'Cultuur is het gedragspatroon van een volk'
I
Meer te
lachen
dan te
griezelen
Pip Simmons over
atoomenergie
In beton gegoten bombast
Drentse humor van de dichter-cabaretier Roel Reyntjes
s
Bi
Henk van Ulsen maakt „Moordkuil"
Boston in Ahoy-Rotterdam
Popdagen
DONDERDAG 11 OKTOBER 1979
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
door Peder Goren
Een opleving van het regionalisme op het gebied van muziek, zang en
taal valt momenteel In het noorden van ons land waar te nemen.
Vertakkingen van dit regionalisme overschrijden de grenzen, want het
lied in het Oostlriese dialect ln Duitsland ls sterk In opkomst. In een
verscheidenheid van genre.
In Groningen kwam deze opleving de alge
lopen maand tot uiting op een door Radio
Noord in Muntendam georganiseerd Grun
neger Laidjes Festival dat door ongeveer
1500 mensen werd bijgewoond. Na twintig
jaar malaise was het eerste resultaat een
dertigtal in genre variërende nieuwe liedjes
Variërend ook van kwaliteit.
De opleving van dit verschijnsel komt in
Drente tot uitdrukking ln de belangstelling
voor boerenhumor waarvan regelmatig een
plaat verschijnt. Exponenten in dit genre
zijn Klein Rleksie en Laamert oet Zweel
(Zweelooi. Recentelijk werd het literaire
element ln de Drentse humor gepresenteerd
door de zich graag dichter-cabaretier noe
mende Roel Reyntjes.
Roel Reyntjes woont ln hetzelfde huisje in
Beilen waarin hij in 1923 is geboren. Een
lange reeks jaren werkte hij op het belas
tingkantoor. „Een wat zenuwachtige ont
vanger voelde Instinctief dat ik niet gewoon
was." zegt Reyntjes die zijn toenmalige
werkzaamheden, afgesloten in 1972, nu ka
rakteriseert met: „Ik heb het idee dat ik
daar iets lichtvoetigs bracht, waarvoor ik
dankbaarheid ondervond. Ik herinner me
een brief van iemand die betalingsuitstel
vroeg en als aanhef 'Almachtige Heer' ge
bruikte Wel deze man spreekt de ambte
naar goed aan en als beloning gal ik hem
twee weken extra uitstel."
In het midden van de Jaren vijftig begon hij
mee te werken aan het Drents programma
van de toenmalige RONO HIJ begon zijn
romantisch getinte gedichten te publiceren
die gretig aftrek vonden Vijf bundels zijn
nu verschenen die regelmatig worden her
drukt Zijn boekjes met Drentse aforismen
werden een bestseller Reyntjes ging voor
drachten houden en vermaakte de Drenten
met zijn mini-cabaret. De provincie Drente
onderscheidde hem ln 1977 met de Individu
ele Culturele Prijs van Drente en twee jaar
later ontving hij van het Koninklijk Neder
lands Landbouw Comité de Jaarprijs voor
de cabareteske manier waarop hij stad en
platteland tot elkaar bracht.
Kernpunt bij al öjn activiteiten is het
Drents, want. zegt hij: „Het dialect is onze
moedertaal waarin we de diepste dingen
van leven en dood vaak het eenvoudigst en
beste kunnen verwoorden." Door middel
van de pas verschenen LP ..'n Maotie Drent
se humor", waarop Reyntjes één kant vult,
kunnen we landelijk met hem kennisma
ken ..Ik heb een slepende domineesstem.
niet mooi. maar je vergeet hem nooit weer
Of zoals mijn vader vroeger zei: 'Wat zul jij
later zeuren. Je zeurt nu al als old domnee'."
Literaire cabaret-hoogstandjes worden op
deze produktie helaas afgewisseld met ordi
naire grappen, iets wat hij beaamt. „Eigen
lijk had ik kritischer moeten zijn." Morgen
kunnen we hem ontmoeten in het NCRV-
TV-programma „Showroom"
Familieachtergrond
„Voortvloeiend uit mijn familieachtergrond
leerde lk Drente zien. Vooral mijn moeder is
van grote invloed geweest. Zij leerde me
kijken of zoals ze zei: 'Als je vader een ul is
en je moeder een sjalot kun je het als kind
niet helpen dat je uit je mond stinkt'. Eens
kwam ons arme dienstmeisje bij ons eten en
ik dacht: 'Wat zal dat kind smullen van onze
roomboterspijzen'. 'k Vond het vreemd dat
ze het niet lustte, maar mijn moeder zei
dan: 'Als Je opgegroeid bent met goedkoop
vet heb Je het recht dat lekkerder te vin
den'. Thuis spraken we mooi Drents en dat
legde de basis. Kennismaking met de
Drentse kunstenaarskolonie wekte mijn be
langstelling. terwijl ik daarnaast gestimu
leerd werd door mijn neef prof. Beyering."
