PvdA-top kiest, achterban nog niet
'rouw
nana en chopin in de trouwzaal
Commentaar
u-opa naar het Midden-Oosten
Ontwerp-program offert koopkracht voor werk en sociale zekerheid
ijskoud
onderweg
stuur 'n brief
lekker weg
Mx/inwnie
ÉRDAG 14 JUNI 1980
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
.verklaring van de negen EG-
ingslciders van gisteren is
luchtig en gematigd; heel wat
itigder althans dan in allerlei
(beschouwingen en verwach-
n was voorspeld. Alle in der-
lar zorgvuldig bij elkaar geza-
e diplomatieke frases zijn ook
i K*r aanwezig („het recht op
en erkende grenzen", het
op zelfbeschikking van de
jijnen", ..een alle partijen
Etende regeling"),
zei de PLO in de verklaring
net name wordt genoemd, is
jld nog geen sprake van de
ining van deze organisatie als
i wettige vertegenwoordiger
jet Palestijnse volk en van de
pak deze organisatie als zo-
bij de vredesonderhandelin-
le betrekken, zoals de Israëli-
premier Begin vorige week
suggereerde.
moet. gelijk met de erken-
van de gematigheid van de
laring. worden vastgesteld dat
lei degelijk sprake is van een
,pese stap vooruit. Europa
t zichzelf op pad om na te
<x of er mogelijkheden zijn om
"5 rol te spelen bij een regeling in
Ji Midden-Oosten. En omdat te
il ik naar de belangen en de con-
cn van West-Europa in dit ge
verwezen wordt om deze stap
te legitimeren, hoeft niemand
bijzondere voorspellende ga-
te beschikken om nu al vast te
len dat Europa straks inder
ad zal concluderen dat hem een
is toebedeeld.
ook al mag dan heel nadrukke-
i m Venetië worden uitgespro-
dat dat alles natuurlijk hele-
aai met bedoeld is om de Camp
David-overeenkomsten te frustre
ren of om het Amerikaans-Egyp-
tisch-lsraëlisch overleg in de wie
len te rijden het ziet er toch
naar uit dat er op korte termijn
sprake zal zijn van twee min of
door Johan van Workum
DEN HAAG De PvdA re
kent zich weer eens rijk, vol-
meer parallel lopende diplomatie- gens de critici. Het ontwerp
Ij'COt
besluit van minister Pais om
wetenschappelijke contacten
de Sowjet-Unie te bevriezen
aardig te passen in de politiek
de Nederlandse regering sinds
iussische inval in Afghanistan
e verbanning van de dissident
arow heeft gevoerd. De rege-
heeft met kracht gepleit voor
boycot van de Olympische
n in Moskou en ook de cultu-
betrekkingen zijn op een laag
gezet. Is het dan niet logisch
Je minister van onderwijs en
nu ook een stokje
voor de uitwisseling van stu-
Jietv en wetenschappers tussen
Jtóe tangen?
Jkde regering naar aanleiding van
tceme gebeurtenissen ten aanzien
andefowjet-Unie toch daden wil
elk. is dat begrijpelijk. Maar of
dan zes studenten en enkele uni-
rsiiaire docenten moet verbieden
I: Rusland colleges te volgen, res-
t dievelijk te geven, is een andere
k
l gaat hier niet om een groot-
i cepse manifestatie die tot meer-
1 glorie van de Sowjet-Unie
Ml georganiseerd. Het gaat niet
een „sportieve" ontmoeting die
karakter van een verbroede-
sfeest moet hebben. Nee, die
r studenten en wetenschappers
i{ den gaan om contact te houden
4i een taalgebied, dat wat er
er in de wereld ook gebeurt
verwaarloosd mag worden.
kc ontwikkelingen.
Van Amerika (en ook van Egypte)
zullen we daar de eerste tijd geen
kwaad woord over horen. Want al
wofdt het dan nooit zo expliciet
uitgesproken: het in Camp David
begonnen gesprek ligt stil en zal
waarschijnlijk stil liggen tot na de
Amerikaanse presidentsverkiezin
gen. In dat dode tij is er zeker
ruimte voor een Europees initia
tief, dat bovendien nog het voor
deel heeft van alle nieuwe dingen,
namelijk dat de kring van de ge
sprekspartners kan worden uitge
breid en zich dus niet tot Israël en
Egypte hoeft te beperken.
