ekening van een lezer
rouw
commentaar
dionnes willen 't liefst rust
lernationaal debatje
frten en aftobben
De boycot van
de boycot (1)
De boycot van
de boycot (2)
NU EINDtlOk
Haar
IHZAtë ft
ISRAEl-BWdT
toelicht^!
De boycot van
de boycot (3)
Stil vertrouwen
Agenda
ZZZZëS
DE STEM DES VOLKS
uit de kooi
koe
nooit gezien
IDAG 29 MEI 1979
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
I aardige van de ruzie tussen de Nederlandse
ilist Den Uyl en de Duitse liberaal Genscher is
[er in de verkiezingsstrijd voor de zevende juni
langen leste toch een vleugje internationale
jek is komen aanwaaien. Des te vervelender is
dat de uitspraken van beide politici alleen
verklaard kunnen worden tegen een nationale
innenlandse achtergrond.
r Genschcrs wat bittere uitval naar Den Uyl
n pijnlijke stommiteit") kan men begrip heb-
als men er zich in verdiept doe Den Uyls juiste.
Stens niet zo tactvolle opmerking in de Duitse
iudingen moet aankomen. Maar Genscher op
:urt had toch wel wat meer begrip moeten
igen voor de omstandigheden waaronder en
ver wie Den Uyl zich zo uitliet. Niet een
Duitsers van goede wille vormde zaterdag
Uyls gehoor, maar hij maakte zijn opmerkin-
igenover een groep jonge land- en partijgeno-
lie tot elke prijs de Europese verkiezing als een
vertoning wil afdoen en die voor historische
gronden nauwelijks belangstelling blijkt te
n opbrengen.
furopese gemeenschap is in de conceptie van
Schumann en Konrad Adenauer (om ons
tegenzin en eerst na veel geduw en getrek is het
net uiteindelijk akkoord gegaan met enige af-
ing van de hogere inkomens. Vooruit dan maar
^-fractie, zo zal het kabinet ongeveer hebben
cht. Het is omdat jullie het zo graag wilden.
B r denk er goed aan. we toppen alleen de
mens boven de vijfenvijftigduizend gulden af.
it al te veel ruzie met de VVD-fractie willen we
ok niet voor over hebben.
ro
U
e een overtuigend gebaar is op deze manier
-l0iig overgeschoten. Op zichzelf zou dat zo'n ramp
niet zijn, want het is precies zoals premier Van
ar al fijntjes onder de aandacht bracht: de op-
gst van deze operatie is slechts gering,
besluiteloze geschipper met de hogere inkomens
ut echter wel uiterst pijnlijk af bij de onwrik-
:a< heid, waarmee het kabinet vast wil houden aan
te orting op de sociale uitkeringen. In deze kolom
>en we al eerder betoogd, dat voor een dergelijk
ijpende beslissing op dit moment geen afdoende
tvaardigingsgrond is aan te wijzen. Het kabinet
lept zich weliswaar op systeemfouten, op onzui-
leden, maar tot nu is er daarvan niet één hard
aa aakt. Het blijft bij veronderstellingen, waarvan
maar afgewacht moet worden of het parlement
uiteindelijk voor zijn rekening wil nemen.
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon.
PART-ffiMWNTPARLEMENTAIRPARLEMENTARIËRSPARLEMENTARISMEPARLEMENTE
Redactie: Ferry Mingelen Bijdragen: Theo Koeló, Bram Pols.
even tot die twee politici te beperken, met voorbij
gaan van alle anderen) na de Tweede Wereldoorlog
in de eerste plaats tot stand gekomen om de fouten
van het vredesverdrag van Versailles uit 1919 en de
daaruit voortvloeiende ontwikkelingen in de jaren
twintig en dertig te voorkomen. Het is toch niet
toevallig dat de Europese samenwerking is begon
nen met een gemeenschappelijk beheer van kolen en
staal, in de idealistische conceptie van toen. de
voornaamste ingrediënten om een oorlog te be
reiden?
