Hebben de 'somberaars' gelijk? rouw POLITIEK meer dan een lap varkensvlees Commentaar ïje Universiteit .(1) 5È ije Universiteit (2) sjuuuïït ut^T! iningen gekraakt in Zoetermeer «I s stuur 'n brief toch straf kleinste baby Tevredenheid over beleidsvoornemens gebitsverzorging ERDAG 31 MEI 1980 BINNENLAND TROUW/KWARTET men elders in deze krant kan borrelt het aan de honderd- Vrije Universiteit van ideeën iet christelijk karakter van de inog) beter uit de verf te laten Mi hien betaamt het een die nog geen halve eeuw oud h niet in deze discussie te ;n. Maar voor het geval men aan de VU toch serieus wil willen we hier twee van de Ine suggesties graag onder- verscheidene kanten is bepleit, jde Vrije Universiteit meer werk frnaken van de bestudering van geestelijke stromingen, [bij valt met name te denken feet jodendom, de niet-christe- feligies, het humanisme en het fisme. :bben de indruk dat vooral de jische faculteit al het nodige heeft verzet om een ontmoe- Imet andere religieuze stromin- inhoud te geven. De weten- ipelijke en ideologische con- iatie tussen christendom en iisme zou echter nog aanzien- lan diepgang kunnen winnen, r de Vrije Universiteit zich speciaal ging toeleggen. De iting van een interdisciplinair lut voor de bestudering van marxisme (de leninistische en istische varianten daarin begre- zou geen overbodige luxe zijn. steeds groter deel van de we- raakt in de ban van het marxis- Ook in West-Europa zijn mar- »che partijen actief, zoals de ld ig Vrije Universiteit de afgelopen ja ren aan den lijve heeft kunnen ondervinden. Via de bevrijdings theologie zijn marxisme en chris tendom elkaar in landen van de derde wereld een eindweegs gena derd. In ons eigen land beijvert een groep als de Christenen voor het Socialisme zich voor een hernieuw de kennismaking. Wat men van dit alles ook denken moge, het is zeker dat niet iedereen even goed voorbereid is op de dis cussie die alom wordt gevoerd. De Vrije Universiteit heeft incidenteel wel het een en ander gepresteerd (de bijdragen van prof. dr J. Ver- kuyl aan de discussie waren meer dan incidenteel), maar van een ge coördineerde aanpak vanuit ver schillende vakwetenschappen was tot nog toe geen sprake. Het vorig jaar aan de VU gehouden congres over de internationalisering van de klassenstrijd was ook nog niet meer dan een voorschot van beperkte omvang. Wij zouden het daarom toejuichen als de VU zichzelf ter ere van haar eerste eeuwfeest een instituut als hier bedoeld cadeau deed. Als men een mooie gelegenheid zoekt om de oprichting van een dergelijk instituut bekend te maken: is er een betere dag dan 20 oktober aanstaande, de dag waarop dr. José Miguez Bonino, een van de presidenten van de wereldraad van kerken en een van de vooraan staande bevrijdingstheologen uit Latijns-Amerika, een eredoctoraat krijgt aangeboden? DEN HAAG De „somberaars" lijken altijd gelijk te hebben. Zij zijn het, die de sombere toonzetting bepalen van achter eenvolgende rijksbegrotingen en zij op hun beurt worden weer achtervolgd door een legertje van zo mogelijk nog grotere „somberaars": de talrijke critici van het financiële, sociaal- economische beleid. Zo er daarom ooit een les kan worden getrokken uit de jaren zeventig, dan is het wel deze, dat sombere lieden elkaar bevestigen en schragen en dat politici zich over het algemeen wel twee keer bedenken om zich buiten de perken van deze ijzeren ring te begeven en wel op straffe van voor lichtzinnig te worden versleten. Het is tegen deze achtergrond een verademing de Groningse hoogleraar J. Pen in