g
'Op het toneel kun je
iemand eens heerlijk
de waarheid
zeggen.'
1*1
Ij
ue uitzet
Mi 1
T
Bt
Rike Spannenburg: na 61 jaar amateur-toneelnu op de tv
Br j a
ut:
De kat van het jaar
Di
Cl
ce
MAANDAG 6 NOVEMBER 1978
TROUW/KWARTET
ma;
door Fred Lammers
'_EIEN Alle Inwoners
rvan Rlen gaan woens
dagavond televisie kij
ken om te zien hoe hun
76-jarige dorpsgenote
Rike Spannenburg het
er afbrengt in haar eer
ste televisie-optreden.
Dat gebeurt in het
stuk dat de NCRV on
der het motto „Boete
dwaen" („Boete doen")
uitzendt. Het is een be
werking van een kort
verhaal dat de in 1962
overleden Friese
schrijfster Teatske Al-
zum uit Morra jaren
geleden schreef.
Het is voor de eerste keer
dat een omroepvereniging
het aandurft een toneelstuk
in een streektaal op het
scherm te brengen. Het zal,
is de bedoeling, niet bij dit
experiment blijven. In de
toekomst volgen een Zeeuws
en een Achterhoeks stuk.
Evenals bij „Boete dwaen"
het geval was, wil men die
stukken gaan opnemen met
amateurs. Rike Spannen
burg is ook amateur, maar
wel een met veel ervaring."
Ik speel al 61 jaar toneel. Als
meisje van vijftien stond ik
voor het eerst op de planken.
Dat was toen de plaatselijke
toneelvereniging in Warre-
ga. waar ik destijds woonde,
k voor een rol iemand van die
leeftijd nodig had en bij het
zoeken ernaar terecht kwam
bij de gymnastiekvereni
ging. waarvan ik lid was.
Sindsdien ben ik blijven to
neelspelen en ik vind het
nog steeds heerlijk," vertelt
Rike. bij haar thuis, midden
in het Friese polderland.
Rien is een dorpje met nau
welijks een paar honderd In
woners. Het staat niet op de
wegwijzers. „Van Sneek uit
moet Je in de richting van
Schamegoutum rijden en
dan de borden naar Wom-
mels volgen. Je komt dan
vanzelf door Rien. Ik woon
op de Draversdijk, maar
vraag maar naar vrouw
Spannenburg, dan kan le
dereen je vertellen waar je
moet zijn," heeft Rike me
door de telefoon gezegd. Het
dorpje waar zij woont is in
derdaad een illustratie van
het begrip: met bordpapier
dichtgeplakt, wat niet wil
zeggen dat het onaantrekke
lijk is
Koeien en
schapen
„Het is hier nog een stukje
onbedorven Nederland. Als
je uit het raam kijkt zie je de
koelen en de schapen in het
weiland lopen. Vandaar dat
ik er geen enkele behoefte
aan heb op vakantie te gaan.
Als Je de deur uitstapt ben je
in de natuur." zegt Rike, ter
wijl ze de kamer uitgaat om
theewater op te zetten. In
huls staat het vol planten,
vooral met gloxinia's." Die
zijn mijn trots. Ik kweek ze
zelf. In het voorjaar is het
een hele uitwisseling van
planten met andere mensen
in het dorp en op deze ma
nier heb ik ook altijd wat
achter de hand als ik op zie
kenbezoek ga. Want dat is
hier vaste prik. Als er hier
iemand ziek is krijg je het
hele dorp aan Je bed. Dat is
de grote charme van het wo
nen in zo'n kleine gemeen
schap. Je bent hier geen
nummer."
Vandaar ook dat heel Rien
zich erbij betrokken voelt
dat Rike op het scherm
komt. „Natuurlijk vind ik
het zelf ook prachtig. Dit
was het enige wat er nog aan
ontbrak. Ik ben al voor de
radio geweest, bij de RONO
in hoorspelen, maar televisie
is toch weer iets heel anders.