Alleen wie onzorgvuldig leest, kan denken dat Den
Uyl de Duitsers heeft beschuldigd oorlogsophitsers
te zijn. Wat Den Uyl daarentegen heeft gedaan is
niets anders dan zijn gehoor even over het ondenk
bare en ongewenste te laten nadenken: een afbrok
keling van de Europese Gemeenschap, waardoor in
een machtig en opnieuw geïsoleerd staand Duits
land, net als in jaren twintig en dertig, de krachten
van rancune en wraakzucht een kans kunnen
krijgen.
Den Uyl heeft daarom in de discussie met zijn
frasen-herkauwende partijgenoten gelijk. De ver
kiezingen van de zevende juni zijn ook internatio
naal van belang.
De Kamer wordt daarentegen wel geprest akkoord
te gaan met voorschotjes op een nog niet vastgestel
de rekening. Het gevaar daarvan is de groeiende
onzekerheid of de Kamer, door zich zo mede
verantwoordelijk te maken, ooit nog wel in staat zal
zijn op een fatsoenlijke manier de rekening op te
maken.
Naar buiten toe maakt het in ieder geval een uiterst
twijfelachtige, om niet te zeggen bedenkelijke in
druk. Te meer waar zich tegen die korting een
duidelijke Kamermeerderheid aftekent. Een deel
daarvan wil desnoods akkoord gaan op voorwaarde
dat er tenminste enig evenwicht bestaat tussen de
behandeling van de hogere inkomens en de uitke
ringstrekkers. In midden latend of die koppeling wel
zuiver is, geeft het toch te denken dat het kabinet
slechts een antwoord kent: er moet hoe dan ook
gekort worden.
Het is tegen die achtergrond, dat wc alle begrip
hebben voor de kruistocht die de voorzitter van het
CNV, Harm van der Meulen, dezer dagen naar het
parlement wil ondernemen. Hij wil de Tweede
Kamer ertoe brengen tegen de korting te stemmen.
En gelijk heeft hij. Want het is nu slechts korten en
aftobben.
Minister Van der Klaauw (buiten
landse zaken) moet vandaag op
het matje komen bij de bijzondere
Tweede Kamercommissie die de
Arabische boycot in Nederland
heeft onderzocht. De Kamerleden
zijn verontwaardigd over Van der
Klaauws beslissing een onderzoek
in te stellen naar de mate waarin
Nederlandse bedrijven en over
heidsinstellingen gehoor geven
aan de boycot tegen Israël.
Doorgaans heeft de Kamer weinig
tegen nuttig onderzoek, maar dit
maal vindt men het te veel van het
goede. In 1978 weigerde de rege
ring namelijk zo'n onderzoek, met
als argument dat Nederland de
boycot niet erkent en met zo'n
onderzoek alleen maar aan erken
ning zou bijdragen. Dat is het
soort redenering waarmee men
ook het opsporen van dieven kan
afwijzen, omdat men diefstal niet
erkent als manier van inkomsten
verwerving. De Tweede-Kamer
commissie begon na de weigering
zelf maar een onderzoek. Daaruit
bleek dat Nederlandse bedrijven
zich Inderdaad in omvangrijke
mate aan de boycotregels houden
en dat de Nederlandse overheid
daar ook afin meewerkt.
Het ging onder meer om verklarin
gen dat iemand geen Jood, c.q. wel
degelijk christen is, verklaringen
dat goederen of onderdelen daar
van niet uit Israël afkomstig of via
dat land vervoerd zijn (bij de KLM
krijg Je zo'n verklaring van 7,50)
en legalisering door buitenlandse
zaken van handtekeningen onder
dit soort z.g. negatieve goederen-
verklaringen. Tenslotte zijn er dan
ook nog de banken en verzeke
ringsmaatschappijen die voor hun
dienstverlening eisen dat bedrij
ven aan de boycotregels voldoen.
