Caro van Eyck de grootste
tragedienne van haar tijd
Een operette in taal
Filmmarathon
in Amsterdam
Educatieve filmweek i
met overvol prog ram m;
Jaap van Zweden solist
in concert Mendelssohn
Buchbinder overtuigend in Griegs pianoconce
Een uitgesproken toneelpersoonlijkheid
Theater speelt Wilde's Het belang van Ernst
Festikon '79 in Hilversum
MAANDAG 17 SEPTEMBER 1979
KUNST/RADIO/TELEVISIE
door André Rutten
Caro van Eyck was zestig Jaar, toen
zij tn de winter van 1975/1976 op de
televisie verscheen als OttUle
Dercksz. een broze, uitgeteerde
vrouw van ln de negentig, die uiter
lijk gelaten, maar met verborgen on
geduld. als een nasmeuiend vuur, op
haar einde wachtte.
Dat was ln de zevendelige televisiese
rie, die Walter van der Kamp ge
maakt had naar Louis Couperus' ro
man „Van oude mensen, de dingen
die voorbijgaan". Caro van Eyck 27
november 1915 ln Batavia geboren
speelde toen al bijna veertig Jaar
sinds september 1936 toneel ln een
rijk geschakeerde loopbaan, waarvan
verschillende grote rollen ln het ge
heugen bewaard zijn gebleven.
Want zij heeft van Jongs af aan een
zeer sterke expressiviteit gehad, ge
markeerd zowel door haar mimiek en
haar gebaren als door haar stemge
bruik. Maar eigenlijk nooit ben Je
haar zo nabij geweest als toen zij
Ottllle Derkcksz was, omdat de tele
visiecamera's haar van zo nabij lieten
zien. Vooral ln de Intimiteit van haar
samenzijn met de oude Takma, ge
speeld door Paul Steenbergen en
soms ook met de oude dokter Roe-
lofsz van Joan Remmelts. De drie
oude mensen, die samen wachten tot
de dingen van vroeger, die ln hun
kinderen en kindskinderen nauwe
lijks naspeurbaar doorwerken, einde
lijk echt voorbij sullen zijn gegaan.
Echt één
Als Je gewend bent naar toneel te
kijken, bleef Je Je toch altijd enigszins
bewust, dat Je naar de actrice Caro
van Eljck zat te kijken, die Ottllle
Dercksz speelde, maar Ik denk dat
het Je dan des te sterker raakt, wan
neer Je ervaart dat die twee persoon
lijkheden echt één worden. Dat ge
beurde hier, en daarom keek Je er met B T6U k
Ingehouden adem naar.
baren, mimiek en stemgeluid ver
groot worden. Dat kun Je op een
bewust theatrale manier doen. met
sterke vergrotingen, waar Albert van
Dalsum van hield. Je kunt het ook
doen op een ogenschijnlijk Ingetogen
manier, waarin de lichamelijke uiter
lijkheden klein lijken, natuurlijk, en
de spanning wordt opgeroepen door
een Intensiteit van spelen. Dat werd
wel ..underacting" genoemd, een spe
cialiteit van de verschillende Haagse
toneelgezelschappen waarbij Caro
van Eyck haar carrière begonnen ls
(1936-1950). en waar zU dus ln die
Haags genoemde stijl ls Ingegroeid.
Maar ln de Van Dalsumstljl was zij
evenzeer sterk. Twee Jaar heeft zU bij
zijn Amsterdams Toneel Gezelschap
gewerkt, tot dat ln 1953 ophield te
bestaan.
Dat zoiets op het toneel ook kan heeft
ook Caro van Eljck meermalen doen
ervaren. Maar daar gebeurt het met
andere middelen. Omdat het publiek
op een grotere afstand zit dan ln de
hulskamer bij de televisie moeten ge-
Voor Van Dalsum was dat ln zekere
zin een breuk ln zijn carrière, voor
Caro van Eljck eigenlijk ook. HIJ
werd officieel „gast" van alle Neder
landse gezelschappen, speelde het
eerste seizoen bij Theater, kwam
daarna vast bij de Haagse Comedie
„waarin Ik mij moest voegen ln een
andere stijl van spelen dan lk gewend
was".
