Karin Kraaykamp: tv-
tijd voorgoed voorbij
van een lezer
WEERZIEN
'Stopkogel' als
nieuwe munitie voor
politie aanbevolen
fis
WTrouw Commentaar
Boycot
Rally
Politieman met
naamkaartje
zwijn en kip in de cel
stuur 'n brief
beloning
plaats genoeg
ZATERDAG 4 AUGUSTUS 1979
-
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
5
Eén van de zeer weinige dwang
middelen die de Verenigde Naties
hebben om de naleving van hun
besluiten af te dwingen is de eco-
ja pomische boycot. Een internatio
nale krijgsmacht die als een soort
hl VN-politie ongehoorzame leden
V( van de volkerengemeenschap tot
de orde kan roepen behoort voor-
oe lopig niet tot de realiteit. Als een
w onafhankelijk land regels en be
sluiten van de Verenigde Naties
aan zijn laars wil lappen (en in de
praktijk komt dat nogal eens voor)
heeft het juist van die kant weinig
te vrezen. De Verenigde Naties
kunnen resoluties aannemen in de
^fSterkste bewoordingen, standjes
a uitdelen zoveel zij willen, zolang
zij geen vuist kunnen maken kan
«fde aangesprokene daar betrekke-
'jjjj lijk onverschillig onder blijven,
ai
as Juist daarom is het zo jammer dat
en de economische boycot die veer-
tien jaar geleden tegen de onwetti-
jj ge regering van Rhodesië werd
afgekondigd eigenlijk niet heeft
gewerkt. De strafmaatregel is ze
ker wel voelbaar geweest in Rho
desië, maar het resultaat is niet
geweest dat de illegale machtheb
bers het hoofd moesten buigen. In
feite is het doel van de sanctie dus
niet bereikt. Het is een internatio
naal belang dat het waarom van
deze mislukking grondig wordt uit
gezocht. Daarmee is meteen het
belang aangegeven van het rapport
dat het ministerie van buitenlandse
zaken deze week heeft uitgebracht
over het Nederlandse beleid in
deze zaak.
Het is verleidelijk om op grond
van het door het ministerie ver
strekte materiaal meteen maar een
boom op te zetten over de schuld
vraag en vervolgens bestraffend de
vinger te priemen in de richting
van de destijds verantwoordelijke
bewindslieden. Sommigen zullen
zelfs maar wat graag boos opzet
willen aantonen bij de regering die
met de mond wel steun betuigde
aan de sancties tegen de onwettige
regering van Ian Smith maar on
dertussen de boycot liet mis
lukken.
Ons lijkt het niet juist om bij lezing
van het rapport van het ministerie
en de aanvullingen daarop van
oud-staatssecretaris en -minister
Het is jammer dat minister Schol
ten van defensie negatief heeft ge-
eageerd op een suggestie van twee
Camerleden om de toestemming
voor een militaire auto-rally in te
trekken.
De minister zegt dat de rally voor
Vrijwillige dienenden en reserve-
personeel naar zijn idee een goede
oefening is in het kaartlezen en
oriëntatie. Dat zal zeker zo zijn.
Maar er zijn ook andere methoden
om dat perfect onder de knie te
krijgen. Er doen trouwens aan
deze rally ook mensen mee die bij
pen onverhoopte mobilisatie of
Van der Stoel direct te denken aan
kwade trouw. Maar dat neemt niet
weg dat toch de teleurstelling over
de Nederlandse houding over
heerst. Nederland is waarschijnlijk
met de beste bedoelingen begon
nen met steun aan de sancties
tegen Smith maar heeft het vervol
gens niet aangedurfd die maatrege
len consequent door te voeren.
Het moet bijvoorbeeld al vrij snel
duidelijk zijn geweest dat de boy
cot te weinig effect zou sorteren als
de toevoer van olie niet geheel zou
worden gestopt. Maar daar is het
nooit van gekomen. Laksheid?
