'Winter Cruise' geen
artistieke voltreffer
Totaaltheater op
basis van lucht
Indrukwekkend nieuw
ballet van Christe
Muziekcentrum Vredenburg
is een gezellig labyrint
Reconstructie van een
gerechtelijk onderzoek
Sublieme
uitvoering
'A Child of
our time'
Brokkelige muziek van Henkemans
De Groep in Shaffy
Centrum „leest" De zaak-Biko
Popmuzikant
hoort twee
maanden
eisen
MAANDAG 29 JANUARI 1979
KUNST/RADIO/TELEVISI€
TROUW/KWARTET
door R. N. Degens
SCHEVEN1NGEN Nederlandse componisten kunnen blijkbaar geen opera's schrijven,
maar ze kunnen het blijkbaar even moeilijk laten. Een hele reeks pogingen door Nederlandse
muzlekschrijvers van goede naam en faam heeft daarvoor na de oorlog het bewijs geleverd.
Die reeks is nu vermeerderd met „Winter Cruise" van pianist-componist-psychiater Hans
Henkemans.
Het stuk. geschreven op eigen libret
to naar een verhaal van W. Somerset
Maugham, ging zaterdagavond in het
Scheveningse Circustheater in pre
mière. In aanwezigheid van de com
ponist. die met een gebroken been na
afloop het applaus van het verras
send talrijke publiek In ontvangst
nam.
Hoe graag Je het de nu 65-Jarlge sym
pathieke Henkemans ook gegund zou
hebben, een artistieke voltreffer Ls
zijn opera in geen enkel opzicht te
noemen. Wel misschien een intelli
gente poging de bijna onmogelijke
taak van het schrijven van een mu
ziekdramatisch werk op een volko
men ongeschikt thema te volbrengen.
Er zijn inderdaad meesterwerken op
onmogelijke libretti geschreven. Win
ter Cruise hoort daar niet bij.
Kletskous
Het korte verhaal van Somerset
Maugham beschrijft de metamorfose
van een (de enige) vrouwelijke passa
gier op een vrachtschip dat haar (in
de Jaren dertig) van de Caralbische
Zee naar Engeland brengt ZIJ ls een
schijnbaar onverbeterlijke kletskous,
die vooral de kapitein met haar ein
deloos er. oeverloos gebabbel tot
ingehouden razernij brengt De
scheepsarts weet de oplossing: deze
ongetrouwde dame op gevorderde
leeftijd moet een man hebben. De
Jonge marconist wordt door de kapi
tein met het karwei opgeknapt, en als
het achter de rug is. is Miss Reld
veranderd in een zwijgzame, aantrek
kelijke en bijna verleidelijke vrouw.
Zo goed werkt dat
Bij aankomst neemt de hele beman
ning. de kapitein ook nü voorop, met
tranen in de ogen afscheid van haar.
Om voldoende tekst voor een avond
vullende drie-akter te krijgen, heeft
Henkemans het korte verhaal aan
zienlijk moeten opvullen en sommige
beschrijvende passages tot dialogen
moeten omwerken. De aantrekkelijk
heid van de beknoptheid van het kor
te verhaal verdween daar wel groten
deels mee. Henkemans moest te veel
water bij de thee doen die in het
geklets van Miss Reld ln de eerste
acte een belangrijk onderwerp is.
Daardoor is, ook in het verloop van
de opera, de kracht van het verhaal
verloren gegaan en jammer genoeg
heeft Henkemans daarvoor ln de mu
ziek geen compensatie kunnen geven.
Fragmentarisch
Eerder heeft hij met zijn bijna zelf
standig Illustrerend orkest een af
stand tussen vocaal en Instrumentaal
aandeel geschapen die het fragmen
tarische. nerveus-brokkelige van dat
orkestaandeel nog extra benadrukt
Orappig zijn ongetwijfeld de ironi
sche imitaties die af en toe uit het
orkest opklinken als commentaar op
bepaalde vocale passages.
En het gebruik en de verwerking van
traditionele liedjes als ,,Auld Lang
Syne" en ..He's a Jolly good fellow"
bij het „eind goed, al goed", is zeker
aardig gevonden, maar het is alle
maal bij elkaar toch te weinig om de
ironie en de humor die ermee onder
streept moeten worden, duidelijk re
liëf te geven.
