Het einde van de smalle marges?
1
1
De tekening van een lezer
Trouw Commentaar
POLITIEK
II
'mijn personeel doet dat niet'
'en slechte dienst
gelijkheid voor AAW
)en Uyl in China
If
1 1
stuur 'n brief
viezerik
enny
-^ZATERDAG 1 SEPTEMBER 1979
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
5
Uitgerekend op een moment dat in
Zweden een ware stormloop op
openbaar vervoer op gang is
pkomen omdat de regering daar
tarieven met de helft heeft ver-
,gd, is de meerderheid van het
ederlandse parlement (zij het
hokkend en morrend) akkoord
jegaan met een verhoging van de
grieven van gemiddeld met 5,5
jjpjocent. Een ongebruikelijke ver-
oging, omdat zij ver uitgaat bo
en de gemiddelde stijging van de
[tosten van levensonderhoud.
:ker, minister Tuijnman van
lyerkeer en Waterstaat, had een
F JVerdediging voor deze stap. De
Jbrieven van het openbaar vervoer
pullen gelijktijdig meer op elkaar
gorden afgestemd. En om dit pro
ces te versnellen zou een meer dan
iftormale verhoging noodzakelijk
Ifcijn.
Zijn verdediging steekt echter wel
af bij de wetenschap dat de
jaren de kostenverhouding
de auto en het openbaar
hetyervoer zich ten nadele van het
,debpenbaar vervoer heeft ontwik-
Veld.
TieK
beEn zij is helemaal pover waar em-
'g®£irisch is vastgesteld dat een tarief-
d^lijging een negatieve invloed
Zifteeft op de omvang van de klandi-
aartie. Daarmee is nog niet gezegd,
dat een tariefdaling zoals in Zwe
den, hier eenzelfde stormloop ten
gevolge zal hebben. De Zweedse
overheid heeft de afgelopen jaren
wel zoveel aan het openbaar ver
voer gedaan, dat de tarieven daar
enigermate vergelijkbaar zijn met
die van hier.
Dat neemt echter niet weg, dat de
regering zich op voorhand van de
mogelijkheid berooft de vaart in
het openbaar vervoer te krijgen.
Daarmee blijven we in de spiraal
zitten, dat het openbaar vervoer
altijd wel te duur zal blijven, om
dat er niet genoeg klanten zijn.
Wie tegen deze achtergrond de
argumenten van Tuijnman nog
eens weegt, ontkomt niet aan de
indruk dat budgettaire overwegin
gen bij hem uiteindelijk de door
slag hebben gegeven. Een procent
minder tariefstijging zou de schat
kist negen miljoen gulden hebben
gekost. Dat was meer dan de mi
nister over zijn hart kon krijgen.
De Tweede Kamer inclusief de
regeringspartijen hebben dit de
minister kwalijk genomen. Helaas
heeft diezelfde Kamer verzuimd
daar consequenties aan te verbin
den. Daarmee heeft zij het open
baar vervoer een slechte dienst
bewezen.
ren
itaatssecretaris De Graaf van soci-
tle zaken heeft gisteren een wets-
ingediend om de rechten
weiman mannen en vrouwen ingevolge
pe AAW gelijk te trekken. Het
;aat hier om een uiterst ingewik-
Ide materie met bovendien poli-
iiek gevoelige kanten. De staatsse-
etaris had dan ook al een jaartje
Fitste! moeten vragen bij het parie
ent. Maar deze staatssecretaris is
;n volhouder. Het zat hem wel
ee dat hij kon beschikken over
'en unaniem, gedegen advies van
fe Sociaal-Economische Raad. Hij
leeft daar dankbaar gebruik van
:maakt en in zijn oorspronkelijke
ilannen het een en ander gewij-
igd.
'e gelijktrekking van rechten ge-
hiedi nu eens niet door achterge-
itelde groepen op te trekken tot
t niveau van de „voorgestel-
n". De aanspraken ingevolge
AW worden voor gehuwde vrou-
niet verhoogd tot die van
li mgehuwde vrouwen en mannen.
let wetsontwerp wil immers de
1 aanspraken voor mannen en onge-
luwde vrouwen verlagen door ook
voor deze groep voortaan als voor
gaarde te stellen, dat de arbeids
ongeschiktheid ook daadwerkelijk
eidt tot derving van inkomen.
