Toon Hermans-show:
avondje opvrolijken
Bouwmeester Solness:
verrassende helderheid
Ketting's Symfonie
een verrassing 1
Indrukwekkende Trabi
bij Werkcentrum Dans
Liedjes en grappige invallen
Kamerorkest goed op dreef
Elise Hoomans afscheids regie bij Theater
Gereformeerde organisterf
in Leeuwarden bij elkaar
Petra Laseur
schittert
TV COMMENTAAR
MAANDAG 19 MAART 1979
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
door Ber Huising
In het uitverkochte Spant te Bussum hebben we zaterdagavond meegenoten van Toon
Hermans, die zijn nieuwe show al een tijdje uitprobeert en waarschijnlijk nooit met een
officiële première zal komen. Hij gaat gewoon door en hij is. dacht ik, niet eens zo happig op
pers. Maar we mochten wel komen. En zijn mensen komen toch wel
Die weten wat ze aan Toon Hermans
hebben een avondje opvrolijken Dat
doet hij (traag Weg met de zorgen en
alle ellende uit de grauwe kranten.
Blij net doen of het er niet Is Want
het leven, mensen, is toch zo mooi. en
zo gelukkig, en ik hou er zo van. en ik
hou zo van jullie Wees daar toch blij
om Vergeet Je narigheid en benepen
heid en d'e kille Hollandse realiteits
zin. ..Hou toch op en laat maar zak
ken Dat sloeg eerst op zijn sokken
bij zijn nieuwe schoenen, die hij trots
liet zien. maar het kwam telkens te
rug als een leuze die Toon er blijk
baar in wilde stampen
Net als dat liedje van Karolientje.
heb je nog die blauwe ogen. dat we
moesten leren. Dat sloeg verder ner
gens op. maar. mensen, het is zo leuk
om het samen te zingen. Toon Her-
door Jac Kort
AMSTERDAM Het Neder
lands Kamerorkest gaf zater
dagavond een concert In de
Grote Zaal van het Concert
gebouw, dat heden (maandag)
avond wordt herhaald in Den
Haag. dinsdagavond in Haar
lem en donderdagavond in
Rotterdam
Het eerste deel van het concert waar-
In als dirigent fungeerde de Italiaan
Antonis Janigro. bevatte twee Engel
se composities Begonnen werd met
de Fantasie op een thema van Tho
mas Tallis. die Ralph Vaughan Willi
ams in 1904 schreef. Een buitenge
woon knap stuk. deze eersteling van
Vaughan Williams, waarin tegenover
het strijkorkest een kwartet en een
klein orkest is geplaatst Een ruimte
lijke opstell.ng. die inderdaad effect
vol werkt De muziek zelf is erg sa
craal. maar wat wil Je met een thema
op een psalmmelodie uit 1567 in de
frygische modus
Richard Rodney Bennett tapte met
zijn in 1970 voltooide Concert voor
hobo en strijkorkest uit een ander
vaatje Het werk is opgedragen aan
Heinz Holliger. de exponent van de
moderne hobomuziek Verschillende
van de nieuwe technieken, die Holli
ger toepast. zoaLs gllssandi. bovento
nen en het uitbreiden van het register
in de hoogte, zijn in dit stuk te beluis
teren
In muzikaal opzicht is er niet zo veel
aan al te horen, of het moest dan zijn
de virtuositeit, waarmede Han de
Vries van alles en nog wat uit zijn
hobo voor de dag weet te toveren,
met name in de Cadenza, die het
gehele middendeel in beslag neemt
Na de pauze speelde het Nederlands
Kamerorkest Serenade K V. 320. bij
genaamd ..Posthoornserenade" van
Wolfgang Amadeus Mozart Serena
des of divertimenti waren in Mozarts'
dagen eigenlijk een soort van amuse
mentsmuziek. Studenten en andere
armoedzaaiers speelden dit soort
stukken voor de rijken, ten einde als
beloning een hap en een dronk te
krijgen Mozart heeft echter in een
aantal van de vele serenades, die hij
schreef een peil bereikt, dat niet on
derdoet voor dat van zijn beroemdste
symfoniën. De ..Posthoornserenade"
is daar een voorbeeld van. Ze heeft
trouwens ook de complete symfoni
sche orkestbezetting
Het Nederlands Kamerorkest was
buitengewoon goed op dreef, hetgeen
stellig te danken is aan Vanigro's
sobere, maar zeer doeltreffende direc
tie en aan zijn gezonde muzikale op
vattingen. Han de Vries speelde zijn
solo in Bennett's concert fraai van
toon en met grote virtuositeit
mans meent het. en hij straalt het uit.
