'Het is geen huilclub,
we lachen heel wat af'
üÊia
Davitamon 10
Winterweerstand
voor het hele gezin
het gaat om een mensenleven sP°oktrein
TfOUW Commentaar
'ionnen
Reumapatiënten komen voor zichzelf en anderen op
Commentaar van anderen
Kinderen om
LPG-tank nog
niet naar school
Bejaarde vrouw
in woning gestikt
verraad
kampioenen
harteloos
gewiek(s)t
BINNENLAND
TROirw/KWARTET
en oorlog tussen twee grote mo-
ndheden, uitgevochten door pi-
inen. Zo werd het conflict tussen
ietnam en Cambodja al be
bouwd toen de strijd nog beperkt
eef tot zij het vaak zeer bloe-
ge incidenten langs de grens,
oskou hanteerde Vietnam als
on, Peking wedde op Cambodja.
t laatste weken had de pion zich
ik een pion aangeschaft: volgens
dio-Hanoi hebben niet Vietna-
ese troepen het buurland „be-
ijd", maar rebellen van het Cam-
idjaanse Heilsfront. Breekt nu,
afloop van de strijd tussen de
onnen, de confrontatie tussen de
oten achter de schermen aan?
oorlopig lijkt de kans klein. De
jwjet-Unie heeft geen enkele re
en op dit moment met nadrukke-
k machtsvertoon of wat ook een
hinese actie uit te lokken. Als
imair doel van de Russen mag
jrden verondersteld dat zij hun
vloed in Zuidoost-Azië wilden
rgroten. Dat is gelukt. Een
eede doel is ongetwijfeld de
ior Peking zo gevreesde „omsin-
ling". daarvoor is de aanwezig-
id van een bevriend regime in
inom Penh een bijdrage, ook in
e zin dus een belangrijk succes
ior het Kremlin.
aar als de Sowjet-Unie nu zou
reven naar een krachtige afstraf-
ig van China, zou zij daarvoor
n conflict met de Verenigde Sta
ll moeten riskeren. Een risico dat
igetwijfeld te groot is, en dat ook
idere Russische belangen ont-
anning in Europa, een nieuw
rdrag over beperking van de
rnbewapening schaadt. China
eft de afgelopen dagen met fer-
e uitspraken de indruk gewekt
kt het zonodig het bedreigde regi
me van Pol Pot te hulp zou komen.
Langs de Vietnamese grens zou
den Chinese troepen klaar staan.
Maar op het beslissende moment
zweeg Peking en waren er slechts
woorden van troost voor prins No
rodom Sihanoek, die voor de twee
de maal in zijn leven als een soort
balling in de Chinese hoofdstad
bivakkeert.
Tegen Chinese militaire acties plei
ten de kracht van de Vietnamezen
en hun machtige bondgenoot, het
dictatoriale karakter van het ver
dreven regime in Phnom Penh en
de behoefte aan stabiliteit in eigen
land.
Als China Pol Pot alsnog met mili
tair geweld weer in het zadel zou
willen helpen, is een directe con
frontatie met de Russen bepaald
niet denkbeeldig. Het leger van de
Volksrepubliek is daar absoluut
niet sterk genoeg voor.
Al te grote steun aan de guerrilla
die Pol Pot nu wil ontketenen
tegen de nieuwe machthebbers in
Cambodja biedt niet alleen het
zelfde gevaar, maar zou ook een
fiasco kunnen worden als blijkt dat
de afgezette leiders door hun wre
de optreden alle sympathie bij het
Cambodjaanse volk hebben ver
speeld.
