"olitie zwijgt over rol Toorenaar
k ben geen Amerikaan, ik kom uit Holland'
ïnDliek mag raden naar reden van overplaatsing
'Leiding eigenzinnig'
Procureur-generaal:
'Kandidate kreeg
ten onrechte
bul dramaturgie'
p klompen van Peking naar Taipei
i 6 FEBRUARI 1979
TROUW/KWARTET RH 9
r koesterde de Amsterdamse hoofdcommissaris van
C. J. Sanders nog de hoop dat op een persconferen-
litief een einde gemaakt zou kunnen worden aan de
nstroom over corruptie bti de zogeheten narcotica-
Vorige week gaf hij via zijn voorlichters ruchtbaar-
an een reeks overplaatsingen binnen het Amsterdamse
(H-pr^orPs Er kon. anders dan hij had gehoopt, geen ope-
'oigepn zaken worden gegeven,
'end4een jaar later in de verdachtenbank
in het Amsterdamse paleis van justi
tie. Officier van justitie mr. F. H. von
Meyenfeldt, niet de zachtmoedigste
vertegenwoordiger van het hoofdste
delijk parket, ontkende niet dat de
verdachtenbank voller had kunnen
zijn, maar voegde daaraan korzelig
toe dat hij slechts in de zaken tegen
het onderhavige zestal de bewijsvoe
ring tot een goed einde had kunnen
brengen.
Regenen die met een nieuwe
er eerden bedacht, bleek zich de
jn vo chef van 116 narcoticabriga
de enissaris G. J. Toorenaar, te
- Officieel heette het dat
noeming tot chef van een
bureau niets van doen had
II mistreden gang van zaken bij
ing die de handelaren in ver
zie] middelen bestrijdt. Maar
tot[ vorig jaar geconfronteerd
:n onder anderen Toore-
ite beschuldigingen, hield
kening met een overplaat-
deze of gene. zo er niet
iend^telijk of disciplinair zou wor-
lerieptreden.
r zelf reageerde publiekelijk
lakoniek, toen tijdens een
jting in het Haagse paleis van
:en lid van de penose hem in
i beschuldiging had gesteld.
^zeg maar zo: een rustig gewe-
let beste hoofdkussen. Ik zie
lerzoek tegen mij en mijn
medewerkers met vertrouwen
J£t", liet hij op schandalen be-
nalisten weten. Uit die tijd
•ok zijn uitspraak: „De peno-
el bedreven in het verspreiden
"lichten over mij."
bmmissaris Sanders tilde er
liarder aan. Hij maakte, in een
Iw. gewag van „beschuldigin-
t verschillende bronnen": be-
f de onderwereld ging de jovia-
iiechef, toen al belast met de
van de centrale recherche.
korPs zeover t°ng.
IfH'Tder dagblad vertrouwde San-
°ruie: „De hele affaire ligt mij als
:,ar'h de nek."
»jchten
het Amsterdamse hoofdbu-
i politie gonsde het toen al
jenlang van geruchten dat een
i het korps „zo plat als een
Jtje" was, zoals een populair
lad het plastisch uitdrukte.
Commissaris Sanders, daarin
^terzijde gestaan door de toen-
rk burgemeester Samkalden,
Ier aanvankelijk niets van we-
e1e politieleiding huldigde naar
ej toe de theorie dat er hooguit
h daar een rotte appel in de
ikon zitten. De rijksrecherche
;evraagd die appels te locali-
|l de sussend toegesproken bur-
ten koud kunstje mocht ver-
begonnen de onderzoekers
S heviger met de handen in het
zitten. De dossiers die de
[cherche aanlegde, stapelden
namen vlogen over en weer.
tuurde niet lang of het bange
den dat het niet ging om een
'geval van corruptie, maar om
werd bewaarheid.
vele namen die de revue pas-
bleven er acht hangen. Op
van corruptie werden in
.977 acht politiemannen in de
gegrepen. Zes van hen stonden
Het zogenoemde corruptieproces, dat
twee dagen duurde en waarin aan
zienlijk milder werd gestraft dan was
geëist, bleef niet onopgemerkt. De
belangstelling van de toehoorders
ging niet alleen uit naar wat de ver
dachten te berde brachten, maar ook
naar de getuigenverklaringen van
hun chefs. Onder die chefs bevond
zich commissaris G. J. Toorenaar.