Hier en daar valt een aardig instru
mentaal effect op, zoals het gebruik
van een steeldrum en een mandoline
maar het geheel heeft te weinig
„body" óm datgene te illustreren wat
het „leitmotlef" van deze opera wil
zijn: door liefde word je een ander
mens.
Dat lukt dacht ik ook niet met het
wat meer sensuele koloriet van de
orkestpassages in de derde acte die
zo'n verandering bij Miss Reld na
haar eerste liefdesnacht moeten ver
beelden. Het lag dan ook niet hele
maal aan de vertolkster van deze rol,
de Britse Enid Hartle, dat de vijand
schap van de bemanning (met een
bijna doldriftige kapitein voorop)
vóór haar late ontmaagding, en de
sentimentele bijna kleverige aanhan
kelijkheid van diezelfde mannen
daarné niet geloofwaardig konden
worden. Componist Henkemans
heeft haar (en niet alleen haar) daar
voor te hoorbaar met zijn muziek in
de kou laten staan. Een muziek die
bijvoorbeeld in de vele orkestrale
voor- en tussenspelen onmachtig
blijkt iets te suggereren dat verder
gaat dan de rol- en stampbeweging
van het schip. Zo ls het hele begin van
de tweede acte ln alle opzichten een
muziekdramatisch mislukte poging
tot het geven van een andere (betere)
indruk van Miss Relds karakter. Bo
vendien mist men ln deze acte, die
naar het .moment suprème" toe
speelt, in de muziek de onontbeerlij
ke cllmaxwerklng. Wie dacht daarbij
niet aan de fascinerende „Sea Inter
ludes" uit Britten's „Peter Grimes",
waar Henkemans best wat beter naar
had mogen luisteren. Van deze prach
tige voorbeelden van functionele tus
senspelen ln een hedendaagse opera
door Ineke Sluiter
Gezien: de Groep, in Shaffy, afgelopen vrijdag. Reactie: hoe
sneller vergeten, hoe beter. Dit geldt met name voor het
dansaandeel van de produktie van deze met totaaltheater
bezig zijnde groep, op basis van minimal art. Op basis van
lucht, zou ik, weer voor het dansaandeel, willen zeggen.
John Ostendorf (scheepsdokter), Tom Haenen (chef-machi
nist) en Miss Reid in „Winter Cruise"
valt zonder gezichtsverlies genoeg te
leren-
DOOie plekken
De veel toegepaste „stiltes" in de
muziek en ln de handeling (het be
ruchte „stille spel") functioneren niet
zoals de componist waarschijnlijk be
doelde. namelijk als verheviging van
de spanning van het omliggende ge
beuren. Het zijn nu zonder meer
dooie plekken, waarin de zangers bij
na voelbaar wachten tot ze weer ver
der kunnen gaan. Dat is fataal voor
de totale dramatische werking van
een werk waarin uiterlijk (en ook In
nerlijk) toch al zo weinig gebeurt.
De regie van Elijah Moshinsky hield
zich aan conventioneel gebruik van
de naturalistische enscenering (in- en
exterieur van scheepskajult) met een
paar niet erg storende, onlogische si
tuaties. Het Amsterdams Philharmo-
nisch Orkest gaf een knappe vertol
king van de vaak veeleisende orkest
partij, en de voornaamste rollen wer
den op de vereiste spreek-zingtoon
vertolkt door Enld Hartle (Miss Reld),
Henk Smit (Kapitein), Michael Halli-
well (marconist) en John Ostendorf
(scheepsdokter). Verder als leden van
de bemanning Joep Bröchler, Tom
Haenen, Paul Bindels, Hans van der
Caay, Rob Gramberg, Isaac Mehl-
mann, Dirkjan Puls, Cees van der
Linde en Roderlk Westra. De Winter
Cruise ls nog te zien op 30 januari en
op 5 en 7 februari ln de Amsterdamse
Stadsschouwburg en op 1 februari ln
de Stadsschouwburg ln Utrecht.
