Het station staat centraal
Rechtstreeks advies
SER aan de Kamer'
Tekening van een lezer
Trouw
goeie krant voor nieuwkomers
Commentaar
De AOW-premie en de vrouw
Nu .Nederlandse' aanvulling op .Franse' tentoonstelling
fens van voorzitter De Pous:
Dag bescherming
ongeboren kind
volksvermaak
jonge moeder
ikke, ikke, ikke 80 jaar samen
VRIJDAG 11 JULI 1980
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
5
Het is op zichzelf nog niet zo'n
»ekke gedachte van het kabinet om
iet premie-voordeel van een echt-
^naar. waarvan zowel de man als de
rrouw in loondienst werkt ter dis
te stellen. Want waarom
nfcuden uitgerekend wèl de betaalde
ÏOW-premies van echtparen aan
»t einde van het jaar bij elkaar
i^opgeteld worden en niet die van
tttv.ee willekeurige andere inkomens-
ikers.
[oeh is dit precies wat er gebeurt.
als gevolg dat echtparen alles
it zij boven de premiegrens heb-
betaald keurig terug betaald
_jgen. Werkende echtparen, wier
rzamenlijk inkomen royaal boven'
.46.500 gulden ligt. kunnen daar
in jaarlijks op een aardig doceur-
vtfje in tie vorm van een terugstorting
rnivan 'e veel betaalde premies reke-
feflen! Het systeem bevoordeelt aldus
$iï&. alleen de werkende echtparen
JLyen andere inkomenstrekkers,
itetptaar het bevoordeelt bovendien
Jog eenS de hogere inkomens.
ijs jzo vaak zitten er aan dit soort
aanzienlijk meer aspecten
lan-op het eerste gezicht lijkt. Een
efste tegenwerping is. of het wel zo
Zedelijk is dat echtparen dit
)l genieten. Niet zelden
ide nloesten zij aanzienlijke kosten ma-
JJktn dm beiden aan de slag te kun-
nen; betaalde oppas voor de kinde-
II reiucrèches en allerlei andere
maatftgelen om het huishouden zo-
veil/Hogelijk draaiende te houden.
Di kosten daarvan kunnen niet
worden aangemerkt als verwer-
ivisgskosten en dus ook niet worden
|etrokken van de belasting. Het
Itectificatie
Ih het commentaar van gisteren
is een hinderlijke fout geslopen.
Aan liet slot van de vierde ali
nea wordt gesproken over een
ónttrikkeling in de richting van
wn Frans-Duitse samenwer
king, waaraan geen behoefte
ion bestaan. Dat moet sijn
Frans-Duitse overheersing.
ki
premievoordeel zou daarom wei
eens een terechte compensatie kun
nen zijn. Het enige enige wat dan
nog blijft, is de vraag waarom deze
compensatie dan royaler moet uit
pakken naarmate het inkomen gro
ter is. Maar er is echter een princi
pieel punt in het geding, dat deson
danks voor het ter discussie stellen
van dit premievoordeel pleit. Dat is
het principe van de gelijke berech
ting van mannen en vrouwen. Een
eerste daaruit voortvloeiende eis is
dat het inkomen van hetzij de
vrouw, hetzij de man individueel
wordt bekeken, zoals dat trouwens
ook al enkele jaren het geval is met
de belastingbetaling. Het is daarom
consequent die lijn ook door te
trekken.
Het vervelende is alleen dat met
toepassing van deze regel op de hele
sociale verzekeringswetgeving nog
al wat overhoop wordt gehaald De
onlangs overleden Kamervoorzitter
Vondeling heeft wel eens gezegd:
..Nederland is alleen voor mannen
een sociaal paradijs."
En inderdaad, het valt niet te ont
kennen. dat de gelijkberechtiging
op dit punt nog ver te zoeken is.
Een werkloze gehuwde vrouw krijgt
geen werkloosheidsuitkering, zo
lang de man nog het minimuminko
men verdient. Een weduwnaars
pensioen is nog een schaars artikel
en een werkende gehuwde vrouw in
de WAO zal men slechts zelden
tegenkomen.
