Weekblad zonder ideologie
Tekening van een lezer
'rouw Commentaar
3
ioetto
'NieuwsNet' en de strijd om de adverteerder
Commentaar van anderen
°°llet Dorp' ziet geen heil in commissie
Tuijnman: treinen
aanpassen voor
rolstoelgebruiker
een leraar heeft altijd gelijk toch op zegei
allemaal blij
hond gebeten
nieuw?
ENSDAG 7 FEBRUARI 1979
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
5
is een beetje riskant om vanuit
j vesten kritiek te leveren op de
chting van oud-president
eqetto in Pakistan. De Pakista-
lUr kunnen er terecht op wijzen
^dergelijke processen in de eer-
vjjplaats een interne aangelegen-
eei zijn. Kritiek op hun onafhan-
ke rechters zullen zij gemak-
k kunnen uitleggen als een
:an van het westerse meerwaar
de) eidsgevoel. waar landen als
^Pistan al zoveel last van hebben
id. Laten we ons daarom ten
pu chte van de zaak-Bhoetto niet
plq ellen als de verontwaardigde
veter, die zoveel hogere nor-
hanteert dan Pakistaanse
maar als de verbaasde
'ar chouwer
.pi
mag wel de vraag worden
in( eld welk groot nationaal be-
U de Pakistaanse autoriteiten
rd ken te dienen met de executie
2^ de oud-president. Is het in het
ng van de strijd tegen corrup
tie. werkloosheid en honger? Is het
voor de verheffing van de verpau
perde massa's? Het is van hieruit
niet te zien.
Voor het aanzien van Pakistan in
het buitenland is de executie van
Bhoetto niet nodig, want het op
hangen van een man die jarenlang
als Pakistaans staatshoofd de we
reld heeft rond gereisd en met de
groten der aarde heeft geconfe
reerd is niet iets waarmee een land
prestige oogst.
Of zijn de nieuwe machthebbers
alleen maar bezig met wat ze
Bhoetto verwijten: het opruimen
van een gevreesde tegenstander?
Juist om de schijn van misbruik
van het recht te voorkomen zou
het veel beter zijn dat de oud
president in elk geval de gang naar
de galg wordt bespaard. Gelukkig
zijn nog niet alle gerechtelijke
middelen om de executie van
Bhoetto te voorkomen uitgeput.
ilse agitatie
üdj t verzet van „bepaalde linkse
ïaptingen" legen de uitzending van
ide jwilligers naar de Libanon is bij
?gi commentator van de Leeuwar-
er Courant verkeerd gevallen,
Nomf „het is langzamerhand iets
i onpasselijk van te worden".
n fragment uit zijn beschouwing:
et is opmerkelijke dat juist in de
ek, waar men tegen een vrijwilli-
'S® rsleger is, omdat het een staat in
staat kan worden, nu roept dat
alleen vrijwilligers naar Liba-
rlc n zouden moeten. Zo'n suggestie
iokt een feodale, a-sociale en on-
1 tionale indruk. Het zou erop
ac erkomen. dat ons land een huur-
;uu ter zou gebruiken voor vuil en
raarlijk werk. desnoods tegen
tra betaling, en dat dienstplichti-
militairen builen schot zouden
fven. Hier valt bitter weinig te
jpeuren van internationale soli-
riteit. nationale saamhorigheid
van het besef, dat het Nederland-
1 volk moreel en formeel verplich-
u igen heeft ten aanzien van het
v31 houd van de wereldvrede.
itgi
ia?' hetze tegen de uitzending van
p K l Uno-bataljon is des te moeilij
'n(r le verteren, omdat ze uitgere-
an(nd komt uit de hoek, waar men
reders altijd weeklaagt over de
gloop, geld- en tijdverspilling in
militaire dienst. Nu krijgt Ne-
'e irland eindelijk een concrete
Jaak toegewezen om in het kader
de Verenigde Naties wat te
in voor het behoud van de we-
fdvrede en nu gaat men jamme-
dgtfl over „kinderkruistocht" en
•au Ifs „kindermoord". Al dat gejam-
pg er doet wat huichelachtig en kin-
l Tachtig aan.