Vrees om eigen belangen te scha
den? Wat de motieven ook zijn
geweest, het resultaat was dat de
illegale regering in Rhodesië de
ruimte werd gelaten de internatio
nale pressie te overleven. Daar
mee is de doelmatigheid van de
economische boycot als dwang
middel ondermijnd.
De voor de hand liggende conclu
sie is immers dat ook in het geval
van economische strafmaatregelen
de soep nooit zo heet wordt gege
ten als zij wordt opgediend. De
dreiging die er van zulke maatrege
len uitgaat is door het geval-Rho-
desië afgezwakt en daar is de Ne
derlandse overheid mede-verant
woordelijk voor. Nederland heeft
de internationale samenleving, die
dringend behoefte heeft aan niet-
militaire middelen om haar woor
den kracht bij te zetten, per saldo
toch een slechte dienst bewezen.
De lering die wij hier uit kunnen
trekken is dat een economische
boycot alleen effect heeft als zij
volledig wordt doorgevoerd. Dat
vereist een actieve houding van
alle betrokken landen, die op hun^
beurt naleving van de maatregelen
door hun ingezetenen moeten af
dwingen. Daarvoor is wetgeving
nodig. Die kan er in Nederland
heel spoedig zijn als de Eerste
Kamer nu haast gaat maken met
de goedkeuring van de zogenaam
de sanctie wet, die al door de
Tweede Kamer is aanvaard. Aan
vaarding van de sanctiewet zou
tenminste de teleurstelling over de
Nederlandse houding inzake de
boycot tegen Rhodesië voor een
belangrijk deel kunnen weg
nemen.
nog erger niets met kaartlezen en
oriëntatie te maken krijgen.
Tot nu toe droegen deze rally's
enigszins een gezelligheidskarakter
(vandaar dat de deelnemers zelf de
benzine moesten betalen). Zolang
de olie rijkelijk tegen een laag
prijsje uit de bodem van de toen
nog arme landen vloeide, was te
gen dit soort evenementen ook
geen bezwaar. Nu ligt dit anders.
Door zich achter de rally te plaat
sen wekt de minister de indruk op
niet-kaartlezers dat het best nog
wat meevalt met de olie- en ben-
zine-schaarste.
Veel mensen kennen Karin
Kraaykamp als ,,die juf
frouw van de televisie die de
programma's zo mooi kon
aankondigen". In de jaren
vijftig, toen steeds meer Ne
derlanders een televisie
kochten, was Karin Kraay
kamp avond-aan-avond op
het scherm te zien. Ze was
één van de t.v.-omroepsters
van het eerste uur en heeft
de stormachtige ontwikke
ling van dit apparaat van
nabij meegemaakt
Improviseren
Zelf beschouwt ze achteraf
bekeken haar televisietijd
niet als de leukste periode
van haar leven. „Maar het
was wel een uitstekende
aanloop voor mijn verdere
carrière. Bovendien was het
een verschrikkelijk span
nende tijd. Je moest toen
vaak improviseren omdat
niet alles van te voren geti
med was, zoals nu. Dat was
ook de charme van de t.v. in
die beginjaren. Nu is in feite
alle spontaniteit weg. Het is
een fabriek geworden waar
alles ingeblikt is. Televisie
is een medium met onge
kende mogelijkheden. In
die tijd wist nog niemand
hoe het zou gaan uitgroeien.
Dat maakte het allemaal zo
opwindend."
Tot voor negen maanden
was Karin Kraaykamp
werkzaam bij de televisie.
Haar laatste activiteiten ge
ven overigens al aan dat ze
het nu meer in werk échter
de schermen zoekt. Ze ver
richtte tot vorig jaar okto
ber de research voor het
programma „Zienswijze"
van Jack van Belle. Eén van
Van een onzer verslaggeefsters
„Televisie-presentatrice zijn is eigenlijk een frustrerende bezigheid. In
korte tijd moet je veel dingen op een duidelijke en nette manier zeggen
en dat is volstrek onnatuurlijk. Bovendien heb je een afgehakt lijf:
armen, benen en een romp heb je niet voor de kijkers. Alleen je gezicht
krijgen ze te zien."
