1
Waterwinning bedreigt duinen
Tekening van een lezer
rrouw
Commentaar
nt;
Rijk trekt steun bedrijf in
spanje is bijna net als thuis
:e!"
og geen waarborg
ePJp de vingers getikt
Conclusie uit TNO-onderzoek over veranderingen in kustgebied
snelste
lelijk engeland
kronkel
rokersruzie
IDAG 7 DECEMBER 1979
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
ti
geb
zal
als
het
dse
t in
akkoord tussen de Rhodesi-
guerrillastrijders en Groot-
Itannië over een wapenstilstand
m als een onverwacht sinter-
aspresentje. Begin deze week
het er naar uit dat de guerrilla-
Iers Nkomo ep Mugabe niet zo
op de Britse voorstellen zou-
ingaan. De Britse voorzitter
d Carrington zat met zijn han-
i in hefbaar en deed alsof hij de
Keni ^00P "ab'j wa* Het leek er op
en o dit de laatste acte was van een
t het eelspel in het statige Lancaster-
ise. waarvan bij voorbaat het
e nario al vaststond. Mogelijk
het een vrije improvisatie die
Ier moment droef kon eindigen,
terd laatste is niet 'waarschijnlijk,
it de Rhodesië-conferentie had
erse
et R
0n. i zodanig regelmatig verloop,
oepk je het meest geneigd bent te
ïatio iken aan een van tevoren opge-
d cenario.
beli
iek.
etU
nvankelijk waren alleen maar
•simistische geluiden te horen
okr een eventueel welslagen,
ar allengs werd ieder welden-
id mens optimistischer. In de
op< ede week van de drie maanden
zich ende onderhandelingen zag het
1 al naar uit dat de guerrillaleiders
!teui nszins van plan waren hun kof-'
te pakken. De naar vrede
kkende buurlanden van Zim-
>we-Rhodesië hadden de heren
omo en Mugabe scherpe in-
jcties gegeven: „Jullie gaan
mailjor tot een overeenkomst met de
itten is bereikt." Als stok achter
deur hielden deze frontlijnsta-
de stopzetting van steun en
itvrijheid.
jor de delegatie uit Salisbury
W Iden de Britten een ander drei-
I nent: „Geen overeenkomst met
dan ook geen opheffing van
economische sancties". Londen
dat bisschop ^Muzorewa niets
ver wilde dan een einde aan de
ycot en daarmee erkenning. En
kon maar op één manier, na-
lijk het op een akkoordje gooi-
afdeling rechtspraak van de
laad van State heeft staatssecreta-
Haars gisteren opnieuw op de
igers getikt met de uitspraak dat
restgroep" van de
Iarisatieslachtoffers ten on-
:hte een verblijfsvergunning is
eigerd. Dat college is daarmee
•uggekomen op het eerder ingtf-
imen standpunt dat de staatsse-
:taris juist had gehandeld. Maar
zig-zag-koers die hier aan het
it treedt, valt niet de rechters,
x de overheid te verwijten.
en met de Britten. Lord Carring
ton heeft handig gebruik gemaakt
van deze wens.
Als het verloop van de conferentie
door een dergelijk scenario kan
worden verklaard, dan ligt het
voor de hand dat de afspraken
daarvoor al op de Gemenebestcon
ferentie in Lusaka zijn gemaakt.
Misschien lag in de vreugdedans
van de Zambiaanse president
Kaunda met de Britse premier
Thatcher al een akkoord tussen
alle partijen beklonken. Iedereen
was toen overigens al blij dat de
strijdende partijen zomaar bereid
waren om naar Londen te gaan.
Slechts weinigen konden bevroe
den dat dit zelfs tot een akkoord en
misschien zelfs wel tot een vrede
zou kunnen leiden
Verkiezingen komen er, dat staat
vast, maar voordat alle bewoners
(vluchtelingen inbegrepen) naar de
stembus gaan om daar onbevoor
oordeeld hun briefje in te gooien,
moet nog heel wat welwillendheid
van de tegenstanders in Zimbab-
we-Rhodesië worden getoond.