Hij heeft meer van die liedjes en er
zijn er een paar die ik wel onthouden
heb Dat kleine liedje over de engel
die hij als kind vroeger had. of dat
van die twee oude biljarters. En een
waarin hij alle soorten blote billen op
het naaktstrand bezong
Niet geëngageerd
Omdat hij niet „geëngageerd" wil of
kan zijn, heeft hij ook een krachtig
gebracht geëngageerd lied met een
geweldloos paradijs, en wie daar dan
niet aan meedoet slaat hij persoon
lijk in elkaar. Hij bracht nogal veel
liedjes voor de pauze, en ik hoor hem
liever babbelen, want dat doet hij
gezellig, innemend, en met humor,
over alles en nog wat.
Maar het sterkst is Toon als hij uit
zijn herinnering typetjes opdiept en
even neerzet. Dan wordt hij. met een
hoedje en een neusje op, opeens ie
mand anders (ik ben het zelf hoor.
onthult hij) En daarvan komt de zaal
niet meer bij. Als hij als zanger met
de gitaar in de studio één liedje mag
brengen en de tekst niet meer weet.
bij voorbeeld. En als hij als voorzitter
van de vereniging Ons Genoegen een
toespraak houdt over nieuwe leden
Hij is een admiraal, een vioolspelende
door Eelje van Schalk
Na de produktie van „Suske en Wlske" afgelopen najaar leek
het een tijdje stil te staan bij het Werkcentrum Dans uit
Rotterdam, een moderne dansgroep van acht. veelal debute
rende dansers onder leiding van Kathy Gosschalk. In het
theater de Lantaren in Rotterdam werd daarin vrijdagavond
verandering gebracht met een nieuw programma, waaronder
drie premières. Het zijn „Nachtlied" van Swee Hoe Lim,
..Tafelmanieren" van Charles Czarny en „Tutto Liscio" van
Hans Tuerlings.
In ..Nachtlied" is niet veel nieuws
onder de zon. of liever maan. Veel van
Swee Lims ideeen en vooral lijn uit
gangspunt en thema lijken direct
overgenomen van „Nachteiland." een
ballet waarmee Rudi van Dantzig al
in 1955 bij het Nederlands Ballet van
Sonia Oaskell debuteerde. Swee Lim
danst in zijn eigen werk de hoofdrol,
te beginnen met een lange solo in
stilte Hij zoekt zijn weg naar een
soort ..maanvrouw." daarbij in de
weg gestaan, begeleid en tenslotte
ontgoocheld door een zwarte danse
res en een witte danser, in monsterlij
ke pakken
De man heeft het er duidelijk moei
lijk mee. en hoewel de dans vol zit
met mooie momenten en bewegin
gen. die vooral op de modem dance-
techniek van Martha Graham zijn
terug te voeren, komen er erg veel
Kleuriger
Speciaal
Onder de verzameltitel
Liefde Is blind brengt de
NCRV twee korte blijspelen
van Shaw en Schnitzler op het
scherm. Spelers zijn in beide
stukken Petra Laseur, Ed-
mond Classen en Jeroen
Krabbe. \ed. 2/21.20
Drie dagen achtereen pre
senteert Koos Poslema Een
groot uur 'U' over ..Het leven
van de Nederlanders van van
daag en in de nabije toe
komstGesprekspartner in
alle uitzendingen is prof. H.
Gzljaard. hoogleraar in de cel
biologie en erfelijkheidsleer.
Ned. 121.55
Hier en Nu Ned. 222.30
Sipke van der Land doet de
Groeten uit L'r der Chaldeeén.
Ned. 223.10
Leverkwalen behoren tot
de welvaartsziekten Meer dan
ren miljoen Westduitsers lijdt
er aan en elk jaar komen er
ongeveer 200.000 bij.
