Taken voor reumapatiënt
Tekening van een lezer
vroeger was niet alles beter
-1
r Commentaar
eerste ronde
school van de ouders
Landelijke bond houdt zijn eerste manifestatie
Arbeidsongeschikten
grootst in aantal
in probleemgebieden
gelukkig
niet welkom
verraden
duitse bobby's
wèg tanden
)ag 21 september 1979
BINNENLAND
trouw/kwartet
5
it Van Aardenne van eco-
:he zaken heeft met het eer-
ïl van zijn energienota een
ieus werkstuk aan de Tweede
i gestuurd. Ambitieus, maar
het wel goed te bedenken
Kamer zelf de minister heeft
:en manen ernst te maken met
iebesparing. Te zeer had de
het afgelopen jaar de in-
achter gelaten, dat voor hem
taring slechts één doel had: het
Stellen van de olievoorraden op
vertrouwde peil, zodat er de
seinende winter geen problemen
pei «Jen opdoemen bij de brand-
u11" [voorziening. Maar dat is beleid
korte termijn een niet verder
Op de landelijke manifestatie zaterdag in Hoe
velaken, die de Nederlandse bond van reuma
patiëntenverenigingen houdt, worden zon
twaalfhonderd mensen verwacht. Het is voor het
au
ken dan de neus lang is.
ri 1 is toen de Tweede Kamer
no reest die de minister het idee
1 i een energiebesparingswet aan
hand deed met het doel op
?zli gere termijn. Een aanmerkelijk
riu erpere besparing dan vijf pro-
t te bereiken. Zo'n alles omvat
te! de besparingswet acht de minis-
s i niet gewenst, maar verheugend
dat hij wel wil werken in de
iting van wettelijke voorschrif-
en verplichtingen. In een toe-
i in ting op zijn nota schrijft de
De lister over „een aanbrei-wetge-
g" dat wil zeggen: nu een
el zo, later een voorschrift zo.
b is mooi, mits de minister deze
in Idspraak niet wil gebruiken om
5 ft e gemoedelijk te kunnen optre-
i bij het invoeren van dwingen-
dre maatregelen. Te lang al duurt
nd situatie, dat vrijwel alle be-
inde ketels van centrale verwar
mt] igsinstallaties (ook die in de
?n. lingen) tot de grootste energie-
wo spillers behoren. Al lang be-
geltten de consumentenorganisa-
de invoering van zuiniger ke-
op de markt (en die zijn er)
nat ar eerst nu spreekt Van Aar-
~T. ne over „hogere eisen voor het
>krendement" van zulke ketels,
■kei er zo'n bekering dient alom
af vugde te heersen, ongeacht het
lIÜJ"stip waarop zij plaats grijpt,
f en we daarom met deze consta-
ig volstaan.
Vreugde dient ook te bestaan over
de aankondiging van voorschriften
voor de isolatie van nieuwe wonin
gen. Terecht beschouwt het kabi
net de warmte-isolatie van wonin
gen en gebouwen als pijler van het
besparingsbeleid. Aan besparing
je moet niet moe worden dat
steeds weer te onderstrepen is
menig voordeel verbonden. Min
der uitputting van energiebronnen
is niet alleen „ons voordeel" (dus
in het belang van de rijke landen
van het westen), maar ook en
vooral in het belang van de Derde
Wereld, waar industriële ontwik
kelingen op gang komen.
Mooi is ook (al was het alleen
maar omdat het de mensen kan
motiveren om mee te doen) dat
ieder de resultaten van besparing
in zijn eigen budget kan terugvin
den, maar bovenal: besparing
biedt de Nederlandse samenleving
een uiterst belangrijke tijdwinst,
die kan worden benut om na te
denken en te komen tot een wel
overwogen besluit over de mogelij
ke toepassing van kolen en kerne
nergie op grote schaal.
Beide kolen en kernenergie
hebben heel wat min-punten. Ze
zijn gevaarlijk en met name kerne
nergie boezemt veel mensen angst
in. Aan beide bronnen zal minister
Van Aardenne nu het vervolg van
zijn energienota wijden. In feite
heeft de minister (en dat moet bij
alle voldoening toch ook geconsta
teerd worden) nu het makkelijkste
werk gedaan. Want wie is er tegen
besparing: wie ziet er niets in de
ontwikkeling van alternatieve
energiebronnen als zon en wind,
die de minister nu althans in de
sfeer van onderzoek toch seri
eus neemt?