Niets wijst er nu op dat de bevol
king vrij en eerlijk kan gaan stem
men. De Britse voorstellen zijn
daar niet toereikend genoeg voor.
Een te korte periode voor de ver
kiezingen, een te klein toezicht
houdend leger en een teveel voort
borduren op de huidige situatie
zijn geen waarborgen voor verkie
zingen die werkelijk het standpunt
van de Rhodesische bevolking
weerspiegelen. Alleen de welwil
lendheid van de guerrillastrijders
en Salisbury kunnen^daarvoor zor
gen. De komende verkiezingen
zullen zeker beter de verhoudin
gen weergeven dan de schertsver-
kiezingen in april van dit jaar,
maar de vraag blijft of een nieuwe
regering in een land waar de on
derlinge vijandschap zo groot is
zich staande kan houden. Een
waarborg voor vrede is het in Lon
den te ondertekenen akkoord nog
niet.
Dl
hje geruchtmakende actie die ver-
len jaar ten gunste van de kerk-
irokkanen is gevoerd, heeft me-
1 ouw Haars ten slotte (en zeer
|Y lidelijk tegen haar zin) ertoe ge
acht voor die groepering genade
_4>vcn recht, zoals het toen heette.
Co 'aten gelden. Haar aarzeling was
rda »l begrijpelijk: zij voorzag dat
:e 1 et de inwilliging van de eisen van
kerk-Marokkanen ook andere
litenlanders aan de bel zouden
an ekken. De rechtsongelijkheid,
aartoe begenadiging zou leiden,
j nteerde zij ook (evenals trou-
ens haar voorganger Zeevalking)
wa s belangrijkste argument om bij
m lar afwijzing van de eisen te
r v ij ven.
ün at de staatssecretaris vreesde, is
i gebeurd: de Raad van State
?la :eft geoordeeld dat gelijke mon-
ken ook gelijke kappen moeten
b0 agen, en het gelijkheidsbeginsel
an. n toepassing verklaard op de
litenlanders die niet tot de groep
a rk-Marokkanen behoorden,
v aar dat oordeel is toch minder
door Hans Schmit
onvermijdelijk dan het lijkt. De
afdeling rechtspraak stelt met zo
veel woorden dat de staatssecreta
ris haar beslissing op een zodanige
Wijze heeft genomen dat daardoor
ook bij anderen verwachtingen
konden worden gewekt. De onwil
waarvan mevrouw Haars destijds
blijk gaf, is haar nu duur komen te
staan.
Bij haar beslissing overwoog de
staatssecretaris dat de kerk-Ma-
rokkanen rechtens geen aanspraak
konden maken op een verblijfsver
gunning, maar dat die toch maar
moest worden verleend, omdat de
groep tot „object van actie" was
gemaakt. Daardoor waren, zo
werd gesteld, verwachtingen ge
wekt die „juridisch geen steek
konden houden".
Daarmee werd er, tanden
knarsend, aan voorbij gezien dat
ook het argument dat er acties
waren gevoerd, geen steek kon
houden. Immers, expliciet werd
hier een premie op het voeren van
acties gezet. Wie geen actie voert
of Iaat voeren, zo moest wel de
Conclusie zijn, kan ook niet of
moeilijk aan zijn recht komen.
De afdeling rechtspraak van de
Raad van State heeft die argumen
tatie, terecht, niet laten passeren.
Daarmee heeft ze te kennen gege
ven dat beslissingen, hoe die ook
uitvallen, niet op oneigenlijke
gronden kunnen worden genomen
in een poging gezichtsverliete
beperken. Zoiets, en dat zal toch
juist niet de bedoeling zijn, werkt
het activisme in de hand.
DEN HAAG Duinen vor
men een dynamisch land
schap; ze kunnen snel ont
staan, maar ook weer snel ver
dwijnen. Het is, schreef Jac.
