrecht protesteert dr. Lit krachtig tegen deze plannen, omdat hij van mening ls dat hiermee de zaak op zijn kop wordt gezet. „Dit rapport kan als overbodig terzijde worden gelegd, als ieder algemeen psychia trisch centrum verantwoordelijk wordt gesteld voor een bepaald ver zorgingsgebied. Dan wordt elke pa tiënt daaruit afkomstig ook echt op genomen, mits dit instituut daarvoor tevens de financiële middelen krijgt." „We moeten ons niet neerleggen bij een vluchtpsychiatrie, die inhoudt dat men zich afkeert van moeilijk behandelbare patiënten ten gunste van de gemotlveerden, die zo fijn in een bepaalde therapeutische ge meenschap passen," aldus dr Lit. „Juist daardoor onstaat het draai deur-effect, waarbij deze mensen het ene na het andere instituut van bin nen zien om dat na korte tijd weer wegens onhandelbaarheid te ver laten." Hij voegt eraan toe, dat het geen kwestie is van kiezen tussen „asiele ren en behandelen," maar dat het om belde gaat. „Er wordt op zo'n manier een grens gelegd, die niet zinnig is, want dat betekent dat de psychiatri sche behandeling ophoudt, als pa tiënten een beetje lastig zijn en niet goed gemotiveerd." In het rapport wordt verder gesteld, dat leder „normaal" psychiatrisch ziekenhuis in staat moet zijn de groep van sterk gedragsgestoorde en/of agressieve patiënten ter observatie op te nemen en een eerste behande ling uit te voeren. Mocht blijken dat men daar de gedragsproblemen van deze mensen niet op de juiste wijze tegemoet kan treden, pas dan mag er een beroep worden gedaan op de spe ciale afdeling. Opgemerkt wordt dat er dan ook geld op tafel moet komen om daarvoor voorzieningen te treffen en deskundig personeel aan te trekken. Voorzitter Lit van het overlegorgaan vraagt zich af, waarom daarvoor niet meteen wordt gekozen. „Waarom wordt niet overwogen het geld, dat er nodig is voor het SQA-systeem per afdeling worden de bouwkosten ge raamd op ruim vier miljoen gulden direct aan de psychiatrische institu ten te geven, zodat ze in staat zijn hun regionale plicht te vervullen. Als de middelen worden verschaft en een opnameplicht per regio wordt afge kondigd, kan ieder psychiatrisch cen trum de nodige voorzieningen le veren." Hij wijst erop, dat men in het noor den van het land al met iets derge lijks bezig is en dat sindsdien het aantal klachten van Jusititie over het niet opnemen van „lastige" patiënten sterk is verminderd. Ook in de regio Utrecht willen de psychiastrische zie kenhuizen die richting uit. Gedacht wordt aan een alternatieve mogelijk heid om deze patiënten te kunnen behandelen. Opzet is dat de drie grote algemene psychiastrische centra in de provin cie (het Willem Arntszhuls, de Willem Arntszhoeve en Zon en Schild) ieder een kleine SGA-afdeling van acht tot twaalf bedden inrichten en beman nen voor opname en behandeling. Ie der centrum verklaart zich bereid ook de moeilijkste patiënten uit deze re gio. die na onderling overleg wordt vastgesteld, op te nemen. Uiteraard kost dit veel aan mensen en materieel en zal het Centraal orgaan zieken huistarieven hiervoor geld moeten geven. Voordelen Dr. Lit: „De voordelen van deze op lossing zijn groot in vergelijking met wat in het rapport wordt voorgesteld, want er worden geen getto's gemaakt die een zwaar stempel drukken op de mensen die er verblijven of geweest zijn. Er kan een goed opnamebeleid worden ontwikkeld en als alle Instan ties meewerken is dit plan eerder te verwezenlijken. Bovendien is het nog maar de vraag of het inrichten van kleine eenheden zo kostbaar is als de oplossing die in het rapport wordt aangedragen." Daarnaast en dat ls misschien wel het belangrijkste maakt een derge lijke eenheid deel uit van een aange sloten geheel van behandelsistuaties. Overplaatsingen kunnen tot een mi nimum worden beperkt, omdat be handeling in een volgende fase in hetzelfde instituut kan plaatsvinden. „Zo'n kleine eenheid in het centrum zelf is geen geïsoleerd blok, dat op den duur toch een soort vergaarbak wordt van lastige en in feite nergens meer te plaatsen indidviduen," aldus dr. Lit. Deze gedachten sluiten aan bij de „nieuwe psychiatrie," zoals dr Lit