In de beoordeling van het werk van
danseres Lucinda Childs, enige tijd
geleden, heb Ik beweerd, dat het inte
ressant zou zijn, de ontwikkelingen ln
deze stroming ln de kunst te volgen.
In dit geval raad ik u dat ten sterkste
af. We zijn ln Nederland bepaald ver
wend met uitstekende voorstellingen
van kunstenaars die zich bezig hou
den met „minimal art" op verschil
lende gebieden: muziek, opera, toneel
en dans. We weten, dat hoe minimaal
het materiaal ook ls dat gebruikt
wordt, dit alleen kan als er met groot
vakmanschap wordt gewerkt. In
Shaffy was het echter onbeholpen
amateurisme. Er werd ook bewezen
dat ongetrainde dansers totaal het
vermogen missen lets over te dragen.
(Zo er al lets over te dragen was!)
Irritant
Een uitzondering wil Ik maken voor
Jean Cobbenhagen, die zeker wel
vakbekwaam is, maar dan als een
boze schooljuffrouw rondmarcheert,
het publiek verwijtend aanstarend.
Daar begon ze al mee ln de film, die
de voorstelling opende, die te lang en
vervelend was, omdat je voortdurend
moest raden wat ze nou eigenlijk aan
het doen was. Eigenlijk bleef het de
hele voorstelling raden, anderhalf uur
wachten tot het beter wordt, de bood
schap duidelijk zou worden. Het ver
lichtende woord (beweging) werd niet
gesproken. Een op niets gebaseerde,
pretentieuze voorstelling, waarin te
gen alle theaterwetten regelmatig ge
zondigd werd.
Het stuntelige opkomen en afgaan
van de dansers werkte uitermate Irri
tant: waarom een zo voortreffelijke
zangeres en actrice als Anne Haenen
en pianist Cees Eskes op het toneel
laten luisteren naar een bandopname
van collega's met de rug naar het
publiek? Naast de kwaliteiten die
Anne Haenen als zangeres bezit, is ze
ook prettig om naar te kijken. En als
die verlichte wereldbol (weer een
raadsel) zo nodig naar beneden en
naar boven moest, waarom dat dan
zo duidelijk met de hand gedaan?
Het zijn slechts een paar voorbeel
den. De dansen vond Ik lelijke, slaap
verwekkende tableaux vlvants. De
„minimal art"-kitsch heeft verbijste
rend toegeslagen.
Heel duidelijk heb ik het aandeel van
de muzikanten buiten deze negatieve
kritiek gelaten. Want hun aandeel
was een verademing. Geloofwaardig,
vakkundig en artistiek van hoog ni
veau. Dit geldt voor Anne Haenen,
Cees Eskes en Vera Beths, die een
verrassend stuk van Philip Glass
speelde. Voor de kostuums tekende
Frans Molenaar. Het blijkt, dat het
ontwerpen van danskostuums voor
behouden ls aan weinigen. Dansers
zijn geen mannequins, het is plezierig
als we ook iets van de beweging kun
nen zien. Als u dit leest, zijn de voor
stellingen voorbij ik vind dat u dat
niet hoeft te spijten.
door Eefje van Schalk
Het programma dat de „8prtngplank", de asptrantengroep van het Nederlands Danstheater,
afgelopen zaterdag ln het Hot-theater (Den Haag) presenteerde, omvatte drie premières.
Nummers, die opvielen door hun on
derlinge contrast en grote verschillen
naar Inhoud en kwaliteit. In de op
bouw van deze voorstelling zat een
climax, want hoe verder de avond
vorderde, hoe Interessanter het werd.
In het eerste ballet „Waves" van de
Amerikaanse choreografe Kathryn
Posin waren de zeven dansers op mu
ziek van Laurie Spiege weinig zeggen
de, krioelende, wuivende en maaien
de onderzee-dieren. Een dans. die QUflrtBt
voornamelijk op effect gebaseerd
leek te zijn: een mooi en moeilijk
doenerij. waarin mij althans onduide
lijk bleef, wét Posin nu werkelijk met
haar dansers voor had
renleed ln dans te laten volbrengen:
In shabby pakken, afgemeten geba
ren en met versteende of slome ge
zichten bewegen drie dansers door
elkaar ln de afgebakende ruimte en
wordt tenslotte een witte kist ten
tonele gebracht Maar wat nu precies
de truc met deze kist behelst, blijft in
het vage. Net als deze hele dans, die
te lang was en maar niet tot een
wezenlijke pointe wilde komen.
