Solliciteren:
sport zonder
spelregels
Passen op de plaats en een radio-uurtje
Verlaat bericht
uit Singapore
-
Op de procedures en de criteria
valt geen peil te trekken
techniek
ÏTERDAG 24 FEBRUARI 1979
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
13
I
door Henriëtte Theunissen
Solliciteren is een vak apart, waarbij
iet niet gezegd is dat ervaring tot
ucces leidt. Het tegendeel is waar-
chijnlijker. Als je je het niet kunt
lermitteren de grap in te zien van
leze sport zonder spelregels, kun je
naar beter meteen een cursus macra-
Ïeën, ol „hoe maak ik een boterham
et tevredenheid smakelijk" volgen,
e procedures, de criteria, er valt geen
lil op te trekken.
„Kontakten". de wekelijkse vacaturegids
Dr Amsterdam, stonden onlangs onder het
op je „solliciteren, maar hoe?" nog opgewekte
ladgevingen aan aspirant sollicitanten te le
en. De nadruk werd gelegd op doorzettingsver
logen en een juiste mentaliteit. Wie „Kontak-
>n" wekelijks spelt, kan doorzettingsvermogen
loeilijk ontzegd worden. Hoewel de adviezen
ch. vanwege de grote werkloosheid onder jeug-
ige werkwilligen, met name tot die categorie
chtten, bleek een derde van de aangeboden
acatures juist alléén voor jonge, enthousiaste
lensen bestemd te zijn.
Is je vijfendertig jaar en wél een vrouw, maar
een secretaresse, typiste of verpleegster bent
je bovendien nog een kind hebt, lijkt alleen
:n rijke man uitkomst te kunnen bieden. In het
ammer van negentien januari restte slechts
in ruim-opgezette advertentie waarin de
T.T. part-time werk ter beschikking stelde
m handige dames tussen de 20 en de 45 jaar
ier uur per dag technische apparatuur in de
lefooncentrale schoon houden.. Een bedrijfs
leiding voor een deskundige behandeling van
apparatuur maakte me nieuwsgierig. Lager
iderwijs had ik genoten en nauwkeurig en
mwgezet werken moest vier uur per dag te
ien zijn. Misschien kreeg ik nooit antwoord
iet via de post. noch via een van de twee T's)
ndat ik mijn postcode niet wist in te vullen?
oor één werkgever was ik te jong. Vroom en
reesmann vroeg speciaal 55+ers als perso-
éelscontroleurs. Beter gemotiveerde „doorzet-
jrs" kun je natuurlijk niet hebben. Een tele-
Wntje met V. en D. vertelde me dat 48 gegadig-
pn zich hadden staan verdringen om de rest
kn het personeel te mogen controleren!
igen initiatief werd in het genoemde stukje
Pk hoog geroemd. Mooi zo. Geheel op de gok
ad ik een briefje naar mevrouw Ringlever, de
rectrice van de Bijlmerbajes gestuurd, waarin
ndergetekende vroeg om een baantje aiè be
waarster. Maar toen ik na een uitvoerige psy
chologische test werd afgewezen omdat ik on
er andere weinig ontzag voor autoriteiten zou
hbben en te kritisch bevonden werd. werd de
treiste „juiste mentaliteit" ook al moeilijker in
schatten.
'ernederend
en psychologische test is ronduit vernederend.
wordt, volgens een schoolspuntensysteem.