een Interessante bundel opstellen over de sociaal-economi sche ontwikkelingen in de Jaren ze ventig1) de parabel van de nieuwe Marx uit de doeken te zien doen. Deze nieuwe leidsman richtte zich aan het eind van de Jaren zestig tot het Ne derlandse volk met de volgende boodschap: er zou een crisis komen Lc. de oliecrisis, maar als het volk hem voldoende vertrouwen zou geven zou hij hen wel door de moeilijkheden heenloodsen. De leidsman zou doorkneed in alle knepen van de oude en nieuwe econo mie „de welvaart verhogen, de sociale voorzieningen uitbreiden, de werkge legenheid garanderen. Ik zal veel wo ningen bouwen, de uitvoer opstuwen, het land overdekken met welzijns werkers. De basis zal overal meerege- ren. Ge krijgt allemaal een auto, de laagste inkomens zullen sneller stij gen dan de middelbare inkomens, en de middelbare inkomens zullen snel ler stijgen dan de hoge lnkomens(...), en de onderwijsuitgaven, die zal ik ook verdrievoudigen. Ik zal.Hier werd de spreker onderbroken door een scepticus, die hem tegenwierp: „De man is een zwetser! Hij moet eerst maar met nauwkeurige cijfers komen en aantonen, dat zo'n pro gramma gefinancierd kan worden." Velletjes we toch bezig zijn ons met rmans zaken te bemoeien, een tweede aanbeveling in moeite door. Het betreft hier suggestie van staatssecretaris ong om een onderzoek in te naar de oorzaken van de ende onkerkelijkheid van de In een voor het VU-congres instaande woensdag geschre- ,00. bijdrage zegt De Jong: „Zon- generaliseren kan men con- m dat niet alleen veel jonge- e kerk de rug toekeren, maar dat bij hen sprake is van een vrij massale geloofsafval." Onderzoek betekent nooit de op lossing van een probleem en zeker niet in dit soort zaken. Maar toch hopen wij dat de suggestie van de staatssecretaris gehoor vindt bij de VU. Zowel voor theologen als voor pedagogen, sociologen en psychologen moet het een uitda ging zijn uit te zoeken hoe het komt dat zoveel jongeren niet ont vankelijk blijken voor de bood schap die al tweeduizend jaar zo veel mensen in zo sterke mate heeft geïnspireerd. En Pen vervolgt zijn parabel dan al dus: „Daarop bracht de nieuwe leider enkele velletjes papier te voorschijn met als opschrift Bijlage Cl. Overige kerngegevens (1975 100;, die door enkele deskundige omstanders pros pectief werden herkend als blz. 330- 333 van het Centraal Economisch Plan 1979. De leidsman preciseerde zijn eerdere beweringen als volgt: „Het reële nationale inkomen gaat omhoog met 30 procent, crisis of geen crisis. De particuliere consumptie met 40 procent, in volume uiteraard. De Jaarlijkse woningbouw zal ik ver hogen met 30 procent. De uitvoer door Willem Breedveld reëel met 75 procent. En al dit meer dere zal worden voorgebracht zonder extra arbeid. In feite zal ik de totale werkgelegenheid, in weerwil van de wereldrecessie, nauwkeurig op peil houden. Er zal zich een groter aantal vrouwen op de arbeidsmarkt aanmel den, hetgeen past in de emancipatie beweging, maar tegelijkertijd zullen oudere werknemers die moe en ziek zijn de gelegenheid krijgen vervroegd met pensioen te gaan." Pen rondt de parabel af met een fraaie reactie op kritische vragen of dit allemaal in een kapitalistische wereld wel mogelijk is: „Ik zal alle overtollige winsten bij de onderne mingen wegnemen. Deze meerwaarde wordt overgeheveld naar de werken de massa's en naar de ontvangers van de sociale uitkeringen, dus naar de basis. Maar tevens zal ik ervoor zor gen, dat de investeringen door deze overheveling niet worden aangetast. Kan het zijn," aldus ten slotte