pe Handelsreiziger
bn het Noodlot
en de Vlaamse collaboratie
leel de blikken troep staat stil
anadese films
inder verrassend
Nederlandse pionier
naast filmers van nu
BI LENING 1373
jérie Noire
Terugblik op Mannus Franken
-(rouw tussen hond en wolf
Jngorgo_
STAAT DER NEDERLANDEN
Power Play
De macht en haar gevaren
Escape from Alcatraz
Clint Eastwood
uit de nor
Prolongaties
en reprises
H! IIJPAG 9 NOVEMBER 1979
FILM
TROUW/KWARTET P 15 - RHS 17
is bij mijn weten de eerste keer, dat een film is genoemd naar een genre: de term „série
e" („zwarte serie") wordt gebruikt voor een reeks Franse gangster- en politiefilms,
larvoor zowel de Amerikaanse „actionfilms" uit de jaren dertig en veertig als de sombere
snse vooroorlogse films model hebben gestaan.
lor W. Wielek-Berg
Ift
^5 intrige van „Série Noire" (regie:
In Corneau; scenario Georges Pe
en Alain Corneau, gebaseerd op
roman ..A Hell of a Woman" van
Thompson) doet sterk denken
het beroemde „The Postman al-
«vs rings twice", een boek dat onder
pi titel „Ossesione" overgiens ook 0
Ffa or Luchino Visconti in zijn pre-neo- wordt verlaten raakt hij geheel in de
9« iiistische tijd is verfilmd. vernieling: na een zuippartij met een
VO simpele Griek broedt hij een plan uit
16 rank Poupart, een gesjochten han- om de tante van haar vele geld te
1 isreiziger, komt tijdens zijn klan- ontdoen.
Jacht in aanraking met een katijf Dat hij daarvoor een dubbele moord
In 1899, nu tachtig jaar geleden, werd Mannus Franken
geboren. Een filmer aan wie in Nederland slechts een schim
mige herinnering bewaard is gebleven. Misschien nog het
meest door de film, die hij midden '30 in „Nederlands Indië"
maakte onder de titel: „Pareh, het lied van de rijst". Een film
waarvan je je afvraagt, of zij kan worden genoemd in het (zeer
denkbeeldige) rijtje van „Nederlandse filmklassieken")
van een oud wijf, dat haar nichtje aan
mannen verkoopt. Omdat hij van de
gunsten van het kind geen gebruik
wil maken, gaat ze hem aanbidden: ze
volgt hem overal. Hij heeft geld ge
gapt van zijn baas, zij redt hem van
de gevangenis door het geld terug te
geven. Als Frank door zijn vrouw
pleegt, dringt nauwelijks tot hem
door: in zijn verwarde brein is geen
plaats voor schuldgevoelens, hij moet
verhaaltjes verzinnen, een gecompli
ceerd net spinnen om zichzelf te red
den. Maar het net zit vol gaten. Frank
is voor de misdaad niet slecht genoeg
en juist daarom wordt hij, naar klas
sieke trant, van de ene moord naar de
andere gedreven. Ten slotte blijft hij
zonder geld over met het meisje, het
„kind" en nog steeds denkt hij dat hij
kan vluchten naar een beter leven.
„Série noire" is in zijn genre een per-
Andréas Katsulas en Patrick Dewaere in Série noire
fecte film: de handeling klopt als een
bus en zit toch vol verrassingen; de
karakters wekken als vanzelfspre
kend onze fantasie; de sfeer van re
gen en sneeuw legt een kil waas over
de misdaden; Corneau is erin ge
slaagd de sympathie voor zijn drie
voudige moordenaar, gevangen in
zijn eigen impulsiviteit en het nood
lot, recht overeind te houden.
De acteurs (Myriam Boyer als de slor
dige en vertederende vrouw; Marie
Tritignant als het zwijgende, dreigen
de meisje; Jeanne Herviale als de
afgrijselijke tante; Andreas Katsulas
als de goedige Griek; Bernard Blier
als de slechte baas) zijn allemaal
voortreffelijk. Maar boven hen uit
steekt Patrick Dewaere, die de hoofd
rol speelt met het woeste elan van de
wanhoop. Misschien is dit de rol van
zijn leven.
Amsterdam-Cinecenter.