ïoordeeld naar normen en maatstaven die
leen de werkgever bekend zijn. In Amerika
hijnen ze die tests al weer ingewisseld te
ibben voor groepssessies, waarbij de opgeroe-
ïn sollicitanten onderling moeten gaan uitma-
;n wie van hen het meest geschikt is voor de
igeerde job. Ook geen smakelijke competitie-
rijd. De beste beentjes zullen de wat minder
haaide beentjes gemakkelijk lichten. Het
ijft tobben, maar zo'n psychologische test
Speciale grepen
a
m
0
•0
^0
IV'j
v
0
i i'(
0
0
,«t*4
0
0
f4 -
1
Omdat ik in het Amsterdams Stadsblad van
veertien februari jl. opnieuw een advertentie
voor bewaarders en bewaarsters zag staan, wil
ik de geïnteresseerden wel even waarschuwen
dat het nog maar twee maanden geleden is dat
ik, op zestien december, tussen negentig aspi
rant-bewaarders (wat meer -ders dan -sters) op
net zo'n informatiedag in de Penitentiaire In
richting in de Bijlmer zat. Nu schijnen er met
name steeds meer vrouwelijke gevangenen te
komen, maar elke drie maanden negentig nieu
we krachten lijkt me zelfs voor de uniformma
kers niet bij te houden.
Het is dus een race met veel afvallers en wat
voorlichting over de te nemen hindemissen lijkt
mij daarom zinvol. Zo staat er in die advertentie
om te beginnen niets over die verplichte psycho
logische test. Alle gegevens omtrent uw intelli
gentie, karakter, stoelgang, persoonlijke om
standigheden en eigenaardigheden blijven,
wanneer u er eenmaal ingestonken bent, ten
minste twee jaar opgeslagen bij het Centraal
Wervings en Opleldings Instituut van het Ge
vangeniswezen. dat onder het mlriisterie van
justitie valt.
'Wie het een griezelig idee vindt dat zijn papie
ren blauwdruk daar zo lang gevangen zit kan op
drie maart beter naar Artis dan naar die voor
lichtingsbijeenkomst gaan. want daar wordt
verteld dat zo'n geestelijke uitkleedpartij ver
plicht onderdeel van de sollicitatie is.
De Bijlmer Bajes in Amsterdam
Verder hoort u natuurlijk meer over de taak die
u als toekomstige „frontsoldaat" te wachten
staat. Beveiligen, verzorgen en resocialiseren,
daar komt het bewaren op neer. Omdat onder
beveiliging ook verstaan wordt het fouilleren
van de gedetineerden en het beschermen van (ie
advokaten. zullen in de drie weken durende
opleidingscursus met veel sport ook wat
speciale grepen geleerd worden.
Met de spelletjes in de recreatieruimte (de kil
ste, oncreatiefste kamer die ik ooit zag) mag u
vooral niet meedoen. Ook bij het „luchten"
moet u voortdurend opletten dat de bewaarden
nergens zeven-mljls-laarzen vandaan toveren.
Van de verzorging herinner ik me dat je goed
door de kijkgaatjes moest loeren om te zien of
de gedetineerde het eten niet stiekem door de
w.c. spoelt en dat je er vooral zorg voor moest
dragen dat je bij het controleren van de cellen
geen sporen achterliet. Het meehelpen bij het
voorbereiden op.de terugkeer naar de maat
schappij was kennelijk niét zo belangrijk, dat
werd tenminste niet nader gespecificeerd.
.De test
Voor de eerste kleinschalige test werd diezelfde
middag anderhalf uur uitgetrokken. Wie niet
mee wilde doen kon, via de ingewikkelde slui
zen, bespied door „gestichtswachten" achter
monitoren, de toren nog verlaten. De Engelse
lerares, de expediteur, de timmerman, de canti-
nebeheerster, de bejaardenverzorgster en de
langdurig werklozen, allemaal bleven we zitten.
Ten slotte hadden velen van ons uren gereisd en
waren de kapperskosten niet te declareren. Hoe
moesten we de zenuwachtige familie thuis dui
delijk maken dat we een solide ambtenaren-
bestaan hadden laten lopen voor een test, die
alleen nog maar hoefde uit te wijzen of we in
staat waren de opleidingscursus te volgen?
Toch kon ik het niet helpen dat ik bij elke vraag
betreffende „goed op je spulletjes passen" ge
vangenen voor spulletjes las. Mijn rapport gaf
later een één voor orde en netheid.
De helft van de sollicitanten ging niet door naar
de volgende ronde, die drie weken later in het
Centraal Wervings en Opleidings Instituut van
het Gevangeniswezen in Den Haag plaats vond.
