De jeugdzonde van
Reydon en De Jager
èV
m
uk
mm
mÈBÈm
9
Voortzetting aftopping
volgend jaar nog onzeker
tussie onder druk
"hiinister en de rechter
pp»
ppppi
uTn
E
Hm
ttü
WÉ
ÉH
leren en reizen in bus
stuur 'n brief
per skate
zweep erover
afstandstokje
abinet heeft zich terecht op
andpunt gesteld dat het
uk van de kernenergie niet
afzonderlijk hoofdstuk kan
behandeld. Het heeft
de in het vooruitzicht ge-
„brede maatschappelijke
e" over dit onderwerp na-
lijk geplaatst in het kader
ize totale energievoorzie-
lals uit een deze week gepu-
de nota blijkt.
Je vlag er wat dit betreft
t, zal uitvoerig worden ge
in een binnenkort uit te
i energienota. Voor het
rerloop van de discussie is
bijna onmisbare zaak. Het
zal echter tegelijkertijd
visie op onze energiepro-
ek geven. Daarmee neemt
ie risico's en of dat wel zo
dig is, is nog maar de vraag.
langrijk gegeven in de dis-
s bijvoorbeeld de preciese
ling van de hoeveelheid tijd
ter beschikking staat om
der kernenergie te kunnen
lén. Daarvoor is nodig een
'ibare schatting van de be-
olievoorraden en die is er
dig niet. De oliemaatschap-
lebben wat deze informatie
het monopolie en erg me-
aam zijn zij op dit punt
)r(I tijd ons ter beschikking
x angt ook af van de mate
BU
waarin de westerse wereld bereid
is te bezuinigen op energiever
bruik. Nu al valt te voorzien dat de
nota o pbeide punten een weinig
overtuigende indruk zal maken.
Op zichzelf behoeft dit een goede
discussie niet onmogelijk te ma
ken. Dat dreigt echter wel te ge
beuren met een gelijktijdige be
kendmaking van een kabinets
standpunt.
Politieke emoties dreigen dan
gauw de overhand te krijgen, bij
voorbeeld omdat men vindt dat de
regering te weinig bezuinigt of be
zuinigingen afdwingt op energie,
dan wel dat zij de oliemaatschap
pijen onvoldoende onder druk zet.
Kortom: de hele discussie zal zich
gaan richten op de actuele politiek,
zodat er van een afgewogen oor
deelsvorming al bitter weinig te
recht dreigt te komen.
De regering zou de discussie van
het begin af aan in geloofwaardiger
banen kunnen leiden met een con
sequent en verplichtend bezuini
gingsprogramma. Of dat echter ge
beurt is nog maar de vraag. Veel
eer wekt het kabinet de indruk
haast te willen maken met de in
voering van kernenergie, bijvoor
beeld waar het nu al aankondigt
met proefboringen in de Noordzee
te zullen beginnen voor eventuele
opslag van het afval van de kern
centrales. De discussie lijkt onder
te zware druk te komen staan.
it in het nauw doet rare
m, maar wat bij een kat
en nog te begrijpen valt,
een minister toch enigs-
lesr beoordeeld borden
e^e akelige positie die man
gemanoeuvreerd heeft.
r(fn'
>J 1
I
lei,
-1|
om minister Scholten van
die vorige week door een
nstfan het Haags gerechtshof
iet! op de vingers getikt werd:
Jjjjiop grond van de door hem
j jferd argumenten geen
n (ichtigen tegen hun zin naar
ch^ uitzenden.
if gezien mag dat Haagse
auwelijks een verrassing
YfjBij de Jbehandeling in de
ijs i Kamer van het verzoek
veÜVerenigde naties voor een
10 0lndse bijdrage aan Unifil is
Ster van meer dan één kant
Tchuwd dat hij zich met zijn
icrdtatie van de diensplichtwet
e®tst broos ijs begaf. Toch
ig~|e minister vast aan zijn
ndpunt. Hij wilde niets we-
ne landere mogelijkheden bin-
J8hraienstpliphtwet die de Ka-
hem als uitweg aan-
)tel
lot daar aan toe, maar het
—4e 1 beschamend als de mi-
)p maandag 13 augustus
antwoord op het arrest
;el jderdag 9 augustus 197) een
ijk Besluit publiceert,
iet arrest van zijn prakti-
detekenis wordt ontdaan en
alsj uitgerekend op grond van
tenten die de minister in
bij het Kamerdebat be-
d.
