Vuilstroom moet korter
Tekening van een lezer
Trouw Commentaar
koning was nog oppermachtig
Het NOC en de mensenrechten
Minister Ginjaar is gesleep met afvalstoffen beu
Keuzevrijheid
aardbeving
clara
huisleeuw
naar amerika
'VRIJDAG 5 OKTOBER 1979
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
5
Bij een ondemocratische organisa
tie horen ondemocratische midde
len. Wat dat betreft hoeft het nie
mand te verbazen dat de Neder
landse poot van het Internationaal
Olympisch Comité deelnemers aan
de Olympische Spelen van Moskou
wil muilkorven. Het Nederlands
Olympisch Comité beroept zich bij
het voorstel voor zwijgplicht op de
afspraak die het IOC met Moskou
heeft gemaakt. Moskou zal geen
politiek bedrijven met de Spelen.
In ruil biedt het NOC vrijwillig aan
dat Nederlandse sportlieden zich
niet zullen bemoeien met de schen
dingen van de mensenrechten in
Rusland.
Het NOC gaat er daarbij van uit
dat de schending van mensenrech
ten primair een zuiver politieke
zaak is. Dat is het niet. De strijd
tegen de schending van de mense
lijke vrijheid is in de eerste plaats
een menselijke zaak. Dat ook poli
tieke drukmiddelen worden ge
bruikt, maakt alleen maar duide
lijk hoe ernstig het sommigen is de
rechten van de mens overal te
waarborgen.
Het Nederlands Olympisch Comi
té wil nu Nederlandse sportlieden
een van de belangrijkste mensen
rechten ontzeggen: het recht op
vrije meningsuiting. Om de eigen
positie te rechtvaardigen wordt
daar aan toegevoegd dat niemand
verplicht is om aan de Spelen deel
te nemen.
Zo'n uitspraak getuigt van ver
gaande arrogantie. Een van de
trekjes van de Olympische bewe
ging die zich in woord graag de
nobelste doelen toeeigent, maar in
de praktijk voornamelijk opvalt
door standpunten* die alleen met
oogkléppèn te verdedigen zijn.
Het IOC is een machtige organisa
tie binnen de sport, maar ondemo
cratisch kan de top, waar de IOC-
leden elkaar aanwijzen en nieuwe
leden via coöptatie binnen halen.
Van een verkiezing, waarbij de
miljoenen sportlieden waarover
het IOC macht uitoefent ook inaar
ergens invloed kunnen uitoefenen,
Het ontbreekt niet aan ideeën om
het voortgezet onderwijs te verbe
teren. Sommige daarvan, zoals de
middenschool, verkeren al in het
stadium van het experiment. An
dere ideeën bestaan alleen nog op
papier. Dat geldt bijvoorbeeld
voor het plan van een werkgroep
van de WD om de vrije keus van
examenvakken voor mavo, havo
'en atheneum in te perken en in
plaats daarvan per schoolsoort vier
hoofdrichtingen te maken met elk
negen vakken.
Er zitten best originele gedachten
in dit plan. Een richting artistieke
vormirig kan een goede aanvulling
zijn op hetgeen het voortgezet on
derwijs nu te bieden heeft. Het
zelfde geldt voor een sociaal-eco
nomische richting, die een voorbe
reiding geeft op studie's als socio
logie, geschiedenis en economie.
Ook de suggestie om een vak alge
mene natuurwetenschap te creëren
voor leerlingen die geen natuur- en
scheikunde en biologie kiezen,
heeft aantrekkelijke kanten.
Uitbreiding van het aantal exa
menvakken komt tegemoet aan de
vaak gehoorde kritiek, dat de te
genwoordige vorming te smal is.
Maar twee examen-vakken erbij
betekent wel dat het gemiddelde
is geen sprake. Sportlieden zijn
onmondig. Het IOC en het NOC
wensen dat zo te houden.
Wie als NOC-lid wijst op het feit
dat niemand verplicht is om aan de
Spelen deel te nemen, past uitste
kend binnen de IOC-verhoudin-
gen, maar is gevaarlijk ongeschikt
om met sportlieden om te gaan.