Pen, „dat onze charismatische leider enigszins leek op Biesheuvel, Den Uyl en Van Agt?" Somberheid En Inderdaad, we hebben het goed gehad in de Jaren zeventig in weerwil van de somberaars. Hebben de pessi misten ons dan maar wat op de mouw gespeld en zal het met alle voorspelde somberheid in de Jaren tachtig ook wel weer meevallen? Zijn de eerste berichten over ombuigingen in de orde van grootte van zes miljard gul den voor de begroting van 1981, zoals premier Van Agt dezer dagen liet doorschemeren, inderdaad maar scherts? Zo eenvoudig ligt het niet, zoals trouwens Pen zelf in de bundel ook al uit de doeken doet. De werke lijkheid is veeleer, dat al die sombe raars op een bepaalde manier niet helemaal ongelijk hebben. Het aardigste demonstreert de Til- burgse hoogleraar Th. A. Stevers dit in zijn onlangs verschenen bundel beschouwingen, die gedurende de ja ren zeventig in de Volkskrant werden gepubliceerd.') Stevers is een sombe raar van de zwartgalligs te soort. In zelf willen. De hoogleraar is daarom voor herinvoering van de geleide loonpolitiek en het zwaartepunt voor het democratisch gehalte van de te nemen maatregelen legt hij bij het parlement Minister Albeda heeft te gen deze oplossing eens aangevoerd, dat deze voor socialisten alleen maar aanvaardbaar zal zijn, zolang zij in de. regering zitten en zelfs dan waagde hij te betwijfelen of de vakbeweging f zich op deze manier buiten spel zou willen laten zetten. Overtuiging Prof. dr. J. Pen een uitvoerige inleiding van het boek je doet hij pijnlijk nauwkeurig uit de doeken wat ons zo al in de komende jaren te wachten staat. Hij gebruikt daarvoor het beeld van de automobi list die bij het geringste mankement aan zijn motor besluit voortaan maar met paard en wagen op stap te gaan. Zo zal ook de overheid als gevolg van een verkeerde analyse almaar de ver keerde beslissingen gaan nemen: de nationale financiële instellingen zul len worden genationaliseerd om de kapltaalvlucht naar het buitenland de pas af te snijden, de lonen zullen aan banden worden gelegd, de schaarser wordende goederen zullen gaandeweg onder een distributiestel sel aan de man worden gebracht, de arbeidsmarkt komt onder controle van de overheid, en investeringsbes lissingen worden door ambtenaren genomen. De uitkomst van dit alles, zo voorspelt Stevers, is een aanzien lijk lagere welvaart, geringe economi sche activiteiten en een alles verstik kende bureaucratie. Hoop Maar Stevers onthult ook tegen alle verwachting in te blijven hopen. Met spoor van kommer en kwel dat hij in zijn beschouwingen gedurende de Ja ren zeventig heeft getrokken, deed hij altijd in de hoop dat er bijgestuurd zou worden. Een hoop, hoezeer inmid dels ook verflauwd, die hij ook nu nog blijkt te koesteren. „Ware dat niet zo, dat had ik dit boekje met zijn reeds te lang geworden inleiding, niet gepubli ceerd," aldus Stevers. Dat is het dus: de somberaars hopen Tekeningen, bij voorkeur in liggend for maat, sturen aan Trouw, jury politieke prent, postbus 859, 1000 AW Amster dam. Naam en adres aan de achterzijde vermelden. Voor geplaatste prenten is er een boekenbon. HAA RS RMEER (ANP) Ongeveer g Jongelui hebben in de nacht donderdag op vrijdag in Zoeter- vier koopwoningen gekraakt. 1 bijna een jaar op een eigenaar iten. De plaatselijke politie heeft ingegrepen. De krakers hebben "1J< riet laten weten hoe lang ze in de 1 ngen willen blijven zitten. ngeren verschaften zich toegang woningen aan de Oaardedreef •het forceren van de voordeur, akers kregen voor dit feit een .