Harlem swingt in Carré Don Quishocking
Jubilerend vocalistenconcours:
Weinig prijzen, te veel finalisten
Bubbling Brown Sugar Lachen OITI het SOfTlbeh
Begin met matige muziekjes va
Joegoslaven en Nederlanders
tv commentaar!
1
1
1
Internationale Gaudeamus muziekweek
Openheid van
paus, begrip
voor elkaar
Nordring elke
avond op
Hilversum 3
MAANDAG 4 SEPTEMBER 1978
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
door Ben Huising
De Amerikanen, die hier hun Bubbling Brown Sugar kwamen
brengen, hebben er vrijdagavond in Carré zo te zien evenveel
plezier in gehad als wij. Want wij, die Carré nagenoeg hele
maal vol hadden gekregen, waren een hartelijk, dankbaar
publiek, dat gul klapte, soms als een welkom alleen al, en
stampte, juichte of bravo riep af en toe, en tenslotte ook de
bubble-de.
Het was dus een feestelijke avond,
het swingde aan alle kanten. En dat
was de bedoeling. Bubbling (brui
send. borrelend, champagne is bub
ble). Brown (de overheerstende color)
8ugar (voor al wat zoet is), en het
besef dat Je bruine suiker eerst moet
verhitten voor het bubbles (mijn ver
klaring maar. het kan. in het „slang"
ook iets anders betekenen) is een
musical, wij zouden zeggen revue, die
een paar Jaar geleden in Philadelphia
begonnen is. toerde door de States,
ging op Broadway, en ook in Enge
land. en nu hier begonnen is, met de
Broadway-bezetting voor een deel.
Nachtleven
We gaan er in terug naar Harlem, de
New-Yorkse negerwijk, in de jaren
twintig-dertig. Niet naar de armoe en
de krotten maar naar het nachtleven,
in The Savoy, een danshal, in het
Apollo-theater, in beroemd geworden
nachtclubs als Connies Inn en Cotton
Club. Daar klonk de echte jazz. waar
bij die van de blanken verbleekte,
daar werden de blues en de spirituals
gezongen, daar werkten de negerko
mieken. en daar werd gedanst, getapt
(tapdance bedoel ik), geswingd. De
blanken gingen er wel heen, op de
nieuwsgierige toer, maar ze deden
(nog) niet mee. Duke Ellington en zijn
muzikanten hadden de concertzalen
nog niet bereikt, ze speelden in de
Cotton Club als dance band en als
begeleiders van de artiesten. WIJ wa
ren er niet bij en de meeste Amerika
nen ook niet. maar wat daar voor het
eerst gehoord werd is nu „evergreen",
en bijna klassiek soms. Zo ging het
dus toen en dat nog eens te laten zien
is even nostalgiek als het voortzetten
van ons Jordaan Cabaret, dat even
wel nooit de wereld veroverde.
Een deel van het warme succes was
dus het blij herkennen, het zo-was-
het-dus, het andere deel de levendig
heid en overgave waarmee het nu nog
gebracht wordt.
Artiesten
Er zijn twee oude artiesten bij, die het
allemaal hebben meegemaakt. Ze
zijn beiden Sportin' Life in Porgy and
Bess geweest. Joseph Attles zong en
danste al bij de The Blackbirds die in
1929 een eerste, beroemd geworden,
toer door Europa maakten. Josephi
ne Baker was erbij en zij wordt dan
ook nog even herdacht. Attles danst
nog, niet zo wild meer uiteraard,
maar zijn slanke figuur is nog voort
durend in beweging. Als hij. de mooie
song Way Down Yonder in New Orle
ans zingt, maat hij er meer een come-
dy-nummer van, maar dan wel met
het vakkundige bravour dat hij er
nog drie herhalingen van het slot
uithaalt.
Aandoenlijk bijna is hij samen met
Avon Long. een oude baas met hu
mor, die zich de grote negerkomiek
Bert Williams nog herinnert en hem
nadoet in het lied Nobody en een
gemime'de pokerpartij, die hij ver
liest. Hij zingt, of liever brengt Ain't
Misbehavin' nog eens, en doet ook
nog Honeysuckle Rose met Marilyn
Johnson.
Dat zijn er dus twee. die hun vak niet
verleerden.
