solidariteit met verslaafden'
roep vrouwen kiest bewust
et ongehuwd moederschap
Personalia
larom ds. Wouters meeliep in een mars van 'junkies':
'Voorkomen dat
je contact met
groep verliest
een gezin, geen vaste relatie'
n
Moluks comité wil
behoud Bronbeek
Verslaafden
tegen politie
in methadonbus
Donors moeten
vaker bloed
kunnen geven
Verkeersplan
onder de loep
DAG 13 FEBRUARI 1979
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
Fritx van Exter
TERDAM De gerefor-
>de dominee Douwe Wou-
(48) liep vorige week
idag voorop in een pro-
iars van zo'n driehon-
Surinaamse heroïnever-
Clden en sympathisanten
het Amsterdamse stad-
De hoofdstad had nog
eerder een demonstratie
junkies meegemaakt,
dagen later, vrijdag, be-
Jide de dominee dezelfde
igroep van jongens en
|es bij het kraken van het
theater de Stadsdoelen
binnenstad. Enkele me-
;JIyerwijderd van het pand
ïaide Regenboog; de inter-
dijke hulpverleningsor-
latie waarvan Wouters
itter is.
ioo
d tussen beide gebeurtenissen
ef dde hij aan het koortsachtig
ijk. leren en onderhandelen met
ja neester en wethouders van
e rdam, Surinaamse welzijnsin-
gen en de zwerfgroep, die zich
sluiting van hun trefpunt, het
in de binnenstad, ge-
/erijd had in het centrum Anton de
g.
er
i di zige gestalte van Wouters leek
gen emakkelijk te bewegen in het
gezelschap van Surinaamse en
andse verslaafden en handela-
___|riminelen en prostituées. Hij
zich ogenschijnlijk niet aan
ch afspeelde in de bedompte
in van het SOSA, het centrum
de Kom en nu de Stadsdoelen:
kken geld, de heroïne die van
ar wisselt, de messen die het
ire spul bij elkaar schrapen, de
de ogen en lopende neuzen na
/pruik en de opgeverfde jonge
s die van tijd tot tijd weer de
opgaan om geld te verdienen.
lige weerstand of afgrijzen je-
eze groep is bij Wouters niets te
n. Ook niet van misplaatst zelf-
jden, want daar hebben deze
n weinig aan. „Het is geen lots-
idenheid wat mij drijft, want ik
een verslaafde. Maar wel een
van solidariteit met mensen
de valkuil van de verslaving
Als je met ze praat krijg je niet
ruk dat het om criminelen gaat.
kt een verlangen om begrepen
loipen te worden. Je hoeft ze
walen niet te verduidelijken oi
praten, want die kennen ze zeil
I goed."
cheiden
igenboog kreeg tot voor kort
i een bescheiden rol toebedeeld
ulpverlening. De instelling had
nmigen het image van een ama-
ische vereniging; blijde vrijwil-
Dominee D. Wouters
ligers die zonder veel kennis en erva
ring met de bijbel in de hand de
jongelui van hun dwalingen proberen
af te houden. Met name een subsidie
aanvraag voor de hulpverlening aan
Surinamers werd afgewezen. Maar
toen Amsterdam, na de sluiting van
het SOSA, geconfronteerd werd met
de grote groep Surinaamse heroïne-
verslaafden stond de gemeente open
voor elk aanbod van de Regenboog.
Wouters: „De Regenboog begon in
1974 vanaf de grasmat. In het Vondel
park waren duizenden jongeren met
hun slaapzakken neergestreken. Wat
goedwillende mensen uit de kerk zijn
in hun vrije tijd daar aan de slag
gegaan. Zij kwamen al gauw in aanra
king met de heroïneproblemen en dat
gaf een hele schok. In de begintijd
zijn fouten gemaakt en we hebben de
problemen wel eens onderschat.
Maar we hebben de spot en de kritiek
over ons heen laten gaan en zijn er nu
zelf eigenlijk wel verbaasd over dat
we staande zijn gebleven."
De Regenboog werd vakkundiger.