's Ochtends werd onze intelligentie schriftelijk
doorgelicht. Rekenen, logisch denken, nauw
keurigheid en snelheid, woordenschat, ruimte-
ilijk inzicht en algemene kennis werden getoetst
naar het niveau van drie-havo. De punten die
'voor de karaktereigenschappen te behalen zijn
[worden volgens eigen gevangenisnormen ge
ïnterpreteerd, bleek in het motivatiegesprek,
dat ik na mijn afwijzing aanvroeg. Iedereen kan
dat doen, alleen het kost weer een dag en de
reiskosten zijn dan voor eigen rekening.
De score
De eerste reeks vragen bleek de autoriteitsaan
vaarding en de mate waarin men zelf een autori
teit is of wil zijn gemeten te hebben. De score
hierbij loopt van 30 tot 100 en de gemiddelde
bewaardersscore ligt tussen de 80 en de 100. Het
is maar dat u het weet! De tweede test probeer
de via steeds iets anders gestelde vragen je
motivatie, ambitie en faalangst te becijferen.
Het was me inmiddels duidelijk dat je als be
waakster, pardon bewaarster, behoorlijk gemo
tiveerd moest zijn wilde je nog enig plezier in je
baan hebben, maar omdat alle vragen betrek
king hadden op je schoolsituatie had ik me toch
zo consciëntieus mogelijk in die periode terug
gedacht. Nu moet ik toegeven dat de sfeer in de
gevangenis me sterk herinnerd had aan mijn
vroegere roomse meisjeskostschool, waar ik let
terlijk ziek werd van sleur en verveling, maar
het gaat wel ver dat het C.W.O.I. mij nu niet
aanneemt omdat ik vroeger op school geen trek
had om mijn huiswerk meteen na schooltijd te
maken. Via een heleboel onschuldig lijkende
vragen, wisten de heren mij later te complimen
teren met een twee voor zenuwachtigheid en
een zeven voor openhartigheid. Daarentegen
werd ik weer gestraft voor mijn te laag geoor
deelde rigiditeit en conformiteit.
Die heren moet u trouwens ook in de gaten
houden. Denk niet dat zij enkel voor het klasje
gezet zijn om de stopwatch te bedienen en het
huiswerk na te kijken. Wanneer ze hinderlijk
fluisteren en hardop schik maken, hoeft dat niet
per se te gaan over een door een sollicitant
gemaakte stommiteit, het kan ook zijn dat zij
op dat moment overleggen of u nu wel of niet
verzorgd, modern, sympathiek of dik bent. En
wanneer u enkele vragen, die u echt niet beant
woorden kunt omdat ze onzorgvuldig gesteld
zijn, terugkrijgt met het onverbiddelijke com
mentaar dat dat toch zal moeten omdat anders
de hele test en daarmee de hele sollicitatie
ongeldig is, loopt u grote kans daar later de
slechte aantekening „kritisch" voor te krijgen
De psycholoog zelf vraagt u in een persoonlijk
gesprekje het hemd van het lijf over uw vorige
banen, uw broers, zusters, ouders, ex- en andere
mannen en vraagt daarna naar uw motivatie. Ik
bekende dat nieuwsgierigheid mijn voornaam
ste drijfveer was en nadat ik geschetst had hoe
ik mij in mijn toekomstig beroep voorstelde,
kreeg ik de hamvraag: Wat te doen wanneer de
klaverjassers en de T.V.-kijkers opgingen in hun
recreatie terwijl het tegen tienen liep en dus
bedtijd was? Half elf leek mij nog een zeer
christelijke tijd en met de bewaarster uit de
volgende nachtploeg zou ik de discussie over
het overtreden van de regels dan eventueel wel
aangaan en, hoewel mevrouw Ringlever mij,
nadat ik haar de isoleercel tijdens de introduc
tiedag met vuur had horen verdedigen, een twee
voor flexibiliteit leek te scoren, zou ik haar toch
graag proberen te winnen voor mijn opvattin
gen. Ik weet niet wat de psycholoog daarvan
vond. maar ik heb een zwak vermoeden. In elk
geval werd ik niet geschikt bevonden als be
waarster, en als u dat ook niet bent, wens ik u
veel succes bij uw sollicitatie.
loor J. G. A. Thijs
Sommige dingen zitten in de lucht,
oals straks, mogen we hopen, het
oorjaar weer in de lucht zal zitten.