Caro van Eljck speelde ook eerst één
seizoen bij Theater, daarna vier sei
zoenen bij het Rotterdamse Toneel
van o.a. Jan Teullngs, Bob de Lange
en Ton Lutz, ging ln 1958 weer naar
Theater, en verhuiJde ln 1962 met de
artistieke leiding daarvan Rob de
Vries, Ellse Hoomans en Richard
Flink mee naar Rotterdam, waar
zij het Nieuw Rotterdams Toneel be
gonnen. Haar laatste vaste gezel
schap werd ln 1964 Karl Guttmanns
Ensemble, dat ln 1968 door de komst
van Ton Lutz naar Eindhoven ver
vangen door Globe.
Onderscheiding
Je zou kunnen zeggen, dat zij voort
durend gezocht heeft naar een eigen
huls, maar als zij het gevonden had
werd het ln zekere zin afgebroken. Zij
was daardoor ook tot een krachtige,
maar enigszins op zichzelf staande
toneelpersoonlijkheid uitgegroeid.
Wat benadrukt werd door de toeken
ning ln 1959 van de Theo Mann Bouw
meester Ring, toen de enige grote
onderscheiding, die een actrice kon
worden toegekend, daarvóór gedra
gen door Else Mauhs en oorspronke
lijk door Theo Mann-Bouwmeester.
HIJ stempelde een actrice tot de
grootste tragedienne van haar tijd.
In haar Jonge tijd had zij de lucht
geest Arél in Shakespeare's De
storm" gespeeld. In Den Haag o.a.
Lavinla In O'Neills „Rouw past Elec-
tra", ln haar eerste Rotterdamse
periode de titelrol In Euripides „Me-
deia". ln Arnhem Klytalmnestra in
Euripides' „Iphigeneia in Aulis", Sa
rah, de vrouw van Job ln MacLeish'
met Ellse Hoomans samen de
twee oudere vrouwen in Lilian Hell-
manns „De kleine Vossen", bij En
semble de grote vrouwenrollen In Pi
randello's „Het leven dat lk je gaf" en
ln Hauptmanns „Voerman Hen
schel". en bij het Nieuw Rotterdams
Toneel de voedster in Euripides
„Hyppolytus".
Haar veertigjarig Jubileum heeft zij
ln 1976 gevierd met solotoneel, ge
speelde herinneringen uit haar carriè
re, een keuze uit haar memoires ,,'t Is
maar geleend Je mag het even gespeeld tante Ruyvenaer ln
vasthouden". Vorig seizoen speelde rus „Kleine Zielen en een Jn
zij met Guus Hermes „Een gelukkige vorstelijke dame in „De p
hand". Voor de televisie heeft zij ook Kracht".
door André Rutten
ARNHEM De toneelgroep
Theater speelde zaterdag
avond voor het eerst haar
voorstelling van het beste
blijspel van de Engels-Ierse
schrijver Oscar Wilde (1856-
1900) „The importance of
being Earnest" (1895), door
Ger Thijs geregisseerd ln de
nieuwe vertaling van Oerrit
KomriJ: „Het belang van
Ernst".
Oscar Wilde schreef dat zijn laatste
stuk kort voordat hij wegens een
homoseksuele verhouding tot twee
Jaar gevangenisstraf veroordeeld
werd. En dat verblijf ln de gevangenis
betekende in feite zijn dood. Dat wü
niet zeggen, dat zijn stuk over dat
soort verhoudingen gaat, want daar
ls geen sprake van. noch dat het een
bittere aanklacht ls tegen een samen
leving. waarin pas Uen Jaar vóór hij
er het slachtoffer van werd de wet
werd gemaakt, die het mogelijk
maakte mensen als hij zo te straffen.
