Speciale afdeling is onmenselijk
Tekening van een lezer
Trouw Commentaar
Psychiatrische
ziekenhuizen
in de regio Utrecht
miskleun liep uit op miskleur
België
Hoopgevend
hond in cel?
tyfuslijder
billy
WOENSDAG 6 AUGUSTUS 1980
tóBËÉ12ZDG2HHZH*l
TROUW/KWARTET
5
Het Belgische parlement is na een
politieke strijd van meer dan tien
jaar eindelijk akkoord gegaan met
een deel van de ingrijpende hervor-
1 mingen van het staatsbestel. Vlaan
deren en Wallonië zullen voortaan
naast elkaar bestaan als twee aparte
gewesten, die veel gemeenschappe
lijk kunnen doen. maar tegelijk een
beetje baas in eigen huis kunnen
i spelen. Een belangrijke eerste stap
op weg naarja. op weg naar
wat eigenlijk?
i De grote meerderheid van de Bel-
gen (en wij met hen) hoopt dat de
gewestvorming een periode inluidt
i van politieke rust Een periode
waarin Vlamingen en Walen vreed-
1 zaam naast elkaar kunnen bouwen
aan hun eigen samenleving, zonder
t zich steeds druk te hoeven maken
i over elkaar. Dat zal dan moeten:
leiden tot een België dat beter in
staat is de grootschalige problemen
van een democratisch, geïndustria-
i liseerd land aan te pakken. Dat zal
ook een België zijn dat een belang-
rijke bijdrage kan léveren aan het
welzijn van de Europese gemeen
schap als geheel.
Het kan ook een andere kant op-
i gaan. De gewestvorming kan het
begin zijn van de definitieve ver-
brokkeling van België. De twee ge-
westen, waartussen al zulke grote
verschillen bestaan, kunnen van nu
af totaal uit elkaar groeien. In
plaats van met elkaar samen te
1 werken in het centrale bestuursap
paraat kunnen ze elkaar gaan be
strijden en verketteren. Er ligt con-
J Het bestuur van de industriebond
FNV heeft tot nu toe vooral buiten
de kring van de vakbeweging posi-
y tieve reacties gekregen op zijn dis-
cussienota over tijdelijke inlevering
l. van koopkracht terwille van meer
tt arbeidsplaatsen. In de positieve re-
lt acties werd vooral verwelkomd de
bereidheid de koopkracht ter dis-
cussie te stellen. Over de wens van
,r de Industriebond te komen tot af-
i- spraken met ondernemers en over
heid over de ontwikkeling van de
j werkgelegenheid, waren de positief
j. getinte reacties in doorsnee nogal
n zwijgzaam.
jf Een gunstige uitzondering hierop
J maakt het Nederlands Christelijk
0 Werkgeversverbond. Het NCW
stond deze week op een persconfe-
J rentie juist uitvoerig stil bij de
t, mogelijkheden en beperktheden
1 van arbeidsplaatsovereenkomsten
n zoals de Industriebond FNV die
nastreeft. NCW en FNV-bond kij-
d ken bepaald niet op dezelfde wijze
aan tegen afspraken tussen vakbon
den en werkgevers over de werkge
legenheid. Maar aanknopingspun-
ten zijn er over en weer heel duide-
5 tijk
De hoopgevende opstelling van het
NCW hoeft niet te verbazen. Het
NCW heeft een tweejarige interne
discussie achter de rug over de
taken van de onderneming in de
huidige maatschappij. Juist ander
halve maand geleden verscheen de
nota „werkgelegenheid, nu en
Straks", het eindrapport van deze
NCW-discussie. Daarin stelt het
Christelijk werkgeversverbond uit
drukkelijk dat de onderneming er
niet slechts is om winst te maken, of
om voor produkten en diensten te
Zorgen, of voor belastingen, sociale
premies en inkomsten uit export
Het NCW beschouwt evenzeer het
zorgen voor volledige alsmede vol-
flictstof genoeg. Om te beginnen
moet er nog een regeling voor de
hoofdstad Brussel worden gevon
den. De emoties die deze kwestie
totnutoe heeft los gemaakt doen het
ergste vrezen. De verdeling van de
financiële last van het centrale be
stuur kan een andere voortdurende
bron van wederzijds ongenoegen en
strijd worden.