Duitsl. 220.15
Een nieuwe gedichtenbun
del van Nel Benschop krijgt
aandacht in Ronduit van de
EO Hilv. I 19 00
Literame van de NCRV is
gewijd aan de dichter J. C.
Bloem
Hilv 221.35
Concertgebouworkest onder Haitink 0
door R. N. Degens
ROTTERDAM De gil die Lulu slaakt als zij in de
acte van Alban Berg s gelijknamige opera wordt vermo
ook opgenomen in de zogeheten Lulu-suite; een sooi o\
pourri uit het (onvoltooide) werk, die Berg zelf in 19341
aantal orkestgedeelten samenstelde. Waarbij hij nog?!,
wijzigingen aanbracht om de zaak sluitend te maken,
het „Lied der Lulu" uit de tweede acte en een paar fragn
uit de. verder onvoltooid gebleven, derde acte komen
suite in oorspronkelijke vorm voor. Plus de genoemde
Toon Hermans
slager, een geleerde die onder een
tropenhelm tropische vogels nadoet,
een onbekend gebleven cellist uit een
philharmonisch orkest die zijn. eigen
lijk trieste, leven vertelt.
Hij typeert, eventjes maar. kardina
len bij de paus of Kamerleden, en het
is verbazend hoe hij ze. mimisch en
bijzonder komisch, doorheeft. Als hij.
om het over tennissen te hebben, een
racket laat halen, wordt het vragen
om de autosleuteltjes en het wachten
een nummer op zichzelf, want Toon
wacht mee. En hoe. Zoals iedereen
loopt te wachten.
Ontzettend grappig eigenlijk. Zo
raak gedaan, zo goed getimed, dat je
daarvoor Toon Hermans nodig hebt.
Wat een onzin, zegt hij soms. maar ik
doe het zo graag. En wij zien het hem
graag doen. Er is wat afgelachen.
Toon ging zo tot aan half twaalf door,
met een hoeveelheid liedjes, praatjes
en invallen, te veel om te onthouden,
en in het „programma" dat ik kocht
staat er niets van in. zelfs de mede
werkers worden er niet in genoemd.
Het is alleen een plaatjesboek van
Toon. thuis en op vakantie, gefoto
grafeerd door zijn zoon. Het kan dus
best zijn dat ik iets heel goeds, en
meer nog iets minder goeds, vergeten
heb.
Die gil wordt in de meeste uitvoerin
gen weggelaten. Ook in die welke
vrijdagavond in Rotterdam en zon
dagmiddag in Amsterdam werden ge
geven door het Concertgebouworkest
onder Bernard Haitink met de in
Zuid-Afrika geboren sopraan Marita
Napier als soliste. Het is waarschijn
lijk maar goed dat die gil was ge
schrapt. want vermoedelijk zou Mari
ta Mapier met haar prachtige, in alle
hoogten en diepten sensueel-sonore
Wagner-stem die realistisch rauwe gil
niet door haar keel hebben kunnen
krijgen. Zij streefde in haar vertol
king naar de opperste muzikale wel
luidendheid. wat haar. samen met
Haitink en zijn orkest, zo goed lukte
dat er van Berg's „demonische Lulu"
weinig te horen overbleef. Hetgeen
overigens van de uitvoering van de
puur orkestrale delen ook gezegd kan
worden.
Ve
Verrassing
De verrassing van dit programma
werd de eerste uitvoering van de
„Symfonie" voor saxofoons en orkest
die Otto KetUng in 1978 componeer
de. Hij heeft ruim tijd nodig (bijna
een half uur) voor wat hij in dit stuk
door Andre Rutten
NIJMEGEN Ibsens „Bouwmeester Solness" heeft in de nieuwe vertaling van Karst
Woudstra en in de regie van Elise Hoomans officieel haar laatste alvorens zij zich uit de
artistieke leiding van Theater terugtrekt een verrassend heldere en daardoor intrigerende
voorstelling gekregen. Zoals zaterdagavond bij de première bleek.
De bijzondere moeilijkheid van dit
stuk uit 1892 (vier jaar vóór zijn dood)
wordt doorgaans gezien in de gecom
pliceerdheid ervan en In de symbo
liek erin. Tegen dat laatste heeft Ib
sen zichzelf verweerd: „Ik schrijf over
mensen. Ik schrijf niet symbolisch".
