Veel twijfel en veel vragen
De tehening van een lezer
hoe gaat postbode er uitzien?
Commentaar
Jm.
EEN
HUISBIJBEL
miljoen werkzoekenden (1)
Parlement voor taak meer evenwicht te scheppen na zaak-Aantjes
s miljoen werkzoekenden (2)
te
rokx komt terug op opmerking
;up er subsidieregeling
/T
doodsangst
westfriese ier
tweelingen
stuur 'n brief
IRDAG 11 NOVEMBER 1978
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
5
jniljoen werkzoekenden zijn
j in de negen landen van de
s miljoen medeburgers die
Phet economisch produktie-
raat het bordje „overbodig"
langen hebben gekregen. In-
t bereiken ons berichten over
en „micro-processoren"
j nieuwe golf van automati-
i inluiden. Opnieuw zullen
Êenlijk minder arbeidsuren no-
Jzijn om het werk dat moet
Éuren, te verrichten. Na de
iële produktie zullen nu de
ren getroffen worden door
[stoot van arbeidsplaatsen.
;r is er langzamerhand wel
irdrongen geraakt dat het
il werklozen alleen maar zal
als niet de bestaande werk-
iheid over meer mensen
verdeeld. Het is ook zo voor
hand liggend. Machines en
puters hebben steeds meer
Verl jenwerk overgenomen. Tot de
zeventig was er voor de vrij-
nmen werkers nog volop nieuw
te doen. Maar thans is er
jig behoefte aan sterke uitbrei-
het'
nand
daar
jaar
ï'n sl
voort
hard
eer,
spe
op
ter*
vi
„D
Heei
ïftijd
ding van de totale produktie. Als
dan machines ons, om maar iets te
noemen, de helft van het werk uit
handen neemt, is dat fijn, want
dan hoeven we nog maar de helft
van de tijd te werken, terwijl er
evenveel wordt geproduceerd en
dus verdiend. Hoe onrechtvaardig
is het dan niet, wanneer de ene
helft van ons toch even lang blijft
werken en meer loon opstrijkt,
terwijl de andere helft met een
uitkering de deur wordt uitge
werkt. Toch is dat het, wat de
afgelopen jaren stelselmatig is ge
beurd. Alleen zo sluipend, dat het
ons niet goed is opgevallen.
Het is daarom erg verheugend dat
in de vakbeweging in ons land,
maar nu ook in andere Europese
landen, het verdelen van het werk
door middel van verkorting van
werktijd is uitgegroeid tot centraal
thema voor CAO-onderhandelin-
gen en sociaal-economische poli
tiek. In EG-verband hebben de
vakbonden elkaar zelfs al gevon
den op het concrete plan om de
werktijd binnen vier jaar met tien
percent te verkorten.
ie week vergaderden in Brussel
'fjdt aiders van vakbonden en werk
ers samen met de verantwoor-
jke ministers van de EG-lan-
over de werkloosheid. Ook
was verdeling van het werk
centrale thema. De bijeen-
erg" Ist echter wel een onder
ling van de problemen en veel
toen [,ie woorden en goede bedoe-
cn °Pge'evertl' maar vrijwel
n concrete afspraken. Het con-
le plan van de Europese vak-
iden is afgeketst op een duide-
a „neen" van de Europese werk-
:rs. Het is juist dat dit plan wel
drastisch is. Maar vakbonden
gen, wat ons betreft, overvra-
Er had op z'n minst een
icipe-afspraak kunnen worden
naakt tussen werkgevers en
veging, om het in deze rich-
tte gaan zoeken. De aanwezige
Part nisters hadden zo'n principe-af-
aak moeten uitlokken.
rijn de partijen in Brussel uit-
L|tgaan zonder onderlinge af-
De Europese commissie
dagelijks bestuur van de EG)
een vage opdracht van de
Iers gekregen om een aantal
iten inzake herverdeling van
fk nog wat nader uit te werken.
