Driekwart eeuw als muzikant
min
De helderziende
speurder
l
De tekening van een lezer
öM
Wet Beste
op de barricade voor muziek
DANNY:
WILL YOU MARRY ME?
FRANK.
"rouw Commentaar
diemertoestand (1)
Zeldzaam jubileum van Willem Prinsen uit Bredevoort
hemertoestand (2)
"ommentaar van anderen
OKTOBER
JL JL uii Reader's Digest
vredesduif?
t
I
:.Y' 'JSÉE30
aanzoek op de snelweg
apartheid
-JpNDERDAG 28 SEPTEMBER 197B
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
5
discussie over het voorstel van de
rring. de ambtenarensalarissen te
rten met een half procent per half
heeft een puur materieel belan-
igevecht opgeleverd over de strijd-
ag. of het inderdaad billijk is dat de
btenaar meer in moet leveren dan
gewone werknemer. Bovendien
ft zij indringende vragen opgeroe-
over de rol van het parlement in
n :e. Op het ogenblik worden die twee
lecten door elkaar heen gebruikt
resultaat een schemertoestand,
ze arin belanghebbenden elkaar hele
halve verwijten naar het hoofd
'Ageren en waarbij alle hoofdrolspe-
elkaar in een min of meer kwaad
jr'j licht hebben gesteld: meneer Dut-
Vi i van de ambtenarenbonden, me-
ot r Aantjes, fractievoorzitter van het
RA A en meneer Wiegel, de minister
tn« binnenlandse zaken,
d
1 ,n gegeven, het is geen simpele pro-
[jn. natiek, maar enkele lijnen kunnen
lge worden getrokken. Om met het
e c ste aspect te beginnen: de rol van
slai parlement. Het blijkt dan dat de
n." isvertegenwoordiging in deze een
ijk bele rol vervult. Enerzijds is het
eei ement de controleur van de rege-
™r0 De regering is echter ook de
J®z >tste werkgever in dit land. die
Ltd
10{
ent
eenzijdig de arbeidsvoorwaarden vast
stelt van de ambtenaren. Eenzijdig
omdat de ambtenaar eenzijdig wordt
aangesteld en hij zich bijgevolg bij een
salarisbesluit van de regering heeft
neer te leggen. Er is dus niet, zoals in
het bedrijfsleven, een contract tussen
twee gelijke partners. Het is de ambte
naar bovendien verboden te staken.
Het enige middel dat hij heeft, is de
wettelijke garantie dat de regering zo
een besluit pas neemt na redelijk en
grondig overleg met de ambtenarenor-
ganisaties.
Levert dit geen bevredigend resultaat
op, dan kan de ambtenaar eigenlijk
alleen nog maar aankloppen bij het
parlement, de controleur van onze
grootste werkgever en in deze een
soort beroepsinstantie van de ambte
naar.
Anderzijds en primair is het parlement
echter onze volksvertegenwoordiging
en als zodanig dient het zich er terdege
rekenschap van te geven, dat een gul
den nu eenmaal maar één keer uitge
geven kan worden. Toch komt een
rollenconflict in de praktijk niet zo
vaak voor, omdat de rechtspositie van
de ambtenaar mét een trendbeleid en
ook anderszins hecht is verankerd.
elk wordt echter anders, wanneer de
ell ring aan de rechtspositie van de
tenaar gaat tornen. Het parlement
dan voor een dilemma te staan,
n ^ekt het zich uit vóór het regerings-
en 1 nemen, dan voelen de ambtena-
sc^zich. en terecht, met de rug tegen
nuur gedrukt. Het overleg wordt
een dictaat van het kabinet, want
n df zou het zich nog zorgen over
enen, als het parlement het toch al
oorhand eens is. En de ambtena-
dus ook niet meer bij het parle-
in beroep kunnen gaan?
lekt het parlement zich niet uit,
_^dreigt het gevaar dat het achteraf
meer zo makkelijk tornen kan aan
k akindresultaat van de overlegproce-
wft regering-ambtenarenorganisaties.
situatie van vandaag levert het
ezetn voor de laatste oplossing de
1 lijke omstandigheid op, dat het
ent de overlegprocedure inzake
irtingen van de ambtenarensala-
moet afwachten (Wiegel heeft
:md met een studiecommissie),
het de komende weken al wel
beslissing moet nemen over een-
Ie korting op de sociale uitkerin-
/ezei ^en k0PPel'n8 van beide zaken
ren Voor de hand: Waarom nu al wel
iraarfn voor een korting van de sociale
rdertringen en het risico lopen, dat de
fenaren straks vrijuit gaan? Psy-
pgisch is dat moeilijk te verkopen.
