Versplintering onderschat
en te weinig gezamenlijk
Madge, specialist in
onspeelbare pianomuziek
lan Dury, bizar in woord en gebaar
TROS grootste omroe
bij verkiezingen
L
J
Weinig te beleven bij
de Laura Dean Dancers
Dr. Marga Klompé over tien jaar omroepwet
Ruimtegebruik en lijnenspel niet origineel
Enquête universiteit van Amsterdam
ip<
Vierde 'Festival
Nieuwe Muziek'
in Middelburg
WOENSDAG 13 JUNI 1979
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
door Riet Diemer
HILVERSUM tegen m'n gastheer Van Doom gezegd: ik
heb Jou met de grootste belangstelling gevolgd als minister,
want als ik mij in mijn tijd tien procent had durven permitte
ren tegenover de omroep van wat Jij je permitteert, dan had je
dat lawaai in Hilversum en met name je eigen grote waf eens
moeten horen. Waarop alle voorzitters riepen: goed zo, goed
zo' Ik zei. niks goed zo, want jullie zijn geen laars beter.
Hilariteit. Maar het is waar. Van Doom heeft dingen gedaan
die zo strijdig waren met wat hij wilde als voorzitter van de
KRO. Dan kun je beter zeggen, nou. dat betekent dat hij een
onafhankelijk man is."
In deze meer eerlijke dan beleefde
anecdottsche uitspraak van oud-mi
nister van cultuur, dr M. Klompé te
gen mr H. W van Doorn, die inmid
dels ook alweer oud-minister van cul
tuur is. is de hele verhouding „Den
Haag" staat tot „Hilversum" uitge
legd. Zij het van één kant. want me
vrouw Klompé sprak alleen als ex-
vertegenwoordigster van de regering,
vandaar haar gezegde: „De omroep is
tegenover iedere overheid per defini
tie vervelend." Maar mevrouw Klom
pé is er niet gebukt onder gegaan,
getuige haar bekentenis. „Ik vond het
erg lastig. Maar ik was niet bang voor
ze Dat was maar goed ook. anders
heb je geen leven."
Mevrouw Klompé Is een van de ge
ïnterviewden uit de NOS-brochure In
Alle Openheid die de N08-medewer-
kers drs Jo Bardoel en Renso van
Bergen naar aanleiding van tien Jaar
N08 en tien jaar Omroepwet hebben
samengesteld. In Alle Openheid is
een deel In de steeds langer wordende
serie Omroeppodium. In de brochure
zijn vraaggesprekken te vinden met
oud-VARA-voorzitter J. B. Broeksz,
oud TROS-directeur mr J. Landré.
commissaris van de Koningin in Gel
derland mr W. J. Oeertsema, oud-
NCRV-voorzitter mr dr. J Ozinga,
oud N08-voorzitter E A. Schütten-
helm en de oud-ministers van erm dr
M. Klompé en mr H. W. van Doorn.
Uitspraken
Het zijn allen personen die aan de
wieg van de thans tienjarige Omroep
wet en N08 hebben gestaan en nu
hun hart luchten over oorspronkelij
ke verwachtingen, teleurstellingen en
toekomstverwachtingen. Het is een
interessante verzameling uitspraken,
bekentenissen en anecdotes gewor
den afkomstig uit de mond van vo
gels van diverse pluimage. Want de
brochurereeks heet Omroeppodium
omdat ook vertegenwoordigers bui
ten „Hilversum" hun zegje kunnen
doen. Toch beperkt dit zich voorna
melijk tot „Den Haag" en daarom is
het gezelschap wat mij betreft niet
bont genoeg, want waarom ook eens
niet wat hout snijdende uitspraken
van personen die bij het samenstellen
van radio- en tv-programma's zijn
betrokken of van luisteraars of
kijkers?
Om nog eens terug te komen bij onze
eerste vrouwelijke minister. Marga
Klompé, die in 1967 de Omroepwet
door beide Kamers loodste. Hoe
denkt zij nu nog over het omroep
bestel? Ze zegt. „Het komt erop neer
dat ik vind dat de gezamenlijkheid
niet voldoende aan z'n trekken is
gekomen, dat ik de versplintering
heb onderschat en dat ik de plurifor
miteit niet verbeterd vind."