Ik heb nu alles bereikt wat
ik wilde. Ik begrijp best dat
ze mij hebben genomen om
dat ze een oude vrouw nodig
hadden, maar er waren meer
kandidaten."
Toneelfoto's
Al heel jong droomde Rike
van het toneel. In het boe
rengezin, waarin zij als een
van de acht kinderen, op
groeide, was dat hoogst on
gebruikelijk." Als de lees
portefeuille werd bezorgd
met „Het Leven" en „De
Prins" vloog ik altijd meteen
op de toneelfoto's af van al
die beroemdheden uit die
tijd zoals Jan Musch en Rika
Hopper, die mijn grote favo
riete was. Je had bij ons in
het dorp een toneelvereni
ging, zoals elk dorp in Fries
land, dat zichzelf respecteer
de een toneelclub rijk was.
Dat is trouwens nog zo. Op
het ogenblik zijn er zo'n hon
derd toneelverenigingen in
onze provincie aangesloten
bij de Friese bond van to
neelgezelschappen. Wij Frie
zen houden van toneelspe
len. Dat is niet veranderd
door de opkomst van de tele
visie. Toen de radio kwam
hebben we het er veel moei
lijker mee gehad. We hebben
toen wel eens voor zestien
mensen gespeeld. Dan was
het: even wachten, want er
komen er nog twee de trap
op. Alles was meegenomen!
Vroeger gaven we jaarlijks
drie voorstellingen: een voor
de ouderen, een voor de
jeugd en een voor de arbei
ders. Die was gratis. Zo ging
dat in die tijd."
Regiecursus
Voor Rike was het geen to
neelspelen zonder meer. Ze
door Mink van Rijsdijk
Hannie en Bert trouwden in 1943. Van een echte bruiloft
was geen sprake, alles werd zo stilletjes mogelijk gere
geld. De huwelijksreis van het jonge paar was naar een
klein Fries dorp, waar geen bruidssuite was gereser
veerd, maar een duikadres bij boer Tjepkema, dat veilig
en warm was. Het waren nogal onwezenlijke jaren, die
volgden en Hannie realiseerde zich nauwelijks dat ze
mevrouw Van der Woudt was. Beiden ervoeren ze het
als gunstig dat er zich in die tijd geen baby aankondigde
gezinsplanning zat toen nog wat anders in elkaar dan
tegenwoordig. Na de oorlog leek het Hannie of ze pas
werkelijk getrouwd was. Ze kregen twee kamers met
gebruik van keuken ergens in de randstad en dat was
meer dan menig jong echtpaar veroveren kon.
Wat Hannie echter onnoemelijk dwars zat was dat alles
met de inrichting van hun etage zo op een schoen en een
slof moest. In de voorbije oorlogssituatie gold alleen hun
beider veiligheid, maar nu voelde ze zich zonder echte
„uitzet" verre van gelukkig. Lieve tantes stopten haar
wel het een en ander toe, maar bij het begrip linnenkast,
zoals dat in haar familie gold, staken de niet op elkaar
afgestemde onontbeerlijkheden schamel en armoedig af.
Bovendien waren de krijgertjes natuurlijk tweedehands
en meestal niet haar smaak. Het vergalde haar leven niet
echt, ze vond het alleen bar hinderlijk en ook wat
beneden haar stand. Bert en Hannie waren gelukkig en
toen hen in de jaren vijftig ook nog dochter Bertien werd
geboren voelden ze zich bijzonder rijk. In diezelfde
periode heeft Hannie zich ze woonden inmiddels in
een echt huis helemaal kunnen uitleven in de sector
van huishoudtextiel en kreeg ze een goed gevulde
linnenkast.
