Tekening van een lezer
u
rouw
h
m
Commentaar
0
carter kreeg pak slaag van pa
r
lerzoek (3)
Abortus en
het boetekleed (1)
Abortus en
het boetekleed (2)
Open huis (1)
Open huis (2)
Open huis (3)
Agenda
chauffeurtje
ezel aan tafel
'AG 5 DECEMBER 1978
TROUW/KWARTET
tierzoek (1)
inkt wrang en cynisch: Pieter
:n op vrije voeten, op grond
n rechterlijke uitspraak, ge-
jrd op overwegingen die Men-
If met zijn gedrag in de
willens en wetens en met
heeft proberen te vernieti-
- ja, die zelfs (in het geval
et Europese Verdrag voor de
en van de Merife, waaraan de
tdere Haagse Strafkamer ar-
ten ontleende) na de oorlog
;eformuleerd zijn op grond
ervaringen met Menten en
■Slawanten.
ylclinkt ongerijmd, maar de
3jjhouding is toch, onbevangen
ogen te zien, wat de Haagse
•jjti precies heeft geleid bij het
woorden van de door de
Raad geformuleerde vragen
ijfels bij het Amsterdamse
van vijftien jaar gevange-
if.
hifien van alle specifieke om-
liigheden voor dit ene geval,
t Jtde belangrijkste vraag, of
terecht ervan uit is ge-
dat volgens een beslissing uit
jaivan de toenmalige minister
it Jistitie hij niet verder vervolgd
moorden en of daarom het pro-
^ajit 1977 wel in overeenstem-
was met de algemene begin-
™van onze rechtspraak.
aag was daarbij niet, of de
lalige minister een dergelijke
ak al of niet terecht had
iderzoek (2)
is waar: de misdaden waarvan
|en werd beschuldigd, verja-
jiet, maar die regel gaat alleen
t op, als er sprake is van een
t Jkende dader die plots naar
komt of-van heel nieuwe
d<ji. Daarvan is in het geval
len geen sprake.
En
od
'aje in 1977 voor de Amster-
ale strafkamer naar voren ge-
d jite feiten hadden in 1952 ook
et daglicht kunnen treden, als
)e(en evenveel energie aan ge-
ikfleerd was als in 1977.
is een nuchter,'en voor
misschien ontnuchterend
il, temeer daar de uitspraak
Haagse rechters het oordeel
Ie]le Amsterdamse rechters uit
,-,De beschuldigingen van
misdaden tegen Pieter
h< ook nog een politieke kant
v$it verhaal, en die kant is door
c' itspraak van gisteren van de
dse rechters klemmender dan
ïtfceworden. Wat heeft de toen-
rs*e minister Donker en zijn
gjeurs indertijd bewogen zo te
d^Ien als zij hebben gedaan?
/ajuist handelingen na te laten?
'K8een aardige vraag, want iets
jjoen, blijft in de geschiedenis
gd al te vaak van evenveel be-
rtals iets wèl doen.)
aa
jjjit ogenblik is in opdracht van
weede Kamer de commissie-
ndffer bezig met een historisch
zoek naar alle feiten en om-
ligheden in de zaak-Menten;
k naar de gang van zaken op
PARLEMENTPARLEMENTAIRPARLEMENTARIËRSPARLEMENTARISMEPARLEMENTENPARLEMENTEREN
REDACTIE: FERRY MINGELEN TEKENING: TOM JANSSEN
gedaan. Het ging er alleen om, of
Menten de afgelopen vijfentwintig
jaar terecht in die veronderstelling
geleefd heeft en of het billijk is en
in overeenstemming met het Euro
pese Verdrag dat een strafvervol
ging ..binnen redelijke termijn"
voorschrijft, na zoveel jaar de zaak
te heropenen.
De eigenlijke vraag hebben de
Haagse rechters niet kunnen be
antwoorden, omdat de stukken
daarover niet meer voorhanden
zijn. Maar zij zijn, logisch redene
rend, wèl tot een conclusie geko
men. Enerzijds staat vast, dat in
1952 het ministerie van justitie op
de hoogte was van de beschuldi
ging die eerst in 1977 bij de behan
deling voor de Bijzondere Strafka
mer in Amsterdam aan de orde en
in de openbaarheid zouden
komen.