De Kamercommissie, die al dit
fraais bijeen gezameld had, vroeg
minister Van der Klaauw begin dit
Jaar: „Wat gaat de regering
doen?" en het verbluffende ant
woord was: „We gaan de zaak
maar eens onderzoeken". Er wordt
duidelijk op tijdwinst gespeeld.
De essentiële vraag is uiteraard:
wat kan en wil de regering doen
tegen deze boycot. In hoeverre
durft Nederland het aan om de
Arabische landen tegen zich in het
harnas te jagen, hoeveel heeft
men daar economisch voorover?
Op buitenlandse zaken maakt
men zich, naar verluidt,grote zor
gen over de aandacht die de anti
boycot in Nederland krijgt, Juist
in een tijd dat de Arabische lan
den door de gebeurtenissen in
Iran, maar ook door bijvoorbeeld
de markt voor goedkope olie-par
tijen in Rotterdam, toch al zo ge
voelig zijn. „Als we niet uitkijken
krijgen we straks weer een olie-
';om rowing
(zie: Boycot)
boycot aan onze broek", schijnt
men te denken.
Die gedachte, en de daarop geba
seerde voorzichtige aanpak, stuit
voorshands op weinig begrip bij
drs. Harry van den Bergh (PvdA),
de voorzitter van de bijzondere
Kamercommissie. „Natuurlijk
kan Je het probleem van de ener
gievoorziening niet zomaar naast
Je neerleggen, maar voorlopig
vind ik dit argument niet geloof
waardig. Daar had men dan wel
eens wat eerder mee mogen ko
men. Nu fungeert het alleen als
botte bijl om de discussie over
deze zaak af te kappen".
Van den Bergh vindt dat nu duide
lijk de keus moet worden gemaakt
„of we onze relaties met andere
landen aan economisch gewin on
derhevig willen maken. Het Ne
derlands bedrijfsleven wordt mo
menteel gedwongen te fungeren
als instrument van andere landen
om Israël, een bevriende staat,
economisch op de knieën te krij
gen", Hij meent dat Nederland
zelf een aantal maatregelen kan
nemen om dit tegen te gaan, maar
geeft toe dat over een totaal anti
boycot beleid, wil dit effect heb
ben, ook met andere Westeurope-
-se landen gepraat moet worden.
In de Tweede Kamer is men het
niet eens over de vraag hoever
Nederland moet gaan. Zo kwamen
de CDA-Kamerleden J. N. Schol
ten en Oualthërie van Weezei vori
ge week. na een gesprek op buiten
landse zaken, met een wat anders
luidende boodschap. „Tegen de
discriminatie wegens het Jood zijn
als zodanig moet direct en duide
lijk worden opgetreden, dat zullen
we ook van de minister eisen.
Maar met de maatregelen tegen
de staat Israël ligt het veel inge
wikkelder.
De Arabische landen zijn met Is
raël in oorlog, een boycot is in
soortgelijke situaties internatio
naal gezien geen vreemd middel.
Zo boycot Amerika ook Cuba en
wordt ook Rhodesië geboycot. Je
kan daar wettelijk veel minder
gemakkelijk maatregelen tegen
nemen. Je moet ook proberen
daarover een gemeenschappelijk
Europees beleid zien te bereiken,
verklaarden de beide CDA-ers, die'
daarmee enige afstand namen van
hun. over Van der Klaauw ook zo
verontwaardigde CDA-collega
Aarts.
Het is waarschijnlijk niet toevallig
dat. wie de brief van de minister
goed leest, zal merken dat daarin
verscholen het beleid staat dat
beide CDA-Kamerleden aanbevo
len. De discriminatie naar ras en
geloof is „onaanvaardbaar", moet
worden voorkomen, zonodig via
aanvullende wetgeving Andere,
manieren van boycot-gehoor-'
zaamheid zijn „ongewenstmaar
hoe daaraan een eind te maken,
daarover blijft de brief vaag. De
Kamerleden Scholten en Van
Weezei zullen er wel tevreden over
zijn. Vragen kunnen we ze het niet
direct, want ze maken een oriënta
tiereis door het Midden-Oosten,
inclusief Israël.