Vivian Reed is nog jong, maar indruk
maakt ze. Komisch en tragisch als
een hevige danseres, actrice en zange
res. Zij gaat met een meeslepende
vaart door Sweet Oeorgia Brown en
It's Alllrght (o.k. you winn) (en zo dat
je ze hoort ken je ze weer) en zij is
ontroerend in haar met overgave en
kracht gezongen Ood bless the Child.
Een ander, ook ontroerend lied, is I
Got It Bad. dat Ursullne Kairson, op
haar „rentparty" (een huisfeestje om
de huur bij elkaar te krijgen) zo mooi
zong dat haar medeartiesten er blij
mee waren. (Maar dat kan gespeeld
zijn).
Het was, zoals het hoort, niet alles
vrolijk vermaak. Ann Duquesnay,
een gospel- of splritualsinger, deed
het beroemde His Eye Is on the Spar
row, van Ethel Waters indertijd, en
nog wat spirituals. Jack Hammer
zong diep en donker The Great Black
Way. en overigens was hij de Master
of Ceremonies, de conferencier zou
den wij zeggen, die alles inleidde en
verbond, en ook een vlotte meedan-
ser (ze dansten allen) en eventjes een
imitator van Billy Eckstein, Louis
Armstrong (zingend) en The Ink-
spots. Dan moet Marilyn Johnson
nog genoemd worden voor haar Ho
neysuckle Rose (met Long) en het
fors gebrachte Changes made. En. je
kunt wel aan de gang blijven, de drie.
vier soepele slanke knapen met aan
stekelijke dans- en zangnummertjes.
Blanken
Dit Harlem wordt, in de revue, ont
dekt door twee blanken, Lora Lee
Cliff en Barry Preston, en hij vooral
krijgt het ervan op zijn heupen. Hij
voelt wat „color" betekent en als dat
hem overvalt toont hij dat hij. hoewel
blank, de slechtste danser nog niet is.
In de charleston natuurlijk en in Har
lem Makes Me Feel, als hij komisch
en vaardig, de trappen op en af raast.
Die trappen horen bij het decor met
al die projecties van voorheen. De
kostuums zijn mooi, kleurig en niet te
uitbundig. De belichting is soms ver
rassend. Het was dus een meeslepend
gebeuren waar je de kritiek bij ver
liest. We hebben bepaalde onderde
len al wel eens beter gezien. En ge
hoord, op platen dan. Sophisticated
Lady bij voorbeeld, niet geweldig ge
zongen door Myles Savage, tamelijk
verstoord door een overbodig dans
paar, en met een orkest daarachter,
achter de coulissen ook, dat duidelijk
niet van Duke Ellingtons kwaliteit
was, maar van Danny Holgate. Maar
het swingde toch, en toen aan het slot
het hele gezelschap zich tappend en
zingend aan It Don't Mean a Thing if
It ain't got the Swing overgaf, was de
zaal helemaal in de opgewonden
„mood".
door Ben Hulsing
Marilyn Johnson in Bubbling Brown Sugar.
door Adr. Hager
's HERTOGENBOSCH
Niet minder dan zeventien
zangers en zangeressen be
reikten de finale van het 25ste
Internationaal Vocalisten-
concours, dat in de afgelopen
week in het Casino van 's-
Hertogenbosch werd gehou
den. Nederland, Canada, De
nemarken, Zweden en de
DDR leverden ieder één fina
list. België en Polen twee,
Rusland drie en Groot-Brit-
tannië vijf.
Ook dit laar viel de kwaliteit van de
finalisten niet mee. zeer terecht be-
aloot de Jury de hoofdprijs van de
stad 's-Hertogenbosch niet toe te
kennen. Er ia dan ook altea voor te
zeggen de eisen een finaleplaats te
Speciaal vandaag
behalen te verzwaren. Daarmee be
reikt men. dat het aantal kleiner
wordt (zeventien is veel te veel) en dat
de finalisten langer dan vijf minuten
kunnen optreden. In verscheidene
aria's (opera-oratorium) en liederen
kunnen zij dan hun kwaliteiten be
wijzen. De Juryleden: Manus Willem-
sen. Eva Bornemann, Anton Dermo-
ta. Lode de Vos. Dorothy Dorow,
Bernhard Kruysen, Hallna Lukoms-
ka en Slgmund Nlmsgern stonden
overigens voor een mammoettaak.
