Een ex-brandlkastkraker wal niemand hebben'
HELP
JE
NgBa
fante agent
vordt verliefd
Werk op behoorlijk niveau
1'n lieve commissaris
belangengroep Wetsovertreders werkt voor gevangenen
Prolongaties en reprises
Films van CRM
i
VRUDAG 12 JANUARI 1979
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
9
IOUDA „Ik zie heus wel
at ik het in dit leven niet
leer zal gaan maken. Mis-
thien heb ik dat wel nooit
edacht, maar nu helemaal
jet meer. Want wanneer je
en strafblad met een stel ver-
ardelingen hebt, sleep je dat
hele verdere leven als een
porme handicap met je mee.
aar je ook gaat, dat straf-
lad reist voortdurend met je
ee. Dat betekent dat je bij-
zeker nooit meer een baan
rijgt, want de bereidheid om
en ex-brandkastkraker in
ienst te nemen, is bijzonder
•ring, mogen we wel vast-
(llen. Daarom ben ik zo blij
iet het werk voor de Belan-
engroep Wetsovertreders.
lat werk geeft me erg veel
j jldoening en ik help er ande-
(ex)gevangenen mee. We
>ven namelijk voorlichting
in allerlei groepen mensen,
aardoor je helpt het onbe-
ip over (ex)gevangenen te
rminderen. Verder zijn we
1,1 (trokken bij de opvang van
[gevangenen, wanneer ze
eer op vrije voeten komen
i niet weten waar ze heen
- oeten."
ti
iton is een 37-jarige ex-delinquent.
cl( is geboren en getogen in Gouda,
n iar hij bekend (en bij de politie
n rucht) is. Hij heeft bij elkaar zo'n
n. jl jaar in de gevangenis gezeten,
s rdeeld over zes of zeven verschil-
al de perioden. Anton was een inbre-
r, die het vooral gemunt had op
indkasten van grote bedrijven of
trheidsinstellingen. Toch is hij
ianks zijn bekendheid terugge-
3 nen naar Gouda, waar hij nu rus-
l)< woont met zijn dertig-jarige vrien-
i Trudy en hun zestien maanden
ie zoontje.
at geeft het of ik naar een andere
■vi ats verhuis? Goed, de mensen
i tnen me er dan niet, maar bij de
el litie weten ze onmiddellijk wie ik
re i en wat ik op m'n lever heb. Dat
la afblad reist me bij wijze van spre-
a al vooruit. Ik kom ergens anders
i net zo min aan de slag als hier.
u, dan kan ik toch net zo goed hier
jven. Bovendien draai ik nu fijn
e in de regionale groep Rotterdam
i de BWO (Belangengroep Wetso-
- treders). Ik heb zelfs kans dat ik
n of meer in vaste dienst kom als
arlichter bij de groep Delinquentie
Samenleving, een speciaal project
H de BWO, De Coornhertliga, de
lassering en de stichting Humani-
Dat zou helemaal fijn zijn. Dan
ik mezelf en ons gezinnetje weer
xipen, in plaats van steeds maar
ikelijk te zijn van de bijstand,"
hij-
De Belangengroep Wetsovertreders, die sedert 1973 bestaat, is een
xelfhulpgroep, die is voortgekomen uit de Coornhertliga. In de BWO
zitten ex-gevangenen, die op verschillende manieren bezig zijn met de
behartiging van de belangen van (ex)gevangenen. Mensen die uit de
gevangenis komen en nergens terecht kunnen, worden door de BWO
opgevangen en begeleid. Verder zorgt de BWO dat gevangenen worden
ingelicht over hun rechtspositie. Ook zijn er leden van de BWO bezig
met voorlichting over delinquenten en het gevangeniswezen aan
allerlei groepen mensen, die hierom vragen. De BWO is in vijf
regionale afdelingen georganiseerd, gekoppeld aan de vijf gerechtsho
ven in Nederland, die weer verdeeld zijn in plaatselijke groepen. De
BWO-Utrecht houdt elke maandag en donderdag van vier uur 's
middags tot acht uur 's avonds spreekuur in het JAC in Utrecht.