Nederlanders krijgen in Liba-
in een moeilijke klus, niet zonder
;(ie vensgevaar. Dat hebben de acties
hu n dit weekeinde bewezen, waar-
;a i zes „blauwhelmen" van de Uno
;e jn omgekomen. Maar men moet
ct
UJ
n<1 :j*l
niet zo kleinzielig en meewarig
gaan doen over het feit, dat meer
derjarige jongemannen een half
jaar van huis moeten. Vooral niet,
in een land, waarin men voor jon
geren alle mogelijk vrijheden
opeist, ook tegenover hun ouders,
die vaak weken en maanden niet
weten waar hun kinderen uit
hangen.
Sommigen die tegen het Uno-batal
jon ageren hebben nog een schijn
heilig argument achter de hand:
Het zou kunnen gebeuren dat
Nederlandse en Israëlische militai
ren in Zuid-Libanon slaags zouden
raken en dat zou de vriendschappe
lijke relaties tussen Nederland en
Israël ernstig kunnen verstoren. De
Israëlische regering is evenwel van
meet af aan ingenomen geweest met
de komst van het Nederlandse ba
taljon. De Nederlanders hebben
o.a. tot taak. Palestijnse infiltran
ten te weren en zij zullen die taak
stellig serieuzer opvatten dan welk
ander Uno-bataljon ook. juist van
wege de nauwe banden tussen Ne
derland en Israël. Het gaat in Liba
non ook om vrede voor Israël.
Achter de „storm om Libanon"
proeft men soms ook politieke op
positie tegen het kabinet van een
laag allooi en politieke agitatie te
gen alles wat met de krijgsmacht te
maken heeft. Het moet het Neder
landse volk en de betrokken mili
tairen een eer zijn, daadwerkelijk
iets te kunnen doen voor het be
houd van de wereldvrede op een
plaats waar die bedreigt wordt, hoe
slecht deze vredesmissie dan aan
vankelijk ook is voorbereid. De Ne
derlandse „blauwhelmen" vormen
de voorhoede van een vredesmacht,
die eens alle nationale legers over
bodig zou moeten maken. Talloze
Nederlanders hebben voor heel wat
minder belangrijke zaken gestre
den, geleden en zelfs hun leven
gelaten.
NHEM (ANP) De bewoners en
dewerkers van „Het Dorp" bij
ïhem zien geen heil in een onaf-
ïkelijke commissie, die mogelijke
M iblemen binnen de dorpsgemeen-
lap zou moeten onderzoeken. Het
J' rpsbestuur heeft dit staatssecreta-
J Veder-Smit van volksgezondheid-
en weten.
staatssecretaris had het Dorps-
iut vorig jaar september ge-
;d of het instellen van een derge-
*fce commissie zinvol zou zijn. De
Imerleden Kleisterlee en Cornelis-
(beiden CDA) en ook de algemene
derlandse invalidenbond (ANIB)
dden bij mevrouw Veder-Smit op
commissie aangedrongen,
nleiding tot hun verzoek was de
t genoemd werd „gouden hand-
voor de scheidende Dorpsdi-
door Leo Kleyn
Alleen al de naam van het
blad heeft heel wat hoofdbre
kens gekost. „Reflex" heette
het aanvankelijk, en later
„Cover". Daarna werd nog
een hele serie namen geop
perd: „Actueel". „Heden",
„Leesvoer", „Venster".
„Nieuwswinkel" en „Nieuws
gier", om er maar een paar te
noemen. De keus viel tenslot
te op „NieuwsNet". Vorig Jaar
al werd de lezers aangezegd
dat Nederlands „eerste
nieuwsmagazine" op 7 februa
ri in de kiosk zou liggen. Van
daag is het zover.
Vier Jaar is er aan het blad geschuurd,
geschaafd en gepolijst. Vooral gedu
rende het laatste half jaar werd daar
bij ook nog hevig de trom geroerd.
Geroffel en klaroengeschal stegen op
uit de keuken van de VNU, waar
weliswaar het ene potje na het andere
op het vuur wordt gezet, maar waar
nu kennelijk ook een poging werd
ondernomen de gastronomen te doen
watertanden. Met de bereiding van
„NieuwsNet" vierde de ambitie
hoogtij.
Want hoe stond en staat het in kran
ten- en bladenland? Het ritselt daar
wel van de leeskost, maar de meeste
gerechten lijken te zijn voorgekookt.