De gretigheid waarmee nu het pre
mievoordeel wordt aangepakt, ter
wijl we over al die andere zaken tot
op heden tevergeefs ijn aange
spoord door de EG. is daarom
enigszins verdacht. Het behoeft nie
mand te verbazen, dat waarschijn
lijk budgettaire overwegingen de
overhand hebben. De operatie kan
zon kleine vierhonderd miljoen
gulden opleveren En hoewel niet te
ontkennen valt dat het kabinet die
maar al te goed gebruiken kan. is
toch een meer principiële aanpak
van dit vraagstuk in hoge mate
gewenst.
h „De Vakbondskrant'van de FNV
fr-hij dat de raad best sneller en
iiger zou kunnen werken. Er
It nu gemiddeld een jaar over een
i gedaan. De adviesaanvragen
fi nu altijd via de regering, met
vertragingen van dien. „De rege-
l is niet altijd even snel met de
igen en die zijn evenmin altijd
elder gesteld", aldus De Pous
E kritiek op de SER heeft volgens
S dikwijls iets tegenstrijdigs ge-
Zo hield die kritiek vroeger in
de raad te veel invloed had. Nu is
li veel gehoorde klacht dat er te
naar het orgaan wordt geluis-
bijvoorbeeld toen zonder raad-
g van de SER de loonmaatregel
d afgekondigd.
olg
m f-.De Pous vindt dat de regering de
advies moet vragen over een
1g op het onlangs door de We-
Twee voorbeelden van Nederlandse stations, waaruit het verschil duidelijk blijkt. Links de verdwenen glorie van het station in Den Bosch, rechts het simpel
verkooppunt in Utrecht-Overvecht.
door Co Weigraven
DELFT Vrij onverwacht is de inmiddels beiaamde tentoonstelling „De wereld van het
station" in Nederland neergestreken. Na gigantische successen In Parijs, Lyon, Milaan en
Brussel, met in totaal zo'n 670.000 bezoekers, hebben enkele medewerkers van de Technische
Hogeschool in Delft zich over deze van oorsprong Franse expositie ontfermd. Zij kwamen er
toevallig achter, dat deze tentoonstelling, voor deze naar Berlijn zou afreizen, in de zomer
maanden nog te huur was. Ondanks een voorbereidingstijd van maar enkele weken ls het hun
gelukt het geheel in een gebouw van de TH onder te brengen.
De tentoonstelling „De wereld van het station" is geves
tigd in het gebouw voor civiele techniek van de Techni
sche Hogeschool, Stevinweg 2 in Delft en duurt tot en
met zaterdag 2 augustus. De openingstijden zijn: maan
dag tot en met zaterdag van 10.00 tot 16.60 unr, 's zondags
gesloten. De toegangsprijs is vier gulden, kinderen tot 15
jaar, houders van een CJP-kaart, studenten en 65-plus-
sers betalen twee gulden.
itjffl onze sociaal-economische redactie
TERDAM De voorzitter van de Sociaal-Economische
I dr. J. W. de Pous, is er voorstander van dat de Kamer of
aderlijke Kamerleden de mogelijkheid krijgen rechte
ks advies te vragen aan de SER.
Over „De wereld van het station" (de
oorspronkelijke Franse titel is „Le
temps des gares") is al op vele plaat
sen, ook in deze krant, lovend ge
schreven. Een bezoek maakt duide
lijk, dat deze beschrijvingen niet
overdreven waren. Honderden foto's,
tekeningen, cartoons, maquettes en
zovoorts geven een fascinerend beeld
van de plaats, die het station in het
leven inneemt, vroeger en nu.
Bij een station denk je gauw aan
haastige reizigers, die na het kopen
van een kaartje zo snel mogelijk de
plaats van bestemming willen berei
ken. Maar een station is meer: het is
vaak een „spil van de stad", een
„spiegel van de moderne architec
tuur" en een „strategische plaats."
De tentoonstelling is ingericht naar
deze en nog andere functies en krijgt
daardoor een overzichtelijke inde
ling.
Knap staaltje
Het ls op zichzelf al een knap staaltje,
dat de medewerkers van de TH er in
geslaagd zijn deze beroemde tentoon
stelling naar Nederland te halen. Al
hoewel er van het begin af aan Neder
landers bij de organisatie betrokken
zijn geweest, dreigde de expositie ons
land te passeren
Een winstpunt is bovendien, dat er in
Delft, naast de grote tentoonstelling,
een aparte ruimte is ingericht, waar
veel te zien is over het Nederlandse
station Dit komt in „Le temps des
gares" ook wel aan de orde, maar valt
daar door de overvloed van het bui
tenlandse materiaal een beetje in het
niet.