Haar opvolger mr Van Doorn toont
zich kritisch tegenover het huidige
omroepbestel en vraagt zich af of het
toch niet de hoogste tijd is om het
hele omroep-systeem tegen het licht
te houden: „Het is niet zo dat men de
grote vraagstukken met enige moed
aan de orde durft te stellen. En In de
mate waarin dat minder gebeurt, is
de mate waarin men geen kleur durft
te brengen in die dingen waar het erin
gebracht moet worden om verhelde
ring te krijgen, in die mate is natuur
lijk zo'n bijzonder systeem als het
Nederlandse minder gerechtvaar
digd." „Als het zo is dat het getals
criterium er de oorzaak van is dat de
NCRV nog maar heel bescheiden wat
aan de christelijke boodschap kan
doen en de KRO met vele afleverin
gen van Centennial moet komen om
te bereiken dat men niet al te veel
naar beneden duvelt, dan vind ik dat
we inderdaad met elkaar om de tafel
moeten zitten om te bekijken of we
een andere uitvinding zullen doen."
Als voorbeeld van een zendgemach
tigde die „nog wel eens wat durft te
doen" noemt hij de IKON. Maar hij is
teleurgesteld over datgene wat de ge
wone zendgemachtigden allemaal
van het maatschappelijke en politie
ke laat liggen en hij vraagt zich af
waarom men ooit zo zijn best heeft
gedaan om zo'n principieel omroep
bestel op te zetten.
Oud-NCRV-voorzitter. mr dr. J. Ozin
ga gaat in op de op de krlteria „Tel
len" en „wegen", zoals deze met be
trekking tot de toelating van nieuwe
zendgemachtigden in de wet zijn ver
werkt. Hij noemt het kwalitatieve as
pect een van de meest boeiende,
maar ook een van de meest troostelo
ze vraagstukken. Hij zegt dat de Om
roep destijds deze zaak doorlopend
bij minister Van Doorn aan de orde
heeft gesteld. Hij vindt dat er een
patstelling is bereikt: „Je zit in ons
land met de smaakkwestie. Dingen,
die uiterst verwerpelijk zijn in theore-
tisch-culturele zin, worden door de
massa gegeten en gedronken als hun
dagelijks voedseL"
Gevolg van de openheid dankzij de
Omroepwet is de komst van de TROS
geweest, een omroep waarover prak
tisch ieder geïnterviewde in de bro
chure In Alle Openheid wel iets te
zeggen heeft. Oud-TROS-directeur
mr Landré komt er rond voor uit dat
zijn aktie meer een kwestie van reak-
tie, van wraak was. „Die samenklon
tering van de toenmalige grote om
roepen, dat besloten bestel want
het was zo besloten als het maar kon
daar heb ik toen vreselijk de pé aan
gekregen." „Toen ik daar zo koud,
koel en rot werd ontvangen is er psy
chisch iets gebeurd, iets van: ik krijg
je nog wel en misschien heeft dat
later wel een rol gespeeld", zegt hij.
„Als men zegt dat men moet vertros-
sen, dan heeft men het kennelijk ver-
Mevrouw dr M. Klompé
was niet bang voor ze
Mr J. Landré
„ik krijg je nog wel...
keerd gedaan. Je kimt je nooit beroe
pen op het succes van een ander en
dan zeggen dat je wordt gedwongen
het ook zo te doen."
De NOS-brochure In Alle Openheid
kan worden besteld voor 7,50 bij de
NOS. giro 1422.
door Ineke Sluiter
Scheveningen Maandagavond was het optreden van Laura
Dean Dancers en Muxicians ln het Schevenlngse Theater aan
de Haven. Zij rekenen zich tot de stroming in de kunsten, die
zich Minima] Art noemt. Het matarial wear mee gewerkt
wordt (beweging, muziek en woord en gebaar) is ontdaan van
alle bekende franje, gewerkt wordt met basiselementen, die
teruggebracht zijn tot het minimum.
Voor de dans is dat lopen, draalen en
springen, terwijl de vloerpatronen be
perkt zijn tot diagonalen, rechte lij
nen en cirkels Thema's worden her
haald tot, onmerkbaar, een verschui
ving heeft plaats gevonden, b.v. in
het ritme van de beweging, waardoor
Je je realiseert, dat de eindeloos lij
kende herhaling leidt tot die ver
schuiving. Je wordt als toeschouwer/
luisteraar vaak aangenaam verrast
en beloond voor het geduld.
