organiseren Boliviaans verzet moet zich nog 'Of ik mijn glaasje hier drink of in Maastricht maakt niet uit' Ontslag illegalen moet via arbeidsbureaus Nederlandse schepelingen gevangen in Belgische Maas 'ANWB laat ons stikken' B en W van Winsum vragen onderzoek beveiliging spoorlijn Normen voor de la waaibestrijding Vrouw verdacht van oplichting Normale procedure verplicht ZATERDAG 2 AUGUSTUS 1980 TROUW/KWARTET Van een medewerker LA PAZ Twee weken na de staatsgreep hoofdstad La Paz nog steeds een benauwende gezicht lijkt alles normaal: winkelende mensen, vrouwen die snoep verkopen. Het beeld van Amerikaanse stad ademt de Boliviaanse sfeer uit. Op het eerste volle bussen. Indianen- een doorsnee Latijns- DEN HAAG Nederland moet via de Europese politieke samenwerking bevorde ren dat de „negen" de staatsgreep in Bolivia en de daaruit volgende repressieve maatregelen krachtig veroordelen. Dat vindt het PvdA kamerlid Ter Beek, die hierover schriftelijke vragen heeft gesteld. Hij vindt dat er druk moet worden uitgeoefend op de Boliviaanse junta om politieke- en vakbondsleiders en andere politieke gevangenen onmiddellijk vrij te krijgen. Als ze dat zouden willen, zouden ze bovendien een vrijgeleide moeten krijgen om het land te verlaten, aldus Ter Beek. Op de hoeken van de straten staan echter zwaar bewapende soldaten. De ingang van de universiteit in het centrum van de stad is afgesloten door een tank en een cordon militairen. Ook het gebouw van de Bolivi aanse arbeidersvakcentrale COB is door het leger bezet. Uit de ramen op de verschil lende verdiepingen steken de lopen van de machinegeweren. Witte ambulances zonder nummerplaten rijden door de straten van La Paz Onverwachts stoppen zij en de gewapende paramilitairen, die eruit sprin gen. pikken burgers van de straat op of dringen gebouwen binnen. De avondklok, die om negen uur ingaat, is nog steeds van kracht. Dan lopen er alleen nog de zwaar gewapende soldaten door de straten en af en toe rollen tanks voorbij. Zo np en dan schotenwisselingen, waarbij ech ter niet duidelijk wordt wie op wie of wat schiet. Bolivia bevindt zich weer in de macht van de militairen. Angst en onzeker heid heersen onder de bevolking. Met de staatsgreep zijn ook alle onafhanke lijke informatiemedia gesloten. Er is slechts één televisiekanaal en alleen de staatsradio functioneert. Alle andere radiozenders zijn gesloten of door het leger bezet. De kranten herhalen braaf de verklaringen van de mili tairen en slechts af en toe citeren zij uit spraken van de katholieke bisschoppen, die hun veronrusting over de staatsgreep en het afbreken van het democratisch proces heb ben uitgesproken. Buitenlandse journalisten staan onder strenge militaire controle. Verschillende journalisten zijn gearresteerd of het land uitgezet, omdat zij berichten doorgaven die' de nieuwe machthebbers niet zinden. Gis ternacht drongen paramilitairen het hotel binnen, waar de buitenlandse correspon denten verblijven, en eisten vertalingen van de doorgeseinde berichten. „We komen van het ministerie van binnenlandse zaken en zullen niet toelaten dat in het buitenland leugens over Bolivia verspreid worden." al dus een van de paramilitairen. Een van de aanwezige journalisten werd meegenomen, maar in de loop van de nacht weer vrijgela ten. De paramilitairen verzochten ons niets over dit voorval te berichten. De informatieblokkade heeft tot gevolg, dat niemand precies weet wat zich op dit mo ment in Bolivia afspeelt. De staatsradio meldt, dat er een overeenkomst gesloten is tussen het leger en de mijnwerkers, die uit protest tegen de staatsgreep al twee weken in staking zijn. Volgens de militairen wordt er vanaf deze week in de mijnen weer ge woon gewerkt. Een uit de mijndistricten naar de hoofdstad gevluchte mijnwerker verklaart echter: „Enige dagen na de staats greep kwamen de paramilitairen naar onze kampementen en