Zij kregen 91 deelnemers te beluiste
ren. daarna 41 demi-finalisten en ten
slotte de zeventien finalisten. Acht
finalisten kwamen uit in het opera-
vak. negen in het liedvak, doch die
keuze bleek achteraf bij sommige
deelnemers aanvechtbaar.
Het was een zwarte dag voor de Ne
derlandse componisten, geen der fi
nalisten zong een Nederlands werk.
Trouwens, alle hedendaagse compo
nisten kwamen er bekaaid af. 8tra-
winsky. Poulenc en Britten moesten
de eer hoog houden. Met name voor
Dorothy Dorow, die zo op de bres
staat voor hedendaagse muziek, zal
dat een teleurstelling geweest zijn.
Veel te veel sopranen, namelijk ne
gen, kwamen in de finale. Rusland
was vertegenwoordigd met drie zan
geressen en niemand betwijfelde de
Juistheid van de Jury om de eerste
prijs toe te kennen aan Larissa Strev-
chenko. Weliswaar begreep zij niets
van het Stabat Mater van Pergolesi,
maar als operazangeres lijkt zij een
grote toekomst legemoet te gaan. De
deelnemers uit de Oostbloklanden
brachten zoals gebruikelijk hun eigen
begeleiders mee. Zij gingen daarbij
voorbij aan het feit. dat Gérard van
Blerk en Rudolf Jansen meesterlijke
pianisten zijn. Twee tweede prijzen
bij de sopranen, namelijk voor de
Russin Alia Ablaberdieva en de En
gelse Elaine Woods.
Bij de alten-mezzo-sopranen geen
prijzen, wel een eervolle vermelding
voor de enige Nederlandse finaliste
jard van Nes. Als de voortekenen niet
bedriegen kan zij met haar Slavisch
timbre uitgroeien tot een Wagner-
zangeres van formaat. Zij won tevens
de BUMA-prijs en de prijs van de
Vrienden van het Lied. Tinl Peters
kwam niet in de finale maar kreeg wel
de Toonkunstprijs.
Bij de tenoren geen eerste prijs, een
onverdiende twee prijs was voor de
Pool Grzegorz Caban. De jury had er
meer rekening mee moeten houden,
dat hij Bach op een onaanvaardbare
wijze zong. Een verrassing was David
James uit Groot Brittannië, een
counter-tenor van grote klasse, die
terecht de eerste prijs kreeg. In deze
categorie geen tweede prijs evenals
bij de bassen-baritons. De eerste prijs
was voor de Canadees Ingemar Kor-
jus, die overgecultiveerd een aria uit
Mozarts Le Nozzi dl Figaro zong. Een
eervolle vermelding ging naar de Belg
Henry Haas.
De eerste-prijswinnaars kregen een
gedenkpenning, een bedrag van 2.500
gulden en de toezegging voor een
optreden met het Brabants Orkest.
tut
In De Brakke Grond hebben wij, zaterdagavond, Don Quishocking weer eens gezien. Mi
nieuwe, zevende programma. Zoals we dat van Don Quishocking gewend zijn. Een
shocking dus, met een ernstige, sarcastische aanpak van zieken, dood, angst en rampspo
waarover men liever niet praat en horen wil. Ook wel met onderwerpen die op zichzelf
vrolijker zijn.
Don Quishocking is altijd zo geweest,
als ik me goed herinner. Tien jaar
geleden al, toen het begon als studen
tencabaret. Het kan inmiddels terug
zien op zes programma's, vier lang
speelplaten en wat verzamelde prij
zen: Zilveren Harp. Louis Davids-
prijs, Edison. Het is uiteraard wel
vakmatiger geworden, in de presenta
tie vooral, maar in wezen toch enigs
zins studentencabaret gebleven, met
zeer eenvoudig gehouden bijzaken,
weinig show, geen dansjes (meer), en
nauwelijks kostuums om anders te
lijken dan ze zijn. Al hebben de heren
zich na de pauze wel in jurken ge
kleed, vanwege tante Alida en haar
mooie Kerst-gedachten, denk ik, en
misschien om „de warmte" te ver
beelden na „de kilte" van het eerste
deel. Het gaat bij Don Quishocking
nog altijd om de teksten, al dan niet
(goed) gezongen, en die zitten dan wel
vol dubbele bodems en bedoelingen
eronder, waardoor er weer kilte
schuilt in de warmte en omgekeerd.