Vie zou toch de eerste bestuurder,
akbondsman of andere autoriteit
eweest zijn. die. sprekend over de
loodzaak om het met de lonen en
andere materiële zaken wat kalmer
tan te doen, betoogd heeft dat we
pas op de plaats moeten maken"0
)e mij onbekende eersteling heeft
uime navolging gevonden: de „pas
4 ot>P de plaats" heeft bijna epidemische
rekjes gekregen, het zou moeite kos
ten nu een zichzelf respecterende offi-
:iële prater te vinden die deze woor-
len niet met een zekere regelmaat
loor zijn betoog strooit. Deze week
laaiden zelfs de CDA'ers, die eén
olledige fusie van de drie christelij-
e partijen nog niet zien zitten en
aarmee willen wachten, de uitdruk
ing uit haar in de buurt van kazer-
of militaire oefenterreinen gele
en stal.
'u vormen die CDA'ers niet bepaald
en groepje dat je van militairistische
rrTH>eigingen zou willen verdenken; Zij
ebruikten de „pas op de plaats" ook
1 n een verband waarin het nog niet
ren elden verkeerd heeft: dat van een
ieëel politiek betoog. De „pas op de
laats" ls trouwens in veel gevallen
ect raarin hij gesignaleerd wordt ver van
zijn bron afgeraakt, hij is los van die
herkomst gaan zwerven, vooral door
de wat gewild-plechtige gesproken
taal. Jammer eigenlijk dat dergelijke
uitdrukkingen door overmatig ge
bruik zo afgeplat raken dat de oor
spronkelijke betekenis vaak geheel
achter de horizon verdwenen is. Wie
denkt er nu bij „pas op de plaats" nog
aan een militaire troep, die stapt zon
der zich voort te bewegen? Overigens
vormen deze woorden op dit punt
geen uitzondering: wie heeft bij „alle
hens aan dek" nog het Britse „all
hands" in gedachten en wie denkt er
nog aan dat de woorden „rijwiel" en
..fiets" een goede eeuw geleden nog
niet bestonden (het eerste moet een
studeerkamerprodukt zijn. de her
komst van het tweede is nooit hele
maal opgehelderd) en dat beide woor
den zich lang wat vreemd in ons taai
milieu bewogeh moeten hebben?
Oom Henk
Dat de mensen bij het luisteren naar
woorden van anderen iets ontgaat of
dat zij iets niet bedenken wat de zaak
zou kunnen verhelderen of dat zelfs
nodig zou zijn om de spreker(s) goed
te begrijpen is helaas geen uitzonde
ring. Voor een voorbeeld zorgde deze
week het Tweede Kamerlid van de
CPN Marcus Bakker, die in een nogal
hoog lopend debatje betoogde dat de
Marcus Bakker
Kamer niet zal mogen „afzakken tot
een vragenuurtje van oom Henk. zo
als je dat vroeger voor de radio had
De televisie verspreidde die opmer
king door het hele land. maar er werd
geen poging gedaan uit de doeken te
doen welk uurtje en welke oom de
CPN'er bedoeld mag hebben. Omdat
ik het zelf niet wist en omdat ik
vreesde dat de kennis van velen in
den lande evenzeer tekort zou schie
ten als de mijne heb ik mijn licht
opgestoken in beter ingelichte Hilver-
sumse kringen. NCRV-veteraan Jo-
han Bodegraven bleek zich „oom
Henk", al werkte die destijds dan niet
voor de protestantse omroep, nog
goed te herinneren. „Het was een leuk
programma waarin allerlei dingen
voor kinderen begrijpelijk uitgelegd
werden. Ja, ik weet het nog, het was
van de VARA". Bij de socialistische
omroep moest men zich lang beraden
over mijn vraag, het verleden ligt er
kennelijk niet voor het grijpen, maar
ten slotte werden mijn inlichtingen
bevestigd: oom Henk heeft inderdaad
bestaan, heette Henk van Laar en
was tot ongeveer 1951 of 1952 elke
woensdagmiddag in de ether. Inder
daad was het programma vooral voor
kinderen bedoeld en er kwamen erg
veel reacties op. wist men nog te
vertellen.