Hij heeft niet de flauwste notie wat
een topsporter kan bewegen. Hij
verdedigt slechts het IOC-bastion
waar de sportlieden franje zijn en
de status doel is. Wie hoort hoe
trots de Olympische organiatie
meldt steeds in beweging te zijn,
kan slechts glimlachen als de wer
kelijkheid toont dat het IOC stil
stand ook al beweging vindt.
In feite is het NOC voorstel type
rend voor deze met opzet wereld
vreemd gehouden organisatie.
Was er sprake van een dreiging dat
Nederlandse sportlieden in Mos
kou massaal in actie zouden ko
men tegen de mensenrechten? Die
dreiging bestond niet. Er bestaat
slechts een Comité Olympische
spelen en Mensenrechten dat de
dialoog met de Russen als wapen
heeft gekozen. Het Comité richt
zich nadrukkelijk niet in de eerste
plaats op de sportlieden maar op
de bezoekers van de Spelen. Zelfs
dat is het NOC al teveel. De arro
gantie van de macht dwingt de
organisatie op zo'n moment al met
een kanon op een vlieg te schieten.
Niet omdat de vlieg mogelijk zou
kunnen gaan brommen, maar om
aan te tonen dat het NOC een
kanon heeft.
Sportlieden dienen zich bij de Spe
len als robots te gedragen. De
Olympische beweging schrijft ver
broedering voor. Maar het moet
natuurlijk niet zo ver gaan dat
verbroedering uitdraait op mede
dogen met de verdrukten. Op dat
moment is de maat bij het NOC
vol.
Het is nog een milde reactie om
het NOC-plan onaanvaardbaar te
noemen. Het is naar vele kanten
gewoon onmenselijk.
niveau van de andere vakken
daalt. Het is de vraag of dat bedoe
ling is van de WD. Weliswaar
stelt de werkgroep voor een onder
scheid te maken tussen hoofd- en
bijvakken, maar dan nog blijft een
totaal van negen examenvakken
voor het atheneum een zware be
lasting.
Vergeet niet dat de schoolweek in
de loop der jaren is teruggebracht
van 36 tot 30 lesuren en binnen
zo'n gekortwiekt lesrooster is niet
alles mogelijk. De consequentie
van uitbreiding van het examen
pakket zou verlenging van de
schoolweek kunnen betekenen, en
het is de vraag of je dat leerlingen,
leraren en de minister van finan
ciën (die dat moet betalen) kunt
aandoen.
Het voorstel om per schooltype
vier hoofdstromen in te stellen
heeft het voordeel dat het klasse-
verband beter intact blijft. De gro
te keuzevrijheid die leerlingen nu
hebben bij het samenstellen van
hun examenpakket heeft het be
zwaar dat de groep uit elkaar spat
en leerlingen eenzaam door de
school zwerven. Of het vierstro-
menmodel nu de beste oplossing
is, staat te bezien, maar aan enig
indikken van de keuzemogelijkhe
den zal niet te ontkomen zijn.
door Han# Schmtt
DEN HAAG Wanneer in de ochtenduren de laatste vuilnis
zak aan de stoeprand wordt gezet, zal menigeen een zucht van
verlichting slaken. Niet alleen omdat opgeruimd netjes staat,
maar ook omdat het gesleep met die zakken of emmers door
het huis en al die trappen af weer voor een paar dagen achter
de rug is. Maar waar weinigen bij zullen stilstaan, is dat het
gesleep met hun afval pas dan goed begint. Want lang niet
altijd wordt het huisvuil verwerkt waar het wordt aangebo
den; vrachtwagens, nachttreinen en schepen transporteren
bergen afval eerst van hot naar haar alvorens het op de belt
wordt gestort of wordt verbrand.
Hoe merkwaardig deze vuilstromen
door elkaar heen kunnen lopen, blijkt
onder meer in de Randstad. De ge
meente Den Haag liet vroeger het
vuil naar de stortplaats van de VAM
(Vuil Alvoer Maatschappij) in Wijster
brengen, maar verbrandt het nu in
een eigen installatie. Die oven is aar
dig vol, mede doordat de afvalstroom
nog steeds méér groeit dan in het
verleden werd verwacht. Enkele om
liggende gemeenten (Zoetermeer,
Voorburg en Leidschendam) kunnen
hun vuil niet in die oven kwijt en
brengen het momenteel naar een
stortplaats in Zundert.