Scholten moet niet boos
als wij hem er van verden-
i hij een politieke opportu
nist is, want dat heeft hij er op
deze manier wel naar gemaakt.
Maar nog veel ernstiger is de in
druk die een minister, die de
Kroon op deze manier tegenover
de burgers maakt. Het respect
voor uitspraken van de rechter
behoort tot de belangrijkste en
kostbaarste spelregels voor onze
samenleving; ook nee, juist
als die uitspraak niet in je voordeel
is. En of je nu minister bent of
niet.
Maar wat moeten de burgers bin
nen die samenleving denken als
zo'n rechter voor een minister
niets anders blijkt te zijn dan een
instantie die eventjes feitelijk en
formeel moet vast stellen of de
gebruikte formulieren wel goed
zijn en als die minister bij een
ontkennend antwoord van de rech
ter kennelijk alleen maar even in
een bureaula hoeft te duiken om
ander formulier te produceren om
dan toch te kunnen doen wat hij
wil?
Stel je de man voor, die donderdag
op een zo belangrijk punt in zijn
leven (en de dienstplicht hoort tot
de zwaarste ingrepen in het per
soonlijk leven, waartoe de over
heid gerechtigd is) gelijk krijgt van
de rechter en maandag merkt dat
hij door een handigheid van de
minister toch weer ongelijk krijgt
en dus óf zijn nek zal moeten
buigen óf een nieuw proces moet
beginnen. Die man kan alleen
maar denken, dat de Nederlandse
samenleving een kafkiaanse dool
hof is.
En juist omdat wij weten dat dat
niet zo is en ook nooit zo hoort te
worden, is er maar één conclusie
mogelijk: zo kan en mag een over
heid niet handelen.
Van een on2er verslaggevers
AMSTERDAM In het najaar van 1961 stonden de kranten er vol van.
De toen dertig-jarige Evert Reydon en zijn vijf jaar jongere metgezel
Louw de Jager waren op 20 augustus in de Russische grensplaats
Oezjgorod gearresteerd op verdenking van spionage-activiteiten. Een
militair tribunaal in Kiew sprak op 5 oktober het vonnis uit: beiden
kregen dertien jaar. Het viel achteraf nogal mee. Achtentwintig maan
den later op 4 december 1963 werden ze vervroegd in vrijheid
gesteld.
De belde zeelleden (Reydon
was machinist, De Jager
stuurman) legden destijds
in Klew een volledige be
kentenis af. De toenmalige
minister van buitenlandse
zaken, Luns, mocht het pro
ces dan „een demonstratie"
noemen, er was wel degelijk
sprake van een splonage-
opdracht. Dat bleek ook uit
het boek dat Reydon ln 1967
publiceerde, getiteld „Spion
voor NATO". Een slecht
boek, zegt Reydon (47) nu.
En inderdaad lopen in dit
werkje feiten en fictie el
kaar voortdurend ln de weg.
Maar wat moest Je anders,
zo laat hij weten. Het was
enkel en alleen bedoeld om
er financieel gewin uit te
trekken, omdat het tweetal
na zijn terugkeer danig in
de kou is gezet.
Ervaring
Geen van beiden ls ln staat
geweest ln zijn oude beroep
terug te keren. Als gevolg
daarvan is De Jager nog
steeds werkloos, en wil over
de hele affaire niet meer
praten. Reydon heeft een
dochter-van veertien en een
zoon van negentien. Hij is
alweer jaren eigen baas als
taxichauffeur en zegt de
zaak niet als een syndroom
te koesteren. „Laten we zeg
gen: het ls een ervaring die
je niot uit je leven geschrapt
zou willen zien, maar grap
pig was het zeker niet".