Dat weet ik en daarom ben
ik nu met iets anders begon
nen. Ik heb altijd gewerkt
en zal dat blijven doen. Als
je bezig bent heb je ook
geen tijd om je eigen proble
men op te blazen. Boven
dien blijf je er jong bij. Al
leen bij mijn kinderen en
kleinkinderen krijg ik wel
eens het gevoel: hé, ik word
toch een dagje ouder,
Extra oog
haar laatste showprogram
ma's was „Carrousel".
De televisie is nu een afge
sloten tijdperk voor mij,
zegt ze. „Dat is voorgoed
voorbij en dat heb ik ook
zelf gewild. Ik wilde niet
blijven hangen aan ouwe
glorie. En dan maar niet we
ten hoe je afscheid moet ne
men," lacht ze. „Ik ben nu
bezig aan een nieuwe perio
de in mijn leven, heel be
wust. Ik ben inmiddels
grootmoeder en dan vind ik
het ook wel eens tijd wor
den om weer iets anders te
gaan doen."
Felicitatiedienst
Als directeur van een baby-
felicitatiedienst ziet zij haar
dagen nu, net als vroeger,
van vroeg tot laat gevuld.
Ze coördineert de activitei
ten van zo'n 150 vrouwen,
hostesses genoemd, die er
dagelijks op uittrekken om
gezinnen, die pas een baby
rijker geworden zijn, op te
zoeken met een mand vol
baby-artikelen. Voorts on
derhoudt ze de contacten
met de fabrikanten van der
gelijke artikelen. „Ik heb in
derdaad een commerciële
baan nu," bevestigt ze.
„Toch kan ik ook in dit
werk die drie dingen kwijt,
die in feite mijn leven heb
ben bepaald: mijn maat
schappelijke betrokken
heid, mijn creativiteit en
mijn verwevenheid met the
ater en show."
Deze drie punten heeft ze in
haar leven altijd kunnen ge
bruiken, zegt ze. Het eerste
duidelijk in haar jonge ja
ren als verpleegster en in
haar maatschappelijk werk
onder zieken en oorlogswe
zen. Het tweede en derde
punt zijn haar vooral van
pas gekomen in haar t.v.-
werk en show- en theater
voorstellingen.
Op de „bühne" heeft ze zich
altijd het meest thuis ge
voeld. „Bij de televisie
praat je in feite met een
camera. Daar staat wel een
jongen achter die je goed
kent, maar communiceren
met je toehoorders doe je
niet. Js pretendeert wel te
weten hoe de mensen in de
huiskamer naar je zitten te
kijken, maar dat slaat na
tuurlijk nergens op. Voor
hetzelfde geld draaien ze op
dat moment de knop om.
Op de bühne praat je met
de zaal, ook niet op de ma
nier waarop ik nu met jou
praat, maar er is toch spra
ke van contact. Je speelt in
op wat die mensen willen en
eventueel wijzig je het pro
gramma, als blijkt dat het
niet aanslaat. Er is sprake
van de wisselwerking die ik
bij de t.v. altijd heb ge
mist."
Artiesten
Een belangrijk deel van
haar werkzaamheden heeft
bestaan uit het aankondi
gen van artiesten op allerlei
bijeenkomsten, variërend
van personeelsavonden tot
concertavonden. „Met men
sen als Conny Vink en Con-
ny van den Bosch was het
heerlijk werken. Trouwens
met vrouwen altijd. „Vrou
wen hebben net iets meer
dan mannen, ze zijn gewoon
al boeiender om te zien. Ik
ben pertinent geen feminis
te," vervolgt ze. „Feminis
ten vinden het helemaal
verkeerd dat een vrouw zich
optut om er maar leuk uit te
zien voor de televisie en dat
nog fijn vindt ook. Maar het
grote publiek ziet het liefst
een leuke vrouw als om-
roepster."
Het idee van de VARA
één van de omroepen waar
voor ze gewerkt heeft om
een haan de programma's te
laten aankondigen, vindt
Karin smakeloos. „Een
monsterlijke schreeuwle
lijk, en ik denk dat ik niet
de enige ben die dat vindt."