Als Je naar deze voorstelling kijkt
en dat is het verrassend heldere ervan
zie je. dat Ibsen inderdaad over
mensen schrijft, over wat er in hen
omgaat, over wat hen beweegt. Maar
hij geeft hun gedrag niet „fotogra
fisch". zelfs niet realistisch weer. Hij
laadt het op met wat hij er achter
ziet, zonder dat hij het hen onder
woorden laat brengen, want dat zou
den zij niet kunnen. Omdat zij niet
kunnen doorgronden uit welke im
pulsen of uit welke conformismen zij
handelen. De uitkomst daarvan is.
dat Ibsen de sterkste impulsen, de
drijfveren die hun handelingen het
meest bepalen, het meest benadrukt.
Dat haalt de „natuurlijkheid" van
mensen, die je dagelijks om je heen
ziet en soms ook op het toneel
grotendeels van ze weg.
De vrouw van de bouwmeester kent
na wat het leven haar aangedaan
heeft alleen nog maar haar plicht.
Toch is zij. en zeker ook in de manier
waarop Anny de Lange haar uitste
kend speelt, méér dan een toonbeeld,
een symbool van plicht. Zoals zeer
duidelijk wordt uit haar zelfonthul
lingen in het laatste bedrijf. In het
jonge meisje Hilde legt Ibsen de na-
herhalingen in voor. 8torend is ook
de zwaar ruisende muziekband van
een deel van Mahlers derde symfonie
en een onverstaanbare tekst van
Nietzsche en de strak gespannen ge
zichten van de uitvoerenden. Ook zij
voelen zich naar mijn indruk maar'
weinig op hun gemak bij deze nachte
lijke trip in zwart en wit.
Tafelmanieren" van Czarny op mu
ziek van Steve Reich geeft echter een
veel kleuriger toneelbeeld. Deze com
positie voor drie vrouwen en twee
mannen toont hoe sterk Czarny zich
laat beïnvloeden door de zogeheten
minimal dance. Een witte tafel en
vier witte stoelen als uitgangspunt
nemend laat hij zijn dansers elkaar in
constante bewegingsreeksen opvol
gen en experimenteren met ólle mo
gelijkheden van deze attributen. Mis
schien een afgezaagd thema, maar de
benadering en uitwerking zijn toch
verfrissend en boelend. Vooral door
de aankleding met de knalrode, gele.
groene, blauwe en witte glans-satlj-
nen pyjama's.
In leder geval een grote verademing
na de reprise van .Jumble." een veel
te lang en chaotisch ratjetoe van
speelse momenten, dat Ton Simons
al een Jaar geleden voor de groep
maakte Bovendien met te weinig pit
gedanst, want alleen Nlcky Wentholt
en Diana Coolen weten er bij vlagen
nog enige lol in te brengen
Feminisme
Uitschieters van deze acht dansers is
toch wel Erika Trabi. Zij maakt de
derde première. ..Tutto Liscio" van
Hans Tuerlings op muziek van Bem-
hard van Beurden zeker tot het hoog
tepunt van de avond Deze solo die
Tuerlings een Jaar geleden voor Jo-
han Meier N* het Nederlands Dans
theater maak'e. wordt nu dus door
een Jonge vrouw gedanst en dat blijkt
een uitstekende vondst. Dit feminis
me in een dans voor een vrouw in
overall wordt door Trabi met een
enorme soepelheid en lichtheid ge
bracht Ze rent. speelt, valt. springt
en wervelt of verstilt met een enorme
uitstraling Haar acrobatische toeren,
het gemak waarmee ze het publiek in
he'. open Lantaren-theatertje bereikt
cn vooral de intensiteit waarmee ze
danst zijn een genot om naar te
kijken
Ze geeti ook ui de andere balletten
het lichtelijk amateuristische karak
ter van het WerkcenLum Dans een
enorme uplift en een zweem van
allure
Erika Trabi in „Tutto Liscio"
druk op die karaktertrekken en die
gedragingen van haar. die de bouw
meester het sterkst beïnvloeden. Dat
doet Elise Hoomans, en dat doet de
speelster van de rol. Bea Meulman,
ook. Bewust de nadruk op het onstui
mige. het kordate, het instinctmati
ge. het robuuste een kruitvat-ach-
tig mengsel van uitdagende jeugd,
waarmee zij zowel de bouwmeester
als diens vrouw fascineert.