Het is, de liflafjes buiten beschou
wing gelaten, allemaal ideologie en
opinie wat de klok slaat. De feiten
worden de moderne, eigentijdse, zelf
bewuste waarheidszoekers weliswaar
niet onthouden, maar ze moeten wel
links en rechts bij elkaar worden ge
sprokkeld. Voor handelaren in be
drukt papier, zoals de Verenigde Ne
derlandse Uitgeversbedrijven (VNU)
wel eens onvriendelijk worden ge
noemd, was er duidelijk werk aan de
winkel.
Dat werk mag er wezen. Hoofdredac
teur Jacques den Boer spreekt in een
wervend stencil vastberaden van
„een actief, levendig weekblad, zon
der gedram of gezapigheid." Zijn re
dactie, schrijft hij, laat de feiten spre
ken en stelt zich onpartijdig op. „Wij
zien niemand naar de ogen en praten
niemand naar de mond. Een maxi
mum aan objectiviteit is ons
streven."
N. G. Schrama
N. G. Schrama, de directeur van
Nieuwsmedia B.V., de werkmaat
schappij van de VNU die „Nieuws
Net" uitgeeft, spreekt dezelfde ronde Centraal
taal. In weer een ander stencil laat hij
weten dat „onze Journalisten alleen
de feiten en de achtergronden van die
feiten geven zonder overbodig of
vooringenomen commentaar." Op
zo'n blad. schrijft hij, heeft de lezer te
lang moeten wachten.
„voor mondige en zelfstandig den
kende mensen."
Dat geldt natuurlijk niet voor elke
lezer. Schrama verduidelijkt dat hij
doelt op „mensen die een goede oplei
ding achter de rug hebben en een
levendige en serieuze interesse bezitr
ten in de wereld om hen heen." Ten
overvloede voegt hij er nog aan toe
dat „NieuwsNet" wordt gemaakt
Er kan geen misverstand over be
staan: de mens, mits mondig en zelf
standig denkend, staat centraal. Vier
jaar lang hebben ze zich bij de VNU in
het zweet gewerkt om hem in de
watten te kunnen leggen. Natuurlijk,
er wordt geen geheim van gemaakt
dat er aan hem waarschijnlijk wel
wat te verdienen valt. De VNU is geen
liefdadigheidsinstelling. Maar de
nood van de lezer, verdwaald tussen
de opinies, staat voorop.
Wie het niet zo op stencils begrepen
heeft, en niet lezende blind is. of het
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat. sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbom
t
recteur W. Bijleveld. De ANIB en
beide Kamerleden namen deze „gou
den handdruk" te baat om te wijzen
op de reeds jaren bestaande „dieplig
gende structurele problemen" in Het
Dorp die er naar hun mening waren.
De bewonersraad en de medewer-
kersraad hebben het Dorpsbestuur
nu geschreven geen behoefte te heb
ben aan een onafhankelijke commis
sie. Beide raden ontkennen het be
staan van structurele problemen, al
kan wel een aantal zaken worden
verbeterd.
Het dagelijks bestuur heeft de bijzon
dere Kamercommissie voor het ge
handicaptenbeleid wel uitgenodigd
Het Dorp eens te bezoeken en nader
kennis te komen maken met bewo
ners en medewerkers.
(foto: Erwin Verhellen)
tromgeroffel horende doof, kan in de
uithoeken van de VNU-gebouwen ook
andere geluiden opvangen. Daar
wordt cynisch gesproken over een
keiharde machtsstrijd tussen de uit
geversgiganten VNU en Elsevier
(sinds kort verstrengeld met de Ne
derlandse Dagbladunie) om de gunst
van de adverteerder. In dat enigszins
anders getoonzette verhaal lijkt het
er wel op alsof niet de mens, maar de
whlskey-Lmporteur of de automobiel-
handelaar centraal staat.
Inzet van de strijd waarover in de
halfduistere nisjes gemompeld
wordt, zijn de veelkleurige adverten
ties die de schrijnende aanklachten
op de redactionele pagina's van een
blad als „Elseviers Magazine" toch
wat lichter verteerbaar maken. Die
bonte aanprijzingen van al dan niet
duurzamere artikelen leggen de uit
gever van zo'n blad geen windeleren.
Ze brengen, ronduit gezegd, de koop
man een aardige duit in het laatje.
