ekening van een lezer
de koster is niet geertsema
rouw commentaar
5r
ag om de benzinepompen?
,ig om de benzinepompen? (2)
Ê>(S3TÊlrS <§-0
Wereldparlement (1)
Wereldparlement (2)
Wereldparlement (3)
Nederlandse
Kennedy
noodkreet
gesprek
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
5
PARLEMENTPARLEMENTAIRPARLEMENTARIËRSPARLEMENTARISMEPARLEMENTEN
Redactie: Hans Goslinga medewerking: Theo Koele
spookbeeld van Amerikaanse toestanden voor
i lJerlandse benzinepompen vormt zeker geen uit-
iging, om zich in alle rust een oordeel te vormen
'gj de stakingsacties bij Shell. De verleiding is ai te
C it de staking daarom maar te veroordelen en de
iatschappijen zijn maar al te gretig om dit
jlcbeeld te onderstrepen.
i staat het echter nog te bezien of Shell het
rtste gelijk van de wereld heeft. Want niemand
e dan graag in de rij staan voor zijn litertje
re0I ine: vrijwel niemand zal ook van harte willen
tui stigen dat het werken in een vol-continu-ploe-
nn lienst tot de aangenaamste werksoort behoort.
staat dat de man in de ploegendienst aanzienlijk
e t :rkt wordt in zijn mogelijkheden om op normale
6 aan het sociaal en maatschappelijk leven
te nemen. Tv-series, waar dit land bol van staat,
hij niet behoorlijk volgen. Zijn gezinsleven
vertoont een grillige onregelmatigheid, en deelne
men aan verenigingen is vaak niet mogelijk.
Het heeft zijn voordelen, de ploegendienst. Al was
het alleen maar dat men ook eens keertje vrij is als
anderen moeten ploeteren, maar de nadelen lijken
gegeven de geringe animo voor dit werk te
overheersen. De vakbonden nu zoeken dit werk te
veraangenamen met de invoering van een vijfploe
gendienst in combinatie met een verkorting van de
werkweek tot 32,5 uur. Op zichzelf is daar veel voor
te zeggen. Temeer waar zo'n stap ook een flink
aantal extra arbeidsplaatsten oplevert. Misschien is
wat veel gevraagd die stap in een keer te zetten, maar
principieel is er geen enkele reden om afwijzend te
staan tegenover de wensen van de vakbeweging.
Voor een beoordeling van de concrete staking gaat
het dan vooral om de vraag: hoe willen de bonden de
nieuwe stap zetten, en hoe staat de Shell-directie
daar tegenover.
^eerste wat dan opvalt is de keiharde afwijzende
ling van de werkgevers in het algemeen. De
en irhandelingen over de vijfploegendienst riepen
poijatste jaren vaak het beeld op van werkgevers,
wel bereid waren tot het uiterste te gaan met
j-vrije dagen, salarisverhoging e.d. Iedere stap
ilm was het nog maar zo'n kleintje naar invoering
een vijfploegendienst werd echter categorisch
»nderhandelingen bij Shell weken nauwelijks van
tramien af. Wel meer vrije dagen, zelfs in die
dat daarvoor 225 man extra-personeel zou
ten worden aangetrokken. Maar geen opening
een vijfploegendienst. De Shell-directie blijkt al
:elfde spinneweb van onmogelijkheden gespon-
te zijn als het VNO: de vijfploegendienst is te
het is bijna ondoenlijk extra-personeel aan te
en als één bedrijf ermee begint is het hek
dam.
•gumenten hebben de neiging elkaar te verster-
zelfs in die mate dat zij de afgelopen jaren een
rkomelijke barrière vormden. De bonden heb-
iu echter hun kans schoon gezien bij Shell een
•raak te forceren en dat niet ten onrechte. Shell
|dan wel klagen over gebrek aan personeel (al
liet na te gaan of dit waar is), een tegenargument
tuurlijk dat bij invoering van een vijfploegen-
het werk wellicht aangenamer en daarmee
ikkelijker wordt voor aspirant-personeelsleden.
Jat de invoering van de vijfploegendienst voor
Ite duur zou zijn gelooft vrijwel niemand. Ook
niet omdat het bedrijf bereid is tot het uiterste te
gaan, waar het gaat om de inwilliging van andere
wensen. Rest dus het argument dat Shell geen
spelbreker wil zijn voor de overige bedrijven, die het
wellicht minder goed kunnen betalen.