Hem wel het meeste. Geen herken
baar natuurlijk gedrag van een ge
woon meisje, want daar ging het Ib
sen niet om, niettemin en dat komt
bij Bea Meulman zeer suggestief over
bij alle gedweep een wezen van
vlees en bloed dat gedreven door een
natuurlijke aandrang doet wat zij
doet.
Bij Bernhard Droog als bouwmeester
Solness zie je hoe zij hem langzamer
hand uit zijn verwarringen lospelt,
opnieuw tot een daad van durf
brengt, al is dat ook zijn dood. Bij
hem legt Ibsen de nadruk op zijn
schuldgevoelens, een beetje verdron
gen tegenover zijn ondergeschikten,
vooral tegenover zijn vrouw. Op zijn
angst ook. dat de jeugd hem van de
top zal verdringen. Het meisje, zelf
een stuk jeugd, tilt hem over die
angst heen. doet hem opnieuw, letter
lijk. naar de top klimmen. Waar hij
dan wel van af valt
De voorstelling is dus zo geregisseerd
en wordt ook zo gespeeld met uit
stekende kleinere rollen van Marjo-
lijn Verwijnen, Jan Oorissen. Henk
Voges en Arthur Boni dat Je de niet
natuurlijk-menselijke gedragingen
gefascineerd herkent als de verhevig
de uitdrukking van wezenlijke, diep-
ondergane menselijke ervaringen.
Huub van Gestel ontwierp daarvoor
met zijn decor en kostuums een zeer
helder toneelbeeld.
te zeggen heeft, maar het is
horen dubbel en dwars wai
saxofoonkwartet (sopraan, t ni
en bariton) is niet solistische
deld; het is geen concert vo 'e
foons en orkest. Maar de vi« fl
menten hebben wel de fun in
aparte kleur aan het orkestti 'ir
geven, en zij introduceren o ni
de thematiek die vervolgen nt
orkest verder wordt uitgewei m
delijk is dit orkest samenge
twee contrasterende groepen
blazers en strijkers, met daa
no, marimba en vibrafoon. Zi
ook meestal als gescheiden
gebruikt; zo komen de kop<
(zes hoorns, vijf trompetu
trombones en tuba) pas na c 2
tien minuten massaal aan t c
een briljant fanfare-achtig
koper-geschetter. en daarna
rassend contrasterende lange
sche lijnen voor het eerste
kers.
Een overrompelende climax
gen het eind van het gat
steeds duidelijker ritmisch
leerde stuk bereikt in een
koperblazers gedomineerde
van ongekende klank-intensii
als geheel ook door zijn sterl^
(met twee brede adagio's als i 1
ten) fascinerende composite 1
mee Otto Ketting anderma u
bewezen dat het symfonl
voor het eigentijdse compon< F
een ten dode opgeschreven a
is, zoals vele jonge componii
in de jaren zestig wildei
geloven. 1
it
Trouwens een man als Gyor
heeft er steeds een origineel
van weten te maken in zijn
met bijna onmerkbaar van bl ,r
veranderende klanklagen.
„San Francisco Polyphony"
in 1974 voor het orkest van
clsco schreef, werkt hij wat
afzonderlijk uitkomende m«
lijnen. De polyfonie is er wat
ker aan af te horen, maar
gaat dan ook veel verloren vi
vorige werken van Ligeti nog
Bernhard Droog als Bouw
meester Solness, Bea Meul
man als Hilde.
gerend beschouwd kon wor 1
stuk was in 1975 tijdens het J
Festival voor het eerst in on
horen ln een uitvoering doorf-
dio Filharmonisch Orkestyr
Haitink klonk het vrijdagai
het Concertgebouworkest
weinig verrassend. Wat zeker
de tot in details prima verzoitl
klanking geweten kan wordqjj
door W. H. Wolvekamp
LEEUWARDEN De 48e jaarlijkse algemene ledenvt1
ring van de Gereformeerde Organistenvereniging vonc j
dag te Leeuwarden plaats. Deze jaarvergadering viel
gedeelten uiteen: een morgenbijeenkomst ln de voorf
Synagoge, waarin het huishoudelijk deel werd afgeh#
de presentatie in de Grote Kerk van het door de
uitgebrachte koraalboek en een klein concert in he
kerkgebouw, gegeven door het nieuw benoemde best*»
Anko Ezinga (organist) en de Dokkumer kantorij oni^
ding van Jan Veninga.
