Componistenportret
van lannis Xenakis
Normen met ernst
ironie ontmaskerd
Leonore in concertvorm
Kodaly-uitvoering
op zeer hoog peil
Persoonlijke kijk
op Beethovens
pianoconcert nr.
Vocale werken van
Mozart en Poulenc
Onberekenbaar maar nauwkeurig klankensteekspel
Uitstekende uitvoering van Residentie Orkest
Nederlands Kamerkoor indrukwekkend
Tijdens VARA-matinee
Nieuw Genesius-programma over seksualijj
Hoogstaande
programma's
over homofilie
TV COMMENTAAR
MAANDAG 12 MAART 1979
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
door R. N. Degens
UTRECHT Met twee concerten die zo goed als helemaal aan de Frans-Griekse componist
lannis Xenakis waren gewijd, heeft „Jeugd en Muziek Zeeland" het afgelopen weekeinde weer
eens van haar opmerkelijke activiteit inzake de hedendaagse muziek blijk gegeven
Dat gebeurde zaterdagavond in het
Muziekcentrum Vredenburg in
Utrecht, en gistermiddag in het Kul-
perspoorttheater te Middelburg in
aanwezigheid van de nu 56-Jarlge
componist In Athene studeerde Xe
nakis architectuur, werkte ongeveeer
twaalf Jaar met Le Corbusier samen,
hield zich na 1960 in hoofdzaak met
muziekcompositie bezig. Xenakis,
die zich in 1947 als politiek vluchte
ling in Frankrijk vestigde, studeerde
muziek bij Herman Scherchen, Da
rius Milhaud en Olivier Messiaen. Het
moet vooral zijn contact met dirigent
Scherchen. de onvermoeibare baan
breker voor de eigentijdse muziek,
zijn geweest die Xenakis' ontwikke
ling als muzlekschepper heeft gesti
muleerd De door Scherchen in de
jaren vijftig opgerichte experimente
le. elektro-akoestische studio in Ora-
vesano (bij Lugano) werd een tref
punt van scheppende kunstenaars en
wetenschapsmensen. Hier kwam Xe
nakis tot de ontwikkeling van zijn
diverse wiskundige theorieën voor
het componeren van muziek. Hij ging
er van uit dat de taak van de heden
daagse componist in de eerste plaats
bestaat uit het ontwerpen van denk
schema's en werkmodellen, en dat hij
zich pus daarnó om het klinkende
resultaa! ervan hoeft te bekom-
In deze lijn is Xenakis sindsdien con
sequent doorgegaan, zich heftig ver
zettend tegen het seriële compone
ren. en derhalve buitenspel gezet
door degenen die dit in de jaren vijf
tig als het alleenzaligmakende sys
teem beschouwden, en er de toon in
het westerse componeren mee aan
gaven.
Van het zeer grote aantal composities
dat Xenakis schreef (met in de laat
ste tijd een duidelijke voorkeur voor
kleinere ensembles) dringt zelden of
nooit iets tot de concertzaal door. De
grammofoonplaat is het beste me
dium om van Xenakis' muziek kennis
te nemen, tenzij men de gelegenheid
heeft om (vooral buitenlandse) festi
vals van hedendaagse muziek te be
zoeken of in de gaten houdt wat
..Jeugd en Muziek Zeeland" onder
neemt. Drie jaar geleden was er een
compleet Xenakis-festival in Middel
burg. En nu dus de twee concerten
die als ..componistenportret" waren
bedoeld. Het veelgeroemde „Eonta"
(1964), dat op het festival zo veel
indruk maakte, werd weer gespeeld.
Nu door het vijfkoppige „Belgische
Koper-ensemble" met Geoffrey
Douglas Madge aan de plano. Een
bijna letterlijk onspeelbaar stuk
waarin pianist Madge zijn (gedeelte
lijk) door de computer berekende
partij op adembenemende wijze re
produceerde. Een enorm complex en
luid klankgebeuren waar niets zin
nigs over te zeggen valt gezien ook de
toelichtingen die er al bij geschreven
zijn.
Dreigend
In het heel wat overzichtelijker
..Psappha" (1975), voor slagwerksolo.
is het vooral de ritmische veelstem
migheid die imponeert. Ook doordat
die gerealiseerd wordt met de bijna
dreigende sonoriteit van snaarloze
trommen, bongo's en stukken ijzer
(waaronder de dop van een autowiel).
De Duitser Toni Roeder liet in een
volmaakt beheerste strakke weerga
ve de geheel eigen schoonheid van dit
stuk, dat in de tweede helft naar mijn
smaak veel aan spanning verliest,
goed uitkomen.
