Vrafat blijft bereid
ot regeling met Israël
ABN Groeikasbiliet.
ABN Bank
'Je blijft aan het stemmen'
"HONDERD JAAR GELEDEN"
EEN PRACHTIG BOEK VOOR DE
JEUGD VOOR MAAR F. 19,5a
i 5% extra verstandig met energie
rióet toch haalbaar zijn:
pa dit weekend eens niet toeren.
locjaar yeCedetv
ndanks Verraad Sadat' en 'lege beloftes Carter'
Steeds hogere rente en na 2 jaar op ieder moment inwisselbaar.
Verzilveren.
In speciale Boek van de Maand oplage t/m 2 juni:
NDERDAG 31 MEI 1979
BUFTENLAND
TROUW/KWARTET P 13 - RHS 17
K>r James Dorsey
EIROET De Palestijnse leider Jasser Arafat blijft voorzichtig balanceren in het netwerk
in plaatselijke en internationale belangen in het Midden-Oosten. Ook nu er een vredesproces
gang is gekomen dat de Palestijnen weinig te bieden heeft. Er hebben weliswaar
ie iderhandelingen plaats, afwisselend in Israël en Egypte, over autonomie voor de Palestijnen
de bezette gebieden, maar president Sadat vindt Palestijnse deelneming aan die bespreking
erbodig. Er zal immers toch niets definitiefs besloten worden over het lot van het
lestijnse volk.
I de kantoren van de Palestijnse
jetionarissen in Beiroet tekent zich
[het eerste gezicht het beeld al van
o uitzichtloze situatie. De hele we
el belijdt dat het Palestijnse vraag-
i de kem van het conflict in het
Jdden-Oosten is. Maar nergens valt
[wil te bekennen om het vraagstuk
werkelijk op te lossen.
Israëliërs erkennen dat het Pales-
vraagstuk belangrijk is, maar
len dat het grootste probleem is
ibische weigering het bestaans-
it van Israël te erkennen. Israël
werpt alle voorstellen die niet
irzien in een effectieve Israëlische
itrole over de bezette gebieden.
Arabische steun voor de Palestijn
zaak stoelt op gewoon eigen be-
Men is niet bereid offers te
ngen.
kshington heeft er nooit twijfel over
en bestaan dat de Israëlische be
ting tijdelijk moet zijn. Carter,
t alleen bemiddelaar en scheids-
hter, maar tevens een volwaardige
rtner in het vredesproces, sprak
b zelfs uit voor een Palestijns va-
land al zal hij daarvoor nooit
nek willen uitsteken.
skou kan ontwikkelingen die aan
gang zijn nog wel saboteren, maar
geen echte eigen initiatieven ne-
De Sowjet-Unie hecht boven-
n meer aan betere handelsbetrek-
gen met de Verenigde Staten dan
een rechtvaardige oplossing van
Palestijnse vraagstuk. Kortom, in
roet is men ervan overtuigd dat de
estijnen opnieuw het kind van de
ening worden.
lijftak'
32 w
isis
onze aanvaarding van de Ameri
kaans-Russische verklaring werden
de aanvallen met de nieuwste Ameri
kaanse wapens door het Israëlische
leger te land, ter zee in de lucht
opgevoerd".
Vernietigend
danks dat alles stelt Jasser Arafat
een drie uur durend interview dat
in Beiroet met hem had: „Ik houd
steeds een olijftak in mijn ene
ld". Dat is een verwijzing naar zijn
len in de Algemene Vergade-
!g van de Verenigde Naties vijf jaar
eden. Daar zei Arafat dat hij niet
en een geweer maar ook een olijf-
in de hand hield. Hiermee wilde
leggen dat de PLO naar een oplos
van het conflict in het Midden-
ten streeft waarbij slechts aan
limale eisen van de Palestijnen
rdt tegemoet gekomen.
flanks alle tegenslagen blijft Ara
tot een „politieke oplossing" be-
,Wij Palestijnen willen in vrede
Een onafhankelijke staat leven als
risen die niet bedreigd en vervolgd
I38yden en die niet onder een bezet
hoeven te leven. Onze voorwaar
voor vrede zijn heel eenvoudig in
•eenstemming met het Handvest
de Verenigde Naties en met men-
jke principes".
