ïerard Tebroke: éénling
n de atletiekwereld
Tweede garnituur
houdt lang stand
Ook renners zijn schuldig
Zodoc
E8B&
ïtu het goed als afze
nder.
Piet van der Touw moet in eigen kring barrières overwinnen
jploper niet op juiste waarde geschat door KNAU
97//JA G/TOMSF//y
MiVUTTTI
pttpost
Doping onder
dwang
Afknapper op Moskou-voorbereiding
Houtman naar
Club Brugge
^blDERDAG 28 DECEMBER 1978
TROUW/KWARTET P 11 - RHS 15
ADVERTENTIE-
or Fred Buddenberg
(IHEM Gerard Tebroke
leegt zich al jarenlang als
éénping in de atletiekwe-
1 oe! Nederlands beste atleet
dit moment reist, de hele
eld al met maar één doel
r ogen; zo hard mogelijk te
in. Door de smalle top in
Ierland is hij vaak ge-
ingen alleen naar wedstrij-
tsge al te reizen, waardoor hij
imbassadeur van de natio-
atletiek is geworden. Van
;e medewerking van de
t van de KNAU is echter
a sprake. Zijn waarde voor
^Nederlandse atletieksport
linnen de kringen van de
n 6ÜVU nog altijd niet juist
,ofhat'
eijde strubbelingen rond het ver-
van een aantal trainers en de
telling van een trainerscoördina-
fnnen de atletiekunie, heeft Te-
t zich weinig aangetrokken. De
rige atleet van Ciko '66 wordt
leidt door Kees Koppelaar, een
KNAU-trainer die door het nieu-
tructuurplan moest wijken. Te-
5: „Wie de trainers bij de KNAU
nteresseert me niet zoveel, want
b er niet veel mee te maken. Van
lensen binnen de KNAU heb ik
hoge pet op. Hun eigen belang
altijd voorop, ze doen alles goed
ebben altijd gelijk. Ik vind het
lier dat Joop Watereus vertrok-
s. Hij was de enige, die ook keek
het belang van de atleet en niet
(i aan zichzelf dacht".
rd Tebroke heeft nooit veel me-
Irking vanuit de KNAU gehad,
iet juchle'deren oogkleppen ge-
bestuursleden gaven altijd de
teur aan hun eigen atleten, hoe
(rtjes hun prestaties ook waren.
Dke geeft twee voorbeelden van
)t ^werking, die hij ondervond van-
Ie van inspraak gespeende atle-
inie. Het eerste luidt als volgt:
jie jaren terug, ik meen in 1975,
ik dolgraag meedoen aan een
kilometerloop in Hannover. Ik
me sterk en wist dat ik 13.34
kon. De KNAU wilde dit niet
fen en zei dat het onmogelijk was
■■tfilj in te schrijven. Waarom weet
x nog niet. Ik ben er toen zelf
ïraan gegaan, maar ik mocht
deelnemen zonder de inschrij-
van de KNAU. Enige tijd later
de KNAU mijn vereniging
RjsD'66 met het verzoek een wed-
veil te organiseren, want er waren
Amerikaanse atleten in Neder-
iet CIKO wilde dit wel. maar alleen
ovee voorwaarde dat ik werd inge-
lven voor Hannover. Tegen wil
ftnk hebben ze dat toen nog ge-
i". In Hannover logenstrafte Te-
p het ongeloof van de KNAU. Hij
vierde in 13.34.
aadvoor de tien kilometer in Londen
'an<vorig jaar kreeg Tebroke geen
Êwerking van de KNAU: „Op-
wilde ze mij niet inschrijven. Ik
toen op eigen kosten naar Lon-
£egaan. Nadat de KNAU hoorde
|k een goede prestatie had gele
kon ik plots al mijn onkosten
peren".