„We hebben veldwerkers die bewezen
hebben dat ze het moeilijke werk
aankunnen." De erkenning is een tijd
lang uitgebleven en de subsidies zijn
nog steeds aan de krappe kant. De
kerkelijke achterban Steunt het werk
voor een belangrijk deel.
Stroomversnelling
Wouters en de Surinaamse werker
van de Regenboog, Waldi Breeveld,
hebben zich met veel energie en vast
beradenheid in de problemen van de
zwerfgroep gestort. Een groep ver
slaafden die, zoals dat heet, „onbe
reikbaar is voor de hulpverlening".
Druggebruikers van wie veronder
steld wordt dat ze niet gemotiveerd
zijn om zich van hun verslaving te
ontdoen.
De sluiting van het SOSA-gebouw, de
vorige maand, veroorzaakte een
stroomversnelling. De gemeente zei
geen andere keuze te hebben dan de
zwerfgroep weer de straat op te stu
ren. Er was sprake van een „maat
schappelijk onaanvaardbare situa
tie" in het brandgevaarlijke en onhy
giënische gebouw. Een aantal gebrui
kers, dat wilde afkicken kon terecht
bij de Surinaamse hulpverleningsor
ganisatie Srefidensie. Daklozen wer
den opgevangen door de sociale
dienst. De Regenboog bood vlak voor
de sluiting aan veertig tot vijftig jon
gere gebruikers te helpen. Het project
Foto: Erwin Verheijeo
moet nog door het ministerie van
CRM goedgekeurd worden.
Maar voor de grootste groep was er
niets. Enkelen smeekten vertegen
woordigers van de gemeente om een
andere ruimte; desnoods een keet of
ongebruikte loods. Maar B. en W.
zeiden niet de verantwoordelijkheid
te kunnen en willen nemen voor een
nieuwe ontmoetingsplaats van ge
bruik en handel.
De zwerfgroep trok nog voor de slui
ting van het SOSA naar het centrum
Anton de Kom. waar zij zich nestelde
op de benedenverdieping. Tot wan
hoop van de Surinaamse welzijnsin-
stelling Best, die in het gebouw ge
woon is allerlei (drugvrije) activitei
ten te organiseren en dat nu in gevaar
zag komen.
Een ontruiming door de politie werd
nog net voorkomen nadat zeven Suri
naamse welzij nsinstellingen, de Re
genboog en de Raad van Kerken de
handen ineen hadden geslagen en een
actie begonnen voor een nieuw onder
komen.
Verantwoordelijkheid
Dominee Wouters: „Ik vind niet dat
wij ons aan de verantwoordelijkheid
kunnen onttrekken. Je moet voorko
men dat je het contact met deze
groep verliest en het opgebouwde
vertrouwen verspeelt. Als ze zich
weer verspreiden versnippert het pro
bleem en ontstaan er overal kleine
brandhaarden. Ze worden onbereik
baar voor de hulpverlening en de han
delaren kunnen de leiding geven aan
een proces van sociaal kwaad waar
geen rem op is. Het gaat erom wie het
vertrouwen van de zwerfgroep heeft:
de handel of wij. Dat is de grote
strijd. Als er niet snel iets gebeurt
wint de handel het."
De negen instellingen hebben grote
druk op de gemeente uitgeoefend om
een nieuw onderkomen ter beschik
king te stellen. De gebruikers die ge
woon zijn het daglicht te schuwen en
hechten aan de anonimiteit gingen er
zelfs de straat voor op. „Wij willen
afkicken" stond er op borden en werd
geroepen voor het stadhuis. Uit de
demonstratie bleek al dat het om
mensen gaat die ervan afwillen. Al
leen de wilskracht en het doorzet
tingsvermogen ontbreekt. „Wij willen
afkicken", riepen ze. Dan begrijp je
dat de verslaving hun hoog zit. Ze
hebben hun eigen nood gezien en
schreeuwen de samenleving om hulp.
Driehonderd Junkies op straat, dat
maakte diepe indruk op mij."
De gesprekken met de gemeente heb
ben nog niets concreets opgeleverd.
Er is wel een grotere bereidheid om te
praten over een nieuw trefpunt dan
voorheen. Maar de handel zal kost
wat kost geweerd moeten worden.