die achtergrond moeten we het
punifd-en-brand geschreeuw van de
ambtenarenbonden zien, en gelijk
hebben ze, want hun overleg dreigt te
worden uitgehold. En tegen die achter
grond moeten we ook zien, dat de heer
Aantjes de handen vrij wil houden om
eventueel af te wijken van het voorstel
van de regering, de sociale uitkeringen
te korten. Ten onrechte overigens,
behoudt hij zich die vrijheid voor met
het argument, dat Wiegel datzelfde
doet met de korting op de ambtenaren
salarissen. Of anders gezegd: Als Wie
gel een poot weghaalt onder „Bestek
81" dan heeft de CDA-fractie even
goed het recht, aan het ombuigings
plan te tornen, zo redeneert Aantjes
kennelijk.
Het lijkt ons juister dat het parlement
Bestek '81 onbevangen en onbekom
merd beoordeelt, inclusief de korting
op de sociale verzekeringen en de
salarissen van de ambtenaren. Enige
terughoudendheid is met betrekking
tot de ambtenarensalarissen echter ge
wenst. Bij voorbeeld zou de Kamer
kunnen instemmen met het voorstel
van de regering als „voorstel" ten
einde het overleg niet op voorhand uit
te hollen. Het parlement is altijd nog
wel bij machte, de zaak achteraf te
beoordelen en recht te zetten, zo dat
nodig mocht zijn. Toegegeven, het
blijft wat schipperen, maar het kan
niet anders in dit rollen-conflict. Daar
mee is wèl heel indringend geïllu
streerd, hoe nodig het is de rechtsposi
tie van de ambtenaar (met inbegrip
van zaken als stakingsrecht) te herzien.
elheid
Friescb Dagblad heeft een ver-
jnsel geconstateerd, waar niet ie-
\en onmiddellijk en dagelijks bij
iaat.
1 hui
talli
de li
heb
oto i
linde
lie ii
oud'
Dat.
chaplb<
irder crs
het volledige commentaar van
'Je rant:
met behulp van een fotografi-
ponirole op te hard rijden be
te automobilist kregen totvoor-
de bekeuring thuis, met daarbij
van hun auto en de plaats en
van de overtreding plus de te
snelheid. Al die gegevens ston-
lovenaan de foto gedrukt, omdat
de camera dat alles in één
vastlegde, als bewijsstuk van de
treding.
heidsovertreders krijgen nu al-
nog de bekeuring met daarop de
vens van de overtreding. De foto
niet meer bij.
door Jac. Leisz
BREDEVOORT De moois
te jubilia worden lang niet
altijd gevierd, we bedoelen
met recepties, toespraken en
geschenken, om van konin
klijke onderscheidingen maar
helemaal te zwijgen. Ze gaan,
zoals dat met een cliché heet,
onopgemerkt voorbij. Neem
nu Willem Prinsen in Brede
voort, een eenvoudige boer
maar een begenadigd muzi
kant. Omtrent 75 jaar geleden
begon het, toen hij als vijf
jarige op de lagere school de
psalmen en gezangen bege
leidde met een mondorgeltje,
en nü musiceert hij nog regel
matig maar dan op zijn
schuiftrombone.
Is Willem Prinsen, die een kilometer
buiten Bredevoort woont in een klein
lief wit huis. een keuterij, een simpel
boerenbedoeninkje een levenskun
stenaar? Dat is hij. op zin manier.
Behalve de muziek zijn er nog een
paar dingen, die een grote plaats bij
hem innemen. Hij fietst vaak nog
zeventig, tachtig, negentig kilomter
per dag. is een oprecht natuurmin
naar en heeft schriften vol met ge
dichten in het dialect geschreven.
Van dat alles geniet hij, evenals („ik
heb het getroffen") van zijn vrouw, de
acht kinderen en een peloton klein
kinderen.
Willem Prinsen woont om precies te
zijn niet in het oude Achterhoekse
stadje Bredevoort zelf. maar een kilo
meter er buiten, in de buurtschap
Barlo; évenals Bredevoort behoort
Barlo tot de gemeente Aalten. Opzijn
erf staat een pereboom. die In 1830
werd geplant en waar van nu het
vijfde geslacht eet. In de tuin bloeien
de najaarslboemen weelderig, 's Mor
gens om goed zes uur houdt Willem
Prinsen appèl. Zijn ontbijt bestaat
uit een paar stevige sneden brood,
een eitje en een pot koffie. Een uurtje
later gaat hij de deur uit. Een karwei
tje bij een boer, de tuin bijhouden
voor een kennis, enzovoorts. Zijn er
geen opdrachten, dan stapt hij op de
fiets en trekt er op uit.