Anderzijds staat vast, dat over een
eventuele vervolging van Menten
in 1952 contact is geweest tussen
de procureur-generaal in Amster
dam en het ministerie van justitie.
Dat heeft, blijkens de praktijk,
niet geresulteerd in een vervol
ging. Daaruit mag je afleiden, dat
er besloten is tot niet-vervolging of
als die conclusie iemand te ver
gaat dat er reden is voor twijfel,
die dan op dit ogenblik echter
volgens de beginselen van ons
recht in het voordeel van de ver
dachte werkt.
Menten zijn voor een deel juist,"
onverlet Iaat en Menten op dit
punt dus niet wordt vrijgesproken.
Enerzijds is de grote schuld van
Menten vastgesteld, anderzijds
wordt hij om principieel-juridische
redenen daarvoor op dit ogenblik
niet meer gestraft. Hoe moeilijk
het ook te aanvaarden lijkt, er zit
toch ook iets van een zelfoverwin
ning in. In feite betekent de Haag
se uitspraak, dat wij ook tegenover
hen die de beginselen van onze
rechtsstaat (mede de basis van
onze democratie) bedreigen, die
zelfde beginselen toch zullen hand
haven en toepassen.
Het is moeilijk, je daar blij over te
tonen, maar toch is er wel enige
reden tot voldoening hoe gek
dat ook klinkt.
„Congressen kopen geen straalja
gers." Dat is de inmiddels gevleu
gelde uitspraak waarmee de vroe
gere PvdA-minister van defensie
Vredeling aangaf dat er bij zaken
van nationaal belang gescheiden
verantwoordelijkheden bestaan
tussen de politieke partij en haar
vertegenwoordigers in het parle
ment Zijn waarschuwing deze
verantwoordelijkheden niet te
vermengen, werd indertijd alom.
zeker ook vanuit het CDA gepre
zen als een moedige terechtwij
zing aan de al te opdringerige
PvdA.
Het is goed dezer dagen nog eens
aan die uitspraak te herinneren,
nu CHU-voorzitter Van Leeuwen
heeft voorgesteld om het CDA-
congres in januari zich opnieuw
over abortus te laten uitspreken.
Waarom wil Van Leeuwen dat?
Omdat het abortus-wetsontwerp,
dat het kabinet Van Agt-Wiegel
nu in het vooruitzicht heeft ge
steld, belangrijk afwijkt van wat
het CDA de kiezers heeft beloofd
op dit punt.
Erkent Van Leeuwen de eigen ver
antwoordelijkheid van politici
dan niet?, jawel, zo'n beetje. Hij
vindt abortus „zo belangrijk voor
het CDA dat je de behandeling
daarvan niet zonder meer aan de
politici kan overlaten. Geef het
CDA-congres de gelegenheid te la
ten horen hoe men erover denkt,
en dan kunnen de CDA-politici
uiteraard in hun eigen verant-
woordelijkheid heel duidelijk hun
eigen keuze doen," aldus Van
Leeuwen.
Het lijkt er echter meer op dat
politici zo de kans krijgen zich aan
de eigen keuze te onttrekken,
want de CDA-politici weten toch
hoe hun partij over abortus denkt.
Daarvoor is geen herhaalde uit
spraak nodig. En als je die uit
spraak dan toch vraagt, dan maak
je het wel erg bont als je je er
vervolgens toch niets van aan
trekt. Het maakt dan weinig uit of
die uitspraak formeel wel of niet
bindend was.
Congressen kopen dus geen
straaljagers, zij bepalen evenmin
de abortuswetgeving. Het CDA-
bestuur heeft dat zuiver ingezien
en daarom het voorstel-Van Leeu
wen afgelopen vrijdag afgewezen.