"™bm twee redenen vinden wij deze
aawijze van gelijktrekking bevredi-
>tnd. De eerste is dat optrekking
Uj van de aanspraken van gehuwde
nesM"ouwen tot niveau van de onge-
tiehuwden en mannen, forse financië
le gevolgen zou hebben. Het is niet
denkbaar dat zo'n operatie in
huidige economische omstan-
igheden zou kunnen worden uit-
tevoerd zonder elders in de collec
tieve uitgaven door besnoeiingen
geld vrij te maken.
Belangrijker en principiëler is de
tweedè reden waarom wij vrede
kunnen hebben met deze wijze van
gelijktrekking. Niet iedereen kan
de eerste prijs winnen in een wed
strijd, en niet allen kunnen op de
eerste rij zitten in een samenle
ving. Juist waar sprake is van ach
terstelling of discriminatie van de
ene groep in de samenleving door
de andere, zal opheffing van die
achterstelling niet alleen beteke
nen dat de achtergestelden meer
kansen krijgen, maar meer nog dat
de achterstellers veren moeten la
ten. Deze wetmatigheid is even
zeer van toepassing op de emanci
patie van de vrouw. Meer kansen
vóór de vrouw is slechts mogelijk
wanneer de man daartoe gelegen
heid geeft of genoopt wordt dat te
doen. In feite gaat het om emanci
patie van de leden van beide sek
sen. Juist tegen deze achtergrond
is het wetsontwerp van de staatsse
cretaris een voorbeeld van wat
deze emancipatie voor de samenle
ving kan betekenen.
De gelijkberechtiging voor de
AAW is overigens in het wetsont
werp nog niet volmaakt. Gehuwde
vrouwen die al voor oktober 1975
arbeidsongeschikt waren, krijgen
ook straks geen AAW, terwijl
mannen en ongehuwde vrouwen in
dezelfde categorie de AAW die zij
nu al hebben, straks houden omdat
de staatssecretaris geen verworven
uitkeringsrechten wil aantasten.
Financiële redenen zullen wel de
doorslag hebben gegeven voor het
laten voortbestaan van dit verschil.
Hopelijk valt er nog ooit iets aan te
doen.
EN HAAG (ANP) PvdA-fractie-
l^oorzitter Den Uyl brengt de komen-
'le veertien dagen, met zijn vrouw
riesbeth en zijn secretaris Lo Caste
sin, een bezoek aan de Chinese
DEN HAAG Het is op zich-
zeil niet vreemd, dat een
moeizaam voortploeterend
kabinet een legertje ambtena
ren zo langzamerhand hart
kloppingen en slapeloze nach
ten heeft bezorgd om de tekst
van de troonrede en miljoe
nennota op tijd bij de drukker
te krijgen.
De tijd immers dat de journalist Hen
ri Faas de inhoud van deze stukken
ruim anderhalve maand voor het tijd
stip van publikatie in zijn krant kon
laten afdrukken, ligt ver achter ons.
Naar hij later onthulde (de BVD had
toen reeds tevergeefs een onderzoek
naar het „lek" Ingesteld) berustte zijn
publikatie op pure bluf. Hij had aan
de hand van de begroting van vorig
jaar een paar lijnen gewoon doorge
trokken. Zo overzichtelijk en toegan
kelijk waren in jaren vijftig deze rege
ringstukken nog.
Het samenstellen van een begroting
anno 1979 daarentegen veronderstelt
in hoge mate de kennis en het vernuft
van een computerdeskundige. Verge
lijken onverantwoorde versimpelaars
de miljoenennota nog wel eens met
een huishoudboekje, de werkelijk
heid roept echter veeleer beelden op
van een hybridisch lampjespaneel:
één druk op de knop (bijvoorbeeld
een post die met honderd miljoen
wordt verminderd) en elders begin
nen reeksen lampjes onheilspellend
te flikkeren.