„Dit is te gek", dacht het PvdA-
Tweede Kamerlid Langedijk-De
Jong. toen haar oog viel op een
advertentie in het Puttens
Nieuwsblad. De SO P-kiesvereni
ging „In stil vertrouwen" in dit
Veluwse dorp maakte leden en
niet-leden attent op een bijeen
komst over de Europese verkiezin
gen. Niets bijzonders, ware het
niet dat blijkens de tekst
vrouwen de bijeenkomst niet
mochten bijwonen.
„Is hier geen sprake van een onge
oorloofde uitsluiting van een deel
van het publiek", vroeg het PvdA-
Kamerlid zich af. Een vraag, die
zij doorspeelde naar minister Wie
gel (binnenlandse zaken). Naar de
mening van mevrouw Langedijk ls
er sprake van discriminatie op
grond van geslacht, en dat terwijl
een wetsontwerp tegen seksedis
criminatie in de maak is.
Aan de „hoogst serieuze vragen"
aan Wiegel heeft mevrouw Lange
dijk een wat zij noemt „beet
je lichtvoetige vraag" toegevoegd,
en wel aan het adres van staatsse
cretaris Kraaijeveld-Wouters
(emancipatie). Kan de staatsse
cretaris geld beschikbaar stellen
voor emancipatiewerk binnen de
SOP?
Een lastig vraagje. Want aan wie
zou de staatssecretaris het geld
moeten geven, als haar geen ver
zoek vanuit SGP-kring bereikt?"
Er is geld voorhanden voor eman
cipatiewerk binnen politieke par
tijen. In het geval van de SGP
zouden vrouwen uit die partij zich
moeten laten horen. Er lijkt een
discussie in die partij op gang te
komen, dus waarom zou dat niet
gebeuren", zegt mevrouw Lange
dijk met enig (stil) vertrouwen.
De Tweede Kamer behandelt deze
week een grote variëteit aan on
derwerpen, waaronder de coördi
natie van het milieubeleid, de
hulpverlening aan minderjarigen,
woningverbetering en het huurbe
leid. Bij dit laatste gaat het om
stemmingen over wettelijke regels
voor huur en verhuur van woon
ruimte. een zaak waarin de CDA-
fractie zich vorige week, bij afwe
zigheid van huurspeclalist J. N.
Scholten, heeft verslikt. De Eerste
Kamer behandelt vandaag het be
leid van minister Van Aardenne
(economische zaken).
Leefbaarheid, medemen
selijkheid en dienstbaar
heid. Hij slaakte de zo ge
laden woorden nogal ze-
nuw-achtig. Strak achter
over .gekarnd haar, een
stem die met Limburgse
gemoedelijkheid beweer
de dat de maatschappij
daar nog het meest mee
gebaat is. Dit alles in het
kader van de zendtijd voor
politieke partijen. Winand
J. Leschot, meubelhande
laar uit Eygelshoven. doet
een gooi naar een stoeltje
in het Europees parle
ment. Hij sluit de rijen
met lijst 10. Een slogan
wordt hem in de schoot
geworpen: „een tien voor
leefbaarheid".
Met een geloofsgenoot
maakt hij al een jaar deel
uit van de plaatselijke ge
meenteraad. De beweging
waar Leschot voor staat,
bestaat al een Jaar of acht.
Een samensmelting van
actiegroepen die zich ver
zette tegen de afbraak van
een woonwijk, en toen die
zaak het verleden was bin
nengegleden hebben ze
*het er niet bij laten zitten.
De onvrede over de gang
van zaken werd in een wat
universeler licht gezet. Zo
begonnen de inspannin
gen zich te richten op leef
baarheid in het algemeen.