Een positief punt, mits Europa er
niet te beroerd voor is om straks,
na de Amerikaanse verkiezingen
of in het begin van 1981 de op
eigen initiatief bereikte resultaten
te enten op het dan weer openlig
gende gesprek van de Amerikanen
met de Israëliërs en de Egyptena-
ren. Want laten we natuurlijk el
kaar niets wijs maken: Europa
mag nog zoveel belangen, banden
en contacten met het Midden-Oos
ten hebben: zwaarwegende garan
ties voor veilige en gegarandeerde
grenzen bij voorbeeld kan het niet
afgeven, als daar al de bereidheid
toe zou bestaan.
Hoe dan ook: Amerika moet op
den duur partner blijven in het
Midden-Oostengesprek hoe ver
Europa's belangen en ambities ook
strekken.
Misschien werkt het verhelderend
dat wij even herinneren aan de reis
naar China die minister Pais vorig
jaar heeft gemaakt. Hij heeft toen
met veel tamtam bekend gemaakt
dat de uitwisseling op het gebied
van onderwijs, wetenschap en tech
nologie tussen Nederland en China
zou worden geïntensiveerd. Dat
was op zichzelf een goede zaak, niet
alleen voor China, maar ook voor
ons land. Want enige kennis van de
Chinese taal en cultuur kunnen wij
best gebruiken. Al was het alleen
maar om onze diplomatieke en eco
nomische contacten vlotter te laten
verlopen.
Maar het zal de in China rondrei
zende minister toch niet ontgaan
zijn, dat de Chinese leiders allesbe
halve vriendelijk zijn voor de dissi
denten in hun land? En uitgerekend
op het moment dat Pais in China
was woedde er een oorlog in Viet
nam, waar Chinese troepen waren
binnengevallen om de buren een
lesje te lezen. Dat lijkt als twee
druppels op de Russische inval in
Afghanistan.
Een scherpere opstelling tegenover
de Sowjet-Unie is gezien de gebeur
tenissen in het recente verleden ze
ker te billijken. Maar bevriezing
van zo essentiële contacten als die
van Nederlandse studenten en do
centen die de Sowjet-Unie bezoe
ken, lijkt op dit moment zijn doel
voorbij te schieten.
verkiezingsprogram gaat er
van uit dat het nationaal in
komen gemiddeld twee pro
cent per jaar zal groeien. On
realistisch hoog, uiterst spe
culatief. Of in de woorden van
premier Van Agt die zoiets
toch altijd weer het mooist
weet te zeggen: „ontsproten
aan een droom".
Het is de hoofdlijn in de kritieken op
het PvdA-prograxn. En toch is het een
beetje onzin. Had de PvdA dan één
procent groei per jaar als uitgangs
punt moeten nemen, of nul procent?
Het zou even onrealistisch zijn ge
weest of even realistisch, net wat je
wil. Gewoon omdat er niets zinnigs is
te voorspellen over de economische
groei in de komende jaren. Alles wat
daarover met stelligheid wordt be
weerd, moet bij voorbaat als onzinnig
terzijde worden geschoven.
Elk half jaar publiceert het Centraal
Planbureau ramingen voor de econo
mische ontwikkeling met minstens
een cijfer achter de komma. Elke keer
waarschuwt het Planbureau dat de
cijfers een nauwkeurigheid suggere
ren die er allerminst is, en dat ze met
een grote armslag van onzekerheid
moeten worden gebruikt. Het liefst
zouden de deskundigen van het Plan
bureau helemaal geen cijfers meer
geven, en alleen nog de richting aan
geven waarin de ontwikkeling naar
hun verwachting zal gaan. Maar elke
keer weer gaan de politici ook
journalisten trouwens elkaar te lijf
met cijferredeneringen tot diep ach
ter de komma.
De PvdA-top bij de presentatie van het program.
Neem bij voorbeeld het prijscijfer. In
april viel de stijging ruim een half
procent tegen. De PvdA meteen als
een bok op de haverkist. De regering
moest haar prijsraming voor 1980 ver
hogen van zes naar 6,75 procent,
waardoor zou blijken dat de laagste
inkomens in weerwil van de belofte
niet in koopkracht gelijk zouden blij
ven. De regering weigerde. Het Plan
bureau had laten weten dat je nu best
mocht uitgaan van 6,75 procent prijs
stijging in 1980, maar dat cijfer zou
dan even onbetrouwbaar zijn als de
oude raming van zes procent. Zodat
het zinloos is een nieuwe raming in te
voeren.