Lovend
Hoewel Toorenaar niet naar de ver
dachtenbank was geleid, was onder
meer zijn naam in de niet aflatende
geruchtenstroom steeds opnieuw op
gedoken. Als gewezen chef van de
afdeling verdovende middelen had
hij dan ook een hoofdrol gespeeld in
de strijd tegen de voornamelijk door
Chinezen gedreven handel in heroïne.
De manier waarop hij daarbij te werk
was gegaan, werd in menig achter
zijn rug om gevoerd gesprek aan kri
tiek onderworpen.
De vreemdeling in het politiële Jeru
zalem heeft tot nu toe slechts lovend
over Toorenaar horen spreken. De
basis van zijn tot voor kort glanzende
carrière legde de gevierde commissa
ris in het begin van de jaren zeventig,
toen Amsterdam werd overvallen
door uit Hong Kong afkomstige her
oïnehandelaren, die de strijd tegen de
misdaad een geheel nieuwe dimensie
gaven. De beproefde methoden waar
mee de reguliere criminelen redelijk
onder de duim konden worden gehou
den, bleken tekort te schieten. De
Amsterdamse politie, met Toorenaar
voorop, moest haar toevlucht zoeken
tot wat minder orthodoxe strijdmid
delen.
Slechts tegen die achtergrond is te
begrijpen dat de chef van de narcoti
cabrigade op goede voet kwam te
verkeren met Chung Mon, de onge
kroonde koning van de handeldrij
vende Chinezen, die in maart 1975 op
gewelddadige wijze om het leven
kwam. Diens opvolger, die Mao werd
genoemd, wachtte precies een jaar
later eenzelfde lot. Ook met Mao had
Toorenaar goede contacten onder
houden. De vriendschappen werden
niet door iedereen binnen het korps
even goed begrepen. Ze vormden
mede een voedingsbodem voor de ge
ruchten.
Wie zijn oor te luisteren legde, kon te
horen krijgen dat Toorenaar en ande
re bij de heroïnebestrijding betrok
ken politiechefs ook persoonlijk voor
deel hadden genoten van de relaties
die zij om strategische redenen had
den opgebouwd. De „bazen" zouden
zich, met andere woorden, evenzeer
Th. C. J. Sanders
schuldig hebben gemaakt aan cor
ruptie als de hoofdagenten en briga
diers wie dat delict op een veroorde
ling kwam te staan.
Voorlopig zie het ernaar uit dat het
onomstotelijke bewijs daarvan,
mochten de geruchten op waarheid
berusten, niet te leveren valt. Hoe
moeilijk de bewijsvoering in dit soort
zaken is, kon vorig jaar al uit
de woorden van Von Meyenfeldt wor
den afgeleid.
Hoofdcommissaris Sanders heeft de
manier van optreden van Toorenaar
omschreven als „ritselen". In een
vraaggesprek met Het Parool, waarin
hij dat woord gebruikte, gaf hij impli
ciet te kennen dat de commissaris
daarbij wel eens over de schreef zou
kunnen zijn gegaan.
Besmettend
Met de door Sanders als „ritselen"
omschreven werkwijze opereerde
Toorenaar op het scherp van de sne
de. Hij drong binnen in het milieu van
heroïnehandelaren en probeerde er,
door bepaalde vriendschappen te
•sluiten, een greep op te krijgen. Die
werkwijze was in de Verenigde Staten
al met succes beproefd. De Ameri
kaanse methoden van heroïnebestrij
ding zouden wel eens mede tot de val
van Toorenaar geleid kunnen
hebben.
Het staat vast dat de vroegere chef
G. K. Toorenaar
van de narcltocabrigade en zijn op
volger, hoofdinspecteur K. J. H. H.
Sietsma, danig geïmponeerd zijn ge
raakt door het optreden van de Drugs
Enforcement Administration (DEA),
de federale narcoticabrigade in de
Verenigde Staten. De agenten van die
dienst, die gelieerd is met de CIA,
hebben veel ruimere bevoegdheden
dan de Nederlandse politie: zij mogen
transacties ook uitlokken om daarna
genadeloos toe te slaan.
DEA-agenten waren en zijn ook ac
tief in Nederland, waar zij nauw sa
menwerken met de hier bevoegde
narcoticabestrijders. Deze band leid
de er onder meer toe dat ook in Ne
derland tegen uitlokking door de po
litie wat minder scrupuleus werd aan
gekeken. Bij de berechting van drie
heroïnehandelaren, die door toedoen
van DEA-agenten In de val waren
gelokt, onthulde de advocaat-gene
raal bij het Amsterdamse gerechts
hof, mr A. N. A. M. Josephus Jitta, dat
ook in Nederland al jarenlang van
deze methode gebruik wordt ge
maakt. Hij zei niet in te zien wat daar
verkeerd aan is.