beschoten onze huizen. Daarna kwam het leger, dat de kampemen ten omsingelde, maar niet binnenviel. Er vonden onderhandelingen plaats over het sluiten van de radiozenders van de mijnwer kers, die opriepen tot verzet. Daar gingen wij niet op in. „De dag erna werd de radio gebombar deerd We zijn met ons dynamiet de mijnen ingevlucht, maar de staking ging door. Dat was vier dagen geleden. Als de junta nu verklaart, dat we weer aan het werk zijn, is dat een leugen. Of misschien hebben de kameraden ondertussen uit tactische over wegingen besloten weer aan de slag te gaan. Als we in de mijnschachten werken kunnen we gemakkelijk dynamiet stelen. Ook kun nen we dan weer contact opnemen met de mensen in de andere mijnen. Dat contact is nu door de omsingeling door het leger ver broken. Misschien is het verzet gemakkelij ker te organiseren als we weer gewoon wer ken." Journalisten, die geprobeerd hebben naar de mijngebieden te gaan zijn gearres teerd en film en geluidsbanden zijn in be slag genomen. Volksverzet De staatsgreep lijkt echter geslaagd. De belangrijkste oppositieleiders zijn ver moord of zitten gevangen. Het spontane volkverzet van de eerste dagen na de staats greep is door gebrek aan leiding ingestort. Wie en hoeveel mensen er vermoord zijn, gevangen zitten of politiek asiel gezocht hebben in de ambassades, is niet bekend. De geruchten spreken van duizend tot twee duizend gevangenen in de hoofdstad. De aartsbisschop van La Paz bevestigt dat vele mensen gevangen gehouden worden in het stadion Bolivar. Voor het stadion staan twee tanks en militairen. Degenen, die pro beren het stadion te naderen, worden met de wapens in aanslag weggestuurd. Vanuit een tegenover het stadion gelegen gebouw kan men zien. dat er in het stadion door mensen gesport wordt. De gevangenen moeten in de gewelven zitten. Een ambassa defunctionaris verklaart, dat het aantal vluchtelingen, die politiek asiel gevraagd hebben, in de honderden loopt. Het is niet toegestaan met de vluchtelingen te spreken. Een in de hoofdstad ondergedoken meisje vertelt: „Ik ben de dag na de staatsgreep gearresteerd. Ze hebben me zes dagen ver hoord in het ministerie van binnenlandse zaken. Toen ze niets konden bewijzen heb ben ze me vrijgelaten. De agenten hebben me goed behandeld, maar 's nachts kon ik van de etage beneden ons de schreeuwen horen van mensen die gemarteld werden. Ik was doodsbang dat ik daarheen gebracht zou worden. Die mensen woden echter niet vrijgelaten, zodat ze geen verklaringen kun nen afgeven. De repressie vindt hier achter gesloten deuren plaats. Toen ik uit de ge vangenis kwam heb ik contact gezocht met vrienden. Maar ze waren allemaal verdwe nen. ondergedoken of gevangen. Ik heb geprobeerd naar een ambassade te vluch ten, maar die zat overvol." Mitrailleursalvo De oppositie in Bolivia is onthoofd. De grootste klap is toegebracht op de dag van de staatsgreep zelf. toen bijna de gezamen lijke leiding van links verrast werd door paramilitairen in het gebouw van de COB, terwijl zij vergaderden over te nemen stap pen tegen de staatsgreep. Een eveneens ondergedoken ooggetuige zegt: „We hadden net via de radio opgeroepen tot een nationa le staking en de blokkade van alle wegen in het land. toen we buiten schoten hoorden. Terwijl de ruiten sneuvelden wierpen we ons op de grond De paramilitairen drongen het gebouw binnen. Sommigen met gemas kerde gezichten. We moesten met de han den in de nek de trap af naar buiten Op dat moment herkende een van de paramilitai ren Marcelo Quiroga, de president van de socialistische partij. „Hier is Quiroga," riep hij. „blijf staan". Quiroga draaide zich om en op dat moment doorzeefde een van de paramilitairen hem met een mitrailleursal vo. We moesten over zijn lijk stappen om buiten te komen. Daar slaagden we erin met zijn vieren, een gebouw binnen te vluchten, terwijl de militairen de toeschouwers