Een in 1976 gecomponeerd werk
„Epei" voor Engelse hoom, klarinet,
twee trombones, trompet en contra
bas. met overvloedige toepassing van
de door Xenakis vaak gebruikte glis-
sandi. beleefde in deze uitvoering zijn
Nederlandse première. Hoboïst
Frank van Kooten, evenals Madge
een vast medewerker aan de concer
ten van Jeugd en Muziek Zeeland,
had het concert geopend met een
DEN HAAG Dirigent Ferdinand Leitner heeft het aangedurfd Beethovens Leonore, de
latere opera Fidelio. in de Urfassung in concertuitvoering met het Residentie Orkest tot
klinken te brengen. Zaterdagavond boekten de vele uitvoerenden daarmee een groot succes.
Minder succesvol was de première
van dit werk op 20 november 1805 in
het Theater an der Wien. Het werd
een flop. er waren slechts drie voor
stellingen. Beethoven zette zich aan
een bewerking en Leonore oder die
eheliche Treue ging andermaal, en nu
op 29 maart 1806. De opera is geba
seerd op een vrije vertaling van
Boullly's Leonore ou 1'Amour Conju
gal. Een ware geschiedenis waarbij de
„dame de Touralne haar man redt uit
de handen van de Jacobijnen. Het
libretto is zwak, doch nadat regisseur
Georg Treitschke de tekst andermaal
heeft herzien, komt het succes op 23
mei 1814. Fidelio heeft standgehou
den tot op de dag van vandaag. Toch
is het bij Fidelio gebleyen. Aan plan
nen had Beethoven geen gebrek en
Grillpaizer kwam zelfs met het tekst
boek van Die schóne Melusine. maar
verder dan die plannen kwam het
niet
Men kan zich afvragen of het publiek
door Adr. Hager
van een symfonieorkest zit te wach
ten op een concertuitvoering van een
opera. Natuurlijk is het waar, dat
men déze Leonore nooit te horen
krijgt. En gezien de uitvoerigheid
waarmee Beethoven aanvankelijk te
werk ging. is men geneigd te zeggen:
„Gelukkig maar". Het Weense pu
bliek vond de opera veel te lang en
dat valt licht te begrijpen. Beethoven
moest nodig het rode potlood hante
ren. De weergave door het Residentie
Orkest was meer curieus dan noodza
kelijk. doch ook een dirigent heeft
recht op het uiUeven van een hobby.
Het verschil tussen Leonore en Fide
lio is. dat men steeds de neiging had
aan een of andere knop te draalen.
Vanaf het moment van de ouverture
(Beethoven schreef er niet minder
dan vier) ging de melodie steeds even
anders dan men bij Fidelio gewend is,
weken er een aantal maten af en werd
men geconfronteerd met muzikale
omslachtigheid.
Alle hulde overigens voor de uitvoe
renden, Leitner had eer van zijn werk.
Het Residentie Orkest speelde uitste
kend, de voorbereidingen waren
hoorbaar intensief geweest. Goed
werk ook van het koor, dat werd
samengesteld uit de combinatie van
koren van Ad de Groot. Vier Neder
landse vocalisten leverden prestaties
van hoog niveau.
door Adr. Hager
DEN HAAG Het was een goede gedachte van de dirigent
van het Nederlands Kamerkoor, Kerry Woodward, in seriever-
band werken van Mozart te combineren met die van andere
componisten.
door Jac. Kort
Amsterdam Indien de Poolse componist Karol Szymanows
ki zou zijn gebleven wat hij in 1905 was, toen hij zijn concert-
ouverture opus 12 schreef, dan zou zijn naam al lang vergeten
zijn.
Er zijn zoveel zeer knappe Wagner- en
Strauss-epigonen geweest, waar nie
mand meer weet van heeft en daar
had 8zymanowskl zeker toe behoord,
ware het niet. dat hij door kennisma
king met de Franse muziek, en spe
ciaal met die van Debussy, tot het
inzicht kwam. dat de weg van steeds
Speciaal vandaag
De KRO vertoont Nicolai van
der Heyde's film De dwaze lotge
vallen van Sherlock Jones
Ned. 1/19.55
Aad van den Heuvel maakte
een filmportret van de Indonesi
sche journalist Mochtar Lubts die
wegens zijn artikelen tegen cor
ruptie en schending van de men
senrechten tijdens het bewind van
Soekarno naar de gevangenis
werd gestuurd.