„Daar ben ik op mijn zestiende jaar al
mee begonnen, met dat fietsen, want
ik ben een natuurmens. Ik heb heel
Nederland afgefietst, meestal rij ik
alleen, soms met een kameraad. Gis
teren fietste ik nog naar Lichtenvoor
de. Groenlo, Borculo. Harlo. Eiber
gen. Holterhoek, Meddo. Corle en zo
terug, negentig kilometer. Vorige
week heb ik nog een keer honderd
kilometer op één dag gedraaid, maar
soms is het niet meer dan veertig,
vijftig kilometer. Mijn systeem is:
twee uur fietsen en dan een kwartier
tje lopen, op tijd een boterhammetje
en een bakje koffie. En geen druppel
alcohol onderweg. Dat wil zeggen,
pas bij het laatste café dat ik tegen
kom, op de terugweg, neem ik een
borreltje, of twee. of drie. Ik noem dat
de „dagsluiting".
H/v f
r, |i
Willem Prinsen met trombone
pompen in Bredevoort. Dat was voor
gezinsgebruik en voor de ene koe. de
ene geit of de enkele varkens, die
iedereen in die tijd hield. In de streek,
waar Willem Prinsen opgroeide,
woonden veel klompenmakers, hand-
wpvpi-s pn dagloners.
's Zomers werkten de mannen bij een
boer. staken ze turf of wat er verder
maar te doen viel. Daarmee verdien
den ze dertig of veertig cent op een
hele dag. In de winter werden er
klompen gemaakt. Zo kwam men zo
goed of kwaad het jaar door. „Ik heb
dat zelf ook tientallen jaren gedaan",
vertelde Willem Prinsen. Hij is ge
kleed in een manchester broek en een
groen jasje Op de grond ligt zijn
hoedje, naast de kolenkit, waarin hij
van tijd tot tijd een bruine straal
pruimtabaksap spuit Als jongen
moest hij zelfs extra hard aanpakken,
want zijn vader was vanwege pleuri
tis en longontsteking vroeg uitge
schakeld. In 1935 kocht Willem Prin
sen een boerderijtje. Daar kom hij
met zijn grote gezin niet van bestaan,
maar hij had een uitweg. Een boer in
Aalten. bij wie hij twintig gulden in
de week verdiende.
Willem Prinsen (vooraan, middenrij) met Excelsior, Bredevoort
Waarom niet?
Omdat in te veel gevallen de foto
aanleiding werd tot grote spannin
gen in het gezin. Er zat namelijk te
vaak naast de bestuurder een thuis
onbekende vrouw, of naast de be
stuurster een vreemde man
Aangezien het om snelheidscontrole
en niet om huwelijksbewaking gaat.
worden de foto's niet meer meege
stuurd bij de bekeuring. Automobi
listen weten het dus: een snelheidso
vertreding kan een boete opleveren,
maar bijzittendie meehelpen hu
welijken in de vernieling te jagen,
kunnen weer zonder risico worden
meegenomen. Men diene wel voor
zichtig te blijven met vreemde par
fumluchtjes die kunnen blijven han
gen, of achtergelaten persoonlijke
voorwerpen.
Nederland in het jaar des Heren
1978
Sober leven
Willem Prinsen, kortgeleden tachtig
geworden, heeft een sober leven ge
leid. Toen hij kind was. moest hij elke
morgen voor dag en dauw een paar
emmers water halen bij een van de
Niet verroesten
Willem Prinsen heeft een lijfspreuk,
men mag het ook een filosofie noe
men. „Een mens moet verslijten, niet
verroesten". Vandaar dat hij nog alle
dagen van een uur of zes af 's mor
gens in de weer is. Is het niet op eigen
stukje land dan wel bij een boer of
een andere relatie. En als hij niet
werkt, dan zit hij op de fiets.
In de natuur voelt hij zich gelukkig
Daar stormen de gedachten op hem
af. doet hij de inspiratie op voor zijn
rijmerij in de streektaal. Papier en
potlood heeft hij altijd bij zich.