Maar het ls wel een persoonlijke reac
tie op en een aangespltste tekening
van die samenleving. Niet die van de
boeren, de arbeiders, de kleine bur
gers. maar die van de welgestelde
burgerij (the upper mlddleclass). die
probeerde zich toegang te verschaf
fen tot de high society van de geboren
adel. Wat deels lukt, omdat die arm
was. en dus rijke burgerdochters ac
cepteerde. maar geen burgerzonen.
Want de man hield het gezag en de
macht Wat niet wegnam, dat de bur
gerdochters door hun geld geëmanci
peerd genoeg waren om niettemin de
touwtjes ln handen te houden. Maar
Juist daarom wel burgerzonen
weerden.
In „Het belang van Ernst" zie en hoor
je dan ook Lady Bracknell, zelf van
burgerlijke afkomst (Ellse Hoomans),
het huwelijk van haar dochter Gwen
dolen (Pauline van Rhenen) met de
op haar verliefde Ernst, maar feitelijk
Jack geheten. (Ernst van der Donk)
autoritair tegenhouden, omdat hij
een vondeling ls. en dat van haar neef
Algernon (Jéróme Reehuls) met het
Speciaal vandaag
Documentaire over assertiviteit,
een begrip uit de psychologie dat
kan worden omschreven met niet
bang tijn voor anderen, seggen wat
Je denkt, voelt en wilt
Ned. 1/16.59
Roots 2, de volgende generatie-
Simon Haley wordt soldaat maar
krijgt te horen dat de mannen van
tijn „gekleurde divisie" niet mogen
gaan en staan waar se willen.
Ned. 1/20.00
James Herriot belevenissen
van een veearts wordt Inmiddels al
door 2,5 tot 3 miljoen mensen
bekeken.
Ned. 2/21.15
Vierde en laatste aflevering van
de documentaire serie rondom Thor
Heyerdahls schip Tigris
Ned. 1/21.55
Het Utrechts ByiantIJns Koor
singt liturgische liederen ln de oud-
Slavische taal
Ned. 2/22.45
Deel twee van de film In vier
delen The godfather naar de gelijk
namige roman van Mario Puio
Dtal. 2/22.20
De ceder (The cedar tree) Is een
nieuwe Engelse televisieserie die be
gint als in 1938 Chamberlain een
vredespolitiek voert terwijl Duits
land tich bewapent
Brt. 1 20.50
LI te ra ma-maandag van NCRV-ra-
dlo gaat In tijn geheel over de schrij
ver Frederik van Eed en.
HUv. 2/21.30
AMSTERDAM Toen Ri
chard Wagner 21 Jaar was,
componeerde hij de opera
„Die Feen". Hij slaagde er
niet in, het werk opgevoerd te
krijgen, maar de ouverture
wordt een heel enkele keer
nog wel eens gespeeld. Zater
dagavond was dit het geval
tijdens een concert dat Edo
de Waart met het Concertge
bouworkest gaf in de Grote
Zaal van het Concertgebouw.
Behalve het feit, dat de Jonge Wagner
al van wanten wist op die leeftijd,
kun Je nog waarnemen, dat hij des
tijds bij gebrek aan een eigen stijl
zijn toevlucht heeft gezocht bij Beet
hoven en vooral Weber, maar veel
meer ls aan dit stuk niet te beleven.
door Jac. Kort
De negentienjarige violist, Jaap van
Zweden ls terug van een studieperio
de ln New York. Dat hij daar niet
heeft stilgezeten was te horen ln het
vioolconcert van Mendelssohn, waar-
In hij als solist optrad. Niet alleenzijn
techniek ls belangrijk gegroeid, maar
ook in zijn interpretatie heeft hij gro
te vorderingen gemaakt, hetgeen
vooral ln de snelle delen viel op te
merken. Hij heeft allemogelijkheden
in zich om tot een prominent artiest
uit te groeien. De begeleiding door
het orkest werd helaas ontsierd door
slordigheden en ongelijkheden in de
snelle delen.