„Ik ben geen politicus. Ik
ben partijloos, een voor
vechter van de leefbaar
heid-
Hij denkt wel dat hij in
moeilijkheden zal komen,
daar in Straatsburg. „Ik
zal veel moeten studeren,
maar in wezen is het vrij
eenvoudig: je moet alles
wat er aan de orde komt
toetsen aan de factor leef
baarheid. Want hoe je ook
tegen de maatschappij
aankijkt, het gaat de men
sen toch om de leefbaar
heid in hun directe omge
ving. Je moet de dingen
regionaal zien, in de be
perkte kring, waarin men
sen leven. De koningin, die
is heel belangrijk, maar ze
heeft geen vijfduizend
vrienden om zich heen. De
schaal waarbinnen ze leeft
is net zo groot als bij iede
reen. Dus als je het over
kerncentrales hebt, dan
moet je kijken op wat voor
manier dat de burger
raakt in zijn leven De ge
volgen ervan. En je moet
het niet laten afhangen
van allerlei economische
overwegingen. Tenminste,
niet in de eerste plaats."
Leschot denkt buitenge
woon sociaal. .Liever geen
energie, dan de lucht in."
Voelt u zich met politieke
partijen verwant?
„Nee, daar houd ik me ook
niet mee bezig. De mensen
zeggen wel dat mijn op
vattingen sterk overeen
komen met die van Leo
Janssen van de PPR. Dat
is misschien ook zo De
PPR heeft dan pamfletten
met: Leo Janssen moet
naar Straatsburg. Nou. hij
kan met mij meerijden."
PARLEMENTPARLEMENTAIRPARLEMENTARIËRSPARLEMENTARISMEPARLEMENTE
Precies vijfenveertig jaar geleden
was het gisteren, dat de wereld,
diep in de put door de economi
sche crisis en de daaruit voort
vloeiende algemene werkloos
heid en armoede, zich maar al te
graag liet opvrolijken door een
bericht uit Canada: in Callander,
een dorp 320 kilometer ten noor
den van Toronto, was een vijfling
geboren. Vijf meisjes, dochters
van boer Oliva Dionne en zijn
vrouw Elzira. die dan ook prompt
de geschiedenis in gingen als de
Dionne-vijfling.
In het begin leek het zo mooi, al
die belangstelling rondom de vijf
kleintjes De ouders vonden het
best dat huisarts Allan Roy Da-
foe de kinderen onder zijn hoede
nam ten slotte liepen er buiten
de vijfling al zes kleine Dionnes
op de boerderij rond en dat hij
de zaken regelde. Die waren niet
mis: alleen al met het in goede
banen leiden van het bezoek had
de arts de handen vol, want het
publiek stroomde van heinde en
ver naar de nogal afgelegen boer
derij. Vijf miljoen mensen wilden
de vijfling met eigen ogen zien;
de beste oplossing leek om de
meisjes op gezette tijden min of
meer ten toon te stellen. Twee
maal per dag werden de identiek
geklede kindertjes buiten gezet,
waar ze als aapjes door het pu
bliek bekeken konden worden.
Ze woonden in een speciaal on
derkomen, waar zelfs hun eigen
ouders niet mochten komen. Dat
moest wel mis gaan. De kinderen
ontgroeiden hun ouders en hoe
wel het echtpaar Dionne uitein
delijk na jaren hun dochters naar
huis kon halen en met de oudere
broers en zusjes herenigen, is er
nooit een echte familieband ge
groeid. De vijfling was nog maar
amper achttien, toen ze het ou
derlijk huis voorgoed de rug toe
keerde.