Bij de VNU ontbrak zo'n blad tussen
de bergen drukwerk die er wekelijks
van de persen rollen. Tussen de sta
pels bevond zich weliswaar het in
magazine-formaat uitgevoerde week
blad „De Tijd", de nazaat van het
door veel mondige mensen nog steeds
betreurde dagblad, maar als adver
tentiefuik schoot het toch te kort en
zou het, naar het zich liet aanzien,
ook tekort blijven schieten. In de
keuken van de VNU werd het vuur
hoog opgestookt en slepen de koks
hun messen: de edelsmid en de bier
brouwer moesten trek krijgen
Op gehoorafstand van VNU's marke
ting managers en divisiedirecteuren
wordt er verder nog op gewezen dat
de dure drukpersen moeten blijven
draaien, en dat ook die kostbare ap
paratuur bij de VNU-drukkerij
Smeets wellicht een tikkeltje centra
ler heeft gestaan de verkommerende
mens. Daarbij mag het misschien lou
ter toeval heten dat Smeets zich on
dermeer onledig houdt met de techni
sche vervaardiging van het weekblad
„Time", een van die buitenlandse bla
den, naast .'Der Spiegel", „News
week" en „L'Express", die „Nieuws
Net" zich gaarne ten voorbeeld stelt.
Nooit verzadigd
Navraag bij de directeur van Nieuws
media leert dat zulke beweringen wel
eens niet zo boud zouden kunnen
zijn. Schrama, wat minder uitbundig
dan zijn stencil doet vermoeden, zegt
weliswaar dat hij „mogelijkheden"
ziet in „zowel de abonnementen- als
de advertentiesector", in die volgor
de. maar hij verheelt niet dat de VNU
ook heeft gedacht aan haar techni
sche sector („de drukkerijen moeten
kunnen draalen") en haar verkoopap
paraat. en dat binnen de onderne
ming de stijgende advertentie-omzet
in de opinieweekbladpers („een groei
markt") niet onopgemerkt is ge
bleven.
Pieter de Wit, hoofd marketing van
Nieuwsmedia, die Schrama secon
deert, haast zich na die ontboezeming
op te merken dat commerciële over
wegingen bij de totstandkoming van
„NieuwsNet" wel een rol hebben ge
speeld. maar dat daaraan toch een
„creatief idee" ten grondslag heeft
gelegen. De Wit bedoelt daarmee te
zeggen dat de „groeimarkt" pas in
het vizier is gekomen, nadat was ge
constateerd dat de lezers een Neder
landse „Newsweek" moesten ont
beren.
Als lezer van wel tien binnen- en
buitenlandse bladen zag ook hij daar
een „gat" voor. Dat toch een be
staand blad als Elseviers Magazine
zich wat zenuwachtig schijnt te ma
ken over de komst van „NieuwsNet".
wat niet zo verwonderlijk zou zijn.
doet hij met een schouderophalen af
Van concurrentie zegt hij niet te wil
len weten. „De markt is nooit verza
digd". laat hij onder overlegging van
een reeks tabellen weten. „Er is altijd
plaats voor een goed blad."
Schrama, ook directeur van De Tijd
B.V., die het gelijknamige weekblad
uitgeeft, en gewezen redacteur van
het dagblad „De Tijd", bekent dat hij
nooit op het idee is gekomen dat de
met opinies, naar-de-mond-praterij
en naar-de-ogen-kijkerij om de oren
geslagen lezer wel eens behoefte aan
een blad als „NieuwsNet" zou kunnen
hebben. Maar ook hij onderkent nu
het eigen karakter van de nieuwe
informatiebron. „Het blad", zegt hij,
„wordt niet gemaakt vanuit een ideo
logie. Ja. het is een blad zonder ideo
logie. dat kun Je wel zeggen. Maar het
is geen blad zonder mening."
Plichtmatig
Vergeleken bij het enthousiasme van
De Wit. doet de opgetogenheid over
„NieuwsNet" bij Schrama wat plicht
matig aan. Gaat zijn hart misschien
toch meer uit naar een met minder
fanfareklanken omgeven publikatle
als bijvoorbeeld „De Tijd"? Ja. dat
weet hij eigenlijk niet. zegt hij aarze
lend. „Ik kijk anders aan tegen 'De
Tijd' dan tegen 'NieuwsNet'. Mijn
emotionele gebondenheid met 'De
Tijd' is natuurlijk groter. Door
'NieuwsNet' ben ik vooral gegrepen
doordat lk het een uitermate interes
sant uitgeversproject vind."