Ook in Rijnmond, wat dichter bij
huis dan Zundert. staat een moderne
verbrandingsinstallatie, van de AVR
(Afval Verwerking Rijnmond). Afge
zien van allerlei technische, organisa
torische en financiële problemen, be
zat de installatie van de AVR aanvan
kelijk een overcapaciteit. Om die
toch te benutten, werden goedkope
contracten aangeboden en momen
teel wordt het huisvuil uit de provin
cie Utrecht per schip naar Rijnmond
gebracht om daar tegen een zacht
prijsje te worden verbrand. Maar ter
wijl de vrachtwagens uit de Haagse
regio naar Zundert rijden en de sche
pen uit Utrecht naar Rijnmond va
ren. is er ook nog een trein onderweg
die het pad van die beide transporten
kruist. Die trein vervoert het huisvuil
van de gemeente Schiedam, dat op
het VAM-terrein in Wijster wordt
gestort.
Minister Ginjaar (volksgezondheid
en milieuhygiëne) is met dat gesleep
met huisvuil niet erg gelukkig en hij
vindt, daarin gesteund door het par
lement, dat het maar eens afgelopen
moet zijn. De oplossing heet regiona
lisatie. Dat wil zeggen dat per regio
moet worden bezien hoe het huisvuil
moet worden ingezameld en welke
wijze de beste is dat vuil in die regio
te verwerken: gecontroleerd storten
of verbranden. De provincies zullen
hiertoe de komende anderhalf jaar
plannen moeten opstellen, terwijl de
gemeenten tot samenwerkingsver
banden moeten komen om de afval
stroom op de gewenste wijze het
hoofd te bieden.
Al deze activiteiten vloeien voort uit
een nieuwe milieuwet, de Afvalstof
fenwet. waarvan deze week een
aantal onderdelen in werking is getre
den. Die onderdelen hebben voorlo
pig alleen betrekking op het huisvuil,
daarmee gelijk te stellen bedrijfsaf
val en bouw- en sloopafval. De ko
mende jaren zullen echter ook regels
worden gesteld aan onder meer het
verwijderen van autowrakken, zie-
kenhuisafval en zuiverings- en ha-
vensüb.
De nu in werking getreden Afvalstof
fenwet zal de gemeenten en de pro
vincies de komende twee jaar behoor
lijk wat werk geven, maar voor de
burger, de producent van het huis
vuil, zal er vooralsnog weinig veran
deren. De gemeenten moeten min
stens één keer per week het vuil opha
len, maar dat gebeurt al bijna overal,
en in ruil daarvoor mogen zij een
reinigingsheffing invoeren, die vrij
wel alle gemeenten ook reeds hebben
ingesteld. Alleen de hoogte van die
heffing kan veranderen, maar in wel
ke mate valt nog niet te zeggen. Dat
hangt samen met de wijze waarop
een gemeente het huisvuil momen
teel verwerkt en hoe het in de toe
komst verwerkt gaat worden. Ver
branding van het huisvuil bij voor
beeld kan tien keer duurder zijn dan
het (uit milieuhygiënisch oogpunt on
verantwoorde) ongecontroleerde
storten.
VAM
Ingrijpender gevolgen heeft de nieu
we wet voor de VAM, die het huisvuil
van 120 gemeenten uit alle delen van
het land afvoert naar de stortplaat
sen in Wijster (Drente) en Mierlo
(Noord-Brabant). De VAM past in de
ogen van minister Ginjaar niet meer
in de structuren die worden gezocht
om de afvalverwerkingsproblemen
op te lossen. In de visie van minister
Ginjaar dient de VAM in te krimpen
tot een bedrijf van provinciale om
vang, waarbij echter sprake zal zijn
van een ruime overgangsperiode om
dat bestaande contracten (die soms
tot het eind van deze eeuw lopen) niet
zullen worden aangetast.
Tegen die inkrimping van de VAM
(die dit jaar vijftig jaar bestaat) zijn
wel bezwaren gerezen, met name van
wege het feit dat het bedrijf een deel
van het huisvuil omzet in compost.
Hoewel hergebruik van grondstoffen
hoog in het vaandel van Milieugroe
peringen staat geschreven, ligt de
stichting "Natuur en milieu (het sa
menwerkingsverband van de milieu
groepen) niet wakker van de voorge
nomen inkrimping.