Hoewel ze in gezelschap vol zelfspot grappen kon maken
over de theedoeken, washandjes en lakens van de tantes,
hield ze er toch een tic van over. Bertien zal een jaar of
veertien zijn geweest, toen haar moeder heel bewust een
linnenuitzet begon te kopen. Niet omdat ze eens wat
anders wilde, noch omdat haar spullen al versleten
waren de keurige stapeltjes in uitgekiend mooie
kleuren waren voor Bertien bestemd. Voor later. Je wist
maar nooit. Dat armoe troef gedoe van-na de oorlog, dat
ze zich maar al te goed herinnerde, zou Bertien nooit
overkomen. Hoe haar omstandigheden ook zouden zijn,
ze zou een piekfijne uitzet hebben. De trots van elke
huisvrouw, zoals Hannie meende, lag al geheel compleet
veilig verpakt in een hutkoffer op zolder op Bertien te
wachten toen het meisje amper zestien jaar was. Het
strootjesdragen voor het nestje van haar dochter had
Hannie toen al zo te pakken dat ze met zilveren lepeltjes
en taartvorkjes begon. Bert noch Bertien wist van deze
dingen. Het was haar geheim en zou haar grote verras
sing worden zodra er van een verloving sprake was.
Bertien deed eindexamen, ging studeren, had vriendin
nen en vriendjes, maar geen verloofde, ook niet toen ze
vijfentwintig was. Er hing wel iets in de lucht met een
vage figuur, van wie Hannie de naam niet eens wist en
die aangeduid werd als een vriend die in Zoetermeer
woonde.
De klap kwpm hard aan. De vriend heette Fred, was tien
jaar ouder dan Bertien en vader van drie kinderen. Zijn
vrouw zat al jaren in een psychiatrische inrichting.
Bertien trok bij hem en zijn gezin in. Hannie en Bert
waren verbijsterd. Ze zagen wel dat Fred en Bertien
gelukkig waren samen, maar het was allemaal zo anders
dan ze zich hadden voorgesteld. Het toekomstbeeld van
hun dochter, zoals ze zich dat hadden gedroomd, klopte
helemaal niet met de werkelijkheid.
Ik voel me verwant met Hannie. Weliswaar heb ik op
zolder geen gehamsterde uitzetten en cassettes in voor
raad, maar ik heb ook lang gedacht dat materiële zaken
waaraan ik gehecht was voor onze kinderen even gewich
tig zouden zijn. Dat liep anders. Verder heb ik net als
Hannie gemeend dat onze kinderen gelukkig zouden
moeten worden met mijn geestelijke bagage van waar
den en normen. Ook dat liep anders en om het nu
maar luchtigjes af te doen dat was best even wennen.
Hannie zal het wel redden, straks zal ze glimlachend
kunnen kijken naar het winkeltje óp zolder een beetje
ouder en veel wijzer.
Vai
lem
veri
ver
en
Drs
zate
die
wijs
lege
besl
voo:
naa
tam
L. 7
De
voori
bego
eensi
In 1!
slag
mini
tevei
het
Nad
G. E
nieu1
Cals
disci
wets
had er alles voor over, ging
jarenlang zomers naar de to
neelkampen van Aafje Top
op Terschelling en greep als
vrouw van 58 de mogelijk
heid een regiecursus te vol
gen met beide handen aan.
Drie jaar lang ging zij elke
dinsdagavond op het fietsje
naar Ittens en vandaar per
bus naar Leeuwarden. „Met
de laatste bus kwam ik te
rug. Tegen enen stapte ik
's nachts weer de drempel
van mijn huls over. Het was
wel eens eng die fietstocht in
het donker, maar ik heb
doorgezet. Een keer toen er
een vreselijke sneeuwjacht
was heb ik de chauffeur ge
vraagd of hij even door wilde
rijden naar Rien. Dat heeft
hij gedaan. Ik heb hem een
flinke fooi gegeven. Dat was
het me wel waard."
Als ze aan de periode terug
denkt constateert Rike
Spannenburg dat veel jon
geren van tegenwoordig
doorzettingsvermogen mis
sen. „Ik heb er wel begrip
voor. Er is nu veel meer dat
de aandacht opeist. Vroeger
was er nauwelijks iets an
ders dan die toneelclub."