..Thuis heb ik nog nooit een gedicht
gemaakt. Voor een dominee ligt de
preek op straat. Als hij zijn taak goed
verstaat, is die klaar als hij op zijn
studeerkamer komt. Zo gaat het bij
mij met het versjes schrijven."
De hele geschiedenis van Bredevoort
heeft hij berijmd, zo ongeveer vanaf
1900. Hij schreef over het stadje zelf.
over de mensen, over de omstandig
heden waaronder ze geleefd hebben.
Speciaal over de buurtschap, waar hij
woont. Barlo, maakte hij een lied in
twaalf forse strofen, dat gezongen
kan worden op de wijze van „Waar
der beuken brede kronen". Hij dicht
te over alles en nog wat. Tot en met
de collectezak in het historische kerk
je van Bredevoort. waar naar wordt
verondersteld Rembrandt, die uit dit
stadje Hendrickje Stoffels betrok,
wel eens zou hebben gekerkt. En
hoe actueel ook over „Bestek'81".
Opdrachten voor rijmwerk kreeg Wil
lem Prinsen ook in ruime mate. Bij
allerlei feestelijke gelegenheden werd
een beroep op hem gedaan, zoals bij
het vijftigjarig bestaan van de chrls-
telijk-nationale school ter plaatse.
De wonderlijkste opdracht, die hij
ontving, was die van een jongeman,
die verliefd was maar niet wist hoe hij
het moest aanpakken. Of Willem
Prinsen het maar voor hem in dicht
vorm wilde doen. Daar was geen be
zwaar tegen. En zo toog de jongeman
enkele dagen later naar zijn geliefde.
Hij bood haar een uitgebreid minne
lied aan, dat aldus begon:
Zeer geachte leve Dientjen,
alles löp met miej noo scheef.
Ik wil ow noo is echt wat
vroagen
en schreef ow dörumme dezen
breef.
lej weet dat ik zoo van ow holle.
misschien holle iej ook van
miej
Aan het einde van het poëem liet d»«
jongeman, een boerenknaap, het
meisje weten dat hij geen huis hoefde
te kopen. Hij kon bij zijn moeder
introuwen. Een situatie die destijds
in de Gelderse Achterhoek normaal
was. Succes bleef niet uit. Dientje zei
„ja".
Passie
Over één liefhebberij van Willem
Prinsen, een passie eigenlijk, moeten
we nog iets zeggen De muziek. Het
begon al toen hij vijf jaar was en naar
de lagere school ging. naar de ge
woonte van die dagen het was 1903
met rokje, hoedje en klompjes. Hij
had een mondorgeltje bij zich en
mocht daarmee de psalmen en gezan
gen begeleiden. Op zijn twaalfde
dreef hij een week of acht acht ossen
voor de Heidemaatschappij, waar
voor hij een kwartje per dag kreeg
Daarvan kocht hij voor vier gulden
een trekharmonica en wat later voor
nog eens enkele guldens een tweede
hands trompet Hij leerde zich zelf op
die instrumenten spelen, ging er ook
de boer mee op. Op vele bruiloften en
partijen was hij aanwezig.
Het Was 1922 toen hij met enkele
andere inwoners van Barlo een fanfa
re oprichtte. Excelsior Willem Prin
sen speelde aanvankelijk trompet,
vervolgens tenor, daarna tuba. Toen
was het moment gekomen om over te
stappen naar een harmonie in Brede
voort. eveneens Excelsior geheten In
dat ensemble speelde hij tot voor
enkele Jaren trombone. Meer dan een
halve eeuw was hij lid van een orkest,
maar hij is al 75 jaar muzikant.. In
totaal heeft hij 36 leerlingen opgeleid
Daarbij heeft hij er steeds op gewe
zen dat het niet in de eerste plaats om
de noten gaat. maar om de muziek
Zelf is hij een hartgrondig blazer We
moeten hier denken aan een gedicht
van Michel van der Plas. waarin hij
„die van het symfonisch front'
vraagt of zij wel eens hebben opgelet
hoe een boer zijn lippen zet op de
mond van een trompet
Zoals gezegd, enkele jaren geleden is
Willem Prinsen als orkestlid gestopt
Hij was er op het laatst drie. vier
avonden per week druk mee. Zijn
vrouw kwam daardoor in de knel en
dat was te gek. Met Excelsior heeft
hij in tientallen plaatsen, vooral in de
Achterhoek zelf. opgetreden, Vaak
was hij ook solist, samen met de
organist, in de kerk. waarbij hij onder
meer graag „De heilige stad" liet
horen
Willem Prinsen: „Ik heb nooit ge
rookt. Daarom heb ik altijd lucht
genoeg. En dat heb je bij het blazen
nodig Nu speel ik nog één avond per
week thuis duet met een vriend. Jan
Heyenk. Ik zou dat niet graag missen
We spelen de psalmen en de versjes
uit de bundel van Johannes de Heer.
maar ook polka's en folkloristische
liederen als De Driekusman."