En tot slot is China nog maar net
op weg zich in het Westen een
imago op te bouwen van een rede
lijke, betrouwbare partner. Onder
meer om zich de dreiging van Rus
sische zijde van het lijf te houden
heeft Peking westerse hulp en wes
terse investeringen hard nodig. Als
„oorlogsavonturier" zal het die
niet krijgen.
twassen
oprukken van de pulp-bladen en
invloed daarvan op de dagblad-
vormt de aanleiding voor een
orgd het hoofd schudden door de
nmentator van het Friesch
(blad
at de commercie vooral in de
•kbladpers verder oprukt, blijkt
de enorme oplages van een hele
ie bladen, die vooral ten doel heb-
de lezer te laten genotteren van
dan niet verzonnen privé-schan-
iltjes rond artiesten, politici en tv-
imeranten. De betrokkenen staan
r machteloos tegenover. Het be
er steeds meer op te lijken, dat
lierbij te maken krijgen met een
ende uitwas van onze grondwet-
te vastgelegde vrijheid van me
isuiting. Hoe zoiets uit de hand
lopen, blijkt uit de gang van
>.n in Engeland met betrekking
de vroegere liberale leider Jere-
Thorpe. Deze in-trieste affai-
is maandenlang voorpagina-
ws voor de Britse bladen ge-
st. Daarbij werd niet geschroomd
allerlei persoonlijke détails op
uitvoerige, weerzinwekkende
e te belichten. Maar dat is
lang niet alles. De zaak-Thorpe
namelijk een dusdanig commer-
'l spektakelstuk geworden, dat
men zich met recht en reden kan
afvragen of de rechtsstaat daarvan
geen grote schade ondervindt. Zo is
jijvoorbeeld bekend geworden, dat
de publiciteitsmedia voor meer dan
een miljoen gulden aan contracten
hebben afgesloten met bepaalde ge
tuigen als ze hun „verhaal" mogen
publiceren. En dat bedrag zal ver
dubbeld worden als Thorpe veroor
deeld wordt. Ook is uitgelekt, dat één
van de getuigen alleen aan een poli
tieverhoor wilde meewerken als daar
twee journalisten bij aanwezig zou
den zijn. Deze wens werd ingewilligd.
Het zal duidelijk zijndat dergelijke
uitwassen een gevaar vormen voor
een rechtsstaat met een onafhanke
lijke rechtspraak. Als de pers zich
ergens in vastbijt, kan dat heilzaam
zijn voor het functioneren van een
democratie. Het Water gate-schan-
daal is daarvan een sprekend bewijs.
Maar dat het ook anders kan uitpak
ken, wordt geïllustreerd door de
zaak-Thorpe. Daarbij gaan pers,
sensatie en commercie hand in hand.
Tot schade van het aanzien van de
rechtspraak en de democratie. Het
wordt een steeds klemmender vraag
hoe men hier paal en perk aan kan
stellen, zonder dat de grondwettelijk
gewaarborgde vrijheid van menings
uiting geweld wordt aangedaan.
„Ik was eerst bang dat het
een huilclub zou zijn en daar
moet ik niets van hebben,
maar dat is gelukkig niet zo.
Er wordt zelfs erg weinig ge
klaagd, omdat iedereen hier
toch wel weet wat reumatiek
is."
„Het lijkt misschien wel kin
derachtig, maar toen ik méér
mensen zag die met twee han
den hun kopje vasthielden,
voelde ik me opeens op m'n
gemak."
Het zijn uitspraken van twee reuma
patiënten, die ervaren hebben wat
het is om samen met lotgenoten in
een werkgroep te zitten, daarin ei
kaars problemen te bespreken, elkaai
proberen te helpen en te stimuleren
actief te blijven. Iemand die daai
meer over kan vertellen, omdat ze
van het begin af nauw erbij betrok
ken is (geweest), is mevrouw M. Ch.
Wijgerinck-Schelbergen (59) uit Mal
den bij Nijmegen.
Ruim drie jaar geleden ontstond in
deze plaats min of meer spontaan de
eerste werkgroep van reumapatiën
ten. Inmiddels zijn er een stuk of
acht, die zich hebben gebundeld in
het Landelijk Overleg Werkgroepen
Reumapatiënten (LOWR), waarvan
mevrouw Wijgerinck voorzitter is.