Telefoon 030-317772. In Rotterdam is de BWO te bereiken op 010-
292734.
Antons laatste straf dateert van drie
jaar terug. Hij is vast van plan niet
opnieuw in de gevangenis te belan
den, maar hij is daar heel nuchter in.
„Ik kan niet zeggen: dat overkomt me
nooit meer. Dat kan misschien wel
niemand zeggen, maar ik helemaal
niet. Dat ligt voor een heel belangrijk
deel aan de omstandigheden, waarin
ik de rest van mijn leven zal komen te
verkeren. Het enige dat ik wél met
zekerheid kan zeggen, is dat ik nu
misschien minder snel tot crimineel
gedrag zal komen dan een paar jaar
geleden.
Ik ben nu erg gemotiveerd om vrij te
blijven. Dat komt door de goede rela
tie met mijn vriendin, door de goede
opvang, die ik na mijn laatste straf
gehad heb van een humanistisch
raadsman en door mijn fijne werk
van het ogenblik. Want het is nog
altijd zo, dat de meeste misdadigers
tot hun daden komen doordat ze in
rotte omstandigheden verkeren. Ie
mand met een prima inkomen, een
goeie baan en fijne relaties gaat heel
wat minder snel uit inbreken dan
iemand zonder inkomen, zonder goe
de relaties of een baan.
Vicieuze cirkel
Vandaar ook die ellendige vicieuze
cirkel, waarin ik zelf ook een tijd
vastgezeten heb. Je pleegt een dief
stal, je wordt gepakt, je draait de bak
in, je komt na verloop van tijd vrij, je
hebt goeie voornemens. Je probeert
een baan te krijgen, dat mislukt, je
probeert kamers te krijgen, dat mis
lukt. Dan moet Je wel heel stevig in je
schoenen staan, wil Je niet opnieuw
een kraak zetten. Je moet toch leven?
Je hebt toch geld nodig? Vaak denk
Je dan: nog één goeie kraak en dan
niet meer. Maar. vooropgesteld dat je
niet onmiddellijk gepakt wordt, dat
geld van die kraak raakt ook weer op
en je hebt nog steeds geen baan.
Ik vind dat voor de meeste gevange
nen de straf pas goed begint na hun
vrijlating. Ze komen nergens meer
aan de slag en iedereen wijst ze met
de vinger na. Eigenlijk zou Je moeten
redeneren: ik heb m'n straf gehad
voor wat ik misdaan heb, nu hoor ik
weer dezelfde mogelijkheden te heb
ben als elke andere Nederlander.
Maar dat kun je wel op je buik schrij
ven, zo is het beslist niet," zegt
Anton.
Anton is z'n hele leven eigenlijk al
een lastig, dwars baasje geweest. Hij
komt uit een middenstandsgezin: zijn
vader had een expeditiebedrijf. Al
jong kwam Anton met de politie in
aanraking: allerlei onschuldige din
gen, zoals op een vlot in de gracht
varen, met een stel jongens naast
elkaar fietsen in plaats van achter
elkaar. Allemaal niks bijzonders,
maar op de een of andere manier
wekte hij toen al de ergernis van de
politie.
Fietsen
,Jk zat nooit om een woordje verle
gen. Ik ben altijd iemand geweest die
wat terug zei en niet onderdanig „Ja,
agent, nee, agent" zou zeggen. Toen
ik een jaar of tien was, werden mijn
vriendjes en ik eens door de politie
aangehouden omdat we met te veel
naast elkaar fietsten. Ik reed aan de
binnenkant, dus Je zou zeggen: niet
de schuldige. Maar de politie be
schouwde mij toch als de leider, de
aanstichter. Weer m'n mond niet ge
houden natuurlijk. In ieder geval wer
den die politielui kwaad en ik moest
mee naar het bureau. Op het bureau
kreeg ik een proces-verbaal, omdat ik
brutaal was geweest. Ik moest vijf
gulden betalen. Daar kwam een
scheldpartij van. Ik moest de cel in en
ging steeds harder tekeer. Ik ben toen
door een paar agenten in elkaar ge
slagen.