Datzelfde was ook enigszins het geval
met het volgende nummer. „De truc
met de kist", dat Hans Tuerllngs op
muziek van Gary Carpenter voor vier
dansers maakte Op zichzelf een gees
tig idee en een komisch effect om vier
dansers. In een klein opengehouden
grijs gat op het toneel een soort he-
Klapstuk van de avond was daarmee
het laatste nummer, het ballet „Quar
tet", dat Nils Christe voor twee dan
sparen op een strijkkwartet van
Shostakovich maakte. Dit Quartet
is geïnspireerd op het gedicht „Quan-
do ver venit meum" (Wanneer de len
te tot ml) is gekomen) van J. C Bloem
en laat op overtuigende wijze zien,
waartoe Jonge aankomende Neder
landse dansers en een beginnende
choreograaf in staat zijn: een indruk
wekkende. vooral muzikale choreo
grafie, vol vaart, tempo-wisseling en
ingenieus uitgedachte bewegingscon
structies.
Alle lof voor Christe zelf en de vier
uitvoerende (Laurlna v. d. Vusse,
Tony Vandecasteele, Yvonne Jor-
dans en Peter Bull), die dit ballet over
angst, gevoelens van vergankelijk
heid en onaanvaardbaarheid, wisten
te volbrengen met een ongelooflijke
spanning en geladenheid. En dat, ter
wijl de bewegingen tot in de kleinste
details leken vastgelegd en beslist
niet van de gemakkelijkste soort wa
ren: veel afwisseling ln grondpatro
nen en een opbouwen van constante
spanning tussen de dansers zelf en de
dansparen onderling.
Aankleding
door André Rutten
AMSTERDAM Steve Blko, een van de Jonge voormannen
van de Zuidafrikaanse bewustmaklngsbeweging onder de
zwarte bevolking, werd 6 september 1977 naar het bureau van
de veiligheidspolitie in Port Elizabeth gebracht. Hij stierf zes
dagen later ten gevolge van hersenletsel.
De eenvoudige, bordeaux-rode aan
kleding van Tom Schenk verleende
dit ballet alleen maar meer Intensi
teit. Voor mij een indrukwekkend
ballet, mede omdat het fascinerend is
om te zien hoe Jonge aspiranten zo'n
moeilijk thema kunnen overdragen
en bewijzen, dat deze choreografie
ook op het repertoire van de grote
groep zou kunnen staan. Des te onbe
grijpelijker en zelfs schandalig ls het,
dat van de acht huidige dansers van
de Springplank, er maar Uefst vijf
door de directie van het Nederlands
Danstheater zijn ontslagen en vanaf
mei geen werk ln de bestaande Neder
landse gezelschappen hebben. Een
blamage voor de Nederlandse dans-
wereld!
Speciaal vandaag
Dansers van de asptrantengroep van het Nederlands Danstheater.
door R. N. Degens
UTRECHT De „happy family" die zich vrijdagavond in de speelse ruimte van het
„Muziekcentrum Vredenburg" met prinses Beatrix en prins Claus voor enkele uren genodigd
geborgen wist voor het barre buitenweer, hoefde zich niets aan te trekken van de demonstratie
die buiten het gebouw plaatsvond.
Hoewel de autoriteiten de zaak pro
beerden te bagatelliseren kwam er
toch een gerechtelijk onderzoek,
waaraan ook de Nederlandse kranten
uitvoerig aandacht hebben besteed
Twee Journalisten. Jon Blair en Nor-
man Fenton, hebben uit de letterlijke
teksten van dat onderzoek, dat der
tien dagen duurde, een „gedramati
seerde documentaire" gemaakt Dat
wil zegcen: er ls niets Verzonnen, de
teksten zijn wel „ingedikt" en toege
spitst. Begin vorig jaar hebben spe
lers van de Royal Shakespeare Com
pany er een ..reading" van gegeven,
en ln Nederland doen dat nu veertien
spelers van de toneelgroep Centrum
onder leiding van Henk Rigters. ZIJ
noemen het „een gedramatiseerde le
zing."