Je moet gewoon doen wat er
van je gevraagd wordt op
deze aarde, is haar mening.
„Elk mens krijgt een kans
in dit leven. Je kunt die
waarmaken of vergooien.
Mijn tijd in het theater en
bij de t.v. is gewoon voorbij.
Een aardige bijkomstigheid
van haar nieuwe leven is dat
ze eindelijk weer eens rustig
in een theaterzaal kan zit
ten. „Ik kijk nog wel met
een extra oog naar de men
sen op het toneel, maar ge
nieten kan ik nu naar harte
lust. Vroeger dacht ik altijd:
mens je hoort hier niet in de
zaal, je hoort op het toneel.
Als presentatrice heb ik ge
probeerd een brug te slaan
tussen de artiesten en de
zaal. Als ik nu in de zaal zit,
let ik op of anderen dat ook
doen. Dat vind Ik belang
rijk. Ik heb me altijd ver
diept in het publiek. Wat
voor mensen zitten er in de
zaal en waarom zitten ze
daar? Als ik dat wist, wist ik
ook hoe ik mijn teksten
moest schrijven. Je geeft
dan de mensen in de zaal
het gevoel dat het om hen
gaat en niet om de arties
ten. Dat is ook zo. Het pu
bliek blijft het belang
rijkste."
Als aan het eind van het
gesprek de fotograaf bin
nenkomt, schrikt ze. „Oh,
als ik dat geweten had, had
ik wat anders aangetrok
ken." En, als ze onze verba
zing ziet, „deze kleren zijn
natuurlijk ook wel leuk,
maar voor een foto onge
schikt. Voor een foto trek ik
iets pittigers aan en gebruik
ik ook andere make-up. Dit
maakt zo bleek," verduide
lijkt ze, toch ineens weer de
t.v.-omroepster, vlak voor
dat ze in beeld zal komen.
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon.
IN IRAN ZiT EEN DICTATOR, EAl DAT KAN IK. NIET TOLEREREN IJl
Van een onzer verslaggevers
DEN HAAG Een speciale commissie onder voorzitterschap
van de Enschedese hoofdcomissaris J. Valken heeft de minis
ters De Ruiter en Wiegel van justitie en binnenlandse zaken
een zogeheten „stopkogel" aanbevolen als munitie voor de
Walther P5, het nieuwe politiepistool waarvan er 35.000 in
bestelling zijn.
EEN OUD FRANS 6EZEWI
"DE GESCHIEDENIS HEPHAAIT ZicW..."
De voorkeur van de commissie gaat
uit naar twee 9 mm patronen van
Westduitse makelij. Ze zijn samenge
steld uit een koperlegering en vervor
men als ze in een lichaam binnendrin
gen, waardoor de kans op het bescha
digen van vitale organen geringer
wordt. In tegenstelling tot het huidi
ge FN-dienstpistool biedt het nieuwe
wapen de mogelijkheid om een ver
dachte met één schot uit te schake
len. Van het huidige dienstpistool
zijn ervaringen bekend waarbij acht
schoten nodig waren om zijn vereet te
breken.
Minister Wiegel heeft onlangs ver
klaard dat een definitieve keuze van
de munitie voor het nieuwe Walther-
pistool pas zal worden genomen na
diepgaande discussies met onder an
dere de desbetreffende Kamercom
missie. De Nederlandse Politiebond
staat nog twijfelachtig tegenover de
invoering van een „stopkogel" omdat
er onder meer nog geen enkele prak
tijkervaring mee ls opgedaan.
ENSCHEDE (ANP) De En
schedese politiemensen krij
gen een naamkaartje, dat ze op
basis van vrijwilligheid gaan
dragen. Door het naamkaartje
hoopt de Enschedese politie
het contact tussen haar en de
burgers minder onpersoonlijk
te maken.