Dat was mijn eerste contact met de
politie. Niet zo best natuurlijk. Ik heb
echt van jongsaf een haat gehad te
gen politie en autoriteiten. Ik denk
dat mijn dwarsliggerij in die tijd ge
boren is. Ik ben een enorme dwars
kop: als ze zeggen ga naar voren, ga ik
Juist naar achteren, net een varken,
dat ze aan zijn staart trekken.
Dwarsheid
Waarom ik begonnen ben met kleine
diefstalletjes? Niet vanwege het geld,
dat weet ik zeker. Meer vanuit die
dwarsheid en uit een soort bravoure:-
de aandacht willen trekken. De kin
deren kregen vroeger bij ons thuis
eigenlijk geen aandacht; het was al
tijd druk, wij hingen er maar zo'n
beetje bij. Dat kon ik niet verkrop
pen. Ik ben Juist altijd iemand ge
weest die veel aandacht nodig had.
Nou ja, achteraf probeer Je natuurlijk
Je gedrag te verklaren. Je komt dan
met allerlei dingen aandragen, die
vast wel van invloed zijn geweest.
Maar waarom mijn leven nu Juist zó
en dat van mijn broers en zuster heel
rustig en keurig is verlopen, kun je
toch nooit precies nagaan.
Ik weet wel, dat elk mens een aantal
klappen, een hoeveelheid ervaringen
moet hebben om te begrijpen hoe de
wereld en hijzelf in elkaar zitten. Bij
mij zijn er duidelijk flink wat harde
tikken nodig geweest, voordat ik wist
hoe de zaken in elkaar zaten. Ik ge
loof achteraf, dat ik zo'n leven, als ik
geleid heb, nodig heb gehad om te
komen tot het punt waar ik nu ben.
Mijn inzicht moest hardhandig tot
stand worden gebracht.
Als ik kijk naar die humanistische
raadsman, die mij zo goed geholpen
heeft; die man heeft in de oorlog
vreselijke ervaringen gehad in een
concentratiekamp. Die ervaringen
hebben hem gemaakt tot wie en wat
hij nu is. Ik denk. dat Je bij elk mens
dat soort ervaringen kunt aanwijzen,
die hem uiteindelijk gevormd
hebben.
Straf als gevolg
Ik heb mezelf, wanneer ik in de bajes
zat, nooit een zielepoot gevoeld, die
onrechtvaardig behandeld was. Ik be
schouwde mijn straf als een directe
consequentie van wat ik gedaan had.
Daardoor heb ik de meeste keren ook
niet veel moeite met die straffen ge
had. De eerste zes tot tien weken had
ik het er meestal moeilijk mee. daar
na was het gewoon diep ademhalen
en doorleven, totdat Je weer vrij
kwam.
Alleen de laatste keer heb ik een
lelijke inzinking gehad. Ik leefde toen
al een tijdje samen met Trudy, nadat
mijn eerste huwelijk kapot gelopen
was. Die relatie met Trudy was heel
goed. Daarom vond ik het zo beroerd,
dat ik toch weer fout ging. Hoewel ze
mij nooit gedreigd heeft met verla
ting, voelde ik wel dat het met ons op
den duur toch verkeerd zou aflopen,
wanneer ik om de haverklap in de
bak zou zitten.
Die laatste keer in de gevangenis kon
ik bij wijze van spreken geen meter
voor me uit denken. Ik zakte echt in
een diepe put Niet zo diep dat ik
witte olifanten uit de stopcontacten
zag komen, wat andere gevangenen
wel overkomt, maar ik was m'n puf
wel helemaal kwijt Ik kwam toen in
contact met een onderwijzer, die mijn
algemene ontwikkeling wat zou bij
spijkeren en die heeft me, door veel
praten, weer op de been gekregen."