Beluistert men Reyntjes. dan blijkt zijn
liefde voor zijn provincie. De veranderingen
en vernieuwingen becommentarieert hij
kritisch. Het verhollandsen van oude Drent
se namen is een doorn in zijn oog en één van
de hoogtepunten van de plaat, 't Is of daar
mee wat wel genoemd wordt een stukje
„Drents eigene" verloren gaat. 't Drents
eigene is aan de andere kant iets waarvan
het bestaan wordt ontkend of in twijfel
getrokken. De scheidende directeur van de
Ogteropschouwburg uih Meppel hij is
onlangs benoemd tot directeur van de Ko
ninklijke Schouwburg in Den Haag is van
die groepering ln Drente een voorbeeld. In
een interview met hem ln het Nieuwsblad
van het Noorden van 20 september zegt Van
der Veen: „Ik heb krampachtig geprobeerd
De dichter-cabaretier Roel Reijntjes
dat Drents eigene boven tafel te halen, er
veel over gesproken maar nooit iets anders
gehoord dan „dat moej vuuln".
Reyntjes' reactie hierop is wat aarzelend.
„Ja dat is iets wat je moet voelen, 't Is zo
vreselijk moeilijk uit te leggen. Een zaken
man gaat naar de begrafenis van zijn vroe
gere schoolmeester en zegt: 'Ik had een
hekel aan hem. Vroeger had ik een vijf voor
rekenen en toen ik naar de bank ging voor
een lening meester zat in het bestuur
kreeg ik geen krediet omdat ik niet kon
rekenen. Ik heb een hekel aan hem gehou
den omdat hij mij de kans niet heeft gege
ven te bewijzen dat ik het wel kon. Begrijp
je dat gevoel? Frans (van der Veen) kwam
hier veel. Meppel ligt aan de rand van het
plateau dat Drente vormt. In Meppel heeft
men een driftig verlangen tot de ietset te
behoren. Toen Frans als schilder niet slaag
de 'Ik heb je schilderwerk eens bekeken
Frans, maar het is niet geschikt voor het
Westen' koos hij een ander beroep. Hij
had een grote behoefte met Caro van Eijck
koffie te drinken. Dat verafschuw ik. Ik
herinner me een uitspraak van mijn groot
moeder die zei 'Wie tegen de wind in speit
(spuwt), speit tegen zichzelf'."
Openhartig
Dat klinkt giftig.
„Ja dat is giftig, maar ik hoop toch zalig te
worden. Wij Drenten zeggen lelijke dingen
tegen elkaar, maar dat verafschuw ik. Het
Drents eigene is een levenshouding van een
zich thuis voelen binnen een gemeenschap.
Ik kom uit wat je kunt noemen een Scandi
navische familietrilogie grootmoeder,
moeder. Ikzelf waarbij ik de grootheid
van het Drentse leven heb gezien. Ik wil
mijn volk niet missen. Ik bemoei me met de
arbeider, schrijf verzen, maar voel me beter
op een kasteel thuis. Zoals ik gekleed ben"
speldje op de plaats waar normaal de
knoop van de das of de vlinderstrik zit „is
sofisticated en eigenlijk belachelijk. Maar
als de jongens op straat me tegenkomen
groeten ze me met 'Hé Roel', 'k Sta me niet
toe me aan te stellen maar doe het wel. De
mensen volgen me ademloos als ik optreed.
Ook de eenvoudige mensen. Daarbij ben ik
zo openhartig dat niemand weet waar hij
aan toe is."
U profiteert van de Drenten.
Reyntjes snel en fel in zijn reactie: „Maar de
Drenten profiteren ook van mij. Iemand zei
eens: Roel Reyntjes is geen artiest, maar
enkel een verschijnsel. Dat klinkt onuit
staanbaar. Ik ben sterk naar voren tredend.
