Koninklijk Conservatorium
in droombehuizing
N*tii
Ai
Sociale dienst biedt
een onthutsend beeld
scmmmsffloyt
O
Een bijna absurde oorlogservaring
BON
Oud en nieuw
bij Ensemble l\fa'
Donald Duck.Een vrolijk weekblad.
Nieuwe boel»
VRIJDAG 28 MAART 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
)AG
DEN HAAG Gisteravond opende minister
Pais (Onderwijs) In aanwezigheid van kroonprin
ses Beatrix de nleawe behuizing van het Konink
lijk Conservatorium voor Musiek en Dans. Een
geweldig complex van on-Nederlandse allure,
gelegen vlak naast de Invalsweg uit Utrecht en
nog enkele lawaaiveroorzakende verkeersstro
men. Een onmogelijke plek, maar dankxij geraffi
neerde isolatleteehnleken Is het dodelijk stil In
de leskamers, de 58 studiekamers (voor het
groeiend aantal leerlingen dat thuis niet kan
oefenen op plano, trompet of pauken), de 8 vaklo
kalen en 4 repetitielokalen.
Uniek voor het Nederlandse muziekvakonder
wijs zijn de vier studio's ten behoeve van de
elektronische muziek, een concertzaal met een
podium voor groot orkest en 800 zitplaatsen en
een theaterzaal, waarvan het podium zo groot Is
als van de Stadsschouwburg ln Amsterdam, de
orkestbak tot de grootsten ln Nederland behoort
en waar ook nog plaats Is voor 350 toeschouwers.
Zowel de opera-opleiding als de balletschool
kunnen hier professioneel uit de voeten, terwijl
de technische outillage ook de opleiding van
theater-technici mogelijk maakt. De dansvakop
leiding van het Koninklijk Conservatorium heeft
nu de beschikking over vijf ruime, hypermoder
ne studio's. Een grote bibliotheek, een zaal met
lulstercabtnes en ruimtes voor exposities van
beeldende kunst completeren het geheel.
Erkertjes als muzieknoten tegen de gevel van het Koninklijk Conservato
rium
Foto: Rob Beadrlfcaea
door Franz Straatman
DEN HAAG De voorgevel
van de nieuwe behuizing van
het Koninklijk Conservatori
um heeft onloochenbaar het
aanzicht van een notenbalk,
waarop vlerkante erkertjes
muzieknoten UJken te ver
beelden.
Toch zegt architect L. H. P. Water
man dat hij bij het ontwerpen van het
les ge bouw geen moment aan zo*n ver
sierende waarde heeft gedacht
„Ik ben een functionalist; bij het
schetsen dacht lk terug aan mijn el-
gen conservatoriumtljd. ln Rotter
dam. als je stond te wachten voor de
leskamer, soms gespannen omdat Je
examen moest doen. Dan Ls het pret
tig om Je even te kunnen terugtrek
ken ln een hoekje. Zo ontstonden die
erkertjes."
Alle effecten en snufjes ln het gebou
wencomplex hebben een functie en
werken bovendien verfraaiend, ver
strooiend voor het oog. De schuin
uitspringende gevel van het gebouw,
waarin de laatste Jaren van de basis
school en de HAVO zijn onderge
bracht, ls er een voorbeeld van. Wa- „ik heb de ramen als het ware schuin
terman was gehouden aan de voor- op de zon gezet, zodat die niet pal ln
schriften die voor alle scholen gelden; de klas schijnt. Dat lijkt mij prettiger
daarin staat onder andere dat leslo- voor leraren en leerlingen", legt hij
kalen aan de zonkant moeten liggen, uit.
Directeur Jan van Vlijmen ln de naar Arnold Schönberg genoemde concert
zaal van het Koninklijk Conservatorium Foto: Rob BeodrUsco
De els dat klaslokalen bij basis en
V.W.O. voorzien moeten zijn van
openslaande ramen, met andere
woorden niet geluidsgelsoleerd kun
nen worden gebouwd, bracht Water
man op de gedachte een binnenhof te
creëren, een stiltecentrum ln het Be-
zuldenhout, waar lawaai de overhand
heeft, want aan drie kanten van het
conservatorium lopen verkeerswegen
en een verhoogde trambaan. Die bin
nenhof ls tevens groencentrum in een
wijk waar grijs beton, torenhoog en
llneaalrecht. weinig aanleiding geeft
tot kunstzinnig verpozen.