Bekende figuur
Trudy, die bij het Interview aanwezig
is. maar niets zegt, wil op mijn ver
zoek wel vertellen hoe zij het leven
met Anton ervaart.
„Ik was 24, toen ik Anton leerde ken
nen. Ik wist wie hij was en wat hij
deed, want hij was een bekende fi
guur. hier in Gouda. Mijn ouders wa
ren het helemaal niet met onze om
gang eens, nog niet eens zozeer van
wege z'n straffen, maar nog meer om
dat hij al een huwelijk achter de rug
had. We zijn al snel gaan samenwo
nen. Ik heb dus wel een paar gevange
nisstraffen van hem meegemaakt,
niet die lange, want die had hij toen
al achter de rug. Maar toch een keer
negen maanden en een keer vier
maanden. Ik wist waaraan ik begon,
toen ik met hem ging samenwonen.
In eerste instantie voel je Je als meis
je misschien aangetrokken tot zo'n
type man, omdat je vind, dat hij geen
jochie meer is, dat hij al het een en
ander heeft meegemaakt. Ik heb al
die tijd dat we samen zijn, nooit het
gevoel gehad „Wat doet hij me eigen
lijk aan met die Inbraken en die ge
vangenisstraffen". Ik heb altijd gere
deneerd, dat dat zijn eigen verant
woordelijkheid was. Ik stond niet
achter zijn daden, maar ik heb hem
nooit proberen tegen te houden met
dreigementen, dat ik ermee zou kap
pen en hem in de steek zou laten. Ik
heb hem nooit onder druk gezet. De
laatste keer heb ik wel gezegd: een
derde keer alleen achterblijven, wan
neer JIJ de gevangenis in gaat, kan ik
niet meer aan. Ik heb altijd gevonden
en dat meen ik nog steeds, dat Anton
voor zichzelf moet kappen met zijn
misdrijven, alleen voor zichzelf. Niet
vanwege mij of vanwege het kind.
maar omdat hij zelf anders wil gaan
leven. Natuurlijk kunnen het kind en
ik daarbij een overweging voor hem
zijn, maar hij moet ons er zelf bij
betrekken, dat moet niet gebeuren
door allerlei dreigementen van mij."
Anton zelf meent dat Juist het feit dat
Trudy hem nooit onder druk gezet
heeft, voor hem erg belangrijk is ge
weest. „Ik ben bang dat ik weer zo
dwars juist het tegenovergestelde ge
daan zou hebben, wanneer zij aan mij
was gaan trekken. Gelukkig is dat
niet gebeurd. Ik heb zelf ingezien dat
ik zo'n goeie relatie moest proberen
te bewaren."
Uitkering
Op het ogenblik wonen Anton, Trudy
en hun zoontje in de binnenstad van
Gouda, boven het bedrijfje van Tru
dy's vader. Het is er erg gehorig. Wan
neer zijn kleinzoon huilt, roept groot
vader door twee verdiepingen heen
naar hem. Trudy en Anton hebben
beiden een uitkering van de bijstand.
Zuinigheid is dus troef. Een baan zit
er voor Anton, zo te zien, niet in. Hij
heeft eens een keer bij een vriend
gewerkt, maar toen de politie daar
achter kwam, bezochten ze die vriend
en zelden: „Weet je wel wie je in
dienst hebt? Zet je brandkast maar
met een paar kellbouten vast aan de
grond, anders gaatrie ermee van
door".
De vriend was op de hoogte met An
tons doen en laten, maar door dat
wroeten van de politie kon Anton er
toch niet langer blijven. HIJ heeft
toen nog geprobeerd een aanklacht in
Een serie van vijf verhalen
over mensen, die samen be
zig zijn hun problemen te
overwinnen.
door Clsca Dresselhuys en
Kees de Leeuw
te dienen tegen deze politiemannen,
die achter zijn rug om dingen over
hem vertelden. Dat is niet gelukt,
want de officier van Justitit. die een
eventuele vervolging tegen de politie
moest instellen, zei alleen maar „De
maatschappij moet tegen mensen als
jij beschermd worden" en hij sepo
neerde de aanklacht.