Over dat begin vertelt ze: „Het was
aanvankelijk helemaal niet de opzet
een groep op te richten. Een aantal
patiënten had het idee geopperd eens
bij elkaar te komen om te kijken of
men elkaar kon helpen bij het leren
leven met reumathiek. Dat klikte zo
goed, dat er vaker bijeenkomsten
werden gehouden met meer reuma
patiënten. We hadden echter pas in
het tweede jaar het gevoel dat we een
groep waren."
Op het ogenblik wordt hard gewerkt aan de oprichting van de
Nederlandse Bond van Reumapatiënten-verenigingen. In deze bond
zal een twintigtal groepen en verenigingen, die zich bezighouden met
de belangenbehartiging van reumapatiënten, samengebracht worden.
Een deel van de groepen zijn zogenaamde zelfhulpgroepen. De eerste
zelfhulpgroep van reumapatiënten begon zijn werk in 1974. Sindsdien
zijn er heel wat van dergelijke groepen bij gekomen. Mensen, die
hierover meer willen weten kunnen terecht bij de heer A. Engelman,
Denekampsestraat 39, Oldenzaal, telefoon 15410-10612 of de heer F.
Janssen, A. van Diepenbeekstraat 17, Vlijmen, telefoon 04108-2503.
Lees eerst de gebruiksvoorschriften.
Samenwerking
Om vervelende misverstanden te
voorkomen wijst mevrouw Wijge
rinck erop, dat niet alleen de werk
groepen op dit gebied actief zijn. „In
Rotterdam werd in 1973 de Neder
landse stichting voor reumapatiën
ten opgericht en in 1976 ontstonden
met name in Overijssel en Limburg
verenigingen van reumapatiënten.
Allemaal met het doel als patiënt zelf
iets te doen aan de situatie van zich
zelf en anderen. Het zat kennelijk in
de lucht of anders gezegd: de tijd was
er rijp voor.
Opvallend was, dat de werkgroepen
en de verenigingen het van het begin
af hadden over „van patiënten" en de
stichting sprak van „voor patiënten".
Maar de laatste jaren zijn de contac
ten onderling zo toegenomen, dat we
hopen binnen afzienbare tijd tot een
goede vorm van samenwerking te
komen."
Het jezelf en daardoor elkaar
helpen heeft altijd bij de werkgroe
pen vooropgestaan. „Uit al deze initi
atieven naast elkaar komt duidelijk
naar voren, dat de roep om meer
mondigheid aansloeg. De mensen
gingen zich echt interesseren voor
hun eigen situatie en werden zich
bewuster van de mogelijkheden daar
in verandering te brengen. Het is ook
belangrijk, dat mensen in dit geval
reumapatiënten zelf in het geweer
komen", aldus mevrouw Wijgerinck.
„Begrijp me goed, wij willen niet op
de stoel van de deskundigen (de arts
of de reumatoloog) gaan zitten, maar
we beschikken wel over onze eigen
ervaringen en proberen daarmee el
kaar te helpen. In de werkgroep zit je
niet als hulpvrager tegenover hulp
verlener, maar als reumapatiënt
naast reumapatiënt. Je bent herken
baar voor elkaar en staat voor de
ander open. En dat heeft niets met
opleiding, ontwikkeling of leeftijd te
maken, dacht ik."
Solidariteit
Ze vertelt dat de werkgroep uit Nij
megen en omgeving eigenlijk vrij
langzaam op gang is gekomen. Dat
gebeurde uit voorzichtigheid, omdat
men geen loze kreten wilde slaken of
verwachtingen wekken, die niet kon
den worden waargemaakt. Uiteinde
lijk kwam men met acht mensen bij
elkaar en die vormden de basis van
een groep, die nu al weer zo'n zestig
leden telt.
De werkgroep heeft naar binnen toe
als doel: het bevorderen van contact,
het uitwisselen van ervaringen en het
verlenen van steun aan elkaar. Naar
buiten toe probeert men te werken
aan een verbetering van de situatie
van de reumapatiënt, terwijl ook
voorlichting wordt gegeven aan hulp
verleners als artsen, wijkzusters en
fysiotherapeuten.