Dit laatste kan maar ten dele gezegd
worden van het werk van Laura
Dean. De basisbewegingen zijn uitge
breid met veel gedetailleerde bewe
ging van torso en ledematen, wat in
het begin van ..Music" (1979) zelfs
storend werkte, en niet bijdroeg aan
de duidelijkheid. De verschuivingen
leken te snel te verlopen, te opvallend
en voorspelbaar, zodat de verveling
toe dreigde te slaan, maar plotseling
begonnen de dansers op de plaats te
draaien, wervelend om de eigen as als
dansende derwisjen, in wisselende
vormen, van hoog naar laag en omge
keerd Fascinerend, maar nergens toe
leidend, zodat de ongenuanceerde
herhaling afbreuk deed aan het in
wezen opwindend gegeven
In Dance" (1976) leek de volksdans
inspirerend gewerkt te hebben, of. zo
men wil, door het bezig zijn met lich
te. snelle springachtlge beweging ont
stond een volksdansachtig karakter,
nog benadrukt door de manier waar
op Laura Dean de dansers choreogra
fisch in de ruimte zette, weinig inven
tief. square-danceachtïg. Ruimtege
bruik en lijnenspel was m het geheel
van de voorstelling nogal mager, niet
origineel, en heeft dacht ik niets te
maken met de inderdaad kleine
speelruimte van het theater.
Zangers
Het einde van Dance gaf de dansers
gelegenheid hun kwaliteiten als zan
gers te laten horen, geen geringe pres
tatie na het lange gedanste deel van
het ballet. De overgang naar dit zang
gedeelte vond ik echter niet bevredi
gend. omdat een totaal andere bewe
gingssoort werd gebruikt die niet pas
te bij de rest. Wat positief overkwam,
in Dance was. dat sommigen, zoals
Monica 8olem en Peter Heaiy het
dansplezier van het gezicht te lezen
viel, een welkome afwisseling van de
vaak wat knorrig in het publiek kij
kende dansers Vooral Peter Healey
heeft een heel natuurlijk bewegings
gevoel dat de beweging van Dean het
meest volledig tot zijn recht deed
komen.
Als pleitbezorger van de minimal
dance in deze kolommen moet me
van het hart dat ik dit niet de sterkste
manifestatie vind van wat er gaande
is. Met name miste ik het theatrale
gebeuren wat zo boeide in het werk
van Bob Wilson, Lucinda Childs en
ook ln de concerten van Philip Olass.
Ik denk dat er dichter bij huis meer te
beleven valt. n.L bij de Stichting
Dansproductie, die voorstellingen
geeft in het kader van het Holland
Festival met Vermiljoen, en delen uit
nieuw werk.
Van onze radio- en tv-redactie
AMSTERDAM Als in 1978 omroepverkiezingen zouden! 5
zou de TROS met 21 procent van de stemmen de groot
omroep zijn geworden. De AVRO zou mogen rekenen op*^
procent, de VARA op 13 en de NCRV op II procent van
stemmen.
rfen
esch
Laura Dean Dancers and Musicians
Deze cijfers komen van de Werkgroep
Kwartaalenquête van de subfaculteit
politicologie van de universiteit van
Amsterdam. In november 1977 en in
januari, juni en november vorig jaar
werd telkens rond de 600 Nederlan
ders van 17 jaar en ouder gevraagd
welke omroep zij steunen. De uitein
delijke cijfers vormen het gemiddel
de van de vier enquêtes.
De KRO en VOO (Veronica) zouden
elk acht procent van de stemmen
krijgen. De VPRO en EO scoorden 4
procent. Uit de cijfers blijkt ook dat
de TROS de snelst groeiende omroep
is. In november 1977 haalde de om
roep 17 procent, een jaar later was
dat 24 procent (gemiddeld dus 21
procent).
De aanhang van de andere omroepen
is opmerkelijk stabiel, schrijft de
werkgroep. „De resultaten geven
geen aanleiding om te veronderstel
len, dat de kiezers zich in hun voor
keur zouden laten leiden door tijdelij
ke inzinkingen of uitschieters in de
programma's. Bedacht moet echter
worden dat van een „verkiezings
strijd" geen sprake is geweest tussen
de omroepen. Of men moet de strijd
om de kijk- en luistercijfers als zoda
nig beschouwen. Ook belangrijk is
dat de enquête niet binnen een dag is
afgerond, zodat de invloed van direct
aan de interviews voorafgaande uit
zendingen niet in de cijfers tot uit
drukking kan komen," aldus de werk
groep.