Want Je kunt er vergif op innemen,
dat welke verschuiving er binnen de
begroting ook plaatsvindt, er prompt
een legertje zorgelijk kijkende heren
gereed staat om te wijzen op bepaal
de effecten. Zo leert een vluchtige
blik in de kranten van de afgelopen
weken dat de begrotingsbespreking
de volgende knelpunten heeft opgele
verd: werkgelegenheid, koopkracht,
sociale minima, de lasten van be
drijfsleven, financieringstekort, on
derwijzers, om nog maar te zwijgen
over de meer technische termen als:
kas- dan wel leningsplafond, WIR-
pot, cash-flow, structurele dekking,
de tijd dringt
helemaal geen dekking, anti-cycli
sche budgettering.
Het is daarom op zichzelf niet verba
zingwekkend dat een kabinet tot op
het laatst en vaak op het wanhopige
af blijft sleutelen aan de miljoenen
nota. Want het is altijd nog de kunst
een werkstuk te produceren, waarin
geen van de lampjes alarmerend
staat te knipperen. Hooguit mag er
sprake zijn van een zacht geflikker,
dat de betrokken ministers enigerma
te het geruststellende gevoel geeft
het lichtschijnsel daarvan wel tot do
ven te kunnen brengen in de com-
frontatie straks met het parlement,
de werkgevers- en werknemersorga
nisaties.
door Willem Breedveld
Tekeningen, bij voorkeur in liggend formaat, sturen aan Trouw, jury politieke prent,
postbus 859, 1000 AW, Amsterdam. Naam en adres aan de achterzijde vermelden.
Voor geplaatste prenten is er een boekenbon
volksrepubliek. Den Uyl zal bezoeken
brengen aan Peking, Sjanghai en de
provincie Szechwan, in het zuidwes
ten van de volksrepubliek. Het gezel
schap vertrok vrijdagavond van
Schiphol en hoopt zaterdag 15 sep
tember terug te keren.
z.
\V\
jfertL
Het moet gezegd, tot nu toe is ons
democratisch systeem achtereenvol
gende kabinetten bij de totstandko
ming van dit monnikenwerk uiterma
te behulpzaam geweest. Een enkele
keer sneuvelde er weieens een kabi
net over een paar woningwetwonin
gen meer of minder. Maar meestal
toch droeg iedereen wel zijn steentje
bij het ingewikkelde lampjespaneel
niet uit zijn voegen te laten barsten.
Het heilige respect van de boekhou
der dat alles tot op de laatste cent
verantwoord moet zijn, in combinatie
met een diep geworteld gevoel ook
rekening te houden met de belangen
van anderen, is daarbij wel de voor
naamste bondgenoot geweest. Om
een of andere reden pikken we het
niet als iemand eenzijdig voor zijn
belang opkomt.
Werkgeversorganisaties werden al
dus gedwongen hun zucht naar meer
winst te verpakken in meer accepta
bele termen als werkgelegenheid.
Omgekeerd dwong het werknemers
organisaties de belangen van werkge
ver nadrukkelijk mee te wegen bij het
stellen van looneisen. Dit klimaat
van het zich verantwoordelijk voor
elkaar weten, het besef dat het een
niet al te gemakkelijk ten koste van
het ander mag, heeft er bijvoorbeeld
toe geleid dat Wiegel de puinruimfilo
sofie uit zijn oppositieperiode allang
heeft prijsgegeven. Ook liberalen blij
ken, eenmaal regeringsverantwoor
delijkheid dragende, zelfs socialisti
sche oplossingen niet uit de weg te
gaan.
Het hele klimaat draagt er kortom
toe bij dat iedere vorm van bevlogen
denken uiteindelijk gedwongen wor
den in het keurslijf van de smalle
marges. Koerswijzigingen zoals de
Engelse premier Margareth Thatcher
onlangs invoerde zouden in ons land
ondenkbaar zijn.
minnend tot het sombere conclusie
dat niet alle doelstellingen van Be-
stek'81 gelijktijdig gerealiseerd zou
den kunnen worden: het én de werk
loosheid drukken tot een niveau van
150.000 én de lasten verlichten van
het bedrijfsleven, én het financie
ringstekort terugbrengen tot een aan
vaardbaar niveau én de koopkracht
van zelfs het twee keer modale inko
men handhaven, veranderde in een
óf. óf. Een hard gelag. Het kabinet
zou moeten accepteren, dat er hoe
dan ook lampjes op het miljoenenno
tapaneel alarmerend zouden gaan
flikkeren.