Deze Nederlandse bijdrage is samen
gesteld door de afdeling bouwkunde
van de TH, met medewerking van het
Spoorwegmuseum in Utrecht. De bij
drage bestaat uit een dia-program
ma, een reeks foto's, kaarten en ont
werp-tekeningen van Nederlandse
stations en een verzameling essays,
die het station tot onderwerp hebben.
Anders dan de „internationale" ten
toonstelling is het Nederlandse ge
deelte niet ingericht naar de functies,
die het station vervult, maar naar een
aantal thema's. Zo komen aan de
orde: het station als bouwwerk, de
interne organisatie van het station en
de invloed van de plaats van het
station op de vormgeving en de ont
wikkeling van de stad of het dorp
Verschil
Dat er nogal wat verschil bestaat
tussen de Nederlandse stations léert
een treinreis van Amsterdam CS naar
Delft-Zuid, via „de oude lijn." Vooral
het verschil tussen het begin- en eind
station is frappant. Over het bijna
een eeuw oude Amsterdam CS is al
veel geschreven: prachtig van vorm.
imposant en gebouwd op zo'n strate
gische plaats, dat het de ontwikke
ling van de hoofdstad onmiskenbaar
heeft beïnvloed.
Over het tien jaar oude DelftrZuid zal
wel nooit, en zeker niet in positieve
zin, worden geschreven. Alleen het
feit, dat aan weerszijden van de
spoorlijn wat tegels liggen, die samen
een perron vormen, schijnt voor de
machinist een reden geweest te zijn
te stoppen. Bij nader Inzien blijkt er
beneden aan de spoordijk een ge
bouwtje te staan, dat de primaire
functies van een station vervult.
Natuurlijk is het niet helemaal juist
om deze twee stations zo tegenover
elkaar té zetten. Zo maakt van Am
sterdam CS dagelijks tien procent
van alle treinreizigers gebruik, bij
Delft-Zuid moet je in tienden van
procenten gaan rekenen.
Maar toch markeert het enigszins de
ontwikkeling van de spoorwegen en
stations in ons land, waarbij op den
duur het functionele het heeft gewon
nen van het statige en pompeuze.
Gesloten
Tekeningen, bij voorkeur in liggend tor-
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adrès aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon.
tenschappelijke Raad voor het Rege
ringsbeleid uitgebracht rapport over
de plaats en de toekomst van de
Nederlandse industrie. De Pous heeft
lof voor de scherpe analyse van de
wetenschappelijke raad, maar hij is
niet onverdeeld gelukkig met de aan
bevelingen in het rapport. Naar zijn
mening krijgt de overheid een veel te
grote rol toebedeeld en schuift de
wetenschappelijke raad de inbreng
van de sociale partners (werkgevers
en werknemers) nogal gemakkelijk
opzij. Alleen als de aanpak een verta
ling krijgt die de sociale partners en
hun achterban aanspreekt, kan vol
gens dr. De Pous met succes worden
gestreefd naar verbetering van de
economische structuur en een herle
ving van de economie. Zonder een
vervolg in de SER zouden de voor
treffelijke rapporten van de weten
schappelijke raad misschien in de
ambtelijke bureauladen terechtko
men. Hetgeen de regering en de SER
mogen verhoeden", aldus de voor
zitter.
Tot aan het begin van deze eeuw
werden veel monumentale stations
gebouwd, die een centrale plaats In
namen in stad of dorp. Na de jaren
twintig werd dat minder (kostenbe
sparing). waarna aan het eind van de
jaren dertig zelfs vele stations werden
gesloten, doordat onrendabele lijnen
werden afgestoten, terwijl op de over
gebleven lijnen vele kleine stations
de poorten moesten sluiten. Om een
indruk te geven: in 1930 waren er nog
zo'n 900 stations en stopplaatsen, nu
zijn het er nog ruim 340.
In de jaren zestig en zeventig kwam
er een andere ontwikkeling bij. Op
een aantal kleine lijntjes werden sta
tionsgebouwen gesloopt of ze kregen
een andere bestemming, wat niet be
tekende dat de trein deze plaatsen nu
oversloeg.
