Laatste rustplaats
koel en zakelijk
Veel kommer en kwel
bij Scapino Workshop
Festival Nieuwe Muziek grensverleggend
Opmerkelijke prestatii
van jonge vioolsoliste
Kwintet Devo vooral
muzikaal aantrekkelijk
We nerveus
is slaapt
slechter!
Klarinettist Bigard overleden
MAANDAG 30 JUNI 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
ue l irecntse tentoonstelling over Dood en begraven in het
Centraal Museum, waarover in onze krant van zaterdag
werd bericht, wil niet alleen het ritueel en de gebruiken rond
de dood signaleren, maar tevens de langzamerhand verdron-
Twee extre
men in beeld
gebracht: de
rijk belommer
de onde be
graafplaats
binnen de
stadsmuren
van Zaltbom-
mel en de strak
opgezette nieu
we begraaf
plaats, enkele
kilometers bui
ten de stad.
gen rouwcultuur tot bezinning van de levenden opmerken.
In Zaltbommel kan met bezoeken aan de oude en nieuwe
begraafplaatsen die ontwikkeling in de meest extreme uiter
sten worden beleefd.
ZALTBOMMEL Geduren
de de achttiende eeuw ont
stond er in verlichte kringen
speciaal onder de medici
steeds meer weerstanden te
gen het begraven in de kerken
en zelfs tegen de kerkhoven
buiten de kerken die veelal in
het hartje van de steden en
dorpen gesitueerd waren.
In de Franse tijd (1811 wordt er voor
het eerst van overheidswege gelast
om buiten de steden te begraven. In
de stad Zaltbommel was toen pas een
jaar een nieuwe begraafplaats in ge
bruik. die dan wel niet openbaar en
buiten de stad. dan toch aan de peri
ferie van de bebouwde kom was aan
gelegd
Toen de gouverneurs van de provin
cies uit naam van de koning in 1826
bekend maakten dat er niet meer in
de kerken begraven mocht worden en
in de zomer van 1827 alle plaatsen
met meer dan duizend inwoners op
droegen in om terstond begraafplaat
sen in te richten buiten de bebouwde
kom. wist het gemeentebestuur van
Zaltbommel te bereiken dat de in
1810 aangelegde dodenakker als zo
danig werd aangemerkt. Van 1830 af
werd dit gebied tot openbare begraaf
plaats verklaard. De overleden Bom-
melers zijn er tot het najaar van 1973
ten grave gedragen, toen werd ver
buiten de bebouwde kom een nieuwe
stedelijke begraafplaats in gebruik
genomen.
De verdedigingswallen rond de ste
den en ook de gebieden er omheen
waren om defensieve redenen tot in
de negentiende eeuw nooit voor ande
re dan militaire doelen gebruikt. Uit
plaatsnood kwam het verzoek van de
hervormde gemeente te Zaltbommel
voort om buiten de Bossche poort op
de ruimte binnen de bastionwallen
tot begraafplaats in te mogen rich-
tpn. Gedurende de troebelen rond
1800 was over het algemeen gebleken
dat de oude vestingswerken nauwe
lijks meer een functie hadden en het
stadsbestuur gaf dan ook gehoor aan
het verzoek. Met enkele grotere ste
den (Haarlem. Utrecht. Leeuwarden)
was Zaltbommel omstreeks 1830 een
van de eerste die de verdedigingswal
len ging ontmantelen. Toen de Bom-
in gebruik geweest Dicht hierbij be
vinden zich enkele grote familiegra
ven die met coniferen en treurbeuken
melse begraafplaats al twintig jaar in
gebruik was werden de overige wallen
aangepakt. De plaatselijke postdirec
teur. een verdienstelijk tuinarchitect,
herschiep de strenge wallen in een
charmante wandeling, waarbij alle
bastions zelfs waterkommen kregen.
De kronkelende en golvende wandel
paden bieden overigen weinig afwis
seling in beplantingschema: alles ls
bebost-
De begraafplaats vormt de enige
open plek in de bomenring en daar
door Peter Karstkarel
komen de verschillende bomengroe
pen dan ook fraai uit. Paden voeren
om de begraafplaats heen en rond
wandelend blijkt het licht er schitte
rend binnen te vallen. Het verwaar
loosde gietijzeren hek dat het gebied
afgrenst verhoogt de mortuaire sfeer.
