De koude oorlog van de PvdA:
Tekening van een lezer
'Duitsers de baas
in Braziliaans
kernenergiebedri j f
rouw
Commentaar
afzender betaalde nooit
rkom loongolf (1)
brkom loongolf (2)
opgeknapt
stuur 'n brief
zo groot
belediging
ERDAG 25 AUGUSTUS 1979
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
negen jaar geleden spoelde
soort loongolf door het
'rijwel alle werknemers kre-
i loonsverhoging van 400
per jaar. Aanleiding was
ilde staking in het Waterweg-
i. De sociale onrust was ont-
toen werknemers in de gaten
n dat sommigen van hun
t collega's, die werkten via
koppelbaas, met handenvol
loon naar huis gingen dan
De 400-guIdengoIf moest
de onrust indammen,
week is een spontane staking
larsten in de vleeswarenin-
e. Het is weer de tweede
van augustus^Een belangrij-
junt van overeenkomst is
'el dat ook nu de onrust is
toen werknemers, dit-
in de slachterijen, merkten
jmmige collega's extra loons-
gingen kregen, boven het-
door hun vakbond met de
evers in de bedrijfstak was
legd in de nieuwe CAO.
werk in de vleesindustrie
wat betreft werkomstandig-
niet tot de prettigste soorten
Het is daarom niet vreemd
bedrijven vaak moeite heb-
an voldoende personeel te
i. In 1970 was de arbeids-
in het Waterweggebied zeer
nnen, en konden de bedrij-
^ok moeilijk aan voldoende
ikwame krachten komen,
lbazen „hielpen" graag in
>d, als er maar flink werd
ld.
tuvel van de koppelbazen is
70 aangepakt. Het bedrijfsle-
3eeft in het Waterweggebied
een eigen gezamenlijk uit-
ureau voor werkkrachten in
~fcven geroepen. Gebleven is
_r het gemak waarmee sommi-
"erkgevers denken hun perso-
Hroblemen te kunnen oplos-
=T>or met loonsverhogingen op
5*den tegen hun collega's-con-
"nten. Dit voorjaar beschul-
eii de vakbonden in de metaal
irkgevers van „rammelen met
ldbuidel". In de afzonderlijke
iven, terwijl aan de onder-
■Mlingstafel voor het CAO het
;te gezicht werd opgezet,
titter Ter Hart van de metaal-
t jomité buiten de erkende vak-
en om heeft nu geprobeerd
1 ^iur te laten overslaan naar de
'Jrdamse haven. Het gedrag
ste stakende havenslepers is al
njduid als „ontstellend onver-
tyordelijk" en hun looneis van
350 gulden netto per week als
;rvloers". Wij zijn het met
kwalificaties van harte eens,
•tiuden er zo nog wel een paar
gunnen toevoegen.
dis zeer te hopen dat de actie
havenslepers spoedig dood-
Jt. Maar regering en sociale
ers zijn nu wel, gewaar-
d. De dieperliggende oorza-
«uden wel eens in de vakbe-
g kunnen doorwerken en dit
uitmonden inonwelkome
lisen. Daarom moeten die
(ken met veel meer spoed
n aangepakt. Dat betekent
maken met maatregelen te-
Ie knelpunten op de arbeids-
waarover al een concept-
irt van werkgevers, vakbewe-
n overheid is opgesteld. Het
[ent ook serieus werk maken
'Ogingen tot beheersing van
icidentele loon. Voorts zullen
^erkgevers meer oog moeten
en voor de behoefte bij de
hemers, het effect van gema-
werkgevers zei toen dat het slechts
uitzonderingen betrof. Niettemin
stuurde hij zijn leden een brief
waarin hij hen waarschuwde niet te
proberen werknemers bij elkaar
weg te kopen. Kennelijk was het
verschijnsel in de metaal toch niet
zo onbetekenend.