Een moeilijke opgave voor de negen
instellingen, maar ze willen het pro
beren. In afwachting van een legaal
onderkomen kraakte de zwerfgroep
vrijdag de bouwvallige Stadsdoelen
om de stichting Best te ontlasten. In
het pand zal al begonnen worden met
de hulpverlening.
Vuil niet opgevangen
Wouters is blij met de bereidheid van
de gemeente om de plannen serieus
te bespreken, maar heeft ook kritiek:
„De sluiting van het SOSA, zonder
enig alternatief voor deze groep, was
een slechte zaak. Daarmee bezemde
de gemeente de problemen voor zich
uit en schoof de verantwoordelijk
heid van zich af. Maar het vuil werd
nergens in opgevangen."
Hij pleit voor een groter verantwoor
delijkheidsgevoel van de samenle
ving voor de verslaafden. „Het gaat
om een kansarme groep die te maken
heeft met werkloosheid, discrimina
tie en slechte huisvesting. Als de mo
derne samenleving niet verandert zal
op de golven van de welvaartsmaat
schappij het schuim van de versla
ving liggen en zich uitbreiden. De
samenleving zal meer moeten doen
aan werkelijk welzijn dan zich te ver
slingeren aan de welvaartssympto
men: het vrije weekeinde, huisje,
boompje, beestje."
Wouters onthoudt zich van al te veel
bijbelse spreuken, maar het „Ben ik
mijn broeders hoeder" vindt hij een
treffend motto waarmee de samenle
ving zich zou kunnen inzetten voor de
verslaafden. „Zonder veel illusies,
maar wel met een klein beetje geloof
en hoop."
Overleden ZEIST Dr. Jean Vic
tor de Bruijn, beter bekend als „Jung
le Pimpernel", is op 65-Jarige leeftijd
in een ziekenhuis in Zeist overleden.
De Bruijn ging in 1939 als bestuurs
ambtenaar naar het voormalig
Nieuw-Guinea, waar hij in de tweede
wereldoorlog een prlvé-vercetsorgani-
satie op touw zette. Tijdens de bezet
ting door Japan verborg hij zich in
het bergland, van waaruit hij met
vliegtuigen verzetswerk verrichtte in
strijd van het Amerikaanse leger te
gen de Japanners. Doordat hij aan de
bezetter wilde ontkomen, trok hij
zich steeds dieper terug in het moei
lijk toegankelijke gebergte van
Nieuw-Guinea, waar hij zich volledig
aanpaste aan het primitieve leven
van de Papoea's. In 1965 kwam hij
terug in Nederland en hij werkte tot
zijn pensionering in 1972 als hoofd
van het centraal bureau opleidingen
van het Koninklijk Instituut voor de
Tropen in Amsterdam. Hij was offi
cier in de orde van oranje-nassau,
drager van het bronzen kruis, het
kruis van verdienste en het oorlogs-
herinneringskruis.
Overleden Op zestigjarige leeftijd
is plotseling overleden de heer J. van
Eek, burgemeester van het Gelderse
Brakel. De heer Van Eek was burge
meester van Brakel sedert 1967.
Daarvóór was hij werkzaam bij uitge
verij Samson in Alphen aan den Rijn.
De heer Van Eek was ook penning
meester van de provinciale diaconale
commissie van de Nederlandse Her
vormde Kerk in Gelderland.
Cisca Dresselhuys
TERDAM Ongehuw-
oeders hebben altijd be-
l. Maar in plaatst dat
aantal de laatste jaren
l dankzij een sterk ver-
de mogelijkheid voor ge
enregeling of een even-
abortus stijgt het
aanzienlijk. Het aantal
nechtelijke geboorten is
77 bijvoorbeeld met 7,6
nt gestegen vergeleken
Et jaar daarvoor tot 4688
len per jaar.
it kan de conclusie getrokken
n, dat er „iets" aan de hand is
it ongehuwd moederschap. Ten
is er de groei van het aantal
n. dat ongetrouwd samen-
en in deze relatie een kind
dat dan wettelijk te boek staat
n „buitenechtelijke geboorte",
behalve deze groep stijgt ook
ntal alleenstaande ongehuwde
rs. Daaruit blijkt, dat veel
en anders aankijken tegen het
een-kind-hebben dan vroeger.