Veel licht
Ook zijn eigen schepping ls grijs; de
steen werd gekozen om de sterk ge-
luldswerende eigenschap. Vanaf de
Utrechtse Baan. de snelweg naar het
hart van Den Haag, ziet het complex
er bovendien massief, gesloten uit.
Dat komt doordat de ruggen van de
concert- en theaterzalen naar de snel
weg zijn gekeerd. Wie binnen ls,
merkt tot zijn verrassing dat het dag
licht overal doordringt vla bovenlich
ten, doorzichtige glazen trappenhui
zen met doorkijkjes op de binnenhof,
en raampartljen ln de gevels van de
gebouwen aan de rustiger zijden van
het vierkant.
Daar heeft Waterman zelfs grote in-
kljkramen gemaakt op straatniveau,
waardoor Iedere voorbijganger de
Jongens en meisjes kan zien trainen
ln de balletstudio's. Misschien toch
minder leuk voor de Jeugdige dan
sers. die starende ogen en platge
drukte neuzen, maar, zegt Waterman:
„Je moet lets van de wereld om Je
heen proeven, al ben Je nog zo gecon
centreerd bezig." Ook hier functie,
doelmatigheid als leidraad bij het
ontwerp. Concluderend stelt hij: „Ik
mik dan ook niet op een architectuur
die mij een plaats ln de hemel geeft."
Zestien Jaar geleden begon Water
man, toen 52 Jaar, met tekenen en
rekenen. HIJ werd mede uitgekozen
omdat hij de enige architect was die
ook een muziekopleiding had geno
ten. HIJ stapte na die studie over naar
de bouwkunde, echter zonder zijn cel
lo één dag onbespeeld te laten. Zijn
huwelijk met een balletdanseres gaf
hem ook het nodige inzicht ln de
wereld van het theater.
Kiekeboe
Als meedenker kreeg hij de toenmali
ge directeur van het Koninklijk Con
servatorium naast zich, Kees van
Baaren. Diens program van eisen was
het resultaat van zeventig Jaar plan
nen maken door tal van voorgangers.
Die hadden eigenlijk al sinds de op
richting van het instituut ln 1826 ge
klaagd. gezucht, gesmeekt en ge
stampvoet bij hun directe baas. de
minister van Onderwijs, dat de behui
zing (uiteindelijk zeven wrakke en
geluldsgehorlge panden ln het Haag
se centrum) volstrekt ondeugdelijk
was voor muziekonderwijs.
Kees van Baaren overleed ln 1970
zonder dat er één steen gemetseld
was, want de drie belanghebbende
ministeries (Onderwijs, CRM en
Volkshuisvesting) en de gemeente
Den Haag speelden voortdurend kie
keboe, dèn om de financiering, d&n
om de plaats waar het conservatori
um moest verrijzen. Achteraf gezien
buitengewoon gelukkig die vertragin
gen, want begin jaren zeventig bleken
de plannen hopeloos verouderd we
gens de enorme groei van het studen
tenaantal en de stormachtige ontwik
kelingen op onderwijskundig terrein.