boot-afhouden door de werk-
di yers js Qp zichzelf niet zo
„^5 semd. Het is logisch dat hun
n dyr rste vraag luidt: wie zal dat beta-
sramii pe werkloosheid is in de geïn-
itrialiseerde wereld echter alge-
egingi :en De werkgevers mogen zich
lijk li l blijven verschuilen achter het
n dynjvaar van een verslechterende
irrentiekracht. Zij moeten in
itieve instelling ernaar streven
gevaar via internationale af-
'aaron ncu,
van
ichi
ste
;rnee
panl
zea N
onze Haagse redactie
1 HAAG Staatssecretaris
heers»kx (volkshuisvesting) wil toch
tl alle steun aan de stuurgroepen
i- en tweepersoonshuishoudens
petten. Hij kwam gisteren terug
de mededeling, dat de subsidiere-
g aan het einde van dit jaar
iudt te bestaan. Brokx zal ruim
lerd gemeenten volgende week
brief laten weten, dat stuurgroe-
die al beleidsplannen voor de
Door Willem Breedveld
DEN HAAG Het hard aangekomen nieuws dat Aantjes bij de SS geweest in plaats van bij
een politiedienst, zoals wél in ruime kring bekend was, betekende begin deze week het
politieke einde van Willem Aantjes. De diabolisch geladen lettercombinatie had iets onherroe
pelijks in zich, iets van de opflakkerende vernietigende kracht van de twee bliksemschichten
waarmee de nazi's deze letters vaak symbolisch weergaven. Het is daarom nauwelijks
verbazingwekkend dat één van de medewerkers van het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumen
tatie bekende er hartkloppingen van te hebben gekregen toen hij de naam Aantjes voor het
eerst in verband gebracht zag met deze naam. Ook de directeur van het instituut, dr. L. de
Jong, zei maandagavond op de persconferentie geëmotioneerd te zijn geweest en slapeloze Onbegrijpelijk
nachten te hebben gehad.
persconferentie en voor de tv wel
gewekt. Het ligt ook niet op de weg
van de justitiële autoriteiten omdat
de eventuele strafbare feiten allang
verjaard zijn. De feitelijke uitwerking
van de publikatie van het rapport is
nauwelijks te onderscheiden geweest
van een proces. De belastende feiten
konden (in tegenstelling tot een ge
wone Nederlander) voor een vooraan-
stand poliUcus onmogelijk zonder ge
volgen blijven. Daarna is een oor
deelsvorming ook een poliUeke zaak.
spraken zoveel mogelijk af te
wenden.
Anderzijds mogen de vakbonden
het probleem van de financiering
niet doorschuiven als niet beho
rend tot hun verantwoordelijk
heid. Een concreet plan voor tien
procent korter werken binnen vier
jaar klinkt erg aantrekkelijk, maar
als geen suggesties erbij worden
geleverd voor een verantwoorde
financiering, blijft het een loos
gebaar. De te prijzen solidariteit
moet de werkzoekenden verwordt
dan tot lippendienst.
De Europese vakbonden zijn nu zo
teleurgesteld over de afloop van
het overleg op Europees niveau
dat zij erover denken voortaan niet
meer naar zulk 'overleg te gaan.
Dat is voor een vakbeweging een,
vreemde reactie: er worden eisen
ingediend bij de werkgevers, maar
meteen na het eerste „neen" ge
ven de vakbonden de moed op.
Het zou ook een betreurenswaar
dig reactie zijn. Ondernemers blij
ven, ook wanneer zij gezamenlijk
optrekken, elkaar beloeren als
concurrenten. Regering worden in
internationale samenwerking ge
remd door allerlei nationale belan
gen. Juist de vakbeweging heeft
voldoende de handen vrij om de
aanpak van de werkloosheid te
tillen naar een internationaal, Eu
ropees niveau. En dat is hard no
dig, want de staatsgewijze aanpak
is al geruime tijd bezig vast te
lopen. Het is te hopen dat de
Europese vakbeweging zijn rol
juist verstaat, en als motor blijft
fungeren om tot een Europese
aanpak van de werkloosheid te
komen.