André Delvaux behoort tot de belangrijkste Belgische cineasten, die als speelfilmregisseur
(zijn documentaires waren allang beroemd) vooral bekendheid kreeg door „De man die zijn
haar kort liet knippen". Hij is, gezien zijn vroegere werk, een zeer introverts filmer, met een
voorliefde voor de vervreemding en de droom.
utger Hauer (hier met Marie Christine Barrault) speelt de rol van
„foute" Flamingant in Vrouw tussen hond en wolf.
Zijn nieuwe film „Vrouw tussen hond
en wolf" (in het Frans heeft de titel
ook een andere betekenis: „Vrouw in
de schemering") heeft hij zijn vroege
re voorkeuren niet geheel laten val
len, maar zijn aanpak, gestuwd door
het onderwerp, is toch voor hem on
gekend realistisch.
Stil middelpunt is de vrouw van een
felle Flamingant, die zich verplicht
voelt om in de oorlog voor de Duitsers
aan het Oostfront te gaan strijden.
Tijdens zijn afwezigheid krijgt ze,
min of meer per ongeluk een verhou
ding met een verzetsman die haar
huis binnenvlucht Na de oorlog keert
ze terug naar haar man die zijn oude
ideeën trouw blijft en zich als verbit
terde kluizenaar terugtrekt in een ka
mertje. Tenslotte breekt ze met alle
bei en verlaat met haar kind het huis,
dat een gevangenis is geworden. Vier
de hoofdpersoon is de tuin. die lyrisch
wordt gefilmd en een rustpunt vormt
tussen de korte scènes.
André Delvaux blijkt enigszins be
vreesd te zijn geweest dat zijn film tot
demonstraties en andersoortig onge
rief van Flaminganten zou leiden.
Voor een Nederlander is die vrees
nauwelijks invoelbaar. De SS-er (ge
speel! door onze eigen Rutger Hauer)
wordt heel wat sympathieker voorge
steld clan de verzetsman (Roger van
Hooi), die tijdens zijn verblijf bij de
vrouw in het geheel niets doet en zich
later ontpopt als een carrière-maker.
Delvaux is wel boos op een groot deel
van de Vlaamse clerus, die jonge jon
gens de verkeerde kant opdreef, maar
felheid is kennelijk zijn stiel niet.
Misschien zou hier te lande enig ge
mor zijn opgestegen om tegengestel
de redenen: scenarioschrijver Ivo Mi-
chlels was bepaald niet brandschoon
in de oorlog en om zo iemand zo'n
onderwerp toe te vertrouwen
Enfin, „Vrouw tussen hond en wolf"
mag dan wat intentie betreft tussen
de wal en het schip terechtkomen, er
zitten picturaal mooie gedeelten in,
de muziek van Etienne Verschuren is
voortreffelijk aangepast en heeft een
duidelijke functie en Marie Christine
Barrault is vaak ontroerend als de
ingetogen vrouw.
Amsterdam-Alfa 1; Den Haag-Calyp
so; Rotterdam-Krlterion; Arnhem-
Scène; Breda-Casino 2; Eindhoven-
Rembrandt 5; Heerlen-H5; Maas
tricht-Studio; Nijmegen-Caiypso 1,
ifligi Comencini, een veteraan bekend om zijn comedies waardoor nu eens wat meer, dan weer
wat minder tragiek wordt gemengd, behoort nog altijd tot de bovenlaag van de „populaire"
liaanse regisseurs. In „ringorgo" grijpt hij een waarlijk actueel thema bij de lurven: de
terheerschappij van de machine in het algemeen, van de auto in het bijzonder en de
Teemding die daarvan het gevolg is.
igspunt is een snelweg-gebeu-
en, dat met de gebruikelijke file be-
int, doch uitgroeit tot een omvang-
ijke opstopping van 36 uur (of houdt
f nooit meer op?). Wel, een gevaar-
er stresssituatie is nauwelijks
enkbaar en Comencini's personen
E aten zich onder druk van hun aller-
eroerdste kant kennen. Een rijke
ikenman (Alberto Sordi) jaagt zijn
nderdanige secretaris op tot die bij-
a omvalt, drie blonde, macaber-
nappe jongens verkrachten
nachts een mooi meisje zonder dat
imand ook maar een poging doet om
lat te verhinderen; een echtgenoot
Gérard Dépardieu) ontdekt dat zijn
onge vrouw (Miou-Miou) hem be-
Iriegt met een kamerlid dat gewichti
ge apentaal uitslaat en wil zich par-
tout onder de stilstaande auto's wer
pen; een kettingroker (Patrick De
waere), barstend van begeerte naar
zijn vriendin, raakt ten slotte in auto
extase; een echtpaar van middelbare
leeftijd (Annie Girardot en Fernando
Rey). tortelduiven op weg naar hun
zilveren huwelijksfeest, ontdekt de
haat aan de wortels van hun relatie;
een wat oud en moe geworden film
ster (Marcello Mastroianni), die on
derdak vindt in een arbeidershuis
aan de snelweg, wordt slachtoffer van.