Daarmee ligt het probleem weer
waar het thuis hoort: bij de Twee-
deKamerfractie van het CDA. Die
zit nu voor een zeer moeilijke
keus: enerzijds het door het eigen
kabinet ingediend wetsontwerp
dat strijdig is met het eigen CDA-
program. anderzijds het probleem
dat de huidige ongecontroleerde
abortuspraktijk zich zorder nieu
we wettelijke regeling ongehin
derd voortzet, omdat de oude wet
niet meer is uit te voeren. Dat is
een geweldig dilemma, zo wordt
nu door menigeen in de fractie
benadrukt.
Het is alleen jammer dat slechts
zo weinigen al eerder voor dit pro
bleem oog hebben gehad, terwijl
het zich al zo lang geleden liet
voorspellen. De laatste keer dat de
CDA-fractie echt inhoudelijk over
abortus heeft gediscussieerd, was
tijdens de kabinetsformatie in
1977. De meerderheid nam toen
zeer principieel een afwijzend
standpunt in tegenover mensen
als Aantjes, die de noodzaak van
compromissen verdedigen „om
dat alles wat beter is dan de huidi
ge situatie, moet worden be
proefd".
Toen zeiden verdedigers van de
principiële lijn, als de CHU-voor-
man Van Leijenhorst (fractienotu-
len 22 augustus 1977): „Als de de
mocratie in onze opvattingen zou
betekenen dat de grenzen van de
christelijke ethiek overschreden
kunnen worden, dan voel ik me
niet meer thuis in het CDA". De
afgelopen maanden heeft Van
Leijenhorst deze opstelling conse
quent en openlijk doorgetrokken.
Op 6 oktober schreef hij nog in De
Nederlander: „Er zijn issues in de
politiek waar we van geen wijken
weten, waar we op straffe van poli
tieke zelfvernietiging volstrekt op
onze strepen blijven staan". Tot
nu toe heeft Van Leijenhorst nog
geen definitief standpunt over het
nieuwe kabinetsvoorstel naar bui
ten gebracht.
Het oud-Kamerlid mevrouw Van
Leeuwen, eens een gloedvolle ver
dedigster van het eigen CDA-wet-
sontwerp Gardeniers-Van Leeu
wen. heeft van die strepen in ieder
geval minder last. Zij wil het „to
taal andere wetsontwerp" niet af
wijzen omdat „iedereen die niet
bereid is te kijken hoe we aan de
huidige nog veel slechtere prak
tijk een einde kunnen maken,
toch erg veel boter op het hoofd
laadt". Ook zij wil het congres
inschakelen om het CDA-kader
uit te leggen dat het CDA-pro-
gram niet te handhaven is. „Ik
begrijp heel goed dat we het al een
beetje fout hebben gedaan. Dan
hadden we dat beter eerder kun
nen zeggen, ook tegen pnze kie
zers. Maar, zo vervolgdde me
vrouw Van Leeuwen bij de NCRV:
Het boetekleed ontsiert geen en
kel mens."
Afgewacht moet worden of de
CDA-fractie bereid is dit boete
kleed ook zo snel aan te trekken.
Wat moet de Tweede Kamer zijn,
een open huis of een zwaar be-
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat. sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon
het ministerie van justitie en bij
het openbaar ministerie in Amster
dam in 1952.
Het is van belang voor de duide
lijkheid in deze zaak, dat professor
Schöffer en zijn medewerkers op
dit ogenblik alle mogelijke mede
werking krijgen. Dat betekent bij
voorbeeld, dat er geen terughou
dendheid mag worden betracht ten
aanzien van ambtelijke stukken in
overheidsarchieven, maar ook dat
de Tweede Kamer zich bereid ver
klaart desnoods van haar bevoegd
heden gebruik te zullen maken om
betrokkenen te verplichten onder
ede verklaringen voor haar af te
leggen.
- KLEINE WANNITJES EN VROUWTJES
R'JKS-
OMBUIGER'J
GEMEENTELIJKE
(yiT)PERS-
DIENSTEN
A
■VOOR E.N NA ENKELE AANSTAANOE OVSRHtlOS-teCjMANOEUNOgN -
waakt fort? Hierover wordt bin
nen het Kamergebouw al jaren
gepraat. Daarbij staan twee op
vattingen tegenover elkaar. De
eerste ziet de Kamer als het huis
van het volk. de toegang moet vrij
zijn, er mag geen veiligheidsdrem
pel zitten tussen kiezers en hun
vertegenwoordigers. De tweede
gaat uit van het groeiende risico
van aanslagen enzovoort op politi
ci en stelt daarom een afdoende
bescherming van ministers en Ka
merleden voorop. Centraal in deze
discussie staat de vraag hoever de
bevoegdheden reiken van de vei
ligheidsdienst van de Tweede
Kamer.