Haar regiediploma heeft
Rike niet onder de koren
maat gezet. Sindsdien is zij
de regisseuse van Rien. Van
de vorig jaar opgerichte to
neelvereniging in Oosterend
heeft zij eveneens de leiding
op zich genomen. In februari
gaan er twee nieuwe stuk
ken in première. „Ik heb het
er druk mee. maar o. wat doe
ik het graag en: als ik heel
eerlijk ben in Oosterend met
nóg meer plezier dan hier in
het dorp. Het gezegde dat
een profeet in zijn .eigen om
geving niet wordt geëerd
heeft een kern van waarheid.
Ze denken hier wel eens: laat
haar maar praten. Dat komt
denk ik omdat het te „eigen"
is."
Wat dat televisiestuk betreft
zit Rike in even grote span
ning als haar mede-dorpsbe
woners." In al die zestig ja
ren dat ik toneel speel heb ik
mezelf nooit zien optreden.
Nu dat eindelijk gaat gebeu
ren ben ik er wel een beetje
zenuwachtig van. Voor de te
levisie spelen ls heel iets an
ders dan gewoon op de plan
ken staan in een dorpscafé
in Friesland. Moeilijker vind
ik het doordat alles door el
kaar wordt opgenomen. Net
als je denkt dat iets heel
goed is vastgelegd krijg je te
horen dat het over moet om
dat er een storend bijgeluid
is te horen."
Gordijntje
Nadat Rike een Beerenbur-
ger heeft ingeschonken zegt
ze: „Ik ben ook een beetje
bang hoe de Friezen het stuk
zullen ontvangen want er
zijn een paar dingen die niet
kloppen. Zo schenk ik er
gens koffie, maar vergeet de
suiker en de melk en toen ik
in de bedstee als oude moe
der van de boer. lag te ster
ven, bedacht ik Ineens dat er
geen gehaakt gordijntje
voor de bedsteerand hing.
Dat is een fout, want vroeger
ontbrak dat gordijntje in
geen bedstee in Friesland. Ik
heb het nog gezegd, maar
toen was het te laat om er
nog iets aan te doen. Dat is
jammer, ik had er best een
mee kunnen nemen.
Gelukkig heb ik ergere fou
ten kunnen voorkomen. Zo
wilden ze eerste een opname
van me maken terwijl ik in
de mooie kamer van een
boerderij aan het aardappe
len schillen was. Ik heb ze
verteld dat zoiets onmoge
lijk was. Die mooie kamer
werd alleen gebruikt bij hu
welijken en begrafenissen.
Stel je voor: een boerin die
daar aardappels gaat schil
len. Ja, ik ben op die punten
niet zo gemakkelijk. Maar je
moet kritisch zijn bij het to
neel, wil je de werkelijkheid
zo veel mogelijk benaderen.
Toen ik vroeger in de provin
cie optrad kreeg mijn man,
die veekoopman was, vaak
te horen: „O, wat zal jij het
moeilijk hebben met zo'n
vrouw." Ze hadden me dan
kort tevoren zien optreden.
Daar moesten we samen dan
hartelijk om lachen. De
mensen vergeten (Jat de ka
rakters die je op het toneel
zet maar gespeeld zijn. Dat
is juist wat mij zo aantrekt
in dat toneelspelen. Je kunt
er iemand eens heerlijk de
waarheid zeggen, hoeft Je
door niets te laten af
remmen."
Triest
Het Friese drama zoals dat
nu op de televisie komt
vindt Rike niet het plezierig
ste stuk waarin ze heeft ge
speeld." Het is wel triest. Ik
geloof best dat er vroeger
zulke boeren geweest zijn
maar het beeld dat veel
mensen buiten onze provin
cie van ons hebben, van die
stugge Friezen wordt hier
door versterkt en dat klopt
niet helemaal. Ze hadden
wat mij betreft een vrolijker
stuk mogen nemen, maar we
zullen zien." Als ze me uit
zwaait zegt Rike nog: „Och,
als ze nou maar niet vallen
over dat gordijntje dat niet
voor de bedstee hangt. Dat
zit me echt dwars."