De afgelopen jaren is met toene
mend succes een beleid gevoerd
tot matiging van de stijging van
loonkosten. Het viel daarbij de
leiding van de vakbeweging niet
mee hun leden mee te krijgen in
hun pogingen te mikken op de
nullijn. En nog meer moeite had
den achtereenvolgende kabinetten
om hun beleid tot beperking van
collectieve uitgaven en lasten ge
stalte te geven. De verbonden van
de werkgevers vonden daarbij
steeds de loonstijgingen nog hoog,
en de vermindering van collectieve
lasten volstrekt onvoldoende.
Merkwaardig is wel dat diezelfde
verbonden zich ook smalend heb
ben uitgelaten o ,er voorstellen om
te komen tot beheersing van de
„incidentele loonstijging". Deze
vorm van loonstijging vloeit voor
een deel voort uit onstuitbare
en vaak gewenste ontwikkelin
gen zoals afkalving van bedrijf
stakken met laag loonniveau en
opbloei van takken met gemiddeld
hogere lonen. Maar deze loonstij
ging bestaat voor een ander deel
ook uit extra promoties en wegko
pen van vakbekwaam personeel bij
de concurrent.
Het wordt voor de vakbonden een
onmogelijke zaak aan de CAO-
tafel te onderhandelen over loons
verbeteringen in fracties van pro
centen, om vervolgens achteraf te
worden geconfronteerd met inci
dentele loonstijgingen van twee,
drie procent. De leden moeten dan
wel de indruk krijgen dat hun
bonden geld laten zitten. Als dan
die leden, zoals in de vleesindus
trie, ook nog in hun eigen bedrijf
het bewijs geleverd krijgen dat er
best meer loon is te halen, is een
kleine vonk voldoende om de vlam
in de pan te doen slaan.
DEN HAAG De gevoelens die
iemand besluipen, wanneer een fel
begeerd doel hem op het nippertje
ontglipt, hetzij omdat de middelen
ontroereikend zijn, hetzij omdat der
den een spaak in het wiel steken, zijn
vaak met geen pen te beschrijven.
Algehele ontreddering, blinde woede,
dan wel fanatieke doordrammerij
vormen in zo n geval niet zelden de
voornaamste bestanddelen van een
onfrisse cocktail, waarin de menselij
ke psyche vrijwel hulpeloos blijkt te
zijn ondergedompeld. Hier heerst de
zelfde chaos, die een sergeant-majoor
oproept, wanneer hij zijn troep na een
lange mars en met eindelijk de kazer
ne in zicht beveelt nog eens vijf kilo
meter te marcheren. Met volle ge
vechtsbepakking natuurlijk.
Binnen de PvdA blijkt een soortge
lijk onbehagen de gestalte te hebben
aangenomen van een verblind fana
tisme, dat in zijn consquenties beel
den oproept, die nog het sterkst doen
denken aan de koude oorlog. En dan
alles dan als resultaat van de fel
begeerde, maar nog niet bereikte
progressieve meerderheid. Want wel
beschouwd is dit net-niet-bereiken
van het doel, de voornaamste motor
geweest die tot royement heeft geleid
van de Groningse gedeputeerde me
vrouw I. Martens en de statenleden
R. Tamminga en B. J. Brouwer. Op
het beslissende moment maakten zij
de totstandkoming van een uitslui
tend progressief college in het Gro
ningse onmogelijk.
Daardoor ontwaarde de trekken van
de barse sergeant-majoor (en onwille
keurige lijken de norse portretjes in
de krant dit beeld nog te bevestigen
ook) die het progressieve volkje nog
een paar rondjes te marcheren be
veelt, in plaats van nu al het walhalla
van de progessieve meerderheid bin
nen te treden.
Verhouding
4
Terecht kan men zich afvragen of het
barbaarse en onvaderlandse middel
van royement wel in redelijke verhou
ding staat tot het begeerde doel. Te
meer niet waar het directe resultaat
natuurlijk nihil is. Het royement be
tekent namelijk allerminst dat het
drietal hun zetels in het provinciale
bestuur zouden moeten prijsgeven.