Voor Evert Reydon begon
het spelletje al in 1956. Als
machinist op een koopvaar
dijschip kwam hij via een
vakbondsman in contact
met iemand die hem vroeg
of hij bereid was „iets tegen
het communisme te onder
nemen." Reydon zei daar
niet afkerig van te zijn en
vóór hij het wist glipte er in-
zijn ouderlijk huls in Bus-
sum een envelop door de
bus met daarin een paple
ren rijksdaalder. Reisgeld
om zich op een afgesproken
plaats in Rotterdam te mel
den bij een man met een
leren jas en een bloedblaar
op het hoofd. Reydon heeft
die man daarna nooit meer
teruggezien. De ronsel werd
voortgezet door weer een
ander, die bij een zekere
tante Anne in Rotterdam
een „contactkamertje"
huurde waar Reydon (zijn
codenaam luidde inmiddels
Rijnders) gedurende drie
maanden summier werd op-
geleld in het herkennen van
militair materieel en het fo
tograferen met telelens.
Avontuur
Reydon: „Ik pikte het avon
tuur. Ik vond het al lang
leuk om met een camera ter
waarde van vijfhonderd gul
den op pad te gaan. Boven
dien had ik het gevoel dat
het risico miniem was. Ik
moest vanuit patrijspoor
ten de havens fotograferen.
Duikboten en wat al niet
meer. Ik voelde natuurlijk
wel dat ik een klein schakel-
tje in een groot geheel was,
maar ik wist in het geheel
niet voor wie ik nu eigenlijk
werkte. Je sprak over „de
dienst", je wist dat Je voor
de NAVO spioneerde en je
had een contactadres, maar
daarna hield het op."
Zo fotografeerde Reydon in
de daarop volgende jaren
tal van havens in Oostblok
landen en Sowjetrepu-
blieken. Over tewerkstel
ling hoefde hij zich geen zor
gen te maken. Bij de toen
malige Koopvaardljstich-
ting zat een man van „de
dienst" die hem telkens
weer op nieuwe interessante
scheepsroutes plaatste. La-
Reydon (midden) en De Jager (rechts)
staan na hun vrijlating in december
1963 op Schiphol journalisten te woord.
ter werd hij overgeheveld
naar de „Amsterdam
groep." Zijn „spionage acti
viteiten" bestonden in die
periode slechts uit een drie
maandelijks onderonsje in
een kamertje boven een
café aan de Amsterdamse
Nieuwendijk om bij te blij
ven: de groep werd dan van
de nieuwste typen duikbo
ten, vliegtuigen en dergelijk
op de hoogte gesteld.
Flop
Om een lang verhaal kort te
maken: na wat gebakkelei
over geèchonden afspraken
en salarisverminderingen
(„ze wilden me kneedbaar
maken") volgde opeens de
opdracht voor een auto
tocht naar de Oektraïne.
Reydon werd in contact ge
bracht met De Jager en bei
den zouden zes weken lang
op een toeristenvisum door
de Sowjet-Unle reizen om er
spionage-objecten te foto
graferen. Het werd een flop.
Reydon: „Al bij de grens
hadden we ons moeten rea
liseren dat het fout liep.
Toerist, mompelde de doua
nier spottend toen hij mijn
telelens ontdekte. We ont
dekten ook voortdurend dat
we gevolgd werden. Twee
meisjes van het Russische
toeristenbureau Intoerist
waarschuwden ons nog. Jul
lie doen iets heel gevaar
lijks, zeiden ze. Maar uit een
soort zelfvernietiging gin
gen we door. Toen we Rus
land weer wilden verlaten
was het dan ook mis. BIJ De
Jager vonden ze aanteke
ningen in de voering van
zijn zwembroek. De spiona-
gefilms had ik keurig weer
in het doosje teruggedaan
en met Velpon dichtge
plakt, maar die vonden ze
later natuurlijk ook. Toen
werd eigenlijk pas duidelijk
hoe knullerig het allemaal
in elkaar zat. Het moest wel
mislopen. Ik vermoed dan
ook dat het allemaal door
gestoken kaart is geweest.
Afleiding van grotere pro
jecten of zo, ik zal het nooit
weten."
In de beruchte strafgevan
genis van Wladimir, vertelt
Reydon, waren de omstan
digheden zo minimaal dat"rt
het al gauw aankwam op de-
vraag: overleven of niet.
„Met dertien jaar in heb-"*
vooruitzicht doet de toe*^v
komst er niet meer toe. W*
kregen eerst drie maande4
isolair en daarna kregen wé
samen een klein celletje. Na
een half jaar heb Je een cri«
sisfase achter de rug en dan*
wordt het je huis."