Dat wil zeggen: zij bootsen wel enigs
zins de situatie na. zoals die ls bij de
verhoren voor een rechter van onder
zoek. en degene die verhoord wordt
neemt ook plaats op een stoel de
getuigenbank èn de beklaagdenbank
maar zij lezen hun teksten voor
zonder de verschillende figuren echt
na te spelen.
Dergelijke lezingen heeft Centrum
een kleine twintig jaar geleden ook
wel gegeven, toen om stukken, die
niet rijp geacht werden voor een ge
wone voorstelling, toch ter kennis
van een geïnteresseerd publiek te
brengen.
Objectiviteit
Dit keer werd de vorm van de lezing
gekozen omdat een vorm van objecti
viteit nuttiger leek dan het invoeren
van nagespeelde emoties. Waar ook
het lezen natuurlijk toch ook wel
enigszins toe leidt
De uitspraak luidde indertijd, dat de
functionarissen van de veiligheidspo
litie. die de feitelijke beklaagden wa
ren. geen schuld hadden aan het ge
beurde. of althans dat zulks niet was
bewezen. Maar ook deze nuchtere re
constructie van dat gerechtelijk on
derzoek toont niettemin ondubbel
zinnig aan. dat er op zijn minst spra
ke ls geweest van grove onzorgvuldig
heid en van grove nalatigheid, niet
alleen bij de politiefunctionarissen,
evenzeer bij de districtsartsen, wier
rapporten over de fysieke en psychi
sche toestand van Blko aantoonbaar
in strijd met de werkelijkheid bleken.
Het lijkt overbodig hier verder com
mentaar op te geven. Het is een con
frontatie met een onthutsende werke
lijkheid De toeschouwers verlieten
zaterdagmiddag na één try-out de
eerste gewone „lezing" dan ook
zwijgend de zaal.
Over de wraak van de Duit
se bezetters gaat het in deel
vier van Englandspiel.
Ned. 2/20.27
In de serie tv-spelen op het
thema „Geweten" xendt de
NCRV Een spel van kat en
mals uit, geschreven door
Brian Clark.
Ned. 2/21 JO
Martine Bijl zet weer aller
lei typetjes neer en laat zich
interviewen door een verslag
geefster van de roddelpers.
Ned. 1/21J5
Hier en Nn
Ned. 2/22J0
Als eerste mocht een Duits
tv-team opnamen maken in de
Chinese stad Tsingtao aan de
Gele Zee. voor de eerste we
reldoorlog een Dnitse kolonie.
Duitsl. 1/21.15
Over de rol van de vrouw in
bet werelddiaeonaat gaat bet
in Plein Publiek.
Hilv. 2/00.00
Deelnemers aan de Literm-
ma-Kwis hebben zich moeten
verdiepen in de lyriek van
VondeL
Hilv. 2/21.35
Het waren slechts muzikale „Geu
zen" die ook een speelruimte eisten
voor hun voornamelijk amateuristi
sche, in elk geval wat alternatieve
muziekbeoefening, waarnaar het in
Utrecht troosteloos zoeken ls, nu het
noodgebouw Tivoli werkelijk een
noodgebouw ls geworden daar het
verblijf, vanwege de vallende onder
delen. levensgevaarlijk schijnt te
zijn.
Goed. die jongens daarbuiten, die
men tijdens de pauze vanuit de goed
verwarmde en van spijs en drank
welvoorziene foyers kon gadeslaan,
hadden het moeilijk en koud, maar
één blik op de monumentale gestalte
van burgemeester Vonhoff die de
openingsplechtigheid van het nieuwe
muziekcentrum verrichtte, kon dege
nen die binnen waren het warme,
geruststellende gevoel geven dat er
wel wat voor de ruimtezoekenden zou
worden gedaan. Hij draagt ze in elk
geval een goed en groot hart toe.