Op de achtergrond
Geen werk dus, behalve de bezighe
den voor de BWO, die straks mis
schien omgezet kunnen worden in
een vaste aanstelling met een salaris.
Veel geeft Anton niet meer om geld.
„Het materiële is bij mij de laatste
drie, vier Jaar helemaal op de achter
grond geraakt. Het is mij genoeg
wanneer we te eten hebben, redelijk
wonen en kleren aan het lijf hebben.
Veel meer zal ik toch wel nooit berei
ken. Ik heb tijden gehad dat ik per
Jaar 50 of 100.000 gulden belastingvrij
te besteden had. En daar heb ik niet
veel plezier van gehad. Niet vanwege
de achtergrond van het geld: ik stal
alleen maar bij instellingen of men
sen die het goed hadden. Als ik bij
iemand inbrak, had ik eerst gekeken
of hij in een dure auto reed. Wanneer
mensen in auto's van meer dan 25.000
gulden rijden, zijn het immers geen
arme sloebers. Maar goed, ik had dus
geld genoeg en geen schuldgevoel,
maar toch geen plezier. Dat komt
omdat je echt belangrijke dingen, zo
als die relatie van Trudy en mij, niet
kunt kopen".
De drie voorgaande artikelen van
deze serie stonden in de krant van 3,
5 en 9 januari.
or W. Wielek-Berq
ilippe de Broca filmt al twintig jaar overvloedig, maar hij zal waarschijnlijk bekend blijven
ir zijn eerste films „Les Jeux de l'Amour", „Le Farceur" en „l'Amant de cinq Jours",
araan hoofdrolspeler Jean-Pierre Cassel de kracht van zijn niet geringe acteurspersoonlijk-
d bijdroeg. Het waren Uefdescomedies vol charme, tederheid, luchthartigheid en ironie, de
enaamde „Franse toets" manifesteerde zich erin op zijn best.
h ging de Broca over naar het
ische avonturen-genre en koos
Paul Belmondo als zijn „leading
..L'Homme de Rio" en „Les
illations d'un Chinois en Chine"
len enorme kassuccessen en
ADVERTENTIE
l-uSaMAVaCMAfc,
FILMFESTIVAL
ROTTERDAM
smaakten ook fijnere proevers best
lekker, maar in latere films leek zijn
inspiratie te gaan kwijnen, waarbij
moet worden opgemerkt dat Belmon
do. klaarblijkelijk de inspanning zat,
er ook dikwerf met de centen-pet
naar gooide.
In „Tendre Poulet" zijn noch Cassel.
noch Belmondo aanwezig, maar wel
Philippe Noiret en Annie Girardot,
geen geringe namen in de wereld van
de film. Zij spelen een liefdespaar op
leeftijd, dat elkaar uit het oog heeft
verloren, doch na een botsing op
straat ontvlamt in liefde op het twee
de gezicht.
Edoch, de staketsels en
horden zijn vele. Zij is een Inspecteur
van politie, hij een anti-autoritaire
vrijgezel die zijn boterham verdient
als professor in het Grieks, maar in
zijn vrije tijd. zelfs in de stromende
regen, zwelgt hij in de muziek. Boven
dien wordt zij opgezadeld met een
gecompliceerd ondeizoek naar een
aantal vreemde moorden, waarvan
allengs drie kamerleden het slachtof
fer worden. En of dat nog niet genoeg
is, verschillen hun karakters als die
van een kat en een olifant. Kortom...