Nee, het zware en waarschijnlijk
meer controversiële werk wacht de
minister nog. Maar die constate
ring mag natuurlijk geen reden zijn
om niet blij met deze eerste zo
goed verlopen ronde te zijn.
is niet verbazingwekkend, dat
4VVD in haar nieuwe beginsel-
gramma haar voorkeur voor
openbaar onderwijs wil schrap-
Verbazingwekkend is eigen-
alleen maar, dat zij dat nü pas
t en dat een zich liberaal noe-
ide partij in haar programma
dergelijke voorkeur jarenlang
ft gekoesterd als gold het een
tbaar relict uit een ver en roem-
verleden.
de toelichting zou je kunnen
naken, dat de WD deze nieu-
open opstelling vooral gekozen
<loift ter wille van de vele (meestal
uwe) leden. Zij liepen met
uldgevoelens ten opzichte van
partij rond, omdat zij andere
alen koesterden dan „eenheid"
.onverdeeldheid". Zo'n toe
ting klinkt wat opportunistisch.
lidafrikaner hoeft Nederland niet uit
:afRECHT (ANP) De Zuidafri-
blanke dienstweigeraar Athol
lamfrill mag ons land niet worden
stop gezet zolang niet tot in hoogste
tantie is beslist over zijn verzoek
een verblijfsvergunning als vluch-
of als vreemdeling met een
enoemde B-status,
e-president mr C. Laan van de
'itbank in Utrecht heeft dit giste-
bepaald in een kort geding dat
Till had aangespannen tegen de
at der Nederlanden, toen hij eind
iee maand van de vreemdelingen-
eerst dat deze bond, die in maart van dit jaar in
betrekkelijke stilte werd opgericht, zo in de
openbaarheid treedt. Dat er nogal wat schort
aan de positie van de reumapatiënt en dat het
hoog tijd wordt, dat deze voor zijn belangen
opkomt, blijkt wel uit het gesprek met mevrouw
D. Verstegen, secretaris van de bond.
door Kees de Leeuw
DEN HAAG De roep om meer mondigheid ook of vooral
In gezondheidszorg en hulpverlening heeft de laatste jaren
de reumapatiënten beslist niet onberoerd gelaten. In tal van
plaatsen werden werkgroepen gevormd en verenigingen opge
richt, terwijl er al sinds 1973 in Rotterdam een Nederlandse
stichting van reumapatiënten bestaat. Al die activiteiten zijn
nu gebundeld In de Nederlandse bond van reumapatiëntenve
renigingen, die zich vooral zal bezighouden met het op lande
lijk niveau behartigen van de belangen van deze patiënten.
Naar schatting zijn er ln Nederland
zo'n 500.000 mensen die reumapa
tiënt zijn, wat neerkomt op ongeveer
vier procent van de bevolking. Daar
mee is echter eigenlijk nog weinig
gezegd, want er zijn wel 120 verschil
lende vormen van reuma. Of zoals
mevrouw Verstegen het zegt: „Er zijn
■et zoveel soorten reuma als er pa
tiënten zijn".
Dat op zich maakt het al moeilijk om
aan belangenbehartiging te doen,
want elke groep van patiënten heeft
zo haar eigen wensen en verlangesn.
Toch is het goed, dat er nu een lande
lijke koepel is gekomen, waarbij de
plaatselijke verenigingen zich kun
nen aansluiten (met behoud van ei
gen zelfstandigheid), omdat er dan
tenminste op landelijk niveau een
gesprekspartner is. Niet alleen voor
artsen en reumatologen, maar ook
naar de overheid toe, die zich immers
bezighoudt met tal van regelingen en
voorschriften, waar ook reumapa
tiënten mee te maken hebben.
ding aan het afnemen is en dat is al
heel wat, als je weet dat bij het vijf
tigjarig bestaan van deze vereniging
in 1972 voor het eerst ook enkele
patiënten op het symposium het
woord mochten voeren. In die tijd
ook gingen de reumapatiënten zich
meer roeren met als doel zelf probe
ren iets te doen aan de eigen situatie
en die van anderen. De zelfhulp deed
haar Intrede en kennelijk niet zonder
resultaat.
Naast het stimuleren van plaatselijke
activiteiten wil de bond zich vooral
gaan richten op het geven van goede
voorlichting ook aan het publiek
het contact onderhouden met andere
patiëntenverengingen en het uitge
ven van een eigen blad. Het gaat ook
om een uitwisseling van gegevens,
niet alleen tussen patiënten onder
ling, maar ook tussen patiënten en
hulpverleners, want daaraan ont-
breekt het nogal eens.