chantage.
Er zijn veel meer episodetjes met
individuele typetjes, onderbroken
door dolzinnige algemene feestvreug
de als Italië een voetbalwedstrijd
heeft gewonnen en plotselinge alge
mene stilte, wanneer de automobilis
ten hun motor moeten afzetten (de
mooiste vondst in de film). Comenci
ni mengt realisme met satire, melo
drama en klucht en houdt daarbij
vrijwel permanent de moraliserende
wijsvinger geheven. Je hoeft je bij
„ringorgo" niet te vervelen, maar je
raakt wel geïrriteerd door de grove,
modieuze effecten, de lukrake ver
menging van stijlen die tot oneven
wichtigheid leidt en het kennelijke
onvermogen van de regisseur om uit
stekende acteurs tot hun recht te
laten komen.
Amsterdam-Alhambra 1; Gronin-
gen-Studio; lltrecht-Select,
Commencini vermengt realisme, satire, melodrama en klucht in
l'Ingorgo.
Wat Mannus Franken miste was een
eigenschap, die zo typerend ls voor
zijn leeftijdgenoot Joris Ivens. name
lijk: een onstuitbare gedrevenheid.
Franken was een vriendelijk filmer,
met een lichtelijk romantische voor
keur voor zacht esthetische beelden,
wat karakteristiek tot uitdrukking
komt in zijn „filmgedicht" uit '29
„Jardin du Luxembourg". Daarover
schreef Franken zelf: „voor den haas
tigen modernen mensch is een park
een paar rijtjes boomen, een stand
beeld van 'n meneer ,hoe heet die ook
weer' en een beetje frissche lucht. Wie
zich echter de moeiteen den tijd
neemt het leven daar nauwkeuriger
gade te slaan, bemerkt een geheel
apart .wereldje', waarin vogels, kin
deren en standbeelden een eigen rol
spelen."
Dit heeft Franken in zijn film op een
herhaaldelijk verrukkelijke manier
waar gemaakt. Met name In zijn ob
servatie van kinderen, die zo raak en
verbeeldingrijk is, dat de film alleen
al daardoor een blijvende waarde
heeft gekregen: als werkstuk op zich
en als voorbeeld. Vooral als Je daarbij
optelt de ironie in de observatie van
mensen, meer als wandelende kos
tuums en Japonnen dan als karakte
ristieke individuen. Die verschijen in
het park alleen maar separaat en een
beetje als „zonderling".
Franken heeft, onder invloed van tijd
en vrienden, zeker pogingen onderno
men om uit een inactieve romantiek
door te stoten naar de actieve esthe
tiek van het „sociaal bewogene",
zoals b.v. in „Schip in nood". Een film
over de taak van de reddingboten,
waarin Franken ernaar streefde om
„door zuivere tegenoverelkaarstel-
ling van mensch en elementen een
indruk te geven van den zwaren taak,
die onder de meest ongunstige weers
omstandigheden wordt volbracht
Een kop van een roeier of schipper,
een hand om een riem, een enkel
gebaar zal in dit verband meer zeg
gen. dan welk gespeelde dramatische
scène ook."
Dit laatste is typerend voor de socia
le, om niet te zeggen socialistische
esthetiek die lange tijd (mede onder
invloed van Russische films en van
Joris Ivens) mode is geweest. Deze
esthetiek heeft veel bijgedragen tot
de verheffing van de film uit de ker
misattractie naar het niveau van een
zelfstandige kunst
Nieuwe films
Als je zo'n herdenking van Franken
ziet in het filmmuseum in Amster
dam, waar in een tentoonstelling een
overzicht van zijn leven wordt gege
ven en Je komt een dag later te staan
tegenover een demonstratie van met
financiële steun van CRM gemaakte
films, dan begrijp Je pas goed wat de
pioniers in het filmen hebben gedaan.