Bezwaren
Ir. Jan Henselmans van de stichting:
„Het merendeel van het aangevoerde
Vertier op een ongecontroleerde vuilstortplaats.
vuil in Wijster wordt gestort en daar
kleven nogal wat bezwaren aan. Zo is
tot op een diepte van zestig meter het
grondwater licht verontreinigd door
afval dat vlak na de laatste wereld
oorlog is gestort. Slechts een klein
deel van het aangevoerde huisvuil
wordt gecomposteerd. ongeveer vijf
tien procent, waarbij de wijze van
nogal wat stankoverlast veroorzaakt.
Bovendien wordt het huisvuil steeds
verontreinigd, waardoor ook de kwa
liteit van de compost afneemt"'
Overigens is het opnieuw benutten
van grondstoffen, het stimuleren van
het hergebruik, een van de hoofdpun
ten van de nieuwe Afvalstoffenwet
De afvalstroom moet niet alleen in
goede banen worden geleid, maar ook
worden ingedamd en afgeremd. Op
dit terrein zou de VAM een rol kun
nen gaan vervullen en de VAM speelt
daar nu reeds op in. Zo wordt in
Mierlo, met redelijk succes, geëxperi
menteerd met de terugwinning van
blik in afval en verrijst in Wijster een
grote afvalscheidingsinstallatie. Mi
nister Ginjaar acht zeker voor de
VAM een taak op het gebied van het
hergebruik weggelegd, hoewel hij ook
kritiek op de VAM heeft omdat deze
in het verleden te weinig heeft Inge
speeld op de mogelijkheden tot her
gebruik.
Niet voldoende
Overigens heeft minister Ginjaar zelf
ook niet altijd voldoende oog gehad
voor het belang van het hergebruik,
getuige onder meer de kritische kant
tekeningen van de (voorlopige) Cen
trale raad voor de milieuhygiëne Ir
Jan Henselmans ..De Tweede Kamer
Tekeningen, bi] voorkeur in liggend for
maat. sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam Naam en adres aan de achterzi|de
vermelden Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon
heelt vorig jaar unaniem om meer
aandacht voor het hergebruik ge
vraagd. Inderdaad is er daarna een
wat andere wind gaan waaien, maar
voorheen was het enthousiasme niet
zo groot. De grote vraag bij herge
bruik is of je de grondstoffen geschei
den moet inzamelen of later uit het
afval moet verwijderen. Wij kiezen in
principe voor gescheiden inzameling,
omdat dan de kringloop zo kort mo
gelijk is. Maar Je moet daarbij wel
oog voor andere aspecten hebben,
zoals dat van de energie die ermee
gemoeid is."
Minister Ginjaar spreekt zich in de
onlangs verschenen „Notitie herge
bruik" uit voor zowel het gescheiden
inzamelen als het later scheider
waarbij de keuze wordt bepaald door
de grondstof. Oud papier kan beter
gescheiden worden ingezameld, om
dat het anders vuil en nat wordt.
Overigens wordt in Nederland bij ra
de helft van het paplergebruik gedekt
door hergebruik van oud papier, dat
gescheiden is ingezameld. In zijn no
titie over hergebruik kondigt minis
ter Ginjaar voorts een aantal maatre
gelen aan. Zo wil hij de voorlichting
over het hergebruik gaan versterken
en zal hij twee circulaires uitbrengen
over het inzamelen van oud papier en
glas. Ten slotte is hij in overleg getre
den met het bedrijfsleven om de weg
werpverpakkingen terug te dringen
Wegwerpverpakking
Met name die wegwerpverpakkingen
zijn in belangrijke mate verantwoor
delijk voor de groei van de a'val-
stroom. Ongeveer eenderde van ons
huisvuil bestaat momenteel uit ver
pakkingsmateriaal. In zijn notitie
zegt minister Ginjaar het verbruik
van retourverpakkingen te willen be
vorderen. Hierdoor zal, als bijkomend
voordeel, ook het probleem van het
zwerfvuil, de overal achteloos wegge
worpen rommel, afnemen. Bij de re
tourverpakkingen is ook een stan
daardisatie van groot belang. Ten
slotte voelt minister Ginjaar ook voor
een aparte inzameling van specifieke
stoffen die schadelijk zijn, maar die
toch in het huisvuil komen, zoals me
dicijnen en fotochemicaliën. Onlangs
nog gaf de minister het startsein voor
een speciale inzamelingsactie van de
kleine kwikoxydebatterijen, die cn-
der meer in hoortoestellen en fotoap
paratuur worden gebruikt
Een hoofdstuk apart in het verhaal
van de groeiende afvalstoffenstroom
vormt het chemische afval. Al in 1973
diende de toenmalige minister Vor-
rink een speciale wet hiertoe in, maar
de problemen stapelden zich steeds
hoger op. Het uitgangspunt van de
wet is eenvoudig, chemisch afval
hoort niet in het milieu, dus moet het
op de juiste wijze worden afgebroken
en verwerkt in bedrijven die daarin
zijn gespecialiseerd. Voor een deel
van de chemische afvalstoffen levert
dat geen problemen op: die kan in
één van de vijfentwintig verwerkings
bedrijven in ons land onschadelijk
worden gemaakt. Dat het toch nog
tot de afgelopen zomer heeft geduurd
voor de wet chemische afvalstoffen in
werking is getreden, is met name te
wijten aan het feit dat een deel van de
chemische afvalstoffen eenvoudig
weg (nog) niet te verwerken is.