Vorig jaar september voorzag het
Planbureau een economische groei
voor 1980 van 2,5 procent. Precies vier
maanden later werden de cijfers vol
ledig omgegooid, en smolt-de groei
tot een half procentje. Weer vier
maanden later vinden we in het rijtje
het cijfer één. En wie weet wat er,
over drie maanden, in de volgende
raming zal staan? Zou dan een groei
doelstelling van een half procent in
het PvdA-program realistischer zijn
geweest dan eentje van twee
procent?
Hardleers
Politiek Den Haag is echter hard
leers. In plaats van zich bezig te hou
den met de hoofdlijnen en het beleid
af te stemmen op de tendenties, kie
zen veel politici de makkelijkste weg
in cijfergepriegel. Vinnige debatjes
kregen we te zien tussen minister
Albeda van sociale zaken en PvdA-
schaduwminister Kamerlid Van der
Doef, over eentiende procent meer of
minder koopkracht voor de laagste
ui
soorten muziek: in de eerste
plaats klassiek Strauss, Cho
pin, Dvorak en natuurlijk Wag
ner die de bekende bruidsmars
(uit Lohengrin) componeerde
maar ook iets modernere. Nana
Mouskouri bijvoorbeeld, zegt de
heer Diepstraten, „modem en
toch beschaafd, en in elk geval
stemmig en passend bij de gele
genheid. Het mag best vrolijke
muziek zijn, maar het wordt niet
zo van: u vraagt en wij draaien.
We draaien alleen wat op onze
lijst staat".
Wie bepaalt nou wat er wel en
niet op de lijst mag? Daar heb-
Zouden mensen die op het ge
meentehuis bezig zijn te trouwen,
eigenlijk wel merken wat er om
hen heen gebeurt? Of gaan ze
(nog) zo in eikaar op, dat ze echt
niet kunnen navertellen of ze mu
ziek gehoord hebben of niet, laat
staan wèt dan wel?
Als dat zo is, doen ze in Ridder
kerk alle moeite voor niets. Zo
gauw het geld en de vereiste toe
stemming er zijn (over het eerste
beslist de gemeenteraad maan
dag, en Gedeputeerde Staten
moeten het dan nog goedvinden)
gaan ze een lijstje van een stuk of
tien muziekstukken opstellen,
waaruit alle bruidsparen hun
keus kunnen doen. Die gekozen
muziek zal dan in elk geval ge
speeld worden bij het binnenko
men en het verlaten van de
trouwzaal.
Omdat de bruidsparen zelf hun
muziek uitgekozen hebben, heeft
de heer Diepstraten van Ridder
kerks burgerlijke stand er alle
vertrouwen ln dat ze de muziek
echt wel horen. „We hadden best
veel eerder muziek bij trouwerij
en gewild", zegt hij, „maar tot
voor kort hadden we daar geen
behoorlijke accommodatie voor.
Toen we half februari een nieuw
gemeentehuis betrokken met een
mooie trouwzaal met veel meer
ruimte, gingen er meteen stem
men in de raad op om meer sfeer
in de trouwerijen te brengen, bij
voorbeeld met muziek. Dat bleek maar wat leeftijd betreft ontlo-
ben ze in Ridderkerk een handig
voorbeeld voor bij de hand: een
lange lijst van de Gooise gemeen
te Huizen die al aardig wat erva
ring met dit soort trouw-vitami-
nen heeft. „We pakken daar ge
woon een stuk of tien uit, en die
zullen we langzaamaan uitbou
wen". Uit die lange Huizer lijst
blijkt wel dat Ridderkerk niet de
eerste is die muziek bij het bur
gerlijke stand-werk wil. Je vindt
het in nog een paar (kleinere)
gemeenten, maar of die de
bruidsparen allemaal gratis met
muziek verrassen, zoals in Rid
derkerk, is lang niet zeker.
De veertiende juli is niet alleen in
Frankrijk een bijzondere dag (elk
jaar herdenken ze daar dan nog
de bestorming van de Bastille),
dit jaar zullen ze er ook in Enge
land wel even bij stilstaan. Pre
cies vijftig jaar geleden vertoon
de de BBC op 14 juli voor het
eerst een toneelstuk op de televi
sie voor de enkeling die zo'n
kijkspel toen al kon ontvangen.