Het ingangshek is eenvoudig en bezit
niet zoals bijna overal elders zinne
beeldige verwijzingen over het gebied
waartoe het toegang verleent. Nage
noeg midden op het terrein staat een
vriendelijk huisje ln de empire-bouw-
stijl met enkele foeilelijke houten
aanbouwen. Het gebouwtje is onge
twijfeld als ruimte voor schijndoden
beplant zijn en de parkachtige aanleg
onderstrepen.
De grotere grafmonumenten zijn ver
der ondergebracht tegen de westelij
ke flank van het vroegere bastion en
om er te komen moet de bezoeker
langs de met een hek afgegrensde
Joodse begraafplaats; een van de vier
die de stad bezit. Twee oudere, waar
van een op het ogenblik van een
nieuwe ommuring wordt voorzien,
liggen tegen de oude stadsmuur aan.
Aan de straatzijde van de algemene
begraafplaats is in 1967 een monu
ment ter herdenking van de gedepor
teerde joden opgericht. Gedurende
de oorlog werd al een eenvoudig van
baksteen gemetseld monumentje ter
herdenking van twee Bommelse sol
daten die in de meidagen van 1940
Sneuvelden onthuld.
Uit Centrum
In de meeste grote plaatsen hadden
de Koninklijke Besluiten van 1826 en
1827 stedebouwkundige gevolgen,
omdat er voor het eerst iets moest
gebeuren in het buitenstedelijke ge
bied. Het had tevens maatschappelij
ke gevolgen, want de doden werden
niet meer in het centrum van de ste
den begraven, maar weggedragen
naar de marge van het maatschappe
lijk gebeuren In Zaltbommel konden
de doden binnen de stadswallen blij
ven. Toen in de jaren-1960 de Bom
melse begraafplaats overvol raakte
werden plannen gemaakt om een
nieuwe algemene begraafplaats bui
ten de stad te stichten.
Enkele kilometers ten zuidwesten
van de oude stad werd op gortdroge
wijze een terrein Ingericht. Een indu
striehek bij de entrée lijkt elke traan
te verbieden. Een rotonde met niet
meer dan een illusie van monumenta
liteit leidt naar een loodsje dat de
ontvangstruimte blijkt te zijn. De do
denakkers met wat magere begroei
ing bieden ruimte voor keurig in het
gelid liggende grafplaatjes die vol
gens voorschrift 40 bij 60 centimeter
moeten meten. Voor enige mortuaire
symboliek is geen plaats en de nabe
staanden die een graf met enig gewas
nog wat allure trachtten te geven,
mochten daar niet in slagen
door Ralph Degens
Nivellering
De nivellering moet zelfs tot in de
dood doorgevoerd worden: de moge
lijkheid om dan nog te pronken is de
doden ontnomen. Het is een nivelle
ring waarmee alleen een „opgeruimd
staat netjes" benadrukt wordt. Rouw
is een privé-aangelegenheid gewor
den Begraven is een bedrijf, geen
zaak meer van de gemeenschap. De
gemeenschap heeft via de haar verte
genwoordigende bestuurders het be
graven zo koel en zakelijk mogelijk
geregeld.
Het is geen wonder dat de Bommelse
gemeenschap die de doden zo nuch
ter wegstopt, voor de levenden de
nostalgische banaliteit koos. Aan de
Zandstraat zijn de eerste huizen van
een fors stadsvemieuwlngacomplex:
pseudo-historische woningen, ruim
telijke kitsch. „En temidden van die
rommel, rommel meent men his
torie te bedrijven in Bommel.
Bommel".
Dit is het tweede artikel uit een serie
over begraafplaatsen in Nederland.
Het eerste verhaal verscheen afgelo
pen zaterdag.
AMSTERDAM Wat er alle
maal nog aan de conservatori
um-opleidingen in ons land
mag ontbreken, en welke
wensen, ook van de instituten
zelf, nog onvervuld moeten
blijven, voor uitgesproken ta
lenten zijn de ontwikkelings
mogelijkheden er ruim
schoots voorhanden.