Voor de bevolking van België zou
zo'n nieuwe periode van onrust
buitengewoon jammer zijn omdat
'dan opnieuw veel tijd en energie
voor betere zaken verloren gaat.
Maar ook voor Europa zou zo'n
ontwikkeling zeer te betreuren zijn.
West-Europa werkt aan de ene kant
moeizaam aan éénwording en heeft
aan de andere kant te maken met
culturele en etnische minderheden
die naar zelfbestuur verlangen.
De gewestvorming zoals die nu in
België is begonnen is een boeiend
experiment waarin wordt gepro
beerd deze ogenschijnlijk tegen
strijdige lijnen te combineren. Het
experiment is gebaseerd op de idee
dat veel problemen niet meer in de
traditionele, kleine verbanden zijn
op te lossen, maar dat niet voor alle
problemen grotere verbanden het
beste zijn. Dat is ook de idee waar
op .andere landen tot regelingen
met hun minderheden proberen te
komen; en in wezen ook de concep
tie die de basis behoort te zijn van
de Europese éénwording. Daarom
is het voor heel Europa van groot
belang dat de Vlamingen en Walen
hun „Belgische experiment" tot een
succes zullen weten te maken.
waardige werkgelegenheid als een
taak voor de ondernemingen als
gezamenlijkheid, ook al wil het
NCW nog niet zo ver gaan om ook
de individuele onderneming direct
verantwoordelijk te houden voor
de omvang van de eigen werkgele
genheid
Het zijn natuurlijk mooie formules
dit soort principiële conclusies,
getrokken aan het slot van nogal
theoretische discussies. Juist daar
om verdient het waardering dat het
NCW ook met deze conclusies op
de proppen komt zodra zich daar
voor een gelegenheid voordoet in
de praktijk van alledag. De discus
sienota van de Industriebond FNV
vormde die gelegenheid. Het NCW
geeft hiermee aan dat het de geko
zen principes niet wil laten rusten in
de bureaula van de studeerkamer.
Het NCW zou willen komen tot
„arbeidsmarkt-overeenkomsten"
tussen vakbonden en organisaties
van ondernemers. Daarin zou het
moeten gaan om verbetering van de
kwaliteit van de arbeid, plannen
voor om-, her- en bijscholing, aan
stelling van kwetsbare groepen (ge
deeltelijk arbeidsongeschikten, jon
geren, vrouwen), maar ook om uit
wisseling van informatie over inves
teringen zoals dat in de grafische
bedrijfstak al enige jaren functio
neert.
Eer zijn stellig nog grote verschillen
tussen de ideeën bij de NCW en
Industriebond FNV. Wanneer ech
ter aan werkgeverszijde de NCW-
ideeën en bij de vakbeweging de
industriebond-ideeën gemeengoed
zouden worden, lijkt er voldoende
grondslag aanwezig voor een zin
volle poging te komen tot een geza
menlijk economisch beleid voor de
komende jaren, terwille van de
werkgelegenheid.
Onlangs werd aan staatssecretaris Veder-Smit van
volksgezondheid het rapport „Sterk gedragsgestoorde
en/of agressieve patiënten" aangeboden, waarin voor
stellen worden gedaan voor een betere opvang en be
handeling van deze groep. Het gaat naar schatting om
ruim tweehonderd patiënten, die nu tussen wal en schip
vallen, omdat voor hen in de meeste psychiatrische
instituten geen plaats (meer) is.
Er moeten daarom vijf speciale afdelingen komen, ver
bonden aan een algemeen psychiatrisch ziekenhuis en
verdeeld over de verschillende regio's, zodat deze men
sen toch passend kunnen worden opgevangen en behan
deld, aldus het rapport.