Ze haalden het meeste van hun vak
en kunst „uit eigen duim".
Het zou niet goed zijn als dit werd
teruggedraaid, maar waar Je soms
wel naar uit kijkt is het frisse van
iets nieuws. Tot op zekere hoogte is
dat het geval met de tweede korte
speelfilm van Ab van Ieperen met de
titel „Schrijvertjes". Van Ieperen
volgt hier de oorspronkelijke traditie
van het Nederlandse filmen (zoals die
toch ook door Franken is ingevoerd),
namelijk: filmen in een heldere door
zichtige stijl. Deze traditie is in Ne
derland gaandeweg omgebogen tot
een nare kneuterigheid in klein realis
me. Van Ieperen heeft zich, met zijn
film over gestoordheid in contact-
relaties tussen mensen, onthouden
Door Bzztóh is, bij gelegenheid van het 40-jarig bestaan van de National Film Board of
Janada, wederom een reeks filmvoorstellingen georganiseerd van over het geheel genomen
;orte films, die gemaakt zijn onder auspiciën van het genoemde instituut. Wie in de loop der
aren de diverse manifestaties van deze films heeft gevolgd, begrijpt van hoeveel nut het voor
ilmers in een land is. als zij kunnen terugvallen op een zo geconcentreerde en actieve steun als
het Canadese instituut biedt. De Canadese films kregen een eigen gezicht.
al gelegd op beweeglijkheid binnen
een min of meer grappig getekend
figuurtje: de omtreklijnen worden
van binnen uit grillig bewogen, maar
nooit gaat er aan die spanning van
binnen uit iets kapot. Op mij maakte
het de indruk van plichtmatig geani
meerde animatie.
ADVERTENTIE
laar is overigens een nadeel aan ver-
•onden het zoekende verandert
leleidelijk in een vast patroon. Het
xperiment ontwikkelt zich totzeker-
En dan dreigt het gevaar van
inventie. Tot nu toe zijn de films
tan de „board" voor zover hier
fcrtoond aan dit gevaar ontsnapt.
Haar het frisse dat je in vroegere
aren trof is aan het afnemen.
h vorige filmdemonstraties had de
mimatiefllm een groot aandeel. De
itructuren van die films waren -
mede onder Invloed van het werk van
de grote Canadees Norman McLaren
- vrijwel steeds verrassend. De ani
matie was in wezen geconcentreerd
°P de ritmische spanningen tussen
tyn. vlak en stip. Daardoor kregen de
Canadese animatiefilms hun eigen,
2?er gevarieerd, ritme. Wat ik nu aan
animatie te zien heb gekregen, één
voorbeeld (maar een dat met een Os
car is bekroond) leverde een teleur-
«telling op. Alle experimenteerlust
ontbrak. De nadruk werd, zoals de
tegenwoordige praktijk wil, geheel en
ADVERTENTIE
De film die de meeste indruk op mij
heeft gemaakt is van Donald Britain,
genoemd ..An inquiry into the life
and death of Malcolm Lowry", de
auteur van de roman „Volcano".
Henk Camping van Bzztóh spreekt
over „een fiction documentaire", wat
een geslaagde typering is. De film
beschrijft op een verbeeldingsrijke
manier (dat is de „fictie") het leven
van een man, die in een reeks van
schijnbare levensmislukkingen iets
unieks heeft gecreëerd (een roman)
dat, voorzover tijdgenoten er over
kunnen oordelen, blijvende waarde
heeft. De film componeert aan de
hand van beelden, gemaakt ter plaat
se of in de vorm van oude foto's (dat
is de documentaire kant) het levens
verhaal van de auteur. Het indruk
wekkendst hierin zijn de beelden die
zijn opgenomen in Mexico, in de om
geving waar de geschiedenis van ro
man en auteur zich afspeelt, onder de
mysterieuze en dreigende aanwezig
heid van de reuzen vulkaan, de Pope-
catepetl. Mexico is geen afzonderlijke
grootheid in de film, het is in de
meestal in donker avondrood ge
drenkte beelden van mensen, kroe
gen of optochten, een beeld van men
selijke gekweldheid: onzekerheid
over het eigene, dat naar de doem van
een schamele ondergang leidt. Dit
komt in de film zeer duidelijk tot
uitdrukking. Zij is in deze zin uniek.