De ochtendbijeenkomst werd geo
pend door J. Pasveer, die in zijn toe
spraak de kwaliteit van het muzikale
gedeelte van de eredienst centraal
stelde, daarbij aansluitende op Deu-
teronomium 17:1 en Maleachi 1:6-14,
waarin op niet mis te verstane wijze
gesproken wordt over de kwaliteit
van het offer, waartoe ook het lofoffer
behoort. Iets wat gebrekkig is en niet
deugt is den Here een gruwel, klinkt
het overduidelijk in het tweede boek
van de wetgeving. Jawel, maar daar
schijnen liturgen in de Gereformeer
de kerk soms anders over te
Het optreden van combo's
diensten (met bijbehorend hfe
gen) raakt blijkbaar hun koi|fr
ren niet. en wordt dan nogpt
zijde van de gemeente met
applaus begroet. Nog erger
onlangs tijdens een avon
dienst in een Gereformeerde
een der randgemeenten van e<
grote steden.
Toneelstukken met een liefdesge
schiedenis zijn er bij de vleet. Veel
van die spelletjes hoef je om de
verwikkelingen niet te volgen om
dat zij al te voorspelbaar zijn. Ze
moeten het vooral hebben van de
manier waarop deze stukken wor
den gespeeld. De recht-voor-zijn-
raap-stljl is uiteraard dodelijk.
Het amoureuze vereist lichtvoe
tigheid en een subtiele verhulling.
Daarvoor moeten de schrijvers
dan wel de kansen bieden, anders
zakt de vertoning als een plum
pudding in elkaar
De NCRV presenteert vanavond
klein werk van twee meesters in
dit genre. Eerst „Hoe hij loog te
gen haar echtgenoot" van George
Bernard Shaw en dan „Litera
tuur" van Arthur Schnitzler. Het
zijn niet alleen de twee verschil
lende werelden van Londen en We
nen van kort na de eeuwwisseling
die de vergelijking interessant
maken Ook de tegengestelde per
soonlijkheden van de schrijvers
spelen een rol mee
Bij Shaw staat de discussie in de
driehoek voorop. Daarop beproeft
hij zijn kracht als ras-theaterman
Zijn spitse geest en humor zorgen
voor de vulling om de toeschou
wer gretig te houden. Schnitzler
daarentegen lijkt de oppervlakki
ge besptegelaar van een decaden-
door Ton Hydra
te tijd, maar psychologisch heb
ben zijn stukken een serieuze dub
bele bodem. In nogal schizofrene
situaties worden zijn personages
zich vaak bewust dat een pijnlijk
onvermogen het ware contact in
de weg staat.
Er is wel een overeenkomst. In
beide eenakters is een llterair
werk ooizaak van verwikkelingen.
Shaw laat een verliefde dichter
zijn met een ander gehuwde gelief
de in opspraak brengen doordat
hij in zijn verzen al te duidelijk is
geweest. 8chnitzler veroorzaakt
een tweespalt omdat een bekakte
baron het niet kan verdragen dat
zijn verloofde haar vroegere lief
desgeschiedenis heeft beschreven.
De lont nadert het kruitvat als de
minnaar van toen opduikt en pre
cies hetzelfde blijkt te hebben
gedaan.
Aan de presentatie die de NCRV
vanavond op het scherm brengt,
zitten een paar extra aantrekkelij
ke kanten Beide stukken zijn
door Oerard Rekers vloeiend ver
taald en perfect ln de geest van de
auteurs geregisseerd En hij wis
selde niet van spelers zodat wij
Petra Laseur. Edmond Classen en
Jeroen Krabbé kort na elkaar heel
verschillende personen zien uit
beelden in een ander milieu. Met
hun karaktertekening en nuance
ringskunst geven zij de kijkers
veel te genieten.