Ird Tebroke sluit op Oudejaars-
jd een redelijk succesvol jaar af
de Sylvesterloop, een loop over
_:meter in de grauwe en met uit
lassen gevulde straten van Sao
p. Twee jaar terug gaf Tebroke
de eerste maal de voorkeur aan
open in Brazilië boven de rotjes
jen land. Toen, een bittere erva-
,,Ik ging vlak na de kerstdagen
en ben door het eten bijna de
tijd ziek geweest. De race was
Ik werd 33ste en werd na
p naar een ziekenhuis vervoerd,
ielgen hadden geluk. Zij misten
rliegtuig en kwamen pas laat in
Paulo aan. Zij hadden niet het
egen het Braziliaanse eten te
ven en bleven gezond. Mare Ne-
een 1500 meter-loper (toen ik
zag, dacht ik; wat moet die hier)
negende. De laatste vier kilome-
lie bergopwaarts gaan slingerde
tn stoep tot stoep. Dit jaar ge-
t me dat hopelijk niet meer. Ik
ek pas laat (morgen-red.) en
i mijn eigen eten mee. Vorig jaar
k niet, omdat ik geen zin had in
edstrijden die ik van de organisa-
i in Argentinië en Paraguay
-~-$t lopen".
d Tebroke is in zijn loopcarrière
lts één maal teleurgesteld ge-
na een race. Niet omdat hij
|t had gelopen, integendeel, naar
zeggen had hij een wereldre-
op de tien kilometer misgelopen,
was in 1977 in Londen: „Vanaf
)egin vroeg ik me af waarom we
ingzaam gingen. Telkens moest
ezelf inhouden, wanneer ik wilde
areren. Ik wilde persé niet als
eer voor het overige veld funge-
De eerste vijf kilometer gingen
saam, in veertien minuten. Toen
)fde ik het wel. Drie ronden voor
linde besloot ik er toch vandoor
an. Forster en Rono kwamen bij
werd derde. Doordat ik zo ge-
ig goed liep. had ik geen idee dat
weede vijf kilometer zo ontstel-
hard waren gegaan. Wanneer ik
op de tussentijden had gelet,
er veel meer ingezeten, wellicht
wereldrecord"
Praag, op de Europese kampioen-
appen, ging het minder makkelijk
de 10.000 meter. Tebroke herinnert
„De hele race ging het te snel
r mij en ik hoopte voortdurend
het kalmer zou gaan. Bij elke
inelling raakte ik achterop, maar
Hnóp.'
Gerard Tebroke hoopt dat blessures hem er niet van zullen
weerhouden deel te nemen aan de Olympische Spelen van
Moskou in 1980.
kon op het volgende rechte eind
steeds weer bijkomen. Nee, het weg
vallen van Hermes was voor mij geen
tegenvaller. Weer een concurrent
minder, dacht ik. Toen ik doodmoe
aan de finish kwam, waren er zoveel
afgevallen, dat ik nog zesde werd".
Op de wereldranglijst van dit jaar
staat Tebroke negende op de 5000
meter (13.21,7) en zevende op de
10.000 meter (27.36,6). Tijden waarvan
Tebroke denkt dat ze nog scherper
kunnen: „Op de tien kilometer ben ik
dit jaar stil blijven staan. Ik had
gehoopt onder de 27.30 te komen en
dat is niet gelukt. Volgend jaar moet
dit zeker mogelijk zijn. Ook op de
5000 meter zie ik mogelijkheden, al
loop ik liever een tien kilometer. De
kans is groter dat de tegenstanders
moeten afhaken. Wanneer ik eenmaal
een ritme vastheb, laat ik het niet
gauw schieten. Vijfentwintig rondjes
van 65 seconden is een mooi tempo.
Die Australiër Dixon loopt rondjes
van 54 seconden. Dat kan ik niet
bijbenen. Mijn top is 58 seconden".
Gerard Tebroke vestigde dit jaar
twee nieuwe nationale records op de
5000 meter en de 10.000 meter. De
5000 meter liep Tebroke in Zürich in
de recordtijd van 13.21,7. De beste
Nederlandse tijd op de tien kilomter
liep hij in Praag: 27.36,6. Het enige
record, dat nog in handen is van Jos
Hermes, is het werelduurrecord.