Niets
Iedereen hield in die jull-dagen daar
om zijn hart vast. Nu zouden er echte
politieke knopen moeten worden
doorgehakt. Het einde van de smalle
marges. Er zou óf forser omgebogen
moeten worden, de koopkracht zou
het moeten ontgelden, dan wel men
zou moeten berusten in hogere werk
loosheid. Er gebeurde echter niets
van dat alles. Tot ieders stomme ver
bazing ging het kabinet gewoon op
vakantie.
Een meevaller ter grootte van bijna
een miljard gulden zomede het roeke
loze besluit de rijksbijdrage aan de
sociale premies met een miljard te
verminderen hadden het kabinet in
een klap uit de problemen gehaald.
En met het geruststellende gevoel
dat pijnlijke keuzen andermaal ont
lopen konden worden ging iedereen
zijns weegs.
Dezelfde minister Andriessen, die zo
veel van zijn geplaagde collega's een
onbezorgde vakantie had bezorgd,
stortte het voorlijke clubje echter bij
terugkomst weer in een diep dal van
ellende. Het bleek dat hij zich verre
kend had. De meevaller bleek toch
weer tegen te vallen. Bovendien had
den de rekenmeesters van het Cen
traal Planbureau nog eens uitgere
kend dat het miljard minder aan de
sociale fondsen een verhoging van de
sociale premies noodzakelijk maak
ten, die rampzalige consequenties
had voor wat in de wandeling ge
noemd wordt het ..koopkrachtplaat
je". Zelfs de laagste inkomens zouden
het moeten ontgelden. Het was dui
delijk: het kabinet kon weer van vo
ren af aan beginnen.
Klaarwakker
En ditmaal was er aan pijnlijke keu
zen echt niet meer te ontkomen. Mi
nister Albeda was klaarwakker ge
worden. In een interview liet hij ferm
weten te zullen aftreden wanneer het
kabinet hem onvoldoende de ruimte
zou geven. Vastberaden veegde hij
iedere koopkrachtaantasting van ta
fel De vakbeweging zou hem zien
aankomen. In zijn opperste wanhoop
nog iets van dit verloren gegane ter
rein terug te winnen, probeerde An
driessen andere ministers nog tot een
extra bezuinigingsronde te pressen.
Maar ook dit bleek een doodlopende
weg. In een nachtelijke zitting die tot
de andere morgen zeven uur zou du
ren maakten zijn collega-minister
hem duidelijk dat daaraan niet te
beginnen was.
En zo moest Andriessen eind deze
week berusten in een miljoenennota
die hij met de beste wil van de wereld
niet in overeenstemming kon bren
gen met zijn geweten van een nauw
keurig boekhouder. Onder meer om
dat het financieringstekort ondanks
al zijn inspanningen toch weer was
opgelopen tot 5,5 procent.
Onverantwoord? In zekere zin is het
toch weer een oplossing geweest bin
nen het raam van de smalle marges.
De vakbeweging is ontzien met koop-
krachthandhavlng. Individuele mi
nisters hebben niet zo gek veel in
hoeven te leveren. Zo er al lampjes
flikkeren, dan is het vooral bij de
werkgevers (de overheid heeft niet
genoeg bezuinigd, het bedrijfsleven
zal weer voor de lasten op moeten
draaien) en de president van de Ne-
derlandsche bank (het financierings
tekort is te hoog).
Op zichzelf zou Andriessen wel kun
nen leven met de verwijten uit deze
kring. Er komt echter nog iets bij: de
looneisen zouden deze herfst on
danks de koopkrachthandhavlng
weieens hoger uit kunnen pakken.
Dat zou dan weieens het falen van de
smalle marges kunnen betekenen.