Deze vraag kwam recent weer in
de belangstelling door de beschul
digingen van Vrij Nederland-re
dacteur Rudie van Meurs, dat die
veiligheidsdienst in feite een ver
lengstuk van de binnenlandse vei
ligheidsdienst (BVD) is. Met name
veiligheidschef Heuker of Hoek en
één van zijn gidsen voor de rond
leiding van bezoekers, zouden zich
aan clandestien spied- en snuffel-
werk hebben schuldig gemaakt.
Vorige week meldden wij in deze
rubriek dat dit door Kamervoor
zitter Vondeling, griffier Koops en
betrokkenen zelf krachtig is ont
kend Van Meurs houdt echter vol
dat hij gelijk heeft en verwijst
daarvoor naar vertrouwelijke
bronnen. Vondeling heeft de zaak
daarom nu maar voorgelegd aan
de vaste Kamercommissie voor de
BVD. „Volgens mij zijn die verha
len van Van Meurs onzin, maar nu
hij volhoudt, moet het maar pre
cies worden uitgezocht," zegt Von
deling. De commissie moet zich
nog over Vondelings verzoek
beraden.
Goed, de veiligheidsdienst is dus
waarschijnlijk geen BVD-filiaal,
maar wat dan wel precies? Daar
over zijn de meningen nog steeds
verdeeld. De ontstaansgeschiede
nis heeft daar direct mee te ma
ken. De dienst begon in 1975 heel
klein, met een man (de voormalige
politie-inspecteur Heuker of
Hoek) die de zaak een beetje in de
gaten moest houden, alsmede vier
gidsen, die bezoekers naar Kamer
leden toe moesten brengen en hen
later weer naar de uitgang moes
ten begeleiden. Daarmee sloeg
men twee vliegen in een klap:
Mensen die anders hopeloos ver
dwaalden in het chaotische Ka
mergebouw werden nu geholpen
en tevens werd voorkomen dat
vreemdelingen zonder enige con
trole in de gangen zwierven.
In 1976 breidde de dienst zich uit
met een adjunct-chef, een secreta
resse alsmede twee extra gidsen.
Vervolgens werd de portlersdienst
„gemilitariseerd". De portier werd
„beveiligingsbeambte" en moest
zijn burger-blauwe pak verruilen
voor een meer politieachtig uni
form. Inmiddels waren vaste be
zoekers van pasjes voorzien, kre
gen de deuren automatische slo
ten en werden er binnen en buiten
het gebouw tv-camera's geplaatst
Op 5 september 1977 leidde een en
ander tot een verontruste brief
van de Algemene Bond Van Amb
tenaren (ABVA) aan de perso
neelscommissie van de Kamer De
ABVA waarschuwde daarin tegen
een al te grote uitbreiding van de
bevoegdheden van de veiligheids
dienst uit „angst voor het ont
staan van een staat in de staat".
De discussie die op 28 september
1977 volgde in de personeelscom
missie leverde een aantal vragen
betreffende de zogenaamde docu-
mentenveillgheld en de antece
denten- en veiligheidsonderzoe
ken op.
Het heeft ruim een jaar geduurd
voordat deze vragen, de afgelopen
week naar aanleiding van de affai
re-Van Meurs. formeel zijn beant
woord Bij de ..documentenveilig
heid" ging het erom of de veilig
heidsmensen tot taak hebben ver
trouwelijke documenten die zij in
fractiekamers of persruimtes te
genkomen. mee te nemen. In de
personeelscommissie was daar
een principiële discussie over ge
voerd omdat zowel de politieke als
persvrijheid hierbij in het geding
kunnen zijn. Het meenemen van
stukken zou ten slotte betekenen
dat in ieder geval de veiligheids
dienst weet uit wat voor bronnen,
op grond van welke stukken erin
de Kamer beleid gevoerd, dan wel
gepubliceerd wordt. Heuker of
Hoek zelf zag een duidelijke taak
voor zijn dienst zolang het om
stukken van de rijksoverheid en
niet van de fracties zelf gaat. De
directeur der Kamerdiensten.