Een noodzakelijkheid behoeft die uitstraling niet te
zijn. Het GEB in Rotterdam werkt al jarenlang met
een vijfploegensysteem in combinatie met een 32,5
urige werkweek. Shell bijvoorbeeld heeft een pensi
oenregeling vanaf het zestigste jaar, die elders ook
niet is ingevoerd.
Maar zelfs afgezien daarvan: de vijfploegendienst
kan geleidelijk worden ingevoerd rekening houdend
met de specifieke omstandigheden per bedrijf. Het is
organisatorisch bijvoorbeeld mogelijk een vijfploe
gendienst in te voeren op basis van een veertigurige
werkweek, die dan in fasen in enkele jaren kan
worden bekort, al zal dat door de stakers bij Shell
worden afgewezen.
De mogelijkheid van geleidelijke invoering illustreert
dat het wel degelijk mogelijk is het onderhavige
conflict tot een goed einde te brengen. Voorwaarde is
dan echter dat de werkgevers eindelijk eens af
moeten van hun halsstarigge standpunt tegenover de
vijfploegendienst en omgekeerd zouden ook de
werknemers niet meteen het onderste uit de kan
willen hebben. Afleidingsmanoeuvres zoals de Shell-
directie uitvoert lossen echter niets op, maar veroor
zaken mokkende automobilisten en ontevreden
werknemers.
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat. sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon.
Na jaren van experimenteren is Sola er in geslaagd een gouden bestek te vervaardigen;
onze regering zag dezelfde kans schoon met honderd procent lucht.
„De Interparlementaire Unie? Nee,
dat heeft niet veel om de hakken.
Het gaat om het reisje, hé. Daar
wordt hard om geknokt, om mee te
mogen. Degenen die achterblijven,
lopen dan met scheve gezichten
rond."
„Tsja, een praat- en eetcollege. Dan
weet u het wel: een volstrekt vrij
blijvende zaak."
„Een reisbureau voor kamerleden.
Als Je leuke reisjes wilt maken, een
heel eind weg, dan moet je daar lid
van worden."
Reacties als deze voeren de boven
toon als Je in de wandelgangen van
het Tweede-Kamergebouw wille
keurig informeert naar het hoe en
wat van de Interparlementaire
Unie. die dit jaar haar 66e conferen
tie hield in de Venezolaanse hoofd
stad Caracas. De Nederlandse dele
gatie naar de bijeenkomst, die elf
dagen duurde, bestond uit zes
Tweede-Kamerleden en twee sena
toren. Zondag zijn ze teruggeko
men. Gisteren belden we vier van
hen op, om te informeren naar de
ervaringen en, vooral, naar het be
lang van die IPU-conferenties.
Vol argwaan, want voor het maken
van snoepreisjes worden vertegen
woordigers van het volk niet geko
zen. Zeker niet als dat ook nog
gebeurt op kosten van de gemeen
schap. Voor we naar de telefoon
grepen, gingen we eerst eens na wat
die unie eigenlijk inhoudt.
Op papier ziet het er indrukwek
kend uit. „De unie stelt zich ten
doel persoonlijke contacten tussen
leden van parlementen, in nationale
groepen verenigd, te bevorderen en
hen te verenigen in een gemeen
schappelijke actie ter verzekering
en handhaving van de volledige
deelneming van hun staten in het
stevig grondvesten en tot ontwikke
ling brengen van democratische in
stellingen en in het bevorderen van
Internationale vrede en samenle
ving, in het bijzonder door een uni
versele organisatie van naties."
Parlementariërs van 85 landen heb
ben zich inmiddels bij de club aan
gesloten. Club, want het lidmaat
schap is vrijwillig. De afdeling Ne
derland telt volgens secretaris-pen
ningmeester Koops, de griffier van
de Tweede Kamer, een dikke hon
derd leden. Nog niet de helft van de
225 Nederlandse Tweede en Eerste
Kamerleden.
Koops stuurt ieder nieuw Kamerlid
een brief met informatie over de
IPU, waarin wordt gewezen op de
mogelijkheid om lid te worden.
„Het wordt aan de vrije wil van het
Kamerlid overgelaten om dat al of
niet te doen. Ik loop het niet te
verkopen," aldus Koops.