die ontwikkeld heeft in zijn in 1978 ver schenen boek. Voor het goed behan delen van psychiatrische patiënten imoet je beschikken over personeel en ruimte, aangepast aan de actuele be hoeften van de patiënt. Verandert diens toestand, dan veranderen ook zijn behoeften en dient een ander milieu ter beschikking te staan. Dat houdt in: er moet, afhankelijk van de toestand van de patiënt op dat mo ment, de mogelijkheid bestaan hem direct over te plaatsen en wel op korte termijn en gericht op zijn eigen belang. Overplaatsing Dr. Lit: „Een absolute voorwaarde voor een goede behandeling is dt aanwezigheid van verschillende the rapeutische mogelijkheden in één in stituut, die op elkaar aansluiten. Ont breek dat, dan is modern psychia trisch behandelen onmogelijk, omdat dan iedere wijziging ln het gedrag ol de behoefte aan behandelen een over plaatsing naar een ander instituut inhoudt. Dat is het hoofdbezwaar var. ons tegen de bouw van vijf specialt afdelingen verspreid over het geheli land." Hij zegt aan het eind van het gesprek: „Wil je ontstelde mensen de kam geven zich te her-stellen, dan moet J( hun de kans geven op verandering- van klimaat. Ik zie zo'n speciale afde ling als iets onmenselijks, want een dergelijk instituut mist elke elastici teit. Als het er eenmaal staat is het een hele vesting. Het gevaar zit er in. dat patiënten al gauw het SGA-stem pel krijgen opgedrukt en de kans op terugkeer naar de maatschappij die wens is er toch acht ik persoon lijk niet erg groot." Dat moet een verrassing voor de eigenaars van zo'n tweehonderd drachtige koeien geweest zijn: als roodbonte koeien drachtig zijn van stieren in dezelfde kleur, ver wacht je toch roodbonte kalfjes geboren te zien worden, maar de ze koeien brachten tot verbazing en ergernis van de boeren zwart witte kalveren ter wereld. Een miskleur dus. Dat is een aantal leden van de Kunstmatige Inseminatie-vere niging Limburg in Heijthuijsen overkomen. Of beter gezegd: hun koeien. En dat alles doordat een vakantiehulp op het laboratori um waar de strootjes en rietjes met sperma van beide kleuren ter invriezing heen gebracht worden een partijtje roodbonte stier verwisseld had met zwartwitte. De KI-vereniging Limburg levert alleen roodbont. Vandaar dat de bij de vereniging aangesloten veefokkers op roodbont nage slacht van hun koeien gerekend hadden. Niet dat zwartwit zoveel lelijker zou zijn, maar de rood bonte zijn meer in trek en leveren bij verkoop iets meer op. „Een gewone menselijke vergis sing," zegt de heer Willemsen van de KI-vereniging. „Het is één keer misgegaan en de fokkers die net van die dag een buisje met „roodbonte stier" er op kregen hadden dus in werkelijkheid een buisje zwartwit. We hebben dat hier nog nooit meegemaakt, ter wijl wij als een van de grootste van de ongeveer tweehonderd KI-verenigingen wel 65.000 die ren per Jaar insemineren. Niet iedere koe wordt meteen de eer ste keer drachtig, zodat het aan tal inseminaties per jaar op wel 100.000 komt." Nog geen half pro cent miskleur dus op al die suc cesvolle inseminaties per Jaar, en de heer Willemsen betitelt het voorval dan ook als een storm in een glas water. Hij neemt het dat vakantiehulpje ook nauwelijks kwalijk. „Iedereen maakt wel eens een foutje," zegt hij. De meest gedupeerden hebben de vergissing volgens Willemsen sportlef opgenomen, uiteraard vooral degenen die maar een en kel zwartwit kalf tussen de rode hebben. Wat maakt de roodbonte zoveel aantrekkelijker dan de zwartwitte? Het is geen rasdiscri minatie. maar dat zit 'm in het vlees, begrijpen we: de roodbonte woden gehouden voor de melk en de vleesproduktie, de zwart witte koeien voornamelijk voor de melk. Vandaar dat een nuch ter kalf dat zo gauw mogelijk verkocht wordt, in het roodbont meer opbrengt dan een zwartwit: het verschil zal ongeveer honderd gulden zijn. Een buitenstaander zal van dit soort zaken niet veel merken, be halve dan een trouwe radio-luis teraar die meermalen kan horen omroepen dat degenen die hun KI-vereniging gebeld hebben, dat nog maar eens moeten doen. Worden daar zoveel fouten ge maakt? „Dat zijn gewoon techni sche onvolkomenheden," licht