I
In 1972 zette de nieuwe directeur Jan
van Vlijmen (zowel Van Baarens com
positie-leerling als later diens ad
junct) in een pittig memodandum uit
een dat het gebouw bij oplevering al
uit de tijd zou zijn. Hij bleek g
niet tegen dovemansoren te si
zodat hij en de architect de opkjtT f
kregen op de kortst mogelijk
mijn de plannen aan te pa:
Resultaat: ln plaats van één
vier studio's, voor elektroniscl pp
ziek, méér studeerkamers, een
re bibliotheek om later een kop jg*
met wetenschappelijk onderw)
gelijk te maken, drastische :nae
ting van de balletafdeling, ee gew
zijdlger te benutten theaterz t
een lokalencomplex voor ba:
havo-onderwijs ten behoeve y
balletleerlingen die op 10 Jarlf
tijd hun opleiding beginnen. ,,I|V) e
tien dagen tijd, 's nachts doorwjp di
dank zij liters zwarte koffie. ree
mijn plannen aangepast," hei)
Waterman zich. De begroting gfn v
navenant: van 18 tot 32 miljo^ stn
raai
Spectaculair tn b
In 1976 werd de eerste paal g
Nu staat er een fantastisch cofl 198
een on-Nederlands instituut fet h
alleen tegenkomst ln wereldt H
als New York, de Juilliard schr°e
voorbeeld, onderdeel van het Ljodz;
Center for the Performing Arftee(
concertzaal ls zeker spectaculaWQ
zijn ruimte, maar ook door de aL
ding: muren ln schoon gemer
bruine baksteen, steeds uitstij nie
om het geluld te verstroolenje i
(grenen) hout verwerkt in vl^ite
balkonranden en podium; lux
(volgens Waterman veel te zfj
zitstoelen die bij plaatsing het pij d
tlsch klimaat danig ln de war g vo
ten, waardoor de muren met li
streken moesten worden om C
galm weer op 1,9 te brengen. 'oeu
tn i
Er ls weinig fantasie voor nodigvaar
concluderen dat dit conservati sti
met zulke outillage en de progf
ve onderwijskundige aanpak <va/
de afgelopen tien Jaar ls ontwijrp
de allerbeste papleren heeft on^sita
toekomst het topinstituut, d«
ziekhogeschool van Nederlar
worden. Begrijpelijk dan Jan_
Vlijmen zei; „wat betreft het gc"
heb lk niets meer te wensen; 11
soms zelfs het Idee dat het alitor
maar een droom ls." ken
tidij
ffdei
Mijn moeders courage bij Centrum
door André Rutten
HAARLEM „Mijn moeders coura
ge", zoals nu door de toneelgroep
Centrum gespeeld, ls de toneelbewer
king van een verhaal, een literair
verslag" zegt de programmatoelich
ting, terecht. George Tabori vertelt
daarin wat zijn moeder in de zomer
van 1944 ln Boedapest ls overkomen.
Hijzelf was toen al uitgeweken naar
Londen. Meegemaakt heeft hij het
dus niet Pas üen Jaar later heeft zij
het hem verteld. Daarna heeft het
nog weer ruim twintig Jaar geduurd
eer hij er zijn „literaire verslag" van
maakte. Hij legt er zelf de nadruk op.
dat het een literair verslag ls. Hij
vertelt het zijn lezers ln de toneel
bewerking dus de toeschouwers ln
de aanwezigheid van zijn moeder. HIJ
noteert ook de correcties, die zij er ln
aanbrengt. „Er waren maar weinig
dingen zo mooi als JIJ ze nu vertelt",
zegt ze
Het kijken naar de voorstelling ls
onvermijdelijk anders dan het lezen
van de novelle, of van de toneelbe
werking. Er verschuiven accenten
omdat op het toneel mensen een lijf
en een stem krijgen, concreter wor
den dan Ln Je verbeelding. Soms
werkt dat venassend goed. Van me
vrouw Tabori lees Je, dat ze haar
mooie zwarte Jurk met de kanten
kraag aantrok, „die ze, zoals het
hoort voor een dame. altijd droeg op
het wekelijks spelletje bridge bij haar
zuster Martha". Dat ze haar mooie
zwarte hoed opzette, een paar witte
handschoenen aantrok, en dat ze „on
vergelijkelijk blauwe ogen" had.
Zo ziet Ingeborg Elzevier, die me
vrouw Tabori speelt, er ook precies
uit. Dat ls niet zo moeilijk natuurlijk.