onder schot hielden." In het gebouw van de COB werden ook Juan Lechin, de belangrijkste vakbondslei der van Bolivia, en Simon Reyes, een mijn werkersleider en lid van het uitvoerend co mité van de Boliviaanse communistische partij, gearresteerd. Over hun lot is tot op dit moment niets met zekerheid bekend. De winnaar van de verkiezingen van de 29ste juni. Hernan Siles Suazo, slaagde er in te ontsnappen. Vanuit de clandistiniteit heeft hij opgeroepen door te gaan met het verzet tegen de staatsgreep. In een pamflet, dat in de hoofdstad van hand tot hand gaat. heeft hij verklaard in het land te zullen blijven om leiding te geven aan het verzet. Concrete aanwijzingen hoe dat verzet geor ganiseerd moet worden en of er gedacht wordt aan gewapend verzet, geeft het pam flet echter niet. De oppositie is in defensief gedrongen. Een lid van een oppositiepartij, die sinds de staatsgreep iedere nacht van huis gewisseld heeft, verklaart: „De repressie na de staats greep heeft de oppositie uit elkaar geslagen. Onze partij is ontmanteld. Op een fascisti sche staatsgreep waren wij niet voorbereid De eerste dagen heb ik geprobeerd mijn familie in veiligheid te brengen De meeste partijgenoten zijn onvindbaar. Ik heb ech ter weer contact met de partijleiding en we zijn begonnen het verzet te organiseren. De aartsbisschop in La Paz is pessimistisch: „De mensen zijn geïntimideerd en bang. Door het gebrek aan informatie weten ze niet waar ze aan toe zijn. Natuurlijk keuren we de staatsgreep af. We hebben aange drongen tegen het gebruik van de mensen rechten. Ook hebben we geprotesteerd te gen het gebruik van ambulances- voor de onderdrukking gewapend verzet? Daartoe kan de kerk nooit oproepen. We zijn tegen geweld. Maar waarmee zouden de mensen zich moeten verzetten? Ze hebben geen wapens. Moeten ze soms stenen gooien naar de tanks? En zelfs als je er dynamiet naar gooit is het effect tegengesteld. De militai ren zetten de mitrailleurs aan en dan vallen er opnieuw honderden doden door Haro Hielkema te DINANT Het aanzien van k de Belgen bij een paar hon- derd Nederlandse watersport- j liefhebbers is er niet groter op geworden, sinds deze kolonie met hun plezierboten op de Maas bij Dinant opgesloten t zit. Belgenmoppen hoeven in dit gezelschap niet verzonnen te worden: de manier waarop de watersporters in de val zit ten is voor hen al een giller genoeg. In een inham van de Maas bij het dorpje Anseremme ten zuiden van r' Dinant liggen 61 plezierjachten, hoofdzakelijk van Nederlandse her- komst. Een eindje verderop liggen er nog enkele tientallen en verder zitten ook tal van vrachtschepen en rond- vaartboten vast, sinas het water de Maas in de nacht van 19 op 20 juli als gevolg van het noodweer bulten pro- porties is gestegen. Vier stuwen raak- s 'ten zo beschadigd door de woeste waterstroom, die tientallen caravans meesleurde, dat de scheepvaart lam i is gelegd. De sluizen kunnen niet wor den gebruikt en het waterpeil is in- middels her en der zo laag dat er geen I doorkomen aan is. j Het zijn vooral de Nederlandse ple- 1 zierboten, die de dupe van de strem- - ming zijn geworden. Zeker tweehon derd schepen lagen In de buurt van Dinant voor de wal, de meeste te diep om naar het zuiden stroomop waarts te varen en via Frankrijk en de Moezel door Duitsland naar huis terug te keren. Zeker 1100 km, twee weken varen. In de kleine kom bij Anseremme, die met de Maas in ver binding staat, liggen verreweg de meeste boten letterlijk in de val. Niet iedereen schikt zich gemakkelijk J in het lot, maar één grief wordt door j allen gedeeld: de wijze waarop de Belgische autoriteiten de stuwen en sluizen van de wrakstukken en ka potgeslagen caravans ontdoen, wordt flink bekritiseerd Belachelijk, een aanfluiting en schande zijn de reac ties van de Nederlanders. i Maar ook een aan de wal gekluisterde Belg spreekt schande over het feit dat het dagen