Toch zijn ondanks deze verblindende
kracht later deze week twijfels gere
zen en vragen gesteld die een aan
zienlijk genuanceerder kijk op de
zaak meer dan rechtvaardigen. Er
zijn vraagtekens gezet achter de we
tenschappelijke waarde van het uit
gebrachte rapport en er is ook veront
waardiging geuit over de manier
waarop de zaak is afgedaan. Hier en
daar is al gesproken over het laten
voltrekken van een volksgericht. Vra
gen rezen ook over de overrompelen
de haast, waarmee de zaak naar bui
ten kwam, alsof het landsbelang, na
33 jaar met hetzelfde feit geleefd te
hebben, nu plotseling op het spel
stond. Waarom nü en op deze
manier?
De zaak nog eens rustig overziende,
blijken de twijfels over de weten
schappelijke waarde van het rapport
vooral betrekking te hebben op drie
niet onbelangrijke aspecten. Een eer
ste twijfel geldt de stelligheid waar
mee De Jong de bewering van Aan
tjes ontkent dat hij medio 1942 niet
was gaan studeren omdat hij gewei
gerd had een loyaliteitsverklaring te
ondertekenen. Getuigen hebben in-
ADVERTENTIE
EUROPA MEUBEL
Omdat u niet
elke dag meubelen koopt
middels verklaard dat die loyaliteits
verklaring voor inschrijvers (nog niet
voor de al studerenden) toen al wel
nodig was. Volgens De Jong was zo'n
verklaring eerst vereist in maart 1943.
De Jong neemt verder klakkeloos aan
de Aantjes in het kamp Port Natal
„in Duitse dienst is gebleven". Hij
baseert deze uitspraak op twee zich
zelf in details tegensprekende getui
genverklaringen. Ook zijn argumen
tatie in de vraag: „Waarom juist deze
twee getuigen?" is zwak. Waarom
juist deze twee en geen anderen van
de honderden gevangenen die Aan
tjes in het kamp hebben meege
maakt? Op de persconferentie zei De
Jong er onder meer over dat de „men
sen die deze bezwarende feiten uit het
bezettingsverleden van Aantjes ken
den in de afgelopen jaren en met
name sinds het jaar waarin hij Ka
merlid geworden is, een grote mate
van onderling contact hebben gehad.
De een heeft mij naam en adres en
telefoonnummer van de ander ge
geven."
Positief geduid zou het om mensen
kunnen gaan die oprecht bezorgd wa
ren over de zuiverheid van onze va
derlandse politiek. Negatief opgevat
zou het om een gezelschap kunnen
gaan, dat continu op de loer heeft
gelegen. Hoe het ook zij, het kostte
onze slechts weinig tijd vijf andere
getuigen te vinden die een andere
lezing over Aantjes' status, in het
kamp Port Natal gaven.
Essentieel punt
Maar, zou men kunnen tegenwerpen,
deze feiten zijn slechts details verge
leken bij Aantjes dienstneming bij de
SS. Het Is ook een beetje de redene
ring van De Jong. In zijn visie heeft
Aantjes op een essentieel punt er het
zwijgen toegedaan. Als dat wel be
kend was geweest, zou de ARP-top
nimmer verantwoordelijkheid heb
ben willen dragen voor Aantjes' poli
tieke carrière. Aantjes was dus in zijn
politieke handelen niet vrij en zelfs
een mogelijk object van chantage, zo
stelde de directeur van het RIOD.
Wij laten even terzijde dat de nestor
van het ARP-deel van de CDA-frac-
tie, de oud-verzetsstrijder Maarten
Schakel, nadrukkelijk verklaard
heeft ook dan nog voor Aantjes te
hebben getekend („Aantjes heeft de
SS slechts als vervoermiddel ge
bruikt om in Nederland te komen").