Dat bleek vrijdagavond bij het con
cert waarmee het Amsterdams Leer
lingen Philharmonisch Orkest (AL-
PHO) onder leiding van Joop van Zon
in de verbouwde Bachzaal het leer
jaar 1979-80 van het Sweelinck Con
servatorium afsloot. Marieke Blan-
kenstijn vertolkte daar de solopartij
in het Vioolconcert in a kl. van Gla-
zoenof en het was bepaald niet alleen
de overvloedige aanwezigheid van
vrienden en bekenden in de volle zaal
waaraan het uitbundige succes dat
zij met deze vertolking behaalde
moet worden toegeschreven. Zij wis
ten dat deze prestatie werd geleverd
door een nog maar zestienjarige ly
ceum-leerlinge. Maar wie daarvan on
kundig waren en daartoe behoorde
ik hebben ongetwijfeld de zeker-
elai
d Af
chul
heid en de rijpe muzikaliteit van yaa:
vertolking, waarin een robuu
mantische opvatting overtu; 0r
werd verdedigd, aan een veel lai ^PC
riger opleiding en ervaring t< tcnl£
schreven Het onmiskenbaar gro mde
lent van Marieke Blankenstijii |an
aanvankelijk leerlinge was van <t
Poth, heeft zich tot deze opmeri den
ke hoogte ontwikkeld onder lei gewi
van Herman Krebbers ¥n
Uitstekend p.
Aan diens inzet bij de opleiding
orkestviolisten mag ook een deel
de uitstekende resultaten wo
toegeschreven die het ALPH0
avond in de Zevende Symfonie
nse
it.
van Beethoven liet horen. Maarfcht<
voor komt de lof toch ln hootd
toe aan Joop van Zon, die andeq ee:
bewees hoe hij het hem ter best
king gestelde „materiaal" tot a,
functioneren in de orkestpn kai
weet op te leiden. f a
In de nog steeds over-akoesl
Bachzaal komt een symfonisch
orkest niet altijd even goed t
recht, maar het lukte Van Zon
derwei de klankverhouding»
evenwicht te houden en daai
met name in Sibelius meermait j£
bijzondere sonoor ensemblesfl
bereiken.
sch v
itt
Zon I
nee J
door Ineke Sluiter
AMSTERDAM Hoe moeilijk is het toch, gevoelens in klare danstaal om te zetten en het
publiek mee te laten gemeten van, of mee te laten lijden met de innerlijke roerselen van de
choreograaf, verbeeld in een danswerk. Dat werd vrijdagavond weer eens duidelijk tijdens de
Workshop van het Scapino Ballet.
door Stan Rijven
AMSTERDAM De mensheid maakt een proces vaal
evolutie door. Althans dat wil het Amerikaanse kwintet 1
ons duidelijk maken. Wanneer men popmuziek beschouw
een op muziek gezette adem der tijdgeest, dan is Devo di
duidelijk een voorbeeld van. Zij het dan volgens een vq
gezet plan.
De Workshop is bedoeld om choreo
grafisch talent van de dansers te sti
muleren en te ontwikkelen. Dat is
hard nodig, want na onze Nederland
se topchoreografen bij de grote gezel
schappen valt er een groot gat. Het
aanbod van creatief talent houdt
geen gelijke tred met de explosieve
ontwikkeling van de danskunst in
Nederland Een loffelijk streven dus.
dat na het zien van het programma
echter wel vragen oproept.
Wat opvalt, is, dat het kennelijk no
dig is dat beginnende choreografen
de menselijke frustraties en de pro
blemen van al dan niet mislukte rela
ties als uitgangspunt nemen van hun
(vaak eerste) werkstuk. De Ideeën
zijn ambitieus en zo complex, dat
alleen een ervaren vakman/vrouw er
in zou slagen, ze zodanig vorm te
geven, dat duidelijk wordt waar het
om gaat.
De beste poging in die richting was
Ontmoetingen, van David Radford.
Speciaal vandaag
AVRO's Televizier magazi
ne is geheel gewijd aan Inter
feron, een mogelijk bestrij
dingsmiddel tegen kanker. Op
het ogenblik wordt geexperi-
menteerd met deze stof. die
zich in het menselijk en dier
lijk lichaam ontwikkelt.
Ned. 2/21.20
V
Olympische Spelen voorge
handicapten wedstrijden'en
sfeerreportages van de afgelo
pen dagen en vandaag.
A Ned. 2/21.55
Cleopatra's naalden in een
Engelse documentaire in de
BBC-reeks Chronicle. Aanlei
ding is de bijna twintig meter
hoge obelisk aan de oever van
de Thames in Londen. In 1819
schonk de Turkse onderkoning
van Egypte de naald aan de
Britten.