De behandeling was niet
uitgesproken slecht, zegt
Reydon, maar na een bu'
reaucratisch misverstand
(ze waren een keer per abuis
bijna in vrijheid gesteld)
volgde een lange periode
van verzwaarde hechtenis
met kale schedels en mini
male voeding. Toen in de
winter van 1963 de vrijheid
zich aandiende (Luns
scheen er in New York met
Gromyko over te hebben
gesproken), woog Reydon'
nog 49,6 kilo. „Een waanzin
nige belevenis", zegt' hij.
„We dronken sinds jaren -
weer een kopje expressokof*
fie op de luchthaven van
Moskou."
Maar de terugkeer had ook
een keerzijde. Tijdens zijn
gevangenschap had „dé
dienst" Reydons echtgeno
te weliswaar wekelijks 12CT
gulden overgemaakt en er
volgde ook nog een over-
bruggingskredietje om
werk te zoeken, maar daar
mee hield het op. Tal van
gesprekken tot op het mi
nisterie van buitenlandse
zaken maakten hem duide
lijk dat ze niet meer van
hem wilden weten. Reydon
is er niet rancuneus om. „Ik
hoef niet op mijn vijftigste'
binnen te zijn. Ik ben nog
niet uitgestreden. Ik ben
nog steeds in staat om aan
iets nieuw te beginnen, als
dat nodig zou zijn."
Nog steeds een cotnmunis-
tenhater? Waarschuwend
vingertje: „Dat ben ik nooit
geweest. Ik kom alleen au
tomatisch in opstand tegen
elk totalitair regime dat het
individu de grond intrapt,
of dat nu facistisch of com-,
munistisch is. Maar van een
traumatische haat jegens
de Russen is bij mij hooit'
sprake geweest. Houd het
maar op de Koude Oorlog
en het avontuur". En om
het te relativeren: „Ik rijd in
een Lada, een goede auto".
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 100Ó AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon.
Van onze soc.-econ. redactie
DEN HAAG Het is voor het kabinet geen uitgemaakte zaak
dat de aftopping van prijscompensatie bij voorkeur volgend
jaar zou moeten worden voortgezet. Dit blijkt uit de brief
waarin minister Albeda (sociale zaken) de sociaal-economi
sche raad (SER) advies vraagt over de aftppping.
De regering heeft op 1 Juli, in het
kader van het pakket bezuinigingen
voor die datum, bij de wet een aftop
ping van de prijscompensatie in de
lonen dwingend opgelegd. Dit wetje
werkt echter maar een half Jaar, zo-
dag dit najaar moet worden beslist of
de wettelijke aftopping moet worden
voortgezet. Albeda spreekt op dit
punt geen enkele voorkeur uit in zijri
brief aan de SER. Wel acht het kabi
net het „een zaak van rechtvaardig
heid dat de hogere inkomens naar
verhouding een extra offer brengen".
Als daartoe het middel van de aftop
ping wordt aangewend, moet dat pas
sen in het algemene inkomensbeleid.
Olieprijzen
Daarbij stelt Albeda de vraag of dit
middel zich wel leent voor blijvende
toepassing. Bij aftopping maakt men
immers de mate waarin de högefc
Inkomens extra offeren, afhankelijk
van het percentage van de Inflatie.
Het al dan niet doorgaan met aftop-
ping zou, aldus de brief, kunnen wor
den bezien naast andere mogelijkhe
den tot beperking van prijscompen
satie ten bate van de werkgelegen
heid. De minister vermeldt niet of hij
hierbij soms denkt aan het niet lan
ger meenemen in de prijscompensar
tie van de gevolgen van de hoger?
olieprijzen.
Albeda vraagt de SER ook dé; .ga-
dachten te laten gaan over de vraag
of de opbrengst v&rt beperking van
prijscompensatie in een apart fonds
voor werkgelegenheid zouden moe
ten worden gestopt. Ook bij deze
vraag laat de minister in zijn brief
niets merken van een eigen voorkeur
bij het kabinet.
uit
uni
we
hea
din:
oen'
22
latin
„Iedereen kan alles leren" is het
motto van de relzende-school-Ne-
derland. Deze school gaat 1 sep
tember van start en beschikt nu
over vier leerlingen, een pand en
een oude stadsbus. Het is de be
doeling nog een bus te kopen en
deze twee bussen op te knappen
tot rijdende woon- en leerbussen.