Hoewel de bewindsvrouwe net kennis heeft kunnen
nemen van de inhoud ervan, valt er „in het veld" en dan
met name vanuit de regio Utrecht, waar deze problemen
zich vooral voordoen, al forse kritiek te beluisteren.
„We hebben nog maar nauwelijks beseft wat „totale
instituten" voor negatieve gevolgen hebben of we gaan
weer nieuwe opbergplaatsen ontwerpen".
door Koet de_Leeuw:
ZEIST „De voorstellen die
ln het rapport worden gedaan
om te komen tot een systeem
voor de behandeling van
sterk gedragsgestoorde en/of
agressieve patiënten zijn anti-
therapeutisch, discrimine
rend. gettovormend, overbo
dig, onuitvoerbaar, uleterst
kostbaar en nooit op korte
termijn te verwerkelijken."
Dat ls kort samengevat de
vrij harde kritiek, die psychia
ter dr. A. O. Lit, geneesheer
directeur van het christelijk
sanatorium voor neurosen en
psychosen te Zeist, heelt op
datgene wat nu bij de staats
secretaris op tafel ligt
Dr. Lit ls tevens voorzitter van het
overlegorgaan psychiatrische zieken
huizen ir> de regio Utrecht en laat in
feite weinig heel van de Inhoud van
het rapport. Dat rapport is het resul
taat van een werkgroep, die zich zo'n
twee Jaar heeft beziggehouden met
de problematiek rondom de „8QA-
patiënten" (sterk gedragsgestoord
en/of agressief). In deze werkgroep
zaten vertegenwoordigers van justi
tie, volksgezondheid, de nationale
ziekenhuisraad, die het initiatief hier
toe nam en de ambulante hulpverle
ning. Deze instanties werden en wor
den leder vanuit hun eigen invals
hoek geconfronteerd met wat ge
makshalve wordt aangeduid als de
„lastige en moeilijke" patiënten en
hebben geprobeerd daarvoor een op
lossing te vinden.
Het probleem speelt overigens al een
aantal Jaren, maar pas de laatste tijd
ls de roep om maatregelen steeds
luider geworden, want het gaat hier
om een groep van zo'n 230 patiënten,
die wel degelijk ln de gezondhelds-
Geneesheer-directeur Lit: verandering van klimaat.
zorg thuishoort, maar met allerlei
kunstgrepen veelal bij Justitie te
rechtkomt.
Afstoten
Dat heeft ook te maken met de hele
ontwikkeling van de psychiatrie, die
enerzijds heeft geleid tot een aantal
zeer positieve zaken, zoals een ver-
manse lij king van de behandeling.
Aan de andere kant ls het kwalijke
gevolg het afstoten van patiënten, die
voor een dergelijke therapie niet zo
geschikt zijn ln eerste Instantie. Moet
zo Iemand toch in een psychiatrisch
ziekenhuis worden opgenomen, dan
is het antwoord: daar kunnen we niet
aan beginnen. En dan volgen de be
kende argumenten als: past niet in de
groep, onvoldoende gemotiveerd,
hoort eigenlijk ergens anders, of: niet
afkomstig uit deze regio.
Daarbij komt dat de psychiatrische
ziekenhuizen niet beschikken over
voldoende mankracht en Juiste voor
zieningen wegens gebrek aan mid
delen om deze categorie patiënten
goed te kunnen opvangen. De asiel-
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon.
DE 'JZEREN DAME EN BETONNEN DRIES BESPREKEN HUN RECORDS
functie die de instituten van oudsher
hadden, 1 langzamerhand tot het mi
nimale teruggebracht en alle nadruk
ligt op het behandelen en het behalen
van resultaten.