Het was „De man met een bloem
in zijn mond" van Pirandello, dat
rechtstreeks vanuit Londen werd
overgenomen. De BBC was toen
overigens al twee jaar met Lv.-
experimenten bezig. Radio is,
zoals iedereen weet, nog ouder,
praktisch heel goed uitvoerbaar
en nu beslist maandag de ge
pen die twee elkaar niet eens zo
gek veel. Deze zondag is de radio
meenteraad of de gevraagde zestig jaar oud, althans toen
1500 voor dit doel uitgetrokken
kunnen worden'
Is dat bedrag er definitief, dan
kan de lijst samengesteld wor-
werd in het Engelse graafschap
Essex, vanuit de stad Chelms
ford, een zangrecital uitgezon
den, en dat was het officieuze
begin van de radio in Engeland.
den. De gedachten gaan in Rid- De zangeres die dat recital gaf,
derkerk uit naar verschillende moet een ijskouwe geweest zijn.
De NCRV-gids die melding
maakt van deze omroep-verj aar-
dagen, vertelt er tenminste bij
dat die zangeres Nellie Melba
heette en dat de ijscoupe, bekend
onder de naam „Pêche Melba"
naar haar genoemd is.
Voor mensen die er een zondagje
op uit trekken en toch onderweg
wel naar de kerk willen, zijn er al
jaren op diverse plaatsen in het
land „onderwegkerken". Een
daarvan is het oude hervormde
kerkje (uit 1627) in het middel
eeuwse Spaarndam, waar tot
eind september elke zondagoch
tend om 9 uur een „onderweg-
dienst" van nog geen drie kwar
tier gehouden wordt. Bij elke
dienst hoort een solist(e) en een
kopje koffie
De 32-jarige docent Sion Assi
don, veroordeeld tot vijftien jaar
omdat hij meegewerkt zou heb
ben aan het uitgeven van een
marxistisch-leninistisch blad, is
een van de vele politieke gevan
genen in Marokko, van wie aan
genomen wordt dat zij bij ziekte
geen toereikende medische hulp
krijgen. Sion Assidon was mede
verantwoordelijk voor „De stem
van de arbeiders", een blad waar
in marxistisch-leninistische
ideeën werden gepropageerd; in
1972 al werd hij gearresteerd. In
een in juli 1973 in Casablanca
gevoerd proces, waarbij nog circa
tachtig anderen betrokken wa
ren, werd hij schuldig bevonden
aan het beramen van een coup
tegen de regering. Tijdens het
proces verklaarden de aange
klaagden bij hun eenzame opslui
ting gefolterd te zijn door politie
mannen; de beklaagde Assidon
herkende zelfs in de rechtszaal
een politieman die daaraan mee
gedaan had. Sion Assidon zit nu
met nog ruim honderd politieke
gevangenen opgesloten. Hij zou
aan een infectie en aan ischias
lijden. Men is zeer ongerust over
de gezondheidstoestanden van
deze gevangenen, omdat ze geen
goede medische verzorging zou
den krijgen. In oktober vorig jaar
vluchtten Assidon en Najiib Bri-
bri, een lotgenoot, maar na drie
dagen werden ze weer gepakt.
Een derde man, Rahal Jbiha
(door Amnesty International gea
dopteerd) stierf bij de ontvluch
tingspoging: hij viel uit het touw
dat gebruikt werd om van de
vijfde verdieping beneden te ko
men. Assidon en Bribri kregen er
beiden drie jaar bij. Tijdens dit
proces verklaarden ze te zijn ge
slagen toen ze weer opgepakt
wérden. Assidon zou daarbij let
sel aan het trommelvlies en twee
gebroken vingers opgelopen heb
ben. Amnesty heeft Sion Assidon
geadopteerd, omdat er voldoen
de reden is aan te nemen dat hij
gevangen gehouden wordt we
gens het uiten van zijn politieke
overtuiging en hij nooit geweld
gebruikt of gepropageerd heeft.
Beleefde brieven Engels of
Frans met het verzoek om de
onmiddellijke vrijlating van Sion
Assidon kunnen gericht worden
aan: His Majesty King Hassan U
Rabat, Marocco.
De VW heeft het zelf bedacht:
VW betekent niet alleen Vereni
ging voor Vreemdelingenverkeer,
maar ook: vereniging voor va
kantie, voor vrije tijd vraag
baak voor vragen, vreemdelin
gen, veiligheid vervoer, ver
plaatsen, verrekenen, verpozen,
vertrouwen in de kwaliteit.
Al die v's die samen steeds op dé
VW neerkomen, staan in de
nieuwste brochure uit de serie
„Lekker weg in eigen land,"
waarvan er nu zes zijn: over de
kuststreek, bungalows, autotoch
ten, fietsen, wandelen, en over de
stad die het laatst is uitgekomen.