Ik voel me een toneelfiguur al van mijn
jeugd af, want ik herinner me dat ik in een
kerstspel eens de rol van Jozef speelde. Die
nacht heeft Maria geen kind gekregen,
maar Jozef. De rest werd weggespeeld. En
als dat gelukt is ben ik bescheiden."
Reyntjes lacht minzaam en geeft
knipoogje. „Maar ik houd van aan|sc
van diva's. Mathilde Willink was gi
'k Geniet als ik hoor dat Caro van E
woede de soep door de gootsteen lii
toen haar gasten haar te lang lietêirti
ten. Ik ga lachend door het leven. k(
men me een hofnar en ik ben dat m< ,n
'k Verklaar me eerst als gek en dax
alles zeggen. Prof. Entjes van hejf
Saksisch Instituut uit Groningen j T
ik te veel rommel, maar ik sta voo r i
zeg."
„Ik voel me vreemd. Misschien is
een anders willen zijn uit veiligheidi
gingen, 'k Heb een neiging tot hartig
alles wat ik doe doe ik met hartstf
Houd van lekker eten. drinken en
ik ongeremd. Als ik thuiskom van i
'kom net uit Egypte zet ik etfld
van Mozart op, pak een dikke reep
met veel noten en pak de nieuwe i
om een nieuwe reis uit te zoeken. Ja
genotzuchtig, 'k Ben ijdel, maar niet
bt
Er is een duidelijke opleving van hige
nalisme te bespeuren. „In het regioi-
heb ik de tijdgeest begrepen en in dj
ben ik een vedette. Door mijn fratsei
voortdurend in de picture. Ik ben dip»
van wie men weet wie ik ben. Elke
heeft vedetten nodig en waar je woortü
graag dat er een herkenbare culti
staat. Maar ook in de cultuur geldt
van Parkinson. Als men de top :re
heeft, verlaat men die cultuur. Dat h
niet. Ik wil met 'mien volk wezen',
trouw aan mijn volk. Aan een vijf-
ry-cultuur waaraan de pseudo Jetsel
neemt in het geweeklaag van andenf
het ontbreken van een cultuur hierfVi
geen behoefte. Zij die daar borrelen
gering voor het Westen en zitten m
geven op hetgeen hier in Drente
Cultuur is voor mij een gedragspatró
een volk. Beslist niet de persoonlij!
pen van een bepaalde kunstenaar
bepaalde stroming. Die cultuur hier
boerencultuur en soms hard. Zo het
gast een Peruaanse dansen die m rtl
optreedt en bij me woont. Tegen
houdster moet ik me excuseren en
dat ik geen verhouding met hem hi
laat die cultuur niet toe. Soms is datl
wend maar aan de andere kant ook bf1".1
mend, want ik lig hier niet drie we)
in mijn huis voor ze me vinden,
heb ik levenslust gekregen."
Peder Goren is specialist op het j
bied van wat hij zelf noemt de nooi
delijke boeren - of naïeve muziek
heeft in diverse pubiikaties op i
bres gestaan voor het Nederlandsta-f'
lige lied.
door Dirkje Houtman
Vocale en instrumentale effec
ten in Pip Simmons spel over
kernenergie
Speciaal vandaag
Koning Voetbal hl-ha hon
derd Jaar. 1M Jaar geleden
werd in Haarlem de eerste Ne
derlandse voetbalclub, HFC,
opgericht. Ter gelegenheid
hiervan presenteert de NCRV
een feestelijk programma van
uit cultureel centrum De Vest
in Alkmaar
Nederland 1 19.M uur
Henk Elsink presenteert
Theater Thuis. Vanuit theater
Orpheus in Apeldoorn het eer
ste deel van het programma
waarmee Elsink het afgelopen
seizoen in ons land optrad.
Nederland 2 20.27 uur
Markant. Een portret van
mr Gerrit A. Wagner, de man
die als president-directeur van
de Koninklijke Shell Groep
zes jaar lang betrokken was
bij de mogelijk grootste om
wenteling van de eeuw: hoe
olie van een goedkoop artikel
verandert In een duur
schaars te-artikel.
Nederland 1 2155 uur
Den Haag Vandaag. Extra
lange uitzending ln verband
met de algemene beschouwin
gen In de Tweede Kamer.