Mevrouw Wijgerinck: „Het is bij ons
echt geen getto, maar er is wel een
gevoel van solidariteit, van samen
sterk zijn. Als je reuma hebt heeft dat
niet alleen gevolgen voor jezelf, maar
bijvoorbeeld ook voor het gezin. Zo
iets moet je beslist niet onderschat
ten, omdat Je de gezinsleden (man/
vrouw/kinderen)- niet meer met reu
ma wilt confronteren dan hoogst
noodzakelijk is.
Daarom is het goed als je mede-lotge
noten kent, die je kunt opbellen voor
steun of waar je op bezoek kunt gaan
voor een opbeurend gesprek. Ik kreeg
zelf reuma toen ik 36 was en weet nog
dat vooral de eerste tijd erg moeilijk
was. Je hebt verschillende vormen,
maar de ziekte zelf is nog met raad
sels omgeven en de specialisten die
onderzoek doen zijn het er niet over
eens waardoor reuma nu eigenlijk
ontstaat."
Mevrouw Wlggerinck zegt dat sommi
ge gevolgen van reuma heel ernstig
kunnen zijn: mensen kunnen bedle
gerig worden of niet meer hun beroep
uitoefenen, doordat ze gedeeltelijk
invalide zijn geworden. „Ik had mij
tevoren nooit zo in deze ziekte ver
diept, maar ik ben geïnspireerd door
de mensen die ik heb ontmoet. Toen
mij destijds werd gevraagd ook mee
te doen met de werkgroep, dacht ik:
nou, al die verenigingen voor dit en
dat, je zou er haast iets van krijgen.
Nu begrijp ik het echter veel beter,
want er gaat een enorme stimulans
van uit. Het heeft niets met zielig of
medelijden te maken en alles met een
gevoel van je kunt het best samen."
Eigen plaats
De werkgroepen, maar ook de vereni
gingen willen het stereotiepe beeld
van de reumapatiënt, die „een ziele-
poot is en niks kan" doorbreken.
„Dat beeld klopt niet met de werke
lijkheid en ik geloof dat het klimaat
beter aan het worden is, in die zin dat
mensen met een handicap meer naar
buiten treden. Ze laten zich niet meer
in een hoek drukken, maar willen een
eigen plaats in deze maatschappij.
En daar hebben ze ook recht op. Door
bezig te zijn in de werkgroep worden
ze weerbaarder en krijgen hun gevoel
van eigenwaarde terug. Een ander
kampt immers vaak met dezelfde
problemen en dat bevordert de her
kenbaarheid."
Overigens is het niet zo, dat er in de
werkgroepen van reumapatiënten al
leen maar zou worden gepraat. Er
wordt ook gelachen, aan gezelligheid
gedaan in de vorm van een dagje uit,
er zijn creatieve middagen en de
Haagse werkgroep heeft een eigen
muziekclub. Daarnaast worden des
kundigen uitgenodigd om voorlich
ting te geven.
Mevrouw Wijgerinck: „Reumapatiën
ten beschikken zelf over heel veel
ervaringen, omdat ze weten wat het is
om deze ziekte te hebben. Ze lijden
aan reumatiek, maar velen kunnen
goed met deze handicap leven en zijn
zelfs in staat die te overwinnen. Op
onze manier willen we een bijdrage
leveren aan het verbeteren van el-
kaars situatie. Vandaar ook gesprek
ken over reuma in het gezin, hoe kan
ik me als alleenstaande reumapatiënt
handhaven en het leven met medicij
nen. Binnen de groep wordt over al
deze onderwerpen gepraat en de re
sultaten daarvan worden gebundeld
weer uitgedragen aan artsen, wijk
zusters en fysiotherapeuten."