MIDDELBURG Jeugd en Muziek
Zeeland organiseert van 21 juni toten
met 8 juli voor de vierde maal een
„Festival Nieuwe Muziek". Het vindt
plaats in de Vleeshal te Middelburg
en staat in het teken van Japan.
Er komen veel Japanse musici voor
dit festival naar Middelburg o.a. een
Gagaku-ensemble bestaande uit 18
musici. Deze groep zal drie keer in
Middelburg optreden. Dan komt er
een traditioneel koto-kamermuziek-
ensemble en ook de beroemde ma
rimbaspeelster Michiko Takahashi
(winnares Oaudeamusconcoi^rs 1973)
zal in Middelburg optreden.
Tijdens de openingsmanifestatie zal
de kalligraaf Nankoku Hidai een de
monstratie geven: een tentoonstel
ling van zijn werken is in de Vleeshal
te zien. Er word£ muziek van heden
daagse Japanse componisten ten ge
hore gebracht. Ook worden enkele
werken van Vietnamese componisten
uitgevoerd.
door Stan Rijven
AMSTERDAM De hoes van lan
Dury's nieuwe LP waarop kitscherig
bloemetjesbehang prijkt vormt een
schrille tegenstelling met zijn mu
ziek. Deze bizarre freak in woord en
gebaar giet zijn ideeën in alles behal
ve conventionele muzikale vorm. die
het best omschreven kan worden als
een mix van funk, punk en reggae.
Ook de kermisachtige walsmelodieén
schuwt hij niet en gecombineerd met
zijn bijna valse stem levert dat een
origineel en dansbaar resultaat op.
Tijdens de punkrage van het afgelo
pen jaar kwam hij op de voorgrond,
hoewel hij al jaren op deze weg bezig
was in o.a. Kilburn and the High
roads. Het woord punk kan bij lan
Dury misschien beter met rock and
roll vertaald worden aangezien hij
daarmee is grootgebracht en daarin
mede zijn inspiratie vond. „Sweet
Gene Vincent" van zijn eerste plaat
vormt daar een aanwijzing voor. Net
als het voorprogramma van het con-,
eert, dat hij maandagavond in Carré
gaf.
Ian Dury had daarvoor speciaal Ro
bert Gordon gevraagd, die zo voor
een perfecte kopie van de vroege El-
vis Presley kan doorgaan. Zijn uiter
lijk, wijze van zingen en muziek pas
sen helemaal in de vijftiger jaren roc
kabilly. Dat is een rock and rollvorm,
die voortkwam uit een kruising tus
sen rhythm and blues en country and
western. Het gaat vooral om de per
soonlijke vocale kwaliteiten van de
zanger en de improvisatie daarop van
de begeleiders. In dit geval drum,
contrabas en slag-sologitaar.
„Rockabilly Boogie", „Move it" (de
eerste hit van Cliff Richard). „I'm too
tired to rock and roll" (duet van Gor
don en Dury) en „Redhot" als toegift,
wérden vol vaart gebracht. Gitarist
Chris Spedding speelde voortreffelijk,
en Gordons stem klonk als een klok.
toch had het iets voorspelbaars en
gedateerds. Bovendien zou een kleine
zweterige zaal meer geschikt zijn
voor dit soort muziek. Dat laatste
bleek na de pauze niet het geval te
zijn omdat de persoonlijkheid van
Dury en de vitaliteit van zijn begelei
ders, The Blockheads, de zaak voort
durend in hun greep hielden. Zijn
band bestaat uit John Tumbull (solo-
gitaar), Davey Payne (sax), Norman
Watt-Roy (bass), Charlie Charles
(dr tms). Mickey Gallagher (toetsen)
en Chaz Jankel op synthesizer en
gitaar. Naast Dury vervult deze laat
ste een belangrijke rol als componist.