De contributie bedraagt 25 gulden
per Jaar. De regering verstrekt een
jaarlijkse subsidie van een ton.
Koops heeft dus elk jaar zo'n
102.500 gulden in kas, een bedrag
dat praktisch geheel opgaat aan de
reis- en verblijfkosten van de dele
gaties. Vuistregel hierbij: hoe hoger
de kosten, hoe kleiner de delegatie.
Dit keer vergaderde de Interparle
mentaire Unie dus in Caracas. Wat
was nu het belang van de bijeen
komst? De vier delegatieleden die
we opbelden, geven toe dat het be
sprokene „inderdaad wel enigszins
vrijblijvend" is. Alle vier voegen ze
daar met zoveel woorden aan toe:
„maar toch ook weer niet helemaal
vrijblijvend."
Het belangrijkste vonden ze toch de
contacten met parlementsleden uit
andere landen. Mevrouw Wessel
(D'66): „De vele recepties bieden
daar ruim de gelegenheid voor. Ik
heb met Turkse collega's gesproken
over de situatie van de christenen in
hun land en met de Algerijnen over
de levering van vloeibaar aardgas
aan Nederland."
Mevrouw Cornelissen (CDA) is er
zelfs in geslaagd een Keniaans par
lementslid te bewegen „agrarische
inkopen" voor zijn land in Neder
land te doen. „Je kunt dus ook
zaken doen, nou jamensen voor
Zie: Wereldparlement
Nederland interesseren." Zij zegt,
dat ze zelf „een grote enhousiaste-
ling" is voor de IPU. „De vrijblij
vendheid is een nadeel, maar aan de
andere kant een groot goed, omdat
de sfeer daardoor ongedwongen is."
Beide afgevaardigden vinden, dat
het nuttig is voor ieder Kamerlid
om eens een IPU-bljeenkomst bij te
wonen. „Je krijgt een mondalere
blik," aldus Mevrouw Cornelissen.
En mevrouw Wessel zegt: „Ik heb in
Caracas gemerkt, dat wij aan het
Binnenhof soms toch wel met mini-
kwesties, met pietepeuterige din
gen bezig zijn."
Eversdljk (CDA) vindt het belang
groot. „Het is toch een wereldparle
ment. Wat parlementariërs daar uit
spreken, is niet geheel vrijblijvend.
De Nederlandse delegatie heeft
unaniem tegen de resolutie over het
Midden-Oosten gestemd. Dat was
toch wel een daad. De Israëli's wa
ren er dan ook buitengewoon mee
ingenomen."
Mevrouw Haas-Berger (PvdA) wijst
erop, dat de conferenties ook in een
ander opzicht nuttig kunnen zijn.
„De vorige keer hebben wij in een
brief bij de Russen aangedrongen
op vrijlating van een aantal politie
ke gevangenen. Dat heeft effect ge
had. De gevangenen werden twee
weken later vrijgelaten."
Dat is wat anders dan eten en pra
ten. „Dat kun je natuurlijk ook
doen. Maar er is ook in de avond
uren vergaderd. Ik heb tot zaterdag
avond acht uur zitten vergaderen.''
Volgens mevrouw Haas wordt er in
het buitenland ook veel meer in
vloed toegekend aan de IPU dan in
Nederland. „Dat merk je alleen al
aan de ongelooflijke ruzies tussen
een aantal landen."
In het Nederlandse parlement merk
je nooit iets van een vervolg op die
IPU-bijeenkomsten. Volgens me
vrouw Haas komt dat, omdat er
veel zaken worden besproken die in
ons land allang geregeld zijn. „We
hebben nu bijvoorbeeld gepraat
over de rechten van kinderen. Wij
hebben het dan over het recht van
het kind om zelf zijn school te kie
zen, of dokter. Maar voor het gros
van de wereld is dat van geen enkel
belang. Daar praat men over het
recht op voedsel, gezondheid en on
derwijs."
Eversdijk zegt, dat als het goed is,
de fracties gaan bekijken of de uit
spraken van Caracas in de Tweede
Kamer .aan de orde moeten komen.
Mevrouw Cornelissen meent, dat
het één keer is voorgekomen dat de
Kamer over een verslag van een
IPU-conferentie heeft vergaderd.
Koops. die dat moet weten, gebeld.