Ze vertelt dat dit alles kan leiden tot
een beter begrip van de reumapatiën
ten. „Eén van de kenmerken van een
zelfhulpgroep en misschien wel het
belangrijkste is dat de mensen zelf
weer geloven in hun eigen mogelijk
heden. Dat ze niet meer het gevoel
hebben dat ze zijn afgeschreven,
maar dat ze beseffen dat ze zelf ook
veel kunnen doen en dat je door een
"Wett~ iset-duac,/c/
Een serie van vijf verhalen
over mensen, die samen be
zig zijn hun problemen te
overwinnen.
door Cisca Dresselhuys en
Kees de Leeuw
ander te helpen zelf het beste wordt
geholpen."
Of zoals een reumapatiënte het eens
zei: „Eerst ging ik naar de werkgroep
omdat ik dacht dat ik misschien iets
goeds zou kunnen doen voor andere
patiënten. Maar toen ik een paar keer
was geweest vond ik dat toch wel
hoogmoedig van mezelf. Ik dacht:
waarom ik voor anderen, waarom
niet samen met de anderen? De men
sen die ik heb ontmoet, hebben me
stil gemaakt."
Twee voorgaande artikelen in deze
serie stonden in de krant van don
derdag 4 en zaterdag 6 januari.
HUISSEN (ANP) De 130 kinderen
van de openbare kleuter- en lagere
school in Huissen bij Arnhem zijn
gisteren, de eerste schooldag na de
kerstvakantie, door hun ouders thuis
gehouden in verbtmd met de aanwe
zigheid van een LPG-tank op vijftien
meter afstand van het schoolgebouw.
De kinderen blijven thuis, zolang
geen voor de ouders bevredigende
oplossing is gevonden, aldus het
oudercomité.
Het Huissense gemeentebestuur on
derhandelt sinds enkele weken met
de eigenaar van het tankstation over
verwijdering van de tank. Vanmid
dag zullen beide partijen opnieuw
praten over de afkoopsom, die de
gemeente aan de pompstationhouder
zal moeten betalen.
De ouders van de kinderen strijden al
maanden tegen de LPG-tank, waar
voor B. en W. vergunning hebben
verleend. Medio november hielden de
ouders een schoolstaking van één
dag. De gehele week voor de kerstva
kantie bleven de kinderen opnieuw
thuis.
Hun ouders waren toen bang gewor
den door de ontploffing van een LPG-
tankauto in Nijmegen. Niemand werd
daarbij gewond, maar de betrokken
tankauto en een tankstation werden
geheel vernield.
DRIEBERGEN (ANP) De 65-jarige
mevrouw C. A. Meerssman is gisteren
dood in haar woning in Driebergen
gevonden door haar schoonzoon.
Haar echtgenoot lag bewusteloos in
huis en moest overgebracht worden
naar het Academische Ziekenhuis in
Utrecht.
De politie neemt aan dat het bejaar
de echtpaar door een slecht werkend
gastoestel, kachel of geiser, zuurstof
gebrek heeft gekregen. De Juiste oor
zaak is nog niet vastgesteld. De poli
tie acht een misdrijf uitgesloten.
CJ Alle moeite om het
Blijf zonodig hardnekkig door
gaan. Een advies dat in veel situ
aties van pas kan komen, maar
waar in dit geval een mensenle
ven mee gemoeid is. Het is name
lijk een van de regels die bij
mond-op-mond-beademing toe
gepast moeten worden, wil het
slachtoffer er bij gebaat zijn.
Hardnekkigheid is een eerste ver
eiste: doorgaan tot de borstkas
van het slachtoffer omhoog
komt.
Deze eenvoudige methode om
het leven van een medemens te
redden wordt al vaak toegepast,
maar nog steeds zijn te veel men
sen huiverig om in geval van
nood zelf in te springen. Er zijn
altijd meer mensen die bij een
ongeluk alleen staan te kijken of
weglopen, in elk geval niets doen.
dan die wèl iemand helpen.