lan Dury zelf vormde voortdurend
bewegend, grimassend en rondstap
pend als een Franksteincreatie de
Een van de laatste foto's kn
John Wayne. hun
om
De ideale filmcowbo kn'
John Wayne overledi E,i:
LOS ANOELES (ANP) De Ajuc f*
kaanse acteur John Wayne is na Jtel
dagavond op 72-jarige leeftijd in l
Angeles overleden. De beroemd
teur lag sinds 1 mei in het ziekei
wegens een kankeraandoening. Ji
Wayne gaf gedurende een halvee*
filmgeschiedenis zodanig gesuï$iak
aan de „Amerikaanse held" dat
een internationaal bekend symtx !v
werd van de sterke, vaderlandslied
de Amerikaan. doo
Wayne was al zeer lange tijd ziekl dat
verschillende ingrepen onderg
Wayne begin van dit jaar een i J*
grote operatie. Zelfs daarna heefi m
het zièkenhuis nog verlaten enil rc t
was aanwezig bij de uitreiking va*I ken
Oscars in april. j pje
John Wayne, die in meer danl nen
films zijn tegenstanders in het zn
deed bijten, was de door weer en tra 0
geharde held van het Wilde Wesli m
Zijn eerste succes kwam in 1939 toe
regisseur Ford hem de rol gaf Al
Ringo Kid in „Stagecoach". Er vo
den rolprenten als „Reap the wi ar
wind „The lady takes a chana diei
„Flying Tigers" en „Back to Bataan' Kn
Tot zijn belangrijkste rollen behon <>p
verder die in films als „Red Rivef p|a
„Rio Bravo", „The man who shcfpol
Liberty Valence" en „El Dorado aar
waarmee hij de verpersoonlijk] 5
werd van de ideale cowboy. wai
In 1952 richtte Wayne zijn produktit
maatschappij Batjac op en maaklhS
meer dan een dozijn films die
hemzelf werden geregisseerd. Hj**
streefde ernaar zijn publiek na afloopm
van een film nooit met een problwn
te laten zitten. Alle intriges eindijf"^
„schoon".
Buiten het witte doek was Wayne i__
aanhanger van Nixon en lid vanjfl
ultrarechtse American Legion. I
oiee
ligdi
spil. „Till my mouth becomes my
head" zegt hij ergens in het nummer
„Clevor Trevor" en dat kan inder
daad letterlijk opgevat worden. Zijn
binnenste moet naar buiten via een
voortdurende woordenstroom van in
vallen en associaties waarmee de
nummers aan elkaar gepraat worden.
Eigenlijk praat zijh hele lijf mee "en
vormt de microfoon met het publiek
zijn uitlaatklep. Als stevige onder
grond fungeerde de zeer soepel musi
cerende Blockheads waarmee hij het
repertoire van zijn twee albums en
drie singles overtuigend bracht. In
„Sweet Gene Vincent" mocht Chris
Spedding nog even uitblinken en toe
passelijk werd besloten met „Lulla-
bye for Francis". Het was inmiddels
al twaalf uur geworden, zodat hij bij
na met tegenzin een enthousiaste
zaal achter moest laten. Gezien zijn
kwaliteiten, persoonlijk en muzikaal,
valt er in de toekomst nog voldoende
te verwachten.
Programma's
woensdag 13 juni
AMSTERDAM. Kleine Komedie
20.15: De Club, Centrum BeLJevue
12.30: Catechism for Israel en 20.30:
The Irish-Hebrew Lesson en Cate
chism for Israel. Waalse Kerk 20.15:
ASKO-koor met Mauricio Kagel. Car
ré 20.15: Mali, Nationaal Ensemble.
DEN HAAG. Koninklijke Schouw
burg 20.15: Les Eléments. Appel The
ater 20.30: De Ui 's-Gravenhi
Manege 20.00: Bewth.
ROTTERDAM. De Lantaren 20.30: L
Laura Dean Dancers and Musicians. I
De Doelen 20.15: Poetry Interna- f
tional.
UTRECHT. Geertekerk 20.15 Radio
Kamer Orkest o.l.v. David Atherton. J
NIJMEGEN. Stadsschouwburg 20.00:
De Vorstenlikker.
MAASTRICHT. Stadsschouwburg
20.15: Kosugi and Friends.
Speciaal vandaag
In Nainra, Vlaams tv-spel
van Paul Koeck, gebaseerd op
de gelijknamige roman van
deze auteur met in de hoofd
rollen Roger Bolders, Liliane
Raeymaekers, Leo Dewala en
Jeannine Schevernels. Het
verhaal gaat over een boer die
door stadsmensen min of meer
wordt uitgebuit bij bet restau
reren van een boerderijtje.