Forsere aanpak
Want meer dan ooit vraagt het hele
klimaat thans om een forsere aanpak.
Hetzij dat er forser omgebogen
wordt, hetzij dat er echte loonoffers
worden gebracht. Andriessen kan
zich echter troosten met de weten
schap. dat dit keer ook de PvdA een
dergelijke keuze niét zal durven ma
ken. De oppositie zoekt de oplossing
van het werkloosheidsprobleem voor
al in een uitbreiding van de kwartaire
sector. Deze inspanning betekent
echter dat wel in de laatste plaats
gedacht kan worden aan extra om
buigingen in de overheidssfeer. De
consequentie van een duidelijke min-
lijn voor de modale inkomens zal de
PvdA echter wel niet durven trekken.
Meer dan ooit lijkt daarom de poli
tiek gemaakt te worden door het ge
rommel in de havens. Politici of ze nu
in het linker of het rechterkamp zit
ten zouden zich dat ernstig moeten
aantrekken.
Een lijn
Geheel volgens deze traditie heeft het
kabinet al weer ruim een Jaar geleden
Bestek '81 op stapel gezet: gebaren
naar de vakbeweging, gebaren naar
de werkgevers, het parlement en
noem maar op. Met enige moeite viel
daarin de lijn te bespeuren, dat het
accent wel erg sterk viel op lastenver
lichting van het bedrijfsleven en bij
gevolg de broekriem voor de over
heid. Maar ook dit keer slaagde de
politiek van de smalle marges. De
voornaamste pijlers van het kabinet
waren tevreden op een ontevreden
manier. En de oppositie en vakbewe
ging maakten het niet al te-bont.
Door een of andere oorzaak schoot
deze politiek echter tekort bij de sa
menstelling van de begroting voor
het volgend jaar. Zo kwam het kabi
net in Juli moeizaam plussend en
ADVERTENTIE
ISTOP DE SS-20-RAKETI
Navo-kernwapens zouden van Nederlands grondgebied weg moeten?
In Noorwegen zijn ook geen Navo-kernwapens, maar Sovjet-onder
zeeërs varen in de fjorden met kernwapens aan boord; door die Sovjet-
kernwapens voelen de Noren zich toenemend bedreigd.
Want daér gaat het om: om de Sovjet-kernwapens, die tegen W-
Europa kunnen worden ingezet.
Momenteel o.a. de SS-20-raketten die ook op Nederland staan gericht.
Onze aktie tegen de SS-20-raket (de enige aktie tegen Sovjet
kernwapens!) is reeds een jaar aan de gang, maar moet nog veel
groter worden. Wij doen een beroep op iedereen, die tegen Sovjet
kernwapens is (en wie is dat niet?) om met onze aktie mee te doen
Na ontvangst van Uw bijdrage (vooral bestemd om meer advertenties
te kunnen zetten) op giro 4074478 tnv Comité Stop de SS-20-raket, Pb
1, 5366 ZG Megen N.Br., ontvangt U documentatie, stickers, raambil
jetten en een handtekeningenlijst
IDOE MEE. HET IS HARD NODIG.1
Elke dag wordt er naar schatting
in alle winkels van ons land bij
elkaar voor een miljoen gulden
gestolen. Een kapitaal bedrag,
maar wie denkt dat al het gesto-
lene in de zakken van bezoekers
verdwijnt zit er lelijk naast: twee
derde komt op rekening van het
eigen personeel van de winkels,
lezen we in het vakblad Textlel-
Vlsie Weekly. Dat hoeft niet
tweederde van alle gestolen goe
deren te zijn. maar wel ruim zes
tig procent van de waarde daar
van. de duurste dingen dus. Win
kelpersoneel. schrijft het blad.
een deskundige van een bureau
voor marktonderzoek citerend,
heeft nogal moeite met het trek
ken van de lijn tussen wat wél en
wat niet door de beugel kan. Niet
dat personeelsleden er altijd wel
bewust op uit zijn op hun werkge
ver te bestelen, de bepalingen
over het kopen met personeels-
korting laten bijvoorbeeld vaak
nogal wat ruimte over om ook
anderen van dat voordeel te laten
profiteren: „Al spoedig worden
onder het mom van allerlei drog
redenen ('diefstallen worden toch
in de prijzen verdisconteerd') tal
van grenzen verschoven en naar
eigen goeddunken vastgelegd."