Palestijnen zijn van oordeel dat
al een lange weg hebben afgelegd
een politieke oplossing mogelijk
maken. Hierover zegt Arafat: „Ons
•1 is volgens de besluiten van de
estijnse Nationale Raad (het Pa-
tijns parlement in ballingschap) de
chting van een onafhankelijke
at in elk deel van Palestina waar
de Israëliërs zich terugtrekken of
bevrijd wordt. Dit besluit werd
omen nó het besluit om te streven
r een democratische staat waarin
en, christenen en moslems in ge
heid en broederschap met elkaar
uien leven. Vergeet niet de enorme
lef die er tegen deze slogan is
ïaakt. Na lange discussies in de
ionale Raad kozen wij voor de
iting van een onafhankelijke
it in ongeacht welk deel van ons
erland".
Het oordeel van de Palestijnen over
de regering Carter is vernietigend:
veel vage beloftes die niet worden
nagekomen. Arafat constateert dat
Carter een vaderland voor de Pales
tijnen gewoon niet aanvaardt: „Het
was juist dat Carter in 1977 zei te
hopen op een vaderland voor de Pa
lestijnen. Maar later trok hij dat weer
in. Hij bevestigde dat met de akkoor
den van Camp David. De autonomie
is een nieuwe vorm van slavernij,
waarbij wij niet eens zeggenschap
hebben over de waterbronnen waar
uit ons volk drinkt. Wij dienen dit
niet alleen te aanvaarden maar deze
tragedie voor ons volk ook nog te
wettigen. Carter heeft het over 242.
Staat er in deze resolutie enige ver
wijzing naar de Palestijnen? Nee!"
Amerika kan, volgens Arafat, zijn wil
opleggen aan Israël, maar weigert dit
te doen. „Israël is van bloemen tot
Phantom-straaljagers van de VS af
hankelijk. Hoe kan Israël nee tegen
de VS zeggen?" Washington stelt zijn
verplichtingen jegens Israël boven
zijn andere verplichtingen. Tijdens
de onderhandelingen over het tweede
troepenscheidingsakkoord in de
Sinal in 1975 beloofde Kissinger in
een geheim memorandum aan de Is
raëliërs de PLO pas te zullen erken
nen als de Palestijnen Israël hebben
erkend. Israël zou bovendien het
recht behouden om bepaalde partijen
van het vredesproces te weren.
De Palestijnse leider zegt hierover:
„Vergeet niet dat de VS bij de aan-
vaarding van het verdelingsplan van
1947 beloofd hebben de twee staten,
een Joodse en een Arabische, te er
kennen. Daarom heb ik het recht te
vragen: zijn de verplichtingen met
Israël belangrijker dan zijn verplich
tingen jegens de Verenigde Naties?".
Arafat vindt dat de Verenigde Staten
voor hun houding bestraft moeten
worden. Maar toch blijft de Palestijn
se leider bereid gehoor te geven aan
een Amerikaanse uitnodiging om
deel te nemen aan vredesonderhan
delingen als het gaat om „de uitvoe
ring van de VN-resoluties waarin ons
onvervreemdbaar recht wordt beves
tigd om naar ons vaderland terug te
keren, op zelfbeschikking en om onze
onafhankelijke staat te stichten. Ik
heb al gezegd dat ik de Amerikaans-
Russische verklaring aanvaard. Ik
kan de VS die een grote mogendheid
zijn, niet negeren".