Tekeningen, bij voorkeur in liggend formaat, sturen aan Trouw, jury politiekè prent, postbus 859.
Amsterdam. Naam en adres aan de achterzijde vermelden. Voor geplaatste prenten is er een
boekenbon
Nederland. lie-i land vcm de, waarseA-uwendc. vin^erljes
ADVERTENTIE
Met een beangstigende nauwkeurigheid voorspelt Reg McHugh
winkeldiefstallen en wijst hij artikelen aan die gestolen
zullen worden. Is hij gewoon een bijzonder goede politieman
of beschikt hij over buitenzintuigelijke gaven?
Het relaas over dit fenomeen op het gebied van de
misdaadbestrijding is
één van de 25 verhalen in
Het Beste van
Het gaat niet goed met de straat
muziek in het land. Zeker niet in
Nijmegen, ook al mag iedereen
daar onder bepaalde voorwaar
den vrijwel overal op straat le
vende muziek maken. De plaat
selijke organisatie „meer (leven
de) muziek op straat" is er ten
minste nog steeds zo ontevreden
mee, dat ze in beroep is gegaan
bij de Raad van State. Morgen
ochtend wordt de zaak in Den
Haag behandeld en de organisa
tie maakt daar meteen maar een
grote, landelijke demonstratie
van.
Nu lijkt het allemaal erg mooi
geregeld in Nijmegen: eerst stem
de het gemeentebestuur in met
een proefperiode, die de hele zo
mer van 1977 van kracht was. In
die zomer kon iedereen die alleen
of met een groepje muziek wilde
maken, een briefje op het politie
bureau halen, waarmee je tot het
eind van de zomer ongehinderd
op straten en pleinen in de bin
nenstad mocht musiceren. Voor
1978 gold dezelfde regeling.
Goed. er waren wat beperkingen.
Zo mocht Je niet spelen vóór tie
nen 's morgens of na achten 's
avonds, en zondagsmorgens hele
maal niet; je mocht geen electri-
sche versterkers gebruiken en
ook niet dichter dan vijftig meter
bij mede-musici staan. Bij scho
len en kerken moest je minstens
honderd meter vandaan blijven,
dichtbij kruisingen was niet toe
gestaan. in de spitsuren was mu
ziek maken op smalle trottoirs
verboden. vanzelfsprekend
mocht je niet op de rijbanen met
je instrument en na een halfuur
spelen moest Je verplicht even
ophouden.
Dat vonden de muzikanten alle
maal best te begrijpen. Het stond
allemaal op het papier dat ze op
het politiebureau mét hun ver
gunning meekregen en ze hielden
zich eraan. Maar één bepaling
ergerde ze: geld ophalen was er
niet bij. Als een voorbijganger uit
zichzelf iets wilde geven, mocht
je dat niet aanpakken. Is dat echt
zo erg? Ja. zegt de muziekorgani
satie. Op deze manier wil haast
niemand meedoen („als iemand
steeds onder het spelen zijn kof
fie en eten uit eigen zak moet
betalen, is het begrijpelijk dat hij
het op den duur laat afweten") en
zo is er dus eigenlijk praktisch
niets veranderd. Een heel ver
schil met Rotterdam en Den
Haag. waar de „vrije" muzikan
ten wél geld mogen aanpakken
en waar de straatmuziek hele
maal is opgelegd. „Wij verwijten
de gemeente Nijmegen onder an
dere. dat ze met twee maten
meet: het draaiorgel mag wél
geld ophalen en hoe! en de
overige straatmuzikanten mogen
dat niet." Vandaar dat „meer mu
ziek op straat" met een bus vol
musici en sympathisanten mor
genochtend vroeg naar Den Haag
rijdt, allemaal zo veel mogelijk
met muziekinstrumenten na
tuurlijk. want de straatmuziek
mag ook voor het gebouw van de
Raad van State niet ontbreken.