Integendeel. Ons staatsrecht kent
slechts kiezers en gekozenen. De rol
die een politieke partij daarin speelt
wordt zelfs met geen woord genoemd
zowel mevrouw Martens, als de heren
Brouwer en Tamminga zijn daarom
ook zeker niet van plan op te stappen.
Liever nog richten zij te zijner tijd
een nieuwe politieke partij op.
Het conflict ging daarom veeleer over
de vraag, wie in dit soort kwesties het
laatste woord behoort te hebben: de
partij, of de door de kiezers recht
streeks gekozen afgevaardigden. Dit
binnen de PvdA altijd belangrijke en
tot nu toe onopgeloste vraagstuk
speelt bij de andere partijen nauwe
lijks een rol. Partijden als het CDA en
de WD zijn gewend hun leiders te
volgen en hun congressen brengen
het daarom niet veel verder dan een
veredeld soort applausmachine.
De vrucht van deze zoveel zelfbewus
tere houding van de PvdA is echter
nogal eens wrang. Chaotische con
gressen doen bij buitenstaanders no
gal eens het beeld postvatten van de
lastige bedilzuichtige partij, die op
beslissende momenten haar oevers
verre te buiten gaat, zoals bijvoor
beeld bij de laatste kabinetsformatie
is gebleken. Vrijwel steeds is daarbij
de vraag aan de orde wie eraan het
langste eind behoort te trekken. De
gekozen afgevaardigden of de partij.
Verscherping
De laatste jaren is dit vraagstuk nog
verscherpt door het binnen handbe
reik zien komen van een progressieve
meerderheid. Nogal wat partij afde
lingen bleken zozeer geobserveerd
door dit glorend morgenrood, dat de
redelijkheid vaak uit het oog werd
verloren. Deze meerderheidsstrategie
stortte tal van gemeenten in een uit
zichtloos avontuur. Want meestal
bleek de meerderheid net-niet groot
genoeg en zo die er al was, moest er
tot gek wordens toe met geledingen
binnen de eigen partij, maar ook met
lastige progressieve bondgenoten ter
linkerzijde worden onderhandeld,
teneinde de eindjes enigermate aan
elkaar te kunnen knopen. De enige
uitzondering in dit chaotische plaatje
vormde de gemeente Rotterdam. De
PvdA daar is echter aanmerkelijk ho
mogener en groter dan overal elders.
Bovendien hebben fractie en partij
daar kans gezien het op een of andere
manier met elkaar te rooien.
Wat voor Rotterdam echter geldt,
gaat niet op in Groningen. Zelf is het
daarom begrijpelijk dat het drietal
zich tegen het hachelijk avontuur
van een progressief college heeft ver
zet. Of het echter ook redelijk is een
geharnast en vastbesloten geweste
lijk bestuur van de PvdA blijvend te
tarten is weer een andere vraag. Met
onwillige honden is het nu eenmaal
slecht hazen vangen. Wat dat betreft
had het drietal wijzer kunnen zijn.
Hoezeer zowel de redelijkheid als de
onredelijkheid in beide kampen moet
worden gezocht, blijkt wel uit het
advies dat onder andere Wim Meyer
over deze kwestie uitbracht. Hij
meende dat in ieder geval niet gegre
pen zou mogen worden tot het bar
baarse middel van royement. Meijer
zal zich bii dit advies ongetwijfeld
tieke elan maar al te graag overlaad
aan enkelen. Daarmee zal het wel
altijd een open vraag blijven namens
wie een politieke partij spreekt.
Op zichzelf noopt dit gegeven tot"
enige bescheidenheid, die in de mees
te andere partijen in ruime, veel ^e,
ruime mate betracht wordt. Binnen
de Partij van de Arbeid dreigen som-
migen echter in het andere uiterste te
vervallen. Bijvoorbeeld waar op al te
geforceerde wijze de politieke duide- -
lijkheid wordt nagestreefd. Een voqfcr>
beeld daarvan is het al dan niet er
kennen van de PLO. Het is naar dezé
week ook uit een rapport van deo
PvdA over deze kwestie bleek,
ingewikkeld vraagstuk.