P. Thijsse in 1910 in zijn be
kende album „Blonde dui
nen", maar een kwestie van
„wind en stroomen". Wanneer
Thijsse nü over het verdwij
nen van de duinen had ge
schreven, zou er ongetwijfeld
hebben gestaan dat het voor
al een kwestie van de mens is
en nog maar een klein beetje
van wind en stromen.
Want het is de laatste tijd niet zozeer
het grillige spel van water, wind en
zand dat duinen doet verdwijnen en
weer opnieuw ontstaan, maar het is
vooral de mens door wiens ingreep de
duinen letterlijk verdwijnen. Grote
delen van de binnenduinen zijn afge
graven om plaats te maken voor wo
ningbouw (zoals bij Den Haag en Vet-
sen-IJmulden); het befaamde vogelei
land De Beer verdween van de kaart,
waarop nu nog slechts de Maasvlakte
is terug te vinden, en de eens uitge
strekte en rijke duinvallei De Bree-
saep is evenmin terug te vinden: daar
staan nu de Hoogovens.
En wat er nog aan duinen overblijft,
is nauwelijks nog te herkennen. In
vergelijking met een eeuw geleden
heeft nog maar eenderde van de dui
nen het oorspronkelijk karakter be
houden; de overige duingebieden
zijn, vooral door menselijk ingrijpen,
geheel of' gedeeltelijk aangetast. De
oorspronkelijke rijkdom van planten,
dieren en natuurschoon heeft grote
verliezen geleden. De duinen kunnen
eerder grauw dan blond worden
genoemd.
Een wellicht wat sombere conclusie,
die te trekken valt uit de resultaten
van een breed opgezet TNO-onder
zoek naar de veranderingen in de
Nederlandse duinen sinds het mid
den van de vorige eeuw. Die resulta
ten liegen er niet om: grote verliezen,
alarmerende achteruitgang en de
dreiging van nog verdere teloorgang.
Om te redden wat er te redden valt,
moeten tal van menselijke activitei
ten worden stopgezet en maatregelen
worden genomen die tot herstel kun
nen leiden. En dat laatste verzacht
het sombere beeld met de hoop dat
onze duinen in ieder geval niet in zijn
geheel volledig zijn afgeschreven.
water Dat infiltratiewater wijkt
sterk af van het natuurlijk duinwa
ter: het bevat aanzienlijk meer stof
fen als chloride, kalium, magnesium,
fosfaat en nitraat en het is bovendien
niet vrij van gevaarlijke stoffen als
zware metalen en gechloreerde kool
waterstoffen.
Aanslag
Autodrukte in duingebied.
In het TNO-onderzoek (begonnen in
1976, gefinancierd door vier ministe
ries en.onlangs afgesloten) wordt dan
ook gewezen op het feit dat de duinen
nog steeds een gaaf landschap en een
uitgestrekt natuurgebied vormen,
dat meer dan nationale betekenis
heeft. Want de Nederlandse duinen,
die deel uitmaken van de duinzone
tussen Calais en Noord-Denemarken,
vormen daar een van de waardevolste
delen van. De smalle duinen in
Noord-Frankrijk en België zijn ern
stig aangetast door vergravingen en
bebouwing, terwijl de duinen op de
Westduitse en Deense Waddeneilan
den en Jutland te lijden hebben van
bebouwing, verdroging en bebossing.
De menselijke invloed op de duinen is
eeuwenlang beperkt gebleven tot een
gering aantal handelingen: de mens
weidde er het vee, kapte er hout, stak
er plaggen en joeg op konijnen. Zo
rond het midden van de vorige eeuw
waren met name de hoge, droge dui
nen minder begroeid dan nu en waren
er veel meer verstuivingen. Uit het
oogpunt van natuurschoon een inte
ressante situatie, vooral door de aan
wezigheid en de vorming van waarde
volle vochtige valleien, maar voor de
achter de duinen wonende en werken
de mensen waren die verstuivingen
minder aangenaam. Na 1850 werd
met gerichte maatregelen de verstui
ving tegengegaan; één daarvan was'
de aanplant van bossen. Die aanplant
van naaldhoutbossen (slechts zelden
werd gebruik gemaakt van natuurlijk
in de duinen voorkomende bomen als
enkele loofhoutsoorten) was het be
gin van de achteruitgang van het
duingebied: de grondwaterstand
daalde en dat leidde tot verdroging.