Verbitterd
Arafat vindt dat Sadat met de onder
tekening van het vredesverdrag alle
door hem aanvaarde besluiten van de
Arabische topconferentie van Rabat
(1974) heeft geschonden: „Waar zijn
de Palestijnse rechten? Hij (Sadat) is
slechts met zelfbestuur voor de men
sen akkoord gegaan en niet voor het
land en niet eens over de waterbron
nen. Wat gebeurt er met Jeruzalem,
waarvan Begin in aanwezigheid van
Sadat en Carter tijdens de onderteke
ning van het verdrag in Washington
verklaarde, dat het de eeuwige hoofd
stad van Israël zal zijn? Waar zijn
Sadats verplichtingen tegenover Sy
rië dat in de oorlog van 1973 heeft
gevochten, tegenover Libanon dat in
het zuiden nog steeds van een Israëli
sche bezetting te lijden heeft, zijn
verplichtingen tegenover Jordanië en
het hele Arabische volk?"
Woedend en verbitterd als de Pales
tijnen zijn, hebben ze de afgelopen
weken herhaaldelijk gezworen de
„militaire strijd in de bezette gebie
den op te voeren". Suggesties om de
gewapende strijd ais politiek druk
middel te staken wijzen de Palestij
nen van de hand. Ze vinden dat ze
geen keus hebben. „Vergeet niet dat
wij zeventien jaar lang, van 1948 tot
1967, gewacht hebben op de toepas
sing van de resoluties van de Verenig
de Naties en de erkenning van onze
rechten", zegt Arafat. „Het is ons niet
gelukt. Het leverde niets op dan ellen
de en nog meer beproevingen voor
ons volk. Wij hebben de enig mogelij
ke weg gekozen, net als alle andere
volken die onder dezelfde omstandig
heden verkeren, namelijk de confron
tatie met bezetting, onderdrukking,
vervolging en marteling."
Strijd
Sommige Palestijnen noemen de
bommen die dagelijks in Israël ont
ploffen „vredesbommen", bommen
die duidelijk moeten maken dat zon
der de PLO geen vrede in het Midden-
Oosten mogelijk is. Arafat noemt ze
liever „bommen om te strijden tegen
de agressie en de bezetting waarmee
ons volk geconfronteerd wordt". De
Israëlische strijdkrachten maken ge
bruik van de nieuwste en modernste
wapens tegen ons volk. Vergeet niet
dat Begin heeft gezegd dat hij de
strijd tegen de Palestijnen zal voort
zetten met middelen die zelfs de dui
vel zich niet kan voorstellen. En Weiz-
man (de Israëlische minister van de
fensie) voegde daar de uitermate ern
stige verklaring aan toe waarin hij
beloofde de strijd tegen de Palestij
nen overal voort te zetten. Vergeet
ook niet dat Golda Meir in haar toe
spraken herhaaldelijk stelde dat het
geboortecijfer van de Palestijnen de
meest storende factor is. Dat zijn
maar drie voorbeelden. Als wij alle
tegen ons gerichte verklaringen bij
elkaar zouden optellen, zouden we
boeken kunnen vullen".
Arafat voegt hieraan toe: „Ons verzet
is wettig en gerechtvaardigd. Het is
legitiem ons tegen uitroeiing te ver
zetten, een uitroeiing waartoe de
Knesset op 13 maart 1978 besloot.
Toen werd de wil uitgesproken om de
Palestijnen, hun leiding de PLO, hun
militaire krachten en hun vertegen
woordigers te vernietigen. Wat bete
kent dit? Vergeet niet dat dit de be
schuldigingen zijn waarvoor de nazi's
voor de rechtbanken van Neurenberg
stonden. Je kunt zeggen dat onze
gewapende strijd, waarin wij gebruik
maken van onze beperkte middelen,
ons in staat moet stellen onze doelen
te verwezenlijken en ons volk in dit
gebied te verdedigen".
aanbod van de PLO, dat dateert
1974, werd in 1977 en ook dit Jaar
laald. Arafat herinnert er in dit
)and aan dat hij de gemeenschap-
jk Amerikaans-Russiche verkla-
van 1 oktober 1977 als „basis
r een oplossing" van het conflict
l het Midden-Oosten heeft aan-
5 rd Moskou en Washinton stelden
ieze verklaring dat een oplossing
aseerd moet zijn op de Israëlische
igtrekking uit de bezette gebie-
de erkenning van het recht van
U staten in het Midden-Oosten op
■lige grenzen en de erkenning van
legitieme rechten van het Pales-
se volk.