Maar zij laat ook de aard. het wezen
van die vrouw zien, zoals zij toen. ln
1944 was, en meer nog zoals haar zoon
zich haar verbeeldt Wat haar die dag
zij moet toen een eindje ln de
veertig geweest zijn overkomen ls,
ondergaat zij als een vreemde droom,
waarin zij zich gedraagt zoals zij van
kind af aan geleerd heeft dat een
dame zich moet gedragen: rustig,
vriendelijk, voorkomend. Op weg
naar haar zuster om te bridgen wordt
zij door twee stokoude groenhemden
(een soort Hongaarse S.A.) bij de
tramhalte gearresteerd en op trans
port gesteld naar Auschwitz. Met dui
zenden anderen wordt zij in veewa
gens ondergebracht. Maar bij het
overstappen van de Hongaarse in een
Duitse trein ontdekt een Hongaarse
vriend haar, die verontwaardigd con
stateert dat zij daar niet thuis hoort,
dat het een vergissing is, en haar
beveelt dat onmiddellijk aan de Duit
se officier duidelijk te maken. Omdat
zij een gezeggelijk kind, ls, en omdat
zij het eens ls met de redenering dat
zij daar niet thuis hoort evenmin
als de anderen trouwens voert zij
die opdracht uit (dat ls haar ..moed")
verzint ter plekke ook een verhaal
over een Rode-Kruls-paspoort. De of
ficier gelooft haar wel niet, ls toch
onder de Indruk van haar optreden en
zet haar hij zelf ls eigenlijk nog een
kind op de trein naar Boedapest
terug. Waar zij onmiddellijk naar
haar zus en zwager gaat en aan het
bridgen gezet wordt.
Een bijna ongelooflijk verhaal, waar
in niet zozeer het gruwelijke, alswel
het absurde van de werkelijkheid van
toen wordt geaccentueerd. BIJ voor
beeld. De twee oude mannen, die
haar arresteren, moeten haar per
tram naar het station brengen. De
tram ls vol, zij kan er nog net bij. de
mannen niet. De een, die zich op de
treeplank probeert vaat te klampen,
tulmtelt er van af. ZIJ roepen haar na
dat ze bij de volgende halte op hen
moet wachten. Dat doet zij ook
trouwhartig.
Mevrouw Tabori (Ingeborg Elzevier),
net gearresteerd, bij de tram (conduc
trice Mar greet Heemskerk) in Mijn
moeders moed.
Foto Kon
„Dat ls netjes van u," zeggen zij, als
zij haar Ingehaald hebben. In de voor
stelling zien de twee mannen Frans
Koppers en Ellas van Zanden er
bijna uit als Janssen en Jansens van
Kuifje. Dat past bij de Ironie, waar
mee Tabori het voorval beschrijft. Bij
de Duitse officier Jim Berghout
ls de Ironie subtieler, snedlger, per
fect uitgewerkt
De figuren ln het spel zijn steeds
haarscherp getekend ook bij voor
beeld de Hongaar, Jood als rij, die
haar beveelt te protesteren Luk
van Mello de tramconductrice
Mar greet van Heemskerk. De mensen
worden concreet. De entourage blijft
open een leeg toneel ln de vorm
van een driehoek, met lichtwerking
en een paar stoelen.
De moeilijkste rol ls waarschijnlijk
die van de verteller, George Tabori
zelf, die Je bij het lezen niet waar--
neemt, maar die Je ln het spel ln de
persoon van Jacques Commandeur
wel ziet natuurlijk. Terecht beweegt
hij zich vrijmoedig door het spel,
trekt soms bewust de aandacht naar
zich toe, praat ronduit als verteller-
commentator en richt Juist daardoor
de aandacht van zichzelf af naar de
gespeelde gebeurtenissen toe.
Met hun gastregisseur Ton Lutz heb
ben de spelers een ongewone, zeer
aansprekende voorstelling tot stand
gebracht. De bijna absurde oorlogser
varing van een ln zichzelf besloten,
kinderlijke vrouw, die even door de
verschrikking geraakt wordt en er
Innerlijk grondig door verandert.
door Ralph Degens
•aal
dc
Iteit
door Jan van Galan
HILVERSUM VARA-tv-verslaggever Hans Polak wordt per 1 april correspondent voor zijn
omroep ln de Verenigde Staten. HIJ volgt Nico Haasbroek op, die zich weer ln Nederland gaat
vestigen. Als alscheld heelt Polak voor de VARA nog een grote documentaire gemaakt over de
handel en wandel bij de Sociale Dienst ln Amsterdam. Dit programma ls vanavond ln een
Achter het Nieuws te zien op Nederland 1 van 20.40 tot 21.30 uur, en is getiteld: Je moet een
beetje gek zijn om bij de sociale dienst te werken
Achter deze speelse Utel gaat een
serieuze documentaire schuil, waarin
een portret wordt geschetst van een
Instelling die onder meer ls belast Zichtbaar
met de uitvoering van de Algemene
Bijstandswet ln een periode dat de
sociale uitkeringen op de tocht staan.