De werkgroep heeft zich kennelijk bij
deze ontwikkeling neergelegd en is
van mening, dat als de huidige psy
chiatrische instituten deze asielfunc
tie niet meer ambiëren, er maar nieu
we asiels moeten komen. Vandaar
haar voorstel vijf speciale afdelingen
ln het leven te roepen, die ieder plaats
moeten bieden aan 24 patiënten en
verbonden zijn aan een algemeen
psychiatrisch ziekenhuis in de ver
schillende regio's. Er komt een zware
stafbezetting, bestaande uit 67 ge
schoolde mensen, onder wie een psy
chiater, een psycholoog en gediplo
meerde verpleegkundigen.
Intensief
Uitgegaan wordt van een zo intensiel
mogelijke behandeling, die gemid
deld zo'n twee Jaar zal duren met een
verpleegprijs van rond de zeshonderd
gulden per dag. Het geheel zal weten
schappelijk worden begeleid, terwijl
voor de opname een toelatingscom
missie in het leven zal worden geroe
pen met de Inspectie als adviseur.
Tot deze vrij zware bezetting via het
intensive care-principe hoopt men
het hoofd te kunnen bieden aan de
groep van sterk gedragsgestoorde en/
of agressieve patiënten, die vaak een
gevaar zijn voor zichzelf of anderen in
de maatschappij. Het doel is hen uit
eindelijk te laten terugkeren naar die
maatschappij of naar de „gewone"
psychiatrische ziekenhuizen voor ver
dere nazorg.
Als voorzitter van het overlegorgaan
ln de regio Utrecht protesteert dr. Lit
krachtig tegen deze plannen, omdat
hij van mening ls dat hiermee de zaak
op zijn kop wordt gezet. „Dit rapport
kan als overbodig terzijde worden
gelegd, als ieder algemeen psychia
trisch centrum verantwoordelijk
wordt gesteld voor een bepaald ver
zorgingsgebied. Dan wordt elke pa
tiënt daaruit afkomstig ook echt op
genomen, mits dit instituut daarvoor
tevens de financiële middelen krijgt."
„We moeten ons niet neerleggen bij
een vluchtpsychiatrie, die inhoudt
dat men zich afkeert van moeilijk
behandelbare patiënten ten gunste
van de gemotlveerden, die zo fijn in
een bepaalde therapeutische ge
meenschap passen," aldus dr Lit.
„Juist daardoor onstaat het draai
deur-effect, waarbij deze mensen het
ene na het andere instituut van bin
nen zien om dat na korte tijd weer
wegens onhandelbaarheid te ver
laten."
Hij voegt eraan toe, dat het geen
kwestie is van kiezen tussen „asiele
ren en behandelen," maar dat het om
belde gaat. „Er wordt op zo'n manier
een grens gelegd, die niet zinnig is,
want dat betekent dat de psychiatri
sche behandeling ophoudt, als pa
tiënten een beetje lastig zijn en niet
goed gemotiveerd."
In het rapport wordt verder gesteld,
dat leder „normaal" psychiatrisch
ziekenhuis in staat moet zijn de groep
van sterk gedragsgestoorde en/of
agressieve patiënten ter observatie
op te nemen en een eerste behande
ling uit te voeren. Mocht blijken dat
men daar de gedragsproblemen van
deze mensen niet op de juiste wijze
tegemoet kan treden, pas dan mag er
een beroep worden gedaan op de spe
ciale afdeling. Opgemerkt wordt dat
er dan ook geld op tafel moet komen
om daarvoor voorzieningen te treffen
en deskundig personeel aan te
trekken.
Voorzitter Lit van het overlegorgaan
vraagt zich af, waarom daarvoor niet
meteen wordt gekozen. „Waarom
wordt niet overwogen het geld, dat er
nodig is voor het SQA-systeem per
afdeling worden de bouwkosten ge
raamd op ruim vier miljoen gulden
direct aan de psychiatrische institu
ten te geven, zodat ze in staat zijn
hun regionale plicht te vervullen. Als
de middelen worden verschaft en een
opnameplicht per regio wordt afge
kondigd, kan ieder psychiatrisch cen
trum de nodige voorzieningen le
veren."