Twee pogingen van Tebroke om ook
dat record te pakken mislukten. De
eerste keer in Roozendaal, vorig Jaar,
verliep alles tot op acht kilometer op
rolletjes. Tebroke: „Kees Koppelaar
riep alsmaar dat ik te hard ging. En
iedere keer wanneer ik langs hem
liep, zei ik dat ik al enorm afremde.
Op een gegeven moment zat ik 18
seconden onder het schema van Jos.
Maar na acht kilomter kreeg ik bla
rend, doordat die baan in Roozendaal
te hard is. Nagenoeg gelijktijdig viel
mijn rechterbeen dood. Dit komt zeer
regelmatig voor na een kilometer of
acht. Er zit dan geen enkele kracht
meer in en moet ik mijn linkerbeen
overbelasten. Ik begin dan te zwiebe
len en heb moeite om niet te struike
len. Ik liep nog één kilometer ver
krampt door, maar moest toen echt
stoppen".
De tweede keer, in Groningen, kwam
Tebroke 393 meter en 94 centimeter
tekort om Hermes te onttronen als
recordhouder. Tebroke is van plan
een derde poging te ondernemen,
maar deze staat nog niet op papier.
Het is voor Tebroke toch moeilijk om
schema's voor een langere tijd op te
stellen. „Samen met Kees Koppelaar
maak ik mijn trainingsschema's.
Door het grote aantal blessures kun
nen wij niet aan lange termijnplan
ning doen. De ene week kan ik het
schema wel volgen, maar de andere
week weer niet. Ik kijk per dag en pas
de schema's iedere keer aan".
De ernstige rugblessure (Ischias)
waar Tebroke al jaren mee tobt, is
zijn grootste handicap. Niet alleen in
sportieve zin, want ook buiten het
hardlopen wordt hij gehinderd door
de onwillige pees in zijn rug. Een
maand na zijn intrek op de Land
bouw Hogeschool in Wageningen
moest hij afhaken. „De air-conditio-
ning, die iedereen zo geweldig vond,
was een kwelling voor mij. Het was
alleen maar tocht op mijn rug en dat
kan ik helemaal niet hebben. Eén
jaar op die school in Wageningen en
ik had geen rug meer over gehad.
Thuis, wanneer ik leer (Tebroke doet
nu een avondopleiding voor het prak
tijkdiploma boekhouden red.) heb
ik altijd een deken om mijn rug gesla
gen. Op school staat dat een beetje
slordig."
Voordat Tebroke naar Wageningen
ging, had hij zijn werk bij een zuivel
fabriek in Arnhem al opgegeven. Zijn
dagen vult hij nu met trainen: ,,'s
morgens 15 en 's middags 25 kilome
ter. Per jaar legt Tebroke ongeveer
8000 kilometer af. Amsterdam-Mos
kou is 2500 kilometer, maar die af
stand hoopt Tebroke in 1980 per
vliegtuig af te leggen: „Ik heb al twee
Olympische Spelen gemist. München
door mijn rug en Montreal doordat ik
een week te laat in vorm was. De
derde keer moet scheepsrecht zijn. De
wil graag naar Moskou, maar door
het gevaar van blessures is het nog
helemaal niet zeker".
WEST-BERLIJN De naar
het westen gevluchte Oost-
dultse atlete Renate Neufeld
heeft in een interview met
het Westduitse sportbureau
SID verklaard dat zij in haar
geboorteland gedwongen
werd spierversterkende
middelen te slikken. Zij her
haalde haar verklaring later
tegenover het bureau voor
vluchtelingen in Beieren.