13
Overleg
maar onze blijdschap is zo groot,
dat wij daar niet eens over vallen.
Er zullen toch ook nog wel tien of
vijftien rechtvaardige en principië
le liberalen zijn om wier wille de
WD nu uitbundig geprezen mag
worden; liberalen die het voor al
les van de eigen verantwoordelijk
heid en zelfwerkzaamheid van het
individu verwachten en dus daar
om ook voor het onderwijs van
hun kinderen niet opeens hun ver
trouwen op de overheid vestigen,
maar verantwoordelijkheid nemen
voor het stichten en beheren van
eigen scholen van de ouders.
Het is een late erkenning, dat de
liberalen in de schoolstrijd aan de
verkeerde kant hebben gestaan.
Ook over deze bekering past
slechts vreugde, alom.
Mevrouw Verstegen, zelf sinds 1972
reumapatiënte, vertelt dat ondanks
dit alles het overleg tussen de werk
groepen (die moesten worden omge
zet in een vereniging) en de stichting
toch vrij vlot verlopen is. Het uitein
delijke resultaat ls een bond met een
bestuur, dat uit negen reumapatiën
ten bestaat, die letterlijk aan den
lijve ondervinden wat het is om met
reuma te moeten leven. Ook met de
Nederlandse vereniging tot reuma
tiek bestrijding, waarin de medische
deskundigen zitten, bestaan goede
contacten. De bond heeft het lid
maatschap aangevraagd en het ziet
er naar uit, dat er drie patiënten
alsnog in deze ledenraad zullen wor
den opgenomen.
Ook dat ls een teken dat de bevoog-
Informatie
In de gesprekken met hulpverleners,
die beroepshalve met reuma te ma
ken hebben, komt de informatie niet
van één kant. De patiënten vragen
van de deskundigen niet dat zij alles
weten. Dat kan ook niet, maar pas als
men wederzijds onzekerheden mag
tonen, kan er een echt gesprek zijn en
verder worden gewerkt.
Mevrouw Verstegen: „Om de ziekte
zo goed mogelijk te bestrijden en
dat is op zich al moeilijk, omdat men
nog maar zo weinig weet over het
ontstaan moeten patiënt en arts
elkaar helpen. Hulpverleners hebben
vaak een grote kennis van de ver
schillende aspecten van reumatische
ziekten, maar de patiënten hebben
een schat atin kennis uit eigen erva
ring. ZIJ moeten zich ervan bewust
zijn (of worden), dat zij die kennis
moeten Inbrengen".
Mevrouw D. Verstegen: „We staan nog maar in de kinderschoenen"
Foto: Rob HrndrlkM
Zij wijst op de ervaring van het lijden
aan reuma die patiënten hebben. Van
reuma in het gezin, in het werk, in de
vrije tijd, van het leven met medicij
nen, van de handicap en de ervaring
van vele onzekerheden die samen
hangen met het voorschrijden van
reuma „Soms een ervaring dat reu
ma valt te „overwinnen" en dat alles
kan een belangrijke bijdrage zijn in
de reumabestrijding en ook in de
zorg".
Dat de reumapatiënt al niet eerder
tot een bepaalde vorm van actie is
overgegaan, hangt ook samen met de
pijn, vermoeidheid en handicaps die
deze patiënten hebben en die het
voor velen moeilijk maken naar bui
ten te treden. Mensen die van de hulp
van andere afhankelijk zijn, zijn bang
om taken op zich te nemen. Daar
naast zijn er ook reumapatiënten
voor wie het een tweede natuur ls
geworden om het aan anderen over te
laten alles te regelen Sommigen ge
ven snel het werk uit handen, omdat
zij denken dat die het beter en sneller
kunnen en het ls bepaald niet een
voudig een dergelijk patroon los te
laten.
Emancipatie
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam Naam en adres aan de achterzijde
vermelden Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon
dienst ln Driebergen vernam dat hij
binnen anderhalve dag Nederland
moest verlaten of anders op een vlieg
tuig naar Zuid-Afrika zou worden
gezet.
Mr Laan vindt, dat staatssecretaris
Haars in leder geval op basis van het
vage rapport dat een ambtenaar van
de vreemdelingendienst in Drieber
gen had opgesteld, „niet ln redelijk
heid" tot uitzetting heeft kunnen be
slissen.