„Nee, dat is nog nooit gebeurd. Er is
nimmer een sterveling geweest die
naar de congresstukken heeft ge
vraagd."
Volgens Koops zijn de politieke uit
spraken niet de hoofdzaak van de
conferenties. „Het gaat er meer om
dat een Kamerlid dat hooguit een
keer in Spanje op vakantie is ge
weest met collega's uit andere lan
den in contact komt. U begrijpt wel,
dat je op de conferenties het meest
bonte gezelschap van parlementai-
riërs aantreft. Ds mogelijkheden
voor contacten zijn er volop. Er zijn
recepties, trips, ontvangsten, en
ontmoetingen met de Nederlandse
kolonie in het gastland."
Koops zegt. dat de Nederlandse Ka
merleden altijd heel ijverig zijn. „Ze
schrijven zich blauw aan amende
menten." De opgedane ervaringen
sijpelen volgens hem ook wel door
naar de fracties. „De delegatievoor
zitter. dr. De Vries, gaat een stuk
schrijven voor zijn partijblad, de
Nederlander (CHU)."
Wat hebben nu die contacten voor
zin als er naar de volgende IPU-
conferentie totaal anders samenge
stelde delegaties gaan? De Neder
landse club telt ruim honderd leden
en die willen toch allemaal wel eens
bod komen? Mevrouw Cornelissen:
„Er moeten in een volgende delega
tie wel enkele mensen zitten die al
'ns meer zijn geweest. Voor de conti
nuïteit." Mevrouw Wessel: „Het zou
wel goed zijn als er een vaste kern
komt in onze delegaties vanwege de
voortzetting van de contacten."
Eversdijk vertelt, dat hij de gele
genheid te baat heeft genomen om
het hoofdkantoor van ..zeg maar
het Venezolaanse CDA" te bezoe
ken. „De christen democraten heb
ben er de verkiezingen gewonnen
met een programma voor sociale
woningbouw."
„Caracas is een stad van vier mil
joen Inwoners, waar naast mooie
flats enorme krottenwijken zijn. 's
Avonds zag je de lichtjes in die
wijken. Dat was een fraai gezicht,
maar de mensen leven er in erbar
melijke omstandigheden."
De vorige minister van financiën,
Wim Duisenberg, werd wegens zijn
uiterlijk wel de Nederlandse Kenne
dy genoemd. In het kabinet-Van
Agt maakt, met meer recht, de mi
nister van binnenlandse zaken, de
liberaal Hans Wiegel, aanspraak op
dit predikaat. Niet om zijn uiterlijk,
maar om zijn interne benoemingen
beleid.
John F. Kennedy omringde zich als
president met een staf van hyperbe-
gaafde jonge intellectuelen, die in
Washington al spoedig bekend
stonden als ..those brilliant young
men" Wiegel lijkt zich aan dit voor
beeld te willen spiegelen.
In de ruim anderhalf jaar van zijn
ministerschap, heeft hij op enkele
hoge posten van zijn departement
begaafde Jonge mannen benoemd.
De meesten van hen trok hij van
buiten aan, zonder onderscheid
naar partijpolitieke kleur.
De „brilliant young men" van
Wiegel.
1. Mr. dr. L. Brinkman, begin dertig,
politieke kleur onbekend. Was
hoofd bureau van de secretaris-ge
neraal. Benoemd tot adviseur voor
het binnenlands bestuur. Op 1 janu
ari 1980 volgt benoeming tot direc
teur-generaal van het nieuwe direc
toraat-generaal voor binnenlands
bestuur.
2. Dr. Bart le Blanc, Jonge dertiger.
PvdA. Was beleidsadviseur van de
vorige premier. Den Uyl, op het ter
rein van de sociale zekerheid. Be
noemd tot tweede plaatsvervan
gend directeur-generaal voor het
overheidspersoneelsbeleid.
3. J. van Aartsen, dertiger, WD.
Was directeur van de Teldersstlch-
ting, het wetenschappelijk bureau
van de WD, voordien medewerker
van de WD-Tweede Kamerfractie.
Benoemd tot hoofd bureau van de
secretaris-generaal.
4. Drs. Henk Molleman, 44. PvdA.
Was Kamerlid voor de PvdA, voor
dien wetenschappelijk medewerker
politieke wetenschappen aan de
Leidse universiteit. Benoemd tot
hoofd van het nieuwe bureau voor
het minderhedenbeleid. Binnenge
haald wegens zijn deskundigheid in
de problematiek van de etnische
minderheden.