Met twintig reisgenoten, meisjes
en Jongens van minstens acht
tien Jaar en enkele deskundigen
wil de reizende school het eerste
Jaar ingaan.
Het „reizende" staat voor de ma
nier waarop de school wil functio
neren. Eerst een voorbereidings
tijd van vier maanden waarin de
leerlingen bij elkaar in het pand
wonen, samen de bussen opknap
pen en de informatie verzamelen
voor de reis. Het reisdoel (in de
derde wereld) wordt gezamelijk
vastgesteld. Dan drie maanden
lang reizend leren. Tijdens de reis
worden er contacten gelegd met
de plaatselijke bevolking, in de
praktijk talen geleerd en een on
derzoek gedaan, bij voorbeeld
naar de positie van de vrouw ln
het land of het leven in een dorp.
Terug op de thuisbasis worden de
verkregen gegevens verwerkt en
naar bulten gebracht door mid
del van een boekje, diaserie of
actie.
Mensen, die mee willen met de
reizende school, zullen van elkaar
en van de reis moeten leren.»
„Want de school is een plaats van
samenkomst en moet de gelegen
heid geven om ervaring en kennis
uit te wisselen," zegt Marijke
Baars, één van de veertig suppor
ters van de school en zelf lerares
Nederlands op de IVKO.
Het idee van de reizende school is
overgenomen van de Deense
Tvindscholen. Vlakbij het beekje
Tvind in Noord-Denemarken
staan drie scholen (een leraren
opleiding, vrije hogeschool en
een middenschool) die in het pro
gramma afwijken van het norma
le schooltype maar opleiden tot
hetzelfde diploma. De combina
tie van praktisch en theoretisch
leren komt in het programma tot
uiting. En het belangrijkste on
derdeel daarvan is het reizen.
De Tvind-scholen bestaan ai tien
Jaar in Denemarken, ze draaien
met betaalde leerkrachten en
tachtig procent overheidssubsi
die. Hier begint de reizende
school met eigen geld en vrijwilli
ge deskundigen. De initiatieven
van de school worden gesteund
door een supportersgroep. de do-
nateursgroep moet voor geld zor
gen. Ook zullen de eerste leerlin
gen een periode moeten werken
om de reis te betalen maar dat is
geeh probleem voor de reizende
school want ook werken is leren.
Voor vijftien gulden per jaar kan
iedereen donateur worden en
krijgt dan maandelijks het tijd
schrift „De Mijlpaal". In het blad
worden de ontwikkelingen van
de school gevolgd. „De Mijlpaal"
is te bestellen bij de „reizende
school Nederland", Anjeliers
straat 3 in Arnhem.
Tsjing Min-oh zit nu al 8'/j Jaar
zonder vorm van proces in Singa
pore gevangen. Voordat hij in au
gustus 1970 gearresteerd werd oe
fende hij het beroep van goud
smid uit en was hij als voorzitter
van de vereniging van goudsme
den een actief vakbondsman.
Tsjing Min-oh werd met veel stu
denten en vakbondsleden opge
pakt bij de betogingen die voor
afgingen aan de republikeinse
ministersconferentie van 1971.
Evenals andere politieke gevan
genen is Tsjing Min-oh nooit offi
cieel in staat van beschuldiging
gesteld, zodat hij nooit in de gele
genheid geweest ls de tegen hem
ingebrachte beschuldigingen in
het openbaar te weerleggen. De
regering van Singapore past op
grote schaal willekeurige arresta
tie en detentie toe. Dankzij de
wet op de binnenlandse veilig
heid kan iedereen twee jaar zon
der proces vastgehouden worden,
en die periode kan steeds weer
verlengd worden. Op die manier
houdt de regering van Singapore
nog mensen gevangen die in 1965
op politieke gronden gevangen
genomen zijn. Tsjing Min-oh is
een van de twee gevangenen die
eind augustus vorig jaar in hon
gerstaking gingen, toen zij wer
den overgebracht naar het Whit
ley Road Holding Center, dat ge
bruikt wordt voor ondervraging
van politieke gevangenen. Bei
den weigerden zij verklaringen te
ondertekenen die bepaalde voor
waarden voor hun vrijlating in
hielden. Volgens informatie die
Amnesty kreeg, is Tsjing Min-oh
hard geslagen en ging hij in hon
gerstaking uit protest tegen mis
handeling en voortdurende be
dreigingen. Eind september vorig
Jaar woog hij achttien kilo min
der en moesten hij en zijn mede
hongerstaker naar een gevange
nishospitaal worden overge
bracht.