Simplificatie
Max van den Berg
hebben laten leiden door de gedachte
dat aanvankelijk een meerderheid
van de statenfractie een aanzienlijk
genuanceerder oordeel over het op
treden van Martsen c.s. had, dan het
gewestelijk partijbestuur.
Unanimiteit
Het is daarom des te pikanter dat zijn
grote tegenspeler van weleer, de hui
dige partijvoorzitter Max van den
Berg het royement er desondanks
door heeft gekregen. Het landelijke
partijbestuur was unaniem in deze
beslissing, maar het staat wel vast
dat aarzelaars over de streep heeft
getrokken, juist met het argument
dat unanimiteit in deze kwestie on
ontbeerlijk is.
In laatste instantie heeft Max van
den Berg met deze royementskwestie
daarom een niet ongevaarlijk en ver
strekkend precedent geschapen. Be
tekent het inderdaad dat de partij in
dit soort kwesties het laatste woord
behoort te hebben?
In zoverre heeft Van den Berg gelijk
dat partijdemocratie belangrijk is en
ook behoort te zijn. politieke partijen
overbruggen enigermate de kloof die
er bestaat tussen de onnozele een
keer per vier jaar dat de kiezer zich
rechtstreeks mag uitspreken. In poli
tieke partijen zijn bovendien de men
sen georganiseerd die bereid zijn ac
tief mee te denken over politieke
kwesties, zulks in tegenstelling tot de
overgrote meerderheid die het poli
Dat nam echter niet weg, dat het"
vraagstuk hier en daar maar al te
gretig werd versmald tot het simpele v
voor de PLO is progressief en daarte
gen conservatief. Terecht heeft lnteri*"
nationaal secretaris Van Traa zich-'
daartegen verzet. Het Midden-Oo&-v
tenvraagstuk is geen lakmoesproef
voor veronderstelde progressiviteit,
zo meende hij.
Dit soort versimpelingen krijgt na
tuurlijk alle kans, zodra meerder- -
heidsstrategieën van welke soort dan,
ook een dominerende rol spelen. Alle
vraagstukken, ingewikkeld of niet,
dreigen herleid te worden tot het een
voudige: dienen zij de meerderheids
strategie. De uiterste consequentie -
daarvan is een koude oorlog politiek,
waarvan we deze week een voorproef
je hebben gekregen.
Een gelukkige bijkomstigheid is, dat
de onmogelijkheid van deze lijn in
steeds ruimer kring wordt ingezien.
Diezelfde Max van den Berg bijvoor
beeld heeft in een notitie een aantal'
redelijke lijnen getrokken door de
verhouding partijbestuur-fractie.
Eèn van die lijnen is dat het partijbe
stuur zich niet zal bemoeien met de
dagelijkse gang van zaken in Den
Haag.
Maar ook is er het besef dat zelfs hét
fel begeerde morgenrood van de pro-
gressieve meerderheid ook maar be
trekkelijk is. Want ook een dergelijke
meerderheid zal elke vier jaar op
nieuw bevochten moeten worden. De
problemen zijn daarom met zo n
meerderheid niet wezenlijk anders
geworden, zoals ook bleek uit een
boekje dat politieke vrienden Den
Uyl ter gelegenheid van zijn zestigste
verjaardag hebben aangeboden. Het
daarin beschreven derde en op een
progressieve meerderheid berustende^
derde kabinet-Den Uyl bleek in we
zen hetzelfde als het eerst.
tigde looneisen zichtbaar te maken
via het arbeidsplaatsenbeleid per
onderneming en bedrijfstak.