Daarna was dus het nieuwste project
van de bouwers van Hoog Catharijne
en van de gemeente Utrecht het
naadloos met station NS en con
sumptiecentrum verbonden Muziek
centrum van architect Herzberger of
ficieel geopend. Met als gebaar naar
het Utrechts 8ymfonie Orkest dat
daar onder Edo de Waart en Otto
Ketting het openingsconcert verzorg
de: de vioolkist van concertmeesteres
Emmy Verhey vol met bloemen aan
haar overhandigd.
Daarvoor had het nog wat onwennige
feestpubliek met enige moeite de weg
gezocht vla het wat chaotisch aan
doende maar wel gezellige labyrint
van gangetjes, trapjes en zitruimte-
tjes, naar de verrassend „open" acht-
zijdige. zaal waarin door een zeer stei
le opbouw iedereen onbelemmerd
kan horen en zien wat er ln de eigen
lijke speelruimte gebeurt
Eerbetoon
Dat was dan, uiteraard eerst het spe
len van het Wilhelmus en daarna vol
gens het programma de „Intrada"
van Willem van Otterloo, een eerbe
toon aan de onlangs tragisch om het
leven gekomen dirigent-componist
die deze avond, en vele avonden daar
na de scepter over het orkest had
zullen zwaaien.
Zoals gezegd deed Edo de Waart het
nu, in de Vierde Symfonie van
Brahms, waarbij hoorbaar werd dat
orkest en dirigent nog onvoldoende
gelegenheid hadden gehad om de
akoestische eigenaardigheden van
deze zaal voldoende te leren kennen.
De instrumentengroepen leken zich
daardoor nog niet naar wens te ver
mengen, met opvallend gepronon
ceerde geluiden van de koperblazers,
en met als geheel en nogal „hard" en
soms onbarmhartig uitvallende re-
sonnans die alles, ook het minder
gewenste, wat ln het orkest gebeurt,
onverhuld de ruimte instuurt.
Minder viel dat op, toen het orkest
het centrale podium had verlaten om
daar plaats te maken voor die solis
ten van het Nationale Ballet (Maria
Aradi, Jeanette Vondersaar en Zoltan
Peter) die een choreografie uitvoer
den bij „The light of the sun" van
Otto Ketting, die zelf dirigeerde. Het
ls een cyclus van zes liederen voor
sopraan en orkest op oude Egypti
sche teksten over erotiek, liefde en
dood. Ketting schreef het ln opdracht
van CRM en USO ter gelegenheid van
deze openingsmanifestatie. De liede
ren werden magnifiek gezongen door
Roberta Alexander, die daarbij op
het hoge pyramide-achtlge bouwsel
had moeten staan waaromheen de
drie dansers met gestileerde eroti
sche bewegingen een volstrekt over
bodige toevoeging leverden aan de
muziek. Roberta bleef veilig naast de
dirigent staan en maakte met het
orkest de suggestieve kracht van
deze muziek duidelijk genoeg. Ket
ting is misschien wat gemakkelijk de
oriëntaliserende weg op gegaan,
maar hij trof wel de goede toon voor
een publiek als dat van deze avond,
dat, gehoord het applaus, na elk on
derdeel van Brahms symfonie weer
dacht dat het al uit was.
Geheimen
Na dit openingsconcert kon men een
aansluitend nachtconcert van het Ne
derlands Blazers Ensemble, met
buikdanseres, bijwonen, een gelegen
heid waarvan gezien de weersomstan
digheden velen gebruik maakten. Het
zeker wel feestelijke gebouw van ar
chitect Herzberger, waarin nu ook
nog een tentoonstelling is over
„Utrecht als muziekcentrum" heeft
zelfs voor Ingewijden nog zijn gehei
men. De man die de tentoonstelling
had Ingericht had meer dan een kwar
tier nodig om (op mijn verzoek) de
ruimte terug te vinden waar-öie ten
toonstelling gehouden werd.