5. Ton Horrevorts, jonge dertiger,
PvdA. Was medewerker van de Ver
eniging van Nederlandse Gemeen
ten. voordien medewerker van de
PvdA-fractie voor zaken van bin
nenlands bestuur. Benoemd tot me
dewerker van het bureau van de
secretaris-generaal.
Volgens het ministerie van binnen
landse zaken zijn binnenkort geen
nieuwe benoemingen te verwach
ten. De open vacatures zijn thans
vervuld. Minister Wiegel lijkt met
dit spectaculaire benoemingsbeleid
te willen onderstrepen dat de tijd
dat binnenlandse zaken bekend
stond als „een stofnest", voorbij is.
Het ministerie trekt, na een periode
van afstoten, weer allerlei nieuwe
taken tot zich, vooral in de sfeer van
de coördinatie. „Er waait een nieu
we wind." zei onlangs een ambte
naar. Aanvankelijk heef( de blik
semcarrière van de Jonge mannen
wel enige wrevel gewekt bij oudere
ambtenaren. „Maar dat is nu voor
bij," zegt de ambtenaar, „de kwali
teit straalt van die Jongens af."
PARLEMENTPARLEMENTAIRPARLEMENTARIËRSPARLEMENTARISMEPARLEMENTEN
lllülllllllllll
Je hebt van die mensen die ritsen
telefoonnummers zo uit hun blo
te hoofd weten. Of autonummers,
of het nummer van hun paspoort
en giropasje. Of die van bekende
personen zomaar titels, voorlet
ters en functies kunnen oplepe
len. Dat is een gave, denken we
dan maar. want de meeste men
sen kunnen dat niet. Die moeten
steeds weer alles nazoeken, of
doen er «naar een gooi naar in de
hoop dat het een goeie gooi is.
Niet helemaal hetzelfde als er
met de pet naar gooien, maar het
resultaat is vaak identiek. Zelfs
persbureaus en kranten hebben
er een handje van. Van dat gooi
en. Fotopersbureaus en fotogra
fen schrijven soms maar wat op
en kranten nemen soms maar
wat over. Haastwerk natuurlijk,
voor beide partijen, maar intus
sen. Wat er dan op de foto en in
de krant staat, is gewoon fout.
Gisteren gaven de ochtendbla
den daar weer een sterk staaltje
van te zien. Bijgaande foto ziet u
voor de tweede keer. want giste
ren stond ie in drie ochtendkran
ten: Trouw, de Volkskrant en De
Telegraaf. Alle drie hadden ze
één of zelfs meer fouten in het
bijschrift, in de meeste gevallen
gemakshalve overgenomen van
de tekst zoals de fotograaf 'm bij
zijn plaat geleverd had.
Eerst de hand in eigen boezem:
„Van links naar rechts de minis
ters Tuijnman (met pijp), Van
Aardenne. Ginjaar, Wiegel en op
de rug gezien, de commissarissen
der koningin Toxopeus en Geert
sema". stond er bij. Fout. Tot en
met Toxopeus is alles in orde,'
maar in de staart zit het venijn.
De man tussen Tuijnman en
Toxopeus is niet Geertsema.
maar oud-minister van defensie
H. J. de Koster. Geertsema was
wel daar, op de VVD-partijraad,
maar niet hier, aan ae tafel. En
hóe komt zo'n fout er dan in? Zo
stond ie achterop de foto van het
„Nationaal Foto Persbureau" en
zo is ie in de haast overgenomen;
bovendien lijken de heren De
Koster en Geertsema. van ach
teren tenminste, echt wel wat op
elkaar.
Op de foto die de Volkskrant
•geplaatst heeft (van Studio
Friedlander) zit maar één van de
heren (Toxopeus) met zijn rug
naar de camera en dat is dan ook.
om het zo maar eens te zeggen, de
enige foute heer in het gezel
schap. Want wat schreef de
Volkskrant? „Op de rug gezien
Geertsema". Ook fout van de fo
tograaf overgenomen, al heeft de
krant nog enige moeite gedaan
om een paar schoonheidsfoutjes
van de fotograaf te verbeteren:
Van Ardenne werd Van Aarden
ne. zoals het hoort, Tuynman
werd Tuijnman, ook goed. Alleen
De Koster werd Koster en dat is
er weer helemaal naast.