««-verbaal van de politie wegens au|ellng. De actie werd onderno- door het Komité jongeren huis ing in Zoetermeer in samenwer- met de landelijke organisatie ïgengroepen huisvesting. Vol de politie was de actie zorgvul- Ut oorbereid. De eigenaar van de koopwoningen, de bouwonderneming Bontenbal uit Zoetermeer, heeft nog geen actie on dernomen, de krakers hebben inmid dels een communiqué uitgegeven, waarin zij een alternatief plan voor de betrokken koopwoningen (vraagprijs drie ton per woning) uiteen hebben gezet. Rectificatie In het foto-onderschrift in de krant van gisteren over de overhandiging van bloemstukken voor de politie in Amsterdam, staat vermeld dat er ook een cheque van 70.000 gulden werd overhandigd. Dit is niet Juist, het bedrag geeft de waarde van de bloem stukken aan. Een varken is zo stom nog niet. En vies is het van nature even min. Als iemand er een beetje z'n best voor zou doen, zou hij aan een varken een trouw, zindelijk en speels huidier kunnen hebben. Prof. dr. Eugen Seiferle, hoogle raar in de diergeneeskunde aan de universiteit van Zürich, houdt er weliswaar zelf geen huiszwijn tje op na, maar is er rotsvast van overtuigd dat een varken in huis echt zo gek nog niet is. „Een varken is veel meer dan een brok varkensvlees", zegt hij in het Zwitserse weekblad Brückenbau- er. Dat blad bereikt 800.000 Zwit serse gezinnen dus, ruw geschat, een dikke drie miljoen vleeseters. Varkens-vleeseters. Want Zwit sers houden van varkens. Om te eten dus. Van al het vlees dat ze consumeren, is de helft van het varken afkomstig. Anders ge zegd: gemiddeld verorbert iedere Zwitser, zuigelingen meegere kend, in z'n eentje wei een half varken per Jaar, zegt Brtlcken- bauer. Als vaders en moeders die het blad lezen, onder de indruk komen van het aardige karakter van het dier en de varkensonte- rende omstandigheden waaron der het vaak gefokt wordt, zullen ze misschien wel besluiten min der varkensvlees op tafel te zet ten. En daar draait het betoog van prof. Seigerle in feite om. Want ook in Zwitserland moeten veel varkens in het donker en in veel te krappe hokjes zien groot en vlezig te worden tot ze rijp zijn voor het abattoir. En ook in dat land protesteert de dierenbe scherming daartegen. Want de Zwitserse regEring mag dat met de nieuwe wet op de dierenbe scherming in de hand de biovar- kenshouderijen willen verbieden, alle belangengroepen moeten aan hun trekken komen en dat wil maar niet lukken. Vandaar de protestacties. Van een varken, zegt de hoogle raar, zijn we altijd gewend ge weest dat het in de stinkende modder rondwroet. Gezien zijn aard kan het daar nooit gelukkig geweest zijn. Maar in de hygiëni sche, kolossale fokbedrijven moet het zo'n onatuurlijk leven leiden, dat het vaak meer onder die omstandigheden lijdt dan in z'n vroegere drabbige omgeving. Van nature, zegt de prof, is een varken een verstandelijk behoor lijk ontwikkeld dier met een uit gesproken aanleg om te leren en te combineren. Het is een dier dat zich zeer wel bewust is van pretti ge of onprettige toestanden. In het wild zijn varkens echte gezel- ligheidsdieren; de mannetjes zijn weliswaar het grootste deel van het jaar alleen op pad, maar de vrouwtjes houden zich met hun Jongen in groepjes op. Overdag zijn ze erg actief en op de vlucht kunnen ze heel wat sneller uit de voeten dan Je van een varken zou verwachten. Het tamme varken mag dan uiterlijk nogal veran derd zijn, zijn instict en driften zijn volgens prof. Reiferle in aan leg nog steeds aanwezig. Een ex periment met tamme varkens die op een eiland in de Donau een