SuBStbl£ voor de
ANTI- ROOK
CAKëAAME j|. fS0.000
subsidie voorde
bestrydltjc. van
DRANKMISBRUIK j.1. -j.so.000
subsidié voorde
bevordering.
VAN MET OPENBAAR
VERVOER fl. X.SOO.OOO
INKOMSTEN UIT
DE ACCyNSE N OP
ROOK ARTIKE LÉN,
STERKE DRANK EN
BENZINE
fl. 3.000.000
een OPMERKELIJK detail uit de BEGROTING
De emancipatie van de reumapa
tiënt staat dan ook nog aan het begin,
ondanks het floreren van tal van ver
enigingen op plaatselijk gebied. Toch
is het belangrijk dat steeds meer het
besef doordringt, dat reumapatiën
ten het zelf moeten doen. Ze hebben
niet alleen hun eigen capaciteiten,
maar hét gaat ook in de verenigingen
(en ln de bond) om de bijzondere
ervaringen van de patiënten zelf. Ver
der kan een reumapatiënt op deze
manier levensvreugde en zelfbevesti
ging vinden.
Mevrouw Verstegen: „We hopen echt
dat door dit alles de reumapatiént
wat mondiger wordt, ook tegenover
de artsen van wie sommigen de acti
viteiten zacht gezegd nu niet van
harte toejuichen. Je kunt dan gissen
naar de redenen. Misschien zijn ze
bang dat ze van hun voetstuk worden
gestoten, maar dat is onzin, want we
willen echt niet op de stoel van de
„deskundigen" gaan zitten. Wel zijn
we van mening, dat ook de patiënt
zijn eigen inbreng hoort te hebben,
want het gaat om zijn behandeling
We streven er dan ook naar. dat hier
meer openheid over komt en dat de
reumatologen allemaal achter ons
gaan staan".
Ze vertelt overigens, dat er veel voor
uitgang is geboekt in de chirurgische
behandeling van bepaalde vormen
van reuma. Zo kunnen bij vergroeide
handen en/of vingers rubber ge-
wrlchtjes erin worden geplaatst, ter
wijl men ook bij kunstheupen en -
knieën ln een vergevorderd stadium
verkeert". Daar valt heel veel mee te
doen. maar persoonlijk vind ik wel
dat een chirurg van tevoren duidelijk
een patiënt moet vertellen welke
voor- en nadelen er kunnen zitten aan
een dergelijke ingreep. Mijn Indruk ls
dat dat niet altijd in voldoende mate
gebeurt en dat is jammer, wanth het
kan teleurstelling voorkomen."
Onderzoek
De secretaris van de bond houdt ver
der een krachtig pleidooi voor meer
onderzoek, want „we weten nog altijd
heel weinig van „wat reuma is en hoe
deze ziekte kan worden genezen" en
dat is toch wel enigszins ontmoedi
gend. Ik vind dat er meer kan gebeu
ren". Zij staat hierin niet alleen, want
ook een vooraanstaand reumatoloog
als prof. dr A. Cats (academisch zie
kenhuis Leiden) is van mening dat er
meer geld voor research moet komen.
Mevrouw Verstegen toont zich verder
voorstander van een verplichte reglsr
tratle van nieuwe reumapatiënten
door artsen. „Dat lijkt ons als bond
alleen maar wenselijk, want daar kan
een overheid haar beleid op afstem
men. Naast onderzoek zijn ook zaken
als preventie en psychosociale bege
leiding erg belangrijk".
Het is duidelijk dat er door de Neder
landse bond van reumapatiëntenver
enigingen nog veel gedaan zal moe
ten worden. ..We staan nog maar ln de
kinderschoenen", aldus mevrouw
Verstegen, maar één ding staat bij
ons voorop we willen geen bond zijn
van de harde acties met spandoeken
en bezettingen en hopen dan ook
binnen de grenzen van het redelijke
te blijven en zo onze doelstellingen te
realiseren"
Van een onzer verslaggevers
GRONINGEN In gebieden met een
grote werkloosheid blijken arbeids
krachten sneller te worden afge
keurd. In een provincie als Groningen
is het aantal arbeidsongeschikten
(eind 1977) niet minder dan 21.500
mensen, wat neerkomt op 11,6 pro
cent van dé beroepsbevolking. Dat is
twee keer zoveel als het percentage
werklozen.