Zelfs als de kans op succes ter sprake
komt. stelt Schrama zich wat terug
houdend op. De Wit lijkt geen mo
ment te twijfelen aan glorieuze ver
koopcijfers. Schrama vindt dat Je er
ondanks de langdurige incubatietijd
(en de Investering van drie miljoen
gulden) niet al te zeer staat op kunt
maken dat het langverbeide „Nieuws
Net" als een bom zal Inslaan. „Ik heb
een redelijke mate van vertrouwen.
Maar lk heb niet het gevoel dat we
het nu wel gemaakt hebben. We gaan
een hele spannende tijd tegemoet."
Een persbericht maakt er uitdrukke
lijk melding van dat van de 104 pagi
na's die het eerste nummer telt. er 32
door advertenties worden gevuld.
DEN HAAG (ANP) Ministei
Tuijnman heeft de Nederlandse
Spoorwegen verzocht de mogelijk
heden te onderzoeken om de toe
komstige intercity-treinen zó te la
ten bouwen dat gehandicapte reizi
gers met een rolstoel in de reizigers
afdeling kunnen plaatsnemen; in
de treinen op de korte afstand zou
kunnen worden volstaan met het
plaatsnemen op balkons.
Bij de inrichting van de intercity
treinen denkt de minister aan het
reserveren van een ruimte in de
reizigersafdeling, die ook bereik
baar is met een rolstoel.
Een leraar heeft gelijk. Een leraar
heeft altijd gelijk. Zelfs als een
'leerling gelijk heeft, treedt punt 1
in werking. De leraar eet niet, hij
voedt zich. luncht of dineert. De
leraar slaapt niet. hij rust uit. De
leraar komt nooit te laat. hij
wordt opgehouden. De leraar
drinkt niet. hij neemt een verfris
sing. De leraar verlaat nooit zijn
post, hij wordt weggeroepen. De
leraar leest onder zijn werk nooit
de krant, hij bestudeert hem.
Komt men bij zijn bureau met
eigen ideeën, men verlaat het bu
reau met de zijne. De leraar zit
nooit te praten, maar als hij
praatDe leraar blijft altijd
leraar, zelfs in zijn badpak. Maar
vergeet nooit, de leraar begon als
leerling.
Een stukje proza uit Pick-Up, de
schoolkrant van de Prof. dr. G.
v d Leeuw Mavo in Amsterdam,
waaruit we ook nog de laatste
twee regels van een versje halen:
„Op het moment vind je school
maar vervelend en stom als je er
over praat of leest. Later besef je
pas dat het je leukste tijd is ge
weest". Dat is Bert. die zich „ve
teraan' noemt van de Willem
Hovy Mavo (ook in Amsterdam)
uit het hart gegrepen. In Mis
druk. de krant van zijn oude
schoot, staat zijn ontboezeming
over datzelfde onderwerp. Bert
heeft de school niet afgemaakt,
maar is gaan werken, iets waar
hij al gauw spijt van had. Na een
jaar is hij teruggegaan naar
school en nu kan hij vergelijken.
Hij wil zijn ervaringen wel kwijt,
omdat hij zoveel leerlingen hoort
zeggen ik wou dat ik alvast kon
gaan werken, dan verdien je ten
minste geld en hoef je niet steeds
te leren. Zo dacht hij er vroeger
zelf ook over: „Elke dag naar
school gaan is niet altijd een pre
tje". maar „aan werken zitten
ook genoeg nare kanten. Je moet
bijvoorbeeld net zo vroeg op
staan als je op school gewend
bent". Maar op school werk je
voor Jezelf en op je werk moet je
geld verdienen voor het bedrijf.
„Als Je het niet goed doet zullen
ze Je niet meteen op straat zetten,
mhar ze geven je wel een van de
laagste baantjes. Je kunt bijvoor
beeld magazijnbediende worden
en de hele dag papiertjes uitde
len. Nou. dat gaat je op 't laatst
wel de keel uithangen. Je
kunt natuurlijk wel fijn opschep
pen tegen je vrienden die nog op
school zitten. Je kunt in dat ca
feetje op de hoek meer uitgeven
dan zij. Maar dat is ook maar van
korte duur. want weldra zijn zij
klaar met hun opleiding en ver
dienen zij in één Keer meer als jij.