De vijf meisjes hadden toen al
lang hun buik vol van alle publi
citeit en dat is zo gebleven. Twee
van hen zijn gestorven, Emilie al
toen ze negentien was. en Marie
in 1970, zesendertig jaar oud. De
drie overgebleven zusters zijn
dicht bij elkaar gaan wonen, alle
drie in hun eigen, ruime huis in
St. Bruno in Quebec. Cecile, ge
scheiden, woont met haar twee
zoons en een dochter samen, haar
zuster Annette, ook gescheiden,
heeft haar drie zoons nog thuis en
Yvonne, die vergeefse pogingen
heeft gedaan om non te worden
en nooit getrouwd is. woont al
leen. Ze hebben alle drie een
baan, Cecile in een schoonheids
salon, haar beide zusters in een
bibliotheek Ze willen het liefst
met rust gelaten worden, ook
door hun ouders die ze in geen
jaren gezien hebben. Het enige
wat ze op hun 45ste verjaardag
nog aan vroeger zal herinneren, is
het restant van het Dionne-
fonds, indertijd gevormd uit de
opbrengsten van tientallen arti
kelen met de vijfling er op. Eens
zat daar wel een miljoen dollar in,
maar in de loop van de jaren
hebben ze er al heel wat van
opgesoupeerd. De zusters krijgen
nu de beschikking over het res
tant. maar niemand zegt (of weet)
hoeveel dat nog is.
De ouders Dionne leven allebei
nog. Olivia (76) en Elzlre (70) wo
nen in een bescheiden bungalow
in de buurt van de boerderij waar
de vijfling geboren is. Behoorlijk
ver van hun dochters dus. met
wie ze volgens hun zeggen graag
weer contact zouden hebben. De
laatste keer dat ouders en doch
ters elkaar ontmoetten, was op
de begrafenis van Marie in 1970.
Peter Snyman, de 24-jarige Zuid
afrikaan die terwille van een we
reldrecord wekenlang met twee
dozijn gifslangen in één kooi ge
woond heeft, staat weer met twee
benen op de grond. Op de kop af
vijftig dagen heeft hij geleefd
of beter, gevegeteerd en gesla
pen tussen zes zwarte mamba's.
zes Egyptische cobra's, zes Afri
kaanse pofadders en zes boom
slangen. in een particulier slan
genpark in het Zukdafrikaanse
Harte beespoort. Zondagavond
pas liet hij de serpenten in hun
sop gaarkoken. Toen had hij ette
lijke malen de dood in de ogen
gezien, en dat alles uitsluitend
om zijn eigen record te verbete
ren. Maar het is natuurlijk wel
weer eens wat anders dan paai-
zitten.
De Dionne-vijfling in 1950. Marie, Cecile, Emilie, Annette en
Yvonne (van links naar rechts) waren hier een dagje uit in New
York, en natuurlijk moesten ze in de ondergrondse. De vijf meisjes
waren toen zestien jaar. Emilie zou niet ouder dan negentien
worden, en Marie overleed in 1970.
Op twee deelstaten na is het in
heel India verboden koeien te
slachten Voor de hindoe zijn
koelen zo heilig, dat de dieren
volledige vrijheid genieten Ze
worden gekoesterd en mogen
overal vrij rondlopen, zodat je ze
meermalen in drukke straten tus
sen het verkeer ziet sjokken. Een
paar dagen geleden is zelfs een
Boeing 737 van Indian Airlines
op de luchthaven van Najpoer bij
New Dehli in botsing met zo'n
groepje koeien gekomen. Nie
mand werd gewond, maar het lot
van de koeien is onzeker. Twee
maal eerder al zijn volgens een
woordvoerder van Indian Airli
nes koeien op dat vliegveld gesig
naleerd. „Het minste wat ze kun
nen doen, is de koeien hier weg
houden". vindt hij. Maar een
goeie hindoe houdt misschien
zelfs wel beleefd de deur voor de
dieren open.
Zonder op het rode stoplicht te
letten, reed langs de Ammersee,
in West-Duit5land. een automo-
bollste over een onbewaakte
overweg. Met auto en al werd ze
een meter of twintig door een
locomotief meegesleurd. De auto
werd totaal vernield, maar de be
stuurster kon ongedeerd uit het
wrak gehaald worden Dat rode
stoplicht? Nooit geweten wat het
betekent, verklaarde ze lakoniek
tegenover de politie „Hoe oud
bent u eigenlijk?" vroeg een poli
tieman argwanend, waarop de
dame reageerde: „Waarom wilt u
dat weten' Ik ben negentig'"
(Uit het Mededelingenblad van
de Nederlands-Duitse Kamer van
Koophandel i