»r de inspanningen van de Israëli-
e minister van buitenlandse za-
Mosje Dajan, werd de Ameri-
ms-Russische verklaring binnen
van tafel geveegd en vervan-
door een Amerikaans-Israëlisch
norandum. Carter liet weten: „Ik
tg liever zelfmoord dan Israël
ade toe te brengen". President Sa-
zorgde er in november 1977 voor
de situatie voorlopig zo blijft door
bezoek aan Jeruzalem. Arafat
«tateert nu: „Als antwoord op
Jasser Arafat:
ADVERTENTIE
Een ABN Groeikasbiljet is een waardepapier aan toonder met
een looptijd tussen 2 en 5 jaar. De looptijd tussen deze uitersten
bepaalt u zelf. De aankoopprijs is f 1.000,- of f 10.000,-.
Rentepercentages liggen vast op de dag van aankoop en zijn stijgend
vanaf het 3e jaar.
Ieder jaar dat u het Groeikasbiljet langer houdt, krijgt u een
hogere rente vergoed over de hele verstreken looptijd.
Hoe hoog deze rentepercentages zijn, kunt u aflezen in onder
staande tabel. Een Groeikasbiliet van f 1.000,- groeit volgens het
nu geldende rentepercentage in 5 jaar naar f 1.521,06.
Uw steeds stijgende
rente wordt berekend op
basis van samengestelde
interest (rente-op-rente).
Over de maximale
looptijd bijvoorbeeld is
dit 8,75%.
U mag na twee jaar
uw Groeikasbiljet
verzilveren op ieder
moment dat het u uit
komt. Rente wordt
Oe rente groeit steeds:
rente
7,50%
rente
7,75%
rente
8,25%
f 1.373,13
rente
8,75%
5 jaar
slot-
w aarde
f 1.521,06
(Dc bedragen a 10 voor een Groeikasbiliet van f 10.000,-.)
vergoed over iedere volgemaakte periode van een jaar.
Het ABN Groeikasbiljet kunt u direct aan de kas van
elk ABN-kantoor meenemen.
Wijzigingen voorbehouden.
De Britse kandidaten voor het Europese parlement hebben het moeilijk. „Europese verkiezin
gen? Goeie genade, je blijft aan het stemmen", steunde vorige week een vrouw in Knebworth
toen de liberaal David Lytton Cobbold haar een pamfletje in de handen drukte.
Haar reactie is begrijpelijk. Binnen
vijf weken tijds hebben de meeste
Britten drie keer de gang naar de
stembus te maken (gehad). Parle
mentsverkiezingen, gemeenteraads
verkiezingen en dan nu weer Europe
se verkiezingen. In veel steden han
gen nog de slagzinnen van de twee
kamp James Callaghan-Margaret
Thatcher. De partijen hebben geen
enkele moeite gedaan „Europa" aan
te prijzen. Iedereen is nog doodmoe
van de lange campagne van april.
Bovendien begint bij de meeste par
tijen de bodem van de schatkist te
voorschijn te komen. Ook voor
Groot-Brittannië schijnt het grapje
op te gaan dat onlangs iemand in
Brussel vertelde: de meningen over
de Europese verkiezingen zijn in drie
ën op te delen: „ik weet het niet", „ik
wil het niet" en „het zal me een zorg
zijn".