Ned. 1/22.15
Radio-Tour de France - di
rect verslag van de vierde
etappe, een individuele tijdrit
op het circuit van Francor-
champs.
Hilv. 1/14.05
„Hoe staat het met de eman
cipatie in Nederland?" is de
eerste aflevering van een
reeks programma's over de
VN-Vrouwenconferentie 1980
die deze zomer in Kopenhagen
wordt gehouden.
Hilv. 2/14.50
Het thema eenzaamheid kwam dui
delijk uit de verf in een heel persoon
lijke vorm, die aanwezig talent ver
raadt. Maar Hieroglyphen van Myria-
me Schoenmaeckers heeft zijn eigen
steen van Rosetta nodig om ontcij
ferd te worden. Cyclus van Peter
Sawtell was een mengeling van naïvi
teit en onmacht, en kon in genen dele
recht doen aan de boeiende, muzikaal
zeer gecompliceerde Six Turkish
Poems van Loevendie. The awake
ning dream van Savina Marasl had
beter rusUg kunnen blijven slapen
Van de met-verhalende balletten was
Blue Allegrao van Robin Woolmer
schools, saai, oninventief, geheel
voorspelbaar door overvloedig ge
bruik van de canon-vorm. Er was
geen lange adem, noch in de bewe
gingsfrases. noch in het beperkte (en
beperkende) ruimtegebruik. Respira
tions van Norio Mamiya en Hlroshi
Okazaki had na twee minuten zijn
tijd gehad, de overige acht minuten
gebeurde ey te weinig om de lengte
van het ballet te rechtvaardigen. So
lo, van Qkaz&ki. was mooi, maar
vooral, leeg. Okazaki heeft een na
tuurlijk bewegingsgevoel, maar als
het niet gericht gebruikt wordt, blijft
het daarbij.
Een ware uitschieter vormde Altilum-
pa (het zou gewoon de Voddenman
kunnen heten) van Patricia Kapp.
Een ballet voor kleine kinderen, van
uit hun belevingswereld gemaakt.
Simpel van vorm, simpel van bewe
ging. met leuke vondsten, waar Sca-
pino's jongste publiek écht -plezier
aan kan beleven
Dit is het soort baliet dat het reper
toire van Scapino nodig heeft, en het
Wienerveusis verbruik! nutteloos te veel
energie. Nerveuze mensen zijn dan ook
vlugger uitgeput en kunnen zich moeilij
ker concentreren. Zij voelen zich vaak
loom en lusteloos en kunnen daardoor
's avonds slecht in slaap komen. Zij moe-
tén proberen weer de nodige rust in hun
leven te brengen. Valdispert kan hen
daarh'i belpen. Valdispert is een zuiver
natuurprodukt uit de valeriaanwortel.
Valdispert brengt u weer tot rust maar
maakt niet loom of slaperig. Valdispert
dragees zijn gemakkelijk in te nemen.
Vraag nadrukkelijk VaMispert.
Uitsluitend bij apotheker en drogist.
Lees vooraf de gebruiksvoorschriften.
is te hopen, dat het daarin direct
wordt opgenomen. Jan Schouten
schreef er hele leuke muziek bij. De
directie van Scapino had als voor
waarde gesteld, dat muziek van Ne
derlandse componisten gebruikt
moest worden. Op zichzelf interes
sant, maar zinloos, als in het kader
van de ontwikkeling van de Neder
landse danskunst ook niet als voor
waarde gesteld wordt, dat alleen Ne
derlandse dansers mee mogen doen.
Valkuilen
De belichting van de balletten was
ontworpen door Benno Veen. Net als
de choreografen viel hij in alle valkui
len die de beginner bedreigen. Het
resultaat was afschuwelijk: eerder
verstorend dan ondersteunend, veel
rood, veel silhouet, waardoor de dans
onzichtbaar werd, abrupte overgan
gen van de ene lichtstand naar de
andere. De zeker in aanmerking te
nemen technische tekorten van de als
theater ingerichte studio vereisen
juist een grote zelfbeperking.
Resumerende rijst de vraag: hoe wor
den de workshops begeleid? Wie gaat
de choreografen in spe en technici
inwijden in de recente ontwikkelin
gen op zowel choregrafisch als tech
nisch gebied? In deze voorstelling wa
ren die nauwelijks zichtbaar. Het is
niet nodig, (lat het woord ouderwets
moet vallen in een toch alleszins be
langrijk experiment!