Overigens begrijp ik niet goed dat
Marcus Bakker, misschien wel de eni
ge echt boeiende spreker uit ons par
lement, het uurtje van oom Henk aan
de Kamerleden als een soort afschrik
wekkend voorbeeld voorhield. Van
een programma dat volgens degenen
die het nog weten leuk was en aan
sloeg zou de Kamer toch ook heel wat
goeds en nuttigs kunnen leren. Bij
voorbeeld. hoe moet je het woord
voeren zonder de luisteraar de haast
lijfelijke angst aan te jagen dat Je er
niet uitkomt
Rauwe vis
Het zal uit het voorgaande duidelijk
zijn dat ik het betreur dat voorlich
ting ook al gaat het „maar" over
een historische radiofiguur niet
gegeven wordt op het moment dat zij
het meest nodig is. Bij die voorlich
ting gaat ook in de gedrukte pers
toch al zo vaak iets mis. onder meer
door de haast waarmee veel gebeuren
moet. Niet alleen het heden maar ook
het verleden levert daarvan voorbeel
den te over. Een fraai voorval vond ik
vermeld in de herinneringen die de
topman van Uhilever, de in 1965 over
leden dr Paul Rijkens, te boek stelde.
Rijkens werd kort na de oorlog, in
1947, in Den Haag ondervraagd door
een Brits journalist „van vlekkeloze
reputatie", die een reportage wilde
maken over het herstel van ons zwaar
getroffen land. Rijkens was hogelijk
verbaasd toen hij een paar dagen
later in de Engelse krant las „dat men
zich van dat herstel in Nederland nu
ook niet een te grote voorstelling
moest maken". De journalist „had
met eigen ogen gezien dat er in Den
Haag een kar met rauwe vis in de
straten verscheen, en de Hollanders
hadden nog zo'n verschrikkelijke
honger dat keurig geklede heren aan
die kar rauwe vissen verslonden zon
der zich de tijd te gunnen ze mee naar
huis te nemen".
Men zal het al begrepen hebben: het
was de tijd van de Hollandse Nieuwe.
De Brit had, constateert Rijkens,
niets gesnapt van „dit voor Hollan
ders bijna religieuze ritueel", 't Kan
verkeren, zei Bredero.
Rob Foppema
„Meneer de voorzitter, het is van grote betekenis dat
voor het eerst de wetenschappelijke gemeenschap
een effectieve stem heeft op wereldomvattend niveau
en een vitale partner wordt een onafhankelijke
partner, maar niet langer een geïsoleerde partner
voor de besprekingen over wetenschappelijke techno
logische leidraden" (voor ontwikkelingssamenwer
king rf).
Van het diplomatieke taalge
bruik zou Je hooguit treurig wor
den, maar we luisteren nog even
mee. want er wordt misschien
toch geschiedenis gemaakt.
„Mag ik u, namens de UNESCO,
gelukwensen omdat dit Sympo
sium in Singapore een keerpunt
betekent dat hopelijk het ont
wikkelingsproces zal versnellen.
Deze stuwkracht is uiterst be
langrijk en wij moeten onze in
spanningen bundelen om te ver
mijden dat zij weer zou af
nemen."
Nou ja, zo kan het wel weer
even. Met enige vertraging
sprak hier professor F. Mayor,
plaatsvervangend directeur-ge
neraal van de UNESCO, de Or
ganisatie voor onderwijs, weten
schap en cultuur van de Vere
nigde Naties. Plaats van hande
ling. Singapore, een maand ge
leden, het Internationaal sym
posium over wetenschap en
techniek voor ontwikkeling.