Annie Girardot, eigenlijk niet smake
lijk genoeg meer voor de rol die ze
moet spelen want de tand des tijds
heeft haar niet gespaard, rent en rost
in de uitoefening van haar functie in
een politie-auto door Parijs, Philippe
Noiret stapt bij elk befaamd restau
rant van zijn gammele fiets om eens
lekker te schransen, wat moet dat
worden? Ga het zelf maar zien, want
het is al met al best een aardige film,
vol kribbige liefde en ironische thril
lerspanning. Alle mensen die erin
voorkomen worden door de regisseur
benaderd met tederheid en toleran
tie. dat is weer eens wat anders in
deze tijd van kommer en kwel.
Amsterdam- Tuschinski 2.
Scène uit „Tendre Poulet'
De Klom pen boom Prachtige pastorale
over Italiaans landleven aan het eind
van de vorige eeuw van Ermanno OlmL
De gehele week in Het Venster. Rot
terdam.
Interiors De nieuwste film van Woody
Allen en de eerste zonder hemzelf in de
hoofdrol en zonder grappen en grollen,
maar hij levert een overtuigend bewijs
van zijn genialiteit De gehele week In
Alhambra 1. Amsterdam.
Herfst Sonate De nieuwste film van
Ingmar Bergman waarin hij zich toont
op het toppunt van zijn kunnen met
In grid Bergman en Liv Ullmann in de
hoofdrollen. De gehele week ln Uitkijk,
Amsterdam: Uitkijk. Den Haag; Mo
vies, Groningen; Movies, Utrecht; Lu-
mière 3, Enschede; Select, Delft; Bijou,
Hilversum; 8tudio. Leeuwarden.
De Mens uit Marmer Magistrale film
van de Pool AndrzeJ Wajda over de
speurtocht naar een arbeider die In
marmer is vereeuwigd en ln vergetel
heid verzonk. De gehele week ln Film
huis Shaffy, Amsterdam. 17 Jan Jeugd
en Muziek. Middelburg en Filmmu
seum Amsterdam.
Padre Padrone Indrukwekkende film
van de Italiaanse gebroeders Tavtanl
over een Sardljnse herdersjongen, die
zijn Isolement verbreekt door de taal.
12 jan. Ashram College. Alphen aan de
Rijn; 17 jan. Filmliga. Hoogeveen.
Accattone Een van de eerste en beste
films van de Italiaan Pier Paolo Pasoli-
ni, over het Romeinse sub-proletarlaat.
12 en 13 jan. Filmhuis Arnhem en Film
huis Rotterdam.
Dillinger is dood De beste film van de
sombere Italiaan Marco Ferreri. over
een man die uit verveling een moord
begaat. 15 Jan. Gesprekscentrum,
Leiden.
De gebroeders Leeuwenhart Prachtige
Zweedse film voor wat oudere kinderen
naar het beroemde boek van Astrld
Llndgren. De gehele week ln City 4,
Amsterdam.
Ludwlg Film vol sombere grandeur
van Luchino Visconti, over de krank
zinnige koning van Beieren. De gehele
week in Clnesol, Breda.
Jeanne Dielman Fascinerende film
over eenzaamheid en agressie van de
Jonge Belgische clneaste Chantal Aker
man 15 en 16 jan. 8. A MarkendaaL
Breda.
Het wordt tijd dat. CRM een ruimer etablissement gaat zoeken voor de vertoning van de door
haar gesubsidieerde films, want in het Leidseplein Theater is het echt geen doen meer.
Scène uit „Absurd"
Schmidt wil niet in misdaadfilm spelen
BONN (ANP) Bondskanselier Helmut 8chmidt wil niet de rol van West
duits minister van Financiën spelen ln een misdaadfilm die de filmmaat
schappij „Bavaria" wil maken. Schmidt was minister van Financiën toen
Willy Brandt bondskanselier was. Het blad „Express" dat melding maakt van
de weigering, zegt dat de filmmaatschappij „Bavaria" en het filmdistributie
kantoor Berthelsmann de bondskanselier hebben gevraagd de rol te spelen
van een minister die besluit nieuwe biljetten van vijf mark in omloop te
brengen. Volgens het scenario wil de minister met deze maatregel, die
destijds inderdaad is genomen door Schmidt, een bende Jongeren die zich
meester had gemaakt van vier geldtransportauto's vol vijfmark-blljetten
de voet dwars zetten. De bondskanselier mocht, aldus het blad. zelf de hoogte
bepalen van zijn honorarium, dat hij kon bestemmen voor een humanitair
doel. Schmidt, die een fel tegenstander is van geweld op de televisie, wilde
zijn medewerking aan de film niet verlenen. Het scenario is daarop gewijzigd.