Om uit te laten komen dat het
accent ligt op de acteurspresta
ties. begint de uitzending bij
„open doek". We zien hoe op de
studiovloer de laatste hand wordt
gelegd aan het decor en hoe tus
sen de bedrijvigheden door de spe
lers zich gereed maken. Bij de
wisseling het zogeheten change
ment kunnen we opnieuw ach
ter de schermen kijken. Ziet u
meteen wat decorontwerper
Frank Rosen heeft gepresteerd en
hoe behendig de toneelmeesters
hun werk doen.
De drie spelers realiseren ettelijke
magnifieke scènes. Zonder zich
ook maar een moment weg te la
ten spelen, geven Krabbé en Clas
sen Petra Laseur ruiterlijk de
kans om te schitteren. Dat doet
zil. Aan de talenten zie zij mee
kreeg van haar vader, wijlen Cees
Laseur en moeder Mary Dressel-
huys. voegt Petra Laseur haar ei
gen gaven en de glans van een
volgroeide theaterpersoonlijkheid
toe.
De NCRV besluit de avond met de
groeten van Sipke van der Land,
deze keer uit Ur der Chaldeeën, de
vaderstad van Abraham. Evenals
de voorgaande programmareeks,
opgenomen langs de reisroute van
de apostel Paulus, zal ook deze
nieuwe serie bij veel kijkers in de
smaak vallen. Waarschijnlijk zul
len zij wederom op herhaling aan
dringen.
De aantrekkingskracht schijnt
tweeledig te zijn: de opgewekte
verteltrand van Sipke van der
Land en het feit dat hij niet diep
spit. Deed hij dit laatste wel. dan
zou de bijval misschien niet zo
groot zijn. Toch betreur ik het dat
hij het niet doet. Van der Land
komt met regisseur Jaap van der
Hurk en camerateam Jan en Rita
Huyskens bij beroemde opgravin
gen. waar het verleden rust van
zeer markante culturen en perso
nen uit de bijbelse tijd.
Door meer te doen dan het vertel
len van een verhaal, bijvoorbeeld
door het Inlassen van gedramati
seerde scènes waarin de archeolo
gische vondsten een rol spelen,
zou dat verleden dichter bij de
kijker zijn te brengen. Dit vergt
natuurlijk een bredere opzet van
het programma, meer geld en an
dere kwaliteiten. Als de NCRV het
aandurft en goed aanpakt, wordt
de bijval wellicht nog groter dan
voor de groeten met gemiste
kansen.
Op gebrekkige wijze werd
toediening van brood en
Nocturne van Chopin gespe
zulk een smakeloosheid en
heid kan men tegenwoordll
Gereformeerde kerk vervall
der dat er een woord van
opklinkt. Helaas geven
voorgangers hierbij blijk van
stellend tekort aan liturgisc r
althans waar het het muziKf):
van de eredienst betreft,
t
Drie G.O.V. leden, behorend
samenstellers van het nieuwi
boek, Folkert Grondsma, Ja
Laar en Yma G. Visser heb Z
op het prachtige drieklavien
orgel laten horen in een i
raalvoorspelen en -zettingen
der bepaald modern aan te d di
fris en nieuw geluid doen hcpi
vendien gaan deze koraalvo^l
een bepaalde technische
heidsgraad niet te boven. zo<
het bereik van veel organiste n
te liggen. Juist door zijn gro o
teit is het nieuwe orgelboek t
psalmen een waardevol be l
iedere kerkorganist.
In een critiek van eer. gezag!
kerkmusicus (Prof. Otto
wordt Nederland gefeliciteer
bundel, die eindelijk eens
maakt aan de diktatuur va
leenzaligmakende „Canzioi ti
die in wezen geen orgel- rrtn
koorvorm is.
Prijs
De door Anko Ezinga ten ete
brachte orgelwerken van Vin 1
beck tn Bach gaven een ho
van de capaciteiten van d< im
nist, die zijn orgelstudie
zag met de ..Prix d'Excellem
merkelijk goede koorzang gal
to rij Bonifatius uit Dokkuml