Tot slot willen we in dit verband
ook wijzen op de vermogensaan-
was-deling. Deze VAD is in het
najaar van 1974 door het toenmali
ge kabinet van stal gehaald om de
„overwinsten" af te romen die
zouden blijven zitten in de sterkere
bedrijven, wanneer de vakbewe
ging haar looneisen zou afstemmen
op de minder goed draaiende sec
toren van het bedrijfsleven. Zo'n
VAD had een bijzonder nuttig
instrument van loonpolitiek kun
nen worden. Helaas is de VAD,
uitgeroepen tot „maatschappij
hervorming", gestrand in een poli
tieke prestigeslag. Met als curieus
bijverschijnsel dat uitgerekend de
verbonden van werkgevers zich in
spanden om het Nederlandse on
dernemingsklimaat in het buiten
land in een ongunstig daglicht te
stellen vanwege die VAD-plan-
nen. Het Nederlandse onderne
mingsklimaat had er dit najaar be
ter voorgestaan, wanneer een forse
VAD de werknemers het gevoel
had kunnen geven dat zij met een
gerust hart in de beter draaiende
ondernemingen „overwinsten"
kunnen „laten zitten".
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon.
VRIJWILLIGE LOONMATIGING
RIO DE JANEIRO, BONN (AFP) De discussie over het
Braziliaanse programma voor kernenergie is eens te meer
opgelaaid door een onthulling dat de Westduitse leveranciers
in het omvangrijke project in feite de dienst uitmaken.
Het economische dagblad Gazeta
Mercantil publiceerde geheime bepa
lingen uit de overeenkomst die in
1975 werd afgesloten tussen het Bra
ziliaanse staatsbedrijf Nuclebras en
de Kraftwerkunion (KWU). Hoewel
de KWU maar 25 procent van de
aandelen heeft van de toen opgerich
te gezamenlijke onderneming Nu-
clen, behoudt het Westduitse bedrijf
in werkelijkheid het effectieve be
heer. Bovendien, aldus de Gazeta
Mercahtil, verkleint de overeenkomst
de mogelijkheid dat de Braziliaanse
staat in de toekomst het beheer over
het kernenergieprogramma geheel op
zich neemt.
Een woordvoerder van de KWU in
West-Duitsland heeft ontkend dat de
overeenkomst met de Brazilianen ge
heime bepalingen zou omvatten. De
Braziliaanse regering echter, verleen
de aan de onthulling gewicht door op
de drukkerij van de Gazeta Mercantil
de clichés van de betreffende pagi
na's door de politie in beslag te laten-,
nemen. De krant maakte gewoon -
nieuwe, en publiceerde toch.
Steeds meer Brazilianen denken datX
de overeengekomen bouw van acht
kerncentrales tot, 1990 te veel van het
al dan niet goede is, en bovendien j
voor Brazilië onbetaalbaar. De West- l
duitse minister van economie Otto
Lambsdorff, toevallig in Brazilië op
bezoek, heeft echter verklaard dat de
transactie „een ondeelbaar geheel"
vormt. De overigens door gebrek aan -
opdrachten geteisterde Kraftwerk- I
union draagt in sterk negatieve zin
bij aan het bedrijfsresultaat van het
moederconcern Siemens.
II
De man is al honderd jaar dood,
maar als hij er niet geweest was
hadden misschien nog altijd al
leen de rijken elkaar brieven kun
nen sturen. Want voordat de En
gelsman Sir Rowland Hill zijn
systeem van postzegels en post
bezorging er (in 1840) door kreeg,
was het maar een chaos op dat
gebied. De tarieven zaten inge
wikkeld in elkaar en als een post
stuk maar een béétje verder van
huis bezorgd moest worden, kost
te dat kapitalen. Aan de ontvan
ger, want postzegels waren onbe
kend en de afzender betaalde dus
nooit een cent. Op de plaats van
bestemming werd brief of pakje
niet zelden geweigerd, omdat de
ontvanger er het geld gewoon
niet voor had. De uitvinder van
de postzegel zelf, geboren in de
cember 1795 in het plaatsje Kid
derminster, heeft de tijd nog
meegemaakt dat zijn eigen moe
der in paniek raakte als de post
bode aan de deur klopte. Mis
schien is dat mede aanleiding
voor Hill geweest om iets aan dat
systeem te veranderen, want het
was zelfs zo erg dat een in Enge
land werkende Ier zeker 20 pro
cent van zijn loon apart moest
leggen om een brief van thuis te
kunnen betalen.