Toch werd daar misschien wel
geschiedenis gemaakt.
Aan de eerbiedwaardigheid van
de negentien organiserende in
stellingen zal het in elk geval
niet liggen als de stuwkracht
zou tegenvallen. Zwaartepunt
was de Internationale raad van
wetenschappelijke unies (in de
wandeling ICSU), overkoepeling
van zeventig nationale acade
mies van wetenschappen en
achttien unies die elk de natuur
wetenschappelijke verenigin
gen op hun vakgebied bundelen.
(Om het idee te illustreren: via
de Koninklijke Nederlandse
chemische vereniging en de In
ternationale unie voor zuivere
en toegepaste chemie was ook
ik in Singapore vertegenwoor
digd zonder mij daar op dat
moment overigens van bewust
te zijn.)
Conferentie
Voorzitter van die ICSU, en
daarmee komen we dichter bij
huis, is de Utrechtse astronoom
prof. dr. C. de Jager. Het sympo
sium. vertelt hij, is bedoeld als
bijdrage aan de voorbereiding
van de VN-conferentie over we
tenschap en techniek voor ont
wikkeling (UNCTSTD) die in au
gustus in Wenen zal plaatsgrij
pen. Een conferentie in de reeks
die zich eerder richtte op water
voorziening. woonomgeving,
woestijnvorming en andere we
reldproblemen, zonder dat daar
altijd even indrukwekkende
praktische resultaten uit voort
kwamen.
Zulke conferenties worden per
definitie gehouden door rege
ringsdelegaties. Dat wil niet per
definitie zeggen dat er geen erg
verstandige mensen zouden
rondlopen, maar het brengt be
paalde gevaren met zich mee.
Zelfs als de delegaties niet te
veel tijd verliezen met discus
sies over de afkeurenswaardig
heid van het kapitalisme, de
Sowjet-Unie. Israël, China of su-
permogendheden in het alge
meen, kan zo'n diplomatieke
conferentie in elegante bewoor
dingen langs de werkelijkheid
heen gaan.
De vrees dat er in Wenen te veel
haalbare, bestuurlijk niet hin
derlijke. „gouvernementele"
conclusies uit komen, dat de
praktische wetenschapsmensen
te weinig beluisterd zullen wor
den, kwam ook in Singapore
naar voren. Dat lag wel voor de
hand op dit beraad van particu
liere organisaties. Opmerkelijk
was dat die vrees gedeeld bleek
te worden door de UNESCO, een
organisatie die zelf nogal eens
door diplomatieke valkuilen en
ambtelijke onmacht wordt ge
teisterd. Mayor bood de UNES
CO aan als „ontmoetingspunt"
om de vertegenwoordigers van
wetenschap en regeringen sa
men te brengen.
Het symposium pakte dat
initiatief nadrukkelijk op. Vol
gens aanbeveling 6 van de slot
documenten, moeten de gespeci
aliseerde bureaus van de Vere
nigde Naties „het voorbeeld van
de UNESCO volgen om een
doeltreffende samenwerking
tussen de particuliere organisa
ties en deze bureaus te bevor
deren".
Scholen
Dat staat dan wel helemaal aan
het eind van die aanbevelingen,
want Singapore was nu juist
meer dan een diplomatieke
speeltuin. Het begin van het do
cument ziet er anders uit: .„In de
ontwikkelingslanden moet in de
komende vijf jaar een groot aan
tal technische scholen worden
geopend om technici.
ambachtslieden en ander ge
schoold personeel op te leiden.
Deze mensen zijn nodig voor het
op gang houden van program
ma's die voorzien in huisvesting,
voeding, transport en medische
zorg. Enkele van deze scholen
moeten de opleiding van leer
krachten verzorgen, opdat dit
programma na enkele jaren op
eigen kracht kan draaien
Prof. De Jager: „Heel wat ont
wikkelingslanden hebben wel
universiteiten, met soms opmer
kelijk goede mensen. Maar wat
dan gewoon ontbreekt is het be
roepsonderwijs." De weten
schappelijke voorhoede had
haar ivoren torens dus niet naar
Singapore meegenomen Hoe
wel De Jager zijn steling illu
streert met een helaas vertrouw
de scène in de laboratoria van
de Derde Wereld: dure appara
ten die ongebruikt staan omdat
letterlijk niemand in staat is
voor onderhoud en reparaties te
zorgen.