Voor de rest, goed vakwerk in de
Canadese films. Maar niets opzienba
rends.
bedrag
koers
rente
aflossing
inschrijving
storting
prospectus
open bedrag
de koers wordt na de inschrijving op 13 november 1979
vastgesteld volgens het tendersysteem
jaarlijks op 15 december
in 5 jaarlijkse termijnen van 15 december 1985 af
13 november a.s. van 9 tot 15 uur via banken en commissionairs
op 17 december 1979 of op 15 januari 1980
kosteloos bij banken en commissionairs
Martyn Burke is een zeer sociaal en
politiek geëngageerde Canadees,
oud-oorlogscorrespondent in Viet
nam en maker van beroemde docu
mentaires, onder meer „Idl Amin: a
Portrait" en „The Hollywood Ten"
(over McCarthy's heksenjacht in Hol
lywood). Edward Luttwak is een mili
taire specialist en Pentagon-advi-
seur, die „Coup d'Etat" schreef, een
soort handleiding voor het plegen
van een staatsgreep. Zij bundelden
hun krachten in „Power Play", een
film over een staatsgreep in een ima
ginair land.
Voor hun hoge militairen, die genoeg
hebben van een corrupt en geweldda
dig regime dat terrorisme uitlokt en
wreed bestrijdt, zouden collega's in
Portugal of Peru model gestaan kun
nen hebben. Zij zijn van goeden wille.
bloedvergieten wensen zij zoveel mo
gelijk te vermijden. Dat hun greep
naar de macht geen fluitje van een
cent is, begrijpen ze maar al te goed,
dat de afschuwelijke leider van de
geheime politie hun grote tegenstan
der is weten ze ook, maar kinken in de
kabel komen van onverwachte zijde.
Spanningen onderling zijn er ook:
door dronkenschap, door overspel.
Zwart einde
Niettemin lijkt, als het uur U heeft
geslagen, alles van een leien dakje te
gaan: het presidentiële paleis wordt
bezet, de onwillige luchtmacht uitge
schakeld, de coup ls gelukt. Maar de
noodzaak om, voor het goede doel.
mensen in te schakelen die geenszins
het algemeen belang doch alleen hun
eigen ego dienen, leidt tot een ander
einde, een zwart einde. Een machts
wisseling vindt plaats, doch de bur
gers van het land zullen er niet beter
van worden, in plaats van door hye
na's worden ze nu door tijgers onder
drukt.
Martyn Burke heeft in zijn film het Amsterdam, Studio f
spoor gevolgd van Gosta Gavras, die
van mening ls dat hij het best zijn
politieke ideeën dient als hij ze ver
pakt in een spannend verhaal en laat
overbrengen door beroemde acteurs.
Maar hoewel „Power Play" een ver
rassend einde in petto houdt, hoewel
de acteurs (Donald Pleasance, David
Hemmings, Peter OToole) zowel be
kend zijn als goed hun werk doen,
sorteert hij weinig effect.
Het is alsof
de film in een te strak korset is ge
wrongen: er blijft geen ruimte over
voor fantasie, gedachten en gevolg
trekkingen van het publiek. Jammer,
want hij is actueel, realistisch, eerlijk
en respectabel.
W.W.-B.
van die kneuterigheid en gezocht
naar een open dramatiek, gevat in
sfeervolle eenzaamheldsbeelden van
een kaal landschap in winterse om
klemming. De regie in situaties,
spel en dictie en in beheersing van
het totale ritme van de film is
rondweg goed te noemen. Je kunt
zeggen, dat Van Ieperen zich aan uit
gebreider werk kan wagen uitge
breider in dramatiek, intenser in le
vensontleding en ruimer in verbeel
ding. Mogelijk dat Van Ieperen,
voortbouwend op een oude traditie
van doorzichtigheid, zich gaat ont
wikkelen tot een filmer van bete
kenis.