Hij wijst erop, dat men in het noor
den van het land al met iets derge
lijks bezig is en dat sindsdien het
aantal klachten van Jusititie over het
niet opnemen van „lastige" patiënten
sterk is verminderd. Ook in de regio
Utrecht willen de psychiastrische zie
kenhuizen die richting uit. Gedacht
wordt aan een alternatieve mogelijk
heid om deze patiënten te kunnen
behandelen.
Opzet is dat de drie grote algemene
psychiastrische centra in de provin
cie (het Willem Arntszhuls, de Willem
Arntszhoeve en Zon en Schild) ieder
een kleine SGA-afdeling van acht tot
twaalf bedden inrichten en beman
nen voor opname en behandeling. Ie
der centrum verklaart zich bereid ook
de moeilijkste patiënten uit deze re
gio. die na onderling overleg wordt
vastgesteld, op te nemen. Uiteraard
kost dit veel aan mensen en materieel
en zal het Centraal orgaan zieken
huistarieven hiervoor geld moeten
geven.
Voordelen
Dr. Lit: „De voordelen van deze op
lossing zijn groot in vergelijking met
wat in het rapport wordt voorgesteld,
want er worden geen getto's gemaakt
die een zwaar stempel drukken op de
mensen die er verblijven of geweest
zijn. Er kan een goed opnamebeleid
worden ontwikkeld en als alle Instan
ties meewerken is dit plan eerder te
verwezenlijken. Bovendien is het nog
maar de vraag of het inrichten van
kleine eenheden zo kostbaar is als de
oplossing die in het rapport wordt
aangedragen."
Daarnaast en dat ls misschien wel
het belangrijkste maakt een derge
lijke eenheid deel uit van een aange
sloten geheel van behandelsistuaties.
Overplaatsingen kunnen tot een mi
nimum worden beperkt, omdat be
handeling in een volgende fase in
hetzelfde instituut kan plaatsvinden.
„Zo'n kleine eenheid in het centrum
zelf is geen geïsoleerd blok, dat op
den duur toch een soort vergaarbak
wordt van lastige en in feite nergens
meer te plaatsen indidviduen," aldus
dr. Lit.
Deze gedachten sluiten aan bij de
„nieuwe psychiatrie," zoals dr Lit die
ontwikkeld heeft in zijn in 1978 ver
schenen boek. Voor het goed behan
delen van psychiatrische patiënten
imoet je beschikken over personeel en
ruimte, aangepast aan de actuele be
hoeften van de patiënt. Verandert
diens toestand, dan veranderen ook
zijn behoeften en dient een ander
milieu ter beschikking te staan. Dat
houdt in: er moet, afhankelijk van de
toestand van de patiënt op dat mo
ment, de mogelijkheid bestaan hem
direct over te plaatsen en wel op
korte termijn en gericht op zijn eigen
belang.
Overplaatsing
Dr. Lit: „Een absolute voorwaarde
voor een goede behandeling is dt
aanwezigheid van verschillende the
rapeutische mogelijkheden in één in
stituut, die op elkaar aansluiten. Ont
breek dat, dan is modern psychia
trisch behandelen onmogelijk, omdat
dan iedere wijziging ln het gedrag ol
de behoefte aan behandelen een over
plaatsing naar een ander instituut
inhoudt. Dat is het hoofdbezwaar var.
ons tegen de bouw van vijf specialt
afdelingen verspreid over het geheli
land."
Hij zegt aan het eind van het gesprek:
„Wil je ontstelde mensen de kam
geven zich te her-stellen, dan moet J(
hun de kans geven op verandering-
van klimaat. Ik zie zo'n speciale afde
ling als iets onmenselijks, want een
dergelijk instituut mist elke elastici
teit. Als het er eenmaal staat is het
een hele vesting. Het gevaar zit er in.
dat patiënten al gauw het SGA-stem
pel krijgen opgedrukt en de kans op
terugkeer naar de maatschappij
die wens is er toch acht ik persoon
lijk niet erg groot."