Gisteren is op de 53ste Felikattentoonstelling in de RAI te Amsterdam de mooiste kat gekozen. Een international
jury bepaalde welke van de ruim 900 katten de mooiste was. Winnaar werd de Silverterry Coundersborgh's call w
Cattopardo (dat is de naam van het dier). De kat is 17 maanden oud en eigendom van de familie B. de Graaf ui
Wildervank. Het dier kreeg de prijs van de stad Amsterdam, de prijs van de RAI en de medaille van de Koningir
Op de foto: Lideke en Bart de Graaf met hun winnende kat.
enig
Mini
regit
in 1
alle<
stan
voni
Vragen uitsluitend in envelop sturen naar postbus 507, 2270 AM
Voorburg. Per vraag een gulden in postzegels, het liefst In waarden
van 55 en 45 cent bijvoegen. Beslist niet aan de buitenkant opplakken.
Geheimhouding verzekerd. Briefkaarten worden terzijde gelegd.
UTI
bom
zate
den
beid
sch£
het
beid
best
van
len
tots
kooi
Ind
het
gam
opei
ovei
De.
gin(
het
met
ink<
die
vrai
nalt
looi
leer
gen
gen
zwa
ben
De
net
ver]
ren
zou
nen
hog
Vraag: Er heeft In Trouw een boekbe
spreking gestaan over mensen die
van alles van de diaconie kregen en er
stonden plaatjes bij. Hoe heet het
betreffende boek?
Antwoord: BIJ vragen als deze
schudt de ene helft van de redactie
van deze rubriek somber het hoofd:
„Dat kón gewoonweg niet." De ande
re helft zegt: „Plaatjes bij een groot
artikel: dat moet te vinden zijn." Na
lange uren van naarstig zoeken, kreeg
de betere helft van de redactie gelijk.
Zaterdag 18 februari '78 bladzij 2:
Heb JIJ Je hoedje op van de bede
ling?" Artikel van dr. C. Rijnsdorp
over een door dr. P. A. C. Douwes
opgezette studie, met veel documen
tatie en illustratie: Armenkerk, Uit
gegeven door Interbook Internatio
nal BV. Schiedam. 320 blz. met een
Engelse samenvatting en aanteke
ningen register aan het slot. Kosten
85 gulden. Als men de bespreking
leest, ls de volgende gedachte: dat
boek moeten we toch echt eens lezen.
Vraag: Enige weken geleden werd in
Trouw een boekje besproken van drs.
P. Langendijk. leren studeren, uitge-
geven bij de uitgeverij Nieuwkoop.
Wil u deze onvindbare uitgeverij voor
mij opzoeken?
Antwoord: Deze vraag en dit ant
woord zijn wel een mooi pendant van
de vorige: Er worden in onze krant
heel wat boeken en boekjes aange
kondigd of besproken Een bespre
king is. als men iets meer van schrij
ver. titel en uitgever weet. niet zo heel
ingewikkeld, maar bij een aankondi
ging zonder meer is dat wel moeilijk,
vooral als men van de datum van
verschijnen niets weet. Dan ls het
onbegonnen werk. Gelukkig was er
een bespreking van een ander boekje
van Laneendllk Vonrbeüw-
ding tot Studie, uitgeverij Ankh Her
mes te Deventer. Daar verwees men
ons naar de uitgeverij Zom te Nieuw
koop ('t had dus wel iets met Nieuw
koop te maken!) Inmiddels is deze
uitgeverij verhuisd naar Alphen aan
den Rijn. Kalkovenweg 10. WIJ hopen
dat in het gezochte boekje een aan
sporing voorkomt: Zorg dat u altijd
een potloodje bij de hand heeft om te
noteren wat u interesseert.
Vraag: Ik heb een oud ivoren waaier
tje uit 1825. Van de steel is een stukje
afgebroken, maar ik heb het stukje
nog wel. Graag een adres waar men
zulke dingen repareert.