Nou. dan denk Je toch wel bij
jezelf, ik wou dat ik die school
had afgemaakt".
Bert zit nu weer op school tussen
leeftijdgenoten: „Elke dag is
weer anders. Elke dag leer ik
weer iets dat belangrijk is voor
mijn toekomst. Ik ben zelfs in
staat om dan verder te leren".
Bert heeft van zijn ervaringen
geleerd, zegt hij en daarom wil hij
leerlingen die veel liever zouden
werken, waarschuwen: „Bedenk
je tweemaal voordat je zo'n in
grijpende beslissing neemt. Kijk
goed naar de voordelen van
school en neem de verveling
maar met een korreltje zout".
Natuurlijk heeft meneer Mooi-
man uit Rotterdam gelijk: prin
ses Irene heeft wél op een postze
gel gestaan. Ten bewijze daar
van stuurde hij een afdruk van
bijgaande serie uit 1946 met de
zusjes Beatrix, Irene en Mar
griet.
„Prinses Irene heeft bij
ons weten nooit op een postzegel
gestaan" meidden we vorige
week in het verhaaltje over de
'unieke verzameling miskleu
nen' van de posterijen, die in het
bezit zijn van een lezer in het
noorden des lands. „Als volwas
sene" had daarbij moeten staan,
maar dat is door. welke oorzaak
dan ook weggevallen. Voordat
nog meer mensen naar de pen
grijpen om ons de fout te mel
den: spendeer er geen echte post
zegel aan; de zaak is hier bekend.
Niet alleen de patiënt, maar z'n
hele familie was de Russische
arts bijzonder dankbaar. De pa
tiënt was een dolfijn die kenne
lijk door een haai gebeten was en
in een motorboot probeerde te
springen die Russische vissers
voor hem hadden uitgezet. Toen
dat mislukte, hesen vijf vissers
het dier op hun schip, waar een
vrouwelijke arts de wond schoon
maakte en hechtte. Ondertussen
hielden de vissers de dolfijn nat
en het dier begreep het allemaal
best, want het liet zich rustig
behandelen. Na de operatie werd
het overboord gezet, waarop an
dere dolfijnen naar patiënt en
schip toe zwommen en er een
tijdje omheen sprongen en speel
den in een uiting van blijdschap.
Een televisiemonteur is in het
Schotse Edinburgh tot drie jaar
gevangenisstraf veroordeeld, om
dat hij een hond had gebeten en
diens baas met een geweer be
dreigd. Terwijl de monteur een
kapot toestel zat te repareren
werd de hond des huizes volgens
zijn verklaring knap hinderlijk.
Op 't laatst was de reparateur zo
woest geworden dat hij de hond
in een oor beet, waarop de hond
natuurlijk terugbeet en in 's mon
teurs neus hapte. Dol van drift
rende de man naar zijn eigen
huls, haalde een geweer en be
dreigde de baas van de hond (en
van het kapotte t.v.-toestel) er
mee. toen die zijn huisdier niet
wenste uit te leveren. Er moest
een politieman aan te pas komen
om de monteur te ontwapenen
De hond leeft nog en zijn baas
heeft een nieuwe t.v. moeten
kopen.
Vorige week lieten we u ln deze
krant een (ander) plaatje zien
van de fietsenmaker uit Hoorn
die een sneeuwketting voor
fietsbanden had uitgevonden.
Goed bedacht, maar niet origi
neel, want lezers uit drie ver
schillende plaatsen berichtten
ons dat zij respectievelijk vóór,
tijdens en vlak na de oorlog al
zo'n ketting om hun banden ge
bruikten. Een lezer uit Tuil en 't
Waal schrijft, dat dertig jaar ge
leden de bakker en de melkboer
in zijn dorp hun bestellingen
rondbrachten mét sneeuwket
ting om hun handen, iemand uit
Poederoyen heeft de ketting in
de oorlogsjaren meegemaakt en
een lezer uit Ridderkerk rijdt er
nu nog mee en weet zelfsnog de
naam van de fietsenmaker te
noemen die het ding leverde. Je
moet wat krachtiger trappen,
meldt deze lezer, en bet gaat wel
ten koste van je banden, maar
alle drie zijn xc bet er over eens,
dat de sneeuwketting nog steeds
van veel nut is.