Kunnen de bedrijven dan die be
palingen niet wat duidelijker om
schrijven, zodat iedereen weet
waar hij of zij zich aan te houden
heeft? Zo eenvoudig is dat niet.
begrijpen we van de heer Ton
Veen van het Centraal Instituut
voor het midden- en kleinbedrijf,
die veelvuldig met het probleem
te maken heeft. „Vaak realiseren
de bedrijfsleidingen zich niet dat
de diefstal zo'n omvang heeft, en
denken ze dat het wel meevalt.
Bij mij gebeurt dat niet, zeggen
ze dan; mijn personeel doet
zoiets niet." Het gaat trouwens
om veel meer dan dat ene miljoen
per dag. zegt de heer Veen. ..Dat
miljoen, dat is alleen de geregis
treerde diefstai; goed georgani
seerde, meestal grote, bedrijven,
weten wel wat wordt vermist.
Maar in werkelijkheid moet dat
bedrag misschien wel twee keer
zo hoog zijn, zeker als je de „lek
kage" meerekent. Dat is het spul
dat wel wegraakt, maar niet ge
stolen is. Een winkelmeisje
breekt bijvoorbeeld een doos met
glazen. Ze zegt er niets van, maar
gooit de hele doos gewoon weg.
Of de dingen die niet meer te
verkopen zijn, omdat ze niet
meer vers of niet modieus meer
zijn; die verdwijnen gewoon."
Het wordt niet minder met de
winkeldiefstallen, zegt de heer
Veen. eerder erger. „Schoolkinde
ren pikken al. voor de lol. Gaat
het de eerste goed. dan doen ze
het een tweede keer en als het de
derde en vierde keer ook goed
gaat, gaan ze er mee door." Een
mentaliteitsverandering is het
enige dat iets zou kunnen verbe
teren, vindt hij. De mensen zijn
te makkelijk geworden. „Ais ze
de laksheid van de ouderen zien,
denken jongeren dat ze dus alles
mogen. De mensen zijn niet meer
bereid zich ergens druk over te
maken. Dat zie je overal, niet
alleen in de detailhandel. Vol
gens mij zouden een grotere mo
tivatie van het personeel en een
strakkere organisatie in de be
drijven het best werken. Als zo'n
manager in een strak georgani
seerde zaak een goed voorbeeld
geeft, zul je zien dat de lekkage
beduidend kleiner wordt dan in
een rommelig bedrijf, waar ieder
een denkt dat alles maar mag en
kan, 'omdat het toch van de grote
hoop gaat'. Van die 60 procent
van de gestolen waren die bij het
personeel terecht komt, is echt
wel viervijfde welbewust achter
over gedrukt. Ik heb zaken mee
gemaakt, waar 6'/j tot 7 procent
van de omzet gestolen werd. in
elk geval verdween. Als alle be
drijven er naar zou streven ten
minste de lekkage tot 2 procent
terug te brengen, dan kunnen ze
normaal doordraaien; die 2 pro
cent wordt wel In de prijzen ver
rekend."
Met een bezitterig gezicht drukt
Tunuka uit New Yorks Bronx-
dierentuin haar pasgeboren
baby tegen zich aan. Tunuka en
de andere vrouwtjesgorilla Su-
kari hebben samen al voor vijf
jongen in de dierentuin gezorgd,
maar toch zijn ze daar ongerust
over de toekomst van hun goril
la's. Alle vijf keren zijn er name
lijk mannetjesdieren geboren en
daar hebben ze er in die dieren
tuin al zat van.