Het gaat natuurlijk om de essentiële
vraag: is toetreding van de SS, onge
acht het oogmerk, hoe dan ook fout.
Er is al op gewezen dat, wanneer
Aantjes na zijn terugkomst in Neder
land de ene heldendaad na de andere
zou hebben verricht, zijn dienstne
ming bij de SS hem van harte zou zijn
vergeven.
Aantjes' verweer
Nee, Aantjes restte slechts een ver
blijf In kamp Port Natal en dat moet
voor De Jong de deur hebben dicht
gedaan. Op geen enkele wijze gaat
het rapport in op het verweer van
Aantjes dat hij aangekomen in
Hoogeveen (het depot van de Neder
landse Landstorm) en wellicht zijn
ontsnappingsmogelijkheden verke
ken zag, geweigerd heeft de eed af te
leggen met alle risico's die dit
wellicht met zich meebracht. Aantjes
zelf zegt bij voorbeeld dat hij een
moment gedacht heeft dat het met
hem afgelopen zou zijn.
De Jong gaat hieraan echter voor
bij. Hij wil nog wel aannemen dat
Aantjes geweigerd heeft te velde te
trekken, maar zijn dienstverband
werd in welke vorm dan ook in Port
Natal voortgezet, zo stelde hij vast.
Het is duidelijk, hier zijn vragen blij
ven liggen die voor een volledig beeld
beantwoord hadden moeten worden.
Die vragen klemmen te meer omdat
het rapport op andere punten onzorg
vuldig is gebleken.
Losse gronden
De ondeizoekers nemen op losse
gronden aan dat Aantjes verweer ter
zake, van de loyaliteitsverklaring als
zijn status in kamp Port Natal on
juist is. Daarmee wordt de suggestie
gewekt dat zijn weigering om de eed
af te leggen, zijn oogmerken ook om
zich bij de SS te melden, dus ook wel
onjuist zullen zijn. Die melding was
fout. Maar daarmee Is het bewijs nog
niet geleverd dat ook Aantjes fout is
geweest.
Trouwens, een dergelijke bewijsvoe
ring ligt niet op de weg van een histo
ricus, ook al heeft hij die indruk ter
Het is daarom onbegrijpelijk dat de
verantwoordelijke ministers de belas
tende feiten zonder commentaar heb
ben gepubliceerd en een toelichting
van die feiten hebben overgelaten
aan een niet tot oordelen bevoegde.
Waar vaststond dat publikatie als
een proces (een volksgericht, zoals
prof. Bastiaans het noemde) zou gaan
werken, had het kabinet op zijn minst
zorg kunnen dragen voor een verant
woorde procesgang. In dit verband
rijzen nogal pijnlijke vragen.
Had het om maar iets te noemen niet
veel meer voor de hand gelegen dat
het kabinet (eenmaal geconfronteerd
zijnde met de belastende feiten) De
Jong duidelijk moest wijzen op de OnHpr7DAk
primaire verantwoordelijkheid van
het kabinet in deze zaak? Het kabinet
had bijvoorbeeld ook contact op kun
nen nemen met de voorzitter van de
Tweede Kamer over de afhandeling.
het beklaagdenbankje terecht la
gekomen.
Overrompelende haast
Waarom het niet is gebeurd zal wel
verband houden met de onbegrijpe
lijke, overrompelende haast waarmee
alles rondgemaakt en gepubliceerd
moest worden, alsof de kwestie geen
minuut langer uitstel meer gedoogde.
Die sfeer was er al, toen De Jong voor
het eerst van de belastende feiten
melding maakte. Dat leverde een eer
ste evaluatie op, waarmee de minis
ters akkoord gingen, ondanks het feit
dat er naar achteraf blijkt nogal wat
vragen zijn blijven liggen.
De druk op de ketel werd nog ver
groot toen bekend werd dat het
Nieuwsblad van het Noorden de zaak
maandagmiddag al zou publiceren.