Renate Neufeld, die in 1976
met de juniorenatletiek-
ploeg van TSC Berlin Oost
duits kampioene werd op de
4 x 400 meter, vertelde, dat
zij tijdens de voorbereidin
gen op het zomerseizoen van
1977 onder dreiging van re
presaillemaatregelen ge
dwongen werd tabletten in
te nemen uit een buisje, dat
geëtiketteerd was als vita
minepillen. Haar trainer
Günther Klann accepteerde
haar aanvankelijke weige
ring niet. De eerste bijver
schijnselen werden al kort
na de eerste cyclus zicht
baar: de omvang van de be
nen nam duidelijk toe, het
geen gepaard ging met ui
terst pijnlijke spierverhar-
deningen. De stembanden
werden aangetast en de atle
te produceerde of helemaal
geen geluid of een zeer hees
gebrabbel. Ook baardgroei
op de bovenlip kwam bij
haar voor.
De vlucht van Neufeld had
voor haar familieleden on
prettige consequenties. Haar
vader, die jarenlang leraar
was aan de jeugdsportschool
van Oost-Berlijn, werd op
staande voet ontslagen. Haar
zuster, een talentvol hand
balster, werd direct na de
vlucht door haar sportvere
niging geroyeerd.
door Steve Reed
STOCKHOLM Twee jaar geleden organiseerde de Zweedse
Basketbal Bond een pre-Europees kampioenschap, waarin
Nederland zegevierde. De Zweden leden toen financieel gewel
dig verlies en de basketbalsport in het koude land van ABBA
dreigde te verdwijnen.
Gisteravond echter begon een goed
en ruim opgezet vier landen toernooi
dat de herrijzenis van de sport ln zijn
algemeenheid duidelijk weergeeft.
Naast Frankrijk en Griekenland
werd voor dit feest ook Nederland
uitgenodigd. De Oranje-zonen had
den, Immers enige naam op Internati
onaal gebied gemaakt (zeker ln Zwe
den waar nogal hoog tegen het Neder
lands basketbal wordt opgekeken) en
van de fris spelende ploeg van weleer
verwachtte men in Stockholm heel
erg veel.
De organisatoren stonden gistermor
gen reikhalzend te kijken naar de
spelers van de Nederlandse ploeg die
het vliegtuig uit stapten. Welke ster
ren zou men afgevaardigd hebben?
De deceptie was te zien, toen men
doorkreeg dat de zevende basketbal
natie van Europa een veredeld soort
B-team had gestuurd met schutter
Akerboom, spelverdeler Hagens en
keurverdediger Van Helfteren als
overblijvers van weleer.
De Nederlandse selectie, onder lei
ding van de in Zweden bij een club
team werkende Amerikaanse coach
Tom Quinn, mag met ere het predi-
caat „bijeengeraapt zootje" dragen-
Terwijl de drie andere landen-teams
op volle oorlogssterkte uitkomen,
moet uinn het stellen zonder mannen
als Cramer, Dekker, Plaat, Zwiers,
Kragtwijk, Fopma, Kruidhof, Bruins-
door Johan Woldendorp
ALPHEN AAN DEN RIJN De kalender voor de beroepsfiet
sers telt bulten de ronde van Nederland (die alleen voor
merkenploegen toegankelijk is) ongeveer vijfentwintig wed
strijden. Het invullen van de agenda leverde zelfs zoveel
problemen op, dat enkele proferiteria op dezelfde dag moeten
worden verreden. In dat opzicht zit het met de werkgelegen
heid wel goed. „Er staan ontzaglijk veel koersen op het
programma en het ziet er naar uit, dat dat aantal zal blijven
stijgen", verwacht de voorzitter van de Vereniging van be
roepswielrenners, Piet van der Touw.
Het is zonneklaar, dat met het stijgen
van het aantal wedstrijden de werk
omstandigheden niet evenredig wor
den verbeterd. Het cirkeltje ls snel
rond: de goede, door betrouwbare
sponsors vorstelijk gehonoreerde
In een tijd, dat de Nederlandse
wlelerprof8 In sportieve zin onge
kende successen behalen, Is de
werkloosheid schrijnender dan
ooit en stammen veel sociale re
gels uit de oertijd. Over die keer
zijde van de klatergouden medail
le gaat deze serie van vier verha
len. Vandaag wordt het tweede
artikel gepubliceerd. Het eerste
deel stond op 27 december In de
krant, de overige verhalen volgen
op 29 en 30 december.
coureurs toucheren de hoogste start-
gelden en winnen de fraaiste prijzen.