Nu moet het uitdenken van een
nieuw systeem voor de post niet
eens zo'n moeilijke klus voor Hill
geweest zijn. Van jongsaf aan
hield hij zich bezig met de inge
wikkeldste studies: op zijn
twaalfde jaar moet hij al voor
drachten gehouden hebben over
astronomie, architectuur, navi
gatie en wiskunde. Hij was de
derde van zes zoons van een ko
pergieter. Rowland Hill was een
rusteloze zoeker naar nieuwe
ideeën en verbeteringen op alle
mogelijke terreinen. Zo was hij
niet alleen de pedagoog die zelf
scholen ontwierp met gescheiden
klassen, bibliotheek, experimen
tele ruimten, gymnastieklokaal
en zwembad, maar ook verbeter
de hij het voortstuwingssysteem,
voor stoomschepten en ontwierp
hij een rotatiepers. Hij experi
menteerde met kruit, catalogi
seerde de verschillende metho
den om armoede en misdaad te
bestrijden en was een voorvech
ter voor inspraak en zelfwerk
zaamheid van scholieren en stu
denten. Bovendien schreef hij
met zijn broers boeken over op
voeding, werkte aan een machine
om wegen aan te leggen en was
hij hoofd van een regeringscom
missie die de kolonisatie van de
len van Australië bestudeerde.
En intussen zette hij zijn plannen
tot hervorming van de posterijen
op papier. Hij verbeterde de fa
bricage van enveloppen, steunde
geestdriftig de schrijver Anthony
Trollope die voor brievenbussen
langs de weg pleitte en beschreef
hoe volgens hem de posterijen
moesten werken: ze moesten be
drukte stukjes papier verkopen
die groot genoeg waren voor een
stempel en aan de achterkant
moesten kleven, zodat ze opge
plakt konden worden. Voordat
zijn „penny post" een zegel
van één penny voor alle binnen
landse post er in 1840 door
kwam met steun van de jonge
koningin Victoria, kreeg hij har
de kritieken te verduren, maar
Hill hield vol.
Brazilië was het eerste land dat
drie Jaar later het Engelse sys
teem overnam. Nauwelijks tien
jaar daarna had methode-Hill in
gang gevonden in vrijwel alle
Westeuropese landen, de Vere
nigde Staten en Rusland. Sir
Rowland Hill was 83 jaar, toen hij
op 27 augustus 1879 overleed. On
der enorme belangstelling uit
binnen- en buitenland werd hij in
Westminster Abbey begraven,
naast de uitvinder James Watt.
Ter gelegenheid van zijn hon
derdste sterfdag wijdt het natio
naal postmuseum in Londen een
tenttoonstelling aan ROWLAND
Hill en geven de Britse posterijen
een speciale serie herdenkingsze
gels uit
De grillig gevormde, tachtig me
ter hoge rotspunt Barbarine In
het Oostduitse Elbsandsteinge-
bergte kan er weer even tegen.
De top dreigde naar beneden te
komen en daarom hebben alpi
nisten en chemici uit Dresden
samen een versteviging van
zandsteen en siliconen aange
bracht. De operatie heeft ruim
een ton gekost én als Barbarine
weer helemaal In orde is, zal ze
er alleen nog mooi staan te we
zen; veiligheidshalve mag nie
mand haar meer beklimmen.