De groep van „ik wil het niet" zal zich
zeker thuis voelen bij de Labourpar-
tij. De socialisten hebben een verkie
zingsmanifest samengesteld dat zó
anti-Europa is dat sommige Labour-
kandidaten voor een plaatsje in
Straatsburg zich ervoor generen. La
bour eist dat binnen „een redelijke
termijn" fundamentele veranderin
gen moeten worden aangebracht in
het beleid van de gemeenschap. Het
gaat dan vooral om de EG-landbouw-
politiek en de hoogte van de Britse
bijdrage aan de begroting van de
gemeenschap. Komen die verande
ringen niet, dan moet worden beke
ken of het EG-lidmaatschap nog wel
in het belang is van het Britse volk.
Je kunt ook zeggen: kijken of we uit
de EG moeten stappen.
Natuurlijk wilde Labourleider James
Callaghan vorige week niets weten
•van dit soort duidelijkheden. „Als u
ons uit elkaar wil drijven dan kan ik
verklaren dat dat niet zal lukken",
hield hij op zijn bekende, vriendelijk
verhullende manier een vragensteller
voor. Wat de ex-premier niet kon ver
hullen was de boosaardige manier
waarop de rest van de partijleiding
met hem was omgesprongen. Het Eu
ropa-manifest is geheel buiten hem
om samengesteld en pas toen de pre
sentatie als was vastgesteld kreeg
Callaghan op het allerlaatste mo
ment het verzoek om ook aanwezig te
zijn. Kennelijk als advocaat van de
duivel, want de overige leden van het
presentatieteam waren onverbloemd
anti-EG: Tony Benn, Eric Heffer en
niet te vergeten „lijstaanvoerder"
Barbara Castle. Callaghan schijnt ra
zend te zijn geweest om deze streek
van zijn partij.
door Bert van Panhuis
bekend en daarom is de lauwheid in
de Tory-gelederen misschien wel het
meest tekenend voor de Euro-malaise
in Groot-Brittannië. Premier Marga
ret Thatcher zal zegge en schrijve één
Euro-toespraak houden, komende za
terdag in Birmingham. De reden is
waarschijnlijk dat ook binnen de
Conservatieve gelederen niet ieder
een overtuigd is van de zegeningen
van het EG-lidmaatschap. De Tories
spelen het alleen tactischer dan La
bour. Ook de nieuwe regering staat
kritisch ten opzichte van Europa. En
ook de Tories willen vergaande ver
anderingen. Sir Geoffrey Howe, de
nieuwe minister van financiën, zei
onlangs op de Brusselse ministersver
gadering nog „verbijsterd" te zijn
over de grote bedragen die Groot-
Brittannië in de EG-pot moet storten.
Maar, het is al zo vaak gezegd, de
Tories weten hun eisen nu eenmaal
fraaier te presenteren dan Labour.
De Conservatieven maken zich overi
gens geen zorgen over de uitslag van
de verkiezingen. De verwachting is
dat vooral de sociale midden- en bo
venlaag naar de stembus zal komen.
Door de bank genomen wordt met
een opkomst gerekend van ongeveer
65 procent, aanzienlijk minder dan
bij de algemene verkiezingen van 3
mei. Zoals het er nu uitziet zullen van
de 78 Britse zetels voor de gelegen
heid is het land in 78 districten ver
deeld er 49 of misschien wel meer
naar de Tories gaan. Voor Labour
loopt de voorspelling van 18 tot 29
zetels.
Naast Castle treden nauwelijks be
kenden aan. De nummer één van de
Conservatieven is Sir Henry Plumb,
de voormalige voorzitter van de Brit
se boerenbond. Voor het overige is de
Tory-lijst rijk aan zakenmensen en
Brusselse ambtenaren van Britse ori
gine. Aardig bij de Conservatieven is
misschien dat zij een echtpaar naar
Straatsburg gaan afvaardigen: Elai
ne Kelleth-Bowman. die ook al lid
van het Lagerhuis is. krijgt in Oost-
Frankrijk gezelschap van haar
echtgenoot Tom.