poosje aan zichzelf overgelaten werden, wees uit dat de dieren zich al gauw weer net zo gaan gedragen als wilde zwijnen. En ook in ruime stallen, waar ruimte is om flink te lopen, zul je een varken meestal niet zien liggen, maar zal het op zijn manier altijd druk bezig zijn. De prof typeert het varken als „een opgewekt, levendig dier, en zeker niet een stompzinnige vreetautomaat". Aan de speelsheid van biggen is dat misschien nog het beste te zien. Vier jaar geleden zijn er intelli- gentieproeven met twaalf var kens gehouden. De dieren moes ten onderscheid zien te maken tussen verschillende figuurtjes of tekens, waarbij achter het ene goede deurtje een lekker hapje te halen viel. De varkens wisten toen feilloos het enig Juiste teken uit dertien stuks te kiezen. En of een varken smerig is? Dat is weer zo'n vooroordeel waarmee prof. Seiferle wil afrekenen. Als Je het dier maar een geschikt, ruim verblijf geeft, houdt het gegaran deerd zijn slaapplaats brand schoon, zegt hij. Een varken is uitgesproken schoon van aard en zal altijd mits het daar dus de gelegenheid voor heeft zijn vuil en urine buiten zijn slaap plaats deponeren. Ex-luitenant Mykola Slobodyan (43) bevindt zich in zorgwekken de toestand in een „verbeterings- werkkolonie" in de Sowjet-Unie. De heer Slobodyan die nu vijf Jaar gevangen gehouden wordt, zit een straf van elf Jaar uit we gens lidmaatschap van de Oe kraïense „Homin", een groepe ring die onafhankelijkheid van de Oekraïne nastreefde. Bekend is dat de heer Slobodyan ettelijke Jaren heeft geleden aan een zweer aan de twaalfvingerige darm. Hoewel hij diverse bloedingen zou hebben gehad, kreeg hij geen goede medische behandeling. Medegevangenen in de werkkolo- nie in Perm zijn een paar maal in hongerstaking gegaan om een be handeling voor hem te krijgen. Ondanks zijn steeds verslechte rende gezondheid wordt hij nu nog gedwongen arbeid te verrich ten; ook zou hij veelvuldig ge- straft zijn omdat hij niet vol doende werk afleverde. Op 1 sep tember 1978 zou een KGB-offi- cier hebben gezegd: „Als u mee werkt zullen wij u medische be handeling geven." De gevangen zetting van Slobodyan past in de pogingen van de Sowjet-polltle om diverse niet-gewelddadige na tionalistische groeperingen op te rollen, die in de zestiger en zeven tiger jaren in de West-Oekraïne zijn opgelicht. Bij ontdekking kregen de leden van zo'n groep zware straffen opgelegd. Doordat precieze informatie over de doel stellingen van de groep Homin ontbreekt, heeft Amnesty Inter national de zaak van de heer Slo bodyan nog in onderzoek. Wie voor hem wil schrijven (in Duits of Engels) kan beleefd ver zoeken de heer Slobodyan alle nodige medische behandelingen te geven en op zijn vrijlating op humanitaire gronden aandrin gen. Het adres is: The Director. Perm Regional Administration of Internal Affairs - SSSE, RSDSR, g. Perm Ispolkom Oblastnogo Soveta - Upravleni- ye, Vknutrennikh Del - Nachal- niku. Als Dexter Cate binnen drie Jaar nog één keer zijn vingers uit steekt naar de netten van de vis sers van het Japanse eiland Ikl gaat hij een half jaar de gevange nis in. Deze voorwaardelijke straf kreeg de 36-jarige leraar en na tuurbeschermer van Hawaii, om dat hij eind februari op Ud be trapt was terwijl hij de netten van de vissers kapot sneed. Er zaten achthonderd gevangen dol fijnen in, waarvan Cater er in middels driehonderd bevrijd had. Eerder dit Jaar hadden de vissers al ongeveer tweeduizend van deze dieren gedood, omdat ze vol gens hen alle vis opeten waarvan de eilandbewoners moeten leven; op Iki maken