Weinig verrijking
Tussen toen en nu zijn nog tientallen
andere activiteiten in de duinen ont
wikkeld. die vrijwel allemaal negatie
ve gevolgen hadden. Slechts een en
kele activiteit leidde tot verrijking,
zoals bij voorbeeld het beweiden van
de duingraslanden langs de binnen-
duinrand, dat op Schouwen, Goeree.
Monster. Egmond en de Waddenei
landen zorgde voor botanische bij-
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon.
zonderheden als de harlekijnsorchis
en de brede duingentiaan. Voor het
overige echter leidde het menselijk
ingrijpen slechts tot achteruitgang
van de natuurlijke waarden.
Het onderzoeksrapport somt die acti
viteiten en de gevolgen uitvoerig op.
Er zijn woningen gebouwd en indu
strieën gevestigd; recreatiewoningen
en campings verrezen in de duinen,
de neerslag verzuurde door de lucht
verontreiniging, er is (vroeger veelal
ongecontroleerd) op talloze plaatsen
vuil gestort, er wordt lustig gegraven
om leidingen aan te leggen, zand te
winnen, stukken op te hogen, wegen
en parkeerterreinen aan te leggen en
zovoort.
De belangrijkste bedreiging voor het
voortbestaan van onze duinen, blijkt
uit het TNO-onderzoek, vormt echter
de waterwinning en de infiltratie van
de duinen met (vervuild) rivierwater.
Indien de uitbreidingsplannen door
gaan, zullen de duinen onvermijde
lijk en onherstelbaar achteruitgaan.
De waterwinning en de infiltratie ten
behoeve van de drinkwatervoorzie
ning mag niet toenemen, maar dient
eerder te worden teruggedrongen. De
plannen voorzien daarentegen in een
forse uitbreiding van dc infiltratie.
Werd vorig Jaar nog 145 miljoen ku
bieke meter rivierwater in de duinen
ingelaten, volgens het laatste tienja
renplan moet dat in 1990 zijn geste
gen tot 245 miljoen kubieke meter.
Het natuurlijk duinwater wordt reeds
lang voor drinkwater gewonnen,
waardoor onder meer verlaging van
de grondwaterstand en verdroging
optreedt. Rond 1940 was de behoefte
aan water zo toegenomen, dat werd
besloten rivierwater naar de duinen
te brengen. Momenteel fungeren gro
te delen van de duinen (2o'n 2200
hectare) als opslagplaats van rivier
water en als zuiveraar en kwallteits-
verbeteraar van dat sterk vervuilde
De op deze wijze aangevoerde stoffen
zorgen voor ingrijpende veranderin
gen in de begroeiing van de duinen
De vegetatie verarmt en verruigt: de
brandnetels en de akkerdistels doen
hun intrede en verdringen de oor
spronkelijke. zeldzamere planten
Maar de effecten van de infiltratie
blijven niet beperkt tot het infiltra-
tiegebied zelf: het infiltratiewater
..lekt" naar omringende, niet geïnfil
treerde duinen. Zo is nu reeds al het
grondwater in de duinen tussen Den
Haag en Katwijk verontreinigd met
infiltratiewater. In het onderzoek
wordt ernstig gewaarschuwd tegen
verdere uitbreiding van de infiltratie;
met name de voorgenomen uitbrei
ding in de Kennemerduinen wordt
een ernstige aanslag op dit duinge
bied genoemd
In het onderzoek wordt aangegeven
hoe de waterwinning en de infiltratie
kan worden gestabiliseerd of terugge
drongen. Het meest voor de hand
liggend is het verminderen van het
watergebruik. Ook zouden twee kwa
liteitsklassen water in het leven kun
nen worden geroepen: drinkwater en
water voor industriële doeleinden.