Het hof, dat vrijdag jl. uitspraak deed
in deze zaak, bleek van mening te zijn
dat de politie binnen haar bevoegd
heden is gebleven. De rechtbank in
Amsterdam had eerder geoordeeld
dat „het optreden van de politiefunc
tionarissen (nog Juist) als geoorloofd
en gerechtvaardigd" kon worden be
schouwd.
Bij de behandeling van de zaak door
het hof zei een van de verdedigers dat
DEA-agenten in de Verenigde Staten
gewend zijn om mensen te intimide
ren en desnoods in elkaar te slaan om
aan inlichtingen te komen. Hij sprak
de vrees uit dat die mentaliteit bij
contacten met Nederlandse collega's
wel eens besmettend zou kunnen
werken.
Bij het onderzoek naar het optreden
van Toorenaar zal weliswaar niet ge
bleken zijn dat hij mensen in elkaar
heeft geslagen, maar zou wel de con
clusie getrokken kunnen zijn dat de
De gemeenteraad van Amster
dam probeert al geruime tijd enig
inzicht in de corruptie-affaire te
krijgen. Daarbij stuiten de raads
leden echter telkens op groot stil
zwijgen. Zolang er strafrechtelij
ke onderzoeken gaande zijn wil
len burgemeester Polak en hoofd
commissaris Sanders niet veel
kwijt tijdens de regelmatige ont
moetingen met de raadscommis
sie voor algemene zaken.
Dit frustreert de gemeenteraad
enigszins. Het raadslid Jo Horn
(PvdA): „De bereidheid van Po
lak om de raad bij de politiezaken
te betrekken is groot. Maar het
probleem is dat de korpsleiding
eigenzinnig is. Ze heeft geen be
hoefte aan inmenging van buiten
af. Het korps lijkt ervoor te hui
veren dat de politiek zich met de
politie wil bemoeien. Wij zijn af
hankelijk van de bereidheid van
de burgemeester om ons erbij te
betrekken. Maar op zijn beurt is
de burgemeester afhankelijk van
de korpsleiding. De informatie
naar de burgemeester lijkt soms
stroef te lopen."
Ook het nieuws van de recente
overplaatsing van Toorenaar
heeft de gemeenteraad alleen via
de pers bereikt Horn: „Aan de
kwestie met Toorenaar zie je dat
het interne beleid van het korps
blijft falen. Als die man echt fou
ten heeft gemaakt en niet in staat
is gebleken binnen de grenzen
van het toelaatbare te werken,
dan plaats je hem niet over naar
een zo belangrijk districtsbureau
als de Lijnbaansgracht. Daar kan
hij zich ook met recherchewerk
gaan bezighouden/'Horn noemt
het een „schijnoplossing".
Hij heeft bij de begrotingsbehan
deling namens zijn fractie ge
vraagd om een diepgravend on
derzoek door een onafhankelijke
commissie naar de achtergronden
van de corruptie-affaire. „Het
kan zo niet doorzeuren. Er moe
ten structurele maatregelen ge
troffen worden." Het raadslid
denkt aan een kleine groep men
sen „van naam en faam bekend",
die de gelegenheid krijgen de or
ganisatie van het politie-appara-
raat door te lichten. Omdat de
corruptie-affaire voor een deel te
rug te voeren is op de problemen
die de politie heeft met de
heroïnehandel in Amsterdam, zal
de commissie ook aanbevelingen
moeten doen voor een geïnte
greerd drugbeleid waarbij niet
alleen de politie betrokken zal
zijn.
Burgemeester Polak heeft in eer
ste instantie welwillend gerea
geerd op de suggestie, al wil hij
de afloop van de strafrechtelijke
onderzoeken afwachten, voordat
er „weer een onderzoek op het
korps wordt losgelaten".
Horn: „De politie moet goed be
grijpen dat wij ons niet met alle
details willen bemoeien. Wij wil
len alleen meewerken aan het ge
zamenlijk uitstippelen van het
beleid. Aan het paniekvoetbal
dat de korpsleiding nu kenmerkt
moet een einde komen."
Imitatie van de wat lossere gebruiken
van zijn Amerikaanse collega's hem
niet steeds binnen de perken heeft
doen houden.