Bovendien is het bedrijven van zuive
re sport in tal van zogeheten kermis-
koersen al te veel naar de achter
grond gedreven. Harde gegevens be
staan er niet, doch het is een publiek
geheim, dat de eerste plaats vaak om
uiteenlopende redenen verkoopbaar
is. Dat gebeurt niet alleen in eenvou
dige dorpsrondes, maar zelfs tijdens
wereldkampioenschappen. Vorig jaar
leek de positie van de Duitster Didi
Thurau uitermate riant, maar op ge
zag van zijn toekomstige sponsor
Janssens (Thurau maakte toen nog
deel uit van de ploeg Post) kneep hij
stijf in de remmen om de Italiaan
Francesco Moser voorrang te verle
nen. De reden? In zijn eerste, achteraf
mislukte Jaar bij een Belgische firma
kwam het Janssens erg ongelegen,
dat Thurau in de publicitair onaan
trekkelijke regenboogtrui (die im
mers geen reclamezuil is) zijn wed
strijden zou moeten rijden.
Het zal niemand bevreemden, dat
dergelijke „onderhandelingen" alleen
door de betere pedaalkunstenaars ge
voerd kunnen worden. De werkloos
heid kan het beste worden opgelost
door veel goede sponsors. Maar die
zijn moeilijker te vinden dan spelden
in een hooiberg. Het gevolg is, dat
allerlei onbetrouwbare mensen vat
op ongesponsorde, dus werkloze ren
ners proberen te krijgen. De coureurs
op hun beurt, laten zich in zijn alge
meenheid maar al te graag verleiden
tot het zetten van een handtekening.
„Ze tekenen voor een broek en een
trui", is de gangbare uitdrukking in
het wielerwereldje.
Enkele weken geleden werd er in Ois-
terwljk door Ton Vissers, de meer
beruchte dan bekende ploegleider.
Jan van Stee, de vroegere SBB-coör-
dinator (de man die ondermeer na
mens de KNWU contracten voor wie
lerwedstrijden afsluit; Van Stee ver
dween om financiële redenen van het
Piet van der Touw, de voorzitter van de Vereniging: van
beroepswielrenners: „Malafide sponsors doen voorstellen,
wanneer de nood het hoogst is".
SBB-toneel) en Piet Liebregts een
bijeenkomst georganiseerd, waarin
werkloze coureurs blij werden ge
maakt met iets, dat straks best een
dode mus kan zijn: de oprichting van
een heuse Nederlandse profploeg.
Twee kleine sponsors waren al gevon
den; het wachten is nog op een derde.
Een futiliteit volgens de gangmakers,
al laat de derde weldoener langer op
zich wachten dan ze lieten voorko
men. Geen wonder, het derde bedrijf
zal bij wijze van spreken een miljoen
moeten inbrengen, willen de uitver
koren renners er veel wijzer van wor
den. Niettemin werden er grif handte
keningen geplaatst onder het wat du
bieuze motto: wij hebben geen werk,
de KNWU en de SBB doen er weinig
aan om ons emplooi te geven en Vis
sers kan die garantie wel doen. Om
dezelfde reden infiltreerde ook Henk
Ikelaar van het Eindhovense bureau
Inter Sponsor in het rennerskorps.
Hij bood de coureurs commerciéle
arbeidsbemiddeling aan. iets dat bij
de wet is verboden.
Piet van der Touw heeft dan ook
volstrekt andere ideeën over de op
lossing van een wurgend probleem
dan de meeste van zijn WBW-leden.