Voorts is het niet nodig het drinkwa
ter in de duinen op te slaan: dat kan
ook in een spaarbekken (bijvoorbeeld
het IJsselmeer). Ook kan elders water
worden gewonnen, bijvoorbeeld door
infiltratie via persputten. Als er toch
in de duinen moet worden geïnfil
treerd, doe dat dan zo voorzichtig
mogelijk. Zet pompgebouwen en der
gelijke buiten de duinen zelf, intensi
veer een bestaand infiltratiegebied in
plaats van een nieuw gebied in ge
bruik te nemen, aldus enkele van de
in het eindrapport gedane suggesties
Aanbevelingen
De onderzoekers richten zich niet al
leen op de veranderingen in de dui
nen en de oorzaken daarvan, zij ge
ven ook aan hoe de duinen zouden
moeten worden beheerd en hoe een
deel van de duinen zou kunnen wor
den hersteld. Hoewel veel aantastin
gen niet meer ongedaan kunnen wor
den gemaakt, is op een aantal punten
toch wel verbetering te bereiken. Tot
de beheers- en herstelmaatregelen
die kunnen worden getroffen, beho
ren het beweiden (weinig dieren op
een grote oppervlakte; voorkomt
dichtgroeien), maaien, afplaggen, het
laten verschralen van vroeger bemes
te weilanden en akkers, het kappen
van naaldbossen of de vervanging
van die bossen door loofbos en het
stopzetten van het gebruik van
kunstmest en bestrijdingsmiddelen
Van het onderzoek is een ver
korte versie in boekvorm
verschenen: T. W. M. Bakker,
J. A. Klijn, F. J. van Zadel-
hoff: Duinen en duinvalleien.
Een landschapsecologische
studie van het Nederlandse
duingebied. Uitgeverij Pu-
doc, Wageningen. 213 blz.,
35,00. Boek met zes gekleur
de kaarten in plastic etui.
Faillissement lijkt zeker
ROTTERDAM De regering
heeft haar aanbod om de NV Af
valverwerking Rijnmond financi
eel te hulp te komen, weer inge
trokken. Gisteravond is hiertoe
besloten, nadat gebleken was dat
de buitengewesten Utrecht en
Midden-Holland niet bereid zijn
hun tarieven op te trekken naar
een kostendekkend niveau. De
regering had dit als uitdrukkelij
ke voorwaarde gesteld.
Inmiddels is voor het bedrijf voorlo
pige surséance van betaling aange
vraagd. Met ingang van zaterdag zal
een curator de zaken waarnemen
Dinsdag zegde de regering het met
faillissement bedreigde afvalverwer
kingsbedrijf een overbruggingskre
diet toe van honderd miljoen gulden
Uitdrukkelijke voorwaarde was ech
ter dat het afvalbedrijf het met de
buitengewesten eens moest worden
over een forse verhoging van de tarie
ven. Om het vuil van Utrecht en Mid
den-Holland te kunnen verwerken
moet er nu Jaarlijks twintig miljoen
gulden bij
Met name de provincie Utrecht toon
de zich gisteren tijdens de onderhan
delingen niet bereid tot een drast)
sche verhoging van de tarieven
Je bent gepensioneerd, besluit
aan de zonnige zuidkust van
Spanje te overwinteren, en wat
vind je er? Eigenlijk zo'n beetje
hetzelfde als thuis: tassendieven,
te weinig politie, lawaai door jon
geren die op brommers met open
knalpot rondscheuren en voorzie
ningen voor minder validen die te
wensen overlaten.