Controle
Josephus Jltta gaf degenen die enige
moeite hebben met die Amerikaanse
methoden de verzekering dat politie
en openbaar ministerie zich de ethi
sche bezwaren daarvan voldoende
bewust zijn. Rechterlijke controle
daarop achtte hij niet nodig en zelfs
niet gewenst.
Controle wordt In die kringen nu een
maal niet'erg op prijs gesteld. Vorige
week nog sprak een Amsterdamse
commissaris van politie zich in een
interview met De Groene Amster
dammer uit tegen „politieke contro
le". De politie, daarin gesteund door
het openbaar ministerie, gaat het
liefst haar eigen weg, zoals ze dat
altijd al gedaan heeft.
„Ik vind", zei hoofdcommissaris San
ders twee Jaar geleden in De Nieuwe
Linie, „dat de politie een openbaar
instituut is dat ten dienste staat van
het algemeen belang. En als er fouten
zijn gemaakt, moeten die in de open
baarheid worden gebracht." Bij de
overplaatsing van commissaris Toor
enaar is van die openbaarheid weinig
gebleken. Via zijn voorlichters liet
Sanders weten dat het publiek zelf
mag uitmaken of er enig verband zou
kunnen bestaan met het corruptie
onderzoek.
Van onze Haagse redactie
DEN HAAG De procureur-gene
raal bij de Hoge Raad, mr Th. B. ten
Kate, vindt dat mr drs Hanna Ober
man in 1976 ten onrechte het docto
raal examen dramaturgie heeft afge
legd aan de Universitiet van Amster
dam. De letterenfaculteit had vol
gens de procureur daarvoor geen
toestemming mogen geven, omdat
mevrouw Oberman het vereiste kan
didaatsexamen letteren niet heeft af
gelegd. De procureur volgt daarmee
een eerdere uitspraak van het ge
rechtshof in Amsterdam, waar de fa
culteit in 1977 in beroep was gegaan
na een verloren kort geding.
Mevrouw Oberman, die eerst een
rechtenstudie had gevolgd, met als
bijvak dramaturgie, begon in 1971
met de studie dramaturgie. Ze had
daarvoor mondelinge toestemming
gekregen. Toen ze in 1976 bij de facul
teit een aanvraag indiende voor het
doctoraal examen werd haar dat ech
ter geweigerd. Het argument was dat
ze geen kandidaatsexamen letteren
had gedaan.
Via een kort geding verkreeg me
vrouw Oberman alsnog toegang tot
het doctoraal examen, waarvoor ze
glansrijk slaagde. Tegen de beslissing
van de rechter ging de faculteit ver
volgens in beroep bij het gerechtshof,
dat de faculteit in het gelijk stelde.
Een belangrijk argument daarbij was
dat mevrouw Oberman niet kon aan
tonen dat ze toestemming had gekre
gen om de studie te volgen. Er stond
namelijk niets op papier.
De kwestie spitste zich uiteindelijk
toe op de vraag of de faculteit aan de
hand van de wet op het wetenschap
pelijk onderwijs vrijstelling kan ge
ven aan iemand die niet het vereiste
kandidaatsexamen letteren heeft ge
daan. De procureur-generaal bij de
Hoge Raad vindt kennelijk van niet.
Uitspraak van de Hoge Raad is 23
maart.
r Johan ten Hove
IPEI Of je wilt of niet, maar in de Taiwanese hoofdstad Taipei ontkom je niet aan een
Ntmiere vergelijking van de beide China's. Hoe gevaarlijk dat ook is, na slechts tien dagen
aantal platgetreden paden in de Volksrepubliek te hebben bewandeld en nog geen week in
nationalistische variant te hebben doorgebracht.
„bende van vier" nu eigenlijk serieus
neemt. Waarmee maar gezegd is dat
nog geen tien dagen Volksrepubliek
me danig in verwarring hebben ge
bracht en dat ik George Orwells 1984
nog maar eens ga lezen.
Maar in de wat hier in Taipei als „de
open en democratische samenleving
van Taiwan" wordt verkocht tref Je
eveneens jonge Chinese vrouwen aan
„die hun leven in dienst stellen van
de republiek China" en devoot hun
trouw aan de geliefde leider Tsjiang
Tsjing-kwo beleiden.
intkomt er niet aan, omdat in
tel elk gesprek met Taiwanezen,'
verder gaat dan het eentonige
ik ben geen Amerikaan, ik kom
lolland", je naar die vergelijking
aagd wordt.