heeft geduurd, voordat zijn landgenoten eens in het geweer I kwamen. Bovendien geschiedt de op- ruimingsactie van de stuwen en slui zen op z'n elf-en-dertigst. „Steun van het leger zoals in Nederland hoef je hier niet te verwachten. Dan moeten er eerst honderd mensen verdronken zijn," zegt hij. „Ze halen de stukken los van de stuw, kijken er eens naar en gooien ze dan er over heen. zodat ze naar de volgende stuw drijven," zegt de heer Hermans uit IJmuiden, een van de opstandigste pleziervaar- ders. Mopperkont j Toch is er een opperbeste stemming in de „Holland-baai". De mopperkon ten laten zich het eerste (en hardste) horen, als we bij Anseremme aanko men. Furieus zijn sommigen op de ANWB. maar anderen zeggen even later dat de bond toch niets aan de situatie kan veranderen. Het valt al lemaal wel mee, is onze indruk. De veertien dagen gevangenschap zijn onder een stralende zon voorbijge gaan. een mooier plekje (aan weers kanten van de Maas richten de heu vels van de Ardennen zich op en de kleine baai is splinternieuw) is bijna niet te bedenken en de meer dan tweehonderd opvarenden zagen er gisteren heel wat welvarender uit dan twee weken geleden. Mevrouw Van Limburg Stirum uit Utrecht vond het noodweer van half juli en de hoge waterstanden op de Maas en de Lesse een heel vervelende pers aanstellen om de zaken een beet je in de gaten te houden. Maar de ANWB hoort dat zelf te regelen. Deze week kreeg een meisje van een van de schepen een ongelukje met haar voet en moest naar het ziekenhuis, dat boven op een helling ligt. Er was geen hulp van de ANWB om haar weg te brengen. Nou, ik zeg mijn lidmaat schap op, de ANWB is te zakelijk geworden, het is geen organisatie voor mensen meer," aldus de boze Hermans. Vice-consul Charles van Ginkel uit Luik (met de armen over elkaar) komt een kijkje nemen, maar nij kan niet veel voor de watersportliefhebbers doen: de sluizen zullen vermoedelijk pas 11 augustus weer gebruikt worden. (foto-s: Jan van Veen» Vice-consul Charles van Ginkel. die in Luik gestationeerd is en gisteren op verzoek van de Nederlandse am bassade in Brussel en het ministerie van buitenlandse zaken in Den Haag, een kijkje kwam nemen in Anserem me, verwonderde zich over de grote saamhorigheid onder de „gevangen"- schepelingen. „Dat de stemming na twee weken nog zo geweldig is. vind ik te prijzen. Ik heb het wel eens anders meegemaakt. Natuurlijk zal er wel eens een vete zijn of wordt er gemopperd, maar dat is misschien ook wel het karakter van de Neder lander. Als wij een tikje dwang voe len, gaat dat tegen onze aard in. Wij protesteren eerder, terwijl een Belg zich sneller bij de situatie neerlegt," Dat staat in een aantal aanbevelin gen die de commissie buitenlandse werknemers van de Stichting van de Arbeid heeft gedaan aan de leden van de centrale werkgevers- en werkne mersorganisaties. De rechtsgeldigheid van de arbeids overeenkomst met een buitenlandse werknemer wordt niet aangetast door de eventuele illegaliteit van zijn te werkstelling. Daarom moeten bij be ëindiging van zulke arbeidsovereen komsten dezelfde regels in acht wor den genomen als bij arbeidsovereen komsten met andere werknemers. Volgens een woordvoerder van de commissie is er wat dat betreft in het verleden nogal wat misgegaan, als illegalen met onmiddellijke ingang op straat werden gezet. De Wet arbeid illegale werknemers, die op 1 november 1979 is ingegaan, maakt werkgevers die illegalen in dienst hebben strafbaar. Volgens de richtlijnen van de stichting kan de werkgever zijn strafbaarstelling ont lopen, als hij de illegale werknemer onmiddellijk op non-actief stelt, met behoud van loon. De werkgever moet dan, gelijktijdig bij het arbeidsbu reau een ontslagvergunning aanvra gen. Als reden kan hij opgeven dat de werknemer illegaal is. Wordt de ontslagvergunning ver leend, dan kan de arbeidsovereen- aldus de vice-consul, die