Botting, is het daarmee niet eens
en heeft vorige week dit onderdeel
van de bevoegdheden van de vei
ligheidsdienst „slapend"
gemaakt.
Voorts is vorige week iedere be
moeienis van de dienst met ante
cedenten- en veiligheidsonderzoe
ken naar de personeelsafdeling
overgeheveld. Om iedere schijn te
vermijden dat de dienst deze on
derzoeken zelf zou verrichten. Dat
gebeurde al niet. maar de dienst
vroeg die onderzoeken wel aan bij
de BVD en stuurde ook het ant
woord terug. Ook is besloten dat
Heuker of Hoek niet meer zal na
gaan of mensen die tijdelijk in het
Kamergebouw werken (schilders
en anderen) wellicht een veroorde
ling hebben en deswege een veilig
heidsrisico zouden kunnen vor
men. De vraag was vorig jaar gere
zen waarom die groep mensen wel
werd gecontroleerd, terwijl ante
cedenten van fractiemedewerkers
en bezoekers niet worden nage
gaan De begeleiding van bezoe
kers door gidsen wordt trouwens
ook beeëindigd. Het systeem
bleek niet te werken, omdat de
gidsen zelden werden gewaar
schuwd als Kamerleden hun ge
sprek met een bezoeker hadden
afgerond. Iedere avond liggen er
tussen de tien en twintig bezoe-
kerspasjes bij de portiers, waaruit
moet blijken dat de bijbehorende
mensen nog steeds in het gebouw
zijn, zonder dat dit het geval is. De
gidsen worden binnenkort naar de
afdeling voorlichting overgehe
veld. Surveillerende veiligheidsbe
ambten zullen hen in de wandel
gangen vervangen.
Met al die maatregelen is het rijk
van de veiligheidsdienst binnen
zeer korte tijd weer aanzienlijk
ingekrompen. Vanuit zijn veilig
heidstaak vindt chef Heuker of
Hoek dat uiteraard niet leuk. „Ik
begrijp de gevoeligheid in dit poli
tieke huis wel. maar anderzijds als
er iets misgaat, als vertrouwelijke
fractiestukken uitlekken, komen
de Kamerleden wel aan mij vra
gen of ik daar niets tegen kan
doen. Ik zal dus nee moeten ant
woorden."
Centraal staat deze week in de
Tweede Kamer het op twee fron
ten mislukte loonoverleg. De Ka
mer kruist daarover morgen de
degens met de ministers Albeda
van sociale zaken en Wiegel van
binnenlandse zaken Vandaag
komt de Kamer slechts twee uur
tjes bijeen in verband met het
sinterklaasfeest. Op de agenda
staan stemmingen over moties
over de zaak van de Haarlemse
spaanplaten en de voortzetting
van het debat over een aantal wij
zigingen in de belastingwetgeving.
Op de agenda van deze week
staan verder voorstellen voor de
aanpak van de zaak-Aantjes, de
pensioenen van politieke ambts
dragers en het rijnzoutverdrag De
Eerste Kamer vergadert deze
week niet.
Mocht u nog eens op een of ande
re manier een uurtje in het Witte
Huis verzeild raken en zouden er
vragen over de president aan de
rondleider gesteld mogen wor
den. dan kunnen we nu al verra
den wat die man of vrouw te
vertellen zal hebben. Dat het
kind Jimmy Carter op zijn der
tiende zijn eerste afspraakje met
een meisje had bij voorbeeld of
nog leuker zijn zusje Gloria
een klein kogeltje in haar achter
werk schoot, wat hem op een
flink pak slaag van vader Carter
kwam te staan. Dat de arts die
baby Jimmy in 1924 in Plains (in
de staat Georgia) op de wereld
hielp. S. P. Wise heette, dat de
boorden van de president (de
Amerikaanse) maat 15 zijn en
zijn hoeden maat 7 ook al
draagt hij nooit zo'n ding. Opzijn
vijfde jaar kreeg Jimmy ook al
slaag van vader, omdat hij een
geldstukje van de collecteschaal
in de kerk gepikt had.