Een detail in enkele van Frankens
films, dat typerend was voor een be
paalde vroegere aanpak was. zoals
hierboven gezegd, het sociale estheti
cisme. De werkdingen moesten en
zouden per se gekoppeld worden aan
of in tegenstelling gebracht met
mens-beelden. koppen. vuisten,
strenge ogen, trotserende gestalten
etc. Iets ervan duikt ook op ln een
film van Nico Crama „Een verticaal
accent". Maar het gaat snel over in
iets anders: moest ln het sociaal es
theticisme de mens geaccentueerd
worden door de dingen, bij Crama
krijgt het ding een strak beeld-
houwkundige constructie alle aan
dacht. Het overheerst in zijn impone
rende grootheid de mens. Niet dat de
mens dienaar wordt van het ding,
maar het mag zijn eigen grootheids-
waarde volledig behouden. In laatste
instantie zegt dit overigens toch meer
over de mensen, die bij „het gevecht
met vormen en materiële spannin
gen" betrokken zijn dan in het te
opzettelijke filmen in het sociale es
theticisme.
Een cynische, maar geestige, gelijk
schakeling van de mens en de hem
omringende wereld als een totaal
van vreten en gevreten worden, van
verzieking en verloedering, zonder
kans om uit deze circulatie te gera
ken geeft de tekenfilm „Life and
death" van Joost Roelofsz, Rogier
Proper en Delphine de Pury. Knappe
tekening en animatie.
Neem Clint Eastwood als
hoofdrolspeler en je zit goed:
het publiek zwermt op hem af
als motten op het licht. In
„Escape from Alcatraz" van
Don Siegel speelt de onweer
staanbare een rol, die tot de
klassieken van de Ameri
kaanse filmbussiness mag
worden gerekend: een gevan
gene die ontsnapt.
En dat nog wel uit de burcht Alca
traz, in 1934 in gebruik genomen als
tehuis voor zware misdadigers, be
roemd omdat niemand eruit kon, be
rucht om zijn onmenselijk zware
tucht (Al Capone werd er knettergek,
naar verluidt). Toch hebben drie ge
vangenen het onmogelijke gepres
teerd: in 1962 vluchtten zij, sindsdien
is niets meer van hen vernomen. Een
Jaar later werd Alcatraz gesloten.
Op deze authentieke gebeurtenis (bè-
schreven door J. Campbell Bruce) ba
seerden zich scenarioschrijver Ri
chard Tuggle en regisseur Donen. Ze
maakten een heel behoorlijke film,
doch de spanning ls zo voorspelbaar
gedoseerd, dat regelmatige filmgan-
gers waarschijnlijk het gevoel krijgen
hetzelfde al minstens vijf maal te
hebben gezien. Alhoewel de tover
kracht van grote, stille doordouwer
Eastwood mag niet onderschat
worden.
W.W.-B.
Amsterdam-Cinema Intentional,
Cineac Damrak en Nöggerath; Den
Haag-Cineac 1 en Corso; Rotterdam-
Cineac Bears en Arena 1; Utrecht-
Rembrandt 1; Nijmegen-Carolus 1;
Eindhoven-Rembrandt; Heerlen-
Royal
Arnhem-Rembrandt.
Apocalypse Now Overweldigende antl-
oorlogsfllm over Vietnam van FYancis
Coppola. De gehele week ln Tuschlnski 1,
Amsterdam.
Les petltes Fugues De Zwitserse regis
seur Yves Yersln toont zich een meester
ln de eenvoud ln deze film over een oude
boerenknecht die op zijn brommer de
vrijheid verkent. De gehele week ln 't
Venster. Rotterdam; The Movies. Am
sterdam; C. J. V., Nijmegen; 9 en 10 nov.
Movie W.. Wagenlngen.
Opname Voortreffelijke Nederlandse fll
m van Werktheater over mensen ln het
ziekenhuis, geregisseerd door Erik van
Zuylen De gehele week Filmhuis Jean
Vlgo, Amsterdam, 't Hoogt Utrecht; 8
tem. 12 nov. Filmhuis Arnhem; 8 t e.m.
11 nov. Filmhuis Maastricht.
De Mens uit Marmer Monumentale film
van de Pool AndrzeJ Wajda over de
speurtocht naar een arbeider die ln mar
mer werd vereeuwigd en In vergetelheid
verzonk. 9 nov. Veritas, Utrecht
De Klompen boom Prachtige pastorale
over Italiaans boerenleven aan het eind
van de vorige eeuw van Ermanno Olmi.
De'gehele week ln Euro, Emmen en City.
Venlo.