niet veel meer kan doen voor de watertoeris ten dan het verlenen van „kleine diensten", zoals het tekenen van ver klaringen voor de verzekering en werkgevers. Verlet vragen Want maandag moet een aantal van de gedupeerden weer aan het werk. Sommigen hebben verlet gevraagd, anderen laten vrouw en kinderen op de boot achter en reizen morgen per trein naar Nederland „Ik heb verlet gevraagd aan mijn baas, maar dat kost me wel drie weken loon," zegt iemand. „Voordat er geschut kan worden, duurt het nog wel even. Bo- komst worden opgezegd. Daarbij moet dan weer de van toepassing zijnde opzegtermijn in acht worden genomen In die termijn houdt de werknemer het recht op loon en ande re geldelijke aanspraken. WINSUM Burgemeester en wet houders van de Groningse gemeente Winsum hebben staatssecretaris Neelie Smit-Kroes (verkeer en water staat) om een onderzoek gevraagd naar het beveiligingssysteem op de spoorlijn Groningen-Roodeschool. In de brief zeggen B. en W. dat „een beveiligingssysteem waarbij kenne lijk geen afdoende controle bestaat op eventueel menselijk falen, vol strekt ontoereikend is". De verbin ding Groningen-Roodeschool is de enige route in Nederland waar het treinverkeer wordt geregeld door middel van radioverkeer tussen de bestuurders van de treinen en een centrale verkeersleiding. Doordat vrijdag 25 juli de bestuurder van een uit Roodeschool komende trein niet wachtte op een rij-opdracht van de verkeersleiding in Groningen ont stond een ernstige botsing tussen twee treinen. vendien heb je minstens een week nodig om thuis te komen." Er zijn al een paar mensen vertrokken, die hun boot onder de hoede van hun buren hebben toevertrouwd. Volgens Van Ginkel hopen de Belgen de defecte sluizen op 11 augustus weer normaal te kunnen gebruiken. „Dan komen ineens 150 boten naar een sluis voor twintig schepen va ren." vertelt iemand. „Kom dan maar terug met een kleurenfotorolletje, want dan zie je bloed." Hermans moppert nog wat na: „Elf augustus? Ik geloof het nooit. Kom nóg maar eens langs, maar neem dan de kerst versiering mee, als je wilt" DEN HAAG De Vereniging van Nederlandse gemeenten heeft nor men opgesteld ten aanzien van over last door geluid. De gemeenteraden krijgen deze normen, ofwel modelbe palingen binnenkort voorgelegd. Aan de hand hiervan Van worden opgetre den tegen te grote herriemakers. Naar de mening van de vereniging kan in de toekomst overlast van la waai objectief worden gemeten De modelbepalingen, die nu zijn opge steld vloeien voort uit de wet op de geluidhinder, die afgelopen februari van kracht is geworden. De vereniging beveelt in haar bepa lingen bijvoorbeeld aan achtergrond muziek, die hier en daar in winkel straten klinkt aan banden te leggen. Daartoe zijn winkeliers verplicht be paalde luidsprekers te gebruiken of worden ze gedwongen voor een afwis selend repertoire te zorgen. Verder geven de modelbepalingen aan hoe gemeentebesturen het crossen met' brommers en auto's kunnen aanpak ken en het doordringende geronk van modelvliegtuigjes kunnen terugdrin gen. Dat kan door deze recreatie al leen op bepaalde terreinen toe te la ten en verder aan te geven op welke uren van de dag die terreinen kunnen worden gebruikt. EINDHOVEN (ANP) Een 39-jarige vrouw uit Eindhoven wordt ervan verdacht van januari 1979 tot en met deze maand de gemeentelijke sociale dienst in haar woonplaats te hebben opgelicht voor ruim dertienduizend gulden. Tegen de vrouw is proces verbaal opgemaakt. De verdachte kreeg een uitkering van de sociale dienst en had verzuimd te vermelden dat ze ook al een WAO-uitkering kreeg. Van onze sociaal-economische redactie DEN HAAG „Voor het ontslag van illegale buitenlandse werknemers moeten werkgevers een normale procedure via het gewestelijk arbeidsbureau volgen. Tot die procedure is afgewerkt houdt de illegale werknemer recht op loon en andere financiële aanspraken. Hij krijgt