„Maar gelukkig zijn er ook die
door dik en dun gaan als het om
een mensenleven gaat," zeggen
ze bij de Stichting maatschappij
tot redding van drenkelingen in
Amsterdam. Die stichting heeft
zojuist een nieuwe folder uitgege
ven met instructies voor mond-
op-mond-beademing. Er zijn ook
stickers verkrijgbaar (met korte,
duidelijke aanwijzingen voor
mond-op-mond- en mond-op-
neus-beademing, 50 stuks te krij
gen door storting van 10 op
postgiro 374.00.25 van MRD, Am
sterdam), en binnenkort komt er
een instructief filmpje op de tele
visie.
Onder het motto „laat nooit ie
mand stikken" wordt in die fol
der precies uitgelegd wat te doen
bij ademnood en in welke geval
len. Dit bij voorbeeld: „Wanneer
beademen? Een slachtoffer ziet
grauw. Hij reageert niet op aan
spreken en knijpen in de hand
rug. Je hoort soms een rochelend
geluid. Hij krijgt in korte tijd
dodelijk gebrek aan zuurstof en
wordt zeer snel bewusteloos. Ver
lies dan geen tijd met andere
handelingen, maar begin direct
met mond-op-mond-beademing.
Het vergroot zijn levenskansen."
Met ademnood kun je overal ge
confronteerd worden, thuis, op je
werk, op straat. Het gaat niet
alleen om drenkelingen; adem
nood en daarna al gauw adem
stilstand kan ook het gevolg
zijn van het inademen van giftige
gassen, zuurstofgebrek in een af
gesloten ruimte, onder het zand
raken of je verslikken. Mits on
middellijk toegepast kan mond-
op-mond-beademing (of des
noods mond-op-neus) een leven
redden, al moet er ook dan na
tuurlijk zo snel mogelijk een dok
ter bij.
Ook kinderen, zeker vanaf een
jaar of twaalf, kunnen de metho
de makkelijk aanleren. Dat is be
langrijk, vindt de stichting, om
dat er meestal kinderen in de
buurt zullen zijn als kleinere kin
deren spelend te water raken.
Onlangs heeft de stichting een
jongetje van twaalf Jaar onder
scheiden die een klein kind uit
het water gehaald had en het
door mond-op-mond-beademing
in leven had weten te houden. De
jongen had alleen gedaan wat hij
op een vijf minuten durend t.v.-
ftlmpje had gezien. Zo simpel is
het. Dat filmpje wordt op 17 Ja
nuari morgen over een week
dus direct na nieuws en recla
me om vijf voor half negen uitge
zonden op Nederland 2 Wie dan
niet kan kijken, kan het op 27
juni nog eens zien. Ook op een
woensdag dus, op dezelfde tijd en
dezelfde zender.
Alle moeite om het huis in deze
dagen warm en mooi te houden
heeft een jong echtpaar in het
Westdultse Bochum vergeefs ge
daan: 's morgens vroeg reed een
op hol geslagen trein zo ongeveer
hun slaapkamer binnen, waar
door er grote gaten in de muur
zijn ontstaan die zo gauw niet
gedicht zijn. Acht met spoorrails
geladen wagons waren op Bo-
chums goederenstation vanzelf
in beweging gekomen en reden
op een sukkeldrafje in de richting
van het huis, onderweg nog drie
lege wagons meeslepend. De
spooktrein ramde een stootblok
opzij, reed dwars door een muur
tje en kwam pas tot stilstand
toen de voorste wagon met een
klap tegen het huis van het sla
pende echtpaar vloog. Brokken
muur vielen op het echtelijk bed.
maar de gevolgen vielen voor de
bewoners mee: de 22-jarige
vrouw werd licht gewond en haar
iets oudere man en tweejarig
kind kwamen met de schrik vrij.
Dertien jaar lang al had een Lon-
denaar ongestraft de belasting
weten te ontduiken, maar toen
hij hopeloos verliefd werd op een
belastinginspectrice kon hij zijn
geheim niet meer voor zich hou
den. Toevallig hadden zijn vrien
din en hij net tevoren een fikse
ruzie gehad en daarop besloot de
nog woedende inspectrice haar
minnaar onverwijld aan te geven.