„Je kunt wel tekenen bij een sponsor,
mits goed is uitgemaakt, dat het wel
een juiste sponsor is. Je moet dus de
garantie hebben, dat Je de centjes op
tijd krijgt, en dat het contract niet
eenzijdig is. Je kunt de renners na
drukkelijk waarschuwen voor het sig
neren van niet waterdichte contrac
ten, maar velen tekenen voor niets als
het moet. Bovendien komen ze
meestal niet voor die tijd bij de
VVBW. De vakbond wordt vrijwel uit
sluitend ingeschakeld, wanneer het
geld niet is uitbetaald of er een renner
is ontslagen. Indien het dan niet lukt,
heeft de WBW gefaald. Maar dat is
niet fair."
Het uitbannen van malafide sponsors
blijkt een moeilijke, zo niet onmoge
lijke zaak te zijn. De KNWU heeft wel
een sponsorboek uitgegeven, waarin
staat opgesomd aan welke voorwaar
den contracten behoren te voldoen,
maar niemand is daar aangeboden.
Het euvel is misschien te verhelpen,
indien de renners de als contracten
geafficheerde waardeloze vellen pa
pier niet met hun handtekening ver
zegelen. Piet van der Touw: „Wan
neer wij merken dat de wet aan de
laars wordt gelapt, kunnen wij niet
meer doen dan het signaleren er van.
Je kunt nog zoveel voorlichting ge
ven, maar het kwaad valt niet één,
twee, drie te verhelpen. Zeker nu ren
ners heel gemakkelijk een contract
tekenen om ln een sponsorshirt te
kunnen rijden. Ik heb de contracten
van Vissers nog niet gezien dat kan
ook haast niet, omdat de hoofdspon
sor onbekend is maar we zijn wel
opnieuw behoorlijk hard met de neus
op de feiten gedrukt. Malafide spon
sors doen voorstellen, wanneer de
nood het hoogst is. Nu werkloze ren
ners een uitkering nodig hebben,
biedt zo'n sponsor dat wat hem het
beste uitkomt."
De WBW is zo'n tien jaar geleden op
initiatief van Peter Post, Gerben Kar
stens en Jan Janssen opgericht Zij
namen de voetballersvakbond WCS
in de arm om de organisatie op poten
te zetten. Momenteel hebben onder
meer vier aktieve renners zitting in
het bestuur van de WBW: Jan Raas.
Cees Bal, Piet van Katwijk en Theo
Smit. Enkele Jaren na de geboorte
van de WBW kwamen de Stichting
bevordering beroepswielersport
(SBB; WBW-vooreitter Van der
Touw is secretaris van deze organisa
tie) tot leven, allen met het doel om
de positie van de wielrenwerknemers
die van sociale rechtvaardigheid te
geven. In de SBB participeren de
WBW, SOB en KNWU. Aan de struc
tuur ligt het dus niet.
Even terug naar de WBW. Karei
Jansen, voorzitter van de WCS en
(meer dan) adviseur van de wielren
nersvakbond: „De beroepscoureurs
vormen een kleine groep en hebben
daardoor weinig mankracht en mid
delen ter beschikking. Het probleem
is de opbrengst. De contributies leve
ren niet meer dan 5000 per jaar op.
De WCS staat de WBW daarom
constant bij. De problemen van die
dagen zijn nog even actueel. In wezen
is de situatie bij de wielrenners nog
schrijnender dan bij de voetballers.
In die wereld wordt op het gebied van
rechtszekerheid vooruitgang ge
boekt Wielrenners missen een ele
mentaire zaak als een standaardar
beidscontract"
ma en Woudstra; oftewel een volledig
Nederlands team is thuis gebleven.
Een reeks van excuses wordt door
alle betrokkenen aangevoerd, maar
feit is natuurlijk wel, dat er van dit
alles niets deugt. De zo groots opge
zette voorbereidingscampagne voor
Moskou 1980 begint in ieder geval
met een afknapper van jewelste.