&'as vrijwel iedereen erop uit de
lande jonge moeder toch maar
het huwelijksbootje in te krij-
oordat het kind er was. Of de
ouders in spe daar nu wel of
oor voelden. (Veel van deze ge
en huwelijken eindigden later
echtscheiding, zo blijkt uit de
ings-statistieken). Een onge-
moeder was in die tijd een
)ot. die in de steek gelaten was;
dien werd ze vaak gezien als
hande voor haar familie.
wel heel iets anders dan wat
Ide meisjes en vrouwen nu me
en ook in hun leven tot uit
ing brengen: namelijk een
die een kind wil hebben, kiest
ee beslist niet automatisch
fn relatie met de vader van het
iaar keuze voor het kind staat
meer los van de relatie met de
Deze vrouwen willen een kind.
net een gezin of een vaste ver-
ig met een man
*P BOM-vrouwen (Bewust On-
de Moeders) in Amsterdam be-
Tekening uit de brochure „Bewust ongehuwd moeder"
staat nu ruim een jaar. De aanzet
voor deze groep werd gegeven door
Cecile, een 29-jarige maatschappelijk
werkster, die in juli 1977 een adver
tentie zette in een aantal kranten. De
tekst van deze advertentie, die onder
het kopje „diversen" stond, luidde:
„ik zoek een aantal vrouwen, die
net als ik vanuit een bewuste keuze
ongehuwd zwanger zijn of dit overwe
gen. Doel: ervaringen uitwisselen, el
kaar ondersteunen, samenwerken bij
het oplossen van praktische zaken."
Discussie
Er reageerden maar weinig vrouwen
op deze annonce.
In september 1977 volgde een inter
view van de initiatiefneemster in Het
Parool. Dit artikel deed de discussie
over het bewust ongehuwd moeder
schap ontbranden. Bovendien meld
de zich toen een twaalftal vrouwen
voor de groep. Eind september 1977
hield men de eerste bijeenkomst: van
de aanwezigen waren vier vrouwen in
verwachting, drie met een kind en vijf
vrouwen met het vaste voornemen
alleen een kind te willen. Vanaf dat
ogenblik noemde men zich de BOM-
groep.
In het jaar dat de groep nu bestaat
zijn er een paar kinderen geboren, er
is veel gepraat tussen de vrouwen,
maar men is, naar de mening van
iedereen, eigenlijk nog niet genoeg
toegekomen aan discussies van we
zenlijke aard, juist omdat er zoveel
gebeurde. „Wij zijn erg met onszelf
bezig geweest, met de directe ervarin
gen en gebeurtenissen, het krijgen
van de kinderen zal daartoe hebben
bijgedragen. We mogen de ogen niet
sluiten voor de verschillen tussen ons
(er zitten bij de groep vrouwen die
ongehuwd moeder zijn omdat ze geen
abortus wilden, maar er zitten ook
vrouwen bij, die uit feministische/
politieke overwegingen tegenstan
ders zijn van het traditionele gezin).
We mogen deze verschillen niet onder
tafel werken. We zullen ons anders
moeten gaan organiseren enerzijds
direct praktisch gericht (eikaars kin
deren opvangen, informatie inwin
nen. kleren doorgeven), anderzijds
gericht op actie en scholing. Daar
naast moet ook het praatgroep-achti-
ge karakter blijven bestaan, omdat
we elkaar nodig hebben. De maat
schappij tolereert ons, maar dat wil
niet zeggen, dat ze „met ons" is
men neemt ons het bewust ongehuwd
moederschap niet in dank af", schrij
ven de twee ongehuwde moeders Ce
cile Jansen en Laurien Teepe in het
boekje „Bewust Ongehuwd Moeder",
dat dezer dagen verschenen is.