Na de pauze speelde het strijkorkest
uit 1946 daterende concert in D van
Igor Strawinsky en de symfonische
fantasie Francesca da Rimlni (1876)
van diens landgenoot PJotr Tsjai-
kowsky.
Waar het de eerste vooral begonnen
was om een Intelligent en soms ook
amusant spel met klanken, 1
Tsjaikowsky, geïnspireerd dot
zing van de vijfde zang uit t
„Hel" een beeld te schilderen
daarin beschreven verblijfplaat
de overspelige Francesca en h
liefde Paolo. Het heeft de T
Tsjaikowsky noch aan vaarqd
noch aan fantasie ontbroken 4n
dergelijke situatie, compleet n
lewinden, ln muziek uit te bei
klinkt dit werk wel enigszins K
derd, vergeleken met andere sjjf
sche gedichten van zijn handgj
Edo de Waart en het orkest
de belde laatste werken op huf
Zo petulant Strawinsky's
werd gespeeld, zo meeslepend
gestiet klonk Tsjaikowsky's he
tasie, mede door de grote zo
aan de voorbereiding van de
ring van deze composiUes
bleek te zijn.
burgermeisje Owendolen (Bea Meul-
man) zakelijk regelen, omdat zij veel
geld heeft. Je ziet en hoort ook. dat
die twee Jonge meisjes, hoe verschil-
lend opgevoed ook, het gedrag van
die Jonge mannen weloverlegd uitge
lokt hebben. Met deze merkwaardige
bijzonderheid, dat zij leder de hunne
uitverkoren hebben omdat zij ln de
waan gebracht zijn dat hij Ernst heet.
Dat ls tekenend voor het hele stuk:
het gaat nooit en nergens om mense
lijke gevoelens, maar om al dan niet
redelijk gebaseerde berekeningen
Maar die berekeningen zijn wel
steeds geformuleerd ln een verbluf
fend spitse taal, waarin zij verrassend
helder worden, en het gewicht dat er
aan gehecht wordt verbazingwek-
Het belang van Ernst: Jéróme
Reehuis, Bea Meulman, Pauline
van Rhenen, Eric van der Donk.
kend. Het stuk is dan ook wel vergele
ken met de toen zeer populaire ope
rette, maar dan een, waarvan de mu
ziek uit taal bestond. Daar kun je bij
de voorsteUlng ln een rijk decor
van Paul Gallis ook best aan den
ken. Het Nederlands van Gerrit Kom
riJ klinkt schitterend.
De ln deze voorstelling bereikte
speelse Nederlandse versie van de
omgangsstljl, waar WUde aan dacht,
heeft misschien soms wat veel kluch
tige elementen, maar blijft van meer
smaak getuigen dan een televisie-uit
voering van een aantal Jaren geleden.
door Jac. Kort
door D. Ouwendijk
Ter gelegenheid van de Kunsttiendaagse heeft het Filmmu
seum te Amsterdam een „marathon voorstelling" van de
films, die met een prijs zijn bekroond op het Internationale
Filmfestival van korte films ln Oberhausen.
Het festival van dit Jaar ls het vijfen
twintigste geweest Het gehalte van
de korte films, zoals die de laatste
Jaren tijdens dat festival zijn ver
toond. ls weinig bemoedigend ge
weest Of het fesUval van dit Jaar een
ommekeer te zien heeft gegeven ls
een vraag die. althans te oordelen
naar de selecUe die we te zien hebben
gekregen, alleen maar met een wiege
lend schouder ophalen te beantwoor
den Is.