Van de kleine partijen hebben alleen
de Schotse nationalisten een kans op
een zetel. In het noordelijkste van de
Britse kiesdistricten, het Schotse
Highlands en Islands, bindt Euro
parlementariër Winifred Ewing de
strijd aan met de liberale ex-Euro
parlementariër Russell Johnson.
Evenredig
Om te voorkomen dat in Noord-Ier-
land alle drie zetels zonder moeite in
handen vallen van de protestantse
unionisten is voor deze provincie het
voor Britse begrippen revolutionaire
systeem van de evenredige vertegen
woordiging ingevoerd. Er doen in Ul
ster maar liefst 13 kandidaten voor 11
partijen mee. Onder hen is Bemadet-
te Devlin, vroeger vertegenwoordiger
van de Ierse republikeinen, nu kandi
daat voor de Anti-onderdrukklngs-
groep. Ze maakt weinig kans. De be
kendste Ulsterman die een zetel haalt
is waarschijnlijk dominee Ian Pais
ley. Aangezien de Noordierse protes
tanten de EO zien als een verlengstuk
van de katholieke kerk. zal het in
Straatsburg wel de dominee contra
de hoer van Babyion worden. De an
dere twee zullen gaan naar een katho
lieke vertegenwoordiger en een twee
de unionist.
Afgrijzen
De Europese socialisten kunnen ove
rigens nog veel plezier beleven aan
Barbara Castle. Op 66-jarige leeftijd
heeft ze een wisselvallige maar boei
ende carrière in het Britse lagerhuis
afgesloten om in Straatsburg de
strijd aan te binden met het bureau
cratische en supranationale Europa.
En reken maar dat ze weet hoe ze die
geoliede machinerie in de soep moet
laten draaien.
Europese ministers van sociale zaken
herinneren zich nog met afgrijzen hoe
ze als lid van die vakministerraad de
bijeenkomsten wist te ontkrachten.
Oud-minister Jaap Boersma zou
waarschijnlijk fraaie verhalen weten
te vertellen. En voor een publiek van
verbijsterde continentale socialisten
heeft Castle vorige maand in Luxem
burg een voorproefje gegeven van La
bours standpunt. Willy Brandt moest
er als grote verzoener aan te pas
komen en hij zal deze gave in de
komende fractievergaderingen nog
vaak moeten aanwenden.
De anti-EG-gezindheid van Labour Is
Een jeugdboek voor kinderen
van 10-16 jaar. 100 jaar geleden heet
het en het speelt rond 1860.
De hoofdpersoon is Claartje Haas.
Een meisje dat van een klein
dorpje in Friesland via een aantal
omzwervingen in de grote stad
Amsterdam terechtkomt.
Jeugdboeken romantiseren vaak
historische feiten en vergeten veelal
de vervelende kanten van het leven
in die tijd. In dit hoek maakt de
jonge lezer kennis met de werkelijk
heid van toen.
Het doen en laten van gewone
mensen. (En dat „gewone*"
betekende honderd
jaar geleden meestal:
gewoon arm).
/100 Jaar geleden is ge-
schreven door het
JL schrijverscollectief: Hans
f Dorrestein, Karei Eykman,
Rics Moonen, Fetze
flBfc Pijlman, Arie Rampen,
Jan Riemen Willem
Wilmink.
V. Het bevat vijftig schit
terendetekeningen in
kleur van Fiel van der
Veen en veertig
liet .'i
historische foto's en documenten.
Kortom, 100 jaar geleden is een *bOGK|
leerzaam en tegelijkertijd een lekker I van de
spannend lees-en kijkboek.
DezeMnbwdiAf is geldig t/m 2 juni. Na 1 juni 34^0. Echter zolang de voorraad sbcid.