«v ïuuiuci uaugu
LOS ANGELES (UPI) De Jazz-
klarinettist Barney Biggard is op 74-
jarige leeftijd overleden. De in New
Orleans geboren Bigard kwam in
1925 bij de band van King Oliver. Van
1926 tot 1928 speelde hij bij Charlie
Elgar.
Daarna maakte hij tot 1942 deel uit
van het orkest van Duke Ellington.
Samen met de „Duke" componeerde
hij verscheidene songs, waaronder
het beroemde „Mood Indigo".
Nadat hij bij Ellington vertrokken
was ging Bigard naar Califomië waar
hij zich bij de band van Freddie Slack
voegde. Later werkte hij met Louis
Armstrong.
In muziek, tekst en vooral presenta
tie willen zij een cultuurpessimisme
uitdragen dat zich (fzet tegen het
westerse vooruitgangsgeloof. Geen
evolutie, maar de-evolutie noemen ze
dat. Vandaar de naam Devo Satire
en ironie moeten de zeggingskracht
onderstrepen, hetgeen op de hoes van
hun onlangs verschenen derde lp
Freedom of choice treffend geïllu
streerd wordt. Vijf Devo-leden in de
zelfde maffe uitmonstering, inclusief
een omgedraaide bloempot als hoofd
deksel, staan daarop afgebeeld om
aan te geven hoe uniform wij ons
gedragen, in tegenstelling tot de zo
genaamde keuzevrijheid.
De programmering der mensheid en
het robotsyndroöm zijn zaken die zij
aan de kaak stellen. Hoewel bij de
introduktie van het Devo-verschijn
sel drie jaar geleden mede door be
moeienissen van Eno en David Bo
wie, de verwachtingen te hoog waren
opgeschroefd, bleven zij muzikaal
overeind.
Valse start
Zaterdagavond stond dit vijftal in
Carré en maakte al direct een valse
start toen de inleidende film, die on
losmakelijk met zijn shows verbon
den is, na enige minuten brak. Het
zou een uur duren eer zij alsnog het
podium zouden bevolken in hun witte
kemcentralepakken en hun van de
plaat bekende hoofddeksel. Vijf me
ter hoge lichtzuilen, die in z
liewerk waren gevat, en een
goed uitziende lichtshow I
visueel verrassend vertrek,
duur zou blijken dat de opi_
spanning van tijdelijke aard «at!
dat hun theatrale aanpak te stil
was. Ook al deed zanger Markf
therbaugh al rondrennend enf
toe de synthesizers beroerend, f
best het oog gevangen te houi
zijn broer Robert op toetsen f|
taar, de familieleden Jeuy en F
Casate op respectievelijk bas f_
taar kon hij de robotformule
waarmaken, hoewel de pogo-qui
Ie tijdens Uncontrollable
goede vondst was en de i
bestuurde en bizar vormgegi
strumenten Devo's futuristisch
eert nog eens benadrukten. Het
vooral de muziek die daarentefl
taal en echt klonk, mede wegeM
stuwende strakke slagwerk van
My<?rs.
In het tweede gedeelte van hui} og
den kwam Devo terug jn zwart
tenu met kniebeschermers eni
dansend op de inmiddels horizon
geplaatste licht2uilen weer voor I
opleving te zorgen. Mark begall
onder het publiek tijdens Jockol
mo dat driftig werd meegezorJ
„Are we not men?, we are Devqm»
In de toegift zou hij als babylfci
podium opkruipen om te bes*"
met The words got stuck
mouth.
door Frits Uigerwerff
MIDDELBURG Het Festi
val Nieuwe Muziek, dat jaar
lijks in Middelburg zijn be
slag krijgt, biedt tradititege-
trouw een ruim inzicht in het
werk van eigentijdse compo
nisten en improvisatoren.
Ook nu heeft de organisatie. Jeugd en
Muziek Zeeland, ervoor gezorgd dat
er op het gebied van de actuele mu
ziek het nodige te beleven is: naast de
crème de la crème van de Nederland
se geïmproviseerde muziek worden
componisten en instrumentalisten
uit Hongarije. Polen. Italië en Duits
land gepresenteerd en tussen de mu
zikale bedrijven door draaien er pui
ke films uit Hongarije en Japan.
Dat de grensen tussen diverse muzi
kale disciplines de komende jaren
verder zullen vervagen, werd de afge
lopen dagen door Misha Mengelberg
op meer dan symbolische wijze aan
geduid.