Ned. 1/3020
e NCRV start een vervolgserie
Bijbelrelzen met Sipke van der
Land als verteller.
Ned 2/22.50
In Duitsland worden de jaar
lijkse cabaretprijzen uitgereikt
De bekroonden treden op met de
winnaars van verleden jaar
DuiUl 122.45
Over één-oudergezinnen gaat
het in Plein Publiek
Hllv 2D9.00
Henk van Ulsen speelt de rol
van Willem de Mérode in een do
cumentair luis terse! van Wim Ha-
zeu over deze protestantse dichter
met als titel diens eigen dramati
sche uitspraak: 'Bewaar mij voor
de waanzin van he» recht'.
Hllv 231.25
grotere orkesten en alsmaar verdere
chromatiek een doodlopende was.
De enige zin van een uitvoering van
genoemde Concert-ouverture door
het Radio Filharmonisch Orkest on
der leiding van de Poolse dirigent
Jerzy Katlewicz was om te demon
streren hoe fundamenteel de omme
keer is geweest, die Szymanowski na
zijn Berlljnse periode heeft doorge
maakt.
Twintig jaar later schreef hij zijn Sa-
bat Mater opus 53 voor sopraan, alt.
bariton, gemengd koor en orkest en
hierin maken we kennis met een to
taal andere Szymanowski, iemand,
die via de Franse muziek tot een
eigen idioom is gekomen, waarin ook
de Poolse volksmuziek een plaats in
neemt De hang naar grootsheid heeft
plaats gemaakt voor intensiteit, de
zwoele chromatiek voor helderheid
van de melodische lijnen. Het in-
droevige lied bij het kruis van Jezus
krijgt hierdoor een indrukwekkende
muzikale weergave.
Zoltón Kodóly is vóór alles de compo
nist van vocale muziek. Hij doet met
name met de menselijke stem. zowel
solistisch ais in koorverband, heel
uitzonderlijke dingen. We konden dat
weer constateren toen na de pauze op
de VARA-matinee zijn uit 1944 date
rende Mlssa Brevis ten gehore wertj
gebracht. Dit is religieuze muziek van
de puurste soort en dat waarlijk niet
zozeer door enkele Gregoriaanse into
naties en de polifone schrijfwijze,
maar door de talrijke vondsten, waar
mee Kodóly de mis-tekst belicht
De uitvoering van dit Szymanowski-
Kodóly-concert stond op een zeer
hoog peil. dank zij de eminente Pool
se solisten. Delflna Ambroziak. so
praan. Stefania Toczyska. alt en
Andrzej Hiolski. bariton, na de pauze
uitstekend aangevuld door onze land
genoten Gé Nautèl en Bema Kouse
maker. sopranen en Hein Meens, te
nor. Verder dank zij het prachtig zin
gende Omroepkoor, het Radio Filhar
monisch Orkest en de voortreffelijke
dirigent Jerzy Katlewicz
Zo hoorde men dit seizoen in de
Haagse Nieuwe Kerk en de Amster
damse Waalse Kerk koorwerken van
Martin, Llgeti en Voughan Williams.
De Franse componist Poulenc kwam
vrijdag in Den Haag en zaterdag in
Amsterdam aan bod, in mei combi
neert men Mozart met Strawinsky.
De in 1963 overleden Francis Poulenc
onderhield nauwe relaties met het
Nederlands Kamerkoor en dirigent
Felix de Nobel. Poulenc was één van
de componisten die werken aan dit
ensemble hebben opgedragen, zo bij
voorbeeld een van de vier Motetten
voor de Kersttijd. Bij Poulenc is een
voud het kenmerk van het ware, ook
in de Litanies la Vierge Noire. Dit
werk schreef hij na de tragische dood
van een vriend in een periode van
inkeer, het was zijn eerste religieuze
compositie die door tal van andere
werken in deze geest gevolgd zou
worden.
De 17-jarige Mozart schreef een Missa
Brevis in C, doch voltooide het werk
niet. Het was Bernard Pauiqgartner
die in 1949 de mis afrondde. De com
positie bezit veel charme en weinig
1
lannis Xenakis
nogal lyrisch klinkende „Coloratura"
(1966) van Bryan Ferneyhough, het
enige niet-Xenakis-werk. Met slag
werker Roeder vertolkte hij nog het
eveneens uit 1976 daterende „Dmaa-
then" dat met een aan de folklore
ontleende melodie lijkt te beginnen,
maar dat al gauw in het onbereken
baar klinkende, maar nauwkeurige,
klankensteekspel overgaat dat ka
rakteristiek is voor de muziek van
Xenakis.