Het kan dus een ware happening
worden morgen in de Haagse Pa
leisstraat. Het liefst zien de orga
nisatoren. dat muzikanten uit
het hele land de demonstratie
komen ondersteunen, want het
gaat. zeggen ze. om meer dan
Nijmegen alleen. Wie wil. moet
zorgen om tien uur bij de Raad
van State te zijn.
Klopt dat wel. de duif als vredes-
symbool? Is het dier wel zo zacht
aardig? Helemaal niet. vertelt Vi
sie, de gids van de Evangelische
Omroep: „Een duif is niet zo lief
als het symbool voorgeeft dat ze
zou moeten zijn. Vrede en liefde
voor de ander worden veelal in
één adem genoemd. De duif weet
echter goed van zich af te slaan
en te pikken en gunt andere vo
gels. ook andere duiven, vaak
geen plaats. De olijftak moet het
dan ook doen om het vredessym-
bool met de werkelijkheid in
overeenstemming te brengen"
M
Hij heeft het lang geheim gehouden, maar nu kan het Frank niets
meer schelen: de hele wereld mag weten dat er maar één vrouw
voor hem bestaat en dat is Danny. Zij weet het al een hele tijd, maar
helaas wil ze niets van hem weten. Daarom ging Frank tot deze
noodmaatregel over: langs de verkeersweg bij Port Neches, een
stad in Texas, plaatste hij dit bord met de duidelijke tekst: Danny,
wil je met me trouwen? In elk geval zijn honderden kinderen nu
van zijn diepste geheimen op de hoogte, want Frank is leraar op een
school in Port Neches. Danny moet het intussen ook gelezen hebben,
maar ze heeft tot Franks verdriet nog niet gereageerd.
Uit bittere noodzaak zijn ze in
Mexico City tot apartheid over
gegaan: op een van de drie metro
lijnen in de stad worden mannen
en vrouwen in de spitsuren
streng gescheiden gehouden. De
eerste drie wagons zijn voor vrou
wen bestemd, de mannen mogen
uitsluitend in de zes daarachter.
Het bestuur van de Mexicaanse
hoofdstad is tot de rigoreuze
maatregel overgegaan om de
vrouwen te beschermen tegen de
handtastelijkheid van de andere
sekse: mannen zien er geen been
in om wildvreemde vrouwen in
het achterwerk te knijpen, overal
te kriebelen, te aaien, en meer
van dat soort vrijpostige aanha
ligheden, waar verreweg de mees
te vrouwen niet van gediend zijn.
De „apartheid" is nog maar een
experiment. Als iedereen er te
vreden mee is. zullen over een
jaar ook de beide andere metro
lijnen in bokken- en schapenaf-
delingen gescheiden worden,
maar nu al regent het ook hier
weer klachten over. In de eerste
plaats heeft iedereen klachten
over het oponthoud: het kost de
politie nogal wat tijd om de man
nen die toch stiekem in een van
de voorste wagons geglipt zijn,
tussen de vrouwen uit te halen.
(Echt-)paren moeten apart rei
zen. waar ze hoogst ontevreden
over zijn. Een vijftigjarige vrouw
kwam zich beklagen, omdat ze
haar man in de menigte niet te
rug kon vinden en zeker een uur
naar hem had moeten zoeken aan
het einde van de rit. De jongere
vrouwen zijn blij. „Eindelijk zijn
we af van dat gefrummel en de
smerige woorden die mannen ons
menen te mogen toevoegen," zei
een 19-jarig meisje Dat ze gelijk
heeft, bewijst de uitspraak van
een man van 29 „Wat een onzin,
we hebben altijd zo tegen de
vrouwen gedaan Het hoort ge
woon tot de Mexicaan.se cul
tuur". De meeste mannen voelen
zich hevig verongelijkt; het
grootste deel van de metropassa
giers bestaat uit mannen die zich
nu met z'n allen in zes wagons
moeten proppen, terwijl het veel
kleinere aantal vrouwen lekker
de ruimte heeft, vinden ze.
Amnesty De vrijwilligers
van de werkgroep Huissen van
Amnesty International nemen
zaterdag een eigen zaal in ge
bruik Ze hebben zich gevestigd
in een van de lokalen van het
ontmoetingscentrum De Bussel,
Hulsmanstraat 13 in Huissen. De
ruimte wordt om drie uur 's mid
dags officieel als Amnesty-zaal
geopend, en daarnaast kan leder
een er van half drie tot 's avonds
negen uur terecht om alles over
de organisatie te horen of zelf
mee te helpen. Er is een crèche
voor de kleintjes.