Franz Kobold, een eminent land
bouwkundige, werkte voordat hij
werd gearresteerd, aan een insti
tuut voor landbouwkundig on
derzoek in het Oostduitse Bem-
berg. Terwijl hij vluchtplannen
beraamde werd hij gepakt en nu
zit hij al sinds 1975 achter de
tralies. Hoewel de regering van
de DDR de internationale ver
dragen voor mensenrechten,
waarin het recht op emigratie
wordt geproclameerd, heeft be
krachtigd, zitten in dat land veel
mensen gevangen omdat zij van
dat recht gebruik wilden maken.
De 39-jarige Kobold is' een des
kundige in het cultiveren van ge
wassen in een bodem en klimaat
die in Oost-Duitsland niet voor
komen; hij zou in zijn werk be
lemmerd zijn door de extreem
grote problemen die buitenland
se reizen, zelfs voor zakelijke
doeleinden, opleverden. Gedeel
telijk daarom besloot hij in 1975
een vluchtpoging te wagen, maar
een collega verraadde hem aan
de politie: kort daarop werd hij
gearresteerd. Een Jaar later werd
Kobold door een militair tribu
naal in Berlijn veroordeeld tot
4 Jien Jaar gevangenisstraf wegens
,»pionage" en ook zou zijn acade
mische graad hem ontnomen
zijn Burgers die proberen Oost-
DuitslandjJe verlaten en die door
hun beroep op de hoogte zouden
kunnen komen met
voorkeu
heid worden prijsgegeven, wordt
vaak het etiket „spion" opge
drukt. Franz Kobold zou bijvoor
beeld bekend geweest kunnen
Zijn met zaken van Industriële
aard. niet met politieke of mili
taire zaken. Hij zou in oktober
1978 voor een depressieve ge
moedstoestand in het ziekenhuis
verpleegd zijn geweest.
Beleefde brieven met het verzoek
tot onmiddellijke vrijlating van
Franz Kobold kunnen gestuurd
worden naar: Hls Excellency mr.
Erick Honecker - Chairman of
the State Council of the DDR
Berlln-Niederschonhausen,
DDR. Duits is uiteraard de ge
schiktste taal.
De Lockheed-fabrieken in San
Diego (Californië) gaan er prat op
met de C-5a Galaxy het grootste
vliegtuig ter wereld te hebben
gebouwd. Maar hoe groot is dat
dan wel? Heel eenvoudig, licht
Lockheed toe: er kunnen wel
25.844.746 pingpongballetjes in.
of 752.000 hockey-,.ballen", het
•estel zal op^ifol zijn als Je er
1.674 hoofdpijntabletjes in
pt. Nog te moeilijk? Dan is de
mvang van het vliegtuig mis-,
schieo beter te yatten met,de-
wetenschap, dat net zaakje met
V6.216 flessen wijn tot de nok
gevuld kan worden, of anders wel
met honderd Volkswagens Een
jaar geleden legde Lockheed nog
uit, dat het toestel 616.903.200
dollar aan goud kon bevatten,
maar dezelfde hoeveelheid goud
is in die tijd zoveel duurder ge
worden, dat dat bedrag nergens
meer naar lijkt.
Toen Maurizio Cavagna in Berga
mo door een politieman werd
aangehouden die kritiek had op
zijn manier van rijden, voelde hij
zich zo beledigd, dat hij een ge
weer haalde en daarmee de agent
opzocht. Midden op straat dwong
hij de politieman te knielen en
hem om vergeving te vragen. Ca
vagna zit nu in de gevangenis,
onder andere op beschuldiging
van belediging van een ambte
naar in functie Om diezelfde re
den is de 22-Jarlge Sharon Room
in een stadje in het Engelse dis
trict Hampshire in de politiecel
terecht gekomen Bovendien
moest ze vierhonderd gulden
boete betalen, dat alles omdat ze
ook midden op straat in een
overmoedige bul agent Chris
Poster gezoend had. Ze kende
hgm niet, maar vond hem een
mooie man, en ze aarzelde dan
ook geen moment toen een paar
vtienden geroepen hadden:
„Vooruit, Sharon, geef hem een
zoen".
I