Dat Frankrijk trappelend klaar zou
staan, was te verwachten. De haan
tjes hadden niet alleen hun beste
spelers gestuurd, maar hadden ook
hard gewerkt aan wat ook voor hen
de start van de Moskou-werkzaamhe
den genoemd mag worden. De 83-71
overwinning voor Frankrijk mag ge
zien de omstandigheden dan ook
nauwelijks verrassend heten. In die
uitslag zit echter wel een dosis werk
lust verpakt, die de Nederlandse
ploeg met ere met zich droeg. Wer
kend met in principe maar vijf spe
lers die basketbal op internationaal
niveau gewend waren en ook aan
kunnen (Akerboom, Sikklng, Van
Helfteren, Van Vliet en Hagens) bleef
de Nederlandse ploeg tot de 27ste
minuut totaal in de race, hetgeen
toch opmerkelijk mag heten.
De 43-44 ruststand was zelfs een toon
beeld van weldoordacht en goed bas
ketbal, stoelend op rust en vooral
overleg. Hagens speelde erg sterk in
de aanval en met Van Helfteren con
stant ln de rebound aanwezig bleef de
zaak vooral achterin sterk georgani
seerd.
Het vol doorspelen van de startende
vijf deed zich uiteraard ook in die
rangen gevoelen. Van Vliet miste in
de belangrijkste fase van de strijd
viermaal op rij na een puike eerste
helft gespeeld te hebben, Akerboom
bleef onzeker van afstand en Van
Helfteren zette een groot aantal re
bounds (vijftien) tegen een bedenke
lijk laag schotgemiddelde van drie op
twaalf pogingen. Frankrijk daverde
in het midden van de tweede helft
weg, nam makkelijk tien punten
voorsprong en zat verder in een zetel.
Met name de Zweedse organisatoren
spraken van een sensationele Franse
overwinning, hetgeen het dus niet
was. Een half Nederlands team speel
de een goede halve wedstrijd. Maar in
topsport tellen halfjes niet.
ROTTERDAM Bij Feljenoord
heeft men de kerstdagen benut om
een opzienbarende spitswisseling af
te ronden. Peter Houtman vertrekt
na een half jaartje Feyenoord naar
Club Brugge. Zijn plaats wordt inge
nomen door Jan Peters van FC Den
Het°vertrek van Houtman komt als
een volslagen verrassing. De topsco
rer van de eerste divisie van het vori
ge seizoen (toen uitgeleend aan FC
Groningen) kampte in de eredivisie
met aanpassingsmoeilijkheden en
kwam zelden tot scoren. Toch werd
een transfer van Houtman op korte
termijn niet verwacht. Club Brugge,
dat al eerder belangstelling voor
Houtman toonde, benaderde de Fey-
enoord-spits om de voorhoede te ver
sterken. De Belgische landskampi
oen draalt stroef ln de competitie en
doelpunten zijn schaars ondanks de
komst van Ceulemans. Houtman
kwam snel rond met de club en ook
Feyenoord en Club Brugge bereikten
snel een akkoord over de transfer
som, die bepaald werd op 500.006
gulden.
De overgang van Houtman had tot
gevolg dat Feyenoord naarstig op
zoek ging naar een vervanger. Na
intensief telefonisch overleg met trai
ner Jezek, die de vakantieperiode
doorbrengt ln zijn geboorteland,
werd Jan Peters van FC Den Bosch
gepolst. De spits van Jong Oranje
had ln zijn contract een clausule op
genomen dat hij aan het einde van dit
seizoen voor 300.000 gulden mocht
vertrekken. Zijn salariseisen vorm
den voor de Rotterdamse vereniging
geen onoverkomelijke problemen. FC
Den Bosch werd financieel schade
loos gesteld voor het vroegtijdige ver
lies van zijn spits, die dit seizoen
reeds acht maai het net vond. Peters
ondertekende een contract, dat hem
voor twee en half jaar aan Feyenoord
verbindt. Zijn debuut wordt ver
wacht op 6 januari, wanneer Feye
noord Inhaalt tegen PEC Zwolle.
I