Wat ln die selecUe tijdens de ma
rathon voorstelling krijgt men onge
veer vlJfUen films voorgezet opvalt
ls. dezelfde tendens als er valt waar te
nemen ln de korte films die hier,
onder ausplclèn van het geldschie
tende ministerie van CRM, geregeld
te zien zijn. Die tendens ls: geneigd
heid tot een zó ver doorgevoerde ab-
stracUe dat elke zin verloren gaat;
goede om niet te zeggen aan geroutl
neerdheld grenzende uitvoering op
technische niveau; gebrek aan hu
mor; sociale bewogenheid met een
zeer stereotiep karakter. We moeten
Jaren terug gaan voor het aantreffen
van echte uitschieters Die zijn er ook
deze keer weer niet bij.
Een film die zweemt naar een persi
flage op het genre ..sociaal bewogen"
films ls een film uit Columbia. geti-
teld „Agaraando pueblo" (Ned. Utels
zowel „Aasgieren" als „Het volk be
drogen") Hier wordt gefilmd hoe fil
mers de ellende van mensen uitbuit
en (soms ln verdraaiende zlni om
maar belangwekkend droeve beelden
uit de samenleving te kunnen opdie
pen. Jammer genoeg is het persifle
rende karakter te voorzlchUg om te
kunnen overtuigen en de hypocrisie
te ontmaskeren. De machteloosheid
ln het abstraheren komt heel duide
lijk tot uitdrukking ln de film .Aspa
ragus" van Suzan Pltt. De „erotische
bewogenheid" bij de maakster van de
film ls zonneklaar, maar even ken
merkend ls het gebrek aan Inzicht bij
de filmster ln eigen kunnen. Mis
schien dat de matheid ln het korte
filmen nog het sterkst, tot uitdruk
king komt in de Zagreb-fllms „Satle-
mania" en „De loopschooL" Er is een
tijd geweest, dat er van de Zagreb
films een verfrissend stimulerende
werking uitging. De nu vertoonde
hebben nog alle knapheid van het
technisch kunnen, maar ze zijn ver
stard in matheid, om niet te zeggen in
ultdrukkingloosheld. Die karakteris
tiek geldt voor vrijwel alle films van
„Oberhausen *79".
AMSTERDAM Het eerste
NTC-concert, dat Anton
Kersjes in de Grote Zaal van
het Concertgebouw met het
Amsterdams Philharmonisch
Orkest gaf, werd geopend met
de ouverture van Carl Maria
von Webers „heroïsch-roman-
tische" opera „Evryanthe"
Het vrij uitvoerige werk,
waarin enige op de voorgrond
tredende melodieën uit de
opera zijn verwerkt, werd op
zeer suggestieve wijze ge
speeld, hetgeen goed was voor
een hartelijk applaus van het
talrijke publiek.
De 25-Jarige Edward Grieg schreef
zijn Concert in a klein voor piano en
orkest kort nadat hij in Noorwegen
teruggekeerd was van zijn Duitse
leertijd. Geen wonder dat in dit Con
cert zijn grote voorbeelden: Schu
mann, Chopin en Liszt hun invloed
hebben doen gelden. Maar zowel de
grote eigen inbreng van Grieg als het
feit dat de Noorse volksmuziek hem
als het ware ln het bloed zat, hebben
gemaakt, dat zijn planoconcert tot op
de dag van vandaag repertoire heeft
gehouden.
Voorwaarde voor het genieten van
deze en dergelijke composities ls na
tuurlijk wel, dat uit de uitvoering een
grote overtuiging, zeggingskracht,
misschien wel bravoure spreken. Wel
nu, op al deze punten was men bij de
Weense pianist Rudolf Buchbinder
precies aan het goede adres. Zijn ver
tolking, die gebaseerd was op een
virtuoze techniek liet niets te wensen
over. Zij was geladen ln het openings-
deel, poetlsch-expresslef in het ada
gio en lichtvoetig ln de finale. Kersjes
(een meester ln het begeleiden van
solisten) sloot zich met het orkest
voortreffelijk bij het spel van Rudolf
Buchbinder aan.