Wie plannen in een van die rich
tingen heeft, kan zo'n folder over
al krijgen waar maar een VW-
kantoor is. Grote, kleurige fol
ders, met veel fotootjes, veel
ideeën en mogelijkheden en alle
prijzen. In die over de stad staan
bij voorbeeld wel 29 arrangemen
ten voor een weekendje (of lan
ger) in Amsterdam, Groningen,
Maastricht, Delft, Hilversum.
Den Bosch en noem maar op. Mét
informatie over wat er in die ste
den te zien, te doen en te koop is,
en soms met een foutje. Zo wordt
over Amsterdam verteld, dat
daar „zelfs eens in vele jaren het
sprookje van een kroning" plaats
vindt, wat natuurlijk niet waar is.
Inhuldigingen van een nieuwe
vorst(-in) zijn er wèl geweest en
zullen er nog wel eens terugko
men ook, maar Amsterdam moet
de eerste kroning nog meema
ken. U en wij wisten dat al lang,
en de VW zal het ooit ook nog
wel eens leren; tenslotte is die
bepaald geen vreemdeling ln Je
ruzalem.
inkomens. Dat is dan precies een
kwartje per week. Als het op straat
ligt, zou je het nog net oprapen. Alsof
er voor de mensen met lage inkomens
geen grotere belangen te verdedigen
zijn.
Niet dat het niets zou uitmaken, een
procent economische groei meer of
minder. Het gaat dan om ruim drie
miljard gulden per jaar. Maar we we
ten gewoon niet zeker genoeg op hoe
veel p-oei we mogen rekenen. En dan
kun je alleen maar zowel met het een
als met het ander rekening houden.
Verschillende „scenario's" ontwerpen
dus, en als dan het gunstigste scena
rio niet uit dreigt te komen, zorgen
dat je zonder grote problemen op een
lager scenario kunt overschakelen.
Agressief
Deze benadering is enigszins terug te
vinden in het PvdA-program. Er
wordt een agressief economisch be
leid voorgestaan, met de bedoeling de
economische groei gericht wat op te
zwepen tot gemiddeld twee procent.
Maar er wordt ook aangegeven met
rekensommen en tabelletjes hoe de
kaarten er bij komen te liggen bij een
of nul procent groei per jaar. En er
wordt bijgezegd dat dan de werkgele
genheid voorrang krijgt. De koop
kracht van de particuliere inkomens
zal het dan moeten ontgelden, en
zonodig is dat ook het geval met
bepaalde collectieve voorzieningen.
enkele 'kéuze'doet erTz'owel"werkgele^
krachtdoelstelling mag worden opge
offerd, daar mag het congres niet
over meepraten.
Dit doet vermoeden dat de partijlei
ding niet eens meer uit is op vrijwilli
ge instemming met deze centrale be
leidskeuze. Er rest dan maar een con
clusie: de PvdA-leiding aanvaardt
een centraal geleide, meerjarige loon
politiek dóór de regering. Bijna vijf
jaar geleden is 2o'n beleid al voorge
steld door drie vooraanstaande
PvdA-economen, De Galan, Van den
Doel en Tinbergen. De partijtop zag
dat toen nog niet zitten.
De vraag is echter of de PvdA nog
aan deze consequentie van haar cen
trale beleidskeuze kan ontsnappen.
Zelfs bij twee procent economische
groei per Jaar leidt het geprogram
meerde beleid tot inleveren van koop
kracht van gemiddeld minstens een
procent per jaar. Nu al hoor je daar
over kritische geluiden van vak
bondsmensen als Drabbe, en die
hoort dan nog tot de gematigden in
de FNV-leiding. Als die twee procent
groei niet wordt gehaald, leidt de
PvdA-keuze alleen maar tot forsere
Inlevering van koopkracht. Daarbij
wil de partij dan ook nog de mensen
beneden modaal ontzien door de
mensen daarboven drastischer te la
ten inleveren. Terwijl de animo bij de
vakbeweging om te nivelleren halver
wege de Jaren zeventig geheel is ver
dwenen.
Navraag bij partijsecretaris Wim van
Velzen leert dat de keuze voor cen
traal geleide loonpolitiek nog niet is
gemaakt door de PvdA-top, in elk
geval nog niet bewust. „Ik ontdekte
ook pas maandag dat die keuze van
een werkgelegenheid, twee collectie
ve voorzieningen, en pas drie koop
kracht, niet in het eigenlijke, amen-
dabele program is opgenomen. Dat
had, vind ik, beter wel kunnen gebeu
ren. Maandag aanstaande praten we
daarover ln het dagelijks bestuur van
de partij. Misschien komt er dan wel
een aanvulling op het program."