Verhaal
In dit boekje onder meer het verhaal
van Cecile, haar redenen om wel een
kind en geen man te willen en het
verslag van haar bevalling, waarin zij
werd bijgestaan door twee goede
vrienden. Cecile is afkomstig uit een
klein dorp, zij woonde in Amsterdam
al geruime tijd in een leefgemeen
schap. Na haar studie aan de sociale
academie te hebben voltooid, lukte
het haar nog niet om werk te vinden.
In een interview voor de bevalling
vertelde ze, waarom ze een kind wil
de: „Ik wil al heel lang een kind. Het
lijkt me leuk. Ik wil, dat hele scala
van, noem het maar, traditionele ver
langens, ervaringen meemaken:
zwanger zijn, bevallen, opvoeden. Ik
wil het alleen niet samen met een
echtgenoot of vaste vriend. Ik geloof
niet in de gezinsvorm zoals wij die
kennen. Ik vind dat een te kleine,
geïsoleerde groep. Ik heb ook niet
veel vertrouwen in die relatie met die
ene man. Ik vind zo'n relatie wel
belangrijk, maar ik wil niet samenwo
nen. Niet dat ik alleen wil wonen,
daar zie ik ook niets in. Mensen zijn
niet gemaakt om alleen te zijn, maar
ik heb behoefte aan meer dan één
mens om me heen, vrienden, vrien
dinnen die je steunen.
Ik heb zeker wel vijf Jaar nagedacht
voor ik die beslissing om een kind te
krijgen durfde nemen. Natuurlijk
vraag je je af. mag ik dat wel doen. is
het niet egoïstisch, wat heb ik zo'n
kind te bieden? Een reactie, die ik
nogal veel hoor is „een kind moet een
vader hebben". Maar ik weet het niet.
Voor mij is het echt niet bewezen. Ik
zie zo weinig goede „klassieke" gezin
nen. Een echtscheiding is voor vrijwel
elk kind een walgelijke ervaring en
opgroeien in een gebroken gezin is
ook niet ideaal. Waarom zou een
kind, dat oploeit in een omgeving
waar ze er blij mee zijn, niet weerbaar
kunnen zijn?"
Gemis vaderfiguur
Als reactie op de uitlatingen van de
BOM-groep kwam de emeritus-hoog
leraar in de kinderpsychiatrie me
vrouw prof. dr. E. Frijling-Schreuder
(70) met de volgende mening. „Het
staat vast dat een kind de eerste tijd
de verzorging nodig heeft door dezelf
de mensen. Niet deze keer die en
morgen weer die. Het staat wel vast
dat gedurende de eerste drie levens
jaren onderbreking van het contact
met de vaste veraorgers altijd een
grote ingreep is. En vrouwen die al
leen zijn, kunnen niet voor een kind
zorgen, zoals dat nodig is, omdat ze
moeten werken. Ik heb helemaal
niets tegen werkende vrouwen, inte
gendeel. maar de eerste jaren moet ze
zoveel mogelijk bij haar kind zijn."
Verder meent mevrouw Frijling dat
het gemis aan een vaderfiguur schade
zal toebrengen aan het kind. „Een
kind heeft behoefte aan een moeder
én een vader Het is bekend dat kin
deren die om een of andere reden
zonder vader zijn, zich er een fantase
ren en aangetoond is. dat dit minder
goed is voor de ontwikkeling." Het
argument van de vrouwen, dat ook zij
die geen vaste relatie hebben, recht
hebben op een kind, wijst mevrouw
Frijling af. Zij meent dat een kind
recht heeft op een gezonde ontwikke
ling, die het op deze manier vrij zeker
zal ontgaan.
Een van de bewust ongehuwde moe
ders reageert in het boekje op deze
kritiek: het is de psychologe drs. Loe-
kie Eibers. Zij zegt onder meer: „Zou
u niet vermoeden dat het voor een
baby nogal wat verschil zal maken of
hij het ongeplande en waarschijnlijk
ongewenste kind is van een zelf nog
onvolgroeide tiener ide groep, waar
uit tot nu toe meestal de ongehuwde
moeders voortkwamen» of het kind
van een volwassen vrouw, die na rijp
beraad tot zijn komst besloten heeft
en hem van het begin af aan met
vreugde groot brengt? De maat
schappij bestaat uit vrouwen en man-
Buitenechtelijke
geboorten
blijven toenemen
DEN HAAO (ANP) Het aantal bui
tenechtelijke geboorten In ons lanc
blijft sUJgen. Op het «nblik is eer
van de 37 geboorten jCÖfcnechteliJk
Dit ls bekend ge n-, a aJöybor de Neder
landse vereniging Jïtn organisaUe#
voor huipverlenliuÖöj zwangerschap
en alleenstaand {Snfcrschap, (FIOM).