Wie heeft de zaak laten lekken?,
vraag je je onwillekeurig af. Het kabi
net besloot het rapport De Jong/Van
der Leeuw diezelfde avond nog bij de
Tweede Kamer in te dienen. Het
stemde er ook mee in dat De Jong een
persconferentie zou houden. En dat
alles leverde de rauwelingse schok op
die het publiek maandagavond kreeg
te verwerken.
En zou tot een overeenkomstige pro
cedure kunnen zijn besloten als des
tijds bij de affaire van prins Bern-
hard: benoeming van een commissie
van drie. die de feiten grondig zouden
onderzoeken. De uitkomst van zo'n
onderzoek zou in ieder geval meer
recht hebben gedaan aan de persoon
van Aantjes, die nu nogal abrupt in
Of een andere gang van zaken veel
aan de einduitkomst zou hebben ver
anderd. is te betwijfelen. Wel zou van
meet af aan een genuanceerder kijk
op de zaak mogelijk zijn geweest. Het
parlement staat nu voor de moeilijke
opgave achter wat meer evenwicht te
scheppen. Dat daarbij een nader on
derzoek meer dan gewenst is. staat
nu wel vast. Het zou niet eerlijk zijn
tegenover Aantjes, maar ook niet te
genover het publiek, dat niet weet
waar het precies aan toe is (KRO-
enquête). het hierbij te laten zitten.
ADVERTENTIE
woningbouw voor een- en tweeper
soonshuishoudens gemaakt hebben,
ook in 1979 subsidie krijgen.
Brokx' voorganger Van Dam vond
zoals gemeld totale stopzetting
van steun onbillijk, omdat een aantal
stuurgroepen veel later van de grond
kwam dan de bedoeling was. Van
Dam kondigde al bij de behandeling
van de begroting van volkshuisves
ting aan hier een punt van te maken.
Tekeningen, bij voorkeur in liggend formaat, sturen aan Trouw, jury politieke prent, postbus 8
Amsterdam. Naam en adres aan de achterzijde vermelden. Voor geplaatste prenten is er
boekenbon.
In iets groter formaat ook beschikbaar de
één-koloms-bijbel in NBG Vertaling-1951 met
brede marges voor aantekeningen.
Kleur: groen, blauw en wil
Bestelnummer: 10.019.
Prijs: 32,50 exclusief verzendkosten.
in de NBG Vertaling-1951
met zijn stevige, kunstleren band; op het
formaat 14 x 21 cm geheel nieuw gezet in twee
kolommen in de nieuwe spelling uit een
duidelijke nieuwe letter is deze nieuwe huisbijbel
uitermate aangepast aan gebruik in het gezin.
Ook als huwelijksbijbel zeer geschikt.
Binnenkort verkrijgbaar, in roodbruin, zwart en
wit.
Bestelnummer: 10.010.
Prijs: 37,50 exclusief verzendkosten.
NEDERLANDS BIJBELGENOOTSCHAP
Postbus 620
2003 RP Haarlem
Tel: 023-259501
g
;n. he
fis zelf
De Franse posterijen hebben
hun tanden in het hondenpro
bleem gezet. Want je zal maar
postbode zijn en met de regel
maat van de klok gebeten wor
den. Dat is trouwens niet alleen
in Frankrijk het geval, maar in
alle landen waar gemakzuchtige
hondenbezitters hun dieren los
laten lopen. Bovendien zijn er
tegenwoordig zoveel honden dat
het een postbesteller niet helpt
om een straatje om te lopen,
want ook daar zijn altijd wel een
paar viervoeters volgaarne be
reid hun tanden in uniformbroek
of been te zetten. Vorig jaar lie
pen drieduizend Franse bestel
lers knauwen op, en moesten de
posterijen bijna zesduizend da
gen ziekteverlof geven aan gebe
ten personeel. Het is dus bepaald
geen kwestie van blaffen voor je
gebeten wordt dat de postbazen
daar maatregelen gaan nemen.