Dat moet een verrassing voor de
eigenaars van zo'n tweehonderd
drachtige koeien geweest zijn: als
roodbonte koeien drachtig zijn
van stieren in dezelfde kleur, ver
wacht je toch roodbonte kalfjes
geboren te zien worden, maar de
ze koeien brachten tot verbazing
en ergernis van de boeren zwart
witte kalveren ter wereld. Een
miskleur dus.
Dat is een aantal leden van de
Kunstmatige Inseminatie-vere
niging Limburg in Heijthuijsen
overkomen. Of beter gezegd: hun
koeien. En dat alles doordat een
vakantiehulp op het laboratori
um waar de strootjes en rietjes
met sperma van beide kleuren ter
invriezing heen gebracht worden
een partijtje roodbonte stier
verwisseld had met zwartwitte.
De KI-vereniging Limburg levert
alleen roodbont. Vandaar dat de
bij de vereniging aangesloten
veefokkers op roodbont nage
slacht van hun koeien gerekend
hadden. Niet dat zwartwit zoveel
lelijker zou zijn, maar de rood
bonte zijn meer in trek en leveren
bij verkoop iets meer op.
„Een gewone menselijke vergis
sing," zegt de heer Willemsen van
de KI-vereniging. „Het is één
keer misgegaan en de fokkers die
net van die dag een buisje met
„roodbonte stier" er op kregen
hadden dus in werkelijkheid een
buisje zwartwit. We hebben dat
hier nog nooit meegemaakt, ter
wijl wij als een van de grootste
van de ongeveer tweehonderd
KI-verenigingen wel 65.000 die
ren per Jaar insemineren. Niet
iedere koe wordt meteen de eer
ste keer drachtig, zodat het aan
tal inseminaties per jaar op wel
100.000 komt." Nog geen half pro
cent miskleur dus op al die suc
cesvolle inseminaties per Jaar, en
de heer Willemsen betitelt het
voorval dan ook als een storm in
een glas water. Hij neemt het dat
vakantiehulpje ook nauwelijks
kwalijk. „Iedereen maakt wel
eens een foutje," zegt hij.
De meest gedupeerden hebben
de vergissing volgens Willemsen
sportlef opgenomen, uiteraard
vooral degenen die maar een en
kel zwartwit kalf tussen de rode
hebben. Wat maakt de roodbonte
zoveel aantrekkelijker dan de
zwartwitte? Het is geen rasdiscri
minatie. maar dat zit 'm in het
vlees, begrijpen we: de roodbonte
woden gehouden voor de melk
en de vleesproduktie, de zwart
witte koeien voornamelijk voor
de melk. Vandaar dat een nuch
ter kalf dat zo gauw mogelijk
verkocht wordt, in het roodbont
meer opbrengt dan een zwartwit:
het verschil zal ongeveer honderd
gulden zijn.
Een buitenstaander zal van dit
soort zaken niet veel merken, be
halve dan een trouwe radio-luis
teraar die meermalen kan horen
omroepen dat degenen die hun
KI-vereniging gebeld hebben,
dat nog maar eens moeten doen.
Worden daar zoveel fouten ge
maakt? „Dat zijn gewoon techni
sche onvolkomenheden," licht de
heer Willemsen toe. „De boeren
die zaterdags merken dat hun
dieren tochtig zijn (hard aan
kunstmatige inseminatie toe -
red.) kunnen hun aanvraag voor
k.1. telefonisch op het bandappa
raat van hun vereniging zetten.
Maar er zijn wel een dikke hon
derd verenigingen die er zo'n toe
stel op nahouden, dus er kan al
tijd wel iets met een van die
apparaten mis zijn."
Geen koe zo bont of er zit wel een
vlekje aan. Een zwartwit ditmaal,
maar toch een vlekje. En zo hoort
het ook volgens het oude spreek
woord.
Dit lieve diertje dat met die
snorharen dus is een pas in de
dierentuin van Londengeboeren
poema. Er worden wel meer poe
ma's in dierentuinen geboren,
dus dat is niets bijzonders. Wèl
bijzonder is, dat het diertje, Bon
ny gehten, de eerste grote kat
achtige is die met behulp van
kunstmatige inseminatie ter we
reld is gekomen.