Hij werd veroordeeld tot negen
maanden gevangenisstraf, maar
In hoger beroep vond rechter Ge
offrey Lane dat het verraad door
een geliefde op zichzelf al een
verschrikkelijke straf was. Na
drie maanden in de cel gezeten te
hebben, werd de belastingontdui
ker met onmiddellijke ingang
vrijgelaten, de Inspectrice beken
de onder tranen dat ze nog steeds
van hem hield en zo kwam alles
nog goed.
KOEMAR Anandan uit 8ri Lan
ka was het hardst aan een bed
toe. de Canadees Mike Lee aan
een bad, Anandan (een 35-jarige
advocaat) heeft in de hoofdstad
van zijn land Colombo een nieuw
wereldrecord op zijn naam ge
bracht: hij danste 128 uur en 16
minuten de twist, ruim een dag
langer dan wat de Amerikaan
Roger English vijf Jaar geleden
presteerde. Wild dansend voor de
ogen van in totaal honderddui
zend laaiend enthousiaste fans
(onder wie zijn vrouw) moest de
advocaat zich na die ruim 128 uur
naar een ziekenhuisbed laten af
voeren, omdat hij toen de uitput
ting wel erg nabij was. Al eerder
heeft hij het tot wereldkampioen
watertrappen en op één been
staan gebracht.
Veel kalmer aan deed de 17-jarige
Canadese scholier Mike Lee het,
hoewel hij toch ook een echte
wereldkampioen geworden Is Hij
had een weddenschap afgesloten
die hem 4500 dollar ten bate van
invalide kinderen zou opbrengen,
als hij wie dan ook uit Guinness'
recordboek zou verslaan. Hij bla
derde het boek door en vond een
nieuwe wereldkampioenschap te
lefooncel-zitten niet te moeilijk.
Mike zette zich in Vancouver in
zo'n cel en bleef daar 25 dagen
zonder er ook maar één keer uit
te komen. Vrienden brachten
hem hamburgers, waarvan hij er
in die tijd zeker 75 heeft verslon
den. „Waar ik nu het meest be
hoefte aan heb, is een bad", zei
hij na afloop.
Niet alleen 's zomers zetten ge
voelloze dierenelgenaars hun
hond zomaar ergens in een bos of
op straat neer om van ze af te
zijn. In het Leeuwarder dierena
siel zitten ze met twee rasloze
hondjes van een week of acht, die
een goeie week geleden door een
harteloze figuur op straat zijn
gezet. Zo klein als ze waren heb
ben de hondjes zeker twee dagen
in de ijzige kou zonder eten en
drinken moeten zitten; het ene
diertje werd op straat in het Frie
se Bergum gevonden, het andere
een dag later, ook in Bergum, in
een doos, waaruit het eerste
blijkbaar was ontsnapt. De Ber-
gumer politie probeert er nu vol
gens de Leeuwarder Courant ach
ter te komen wie in die omgeving
zo hardvochtig met dieren om
springt.
Een boer die bij Minsk in de
Sowjet-Unie woont, is dankzij
krachtdadig optreden van een
vogel opgehouden met roken.
Volgens het persbureau Tass ont
dekte de boer in het bos bij zijn
boerderij een kauw die niet tegen
roken kon, Hoe hij dat ontdekte?
Doordat de vogel steeds weer het
huis binnenvloog, één voor één
de sigaretten uit het pakje op
tafel pikte en ze buiten de deur
wierp, net zolang tot er geen siga
ret meer in huls was. De boer,
danig onder de indruk van de
gewiek(s)te rookbestrijder, be
sloot het vogeltje niet langer te
hinderen met zijn tabaksluchtjes
en maakte zijn allerlaatste siga
ret uit. Alweer een methode dus
om van het roken af te komen.