Niet begraven
De industrie werkte in het geheim
een plan uit dit afval op de hoge
zandgronden te begraven, maar dit
Induvalplan lekte voortijdig uit. Ge
meenten en provincies wezen die op
lossing van de hand en ulteindellJTc is
de mogelijkheid het niet-verwerkbare
chemische afval ergens in Nederland
te begraven, geheel geschrapt Om de
ft et niet nog langer op de kastplank
te laten liggen, heeft minister Ginjaar
voor die niet-verwerkbare chemische
afvalstoffen een soort overgangsrege
ling in het leven geroepen Die rege
ling komt erop neer dat de gevaarlijk
ste stoffen naar het buitenland moe
ten worden afgevoerd of op het fa
brieksterrein moeten worden opge
slagen. dat de minst gevaarlijke stof
fen bij het huisvuil kunnen worden
gestort en dat de bedrijven zelf een
oplossing moeten vinden voor afval
stoffen die in grote hoeveelheden
worden geproduceerd (zoals buik-
afval).
Resteert één categorie het afval dat
een centrale aanpak vraagt en dat
niet kan worden begraven, gestort of
verwerkt. Het gaat hierbij om veertig-
tot zeventigduizend ton afval per
jaar. In mei is een commissie inge
steld. onder voorzitterschap van de
vroegere Zuidhollandse gedeputeer
de mr Engelsman, die nog voor het
einde van dit Jaar voorstellen moet
doen voor een tijdelijke bewaar
plaats, waarna komend Jaar de ver
schillende alternatieven onderzocht
kunnen worden In 1981 zou dan kun
nen worden begonnen met de uitvoe
ring van een aantal definitieve be
waarplaatsen
Waar blijft het?
Ondertussen blijven die stoffen ont
staan, maar, zo dringt zich de vraag
op. waar blijven ze nil? Minister Gin
jaar weet dat ook niet. Hij gaat „er
van uit dat deze stoffen thans ergens
blijven, worden opgeslagen of ge
stort". Hoe die stoffen worden opge
slagen of gestort,, weet minister Gin
jaar evenmin want hij kan niet an
ders dan aannemen dat dat voor het
overgrote deel op legale wijze ge
beurt, met medeweten van de locale
en provinciale overheden. Met een
wat minder zonnige kijk op de kennis
van zaken en het verantwoordelijk
heidsgevoel van de betrokkenen (en
waarcm niet, gezien de vele illegale
stortplaatsen vol gevaarlijk afval die
de afgelopen jaren zijn ontdekt?),
had hij echter ook kunnen zeggen dat
kan worden aangenomen dal in ieder
geval een deel van dit niet-verwerk
bare chemische afval op illegale wijze
en zonder medeweten van de ovfer
heid wordt gestort
W
I 9
1 Z
De achttiende eeuw was een
mooie tijd voor een koning. Hij
was, zeker in het Verre Oosten,
nog oppermachtig en had het in
zijn eentje voor het zeggen. In
één moeite door was hij het hoofd
van alle gelovigen en de opperste
rechter. Wie zich erg tekort ge
daan voelde, zorgde dat zijn
klacht de koning ter ore kwam.
die dan een passende straf voor
de schuldige bedacht.