Dat staat allemaal in een gidsje
dat is samengesteld voor staf
functionarissen van het Witte
Huis. die veel met persmensen en
andere nieuwsgierigen in contact
komen. Weliswaar zijn er nog ge
noeg vragen te bedenken die bui
ten het boekje gaan. maar de
alledaagse dingen staan er wel in.
Bij voorbeeld ook dat de presi
dent niet rookt en maar heel wei
nig drinkt, dat hij van een groot
aantal sporten houdt, inclusief
jagen en vissen, dat hij een lief
hebber is van dansen, trimmen
en lezen (een van zijn favorieten
is Tolstoj's Oorlog en Vrede) en
dat hij flessen en pijlpunten Ver
zamelt. Volgens het gidsje is de
president een matig eter. Hij ont
bijt met sinaasappelsap, koffie
en een stukje fruit, zijn lunch
bestaat uit een kommetje soep
en een half broodje (met pinda
kaas?). zijn avondeten uit wat hij
het lekkerst vindt; daar horen in
elk geval biefstuk en perzikijs bij.
maar hij zal ook wel eens iets
anders eten.
President Carter is allergisch
voor Zwitserse kaas. een groot
verschil met zijn naamgenoot die
23 jaar geleden uit Amerika naar
Bazel trok om daar medicijnen te
studeren, zijn studie nooit af
maakte. maar wel in Zwitserland
bleef hangen. Deze Jimmy Car
ter. een jaar of tien jonger dan de*
president, is een soort beroemd
heid in Bazel geworden Het is
begonnen, vertelt hij in het Zwit
serse weekblad Wir Brückenbau-
er. toen Carter president werd. In
die tijd moest hij op het Ameri
kaanse consulaat zijn pas laten
verlengen, en toen hij zijn naam
noemde werd de man van het
consulaat echt kwaad: „Hou die
flauwe grappen voor u. meneer!"
En toen hij in een winkel zijn
naam en adres opgaf om goede
ren naar huis te laten sturen,
schamperde de verkoopster:
„Dat is ook toevallig zeg! Laat ik
nou de koningin van Engeland
zijn!"
De Zwitserse Jimmy Carter is nu
wel aan zulke opmerkingen ge
wend en eigenlijk vindt hij het
wel leuk. Hij werkt als hoofdkas
sier in een groot hotel, waar de
meeste gasten er tegenwoordig
op staan de rekening door hem
gepresenteerd te krijgen, omdat
ze dan meteen de handtekening
van „de president" hebben. Een
tje bleef er zelfs langer voor. om
dat Carter een dagje vrij was. Hij
heeft in allerlei kranten gestaan
en was alleen wegens zijn naam
meermalen op de radio in Zwit
serland. Duitsland en Luxem
burg. Vrouwen bellen hem bij
bosjes op om met deze Carter
kennis te mogen maken. Maar
met zijn grote naamgenoot rui
len, daar voelt hij niets voor „Als
politicus en zeker als president,
ben je niet meer dan een slaaf',
vindt hij. „Geef mij mijn eigen
baantje maar."
niet (w)aardig
„Uw sarcastische opmerkingen
van zojuist neem ik niet, meneer
Van Dam. Ik verwacht u om
twee uur op mijn kamer."
Een Sinterklaasgrapje uit het
maandblad De Koppeling van
het gemeente-energiebedrijf
Amsterdam, en meteen een
waarschuwing voor alle be-
drijfssinterklazen: niet iedereen
weet zich (w)aardig tegenover
Sinterklaas te gedragen.