Polak voerde gesprekken met ambte
naren en hun cliënten over de regels,
de frustraties die er bij belde partijen
bestaan en het toekomstbeeld.
den van het systeem zoals dat mo
menteel werkt.
Dat toekomstbeeld, zeker In een stad
als Amsterdam, ziet er niet bepaald
gunstig uit De frustraties bij anbte-
naren en hun cliënten zijn momenteel
groot Steeds meer mensen doen een
beroep op de overheid om financiële
bijstand. In Amsterdam werken jaar
lijks 1200 ambtenaren aan 50.000
lopende aanvragen, waaronder 20.000
heronderzoeken. De dossiers stapelen
Zich op. terwijl de ambtenaren nau
welijks UJd hebben om met hun cliën
ten dieper ln te gaan op de achterlig
gende sociale problemen. Daardoor
kunnen de medewerkers van de soci
ale dienst het kaf niet meer van het
koren schelden. Het ls langzamer
hand ondoenlijk geworden uit te vin
den of Iemand terecht ln aanmerking
komt voor een uitkering of niet. Hier
door wordt het Ja" als antwoord op
elke aanvraag ln de hand gewerkt.
Polak ls er ln zijn documentaire niet
alleen van uit gegaan dat het voor de
sociaal zwakkeren geen pretje ls de
hand te moeten ophouden, maar dat
ook de ambtenaar de dupe ls gewor-
Speciaal vandaag
In NCRV's Hier en Nu
wordt aandacht besteed aan
de aankoop van nieuwe F-lfr
vliegtuigen en de voorverkie
zingen ln Amerika. Verder een
interview met president Fer-
rler van Suriname.
Ned. 2 22.20 uur
HIJ laat alle partijen aan het woord,
zonder zelf de Intelligente vragenstel
ler te spelen. De frustraties zijn al zo
hoog opgelopen, redeneert Polak, dat
de camera die automatisch voelbaar,
maar ook zichtbaar maakte. Deze
werkwijze paste hij ook enige Jaren
geleden toe bij een documentaire
voor Achter het Nieuws over het huls-
vestingsbureau ln Amsterdam.
De aandacht ls vooral gericht op de
financiële hulpverlening, de belang
rijkste taak van de sociale dienst.
Duidelijk wordt dat er voor Immate
riële zaken nagenoeg geen tijd ls. De
ambtenaren blijken vaak van goede
wil te zijn, maar uit zelfbescherming
stellen zij zich meer en meer formeel
op. In de praktijk komt het herhaal
delijk voor dat cliënten agressief rea
geren op negatieve beslissingen. Het
ontbreekt de dienst aan tijd en speel
ruimte en daar zitten de medewer
kers, zo zeggen ze. ernstig mee ln de
maag. Ook deze sector ontkomt niet
aan de opgelegde bezuinigingen. De
moeilijkheid ls echter dat door het
beknibbelen steeds meer mensen een
beroep doen op de bijstandswet*
Polak wil met zijn film aantonen dat
het niet eerlijk ls alle ergernis op de
ambtenaren af te reageren. De came
ra toont het dagelijks beeld bij de
sociale dienst ln Amsterdam: het
doorlopend beantwoorden van de te
lefoon. het opzoeken en het weer op
bergen van dossiers en het „vechten"
voor een kamertje ln het overvolle
gebouw om een vluchtig gesprek te
kunnen voeren met Iemand ln een
van de vier gebouwen van de dienst,
waar zo'n honderd mensen werken ls
bijvoorbeeld niet eens een kantine.