In de Hedendaagsche Historie of
Tegenwoordige Staat van Alle
Volkeren (uit 1731) wordt ver
haald. hoe de vorst van Pegu de
bevelhebber van een leger Portu
gezen straft. Thoma Pereyra
stond zeer in de gunst van de
koning sinds hij en zijn mannen
eens „het Siamsche heir" voor de
Peguanen verjaagd hadden,
maar het kan verkeren. Thoma
Pereyra had zijn oog laten vallen
op een burgermansdochter. Op
haar trouwdag liet hij het meisje
uit de feeststoet roven en zijn
buit bij zich brengen. „De mis
troostige bruidegom sneed zig
den hals af. en de ontroostbare
ouders scheurden hunne klede
ren, liepen hullende en krytende
door de straten, welke zig na 's
Konings paleis strekten, en rie
pen Goden en menschen te hulp.
om zig aan de baldadige Portuge
zen te wreken. Het graauw kwam
van alle hoeken der Stad op de
been om het treurspel te aan
schouwen; de hoop wies zo zeer
aan in getal, dat de straten ze
niet langer verzwelgen konden;
'en het geschreeuw was zo luide,
dat het ter oren van den Koning
kwam, die imant uitzond, om na
de oorzaak van het oproer te on
derstaan". Hij beloofde de schulp
dige te zullen straffen en ontbood'
de bevelhebber, maar die ver
maakte zich nog kostelijk met
zijn buit en weigerde. Toen werd
de koning pas goed kwaad. Hij
gaf de burgerij toestemming om
alle Portugezen van kant te ma
ken, inclusief de onschuldigen.
Dat gebeurde met groot enthou
siasme en ook Pereyra ontliep
zijn straf niet; hij werd „by de
hielen aan den poot eens Olifants
vast gemaakt, die hem zo lang
door de straten sleepende. tot dat
vel en vleesch van de benen ge
sleten was. het einde van dit
treurspel maakte" Drie Portuge
zen wisten aan de volkswoede te
ontsnappen, in Malakke maak
ten ze het drama wereldkundig.
In het „Eigentlyke India", zo on
geveer alles boven de rivier de
Ganges en bijna 2500 km breed,
was de Groot-Mogol nog heer en
meester. Dat zou na de uitgave
van deze Historie niet lang meer
zo zijn. want deze in 1526 gestich
te islamitische dynastie moest na
de verovering door de Engelsen
van Bengalen (1757) het gezag
van de Engelsen aanvaarden;
toch duurde het nog tot 1858 voor
de laatste Mogol werd afgezet.
Voor nakomelingen en andere
volgelingen van de Mogols heette
India volgens het boek eenvou
dig Mogulstan. De Indiërs zelf
noemden de Tartaren die zich in
het lang gevestigd hadden „Mo
gols". De schrijver van de „He
dendaagsche Historie" tekent
hierbij aan, dat „het grootste ge
deelte der zogenaamde Mogolle-
ren tans een gemengd gebroed
van blanken van verscheiden vol
keren is, die den Mahometschen
godsdienst belyden".
Hoe machtig de Mogol ook was.
een kroon droeg hij nooit; dat
was geen gewoonte. Wel werden
de vrouwen van zijn „Haram of
Serreil'. altijd prinsessen van
den bloede, flink in de bloemetjes
gezet: overdadig fraaie vertrek
ken. tuinen met lommer, grotten
en stortende waterbeekjes. Maar
wee degene die als tweede of nog
latere zoon van de Mogol geboren
werd. Omdat alleen de eerstgebo
ren zoon erfgenaam kon zijn, pro
beerden zijn broers en halfbroers
zich vechtend dat recht te ver
schaffen: „En die zig van den
throon meester maakt, terstont
zijne Broeders en hunne manne-
lyke nazaten om hals brengtDe
(bij-)vrouwen hadden nooit meer
dan één zoon, en er moet dus nog
een mogelijkheid geweest zijn.
dat men de overig, zo dra zy
geboren worden, van kant helpt"
Waar en hoe geruchten ontstaan,
valt achteraf meestal niet meer
na te gaan. Maar met het effect
van praatjes rondstrooien kun Je
lelijk in je maag zitten. Zo heeft
deze week directeur Bisztricsanyi
van het seismologisch instituut
van Boedapest de inwoners van
de Hongaarse hoofdstad publie
kelijk moeten verzekeren, dat er
echt niets bekend is van een
aardbeving die er aan zou komen.