Het werk van de stationschef werd
door de automatisering echter steeds
minder en beperkte zich op den duur
tot de verkoop van kaartjes, wat, zo
dachten de NS, best door een naburi
ge sigarenwinkelier of door de con
ducteur kon worden gedaan.
De laatste jaren is er sprake van een
opleving van de spoorwegen. De stij
gende benzineprijzen en de dagelijks
terugkerende files hebben vele auto
mobilisten de trein in doen vluchten.
Sinds tientallen jaren worden er weer
nieuwe lijnen geopend, zoals de Zoe
te rm eerlijn en de Schiphollljn.
Langs deze lijnen verrijzen nieuwe
stations, gebouwd volgens de eisen
van deze tijd, wat een gebouw als dat
op Schiphol kan opleveren: zeer func
tioneel, maar voor het oog vrij lelijk
De NS is er ook toe overgegaan langs
bestaande lijnen nieuwe stations in
voorsteden of wijken van steden te
openen. Gevolg daarvan is de bouw
van stations (een beter woord is hal
tes) la Delft-Zuid.
imposanter het station gebouwd
moest worden. Verder waren er uni
forme richtlijnen, die zich ook nauw
gezet met de details bezighielden.
Voor de ontwerper was er bijvoor
beeld weinig ruimte voor creativiteit
bij de bouw van een urinoir, de richt
lijnen waren op dit punt zeer duide
lijk. Ook het feit, dat enkele architec
ten tekenden voor meerdere stations
heeft de eenheid van vorm in de hand
gewerkt.
Een interessant onderdeel van de Ne
derlandse bijdrage is de ontwikkeling
van de spoorwegen in drie steden:
Delft (natuurlijk!), Amsterdam en
Rotterdam Aan de hand van kaarten,
foto's en tekeningen krijgt de bezoe
ker een indruk hoe spoorlijnen en
stations op soms nogal forse wijze het
stadsbeeld hebben beïnvloed.
Reis waard
Hoewel hier en daar de haast te be
speuren is, waarmee deze tentoon
stelling moest worden opgezet, is al
leen het Nederlandse gedeelte al een
reis naar Delft waard. Maar de bezoe
ker moet zeker van de gelegenheid
gebruik maken de „Franse" tentoon
stelling te bekijken, want het zal on
getwijfeld zeer lang duren, alvorens
een expositie van dit formaat over
het onderwerp station in ons land te
bezichtigen zal zijn.
De tentoonstelling zou misschien be
ter tot haar recht komen in een mu
seum, want een gebouw van een ho
geschool blijft een vreemde omge
ving. Maar de medewerkers van de
TH, die al veel vrije uurtjes hebben
opgeofferd, putten moed uit de op
merking van een van de Franse orga
nisatoren, die vond dat de opstelling
in Delft tot nu toe de meest overzich
telijke was.
Voorbeelden
De Nederlandse expositie in Delft is
te klein om van al deze ontwikkelin
gen een volledig en gedetailleerd
overzicht te geven. Maar het leuke is,
dat vele voorbeelden wel een goede
indruk geven van de plaats en bete
kenis van het station door de jaren
heen. Duidelijk blijkt, hoe het komt,
dat zo veel stations op elkaar lijken.
Dat heeft een reeks oorzaken. Zo is er
een tijd lang sprake geweest van een
soort klasse-indeling: hoe groter en/of
belangrijker de plaats, hoe groter en
WAPENVELD (ANP) Het
Nederlandse comité, „red het
ongeboren kind" heeft de laat
ste zaterdag van augustus uit
geroepen tot nationale dag
voor de bescherming van het
ongeboren kind.
In het comité werken onder
meer samen het Nederlandse
Artsenverbond, de vereniging
ter bescherming van het onge
boren kind en de Stichting
recht zonder onderscheid. De
nationale dag zal dit jaar op
saterdag 30 augustus Den
Haag worden gehouden. Op de
Lange Voorhout zullen enkele
bekende Nederlanders het
woord voeren en wordt er een
info-markt gehouden. Daarna
is er een stille tocht
„Als je op de School voor de
Journalistiek een krant probeert
te maken is er niet veel fantasie
meer voor nodig om je voor te
stellen, hoe sommige illegale
blaadjes in oorlogstijd gemaakt
werden"
Aan het woord is een ouderejaars
student aan de genoemde school,
wiens fantasie toch nog te kort
schiet. Was het maar zo eenvou
dig geweest voor de makers van
de illegale kranten in de oorlog.