Een ambtenaar zegt over de oplopen
de frustraties: „We kunnen niet lan
ger weerstand bieden aan de druk die
klanten op ons uitoefenen". Een an
der zegt: „Hoe kunnen wij nu beoor
delen of Iemand recht heeft op een
uitkering als we niet ln de gelegen
heid worden gesteld rustig met de
menseh te praten. Soms trekken ko
medianten voorbij maar vaak ook
moeten we voorbij gaan aan de meest
schrijnende gevallen". „Het ls dwei
len met de kraan open", zegt weer een
ander. „De ambtenaren weten drom
mels goed dat de mensen zich vaak ln
de steek gelaten voelen als er geen
tijd ls voor het zoeken naar oplossin
gen. Het imago van een doorsnee
bijstandsontvanger ls heel slecht. Je
moet eens ln de bus gaan zitten die
hier aan de Vlaardlngenlaan stopt.
De opmerkingen die dan worden ge
maakt als mensen uitstappen zijn
soms ronduit walgelijk".
Ook de Amsterdamse wethouder
KuiJpers van sociale zaken zegt ln de
documentaire dat de ambtenaren
voor een onmenselijke taak staan.
Hij wijst erop dat het regeringsbeleid
de oorzaak ls van deze wantoestand.
Een oplossing weet ook hij niet direct
te geven.
Schaamte
Polak heeft nogal wat tegenwerking
ondervonden bij het filmen. De mees
te bezoekers van de sociale dienst
weigerden voor de camera te komen,
waarmee eens te meer wordt bewezen
dat velen zich schamen voor hun uit
kering. Dat ls ook niet zo verwonder
lijk want de agressie tegen bijstands
trekkers neemt toe. De gevallen die
de kijker ziet behandelt, zijn type
rend voor de situatie. Sommigen zijn
hopeloos verloederd en geestelijk to
taal ln de war. Van anderen kun je
zeggen dat ze apathisch zijn gewor
den en berusten ln hun situatie. Po
lak heeft niet willen uitzoeken wat
daar de achterliggende oorzaken van
zijn. HIJ signaleert een wantoestand
en de kijker moet zelf maar uitzoeken
wat hij of zij er mee doet.
Met dit programma denkt de VARA
geen mentaliteit te veranderen, maar
wel enig begrip los te maken voor de
moeilijke situatie van de ambtenaar
bij de sociale dienst.
Grote en kleine piraten, opgelet!
Er gaan weer machtig leuke
dingen gebeuren. Binnenkort kies ik
het ruime sop en blijf dan
drie Donald Ducks
lang op zee.
Dat belooft wat! Vanaf
nummer 12 zit er drie
weken lang een extra
bijlage in Donald Duck.
Deze drie extra bijlagen vormen
te zamen een superspannend
PiratenspeL Koop je Donald Duck
gewoonlijk los?
Haal dan vooral de nummers 12,13 en 14.
Het fantastische Piratenspel kun je ook
compleet thuisgestuurd krijgen door
nu een abonnement te nemen.
Stuur dan even de bon in en je blijft
voortaan iedere week op de hoogte
van al mijn avonturen.
Groeten vanaf Schateiland,
ROTTERDAM Op één ulta V*
ring na was Otto Ketting woerf be
avond overbodig als dirigent tj on
concert van Ensemble M in de Lnz(
zaal van de Roterdamse Doelei
Die uitzondering was het persif
de stukje „Metamuslc" (uit ZIJr
waarin de Japanner Toshlro Ma het
ml de uitvoerenden (violist, phaa
saxofonist) alleen maar laat dot an
of ze hun instrument bespeler
een plastisch gebarende dirigei
de stilte ln toom te houden. Dit koi
kale mlme-spel zou zonder di|n,
lang zo aardig niet zijn geweest,
lk vraag me af of de goed op e
Ingespeelde leden van Enseml
-die deze kamermuziekavond ved.
den, zo nodig gedirigeerd mc
worden ln het Kwartet (voor aafi
klarinet, tenorsaxofoon en pian<
Webem, en In Quatrain n (voor su
net, viool, cello en plano) vanicon
Takemltsu. jat
ste
Hoe dan ook, er werd prima ge.