Twee Argentijnse journalisten,
Guillermo Alfieri en Mario Pao-
letti, wier populaire plaatselijke
krant zich tegenover de militaire
regering opstelde, zitten al meer
dan drie jaar gevangen en zouden
door martelingen in een slechte
gezondheid verkeren. De twee
werkten voor El Independiente in
La Rioja. Toen Alfieri daar in
dienst kwam, begon de door de
milltiare regering benoemde gou
verneur van de provincie La Rio
ja, El Independiente dwars te zit
ten door het blad van een ex
treem linkse, tegen de regering
gerichte campagne te beschuldi
gen. Op 24 maart 1976, onmiddel
lijk na de coup waarbij generaal
Jorge Rafael Videla als president
werd geïnstalleerd, werd de heren
Alleri en Paoletti gesommeerd
om naar de plaatselijke militaire
barakken te komen. Paoletti <30.
getrouwd, drie kinderen), schrij
ver van korte verhalen en Journa
list. kreeg een proces en werd
vrijgesproken van beschuldigin
gen van „subversieve activitei
ten". Het hof van appèl beval zijn
vrijlating, maar nog altijd zit hij
gevangen. Naar verluidt verkeert
hij in een slechte gezondheid als
gevolg van martelingen tijdens
zijn gevangenschap; hij is 15 kilo
lichter geworden. Zijn zaak is zo
wel bij Amnesty als het PEN (de
internationale schrijversorgani
satie) in behandeling. Zijn colle
ga Alfieri is ook nog steeds geïn
terneerd. HIJ zou zo hard gesla
gen zijn bij een poging om hem
een bekentenis te ontlokken, dat
hij onder meer een paar tanden
mist.
Beleefd geformuleerde verzoeken
(in Spaans of Engels) om de on
middellijke vrijlating van Guil
lermo Alflero en Mario Argentlno
Paoletti kunnen gericht worden
aan: Exmo. General Jorge Rafael
Videla Presidente de la Repü-
blica Argentina Casa Rosada
Buenos Aires Óapital Federal.
Argentina.
carrière heeft ze overigens al eens
aan een (stomme) film meege
werkt. Met Charley Chaplin, in
New York
Enny (van Alff-) de Leeuwe die
pas de volkomen met haar uiter
lijk en innerlijk strijdige leeftijd
van 81 Jaar bereikt heeft, is nog
jong en veerkrachtig genoeg om
alsnog iets nieuws te onderne
men. Nam het toneel haar lange
leven voor het grootste deel in
beslag, nu wil ze wel eens bij de
film. vertrouwt ze 8imbn van Col-
lem in Televlzler toe. Al was het
alleen maar om haar (perfecte)
Frans en Engels weer eens te
kunnen gebruiken. „Een type als
Miss Marple, die Agatha Chrlstie-
detective, zou me wel wat lijken.
Maar als ze me een rol in een
Nederlandse film aanbieden, ac
cepteer ik die ook. Mijn stem is zo
makkelijk te gebruiken. Voor de
radio bij de KRO heb ik zowat
alle katholieke heiligen ge
speeld." Aan het begin van haar
Amerikanen. Duitsers en ook Ne
derlanders schijnen een stuk hy
giënischer te zijn dan Engelsen.
Want wat doen die viezeriken
volgens een badmeester van een
van de grote Londense zwemba
den tenminste ze gaan niet
eerst even naar de w.c. voordat ze
naar het zwembad gaan. nee. het
kan ze niks schelen om alles in
het zwemwater te laten lopen.
„Je zou nooit meer naar het
zwembad durven als Je wist hoe
veel zwemmers In het zwembad
plassen." deed de badmeester in
Engelse kranten uit de doeken.
„Het water is vergeven van de
urine." Hij was het gloeiend eens
met de directie van een zwembad
in Rochdale, in het noorden van
het land, die een vloeistof in het
water had laten gooien dat vuur
rood opkleurt zodra het in con
tact komt met urine. Dan gene
ren de viezerds zich ten minste
nog. In Duitsland gebruiken ze
de vloeistof ook en daar helpt
het. voor zover nodig Christine
Taylor, bestuurslid van een Lon
dense zwemclub, betwijfelt dat:
„Met zo'n verfje moedig je de
Jeugd Juist aan." zegt ze. „Ze
gaan vast en zeker proberen wie
het leukste rode patroontje in het
water kan maken, of het langste
spoor."