Toen Willem van Otterloo de opzet
van zijn Introductie en allegro
schreef, was hij dertig Jaar. De grote
componisten uit die Jaren voor de
oorlog waren Strawinsky en Hlnde
mi th. Dat hij voor deze componisten
een grote bewondering heeft gehad
en dat hij onder hun invloed stond, ls
ln dit stuk goed waar te nemen. Wie
weet of hij, indien de dirigentencar
rière hem het verder componeren niet
onmogelijk had gemaakt, niet zou
zijn uitgegroeid tot een belangrijke
Nederlandse componist? Talent had
hij zeker, zoals ook uit dit stuk bleek.
Evenals in de tweede Daphnis et
Chloé-suite van Raven, waarngT
concert werd besloten, rausf1
het Amsterdams Philharmonl
kest ook ln Van Otterlcos vR
hoog niveau.
door D. Ouwendilk
Voor de achttiende keer wordt, in het Singer gebouw te Laren, onder de titel „Festikon1
een „educatieve filmweek" gehouden. Het Festikon loopt van 18 tot 23 september. Wat
die dagen te zien is?
Beeld uit de Russische film „De opgang".
Met een zeker triomfalisme vermel
den de programma-makers, dat er in
de „zes dagen meer dan honderd
speelfilms, animatiefilsm en docu
mentaires (vele premières voor Ne
derland)" te zien zullen zijn. Verder:
„multidiaprogramma's voor onder
wijs en welzijnswerk; discussiebijeen
komsten; media-informatiemarkt;
weekendprogramma voor de vrouw
en speciale videoprogramma's."
Een normale reactie lijkt: te veel om
op te noemen en te kunnen verwer
ken. En ik geloof ook, dat terecht de
vraag kan worden gesteld of al dit
soort manifestaties (filmfestivals,
filmweken. nationale weken, thema-
weken ^c.) niet zijn gaan lijden aan
wat Je een kwantificeringsziekte zou
kunnen noemen.
Het ene festival schijnt het andere ln
cijfers te willen overtreffen. Er zal in
de programma's van de vele (te vele)
manifestaties flink gesnoeid moeten
worden, anders zullen de resultaten
ervan straks ln omgekeerd evenredi
ge verhouding gaan staan tot de in
spanningen die de organisatoren zich
getroosten om hun aanbod zo groot
en divers mogelijk te maken. De ma
nifestaties moeten er op den duur aan
bezwijken.
Van de „nieuwe ln Nederland nog niet
vertoonde" films, waarvan gewag
wordt gemaakt, heb ik er een zestal
gezien. Met uitzondering van een Fin
se film met de titel „Voor iemand als
lk nog niet zo gek" geen van alle
films, die om enige binnen of bui
ten het strikt filmische gelegen
bijzondere kwaliteit opvalt. M.a.w. ei
genlijk routine-spul. Uit Rusland
komt „De Opgang", een oorlogsfilm
(de oorlog blijft voor de Russen een
onuitputtelijk onderwerp). Voor het
grootste deel een technisch knap ver
filmde maar voor de rest vrij toonloze
poging van twee partizanen-soldaten
om aan voedsel voor hun kameraden
te komen. Zij raken in moeilijkheden.
Het enige dat aan de film echt boeit is
de tragedie van een paar dorpsbewo
ners, die aan Duitse willekeur ten
offer vallen Met vroegere Russische
films ls er één verschil, nl. dat een der
twee partizanen-soldaten, die uit
angst en ln zg. slim overleg verraad
pleegt, met een zeker humaan begrip
door de film bejegend wordt.
Verlatenheid
Ik zei al, dat de enige film die mar
kant te voorschijn komt, de Finse is.
Je krijgt een haast griezelig werkende
visie op de uiterste verlatenheid van
benauwend dorpsleven binnen de be
klemmende wijdheid van het Finse
land. Een gemeenschap die getekend
is door inteelt, drankzucht en armoe.