Er was aardig wat publieke belang
stelling voor het concert in Utrecht,
en terecht bijzonder grote waarde
ring voor de bewonderenswaardige
prestaties van de uitvoerenden.
pretenties. En in deze geest liet Kerry
Woodward het werk klinken. De huis
concerten bij Mozarts vriend von Jac-
quin verliepen ln een gezellige en een
ontspannen sfeer waarin de vocale
trio's uit 1783 voortreffelijk pasten.
Woodward combineerde deze Canzo
netta's afwisselend met het Diverti
mento nummer 4 uit dezelfde tijd. Dit
werk is geschreven voor drie basset
hoorns en in combinatie met twee
klarinetten passen deze hoorns ook in
de vier Notturni voor twee vrouwen
stemmen en één mannenstem (ln
deze uitvoering door Catherine Patri-
asz. Heieen Resoort en Jelle Drayer).
Met waardering voor het instrumen
tale aandeel moet toch worden ge
zegd, dat een ononderbroken uitvoe
ring de trio's meer recht zou hebben
gedaan.
Kerry Woodward heeft in deze Mo-
zart-serie blijk gegeven het Neder
lands Kamerkoor tot indrukwekkend
professionalisme te kunnen opvoe
ren. Toch wekte dit concert in verge
lijking met vorige uitvoeringen de
indruk, dat men in een gewijzigde
bezetting ditmaal minder perfect en
minder geïnspireerd te werk ging.
door Dirkje Houtman
UTRECHT In „Het is niet toegestaan zich buiten de paden te begeven" laat de Gn
toneelgroep Genesius zien dat seksualiteit bij jongeren niet alleen bepaald wordt doorn
die ouders stellen, maar ook door de commercie, die zich hier hinderlijk mee bemoeitf
eens even zal bepalen hoe je je moet gedragen om sensueel goed in de markt te lig|
Dit derde programma van Genesius
over seksualiteit ging vrijdag in het
Utrechtse RASA in première. Het is
gemaakt voor jongeren vanaf zestien
jaar en wordt voornamelijk gespeeld
op scholen en in vormingscentra.
Jammer, want op grond van de artis
tieke kwaliteiten is dit programma
voor iedereen zeer de moeite waard.
Het gezelschap heeft ook een werk
map gemaakt, een handvat voor leer
krachten en vormingsleiders om na
de voorstelling samen met de leerlin
gen de problemen door te nemen.
Uitgaande van de stelling „Je moet
zelf kunnen bepalen wanneer, hoe en
met wie je seksueel omgaat" probeert
Genesius met zo'n nabespreking bij
de bezoeker argumenten voor of te
gen los te weken die kunnen leiden
tot eigen meningsvorming. Dat is
waarschijnlijk ook de reden dat de
voorstelling, die een uur duurt, een
open einde heeft. Geen oplossing
voor problemen en angsten die twee
meisjes en een jongen op het toneel
verbeelden. Ze moeten hier zelf een
eigen weg voor zien te vinden los van
wat anderen denken, vinden en van
hen verwachten.
Bravoure
De drie. Elvira (Gemma van Zeven
ter). Katinka (Kathy Duinker) en Pim
(Gerard Borkus) vertellen aan het be
gin dat ze verliefd zijn en verwoorden
alle drie afzonderlijk hun (eerste) sek
suele ervaringen. Aanvankelijk met
veel bravoure: Elvira's ouders weten
bij voorbeeld nergens van. maar na
tuurlijk doet ze „het" met haar
vriend, alsof het de gewoonste zaak
van de wereld is. Maar geleidelijk
maakt die stoerheid plaats voor een
lichte teleurstelling waaraan de drie
moeizaam toegeven. Hun wensen en
verlangens blijken platgewalst door
opvoeding en commercie. Dat wordt
getoond in een quiz waaraan de drie
deelnemen. Degene die erin slaagt
het seksuele pad te doorlopen dat de
quizmaster (Willem Jan Mulder) heeft
uitgestippeld, wordt uitgeroepen tot
de ideale man of vrouw.
Om de drie een steuntje in de rug te
geven door het hoe en waarom van
hun scrupules te verklaren, ver
plaatst de handeling zich naar het
verleden. We zien de ouders en docen
ten die geen raad weten met de van
zelfsprekende vragen en ontdekkin
gen omtrent seksualiteit. Ze nemen
paniekerig hun toevlucht tot bloe
men en bijen en als dat niet duidelijk
is wordt de voorlichtster op het ge
bied van seksuele vraagstukken inge
schakeld. In korte scènes spelen de
vier acteurs de verschillende rollen en
de overgangen die hiermee gepaard
gaan, worden trefzeker uitgevoerd.