Die kritiek is*althans te vinden in
de uitslag van een onderzoekje,
dat mevrouw Mia Wlllebrands dit
voorjaar onder 85 gepensioneer
de overwinteraars in de kust
plaats Fuengirola deed, en waar
van ze nu verslag uitbrengt in het
tijdschrift Leeftijd. Van de 85 en
quêteformulieren kwamen er 52
ingevuld terug: 31 door echtpa
ren. 19 door alleenstaanden. 1
door twee vriendinnen en 1 door
twee zusters.
Nu moet uit die kritische opmer
kingen niet geconcludeerd wor
den, dat al die mensen voor hun
verdriet naar Spanje gegaan zijn
Integendeel op zes deelnemers
na waren ze er allemaal al eerder
maandenlang geweest. twee
echtparen logeerden er zelfs voor
de tiende achtereenvolgende
keer. drie waren aan hun negende
winterverblijf bezig Niet meer
dan twee vulden op het formulier
in niet nog eens terug te willen
komen, één omdat het er te duur
zou zijn, de ander omdat het ap
partement niet beviel. Alle ande
ren vulden ondanks de bezwaren
in dat de Costa del Sol toch wel
aan hun verwachtingen voldeed.
Wat beweegt die overwinteraars
om drie. vier of soms zelfs negen
maanden ver van huis te gaan?
Verreweg de meesten noemen het
zachte klimaat, soms gecombi
neerd met gezondheidsredenen.
Twaalf gingen uitsluitend omdat
ze last hadden van astma, reuma,
hart- of longziekten, en één was
behalve wegens het klimaat ook
om het prettige kerkelijke leven
steeds weer teruggegaan. De ge
zelligheid trekt de meesten ook.
Als je jaar op jaar in dezelfde
periode naar dezelfde plaats gaat
zul je vaak kennissen van yoor-
gaande overwinteringen tegen
komen. Van de 52 invullers van
het formulier verklaren er dan
ook 50 regelmatig bezoek te ont
vangen of zelf op visite te gaan in
andermans appartement. Verder
ontmoeten ze elkaar veelvuldig
in het kerkelijk en sociaal cen
trum Lux Mundi en in de kerk
diensten, die door 45 van de 52
bezocht worden. En als je lang in
de vreemde woont moet je na
tuurlijk privé ook iets meer met
al je vrije tijd doen dan alleen
maar wat wandelen (waar een
enkeling het overigens toch op
houdt). De meesten houdeh er
dan ook een hobby op na: hand
werken. lezen, Spaans leren, te
kenen. kaarten, schelpen verza
melen. in het kerkkoor zingen of
op een andere manier muziek
maken. Velen vinden wel dat ook
de reisorganisaties zich best wat
meer om de mensen mogen be
kommeren.
De paar aan de overwinteraars
bekende instanties blijken erg
belangrijk voor hen-te zijn. Moch
ten ze ooit door ziekte of iets
anders in moeilijkheden raken,
dan zouden 27 onmiddellijk naar
het centrum Lux Mundi stappen,
21 allereerst de hostess van hun
reisbureau raadplegen. 20 direct
naar de dokter gaan. 12 eerst bij
de kerk aankloppen. 2 vrienden
te hulp roepen en één het Neder
landse consulaat; het is wel dui
delijk dat een aantal formulieren
meer dan één toevluchtsoord te
zien gal
Op die twee na gaan of zijn ze das
allemaal deze winter vermoede
lijk opnieuw naar Fuengirola Als-
het kan we zijn nu weer terug
bij de wensen en kritiek op het
enquêteformulier naar een ap
partement dat niet naast een dis
cotheek ligt wat voorkomt
waar het lekker warm is (vaak is
het er te koud), dat beter onder
houden wordt en waar je betere
voorzieningen vindt voor rol
stoelgebruikers (de gebouwen be
zitten maar zelden een glooiende
op- en afrit). En dan moet het
natuurlijk ook een appartement
zijn met een zonnig balkon. Uit
deze wens van het formulier: „De
reisbureaus moeten voor over
winteraars geen appartementen
reserveren die geen zon ontvan
gen" blijkt, dat sommigen in al
die Spaanse maanden nooit eens
op hun eigen balkon in de zon
kunnen zitten. En dat is wel gek
als je speciaal daarvoor komt
Een fietser blijkt nog sneller uit
de voeten te kunnen dan de me
tro. In Hamburg tenminste, waar
ze weer eens hebben nagegaan
hoe je in de drukke stad het
hardst vooruit komt. In het spits
uur legden een taxi bestuurder,
een metroreiziger en een fietser
hetzelfde traject af De taxi deed
er 25 minuten over. de man in de
metro 16 en de fietser won met 14
minuten
Toen hij 61 werd, had Ali Aliew
uit Kesjalo in Georgië (Sowjet-
l'nie) er al vijftig jaar als ka
meeldrijver op zitten. Bij de her
denking van dat heuglijke feit
kon hij niet vermoeden dat hij
nog eens zo lang aan de gang zou
blijven; hij ging gewoon door.