Omdat hij ten onrechte claxon
neerde, is een inwoner van Roo
sendaal eind juni veroordeeld tot
een boete van dertig gulden of
een dag gevangenisstraf. Hij
heeft de hoofdofficier van justitie
in Breda nu het hier volgende
briefje geschreven:
„Graag verneem ik van u, of ik
deze gevangenisstraf in Roosen
daal uit mag zitten. Als dat mo
gelijk is, kies ik een dag gevange
nisstraf, want van 30 kan ik
voor een hele week voedsel ko
pen. Graag zou ik ook van u
vernemen, welke faciliteiten mij
bij gevangenisstraf worden toe
gestaan. Mag ik mijn honden
meenemen (het vonnis is geen
eenzame opsluiting), en eventu
eel een gezelschapsspel, bijvoor
beeld Mens erger je niet, of een
leesboek, bijvoorbeeld Alleen op
de Wereld?"
Dat boek en het spelletje zullen
er van uitgaande dat de Roo
sendaler zijn verzoek serieus doet
wel geen probleem zijn. Maar
hoe zit het met zijn honden?
Heeft iemand ooit zijn hond mee
in de cel genomen? „Volgens de
directie Gevangeniswezen kan
zoiets niet", zegt een voorlichter
van het ministerie van justitie.
„Misschien is het wel eens ge
beurd dat een bepaalde gevange
nisdirecteur een gedetineerde on
der zeer speciale omstandighe
den toegestaan heeft zijn hond
mee te nemen, maar normaal ge
sproken kan dat niet. In elk geval
is dat niet met toestemming van
het ministerie gegaan." Mag een
directeur op eigen houtje uitzon
deringen maken? „Er staat ner
gens geschreven dat je geen hond
mag toelaten. Dat is alleen een
algemene stelregel. Maar je kunt
er niet aan beginnen. Er zijn zo
veel mensen met huisdieren
Vrouwen mogen hun kinderen
onder het jaar wél meenemen,
maar met een dier is dat toch wel
iets heel anders. Wel gebeurt het
een enkele keer dat een gevange
ne een vogeltje of etn visje in zijn
cel mag hebben, maar dat is dan
iemand die langer moet zitten."
Erg gevaarlijk èn in gevaar moet
de inbreker zijn die twee nachten
geleden een laboratorium in het
Franse Vichy binnendrong De
volgende echtend bleek, dat de
man in het nachtelijk duister een
kweekbuisje met tyfusbacillen
gebroken had. waardoor hij
hoogstwaarschijnlijk zelf al is be
smet en ieder ander met wie hij in
aanraking komt. ook nog eens
met tyfus kan besmetten. Het
laboratorium heeft de inbreker
opgeroepen zich onmiddellijk bij
een ziekenhuis te melden, in zijn
eigen belang en dat van zijn om
geving.
Bij wedstrijden in Huron (VS) is
de volledige renstal van Liorah
Slaughter omgekomen. Maar de
moeder van de eigenares zei dat
haar dochter niet erg onder de
indruk was van het gebeuren om
dat ze in ieder geval de wedstrijd
had gewonnen. Trouwens, de ren
stal bestond uit één regenworm.
De plaatselijke bibliotheek in
Huron had de wedstrijd georga
niseerd. De deelnemende wor
men werden in het midden van
een cirkel van bijna twee meter
losgelaten. Liorah's worm. ge
naamd Billy Carter, slaagde er
als eerste in de rand van de cirkel
te bereiken. Grote vreugde dus
bij de familie Slaughter. Helaas.
Een van de juryleden ging direct
na de finish per ongeluk op Billy
Carter staan, waardoor de snel
heidsduivel om het leven kwam.
Zelfs het erepodium ging aan zijn
neus voorbij.
Eigenares Liorah was niet gebro
ken van verdriet. „Toen het ge
beurde had ik al gewonnen, dus
zo erg was het niet