Een prachtig moment is de parodie
op de voorlichtster. Met twee demon
stratiemodellen, een wezenloos kij
kende Jongen en meisje, en een vloei
end jargon ontleend aan antieke
voorlichtingsbrochures en biologie-
boeken maakt ze duidelijk hoe ge
slachtsgemeenschap tot stand komt.
Een scène uit
begeven".
,Het is niet toegestaan zich buiten de pa
of puur komische situaties) en de
acteerprestaties.
Een verademing is dat karikaturen
nu eens niet op de voor de hand
liggende manier worden gespeeld.
Een woedende vader die niet weet
hoe hij moet reageren loopt bij voor
beeld als een kokende robot heen en
weer, telkens als hij zichzelf t
bedwang heeft, slaat de wijzi jj
door. Zijn vrouw assisteert 1*
met een clowneske mimiek. I
binatie van ernst en ironie is
voorstelling prima gedoseerd,
veel te lachen en er is genoeg
van te worden.
Eindstreep
Hoe dan ook, al deze kennis omtrent
het verleden mag niet baten. Geen
van drieën behaalt de. eindstreep. Ze
zijn nog net zover als aan het begin,
maar nu met de wetenschap dat ze
zeil aan de slag moeten.
Het stuk als geheel heeft nogal een
gekunstelde structuur, waarin op drie
niveau's wordt gespeeld. Tussen de
kunstmatige werkelijkheid van quiz
en verleden schuiven de drie reële
figuren die de problematiek dragen.
Maar het is niet altijd even duidelijk
wat de quiz precies behelst.
De kracht van het stuk ligt wat mij
betreft dan ook niet in de dramati
sche opbouw, maar in de afzonderlij
ke scènes (ontroerende getuigenissen
door Jac. Kort
AMSTERDAM Het Am
sterdams Philharmonisch Or
kest opende vrijdagavond
zijn concert in de Grote Zaal
met de ouverture „Le Corsai-
re" van Hector Berlioz. De
concert-ouverture was in de
vorige eeuw zeer in trek, even
als het symfonisch gedicht.
Bijna een jaar geleden zond de
NCRV een door Hans Werkman en
Wim Hazeu samengesteld filmpor
tret uit van Willem de Mérode.
Met behulp van historisch materi
aal. recente opnamen en getuige
nissen werd toen op indrukwek
kende wijze het geknakte leven
van één van de belangrijkste pro
testantse dichters gereconstru
eerd.
Vanavond vraagt de NCRV in Li-
terama aandacht voor een door
Wim Hazeu geschreven hoorspel,
dat ons indringend bepaalt bij het
folterende berouw en de vereenza
ming van de Mérode in de gevan
genis. Hij was daarheen in 1924
verwezen wegens zijn homofiele
geaardheid. Ontzet uit het ambt
van onderwijzer en door de kerk
verstoten.
Ook deze door Johan Wolder gere-
glseerde radiodocumentaire heeft
diepe indruk op mij gemaakt. Zoe
kend naar woorden om dit spel te
kwalificeren, kom ik bij het begrip
„hoogstaand Ja. dat is het Ver
vuld van de nobelste en dus puur
christelijke bedoelingen wordt
door Ton Hydra
hier een mens benaderd die zich
zondag voelde en daaronder ge
bukt ging.
De Mérode klaagde het in zijn
verzen uit dat hij met niemand
over zijn anders-zijn kon praten.
Dat werd in de gevangenis anders.
Uit een niet eerder openbaar ge
maakte briefwisseling kunt u van
avond beluisteren wat voor de
protestantse gevangene het
schriftelijk contact met de rooms-
katholieke priester Jos van Wely
heeft betekend.
De enige die hem ..mijn vriend"
bleef noemen en voortdurend hem
bemoedigde door te wijzen op
Gods barmhartigheid.
Deze hooggestemde bemoedigin
gen en de fragmenten uit De Méro-
des brieven zijn door Hazeu met
een zo sterk inlevingsvermogen
gekozen en gerangschikt, dat hij
ons tot getuigen maakt van een
levensweg vol kwelling. De be
trokkenheid daarbij veroorzaakt
soms ontroering door de wijze
waarop Henk van Ulsen en Wim
Kouwenhoven stem geven aan de
zwaar beproefde dichter en diens
eveneens poëzie-schrijvende
biechtvader.