de heer Willemsen toe. „De boeren die zaterdags merken dat hun dieren tochtig zijn (hard aan kunstmatige inseminatie toe - red.) kunnen hun aanvraag voor k.1. telefonisch op het bandappa raat van hun vereniging zetten. Maar er zijn wel een dikke hon derd verenigingen die er zo'n toe stel op nahouden, dus er kan al tijd wel iets met een van die apparaten mis zijn." Geen koe zo bont of er zit wel een vlekje aan. Een zwartwit ditmaal, maar toch een vlekje. En zo hoort het ook volgens het oude spreek woord. Dit lieve diertje dat met die snorharen dus is een pas in de dierentuin van Londengeboeren poema. Er worden wel meer poe ma's in dierentuinen geboren, dus dat is niets bijzonders. Wèl bijzonder is, dat het diertje, Bon ny gehten, de eerste grote kat achtige is die met behulp van kunstmatige inseminatie ter we reld is gekomen. Omdat hij ten onrechte claxon neerde, is een inwoner van Roo sendaal eind juni veroordeeld tot een boete van dertig gulden of een dag gevangenisstraf. Hij heeft de hoofdofficier van justitie in Breda nu het hier volgende briefje geschreven: „Graag verneem ik van u, of ik deze gevangenisstraf in Roosen daal uit mag zitten. Als dat mo gelijk is, kies ik een dag gevange nisstraf, want van 30 kan ik voor een hele week voedsel ko pen. Graag zou ik ook van u vernemen, welke faciliteiten mij bij gevangenisstraf worden toe gestaan. Mag ik mijn honden meenemen (het vonnis is geen eenzame opsluiting), en eventu eel een gezelschapsspel, bijvoor beeld Mens erger je niet, of een leesboek, bijvoorbeeld Alleen op de Wereld?" Dat boek en het spelletje zullen er van uitgaande dat de Roo sendaler zijn verzoek serieus doet wel geen probleem zijn. Maar hoe zit het met zijn honden? Heeft iemand ooit zijn hond mee in de cel genomen? „Volgens de directie Gevangeniswezen kan zoiets niet", zegt een voorlichter van het ministerie van justitie. „Misschien is het wel eens ge beurd dat een bepaalde gevange nisdirecteur een gedetineerde on der zeer speciale omstandighe den toegestaan heeft zijn hond mee te nemen, maar normaal ge sproken kan dat niet. In elk geval is dat niet met toestemming van het ministerie gegaan." Mag een directeur op eigen houtje uitzon deringen maken? „Er staat ner gens geschreven dat je geen hond mag toelaten. Dat is alleen een algemene stelregel. Maar je kunt er niet aan beginnen. Er zijn zo veel mensen met huisdieren Vrouwen mogen hun kinderen onder het jaar wél meenemen, maar met een dier is dat toch wel iets heel anders. Wel gebeurt het een enkele keer dat een gevange ne een vogeltje of etn visje in zijn cel mag hebben, maar dat is dan iemand die langer moet zitten." Erg gevaarlijk èn in gevaar moet de inbreker zijn die twee nachten geleden een laboratorium in het Franse Vichy binnendrong De volgende echtend bleek, dat de man in het nachtelijk duister een kweekbuisje met tyfusbacillen gebroken had. waardoor hij hoogstwaarschijnlijk zelf al is be smet en ieder ander met wie hij in aanraking komt. ook nog eens met tyfus kan besmetten. Het laboratorium heeft de inbreker opgeroepen zich onmiddellijk bij een ziekenhuis te melden, in zijn eigen belang en dat van zijn om geving. Bij wedstrijden in Huron (VS) is de volledige renstal van Liorah Slaughter omgekomen. Maar de moeder van de eigenares zei dat haar dochter niet erg onder de indruk was van het gebeuren om dat ze in ieder geval de wedstrijd had gewonnen. Trouwens, de ren stal bestond uit één regenworm. De plaatselijke bibliotheek in Huron had de wedstrijd georga niseerd. De deelnemende wor men werden in het midden van een cirkel van bijna twee meter losgelaten. Liorah's worm. ge naamd Billy Carter, slaagde er als eerste in de rand van de cirkel te bereiken. Grote vreugde dus bij de familie Slaughter. Helaas. Een van de juryleden ging direct na de finish per ongeluk op Billy Carter staan, waardoor de snel heidsduivel om het leven kwam. Zelfs het erepodium ging aan zijn neus voorbij. Eigenares Liorah was niet gebro ken van verdriet. „Toen het ge beurde had ik al gewonnen, dus zo erg was het niet

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1980 | | pagina 5