Ze zijn begonnen in figuurlijke
zin terug te bijten: eerst de eige
naars van de Bretonse patrijs
honden die zich vooral in Finis-
tère een gebied in Bretagne,
dichtbij de havenstad Brest
ernstig misdragen. Die eigenaars
zullen eerst overtroomd worden
met drukwerk, waarin ze er keer
op keer op gewezen worden dat
ze hun huisdieren moeten vast
houden als de postbode komt.
Doen ze dat daarna niet. dan
krijgen ze eerst een waarschu
wing, en als dat niét helpt moe
ten ze hun post zelf op het post
kantoor halen. Voldoet het sys
teem, dan krijgen alle Franse
hondeneigenaars volgend jaar
een zelfde behandeling.
Nu zou het zonde zijn als de
postbestellers in ons land ook zo
vaak in de broek gehapt worden.
Over een tijdje krijgen ze een
splinternieuw soort uniform en
dan is het nog erger dan wanneer
het oude er aan gaat, zou je
zeggen. Het blijkt mee te vallen:
er worden nog altijd wel postbo
des gebeten, maar op de plaat
sen waar het 't ergst was hui
zen met grote tuinen waar de
hond los loopt is het een stuk
verminderd. Daar moeten ze te
genwoordig een „buitenbus"
hebben, waardoor de man van de
post tenminste voor trieven het
hek niet meer binnen hoeft. Die
nieuwe uniformen gaan trou
wens toch wel door. al heeft de
directie nog geen groen licht ge
geven. Maar zo gauw dat ge
beurt. gaat er een werkgroep aan
de gang. Dia» moet alle wensen
van de geüniformeerden inven
tariseren. Iedereen mag zijn
ideeën over model, kleur en wat
hem of haar verder belangrijk
lijkt, naar voren brengen. Daar
zal wel degelijk rekening mee
worden gehouden, al zal het ze
ker niet zo zijn dat het uniform
geel met paars wordt, ook al zou
den velen dat leuk vinden.
Hoeveel PTT-ers het nieuwe uni
form gaan dragen, staat niet
vast. Nu doen 27.000 geünifor
meerden dat nog. maar niemand
is het meer verplicht. Hoe het
nieuwe pak er uit gaat zien is in
de verste verte nog niet te zeg
gen, maar één ding is wel al
zeker: jasje en broek worden ver
schillend van kleur, omdat een
broek nu eenmaal sneller slijt;
moet de broek vervangen wor
den, dan zie je tot nu toe vaak
een kleurverschil, maar met een
anders getint jasje zal dat niet
meer opvallen. En verder hoeft
niemand nu al naar een postbo
de in mooi, nieuw pak uit te
kijken, want die zal er op z'n
vlugst pas over anderhalf jaar
„nieuw" uitzien.
De bewoners van de zuidelijke
streken van Ethiopië zitten in
doodsangst voor grote troepen
rondzwervende apen. De dieren
zijn blijkbaar erg hongerig en
verslinden alles en iedereen die
op hun v/eg komt: gewassen,
schapen, geiten, en nu ook men
sen. Volgens radio Addis Abeba
hebben de apen vorige maand
twee jongetjes gedood en opgege
ten, een van negen en een van
tien Jaar; een volwassen vrouw
onderging hetzelfde lot. De bewo
ners hebben de regering ge
vraagd hen tegen de hongerige
apen te beschermen.
Een paar van de beste Friese
koeien van Ierland behoren tot
het nageslacht van Bendalls Ade-
ma. Dat is dus een stier, of beter:
was, want het dier dat als de
vruchtbaarste stier van de hele
republiek Ierland wordt be
schouwd, Is dezer dagen op zijn
veertiende jaar overleden. Hoe
wel Bendalls Adema in 1965 van
uit Engeland naar Ierland kwam,
verraadt zijn naam duidelijk zijn
Hollandse afkomst; zijn opa
stamde dan ook uit West-Fries
land. Dat hij als de vruchtbaarste
te boek stond, Is geen wonder: hij
is vader geworden van naar
schatting 212.000 kalveren. Dit
enorme aantal kinderen is uiter
aard via kunstmatige insemina
tie verwekt, zodat vader Adema
hun moeders nooit heeft gekend.