Dit meldt het Economisch Technolo
gisch Instituut Groningen (ETIO) ln
het jaarverslag 1978. Het keuringsbe-
leld ls blijkbaar dusdanig dat iemand
eerder „volledig arbeidsongeschikt"
wordt verklaard als hij minder kans
heeft om weer werk te krijgen In feite
is hier sprake van een vorm van ver
borgen werkloosheid.waarvan de
omvang zonder nader onderzoek niet
kan worden vastgesteld, aldus het
ETIO Overigens is ln heel Nederland
het aantal mensen dat WAO- of AAW-
uitkeringen krijgt sterk toegenomen.
Het ls echt niet waar dat „vroe
ger" alles beter was. In een som
bere bul heb Je wel eens de nel-
ging om een hoop voorbije din
gen te idealiseren en gemakshal
ve maar te vergeten hoeveel men
sen het toen echt beroerd had
den. Het ls nog niet eens zó lang
geleden, dat een huismeester van
een bejaarden- en verpleegtehuis
zich in het tijdschrift De Bejaar
den (de eerste Jaargang, nu vij
fentwintig Jaar geleden) beklaag
de over de krankzinnige hoeveel
heid werk die hij moest verzet
ten. De arme man liep ook de
benen uit z'n lijf.
Hij was, schreef hij, huismeester
ln een gemeentelijk tehuis voor
Ouden van Dagen. Daar verzorg
de hij (vermoedelijk met zijn
vrouw, maar dat komt er niet
helemaal uit) negenentwintig
oudjes (zo noemt hij ze) van wie
een groot deel invalide; van de
laatste groep waren er vijftien al
boven de tachtig. Een verpleeg
hulp kon er blijkbaar niet af,
want die was er gewoon niet: „Ik
heb een dienstbode voor dag en
nacht en een dagmeisje tot 's
middags 2 uur en een naaister 1
dag per week. Het huls telt tien
kamers, bulten 7 slaapkamers
groot en klein. Alles moet apart
bediend worden, want er is geen
conversatiezaal. Dus hebben wij
veel werk te verrichten. De zelf
doe de keuken, koken enz. Wij
hebben aan het bestuur om meer
hulp gevraagd maar het bestuur
ls van oordeel dat wij hulp ge
noeg hebben. Dus kom lk met de
vraag of er voldoende hulp aan
wezig ls. Ik denk van niet. Hoe
denken Jullie daarover. Wij heb
ben de was ook aan huls van al de
mensen, daar gaat niets van de
deur uit en alle kousen te stop
pen van al die oudjes".
Eén dienstbode dus, die waar
schijnlijk overdag noch 's nachts
een minuutje voor zichzelf had.
een hulpje voor halve dagen en
één keer ln de week een naaister
die de handen wel vol gehad zal
hebben met het stoppen van zo
veel kapotte kousen. Met zo wei
nig hulp kun je nauwelijks méér
doen dan negenentwintig oude
tot zeer oude en soms hoogbe
jaarde Invalide mensen min of
meer op tijd een hap eten in de
mond ^toppen en zorgen dat ze zo
mogelfik allemaal ln en uit bed
komen. Dat vond „De Bejaar
den" een kwart eeuw geleden
ook. Weliswaar hield het blad een
slag om de arm („een gedegen
antwoord eist ln een geval als het
onderhavige een gedegen onder
zoek"). maar het achtte het wel
bij voorbaat „onaannemelijk, dat
deze weinige werkkrachten ln
staat zouden zijn op verantwoor
de wijze het eten te verzorgen,
alles rein en heel te houden, de
bejaarden wekelijks te baden en
de invaliden, zwakken en zieken
de bijzondere zorg te geven, wel
ke deze nodig hebben. En dat
alles betreft nog alleen maar de
lichamelijke verzorging. Van eni
ge culturele of geestelijke zorg
zal ln dit geval wel geen sprake
zijn".
Gelijk had het blad: ln dit geval
waren niet alleen de huismeester
en zijn medewerkers de dupe van
de schraperigheid van het be
stuur, de patiënten waren er min
stens even zielig aan toe. Volhou
den maar. raadde het blad de
arme huissloof aan. en blijven
vragen om een verpleeghulp.
Meer kon het blad ook niet doen.
want een regeling waarop de
huismeester een beroep wilde
doen, bestond nog niet. En dus
kan menigeen nog zoveel kritiek
hebben op de c.a.o.'s vandaag de
dag, zo slecht als ln die „goeie
ouwe tijd", toen die c.a.o.'s er nog
nauwelijks waren, heeft niemand
het gelukkig meer.