Vorig Jaar werdefSï.dM buitenechte-
lljke kinderefegaboren, een stijging I
van 7.6 pcteCcn opzichte van 1976
(4.355). De TOtnlglng onUeent deze
cijfers aan het centraal bureau voor I
de statlsUek. De organlsaUe noemt
de stijging des te opmerkelijker om-
dat de bekendheid en verkrijgbaar-
held van voorbehoedmiddelen groot
is en het aantal huwelijken en f
boorten dalen.
ASSEN (ANP) Ook het landelijk
actie-comité Zuid-Molukken (LAC)
vind* dat Bronbeek moet blijven. In
een vÊTTüaring zegt het LAC dat de
regeringsbeslissing om het tehuis
voor gepenSTbneerde KNIL-militairen
te sluiten „niet anders kan worden
gekwalificeerd dan als grove verwaar
lozing".
Het LAC houdt zich gewoonlijk al
leen bezig met het overheidsbeleid
ten aanzien van Zuidmolukse KNIL-
mllitalren, maar ls in het geweer ge
komen „uit diepe verontwaardiging
over het feit dat tegenover bejaarden
en andere minderheidsgroepen uit
het voormalige Nederlands-Indië
blijkbaar alles maar kan".
Als de rijksoverheid de sluiting van
het tehuis doorzet, aldus het LAC.
„dan moet de provincie ingrijpen. Ge
deputeerde Staten van Gelderland
kunnen dan via de wet op de bejaar
denoorden de belangen van de inwo
ners van Bronbeek veilig stellen".
ARNHEM (ANP) Zeventien ver
slaafden in Arnhem hebben in een
brief aan de GG en GD en aan de
raadscommissie voor de volksge
zondheid geprotesteerd tegen de aan
wezigheid van politie in de Arnhemse
methadonpost aan de Westervoortse-
dijk. Die aanwezigheid was voor de
maatschappelijk werker van de post
de reden om ontslag te nemen.
Twee rechercheurs van de Arnhemse
politie verbleven vorige maand op
verzoek van de GG en GD gedurende
twee dagen in de methadonpost. Dat
gebeurde nadat een fles methadon
was gestolen en omdat enige verslaaf
den personeel van de post zouden
hebben bedreigd. In verband met de
diefstal is inmiddels één persoon aan
gehouden.
De briefschrijvers menen dat het
voor een goede begeleiding van
drugs-verslaafden van primair belang
is. dat er een vertrouwensrelatie is
tussen de hulpverleners (GG en GD)
en de hulpvrager (verslaafde). „Het
wordt wel erg moeilijk als verslaafde
vertrouwen te krijgen in de metha
donpost als ook de politie aanwezig is
om iedereen die voor een kuur bin
nenstapt. te registreren"
Iedere verslaafde die op de metha
donpost een kuur volgt, moet dage
lijks een portie methadon halen. De
politie was In Januari dus ln staat alle
verslaafden die een kuur volgen, te
zien, aldus de groep verslaafden ln
hun brief. Volgens hen werkt de aan
wezigheid van politie in de post
„drempelverhogend". Verslaafden
die nu nog een kuur willen volgen,
zullen zijn afgeschrikt en willen niet
het risico lopen bij de politie bekend
te raken".
Uit Trouw. 21 januari 1978
nen. Daarom ls het voor elk kind
belangrijk om met belde geslachten
goede relaties te leren onderhouden.