Deze Amsterdamse compo
nist arrangeerde geheel in Fluxus-
stijl een multi-muziekdag en trad er
voor en erna op met zijn ICP-orkest
en een aantal gasten.
Ontmoeting
Met de multi-muziekdag beoogde
Mengelberg een ontmoeting van een
groot aantal orkesten en muzikanten,
die tegelijkertijd opdezelfde plek, in
dit geval de Grote Markt, zouden
musiceren. Hij had dit plan al eens
eerder uitgewerkt, in het Italiaanse
dorp San Arct Angelo. Daar kwamen
alle deelnemende ensembles samen
op de piazza en ontstond een unieke
kermisachtige sfeer, waarin de meest
uiteenlopende muzieksoorten door
elkaar klonken.
Een dergelijk schilderachtige combi
natie van simultaan musicerende or
kesten kon in Middelburg slechts ten
dele worden bewerkstelligd, 's Mid
dags regende het en werd een deel
van het programma, helaas in chro
nologische volgorde, in de Vleeshal
afgewerkt, 's Avonds was 't echter
toch prijs en speelden de harmonie
Ons Genoegen, de slagwerkgroep van
Jan Anthonissen. de fanfare Sint Jut-
temis, de fanfare Vlijt en Volharding,
het doedelzakorkest Nightbridge Pi
pe Band. enkele pianisten, het draai
orgel Sater en leden van de Instant
Composers Pool dwars door elkaar
heen. onder toeziend oog van Mengel
berg en Han Reiziger, de onvermoei
bare VPRO-radioproducent, die dit
alles integraal liet opnemen.
Ons Genoegen deed onder leiding
van gelegenheidsdirigent Ed Boog
aard en met medewerking van Men
gelberg, slagwerker Han Bennink en
saxofonist Keshavan Maslak de her
uitvoering van een stuk Bomeose
Brij, dat Mengelberg vorig jaar in
opdracht van de VPRO voor de har
monie in Borne schreef. Het was niet
zozeer deze Brij die boeide, alswel het
feit dat Boogaard en Mengelberg de
amateurmuzikanten in vijf repetities
de grondbeginselen van het eigen
tijds improviseren hadden bijge
bracht
Gedreven
De fanfare Sint Juttemis bewees in
middels het plaatselijke niveau al
lang te zijn ontgroeid. Deze twaalf-
mansformatie speelde uiterst gedre
ven een mengeling van free jazz en
fanfaremuziek, waarbij zowel de en
sembles als de soli overtuigden. Zon
der meer verrassend was het contrast
tussen sterk after-beat tikkende slag
werkers en de fraai doedelzak spelen
de Pierre Schwartz.
Tot laat in de avond werd duchtig
doorgeïmproviseerd en orgel ge
draaid. met combinaties van Elling
ton-muziek en marsen (Circus Renz,
Es lebe der Sport, Leve het Piere
ment!) als resultaat Tenslotte werd
massaal een naturistische Mengel
berg-canon gezongen.
De confrontaties werkten zowel ver
warrend. het geheel klonk soms erg
kakofonisch. als verfrissend Dat de
geproduceerde geluiden vooral tot
nadenken stemden en het speelple-
zier steeds vergrootten leek me «ij
de gegeven omstandrghèdeh eén
maal resultaat.
Naast componeren en beiaard spd
kan Mengelberg arrangeren. 0»tj]
wederom af te leiden uit zijn cfljg
ten met het ÏCP-orkest. Drie g
plicperde nummers van de lege
sche componist Herbie Nicho®
het stuk Dam van eigen hand, *i
gen de aandacht. Dam bleek
reeks spontaan geïmproviseerde 1
etten te omvatten, waarin tuba
Larry Fichkind, Keshavak Masl
trompettist Ad Grutér en tromboi
Wolter Wierbos speels uitblonk
Mengelberg heeft zijn anarcho-liW
le ensemble geïnspireerd met zijn o
de idee dat improviseren en comP
neren onlosmakelijk met elkaar
bonden zijn.
vermd
c, cauS
Tenslotte dient te worden
dat Han Bennink de muziek, caul
rieën en satire op klassieke wijze afl
elkaar drumde Het komende wet]
einde lijkt niet minder enerverend
worden. Dat brengt Michel Waisv-
zijn tweedaagse project Rust-Roest