Nederland 1 25.05 uur
door And ré Ruften
AMSTERDAM ..Towards a
nuclear Future" heet de voor
stelling, die het Mickery The
ater en Pip Simmons Theatre
Group Ltd uit Londen samen
gemaakt hebben, of eigenlijk
nog aan het verder ontwikke
len zijn.
Want na de try-outs zijn dinsdag
avond wel de gewone voorstellingen
begonnen, maar er wordt zo intens
contact gezocht met en gelet op de
reacties van het publiek, dat ln ieder
geval velerlei accenten nog altijd
weer anders gelegd kunnen worden.
Dat op zichzelf ls al een boeiende
ervaring. Het ls een „open" voorstel
ling.
Dat hangt hiermee samen: de voor
stelling la een wedstrijd tussen voor-
en tegenstanders van atoom-energie
met als inzet de instemming van het
publiek. Dat kun Je ook anders zeg
gen: de voorstelling ls een theatrale
uitbeelding van de manier waarop de
discussies vóór en tegen vandaag de
dag gevoerd worden.
Het eerst komt een voorstander aan
het woord, iemand die in de kernin-
dustrte zijn brood verdient. Samen
met iemand van de massamedia pro
beert hij zijn argumenten vóór zó
onder woorden te brengen, dat de
massa ze niet alleen kan begrijpen,
maar het ook nog leuk vindt naar
hem te luisteren en hem kan gaan
geloven. Zij doen dat, aanvankelijk
met dikke jassen aan. in een onher
bergzaam landschap, waar wat ande
re figuren liggen te dommelen Van
zijn gepraat worden die langzaam
■liHBÉr hem in te
gaan. ZIJ vormen een soort actie
groep. die met het vocale en instru
mentale geweld van een popgroep
hem tegenargumenten voor de voe
ten gooit. Karen Silkwoord bijvoor
beeld, Harrlsburg. bet gevaar van
kernenergie ln de handen van terro
risten. Die drie dingen leveren de
grote speelscènes op. rauw, lel, hevig
gespeeld. Als de gebeurtenissen,
waaraan zij ontleend zijn, je niet
meer precies voor ogen staan, vind je
ze in het programma, zelfs in twee
lezingen, in de eerste kolom die van
een voorstander. Peter Beckmann, in
de tweede van een tegenstander, Ro
bert Jungk.
Er wordt dus voortdurend zeer direct
op het publiek ingespeeld. De voor
stander (Roderic Lelgh) doet dat ver
standelijk bezwerend, de tegenstan
ders. onder hen het felst door de
popzanger-met-de-stoppelbaard Pete
Gibson, uitdagend zingend en spe
lend. Pete klimt zelfs het publiek in:
het ia Jullie zaak, kom op. Dat heeft
een merkwaardig effect, niet zozeer
een automatische afweer, alswel: pro
beer me maar eens zover te krijgen,
dat lk echt mee doe. Bij één Jonge
man lukte het dinsdagavond, maar
daar was dan geen opvang voor.
Een van de actrices Sheila Burnett
vertegenwoordigt de weifelaars. Zij
wordt soms lijfelijk bij een actie be
trokken. laat zich wel eens meesle
pen, vlucht een andere keer het pu
bliek ln. sluipt voorzichtig weg. komt
met een karabijn terug, verschijnt
weer met een demonstratiebord.
Kortom. Pip Simmons brengt veel
van het geweld aan theatermiddelen,
waarover hij beschikt, in het geweer
om het publiek wakker te krijgen,
misschien niet direct zover dat het ln
actie komt, wel dat het minstens be
zig is met het schokkende probleem.
AMSTERDAM Een thriller moet
een prettig gevoede angst bij de toe
schouwer teweeg brengen. Zijn ver
wachtingspatroon moet voortdurend
doorbroken worden door onvoorziene
wendingen. En die suggestie van het
geen al dan niet komen gaat leidt dan
tot een ongrijpbare spanning. In
„Moordkuil" van Ira Levin dat dins
dag in het Nieuwe de la Mar Theater
te Amsterdam in première ging zijn
die wendingen volop aanwezig maar
de niet te benoemen spanning waart
in deze voorstelling niet rond.