Koppeling uitkeringen
We wachten nu maar af of de achter
ban de keuze van de partijtop zal
volgen, of er een andere keuze voor in
de plaats zal stellen, bij voorbeeld
loslaten van de koppeling tussen lo
nen en sociale uitkeringen of Inkrim
pen van het aantal ambtenaren en
welzijnswerkers. De achterban kan
natuurlijk ook zeggen dat zij geen
zoveel woorden geen garantie voor
behoud van koopkracht, ook niet
voor de laagste inkomens.
Deze zin, onderaan pagina acht van
het programboekje, vormt daarom
het hart van het economische deel
van het PvdA-program: „Afhankelijk
van de financiële mogelijkheden
kiest de Partij van de arbeid voor de
volgende rangorde: 1. Herstel van de
werkgelegenheid; 2. Behoud van col
lectieve voorzieningen en sociale ze
kerheid; 3. Handhaving van koop
kracht, bij voorrang voor de laagstbe
taalden." Toch heeft Van Agt niet
helemaal ongelijk, want Juist dit hart
van het PvdA-program is voorlopig
nog een wensdroom. Het staat er wel
zo stoer „de PvdA kiest voor de
volgende rangorde" maar de PvdA.
heeft nog helemaal niet gekozen. De
discussies in de afdelingen moeten
nog beginnen en daarna beslist in
februari het partijcongres.
Het zotte is hierbij dat dit hart van
het program niet door de partijlei
ding ter discussie wordt gesteld. De
passage over de rangorde is op drie
plaatsen in het programboekje te vin
den: in de begeleidende brief van de
partijvoorzitter, in de inleiding, en
aan het slot in de financiële beschou
wing. Boven deze paragrafen prijken
echter de letters „niet amendabel".
De partijleden mogen wel bepalen of
er een staatsverzekeringsmaatschap
pij moet komen, of een budgetsys
teem voor gezondheidsvoorzienin
gen. Maar of de bijna heilige koop-
genheld, collectieve voorzieningen
als koopkracht wil handhaven. Maar
dat is doen alsof. Feitelijk wordt dan
wel degelijk een keuze gemaakt, na
melijk 4e keuze voor de economische
jungle, waarin de wal van de beperkte
economische mogelijkheden het
schip van te hoge claims op het natio
nale inkomen zal gaan kerven.
Zo ver weg ls dat al niet eens meer.
Met rasse schreden nadert het mo
ment dat de hele opbrengst van het
aardgas niet meer genoeg is om al
leen al de rente te betalen voor de
vele staatsleningen, waarmee de af
gelopen jaren het grote financierings
tekort is gedekt. PvdA'ers die niet
durven kiezen, zouden eens een kijkje
moeten nemen in Denemarken, waar
hun geestverwant premier Jdrgensen
manmoedig probeert het puin te rui
men dat is ontstaan na een eerste
botsing van het schip met de wal.
Erg socialistisch komt de samenle
ving er dan niet uit te zien, want in
elke Jungle heerst het recht van de
sterkste. Handige carrièremakers in
de kracht van him leven zoeven in te
dure auto's naar hun overdadige vrij
staande woning, en in ouwe flodderi
ge jassen gehulde ouden van dagen
snuffelen langs de straten in vuilni
semmers en vuilcontainers. Het is een
vertrouwd beeld in vele landen van
de wereld. Zover zal het in Nederland
niet gauw komen en dat hoeft ook
niet. Het kan echter best.
dooiFelze Pijlman
Vaderdag
Er lag een kano op twee houten schragen.
Op weg naar school kwam ik er elke dag voorbij.
Slechts twintig piek, dan was die boot van mij;
maar twintig piek moest ik m'n vader vragen.
Dat stuitte op een hele reeks bezwaren.
Al was die kano wel verdacht goedkoop
en bleef dat ding nog maanden lang te koop,
ik droomde er nog ooit mee weg te varen.
Met veel gezeur heb ik hem toch gekregen.
Hij bleek al snel zo lek als een vergiet.
Maar wie van schipbreuken geniet,
die is tot hozen best genegen.
En kreeg mijn vader het grootste gelijk,
ik was die zomer de koning te rijk.