Maar moet dat per se via een samen-
wonlgsverband met de biologische
vader? Hoe „aanwezig" zijn deze va
ders eigenlijk in het huidige door
snee-gezin? Wie zal uitmaken wat
voor een bepaald kind het belang
rijkst is: de bloedband en de frequen
tie van het contact, of de kwaliteit
van dat contact en van het contact
tussen de hem omringende ouderen
(vergelijk de kinderen van geschei
den of van ln onmin levende ouders,
die het wat dit laatste aspect betreft
soms behoorlijk moeilijk hebben)".
Tolerantie
In een ander hoofdstuk van het boek
je worden de reacties van de omge
ving op de Ideeën van de bewust
ongehuwde moeders besproken. Met
name vrouwen toonden wel herken
ning en waardering Opvallend was.
volgens de schrijfsters, dat enkele
oudere vrouwen weinig moeite had
den met hun idee: moeders, vaders,
bfoers en zusters reageerden door
gaans tolerant. „Je was Immers fami
lie van ze". Maar er waren ook meer
negatieve reacties. Die kwamen vaak
van mannen, die zich aan de kant
gezet voelden. De meest gehoorde
reacties waren toch wel: „Het kind
moet toch een vader hebben, weet Je
wel zeker dat Je het aankunt?, hoe
vertel je het later aan Je kind?, wel
egoïstisch hoor, alleen een kind ne
men, weet Je wel wat Je het Jcind
aandoet, een kind zonder vader, dat
hoort niet."
De BOM-groep zal op 17 maart een
landelijke dag houden voor a s. onge
huwde moeders
Het boekje van de groep „Bewust
ongehuwd moeder" is voor 7,50 te
krijgen bij Laurien Teepe. Rozen
gracht 101 in Amsterdam.
DEN HAAO (ANP) Het moet
mogelijk worden gemaakt, dat
donors vaker bloed afstaan
dan nu ingevolge de wet op het
menselijk bloed is toegestaan.
De centrale raad voor de volks
gezondheid stemt in met voor
stellen van de centrale medi
sche bloedtransfusie-commis
sie van het Nederlandse Rode
Kruis in deze richting.
Volgens de wet mag nu bij een
mannelijke donor hoogstens
eenmaal per vier maanden
bloed worden afgenomen en bij
een vrouwelijke donor hoog
stens eenmaal per zes maan
den. Vrouwen die al tien keer
bloed hebben gegeven, mogen
dat daarna nog maar één keer
per jaar doen.
De Rode Kruis-commissie
heeft staatssecretaris Veder-
Smit van volksgezondheid ge
vraagd dat te veranderen ln
hoogstens eenmaal per drie
maanden voor mannen en een
maal per zes maanden voor
vrouwen (zonder beperking na
tien keer). Bovendien wil de
commissie de leeftijdsgrenzen
wijzigen van 21 tot 65 in acht
tien tot 65. Op dit moment mo
gen minderjarigen tussen de
achttien en 21 jaar alleen maar
donor zijn met schriftelijke
toestemming van hun ouders
of voogd.
De centrale raad heeft geen be
zwaar tegen de voorgestelde
termijnen, omdat gebleken is
dat die ..van verschillende ge
zaghebbende zijden ln de medi
sche wereld" worden aanvaard.
Van onze correspondent
VLAARDINGEN - Door middel van
een voorlichtingscampagne zal de
Vlaardlngse burgerij worden uitgeno
digd zijn zegje te doen over het op
handen zijnde verkeersplan. Zowel
het verkeerscirculatieplan als de ver
keersproblematiek komen in dit plan
aan de orde. Het merendeel van de
verkeersplannen ligt echter ai vast.
In het inspraak-structuurplan wer
den al veel bindende aanbevelingen
gedaan en deze laatste inspraakron
de ls alleen nog bedoeld om de laatste
puntjes op de laatste i te zetten. De
gemeenteraad heeft vorig Jaar al be
sloten dat een 5-tal parkeergarages in
en rond het centrum worden gesitu
eerd Ook op de plaats van deze gara
ges ligt al min of meer vast. Olster-
n vond kwam ln het stadhuis een com
missie bijeen die deze inspraakronde
gaat voorbereiden. In die commissie
zijn o m. de Kamer van Koophandel
es.de gemeente vertegenwoordigd.
ia II