Antwoord: Waarom doet u dat niet
zelf? Er ls superlljm te koop, waarvan
u de gebruiksaanwijzing heel goed
van te voren moet lezen: een oude
krant op tafel leggen en een pincet bij
de hand houden. Heeft u geen vaste
hand. dan kan iemand anders u wel
helpen. Niet knoeien, want die rom
mel krijgt u niet gemakkelijk van uw
vingers af. Pessimisten zeggen dat
het er helemaal niet afgaat, maar dat
valt wel mee. Van uw kleren In elk
traval niet
Vraag: Wij hebben een schilderij
(boerderij in landschap) getekend
met de naam Delcour. Is dat een
bekende schilder?
Antwoord: Johanna Margaretha Ni-
colai Delcour werd in 1786 te Delft
geboren en stierf in 1851 te Den Haag.
Ze schilderde stillevens en hield in
1849 een expositie in Den Haag. Wij
vonden niets over werken van haar in
musea.
Vraag: Als ik een zuiver wollen-mot-
vrij-vloerbedekking laat schoonma
ken. blijft het tapijt dan motvrij?
Antwoord: Natuurlijk hebben we uw
vraag voorgelegd aan een beroeps
„kliener" Uw kleed blijft anti-mot,
maar een „geschoond" kleed trekt
sneller vuil aan dan een niet behan
deld kleed en over een jaar of twee
moet de behandeling herhaald wor
den. Fijn, dat men zoiets thuis kan
laten doen. In uw beroepengids van
de PTT vindt u adressen bij u in de
buurt.
Vraag: In Spanje kocht ik een zwart
suède jasje. Het geeft steeds heel erg
zwart af, hoewel de verkoper zei, dat
het op den duur wel over zou gaan.
Kan ik dit euvel alsnog opheffen?
Antwoord: Van harte hoop ik, dat u
niet te veel geld voor dat jasje moest
betalen. Er valt niets aan te doen:
alleen goede voering, maar die zit er
waarschijnlijk al in en een sjaaltje.
Vraag: Dit voorjaar heb ik In een
folder van een uitgever gelezen, dat er
een boek is met anecdotes over Ne
derlandse schrijvers. Ik wil het graag
kopen, maar kan niet achterhalen
waar ik deze mededeling gelezen heb.
Antwoord: In uw openbare biblio
theek zou men het geweten hebben:
J Brouwers- Zachtjes knetteren de
letteren, Arbeiderspers Amsterdam
1975.
Vraag: In een oude stoof is een laatje.
Dat heb ik nog nooit gezien. Wat ging
daarin? Kerkboek? Naaigerei? Dove-
kooltjes? Zwavelstokken? Wat was
de bedoeling?
Antwoord: Ik kan me niet voorstel
len, dat het kostbare kerkboek onder
die hete test bewaard zou worden. Ik
herinner me dat in een dorp in Zee
land waar we vroeger wel logeerden,
de boerinnen hun kerkboeken „stal
den" bij een bakkersvrouw, vlak bij
de kerk. Voor en na de dienst kwa
men ze daar even aanwippen, om de
bandjes of elastiekjes, tussen de
„stikken" (de gouden platen, waar
aan de grote Bevelar.dsche kanten
mutsen vastgespeld zaten) los te ma
ken. Onderweg was dat heel handig
bij sterke wind, maar in de kerk stond
dat niet netjes. De bakkersvrouw had
de boeken al klaar liggen; ook de
stoven met een kooltje stonden klaar.
Als kind vond je het een feest als die
kooltjes te hard gloeiden en de bo
venkant van de stoof begon te wal
men en te stinken. De koster schoot
er dan op af en de stoof werd van
hand tot hand doorgegeven en de
kerk uitgedragen. Naaigerei zal men
niet nodig gehad hebben, evenmin als
zwavelstokken. Ik vermoed dat er
warme handschoenen zonder vingers
(mitaines) in bewaard werden. Het is
geen rijtuigstoof, want die hebben
een ander model: de koperen stoof is
daarbij gemonteerd op een koperen
plaat, waarop men de voeten ter
weerszijden van het vuurtje plaatst.
Het vuurpotje heeft geen test, maar
wordt aan het oog onttrokken door
een eikenhouten kistje met gaatjes.