Die hadden wel met meer moei
lijkheden en spanningen te kam
pen dan met alleen een wrakke
machine. Daar heeft de schrijver
van bovengenoemde regels na
tuurlijk geen idee van, want hij
kan de oorlog niet meegemaakt
hebben en dat is maar goed ook.
Hij werkt alleen aan zijn carrière,
zoals ex-student Roel van Broek
hoven al een tijdje geleden op
dezelfde opleiding gedaan heeft.
Oók in deze „Introduktiekrant"
van de school voor de Journalis
tiek. bedoeld voor de lichting
1980, haalt hij herinneringen op
aan zijn allereerste begin, op die
school dan.
„Toen ik in '68 naar de School
voor de Journalistiek wilde, had
je naast het toelatingsexamen
dat toen nog bestond, ook nog
een gesprekje met de directeur
Ik herinner me dat ik op weg daar
naar toe de trap op liep. Boven
aan die trap stonden een paar
studenten die me vroegen welke
kranten ik las. Nou, kranten, we
hadden thuis het Rotterdams Pa
rool, dus die krant las ik. Fout.
fout. riepen ze. je moet zeggen: de
Volkskrant, de NRC, zo nu en
dan Trouw en als opiniebladen
de HP en Vrij Nederland! Van al
die kranten had ik dus echt nog
nooit gehoord, laat staan dat ik
ze ooit gelezen had. De directeur
zou me, volgens hen. ook nog
vragen wat ik zou gaan doen als
ik niet aangenomen zou worden.
Daarop zou ik dan moeten ant
woorden dat ik dan sociologie
zou gaan studeren. En inderdaad,
hun voorspellingen kwamen uit.
Op de eerste vraag lepelde ik het
inderhaast uit mijn hoofd geleer
de rijtje kranten op. Bij de twee
de vraag keek Ik nadenkend naar
het plafond en antwoordde na
een kleine pauze: Nou. ik denk
dat ik dan maar sociologie ga
studeren. Dat jaar kon ik inder
daad beginnen op de SvdJ"
Zoals Van Broekhoven schrijft, is
dat toelatingsexamen al lang ge
leden vervallen, net als het quiz
achtige testje waarmee de aspi
rant-student op haar of zijn op
merkzaamheid beproefd werd. en
de nep-persconferentie. Hoe het
op en rondom de school tegen
woordig wèl toegaat, daarover
licht de introductiekrant de aan
komende studenten uitvoerig in
Van docenten en ander personeel
tot goedkope eethuizen, van les-
groepen en eerstehulp-instellin
gen tot verslagen en praktijker
varingen van afgestudeerden. De
school voor de Journalistiek zal
wel niet de enige opleiding zijn
die haar nieuwkomers van tevo
ren behoorlijk wegwijs maakt,
maar vast wel een van de weini
ge. Misschien ook iets om in ge
dachten te houden voor grote be
drijven.
Het „feest" is dus toch doorge
gaan. Een omstreden feest, want
alleen de (meeste) inwoners van
het Limburgse dorp Oost-Maar
land vinden het traditionele
kop-van-de-gans-slaan het
zogenoemde „gans slaan" zo
vermakelijk, dat ze doof zijn ge
bleven voor de argumenten en
protesten van de vogelbescher
ming en voor het verzoek om ten
minste een plastic gans te ge
bruiken, zoals kort geleden al in
deze rubriek gemeld. Weliswaar
is het dier dat op het plaatje met
de kop naar beneden uit de mand
Moeder en kind, bevallen respec
tievelijk geboren in het zieken
huis van het Zuidafrikaanse
stadje Otjiwarongo, maken het
best. Het kind, een jongetje, is
inmiddels ruim een week oud, de
moeder is negen jaar. Voor zover
men heeft kunnen nagaan is het
meisje -r dat tot de stam van de
Damara's hoort de jongste
Zuidafrikaanse die ooit moeder is
geworden. Jonger nog dan deze
Venesia Xoagus was in de vijfti
ger jaren een Mexicaans meisje
dat een kind kreeg toen ze zelf
pas zes jaar was. Het dagblad
Rand Daily Mail dat melding
maakt van de geboorte, sprak
onder meer met Venesia's moe
der. Mevrouw Priska Xoagus (35)
vertelde, dat haar dochter goed
voor de baby zorgt, maar nog niet
helemaal begrijpt wat er precies
gebeurd is.