De enige die niet in het foute
foto-bijschrift getrapt is, is De
Telegraaf. Die had netjes de he
ren De Koster (met alleen de
voorletter H, maar alia), en Toxo
peus. maar is er weer op een
andere manier ingetuind: de
naam van minister Tuijnman
nam het blad met de y van de
foto over, terwijl de afdeling
voorlichting van 's ministers mi
nisterie (verkeer en waterstaat)
ons verzekert dat het echt een ij
moet zijn. Wel moeilijk na te
gaan trouwens, want het naslag
werkje met de namen van alle
regeerders en parlementariërs
dat de kranten er op na houden
(Parlement en Kiezer, een soort
almanak van en voor het parle
ment) spelt de naam één keer als
ir. D. S. Tuijnman. en verderop
nog eens als Tuynman. Zoek
maar uit.
Voor alle duidelijkheid zetten we
er een klein plaatje bij van de
minister met pijp en zijn voor een
ander versleten buurman. De
man met het witte achterhoofd is
dus echt de heer De Koster. En
de man met pijp heeft echt een
„lange ij" in zijn naam. die wel
net zo vaak met een „Griekse y"
geschreven zal worden als er
„mr" voor de naam van onder
voorzitter M. W. Schakel van de
Tweede Kamer gezet wordt, een
titel die deze oud-leraar nooit
verworven heeft, maar dat doet
zelfs zijn eigen AR-partijkrant
Nederlandse Gedachten (in het
laatste nummer) nog verkeerd.
En dan ten overvloede. Trouw is
nooit „De Trouw" geweest, zoals
Je vaak hoort en op enveloppen
ziet. Dat klinkt Trouw-mensen
net zo gek in de oren als hoofdre
dacteur Jenze de Tamminga.
„Ik ben een zieke, oude vrouw en
zou zo ontzettend graag mijn
zoon nog terugzien. Alsjeblieft,
help een bejaarde moeder die al
zo lang óp is van angst en zenu
wen, om haar enige kind terug te
krijgen. Laat me tenminste iets
horen".
Met deze noodkreet probeert de
71-Jarige Westduitse Elisabeth
Besuch de Italiaanse bende te
vermurwen, die een Jaar geleden
haar enige zoon Peter (35) uitzijn
huls in Olbia in het noorden van
het eiland Sardinië heeft ont
voerd. De bende eiste 2'/. miljoen
gulden losgeld, wat mevrouw Be
such niet had. Vrienden en fami
lie hebben met grote moeite een
deel van het kapitaal bij elkaar
weten te schrapen en dat via tus
senpersonen in handen van de
bende gespeeld, maar Peter Be
such is niet vrijgelaten. De Sar-
dijnse politie is er van overtuigd,
dat de ontvoerde toen al niet
meer in leven was, maar de moe
der wil daar nog niet aan Ze
hoopt, dat haar oproep via het
Italiaanse persbureau Ansa de
bendeleden bereikt en dat ze als
nog een levensteken van haar
enige kind krijgt.
ling in een ziekenhuis. Vraagt de
een: „Hé. wat moet jij hier?" Het
andere jongetje vertelt dat hij
een foto moet laten maken, waar
op het eerste zegt: „Wat gek, dat
doet mijn vader altijd zelf in de
vakantie, die heeft zelf zo'n
ding".
(Uit Singel 88. personeelsblad
van het Diakonessenhuis Leeu
warden)
Moedertje Pas twaalf jaar is ze
en daarmee de Jongste moeder
van heel West-Dultsland Ze heet
Eva en kreeg in München een
zoontje van acht pond. Wie de
vader is wil ze niet zeggen, maar
haar moeder twijfelt er niet aan
dat haar dochtertje hem in een
discotheek heeft opgedaan.
VierllnQ De drie meisjes en een
jongen, samen de eind vorige
week in het Franse Orange gebo
ren vierling van mevrouw Josette
Redouin vormend, maken het
goed. De baby's die elk bijna 3":
pond wegen, zijn twee maanden
te vroeg geboren. De moeder is
met een hormoonpreparaat be
handeld.
Twee jongetjes zitten in de
wachtkamer van de rontgenafde-