Dagenlang is het instituut over
stroomd met honderden tele
foontjes van angstige inwoners,
die gehoord hadden dat Honga
rije op 7 of 9 januari door een
zware aardbeving getroffen zou
worden, waarvan Boedapest het
middelpunt zou zijn Geen van de
opbellers, zei dr Bisztricsanyi,
kon vertellen waar het gerucht
vandaan kwam, alleen dat ze het
van familie of kennissen gehoord
hadden. De directeur van het in
stituut wist het zelf ook niet. Nie
mand is in staat zo lang van
tevoren een aardbeving te voor
spellen, zei hij. Zo ver is de weten
schap nog niet.
Dat de Berberows uit Bakoe in
de Sowjetstaat Azerbeidzjan al
vaak voor de televisie zijn ge
weest, is geen wonder: ze houden
er de meest uiteenlopende huis
dieren op na. Behalve het ge
bruikelijke spul als goudvissen,
een hond en twee raskatten ver
troetelen de gezinsleden ook een
egel, een poema en King, de
leeuw. King is nu zes jaar. weegt
wel driehonderd kilo en is zo
mogelijk nog gehoorzamer dan
de hond. Een leeuw van een huis
dier, maar zo mak als een lam
metje, zegt pa Berberow.
Ze was pas veertien, toen ze dic
tator Benito Mussolini begon te
bombarderen met liefdesbrieven
„Vereerae duce, ik leg mijn leven
aan uw voeten", schreef de tiener
Clara Petacci in april 1926 Zeven
jaar later zou ze de „duce" voor
het eerst ontmoeten. Ze bleef bij
hem. en stierf ook met hem. toen
partizanen Mussolini en zijn
vriendin Clara grepen op hun
vlucht naar Zwitserland. Ze werd
.neergeschoten en met haar aan
gebedene opgehangen. Zo is het
althans gegaan volgens Arrigo
Petacco, een Italiaanse schrijver,
van wie deze week in Rome een
boek over Mussolini verschenen
Is Petacco heeft zijn informatie
geput uit het archief van Mussoli
ni's privé-secretaris Alessandro
Chlavolini. Daar vond hij onder
meer Clara's nog nooit gepubli
ceerde brieven, plus notites van
de secretaris, die schreef dat de
duce zeer geroerd was door Cla
ra's onvoorwaardelijke toewij
ding Ze stuurde hem dan ook
hartstochtelijke brieven Toen
een oudere Engelse vrouw. Violet
Gibson, eens een pistoolschot op
haar geliefde had afgevuurd,
waarbij de kogel langs dictators
neus schampte, schreef ze: „Mijn
innig geliefde duce. was ik er
maar bij geweest. Ik had die
moordenares met mijn blote han
den kunnen wurgen. O, als ik
maar mijn hoofd aan uw borst
mocht laten rusten om naar het
kloppen van uw grote hart te
kunnen luisteren!" Wat dus ook
gebeurd is. tot de laatste klop
De zes jongetjes van zeven tot
negen Jaar, die een maand gele
den als verstekeling vanuit Enge
land naar Frankrijk overstaken
en daar zonder een cent op zak
tijdelijk in een kindertehuis zijn
geplaatst, hebben voor de zoveel
ste maal het zelfde grapje uitge- -
haald Nadat ze al eerder een keer
naar Ierland waren gevaren, zijn
ze nu weer van boord van de
pakketvaarder L'Oriana gehaald,
die vanuit de Engelse havenstad
Southampton op weg zou gaan
naar Florida. De zes jongens die
broertjes of neefjes zouden zijn
en uit een woonwagenkamp in de
buurt van het Londense vliegveld
Heathrow afkomstig zijn, waren
aan boord gekomen door perso
neel van het schip wijs te maken
dat hun moeder met hun pas
poorten zou volgen. Ze wilden
naar Amerika om er een nieuw
leven te beginnen, omdat ze hun
ouders niet meer in het kamp
hadden kunnen vinden en ze
daar dus toch niet konden blij
ven beweerden ze tenminste.
De jongetjes zijn in een kinderte
huis in Southampton onderge
bracht.