2.000 exemplaren. Verzamelaars
en andere geldbeleggers zullen
bij dit bericht hun vingers heb
ben afgelikt. Zo niet de nog
steeds bestaande duizenden Be-
atle-fans over de hele wereld, in
middels volwassen geworden,
maar destijds degenen die dank
zij hun zak- en spaarcentjes de
vier jongens uit het Engelse Li
verpool aan hun roem en aan hun
vele geld hielpen. Zij zullen voor
het overgrote deel het geld noch
de relaties hebben om dit exclu
sieve werk te bemachtigen. De
letterlijke vertaling van de titel
van de autobiografie luidt na
tuurlijk. „Ik, Mij, Mijn". In goed
Amsterdams vertaald zou je er
van kunnen maken: „Ik, Me Ei
gen en Me Zelf", in de hoofdstad
gebruikt voor mensen die alleen
maar aan zichzelf denken. Daar
is zelfs ooit nog een uitdrukking
voor in zwang gekomen: „Ikke,
ikke, ikke en de rest kan stikke".
hangt, al dood, maar het blijft
een bloederige geschiedenis als
het iemand lukt geblinddoekt en
wel het kadaver met een sabel te
onthoofden. Pastoor Starmans
mag hier voor het oog van een
lachende menigte het goede
voorbeeld geven. Een slecht
voorbeeld in feite (in meer dan
één opzicht dus), want het lukte
hem niet en er waren nog heel
wat sabelhouwen voor nodig om
de kop te doen rollen. Een echt
volksvermaak, aan de gezichten
van de omstanders te zien.
,4, Me, Mine" wordt de titel van
de autobiografische die ex-Beat-
le George Harrison heeft vervaar
digd. Het werkje zal worden uit
gevoerd in goud op snee en dus
zal ook de prijs kapitaal zijn:
zevenhonderd gulden. Om er ze
ker van te zijn dat het boek ook
verkocht wordt hadden auteur en
uitgever nog een andere exclusi
viteit bedacht: een door de schrij
ver hoogst persoonlijk gesigneer
de zeer beperkte oplage van
Koningin Victoria was nog aan
het bewind toen Joe en Harriet
Orton elkaar in 1894 voor het
eerst ontmoetten. Zes jaar later
trouwden ze en deze week, tach
tig jaar later, zijn ze nog steeds
bij elkaar, wat hen tot het langst
getrouwde echtpaar van Enge
land maakt. De bruidegom, nu
104, en zijn 102-jarige vrouw zijn
in hun huisje in het dorp Great
Gidding overstroomd met bloe
men en felicitaties, waaronder
een telegram van koningin Eliza
beth, en toegezongen door zestig
kinderen van de dorpsschool. Ze
genoten er van en vertelden het
geheim van hun lange huwelijk
maar al te graag aan verslagge
vers. Volgens haar hebben ze het
samen zo lang uitgehouden door
dat ze „niet drinken, niet roken
en niet vloeken", volgens hem
vroeger een druk bezette timmer
man doordat ze nooit tijd heb
ben gehad om ruzie te maken.
Veel tijd voor kinderen zouden ze
ook nooit gehad hebben, zodat
het mooi uitkwam dat ze maar
één dochter kreeg, Winifred, die
nu als 77-jarige het meer dan
briljanten feest van haar ouders
meevierde.
Ideaal Ideaal zou het pas
zijn als we ólle wapens ergens
begroeven (zegt Alexander Pola
in de Varagids).
Pech In één klap zagen ze
hun toekomstplannen in het wa
ter vallen, toen niet de ongeveer
tweehonderdduizend gulden,
maar politiemannen op het
groepje prostituèes uit het
Noordspaanse Lerida wachtten
die samen het winnende lot in de
nationale loterij kwamen inleve
ren. De vrouwen die met het geld
een nieuw leven hadden willen
beginnen, kregen te horen dat
hun lot dat ze op straat ge
kocht hadden een paar urn-
eerder van de echte winnaar ge
stolen was