Het jongetje Lee, een te vroeg
geboren Engelse baby, is hier
pas een week oud, maar groeit
als kool. Hoe dat komt? „Vooral
doordat hij gelukkig is", segt dr
Martin Richards, die aan de uni
versiteit van Cambridge een on
dersoek leidt naar het verband
tussen de groei van te vroeg ge
boren baby's en lamswol. Want
wat maakt zo'n kleintje geluk
kig? Het lamswollen dekentje
waar het op ligt, beweert dr Ri
chards: „Op lamswol zien ze er
tevredener uit en ik kan me ook
goed voorstellen dat het voor
een baby geen pretje is om in een
couvense op de nogal harde ka
toenen lakens te liggen". De ba
by's huilen minder, slapen beter
en groeien harder, zegt hij. De
baby's die op een ziekenhuis la
kentje lagen, bleken na één dag
20 gram aangekomen te zijn, die
op lamsvachtjes 30 gram. Ook
voldragen baby's zouden zich
lekkerder voelen op zo'n vachtje,
maar dat geven we dus alleen
door op gezag van die Engelse
arts die overigens nog lang niet
klaar is met zijn ondersoek.
Voor de tweede keer hebben oud
president Nlxon en zijn vrouw
Pat hun neus gestoten toen ze
een luxe appartement ln New
York wilden kopen. Eerst was het
een topetage van negen vertrek
ken ln de Madison Avenue, waar
voor ze anderhalf miljoen gulden
over hadden. Maar de medebewo
ners van het complex protesteer
den zo heftig tegen de komst van
het echtpaar, dat de Nlxons zich
terugtrokken. Omdat ze toch
graag terug willen naar de stad
waar ze tot Nixons verkiezing tot
president (1968) hebben ge
woond, hebben ze nu geprobeerd
op de beroemde Fifth Avenue,
waar ze voor naar gezegd
wordt twee miljoen gulden een
appartement met twaalf kamers
op de kop konden tikken. Ook
daar hetzelfde liedje: de medebe
woners willen het niet, tenzij de
Nlxons hun bewakers wegsturen
die volgens de bewoners Inbreuk
op hun rustige leven maken Ze
hebben er zelfs een rechtszaak
van gemaakt. De Nixons brengen
momenteel een bezoek aan
China
Danser Leonid Koslow van het
Boisjoi-balietgezelschap. die
een paar weken na zijn collega
Alexander Oodoenow deze
week met zijn vrouw Valentlna ln
Amerika politiek asiel heeft ge
vraagd, zou verhinderd hebben
dat Bolsjol-ballerina Loedmilia
Semenyaka ook naar het Westen
kon overlopen. Volgens het dag
blad Daily News had de ballerina
daartoe al besloten voordat het
Bolsjol ballet zijn toemee op 1
augustus door de Verenigde Sta
ten begon. Op een party ln New
York zou Koslow haar plannen
hardop doorverteld hebben,
waarop de ballerina huilend het
feest verliet. Sinds die dag werd
ze streng bewaakt en zijn bijna al
haar rollen door collega-danse
ressen overgenomen Koslow
heeft Loedmilia waarschijnlijk
verraden om de aandacht van
zichzelf af te lelden, aldus Daily
News
Er dreigt een klein oorlogje bin
nen het Londense politiekorps
de ..bobby's krijgen nieuwe uni
formjassen, maar een flink aan
tal van hen weigert ze aan te
trekken omdat de Jassen uit
Duitsland komen en de welge
raars als manschappen van het;
Britse leger ln de laatste oorlog al
genoeg ellende van Duitsland
hebben ondervonden, zeggen ze.
Omdat Engeland als lid van de
Europese Gemeenschap ver
plicht is de inschrijving op grote
orders ook voor fabrikanten uit
andere (EG-)landen open te stel-
len. moest het een Westduitse
firma als snelste en goedkoopste
leverancier accepteren. Zodoen
de zullen de politiemannen van
Londen niet onder de Duitse jas
sen uit kunnen.
Het zal Je maar gebeuren: een
vtouw staat nietsvermoedend in
de bus in het centrum van Lima.
de hoofdstad van Peru, als Ineens
een man haar met veel goud be
werkte valse tanden uit haar
mond rukt en uit de bus springt
De bestolene had nog genoeg el-
gen tanden over om de politie
verstaanbaar te kunnen vertellen
dat ze net gaapte toen de dief zijn
slag sloeg.