Een van de olifanten uit het die
renpark van San Diego in Cali-
fornië heeft er absoluut geen be
zwaar tegen zijn oppasser Franz
Tisch van tijd tot tijd in de ar
men te nemen. De olifant vindt
het wel leuk en de oppasser ook.
wxant die kan zich geen sterkere
armstoel wensen.
„We komen niet achter het hoe
en waardoor, en voorlopig hou
den we het dan ook maar op
zuiver toeval", zeet de genees
heer-directeur van het ziekenhuis
van de Deense vissersplaats Es-
bjerg, maar een feit is in elk geval
dat er daar tweemaal zoveel
tweelingen worden geboren als
het (Deense) landelijk gemiddel
de.
Alberto Altesor, voormalig afge
vaardigde in het congres van
Uruguay, is in de gevangenis 65
jaar geworden. Hij werd op 21
oktober 1975 in Montevideo gear
resteerd wegens zijn lidmaat
schap van de (sinds 1973 verbo
den) communistische partij en
het bekleden van een leidende
functie bij de Uruguayaan.se
bond van spoorwegpersoneel.
Pas bijna twee maanden later
maakten de autoriteiten zijn ar
restatie officieel bekend. Van in
middels vrijgelaten medegevan
genen kreeg zijn familie drup
pelsgewijs bijzonderheden over
zijn behandeling en de plaats
waar hij vastgehouden werd.
Eerst blijkt hij naar een particu
lier huis te zijn gebracht, later
naar „infanterie betaljon num
mer 13", ook bekend als El Infier-
no (de hel) wegens de wrede mar
telpraktijken. Daar werd hij ge
slagen, onderworpen aan electri-
sche schokken en gedwongen
urenlang té staan. Op 14 decem
ber 1975 kreeg hij eenzame op
sluiting in „artillerie bataljon
nummer 5", waar hij een kap over
zijn hoofd en handboeien moest
dragen. Hoewel hij daar niet
meer dan twee borden soep en
koffie kreeg mocht zijn familie
hem tot september 1976 geen
eten brengen. Bijna een Jaar na
zijn arrestatie werd Alberto Alte
sor in staat van beschuldiging
gesteld. De aanklacht: lidmaatr
schap van een subversieve vere
niging; daarvoor kan drie tot
achttien jaar gevangenisstraf ge
geven worden. Al vóór zijn arres
tatie was Altesors gezondheid erg
slecht: hij heeft een ernstige hart
kwaal, waarvoor hij onder voort
durende medische controle moet
blijven en dieet houden. In Juli
1976 zond zijn vroegere behande
lend specialist een medisch rap
port aan de autoriteiten. Eind
van dat jaar werd de gevangene
naar het militaire hospitaal in
Montevideo overgebracht, waar
hij geopereerd werd. Januari vo
rig jaar kwam hij in de Libertad-
gevangenis terecht, waar hij vol
gens berichten een betere behan
deling krijgt Eens per week mag
hij zijn familie en advocaat ont
vangen, hij mag nu met andere
gevangenen omgaan, korte wan
delingen op het terrein maken en
boeken uit de gevangenisbiblio
theek lezen, maar gevangen blijft
hij.
Beleefde brieven met het verzoek
(in Spaans of Engels) om Alberto
Altesor onmiddellijk vrij te laten,
kunnen gestuurd worden naar:
Sr. Ministro de Defensa Nacional
25 de Mayo 279 Montevideo,
Uruguay; en naar: Sr. Ministro de
Relaciones Exteriores, Adolfo
Folie Martinez Minlsterio de
Relaciones Exteriores 18 de
Julio 1205 Montevideo,
Uruguay