Als cipier is Sacco van der Made in
het spel eigenlijk de personificatie
van mede-christenen door wie Wil
lem de Mérode de woestijn in werd
gestuurd. De kerk vond schuldbe-
iijden aan God niet voldoende;
dat diende ten aanschouwe van
het hele kerkvolk te gebeuren.
Door dit te weigeren, kwam de
dichter alleen te staan. HIJ schreef
toen ln zijn cel (en de eerste regel
is de titel van het spel): „Bewaar
mij voor de waanzin van het
recht". De sluwe waarheid van de
letterknecht. Hij is de wilde haver
op de akker, van buiten glanzend
en van binnen slecht".
Het treft bijzonder dat vanavond
een heel andere instelling van de
kerk tegenover de homofiele me
demens is te beluisteren in het
televisiegesprek van pater Alfred
van de Weijer met mgr. Ernst.
De bisschop van Breda wijst even
als Jos van Wely destijds, op de
barmhartigheid van God. Hij stelt
dat een pastor niet alleen dient te
getuigen van de waarheid, maar
ook een metgezel moet zijn. Hij
mag niemand uitsluiten, in het
besef dat, getoetst aan de leer van
Christus, ieder mens onder de
maat is.
Op de vraag of aan de homofiele
mens de sacramenten kunnen
worden onthouden (en iedereen
denkt hierbij natuurlijk aan de
houding van bisschop Gijssen),
antwoordt mgr. Emst met een we
dervraag. „Als de pastor het sacra
ment geeft aan een soldaat die
schiet, zou hij dan het sacrament
weigeren aan gewetensvolle ho
mofiele mensen?"
In de KRO-uitzending spreekt de
Bredase kerkleider met grote be
dachtzaamheid over zaken die
van deze zijde nooit eerder zo
openlijk zijn verwoord. Zonder
ook maar de schijn te wekken hier
een nieuw geluid te doen horen, is
het wel duidelijk dat zijn uitspra
ken diametraal staan tegenover
die van zijn Roermondse collega.
Pater Van de Weijer noemt de
woorden van mgr. Ernst „geweldig
goed nieuws" Aan het slot zegt de
bisschop te hopen dat ouders hun
homofiele kinderen zullen aan
vaarden zoals zij zijn. En dat zij
samen zo ver komen dat de kinde
ren niet bang zijn om er met hun
ouders over te praten.
Beide vormen gaven de comp 3
meer armslag dan de min c j
strenge symfonie, en kwamei 1
in aanmerking voor het uit!
van kleurige taferelen en hele
van emoties.
Voor „Le Corsaire" heeft een
piraat model gestaan en het v
lioz wel toevertrouwd om vi
een romantische levensscheta
kenen. Hij had daar voor zo'
rakteristieke thema's als een
neerde instrumentatie tot 2
schikking.
Serge Prokowjew heeft zet li
theatermuziek gecomponeerd:
opera's en evenveel balletten,
laatste genre behoort „Romeo I
lia" (1935), waaruit deze avi c
tweede van de drie daaruit sal
stelde suites ten gehore w(
bracht met zulke markante
len als Montagues en Capuleü u
Romeo en Julia's afscheid
beider graf. Prokowjew is een
Russische componisten, die
slaagd is balletmuziek te sc! k
die ook zonder de handeling
toneel te genieten is. Dat bewi is
delijk, dat Prokowjews muziek
ballet grote kwaliteiten heeft
afwisselend, expressief en co
rijk. Het publiek ervoer dat
ook zo: het wachtte nauwi
laatste (pianissimo) toon af on
langdurig applaus zijn ingei
heid te tonen. Terecht, zowel t i
oog op de muziek zeil als dl
waarop het orkest (thans weer
de vertrouwde leiding van
Kersjes) deze balletmuziek ve
Annie Fischer, de zeer begaafd
gaarse pianiste, speelde na de
het Concert nr 5 in Es gro
Ludwig von Beethoven. In haai
terende interpretatie gaf deze
nares blijk van een zeer perso
kijk op Beethovens (al te) v
speelde Concert. Dit bleek uit)
heden, zoals een versnelling hl
lichte vertraging daar. een
zus, een tegenstem zo. maar
min bewijzen dat deze pianis
reeds zo'n veertig jaar met de
ziek bezig is, niet tot routine is'
len. Het orkest zorgde voor ee:
sluitende begeleiding