bijval van mensen, die zich beklagen over het optreden van vloe kende sluiswachters, over het feit dat de Belgische rijkswacht boetes uit deelt „als je niet direct zegt dat je losse dieselolie aan boord hebt" of over de hoge telefoonrekening van wege telefoontjes naar de ANWB. „Ik heb al voor honderd gulden gebeld," vertelt iemand, „totdat ik hoorde dat de ANWB de gesprekken betaalde." Een ander weet nu wel zeker dat hij nooit meer met de boot naar België gaat, „want het ene jaar heb je een staking, het andere Jaar zit je vast en nu kan je wéér geen kant op. Ik denk dat bij die Belgen in deze streek ook een soort haat meespeelt, niet zozeer tegen Hollanders, maar tegen men sen die Nederlands spreken." 'M'n glaasje' De heer Hoefnagels uit Rotterdam zit er niet mee: „Wat maakt het uit of ik m'n glaasje hier drink of een eind verderop in Maastricht of Frankrijk. Het leventje gaat lekker door. Voor de eigenaars van die caravans, die in de Maas terecht gekomen zijn. is het veel erger. Wij hebben het best hier. Er is geschreven dat we elkaar in de haren vliegen. Onzin, je zou toch gek zijn met dit mooie weer." En me vrouw Van Limburg Stirum: „Ik heb me als Nederlandse geschaamd over uitlatingen van sommige mensen over de Belgen en de ANWB. Maar het is toch overmacht, waardoor we hier liggen!" Tientallen caravans van campings langs de Maas werden tijdens het noodweer van twee weken geleden door het water meegesleurd en voor de stuwen en sluizen gedeponeerd. Op de foto de stuw en sluis in Dinant. Ruim zestig plezierjachten (voornamelijk uit Nederland) liggen in een inham van de Maas bij Anseremme aan de wal. Ze zijn ingesloten, omdat de sluizen in de rivier tijdens het noodweer van twee weken geleden onklaar geraakt waren. ervaring. „Dat was heel erg. Wij lagen als eerste schip aan de kade in Di nant. toen het noodweer losbrak. Op diverse campings verderop sleurde het Maaswater caravans de rivier in. Wij zagen de eerste caravan op ons afkomen, we schrokken ons wild. want hij kwam recht op onze boot af. We konden er niet af, want het water stond op de kant. Gelukkig ging de caravan op zo'n vijfentwintig centi meter van de boot voorbij. Via de marifoon hebben we de boten die achter ons lagen, gewaarschuwd. In 1929 moet het hier ook zo erg geweest zijn, maar dat was in de winter." Volgens de heer Van Leusden uit Wassenaar kwam er elk half uur wel een caravan voorbij drijven „en ik denk wel driehonderd gasflessen. We zagen de caravans nog dagen lang in de bomen hangen." „Maar we zijn intussen met dat zonnetje gelukkig al weer bij gekomen," zegt mevrouw Van Limburg Stirum, die haar hu meur bepaald niet verloren heeft. „Ik neem het de Belgen alleen kwalijk dat zij zo traag zijn met het weghalen van de troep. Een paar dagen lang heeft een caravan onder de brug van de Lesse vastgezeten die hadden ze gemakkelijk weg kunnen halen met een hijskraan, voordat ie losschoot en verder de rivier afdreef." Kritiek op ANWB Maar de door de zon gebruinde schip persvrouw heeft er geen enkele be hoefte aan om naar de ANWB uit te halen, zoals de heer Hermans wel doet. De toeristenorganisatie heeft het bij hem tenminste flink verbruid: „Voor mensen op de wal doen ze van alles, maar ons laten ze stikken. Ze ker driehonderd gulden heb ik de ANWB betaald, voordat we weggin gen. Maar toen ik belde of de verzeke ring Unie-garant aanspreekbaar was voor de toestand hier, werd eerst de hoorn er opgegooid en later werd ge zegd dat men niets kon doen. We zitten hier vanaf de 20ste. Deze week pas kwam er eens iemand van de ANWB kijken. Hij heeft niks gedaan: de watervoorziening hadden we zelf al geregeld (de brandweer van Dinant levert ons water) en ook voor het ophalen van het huisvuil hebben we zelf gezorgd. Het enige dat de ANWB- man deed, was drie man van de schip-

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1980 | | pagina 11