Uw stoof is een meeneemexemplar:
de gewone stoven, die men thuis ge
bruikte, hadden dat koperen hengsel
niet.
Vraag: Ik heb een snoertje geculti
veerde parels. Ze zijn erg mooi en
geregen met een knoopje tussen alle
kralen. Hoe moet ik deze ketting nu
zelf overrijgen, want dat is wel nodig.
Antwoord: Een Juwelier kan dat voor
u doen, maar met enige oefening kunt
u dat zelf ook. Er is speciaal kralen-
rijgdraad te koop heel lang, met
aan het eind een stukje in elkaar
gedraaid fijn metaaldraad, zodat u
daarmee de fijnste gaatjes vinden
kan en de pareltjes rijgen. Probeer
het gerust een paar keer, het is lang
genoeg. Het rijgen met knoopjes voor
mooie snoeren is daarom belangrijk,
omdat men op die manier nooit meer
dan een kraal kan kwijtraken. Ik heb
wel eens gelezen, dat de colliers van
de Koningin elke keer grondig nage
keken en overgeregen worden als
men slijtage vermoedt. Het zou toch
wel een sfeer van grote verbroedering
scheppen, als zoiets b.v. op Prinsjes
dag brak: alle ministers en Kamerle
den op hun knieën aan het zoeken en
de dames met het haar in de war!
Jaren geleden gebeurde het op een
jaarvergadering van de NCVB, dat
een van de Zeeuwsche aanwezigen
een rijtje bloedkoralen naar beneden
zag schieten en ze zat ergens op een
hoge tribune! Uw juwelier zal u graag
verdere inlichtingen geven.
Vraag: We hebben een prachtig opge
maakt bloemstuk-plastic, een lust
voor het oog maar het stinkt als
de Ik heb van alles geprobeerd,
maar de stank gaat er niet af en die
kunnen in de kamer niet verdragen.
Is daar iets aan te doen?
Antwoord: Plastic boeketten worden
eigenlijk alleen maar buiten ge
bruikt, in tuinen van hotels bij de zee,
b.v., waar echte bloemen het meteen
afleggen en aan balkons van hoge
flats. Bij onze zuiderburen zien we ze
vooral op de kerkhoven. Die vieze
stank hoort bij het materiaal. (In een
warenhuis ruik je ook altijd waar
pantoffels en slippers verkocht w
den niet te harden). Ik adviseert
het bloemstuk op het balkon te ze:
ten, tot in het voorjaar de echte blot
men weer in de bakken kunnen.
Vraag: Laatst las ik, dat in Nederlan
nationale scrabblekampioenschaj
pen georganiseerd worden. Wie dof
dat en waar gebeurt het?
Antwoord: Het is jammer, dat veren
gingen, die zich met zulke prettif
dingen bezig houden, niet zorgen
hun gegevens te vinden zijn in Pytte
sens Nederlandse Almanak. Dat dit
ke boek is er voor en het heeft weini
zin om alle telefoonboeken van bf
hele land te gaan na zoeken. Komte
een reactie op deze zaak, dan hoort r
het van ons.
Vraag: Een penning van koper lel
meer dan 3 cm doorsnee. Aan de e»
kant het wapen van Amsterdafl
daaronder de naam Jacob de Bruy
en het jaartal 1773. Aan de keerzijd
is weergegeven de vlucht naar Eg)T
te. Er onder in hoofdletters: IOSEPÉ
Wat zou dit voor een penning zijn.
Antwoord: Jozef, de timmerman, di'
met zijn vrouw Maria en het kind?
Jezus moest vluchten, was van oud
de beschermheilige van timmerliede
en bouwers. Uw penning is een gild?
penning van de Stad Amsterdam. V
als elke meester, gezel, of broeder dï
ontving als lidmaats- en legitimatie
teken. Jacob de Bruyn kreeg der
gildepenning dus als lid van het gild
St. Joseph (Oplfex- de timmerman)
Vraag: De naam van de Koning!
van Thailand is Sirikit. Wat beteken
die naam?
Antwoord: De naam betekent teg»
lijk Mooi (schoon) en Bewondering