Dieren in gevangenschap. Zo
worden de dieren wel genoemd
die in dierentuinen en circussen
zijn opgesloten, maar ook de
huisdieren vallen onder die noe
mer. Hoewel, gevangen. Die die
ren brengen op die manier hun
leven door en het is maar de
vraag of ze zich zo gevangen voe
len. Vrijheid in gebondenheid, zo
kun je het ook noemen en dat
klinkt opeens heel anders.
Alleen in Amsterdam kun je op
het ogenblik echt spreken, van
dieren in gevangenschap. Daar
zitten enkele tientallen dieren in
een heuse gevangenis, soms ach
ter tralies, maar meestal worden
ze gelucht, net als gevangen men
sen. Het verschil met die laatsten
is dat de dieren er niet als gedeti
neerden, maar als gasten zijn.
Twee schapen, drie gieten, een
hangbuikzwijn. twee konijnen,
zestien eenden, vier ganzen en
tien kippen logeren er, en binnen
kort komen daar nog eens een
paar kanaries en hamsters bij,
die samen de kinderboerderij van
het voormalige Huis van Bewa
ring aan het Kleine Gartman-
plantsoen bevolken. Ze zijn er
ondergebracht door mensen die
met vakantie zijn en geen andere
plaats voor hun dier hebben kun
nen vinden. De Stuurgroep Me
ningspeiling Leidseplein ont
plooit in het door de oorspronke
lijke bevolking verlaten gebouw
allerlei activiteiten om de in
spraak van de buurt te bevorde
ren in wat er op de plaats van het
voormalige Huis van Bewaring
moet komen, en de kinderboerde
rij is daar één van.
Alle dieren zijn er in de vakantie
van de baas welkom, behalve
honden en katten. „We waren
bang dat het anders een soort
kennel zou worden, terwijl er
voor honden en katten al genoeg
andere bewaarplaatsen zijn,"
verklaart Addy Stoel van de
Stuurgroep. Maar wie houdt er in*.
Amsterdam nou een schaap of
een hangbuikzwijn op na? Die
dieren komen niet van particulie
ren, maar van een soort dieren-
pension waar ze in deze tijd ook
handen tekort komen. En die
eenden en ganzen komen van
mensen die in hun tuin een vijver
hebben. De grote dieren hebben
een plaatsje in de vroegere luchfc-
kooien gekregen, bij de binnen
plaats, en als ze mogen „luchten"
vinden ze overal hooi en stro, net
als in het hok. De kleintjes zitten
in de cel, maar dat schijnen ze
niet erg te vinden.
Ruzies? „Je ziet hier pure inte
gratie. Al die verschillende dieren
lopen open door elkaar of ze el
kaar al jaren kennen. Een klein
geitje wandelt rustig over de rug
van het hangbuikzwijn." Bewa
kers zijn dan ook totaal overbo
dig. In hun plaats zijn er vrijwilli
gers, van wie de meesten ruime
ervaring met dieren hebben. Zo
veel vrijwilligers zelfs, dat er ge
noeg zijn om tot 15 september
met de dierenopvang door te
kunnen gaan. Dan begint de
tweede fase van de inspraak voor
de buurt, waarin de (bouw-)plan-
nen op tafel moeten komen. Tot
die tijd hebben ze het in het ge
bouw niet alleen druk met de
dieren, maar ook bezoekers, want
het gaat er uiteindelijk om de
buurt bij de toekomst van dat
terrein bij het Leidseplein te be
trekken. Daarom zijn er rondlei
dingen, gesprekken, folders en
kaartjes, waarop de bezoekers
hun wensen kunnen invullen. Ie
dereen, buurtbewoner of niet,
mag er trouwens in. Rondleidin
gen (ook langs de dieren) zijn er
iedere middag en avond, steeds
twee keer, en in het weekeind
zelfs ieder uur van de middag.