Het is Finland in de greep van de
bevrijding, na de rode revolutie. De
bevrijding is fictief. De menselijke
somberheid ls zo absoluut, dat er
geen bevrijding mogelijk ls, al ls de
politeke schijn ervan dan wel gereali
seerd.
Andere nieuwe films zijn een Zweed
se over een Argentijnse vluchteling
„Banneling ln de sneeuw" („Ook de
vrijheid heeft muren" zou een betere
vertaling zijn geweest), een gecli
cheerd psychologische film uit Noor
wegen „Wie zegt dat nou?", een ln
overbekende „primitieve" stijl ge
filmd Tunesisch werk „De schreeuw"
en een verdienstelijke Oostdultse
(oorlogs)film „Moeder. Ik leef nog".
Zou men aan de hand van deze films
een kwalificatie aan het program van
het Festikon moeten geven, dan zou
de kwalificatie „matig en wat beie
gen" ter zake zijn.
Voor het overige vormt het vertonen
en bekijken van films oude zowel
als nieuwe slechts een (bescheiden)
onderdeel van het Festikon. Waar het
feitelijk om gaat wordt door de orga
nisatoren als volgt omschreven:
Thema's
„Om gelijke tred te houden met (de)
stijgende belangstelling is de be
schikbare ruimte in Singer dit jaar
met twee zalen uitgebreid (Bioscoop
zaal, Museumzaal, Dooyewaardzaal,
Multi-mediazaal en Videozaal - D.O.)
waardoor nu mogelijkheden zijn ge
schapen voor vijf parallelprogram
ma's per dag plus een media-informa
tiemarkt. Meer dan ooit UJkt het film
festival uit te groeien tot een media-
festival, waar naast de film ook ruim
schoots aandacht wordt geschonken
aan andere audiovisuele media.
Dit heeft uiteraard zijn Invloed gehad
op de thematische indeling
week. De theMA's zijn, vanaf
18 september tot en met zoi
september, per dag genomei
derdrukking en Opstanr"
hierbij ook aandacht voor
natie van homoseksuelen;
Kind", met aandacht vooral
het kind ln de derde werel<
van Zorg", „Film en Politi»
ming", „Massamedla-opvofc
„Vrouw en Film".
Ir
Aan deze laatste thematltel ii n
formatie meegegeven dat h» T
over „het beeld van de vrouW
film". Volgens de nadere Infc^
die over dit onderwerp ls vei
lijkt het erop, alsof de aanpak
thema weinig oorspronkelijk
zo min als „de film" bestaat,
ook „het beeld van de vroi
bestaan Incidentele films, zoa
cidentele beelden van vroua
staan. Als een bepaalde nui
beide of een van beide stel
voren is gekomen, dan wil
niet zeggen dat die nuance als"
tieel beoordeeld mag wordet6c
dit ls vooruit grijpen op ev
discussie.
e
Voor degenen die belangstelll t
ben voor het Festikon en heifc,
bezoeken is het van belang ter
dat de aanvangstijden van de k
programma's de volgende zijn i
13.00 - 15.00 - 19.00 - 21.00 U
12.00-12.45 uur ls er een
lunchprogramma met Ned» i
animatiefilms. Tussen 17.00
uur is het complex gesloten, i k
zondering van de foyer en de «6)<
ontvangsthal.
M
De Bioscoopzaal vertoont een
eerd filmprogramma, de Mus»
het thematische program!
Dooyewaardzaal een herhall
gramma (m.n. van de belan
films die ln de eerder genoemi
zijn gedraald). In de Multime
ligt de nadruk op programiw n
audio-visuele vormgeving, t<
Videozaal worden video-p m
ma's gegeven. Wat de Median l
dat spreekt voor zichzelf. Hel <j
sche nut van de Festlkons en 0
blijken; het ideéle nut is er nl b
der om.