In „Moordkuil" injecteren thriller en
komedie elkaar en dat zijn uitgelezen
voorwaarden voor een avond span
nend amusement. Als het goed is zou
de lachreactie de opgeroepen span
ning moeten ontladen waardoor de
toeschouwer voortdurend wordt op
gepakt en weer losgelaten. Die twee
elementen moeten perfect in even
wicht zijn wil het publiek op het
scherp van de snede meegesleept
worden. In deze voorstelling in de
regie van Lo van Hensbergen ls dat
evenwicht niet helemaal bereikt.
Het accent is voornamelijk komen te
Henk van Ulsen als de beroemde thrillerschrijver Sidney Bruhl en
Jaap Wieringa als zijn leerling Clifford Anderson.
liggen op de komische kant van het
stuk die beheerst wordt door een tra
gische onderstroom waaruit hoofd
rolspeler Henk van Ulsen genoeg in
grediënten kan halen om er een fraaie
creatie van te maken. Het is vooral
zijn aanwezigheid waarop de voor
stelling rust.
Hij ls in „Moordkuil" de beroemde
thrillerschrijver Sidney Bruhl die bij
gebrek aan inspiratie geen regel meer
uit zijn schrijfmachine krijgt Als een
van zijn leerlingen hem de perfecte
thriller „Moordkuil" toestuurt ls zijn
ego helemaal gekwetst. Hij nodigt
zijn leerling Clifford Anderson nog
diezelfde avond uit om een aantal
vermeende verbeteringen aan te
brengen. Maar in feite is het een uit
gerekende tactiek een voor hem voor
delige regeling te treffen als het stuk
een Broadway-succes wordt. Alle eer
moet hem toekomen. En dan kan het
moordspel beginnen: een golvende
afwisseling tussen fictie en werkelijk
heid waarop zowel Van Ulsen als
Jaap Wieringa, als Clifford precies
meedeinen.
Het aardige van Bruhl is dat hij in het
stuk naar voren komt als een parasiet
leeft van het vermogen van zijn
vrouw, profiteert van zijn leerling, om
van de rest maar te zwijgen maar
er niet onsympathiek door wordt. Hij
weet ongemakkelijke situaties door
zijn charme op luchthartige wijze van
de baan te vegen. Een nonchalante
vrolijkheid hem ingegeven door een
sukkelende onzekerheid die enerzijds
voorkomt uit zijn tanende inspiratie
en anderzijds berust op zijn homo
seksualiteit. Die dubbelheid van wat
hij is en hoe hij zich gedraagt speelt
Van Ulsen uitstekend. Hij wordt in
zijn spel verder bijgestaan door Liane
Saai born als zijn wat tuttig harts
tochtelijke vrouw, Ank van der Moer
als de zinnelijk Duitse buurvrouw
met para-normale gave en Joan Rem-
melts als zijn advocaat.
door Stan Rijven
Een immens kerkorgel dat halverwe
ge het concert van Boston achter het
podium oprees symboliseerde op tref
fende wijze het thema van deze
avond: theatrale bombast zonder in
houd. Desondanks of daarom was de
inhoud van de Rotterdamse Ahoy
dinsdagavond voor de helft gevuld
met een laaiend enthousiast publiek,
dat dit eerste en enige Nederlandse
optreden van deze Amerikaanse
hard-rock formatie niet wilde missen.
Als opwarmer fungeerde de uit Lon
den afkomstige band Trickster, die in
hetzelfde genre opereert. Niet alleen
de drummer was een goede vertegen
woordiger van het houthakkersgilde,
ook muziek en composities van
Trickster zijn gespeend van ieder
sprankje fantasie of originaliteit.
Slechts de pianist bracht nog enige
lichtpuntjes aan, maar die werden al
spoedig gedoofd door het spel van de
andere groepsleden. Met de titel van
hun tweede elpee „Back to zero" en
het nummer „wasted time" van hun
eerste typeerden ze op rake wijze het
voorprogramma.
Na een lange pauze was het de beurt
aan Boston, die vermoedelijk eerst
moest wennen aan zo'n matig bezette
zaal, aangezien ze in Amerika een
ongekende populariteit bezitten. In
vier Jaar tijds hebben ze twee lang
speelplaten uitgebracht, die beide
met een miljoenenverkoop voldoende
hebben binnengebracht voor een
sterrenbesta an. Hun formule schuilt
in het schrijven van pakkende hard
rock melodieën die met meerstemmi
ge vocalen en hoogzingende sologita
ren worden vertolkt. Boston-brein is
gitarist/toetsenman Tom Scholz, die
afkomstig is uit Ohio, waar beton-
groepen als Aerosmith en Ted Nu
gent ook hun bakermat hadden.