Jonestown
De twee boeken over de gruwelij
ke gebeurtenissen in de nederzet
ting Jonestown in Guyana die
zoals eerder gemeld vrijwel on
middellijk na het drama door
twee Newyorkse uitgevers op sta
pel zijn gezet, zijn op tijd uitge
komen. Nog voordat alle slacht
offers van ..Peoples Temple" be
graven waren, lagen de beide
boeken al in de winkel. De uitge
vers. die in eerste instantie res
pectievelijk 500000 en 350 000
exemplaren hebben laten druk
ken, verwachten dat er minstens
een miljoen stuks van verkocht
zullen worden. Ze verwachten
ook dat de concurrentie de boe
kenmarkt binnenkort zal over
stromen met nog meer geschrif
ten over het drama, dat er gram
mofoonplaten over zullen ver
schijnen en zeker ook films.
koot en bie
Kwaliteitsbewakers Koot en Bie
zullen nooit, maar dan ook nooit
naar een andere omroep over
stappen. „Néén. Als we nu bij de
VPRO aan de kant worden gezet,
of door Onno van der Panne wor
den ontslagen, zullen we zeker
van het scherm verdwijnen." ver
klaart Koot beslist in Televizier.
En hoe lang denkt het Simplis-
ties Verbond de strijd in het Gooi
vol te houden? Bie „Lang gele
den hebben we tegen elkaar ge
zegd als we op ons veertigste nog
bezig zijn. dan wordt het wat. Ik
ben negenendertig. Koot zeven
endertig. Dus dat punt gaat ko
men. „De jongens", dat is er dan
een beetje af. Het criterium is
dan: is het nog leuk? Zijn er nog
stappen te maken?" Vraag aan
Koot: is er een alternatief? „Die
vraag gaat uit van de angst.
Angst kennen we niet. Vandaag
is het enige dat we zeker weten.
Nou ja, misschien hoofd amuse
ment worden, ergens. Dat is toch
niet zo moeilijk, denk ik?"
Waarschijnlijk wilden de jonge
tjes altijd al chauffeur worden en
hadden ze stiekem al eens in va
ders auto gereden, want ze kon
den er wat van. Een elfjarig jon
getje had een auto van een par
keerplaats in de Duitse stad Kai-
serslautern gepikt, was er de
snelweg mee opgereden en wist
zich een tijdlang met gemak de
politie van het lijf te houden die
hem al gauw in de gaten had. Met
loeiende sirenes probeerde de po
litie het joch tot stilstand te
dwingen, maar dat liet zich niet
voor één gat vangen. De jongen
scheurde over de autobaan en
toen hij ten slotte klem gereden
kon worden, had hij al een paar
versperringen weten te passeren
Hij beschadigde een paar auto's,
maar verder maakte hij geen on
gelukken, net zomin als de der
tienjarige Darryl die er in de VS
met een hele autobus vandoor
ging. Darryl wilde zijn tante in
New York opzoeken en gapte
daartoe in zijn woonplaats San
Francisco een bus Pas 240 kilo
meter van huis liet hij zich tot
stoppen dwingen. Daarvoor wa
ren acht politiemannen, twee
snelle politie-auto's en een weg
versperring nodig geweest. Een
van de agenten zei later: „Dat
was vakwerk van die jongen. Ik
zou me als passagier echt veilig
bij hem voelen." Darryl is naar de
kinderpolitie in San Francisco
gebracht, zijn broertje is nog niet
gevonden. Dat broertje, pas tien
jaar oud. had intussen namelijk
óók een bus gestolen, was ermee
naar een andere stad gereden en
had het voertuig daar laten
staan, zonder lets of iemand tij
dens zijn ritje te beschadigen
overigens.
Maria Delgado en Enrique Agui-
lar wonen in het dorp Puente
Qenil in de buurt van de Spaanse
stad Cordoba. Toen ze onlangs
trouwden zat het hele dorp uiter
aard mee aan het bruiloftsmaal,
inclusief een ezel Dat vonden
Maria en Enrique niet meer dan
eerlijk: na dé trouwerij in de kerk
had het dier hen op een soort
triomftocht door het dorp rond
gereden en na de maaltijd zou
het opnieuw hard moeten wer
ken. Dan werd van het dier ver
wacht dat hij het bruidspaar op
zijn rug naar hun nieuwe huls.
tien kilometer verderop, zou
brengen, zodat de ezel zijn plaats
aan tafel bij voorbaat eerlijk ver
enend had