ze mest voor de landbouwgronden van de gedode dolfijnen. Een rechter in de Ja panse provincie Nagasaki vond dat de vissers het recht hebben de dieren te doden, omdat dolfij nen volgens hem schadelijk voor de visstand zijn, en hoewel hij ook de beweegredenen van de Amerikaan wel begreep gaf hij hem toch een voorwaardelijke straf. Russell Williams is al een half Jaar oud, en nu pas mag de bui tenwereld weten dat hij in no vember vorig Jaar in Long Beach (Callfornië) geboren is. De dok ters hebben dat geheim gehou den omdat de baby zo klein was bij zijn veertien weken te vroe ge geboorte dat zijn overle vingskansen miniem geacht wer den. Russell woog in november maar 460 gram, maar heeft nu, na een half Jaar, het gewicht van een normale boreling bereikt: ruim zeven pond. De artsen verwach ten dat deze tot nog toe kleinst geboren baby zich normaal zal ontwikkelen. Miljoenenzaak De New- york.se, uit Marokko afkomstige kunstenaar Achmed Yacoubi eist van Margaret Trudeau de voormalige echtgenote van de Canadese premier een miljoen dollar schadevergoeding. Marga ret heeft hem in haar pas ver schenen boek .Beyond reason") beschreven als een drughande laar en handelaar in jonge meis jes uit Europa. Hoewel hij in het boek alleen met de voornaam wordt aangeduid, zegt hij er veel schade van te ondervinden, en eist hij eenzelfde bedrag van Margarets uitgever. Prof. dr. Th. A. Stevers met al hun somberheid de kar weer in het rechte spoor te krijgen. Maar daarmee zijn het tevens mensen die een weinig hoge pet op hebben van ons burgers, vanwege zoals Stevers het zo mooi omschrijft onze kleine horizon. Wij zouden niet in staat zijn de grote verbanden te zien en bijge volg al gauw zijn geneigd om te den ken, dat iemand anders het wel voor ons opknapt Maar Stevers' somber heid gaat nog verder: hij gelooft ook niet dat de overheid in staat is vol doende tegenspel te bieden. In wat hij noemt een politicologisch model schetst hij het beeld van een bevolking die wordt ogezweept door gepassioneerde minderheden, waar tegen politici uit angst voor stem menverlies, stuk voor stuk het loodje moeten leggen. Met als resultaat een voortdurende stijging van de over heidsuitgaven, die op haar beurt uit eindelijk een klimaat zal scheppen van een alles verstikkende bureau cratie. En helemaal ongelijk heeft 8tevers natuurlijk niet. Want zo langzamer hand moge dan meer dan in de Jaren zeventig de gedachte veld hebben gewonnen dat de bomen niet tot in de hemel reiken. Ja. enquêtes bevestigen zelfs dat een meerderheid van de bevolking bereid is offers te brengen. Maar om een of andere duis tere reden komt het er nooit van, en zijn er zelfs loonmaatregelen noodza kelijk om ons op dat spoor te zetten. Meester De Amsterdamse hoogleraar J. van den Doel is de ongekroonde meester van dit thema. In zijn visie is het heel normaal, dat mensen gezamenlijk wel iets willen (bijvoorbeeld goed on derwijs e.d.), maar dat zij Individueel niks terecht brengen van het realise ren van deze wensen. Zij passen, on dermeer omdat ze denken dat hun buurman, die het bovendien nog be ter kan betalen, waarschijnlijk wel niet mee zal doen. Een goed voor beeld om Van den Doels opvattingen te illustreren vormt de geschiedenis van onze dijken. Toen iedere boei afzonderlijk voor zijn eigen stukje dijk moest zorgen kwam er weinig van terecht, ofschoon iedereen goede dijken op hoge prijs stelde. Er was dwang nodig om tot het gewenste resultaat te komen. Zo bezien zijn de problemen waar voor we in de komende jaren staan in belangrijke mate een