ceerd ln dit programma dat vo*e,c
pauze (nog niet ze heel) oude.
daarna (niet meer zo heel) r%nu
muziek speelde. De belangstLj
voor de saxofoon ln de Jaren tr
en dertig werd treffend in het vri
programmadeel weerspiegeld. L va
van"de vier stukken speelde hitjte
- - - jofdroLj
een belangrijke rol; de hoofdroL
Ik neem een abonnement op Donald Duck voor
tenminste 13 nummers
Naam
Adres
Postcode
Handtekening ouder
Nummer
Plaats
Als welkomstkado ontvang tk: (één hokje aankruisen)
een Piratenspel
een korting van f 3.- op het eerste te betalen abonne
mentsgeld voor een kwartaal (dus f 10.65 in plaats
van 113.65
Dc betaal (êen hokje aankruisen) Donald Duck
per bladenman
per de mij toegestuurde acceptgirokaart
(in blokletters invullen)
De bon in een envelop zonder postzegel sturen naar
Donald Duck, antwoordnummer 368. postcode
2000 VE HAARLEM.
Maak nog geen geld over want de rekening volgt via
de post of de bladenman. Knipt u liever niet in dit
blad' Schrijf dan de inhoud van de bon over op een
vel papier dat u in een envelop zonder postzegel naar
hetzelfde adres kuntsturea
U kunt de bon ook afgeven aan de gewone weekblad
verkoper H:er even op letten, de nieuwe abonnee
mag geen abonnee zijn of dit de afgelopen dne
maanden zijn geweest
Donald Duck kost voor abonnees f 1.05 per week of
f 13.65 per kwartaal (13 weken). Het duurt circa dne
weken voordat u het eerste nummer ontvangL
ln het pittige „Hot sonata" vod
sax en plano van Erwln Schfnsl
(1894-1942), stijlvol vertolkt doferi
Bogaard met aan de vleugeleer
Hartsuiker. Die ln een Foxtrol
1920 en een Black Bottom uit
van Buhuslav Martinu liet horeP
door „serieuze" componisten lrn I
tijd met de Jazz werd geflirt. e o
Na de pauze de nieuwe werken,
al meer dan tien Jaar oud, en dl"®*
bij de hedendaagse muziek diL^,
net als „Indische Jaren." Maar I
Huber's Ascensus (1969) blijft]
zijn sterke muzikale spanning ixlOl
mate boelen, het op geleide imj
satle gebaseerde „1000 FramesipF
David Porcelljn kan bij elke nj™
uitvoering weer andere verrass:^
opleveren, en Quatrain U van.^.
Takemltsu ls een prachtig Detj^j
aans klinkend sfeerstuk. gen
Uit de goed voorziene vaste kerfeeg
het Ensemble M deden deze ai
naast de alom aanwezige Hartsr~
ln diverse formaties mee de viop M
John Helstone en Oerrit 01dem«!||l|j
celliste Monique Bartels, fluitist I.'
ry Starrevels. klarinettist Ha lil
Braune en saxofonist Ed Bogaai
was een redelijk goede belangsti
van Jongere kenners en llefhebii
Een muls in zee van J. Blaaseif
Loeb Se Van de Velde, Amsterc
blz 16.50
Het houden van vrouwen, vefj
Ivan T. de Jong. Uitg. Meulef
Amsterdam. 166 blz 24.50 I
Studenten van proletariaajk
praatgroep door F. Koster geT
ven en ln eigen beheer uitge"
(Berg en Dalseweg 364, Nijir
480 blz 26.50
Schrijvers tekenen zichzelf
schrijversportretten Ingeleid d
Carmlggelt. Uitg. Polak en Va
nnep, Amsterdam. Prijs 12.5(1
Mijn eiken kansel, gedichten
Boogaard, uitg. Callenbach, N ff
78 blz 8.90
It ha ka, essays en commentarei I
2) van A. Lehning (226 blz
en Ludwig Feuerbach en het
van de klassieke Duitse fill
tekst van F. Engels, Ingeleid, ve
en geannoteerd door L. Vi
(171 blz 22.50). zijn boekt
uitgeverij Wereldvenster ln Bi
a I
a Ui