In het Engels gestelde brieven
met het beleefde verzoek om de
onmiddellijke en onvoorwaarde
lijke vrijlating van Tsjing Min-oh
kunnen uitsluitend gestuurd
worden naar: Lee Kuan Yew, Pri
me Minister Prime Minister's
Office, City Hall Singapore 6.
Republic of Singapore.
NO SKATING WHERE
YOU SEE THIS SIGN
SKATERS AM
PEOISTHIANBANO
MAY GO ANY PLACE
RCDESTftlANSGO.
BWESARE
VEHICLES AND WAY
NOT OO WHERE
PEDESTRIANS OO.
citations or moo
MAY BE GIVEN TO
SKAtERSONNKE
PATH, OB 0ICYCU6TS
NO ALCOHOL 0»
NARCOTICS
PIRMITTEOINPU.il
AREAS
S THE SHAH P Til
ISHEREPORYOVa
ASSISTANCE. 'CU
COOPERATION V.
BE APPRECIATED
PLEASE GIVE SPl
CONSIDERATION
OUR St WOU C "i
De rolschaatsrage in Venice (VS)
neemt zulke vormen aan, dat de
verkeerswetgeving al moest
worden aangepast „Rolschaat
sers zijn voetgangers" luidt bet
gebod en om ongelukken te voor
komen heeft men een apart ver
keersbord „verboden voor rol
schaatsers" moeten ontwerpen,
terwijl ook enkele „gedragsre
gels" voor rolschaatsers in de
stad zijn aangeplakt. Niet alleen
de jeugd rolschaatst in Califor
nia, ook het woon-werkverkeer
maakt gebruik van acht kleine
wieltjes.
In het Kruger National Park is de
wiidwachter nogal cru tegen Jon
ge hyena's opgetreden. Drie da
gen achter elkaar verjoeg hij ze
met een zweep, zodat ze angstig
wegholden, meldt het tijdschrift
Artis. En dat allemaal voor hun
eigen bestwil, anders hadden de
dieren misschien wel afgeschoten
moeten worden, zoals al eerder
gebeurd is. De Jonge dieren, ge
vlekte hyena's, waren in een hol
onder een verharde weg geboren,
waar veel toeristen langskomen.
Zolang ze in het hol bleven was er
niets aan de hand, maar toen de
kleintjes buiten kwamen hadden
ze al gauw in de gaten dat passe
rende mensen vaak lekkere hap
jes voor ze meebrachten. Het
werd zo erg, dat de dieren zich
met smekende blikken bedelend
langs de weg opstelden zodra er
een auto naderde, en toen ze gro
ter werden namen ze niet alleen
hapjes voedsel aan, maar ook
vingers en soms meer. Omdat het
de bedoeling is dat de dieren ln
het wildpark zo zelfstandig mo
gelijk blijven, moest de wild-,
wachter wel harde maatregelen
nemen. Na de drie dagen met de
zweep hadden de hyena's zo de
schrik ln de poten, dat ze er al
vandoor gingen zodra er een auto
naderde in plaats van er naar toe
te gaan, en dat was Juist wat de
wiidwachter wilde.
Als fletser schrik Je je vaak rot
van de auto's, die rakelings langs
Je glippen. Uit pure zelfverdedi
ging heeft Pi een werkplaats gq-
opend waar behalve speelgoed en
muziekinstrumenten ook anti?
auto-afstand-stokjes worden ge
maakt. Deze stokjes vinden hufl
oorsprong ln Kopenhagen waai
de fietsers met het plastic vlag-
gestokje aan hun fiets de auto'»
van het lijf houden. De Hollandse
versie is van hout en kost 4.50.
Het vlaggestokje ls gemakkelijk
aan de bagagedrager van de flets
te monteren en steekt 35 centi
meter uit. Dit ls de (légale) af
stand waarop een auto een fietser
mag passeren. Moet Je langs een
file of rijd je op het fietspad, dan
kan de stok met éép handbewe
ging worden Ingeklapt. Anti-au-.
to-afstandstokjes zijn te koop bij
het Fort van Sjako, Jodenbree-
straat 24, Amsterdam.