organisatiepro bleem. Wie heft de paradox op. of anders gezegd wie doet wat we met zijn allen eigenlijk willen en waarvoor we best offers willen brengen, name lijk handhaving van de werkgelegen heid, het op peil houden van de socia le voorzieningen, onderwijs, goed openbaar vervoer en noem maar op. De oplossing Van den Doel is die van dijkenbouwend Nederland: de over heid zal moeten afdwingen wat we En inderdaad, men kan Albeda onge lijk geven, maar daarmee is het pro bleem nog allerminst opgelost. Hij zelf meent tot hetzelfde resultaat te kunnen komen langs de weg van overtuiging en overleg, op grond waarvan mensen op basis van vrijwil ligheid bereid zijn mee te doen. Want, zo is de overtuiging van Albeda, een overheidsbeslissing die niet gedragen wordt door een zeker communis opl- nia houdt niet lang stand. Het is zeker een weg, maar erg veel succes heeft Albeda daarmee de afge lopen jaren niet gehad. Het kabinet heeft zijn kracht de afgelopen jaren vooral gezocht in het onderstrepen van de somberheid. Er is waarschijn lijk geen kabinet geweest, dat zozeer werd gedomineerd door budgettaire problemen. En op zichzelf was daar ook alle aanleiding toe. De financiële problemen zijn nog nooit zo groot geweest. Er was dus echt wel reden om de somberheid flink aan te zetten. Ontbroken Maar er heeft aan het beleid ook voortdurend iets ontbroken, iets wat premier Van Agt recent omschreef als de Pinkstergeest. Tegenover al die somberheid stond weinig perspectief. In calvinistische kringen zou men zeggen, dat het kabinet te zeer in het stuk van de ellende is blijven steken. Erg overtuigend is zo'n beleid niet en daarmee is ook de weg van Albeda op zijn minst twijfelachtig. Met behoeft daarom nauwelijks verbazing, dat er nu reeds driftig wordt gespeculeerd over een tweede looningreep. Maar wie weet breekt de ware Pink stergeest nog eens door, waarnaar de premier zo vurig uitziet 1) De Geronnen Maatschappij, redactie L. van der Geest, Boom Meppel, prijs 19,50 2) Th. A. Stevers, Na Prinsjes dag In de Volkskrant, Stenfort Kroese, Leiden. Prijs 24,50 UTRECHT (ANP) - De beleidsvoor nemens van staatssecretaris Veder- Smit (volksgezondheid) voor de toe komstige tandheelkundige zorg en de vrijwel unanieme instemming daar mee van de vaste Kamercommissie voor volksgezondheid kunnen „een nieuw tijdperk voor de tandheelkun de in Nederland inluiden". De voorzitter van de Nederlandse maatschappij tot bevordering der tandheelkunde, A. J. C. 8choemaker, zei dit gisteren in Utrecht op de alge mene vergadering van de maat schappij. Als belangrijkste punten noemde hij onder meer de betere voorlichting aan alle aanstaande en Jonge ouders en hun kinderen, de volledige gratis verzorging van alle nul- tot achttien- Jarigen, de mogelijkheid om ook het verschil tussen volwassen zieken fondspatiënten en particuliere verze kerden op te heffen en de mogelijk heid tot kwaliteitsbewaking. door Fctzc Pijlman Bails Als 's morgens vroeg voor het ontbijt mijn zoontje zijn dag is begonnen, ligt over het vloerkleed uitgespreid een spoorwegnet door hem verzonnen. En 's middags wordt met veel beleid voor een havencomplex de zandbak ontgonnen. Een dag duurt voor hem een eeuwigheid, waarin steden vergaan en worden herwonnen. Maar 's avonds als ik hem toe moet dekken, dan komen onze werelden samen, dan voelt hij met zijn vingertjes aan me; twee voorhoofdrimpels, twee diepe trekken, en laat hij mij wel vreselijk lijden, als daar opnieuw een trein door moet rijden.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1980 | | pagina 5