De foyer is altijd zo mudjevol piet
mannen vrouwen en kleine kinderen,
al dan niet ln pronte relswiegjes, dat
je bij de tocht naar de zaal de adem
uit het lijf wordt gewrongen. Kribbig
heid is het gevolg, gedachten als „ik
ben hier tenslotte voor m'n werk"
borrelen omhoog. Toegegeven, gela
tenheid behoort tot de uitrusting van
de (fllm)journallst, maar de aardig
heid gaat er zodoende wel al.
Gelukkig was het gebodene ditmaal
van zeer behoorlijk niveau. Dat geldt
zeker voor de film van Emanuel
Boeck „Dat moet toch kunnendie
(hoera!) is gebaseerd op een uitste
kend scenario van Emanuel Boeck en
Hugo Helnen en waarin Inger van
Heyst, Derek de Lint, Rena Veis en
John Peters lekker spelen. Modieuze
cliché's omtrent het huwelijk worden
op de hak genomen. „Het moet toch
kunnen!" verzucht klagelijk een der
medeplichtigen als hij het heeft over
vrijblijvende echtbreukjes, maar Ja...
Wetten staan niet in de weg. andere
bezwaren evenwel volop en die ver
wekken toorn, geknars van tanden,
slapeloze nachten, gesnauw tegen de
kinderen en de futiele wens om „alles
uit te praten". Jaloezie... die valt niet
makkelijk te verdrijven, zelfs niet
met boter op het hoofd, en als hij
verdreven wordt vlucht de liefde dik
wijls mee het raam uit.
„Absurd" van Zaev Nlm berg is een
respectabel werkstuk waarop eigen
lijk niets valt aan te merken, maar dit
soort films raakt nu eenmaal mijn
kouwe kleren niet. André van den
Heuvel speelt er een man in, die
steeds maar droomt van dubbelgan
gers ln zijn bed en in kale, koude
gangen van monstergebouwen en of
hij ze al de kop Inslaat, het geeft geen
zier. Tenslotte weet je niet meer of hij
droomt of waakt, hij ls waarschijnlijk
gekloond, zijn andere ikken rukken
ln scharen op. Het zal wel iets te
maken hebben met depersonalisatie
en zelfvervreemding ln de moderne
maatschappij, maar daartegen
spreekt, dat er in de Jaren twintig ook
al zo werd gefilmd. Niets nieuws dus
onder de zon en zeker niets beters.
Wie houdt van een vette klodder van
een klucht kan terecht bij „Een dikke
Liefde" van Kees van Oostum naar
een verhaal van KJell Sundberg en
met een scenario van Kees van OosL
rum en David McOillivray. Een dok
ter heeft omtrent de eeuwwisseling
een zelf-hulp-instrument ontworpen,
waarmee hij corpulente dames van
hun omvang wil afhelpen, want eet-
zucht staat volgens hem gelijk aan
sexuele frustratie. Hij wordt voor veel
geld gepacht om de waarlijk monstu-
euze dochter van een rijke dame te
verslanken, doch raakt in de ban van
haar vormen en verrukkelijke gerech
ten Ook die film is goed gemaakt en
er wordt goed in gespeeld onder ande
re door Andrea Domburg. Maar hij is
mij te grof
TALOGUS VERKRIJGBAAR BIJ
ILE V.V.V.THEATERBESPREEK-
BURO S EN FILMHUIZEN.
PASSEPARTOUTS VANAF
HEDEN VERKRIJGBAAR
INFORMATIE VIA
TEL. 010-364998