Zheng Chaolln, politiek theoreti
cus en in de Jaren veertig aan
voerder van de Chinese trotskis
tische beweging, werd in 1952 in
Sjanghai gearresteerd. De laatste
maal werd in 1974 iets over hem
gehoord: hij zou toen in een ge
vangenis in Sjanghai zitten. Als
hij nog leeft, is hij nu bijna 78
jaar. Hij is in 1901 in China gebo
ren, ging in 1920 als werkstudent
naar Frankrijk en was een van de
overzeese oprichters van de Chi
nese communistische partij
(CCP). Na zijn terugkeer in Chi-i
na, in 1924, werd hij secretaris
van de propaganda-afdeling van
de partij en tweede redacteur van
een toonaangevende partijkrant.
Omdat hij trotskist was werd hij
in 1929 uit de partij gezet. Twee
jaar later arresteerde de politie
van de nationalistische partij
(Kuomintang) hem en verdween
hij voor zeven jaar achter de tra
lies. In 1949 werd hij leider van de
internationale arbeiderspartij en
bleef ook na het uitroepen van de
volksrepubliek in oktober van
dat jaar in China.
Het is niet bekend wat Zheng
Chaolin officieel ten laste i3 ge
legd. Hij zou geareesteerd zijn na
zijn weigering een compromis te
sluiten met de CCP. HIJ zou bo
vendien een van de vele trotskis
tische leiders en sympathisanten
zijn die in december 1952 en Janu
ari 1953 in verscheidene Chinese
steden gearresteerd werden.
Zelfs is niet bekend of hij ooit
voor het gerecht gedaagd en ge
vonnist is.
In beleefe termen gestelde ver
zoeken om inlichtingen over de
verblijfplaats van Zheng Chaolin
en om zijn onmiddellijke vrijla
ting kunnen in het Engels
gericht worden aan: Hls Exellen-
cy Hua Guofeng Premier
Peking, People's Republic of Chi
na. En/of in het Nederlands aan
ambassadeur mevrouw Ding
Xuesong, Adriaan Goedkoop
laan 7, Den Haag.
Mickey is nu al bijna twee weken
zoek. Ondanks de forse beloning
van duizend gulden die zijn
vrouwtje voor hem uitgeloofd
heeft, is de kat nog niet terug.
Mickey is, zo stond een week ge
leden in een advertentie, een
poes met donkergrijze rug, witte
achterpoten, witte teentjes, voor
poten en wit om de neus. Geen
bijzonder ras, maar mevrouw
Meeuwsen uit Amsterdam heeft
er alles voor over om Mickey te
rug te krijgen. „Ik weet wel dat
sommige mensen het overdreven
vinden", zegt ze, „maar dat kan
me niet schelen. Ook niet als ie
mand hem alleen om het geld
terugbrengt, dis hij maar komt."
De poes is negen Jaar en laat zich
niet makkelijk door een vreemde
oppakken. Wel kon Mickey het
erg goed vinden met de vier zwar
te peraische katten van mevrouw
Meeuwsen en met de honden. Be
paald wegloperig was het dier
ook niet; gingen de honden uit,
'dan wandelde Mickey altijd net
jes los mee en liep ook weer
gelijk mee naar boven. Mevrouw
Meeuwsen mist Mickey erg. „Een
ontzettend lief beest, erg bijde
hand. Ik sprak gewoon met hem
en dan gaf hij op zijn manier
antwoord". Erg veel hoop heeft
ze niet meer, maar je weet maar
nooit. Die duizend gulden liggen
er nog steeds voor de eerlijke
vinder, die mevrouw Meeuwsen
van vandaag af voorlopig op haar
vakantie-adres kan bereiken:
01721-9505.
Zoals meer dierentuinen wordt
ook Ouwehands Dierenpark ln
Rhenen overstelpt met aanbie
dingen van roodwang schildpad
den. Mensen die zo'n diertje niet
meer kunnen of willen hebben
brengen ze naar de dierentuin en
dat ls natuurlijk veel beter dan
zomaar ergens neerzetten. Voor
het geval eigenaars van deze
schildpadden denken dat de tui
nen nu wel overvol zullen zijn,
deelt Ouwehand mee dat er ln
Rhenen in het roodwangwater-
schildpaddenreservoir, nog volop
ruimte ls. Niet aarzelen dus.