Ned I 20.00 uur
En se kregen een dochter,
vierde aflevering van dese En
gelse tv-serie. Mandy en Win
ston hebben een dochter ge
kregen. Mandy heeft last van
depressies en weet met aicb-
self en de baby geen raad. Win
ston wordt veroordeeld voor
een overval en moet een paar
maanden naar de gevangenis.
Mandy is nu helemaal teneinde
raad.
Ned 2 1* 5» uur
Kenmerk besteedt uitge
breid aandacht aan de situatie
van de priesterarbeiders ia
Frankrijk Priesterarbeid
werd vijfentwintig jaar gele
den door de Franse bisschop
pen verboden, maar sinds tien
jaar raag bet weer en staan de
priesterarbeiders opnieuw on
der dienst van bet episcopaat.
Ned 2 19.25 uur
door R. N. Degens
AMSTERDAM De uit Australië afkomstige en nu in Nederland wonende pianist Geoffrey
Douglas Madge is eindelijk tot het Holland Festival doorgedrongen.
Zijn hoofdleraarschap piano aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. en de moderne
muziekfestivals in Middelburg hadden hem in kleinere kring al bekend doen worden om de
onverschrokkenheid waarmee hij de meest ..onspeelbare" stukken uit heden en verleden te lijf
gaat. Een recente plaatopname (op BV Haast) van zijn vertolkingen van onbekende Russische
pianostukken uit de Jaren twintig heeft een wat bredere aandacht voor zijn uitzonderlijke
kwaliteiten op dit speciale terrein tot gevolg gehad.
In dit Holland Festival gat hl) maan-
dagavond ln Amsterdams Bellevue
een recital met twee berucht moeilij
ke werken van na de tweede wereld
oorlog: de Sonate (1950-52) van de id
1973 overleden Fransman Jean 8ar
raqué. en de ..Music of Changes'
waarmee de Amerikaan John Cage in
1951 zijn compositiemethode intro
duceerde waarbij het berekende toe
val tmet behulp van het Chinese boek
der veranderingen I Chtng) een grote
rol speelt Twee werken die maar zel
den worden gespeeld omdat de ver-
tolkingselsen zo extreem hoog zijn.
Waarbij nog komt dat het klinkende
resultaat, met name in het geval van
Barraqués sonate, de moeite van het
instuderen nauwelijk rechtvaardigt
Barraqué paste in dit werk de seriële
compositietechniek toe. weliswaar
met enige soepelheid, maar dan toch
nog wel zó. dat het. als vrijwel alle
seriële muziek, meer voor het oog (op
papier dusidan voor het oor aan
vaardbaar was.
Achterlijk
In de hoogtijdagen van de seriële
muziek (de jaren vijftig) mocht je
daarvan niets lelijks schrijven of zeg
gen zonder op z'n minst voor achter
lijk te worden gehouden Halverwege
de jaren zeventig was het zover dat de
serialiteit nagenoeg uit het westerse
componeren was verdwenen, met
achterlating van een enorme hoeveel
heid gedrukte muziek waarvan het
grootste deel hoogstens nog histori
sche betekenis heelt, zoais genoemde
sonate van Barraqué, die Geoffrey
Madge maandagavond met de hem,
eigen fanatieke trefzekerheid en in
een niet aflatend fortissimo ten geho
re bracht.
Daarvoor was wel wat meer publiek
op de been gekomen dan zondag
avond bij zijn recital met Russische
muziek uit de periode tussen 1914 en
1926 Dat gaf hij in de kleine Concert
zaal voor niet meer dan een handvol
bewonderaars die hem terecht met
royaal applaus beloonden voor zijn
vertolkingen van een zestal werken
van Roslawetz, Mossolow. Lourié en
8Jostakowitsj Een viertal daarvan
staat ook op de reeds genoemde
grammofoonplaat, en daarvan kon
Geoffrey Madge.fanatieke trefzekerheid
men weten met hoeveel emotionele
bewogenheid en technische paraat
heid Madge deze stukken tot leven
weet te wekken. Stukken die, op wat
harmonische gedurfheden na, in
hoofdzaak een vertrouwde roman-
tisch-pathetische toon aanslaan.
Waarop Sjostakowitsj met zijn diabo
lische humor een uitzondering vormt.
Wim Busink las tussendoor frag
mentjes vertaalde poëzie eirw
van Russische tijdgenoten i
waarschijnlijk sfeerschepping*-
doeld was, maar niet i'
werkte.