'aiwan, het Urk van China zoals
>p de Nederlandse ambassade in
ng genoemd wordt, vraagt men
een onderdrukte gretigheid naar
Wel en wee van de broeders aan de
kant. Op een manier alsof het
mensen van een andere planeet
Je krijgt de indruk dat men hier
:t dat de mensen op het vaste-
volstrekt ondervoed zijn en in
len gekleed gaan.
aande op uiterlijkheden lijken de
vanezen Inderdaad een heel an-
volk. Terwijl in Peking mannen
vrouwen gekleed gaan in nogal
nloze en grauw gekleurde Mao-
ken. waarbij inderdaad het ver-
1 tussen mannen en vrouwen pas
«er nabije afstand te zien is, lopen
'aipei de meisjes rond als modieu-
talagepoppetjes en zijn de man-
in snel gesneden pakken gesto-
Maar Peking gaat, als vlce-pre-
r Deng Xiaoping (Teng Hsiao-
g> tenminste zijn zin krijgt, veran-
en en wie weet staat de jeugd in
ing op het punt de spijkerbroe-
fase binnen te treden en over te
n op het in het westen zo geliefde
fonn.
delijk is dat men op het vasteland
niet de professionele hartelijk-
heeft ontwikkeld waarmee hier
Ie luxe hotels buitenlanders in de
ten worden gelegd en waarmee
men hier harde business met een exo
tische sluier weet te omgeven. Meis
jes die hier in de bars van de hotels
bevallig rondhangen en subtiel van
hun belangstelling voor buitenlan
ders blijk geven, maar in feite meer
geïnteresseerd zijn in Je geld dan je
blauwe ogen. lijken mij in Peking
voorlopig geheel ondenkbaar. Toen
ik in Peking een van onze begeleid
sters voor een etentje uitnodigde om
nu eens niet over „vriendschappelij
ke relaties, produktiecijfers en de
bende van vier" te praten, liet ze met
een ontwapenende eerlijkheid weten
dat dat eerst aan de hogere bazen
gevraagd diende te worden. Er was
niets op tegen als een van de bazen
ook mee ging en dat zou zelfs een
stuk gezelliger zijn. Hetgeen ik be
twijfelde.
Gelukkig bleek de baas achteraf toch
verhinderd te zijn en kwam zij alleen
opdagen. Tot mijn verbazing had zij
zich Inderdaad wat opgetut. Een mo
dieuze variant op het Maö-pak met
daaronder damesschoenen die ik in
Peking nog niet gezien had. Ik hoop
niet dat dit geschrijf overkomt als het
neerzetten van een Chinese met
„menselijke trekken", ik heb altijd al
moeite gehad met verhalen die het
Chinese volk reduceerden tot wezens
van een andere orde. tot Ideaal gepro
grammeerde robotten, waarin Je een
munt gooit en het partijjargon te
horen krijgt. Hoewel aan de andere
kant de manipulatie tot grote hoog
ten gestegen is en ik me vertwijfeld
afvraag wie. en in hoeverre dan wel,
hier het blijmoedige gezever over de
Waterhoofden
Terug naar de minder gevoelige uiter
lijkheden. Hoofdsteden in Aziatische
landen zijn vaak enorme waterhoof
den, uit hun voegen barstende men
senpakhuizen, waar met name in de
city's de westerse verworvenheden
aan wolkenkrabbers, luxe hotels, wa
renhuizen en lichtreclames, het
hardst hebben toegeslagen. Daar tus
sendoor wringt zich dan dagelijks een
menigte auto's en bussen, die alle
maal even veel haast hebben en dat
nadrukkelijk laten weten door veel
en langdurig te toeteren. Aangezien
ze dat allemaal doen en vrijwel nie
mand zich er iets van aantrekt heeft
het evenveel effect als wanneer ze het
allemaal zouden laten. Taipei voldoet
wel aan deze beschrijving, maar Pe
king is daar nog steeds een uitzonde
ring op, al moet daar binnen afzien
bare tijd verandering in komen. Pe
king is geen stad, maar meer een
immens groot dorp met hier en daar
Er bestaat in Peking grote belangstelling voor nieuwe dameskleding, getuige dit beeld in de
winkel Wangfujing, de grootste kledingzaak van de Chinese hoofdstad. De laatste tijd wordt
er in de Volksrepubliek steeds meer westerse kleding ingevoerd.
wat groot uitgevallen gebouwen. Pe
king wordt doorsneden door een aan
tal brede boulevards, waar de Am
sterdamse ringwegen fietspaden bij
zijn. Verder ligt er ergens midden in
dat dorp een onwaarschijnlijk grote
geasfalteerde vlakte, die het Tien An-
men plein heet, het plein van de he
melse vrede.