Toen hij het nog eens 34 jaar als
schaapherder op een kolchoz
had volgehouden, vond hij het zo
langzamerhand welletjes en dus
ging hij op z'n 96ste met pen
sioen wat nog niet betekent
dat hij sinds die tijd stil heeft
gezeten. Werken beschouwt hij
als een levens-elixer en dus
werpt hij zich dagelijks met gro
te ijver op zijn stukje land. Ook
dat doet hij nu alweer 24 jaar.
want dezer dagei) heeft hij zijn
120ste verjaardag gevierd. Zijn
akker lijdt er niet Onder; net als
zestig jaar geleden gaat Aliew
gewoon door met zijn dagelijks
werk.
Prins Philip, de man van koning
Elizabeth, vindt Engeland „een
van de lelijkste landen ter we
reld." Hij bedoelde niet direct het
landschap, maar bij voorbeeld de
rommelige en slecht onderhou
den toegangen tot bushaltes en
stations, zoals hij zijn gehoor tij
dens een prijsuitreiking in Lon
den uitlegde „En de ellendigste
plaats waar ik ooit geweest ben."
sprak de prins, „is het Londense
vliegveld Heathrow." waar hij
zich voornamelijk aan de chaoti
sche bebouwing blijkt te ergeren.
Simon Carmiggelt die volgend
jaar zijn zes wekelijkse „Kron
kels" in Het Parool tot drie wil
terugbrengen, omdat het hem
„steeds meer moeite kost om zo'n
stuk te schrijven", staat gewoon
in het Amsterdamse telefoon
boek. „Ik ben van mening." legt
hij in Televlzier uit, „dat ik geen
geheim telefoonnummer moet
hebben omdat mijn beroep, het
dagelijks schrijven in een krant
de mensen de gelegenheid moet
geven daarop te reageren Je be
weert elke dag wel iets. al is het-
nog maar zo weinig En als je iets
beweert, moet je niet plotseling
wegkruipen achter een boom Ga
mensen moeten kunnen zeggen
daar ben ik het niet mee eens
Het is wel zo dat een keer opeens,
toen ze zo vreselijk aan het hak
ken waren ln de Weteringschans,
de telefoon stuk was. Twee we
ken lang Dat was toch wel een
mooie tijd hoor."
Omdat er geen eind scheen te
kunnen komen aan een heftige
ruzie tussen zijn passagiers, heeft
'de piloot van een Amerikaanse
luchtvaartmaatschappij zijn toe
stel vroegtijdig in Baltimore aan
de grond moeten zetten. Een
nlet-roker was het rookcomparti
ment van het vliegtuig binnen
gestapt en had daar op hoge toon
geëist dat de rokers hun sigaret
zouden doven Die werden
kwaad, vooral omdat er ln de
afdeling voor niet-rokers meer
dan voldoende ruimte was De
ruzie liep zo hoog dat de piloot
ten slotte besloot zijn toestel aan
de grond te zetten De ruziema
kers moesten er allemaal uit en
proberen een ander toestel te vin
den, want alleen de vredelleven
de passagiers mochten verder
mee