Maar ledereen hoopt natuurlijk dat
Muziekcentrum Vredenburg (dat ide
aal centraal gelegen en uiterst ge
makkelijk bereikbaar is) lang genoeg
mag blijven bestaan om iedere mu
ziekliefhebber er kind aan huis te
laten worden. Tijdens de met dit con
cert begonnen „Openings-tien-daag
se" waarin de meest uiteenlopende
muzikale zaken aan de orde komen,
zal daarmee al een fors begin worden
gemaakt Er kan van alles in dit ge
bouw, alleen een concertorgel ont
breekt nog. Maar ook daaraan wordt
gewerkt
door Jac Kort
AMSTERDAM Beethoven's ouver-|
ture „Egmont" is zó algemeen
kend, dat weinig mensen weten datl
zij een onderdeel is van de toneelmu-t
ziek, die de componist in 1810 bij heti
gelijknamige treurspel van Goethef
componeerde. t
Kenneth Montgomery voerde zater-l
dag met het Omroeporkest op de^,
VARA-matinee vrijwel deze gehele
toneelmuziek uit, waarin, behalve c'
ouverture, enkele entre-act-muzleki
en twee liederen van KISrchen t
pen zijn. Een ander werk, dat even
eens onderdrukking en verzet, i
dan ln onze eigen tijd, tot ondei
heeft, volgde na de pauze. De Engels
componist Michael Tippett, geboren!
in 1905, werd zeer getroffen door het»
gebeuren met de jonge Joodse vluel
teling, die ln 1938 te Parijs een Dultï
diplomaat doodschoot.
Hij schreef daar een oratorium over,|
waarvoor hij zelf de tekst samenstel-]
de. In dit werk heeft hij Bach als.
voorbeeld genomen in dit opzicht,,
dat ook ln dit werk een verteller voor-1
komt en dat ln dit stuk negro spiri-i
tuals eenzelfde rol vervullen als de
koralen ln de p assle-muzieken.
Ik kan niet voorzien hoeveel indruk
trA child of our time" op latere gene
raties zal maken. Wie dit alles bewust
heeft meegemaakt, spreekt het werk,
bijna veertig jaar na zijn ontstaan,
nog sterk aan. Maar toch niet uitslui
tend door het onderwerp, dat Tippett
behandelt. Evenals Elgar en Britten
heeft ook deze componist een schitte
rende vokale schrijfwijze, ongeacht
of het koor of solostemmen betreft.
Met genoemde componisten heeft hij
een voortreffelijke orkestratle-tech-i
niek gemeen, zodat aan belangrijke!
voorwaarden voor een goed werk is(
voldaan. Daarbij komt, dat Tippett]
door deze stof duidelijk is geïnspi-]
reerd, hetgeen waarschijnlijk het al-|
Ier belangrijkst is.
De uitvoering was in alle opzichten]
subliem. Het Groot Omroep zong]
smetteloos, maar ook de vier Engelse]
solisten zongen hun partijen buiten
gewoon mooi: Josephine Bars tow. del
stralende sopraan, Alfreda Hodgson,
de warme altstem, Neil Jenkins, del
kernachtige tenor en Michael Rip-
pen, de sonore bas. Het Omroepor-'
kest begeleidde zeer betrouwbaar en
Kenneth Montgomery leidde het ge
heel zeer enthousiast.
LEEUWARDEN (ANP) De procu
reur-generaal van het gerechtshof iq
Leeuwarden, mr. H. Niemijer, heeft
gisteren twee maanden gevangenis
straf geëist tegen de popmuzikant H.
B. De zanger-componist stond in ho
ger beroep terecht voor twee inbra
ken en het in bezit hebben van hard
drugs.
„Ondanks dat ik nu beroemd ben,
heb ik straf verdiend", erkende de
popmuzikant. Hij zei door zijn vele
successen weer volledig op het goede
pad te zijn. Zijn raadsman, mr. R.
Fokkema, vroeg een voorwaardelijke
straf en bood als tegenprestatie een
benefiet-concert door zijn client aan.
De opbrengst van dat concert zou
voor een goed doel bestemd zijn.
Na de zitting kreeg H. B. van zijn
platenmaatschappij op het bordes
van het paleis van justitie een gouden
plaat aangeboden voor zijn laatste
langspeelplaat. Hiervoor waren hon
derden Jongeren op de been en werd
het verkeer ontregeld. De parket
wacht sloot voor alle zekerheid het
palels van Justitie af.