In Peking worden de straten beheerst
door de honderdduizenden fietsers,
die over de hele breedte van de weg
uitzwermen, allerminst geïmponeerd
lijken door het autoverkeer en eraan
moeten wennen dat stoplichten meer
zijn dan straatversiering en tekens
van poliUemannen meer dan vriende
lijke toewuivingen De anarchie in
het verkeer doet vreemd weldadig
aan in een land waar verder zoveel
vrijheden aan banden zijn gelegd.
Overigens zijn de autoriteiten van
plan hardere maatregelen te treffen
tegen overtreders van verkeersregels.
In Taipei zie je vrijwel geen fietsers,
maar mijn indruk is dat men daar
toch beduidend veel meer verkeer
door de straten weet te wringen dan
in Peking of Sjanghai. De chaos is er
wat meer gedisciplineerd. In Taipei
zijn er mensen die zich tegen het
toenmende autoverkeer verzetten,
terwijl in Sjanghai maatregelen wor
den overwogen om het aantal fietsers
te beperken en de mensen in de bus te
krijgen
Hoofdsteden geven een vertekend
beeid van een land. zo wordt gezegd,
en het echte China en Taiwan moet je
op het platteland zoeken. Afgezien
van een tocht naar de grote muur. en
een treinreis van Hangtsjouw naar
Sjanghai hebben we van het platte
land in de Volksrepubliek niets
gezien.
Om toch nog lets van het Taiwanese
platteland te zien, ontvluchtten twee
Nederlandse collega's en ik de hoofd
stad Taipei Omdat we alle drie niet
veel voor de toeristische route's voel
den. besloten we een auto met chauf
feur te huren. In prijs verschilde zo'n
tocht vrijwel niets met die van de
..tour-operators". We wilden onder
meer graag een bezoek brengen aan
de oudste bewoners van Taiwan, de
..aboriginals", van wie de geleerden
nog steeds niet weten waar ze eigen
lijk vandaan komen. In ieder geval
zijn ze gedurende de afgelopen
eeuwen door de opdringende Chine
zen van het vasteland steeds verder
de bergen ingedreven, waar ze nog
steeds een eigen cultuur en eigen
tradities handhaven
Nadrukkelijk vroegen we aan de balie
van het hotel om een Engels-spreken
de chauffeur, een niet al te grote auto
en alsjeblieft geen toeristenroutes.
Dat bleek niet helemaal over te ko
men. Er verscheen een bejaard Ame
rikaans slagschip, met een welwillen
de chauffeur die misschien heel veel
talen sprak, maar bar weinig Engels
en in ieder geval het onze niet ver
stond. Hetgeen hij meende te moeten
compenseren door dezelfde vrijwel
onverstaanbare korte zinnen steeds
maar weer te herhalen. Uiteindelijk
belandden we binnen de kortste ke
ren bij een aboriginal-dorp. dat het
midden hield tussen Volendam en
Monschau. compleet met eet-en-
drink-tenten en een schier onafzien
bare rij souvenlerwinkeltjes. Boven
dien regende het dat het goot.
Indianen
Overigens had de chauffeur het
steeds over Indianen. Waarschijnlijk
hebben de drommen Amerikaanse
toeristen, die hij ongetwijfeld zal heb
ben vervoerd, hem verteld dat men
sen met zo'n gekleurd pak aan en
veren in het hoofd bij hen thuis India
nen heten. Glunderend spoorde hij
ons aan een dansje met de Indianen
mee te maken, ook zo'n pak aan te
trekken en samen met zo'n Indiaan
gefotografeerd te worden. Klaar ter
wijl u wacht. Aarldg was ook dat we
als er iets gegeten of gedronken dien
de te worden, we toevallig net bij een
tent stonden van een broer, neef of in
ieder geval vriend van hem. waar het
eten ..very good" was terwijl de ande
re gelegenheden werden afgedaan
met een waarschuwend „no good". Er
is niets nieuws onder de zon
Maar waar komen Taiwanezen die in
Nederland hetzelfde proberen te doen
terecht? In Volendam of Marken,
waar ze eveneens een ander pak aan
krijgen en samen met aboriginals op
de plaat gaan.