Wetenschap
Een tweede aanbeveling van
het symposium richt zich wel
degelijk op de wetenschappelij
ke toplagen: „Elk van de ont
wikkelingslanden moet worden
aangespoord om zijn eigen we
tenschappelijk en technolo
gisch potentieel te ontwikkelen
en te versterken. Dit om de in
heemse tehcnologie te verbete
ren. om een weloverwogen keu
ze te doen uit buitenlandse tech
nologie te scheppen die bij de
eigen omstandigheden past
Het is misschien verhelderend
om te bedenken dat soort argu
menten ook in een tamelijk ont
wikkeld land als het onze wor
den gehanteerd. Zo hoorde ik
enkele jaren geleden prof. dr. D.
W. van Bekkum uitleggen waar
om klinisch kankeronderzoek in
Nederland belangrijk is. De kans
dat er hier een belangrijke be
handelingsmethode wordt ont
wikkeld. is niet zo groot, statis
tisch bezien. Maar we moeten
wél mensen in huis hebben, zei
hij, die op basis van hun eigen
ervaring kunnen beoordelen
wat er in het buitenland bereikt
wordt, en die het dan hier kun
nen toepassen.
Een ander voorbeeld is de reac
tie van Philips op de ontdekking
dat de echt leuke ontwikkelin
gen in de logische micro-elektro-
nica zich afspeelden in de „chip-
vallei" in Californië bij allerhan
de avontuurlijke bedrijfjes. De
eerste stap was redelijk voor de
hand liggend: men verwierf de
aldaar gevestigde firma Signe-
tics. De tweede stap was subtie
ler. Men zonderde'een deel van
de onderzoekafdeling van Sig-
netics af. om die te integreren in
de eigen internationale onder
zoekorganisatie. De moraal is
duidelijk. Helemaal opslokken
kon niet, al zou men het gewild
hebben. Een bedrijf als 8lgne-
tics bestaat in belangrijke mate
uit onderzoekafdeling. Maar je
kunt kennis en deskundigheid
pas echt gebruiken wanneer het
helemaal van jezelf is.
Daarom hebben ontwikkelings
landen behalve middelbaar
technische scholen en soortge
lijke onmisbare instellingen ook
goed draaiende universiteiten
nodig. Waar, zegt De Jager, wij
zelfs niet moeten schrikken als
er naast veel en broodnodig toe
gepast onderzoek ook ambitie
bestaat om wat zuiver weten
schappelijk onderzoek te doen.
Dat is gewoon nodig om het
vereiste niveau te bereiken
NUFFIC
Ook afgezien van de positie van
prof. De Jager speelde Neder
land in Singapore een opmerke
lijke rol. Die was weggelegd
voor de 8tichting der Neder
landse universiteiten voor inter
nationale samenwerking (in
goed Engels afgekort tot NUF
FIC). Dat bleek een organisatie
vorm die internationaal nauwe
lijks voorkomt en die voorziet in
het contact tussen beleidsmen
sen en ondezoekers dat ook op
nationaal niveau nogal eens
moeizaam werkt. NUFFIC's dr
A. van Duist gaat dit voorjaar,
op uitnodiging, In Amerika en
Canada nog eens precies uitleg
gen hoe dat werkt. Ter verbrei
ding van aanbeveling 4: „Lidsta
ten in de ontwikkelde wereld
moeten worden aangespoord,
het voortreffelijke voorbeeld te
volgen van landen als Canada,
Noorwegen. Zweden en Neder
land, die aparte en soms autono
me organisaties hebben opgezet
met het specifieke doel om we
tenschap en technologie in de
ontwikkelingslanden te
steunen."