Samen met zanger Brad Delp, tweede
solosdtarist Barry Goudreau, bassist
Fran Sheehan en drummer Sib Has-
hlan werd een mechanische show ge
produceerd, die aanvankelijk nog
kon boeien. Maar toen de sterkste
composities „Peace of mind", „Don't
look back" en „More than a feeling"
achter de rug waren bleef er slechts
een feeling voor effect-bejag over. De
standaardbewegingen waarmee Brad
Delp de zaal wist op te hitsen werden
te doorzichtig zodat er sprake was
van een schijnrelatie met het publiek.
Tom Scholz liet zich steeds meer gel
den als emotielozé krachtpatser op
gitaar en kerkorgel waarop hij met
Keith Emerson-allures een Bach-fuga
verspeelde. Voorspelbaarheid was
het zesde groepslid geworden en
theatrale overdaad het zevende. Wat
overbleef was de sfeer in de zaal. die
gedurende het hele anderhalf uur du
rende concert in een laaiend enthou
siaste stemming verkeerde. Die was
tenminste wel echt en vormde een
schrille tegenstelling met de ln beton
gegoten bombast van Boston.
Sister Sledge wam»
over enkele jaren de disco ir
gedraaid en vergeten is, zal
naam van Chic ongetwijf<
aan dit genre verbonden bl
ven als de beste in haar soor*
Stuwende krachten achter h
'typische „Chic-sound" is 1 B3
duo Nile Rogers en Bema
Edwards, die de vier zusje Sle
ge muzikaal adopteerden a
hun composities een breói J
draal te kunnen geven. Wie f
goede disco en dure par 11
houdt kan Sister Sledge i
vrijdag in het Amsterdan
Sonesta zien, de dag daarop 12
Hollywood te Eindhoven u
maandag de 15e in de Rott B
damse Doelen.
Cliff Richard Voordat Bet
Dylan zijn reli-bob muziek gij
maken was Cliff Richard ree<
lang een overtuigd christen g
worden, maar in tegenstellii
tot Dylan liet hij dat nooit c
de plaat horen. Als het Engeli n(
antwoord op Elvis vierde b >p
eind Jaren 50 grote triomie
maar de opkomst van het bea
tijdperk betekende tevens zlfc
langzame verdwijning. Op ee g«
énkele hit na liet hij weinig
meer van zich horen en pi k
onlangs maakte hij een com ur
back met een elpee waarvan or
single „We don't talk anymore m
hem een nieuw publiek bezor jg
de. Af te meten aan de bezo |jj|
kersaantallen die in de Doele
(13 oktober) en de Jaap Edel n
hal (14 oktober) terecht kunne ju
wordt er op deze twee gener t
ties gemikt. m
el
Lou Reed Reed is ieman^
die zijn hoogtepunt al jare
achter de rug heeft. Eerst bij
Newyorkse avant-garde ba
van Andy Warhol, de Veli
Underground, begin Jaren
ventig startte hij een soli
rière als vertegenwoori
van de nichtenrock met Dai
Bowie. Zijn constante pli
produktie bevat muziek
wisselende kwaliteit maa
zorgt hem toch een vaste k<
aanhangers en regelmatige
zoeken aan ons land. De laat
keer moest hij onverrichl
zake terugkeren aangezien
geboycot werd wegens te h_
toegangsprijzen. Wie het m
eens wil proberen kan ma
dagavond in Carré terecht.
Supertramp De Engeli
groep Supertramp zit muzikal
op hetzelfde spoor als bijvoof
beeld Yes en ELO waarin ed
voorkeur voor overdaad niet
ontkennen valt De ongekend!
populariteit van Supertrann
de Ahoy-concerten op 15,16 e
17 oktober zijn alle drie uitver
kocht, komt in '74 op gang me
Crime of the century". Dea
plaat bevatte melodieuze en of
chestrale composities die mo
del zullen staan voor al hui
volgende elpees. De laatst
„Breakfast in America" vorxnl
het hoogtepunt van dit involi»
tleproces en tevens de doof
braak naar een miljoenen pit
bliek waarvan er zo'n 24.000 d«
Ahoy zullen bezoeken.