Je moet bij wat ze beweren wel na
denkend aanvoelen wat ze eigenlijk
menen.
osh
ebo
1 'anz
Wrang
Ze hebben, omdat er blijkbaar weer
een akelige ziekte bij moest, een
wrang lied over Psoriasis, en dat
hoeft voor mij dan niet, al denk wel
even: blij dat ik dat niet heb. Ze
zingen blijmoedig over een lijken
schender met de conclusie dat een
pedofiel dan nog niet zo erg is.
George Groot speelt even een vader
die zich niets herinnert van zijn zoon,
Fred Florusse, zijn vrouw, zijn kinde
ren en kleinkinderen, maar zijn
zakenafspraken nooit vergeet. Dat
mensen geen aandacht voor elkaar
hebben blijkt ook uit de vreselijke
droom die Anke Groot vertelt, waar
na hij, pas geschoren, zegt „dan ga ik
maar". En de eenzaamheid wordt ook
nog uitgespeeld door Fred Florusse,
als hij ruzie krijgt m (t alle anderen,
en alleen achterblijft, in het donker.
Kinderen, zeggen ze, kun je beter
adopteren dan maken, want al ze
George Groot, Willem-Jan Gevers, Jacques Klöters,
Groot en Fred Florusse.
later fout gaan kun je verklaren: dat
hebben ze niet van mij.
De genoeglijkheid, en bedoeling, van
Kerst komt er bij Don Quishocking
natuurlijk ook schijnheilig en zelf
zuchtig af. En als zij het krijgen over
De Ramp, die ons bedreigt, schuiven
zij die, zoals dat meestal gaat, opzij
voor de kleine Vage Angsten, want
zeggen ze zelf, de grote ramp is voor
pessimisten als zij- geen ramp meer.
En geluk moeten we ook niet zoeken,
want dat is vol willekeur, en van
ellende ben je zeker.
Als je zo opsomt waar zij het over
hebben kun je je niet voorstellen, dat
er zoveel te lachen valt. Lachen om
niet te huilen misschien, maar ook
wel om ons van veel angst te bevrij
den. Al laten de Donquishockingers
in het begin, in een soort forum dat
uit de hand loopt, van het cabaret-
b (grip van hun publiek ook niets
heel. Aan het slot komen zij,
send eigenlijk, met een gevfc
tekst over de dood van Lenf
boom die de bladeren verliest)!
moeten blijven vechten tegen iT
ters, met het Solidariteitslied
ter aan. Er is nog hoop.
Fred Florusse is een sterke 1
van zijn teksten en het meest
ook. Behalve die ruzie doet I
een prachtige ironische toesi
van een fabrikant die zijn arb IR,
op straat zet. George Groot isnke
nieker. Hij kan scènetjes of be ene
gen aardig ondergraven. Anke 1ste
werkt en zegt ook immer turt
Jacques Klöters komt op m Iet
minder krachtig over, maar h oor
wel een groot aandeel in de te osl;
evenals Groot en Dorresteijn. E ani
lem-Jan Gevers, de nieuweling i hir
piano is enig in zijn bescheide en
Voor wie cabaret pittig en gep em
kan verdragen heeft Don Qujn v
king weer een goede avond.
eld
lr<
door R N Degens
UTRECHT/AMSTERDAM Er Is de laatste jaren nogal wat gewijzigd in de opzet vi
Internationale Gaudeamus Muziekweek. De nieuwste verandering is dat het concourskÉn
ter ervan verdwijnt. Er zullen geen prijzen meer worden toegekend voor de beste compo! 1
die, ingezonden uit vele landen, door een jury werden beoordeeld. Deze om vele redenen t J]
juichen afschaffing gaat echter pas volgend jaar in.
De muziekweek van dit jaar, die za
terdagavond in Utrecht begon, kent
nog het mededingingskarakter. In
het aanstaande weekeinde zullen de
geselecteerde composities in diverse
plaatsen door vele ensembles worden
uitgevoerd waarna zondagavond de
bekendmaking van de winnende
compositie zal plaatsvinden. Een van
de plezierige wijzigingen van de laat
ste Jaren is, dat die concerten niet
meer over een hele week zijn ver
deeld, maar worden geconcentreerd
in een lang weekend. De dagen daar
voor hebben de componisten van die
werken gelegenheid met de uitvoe
renden over hun werk van gedachten
te wisselen en bij de repetities aanwe
zig te zijn. Het daaraan voorafgaande
weekeinde is bestemd voor een aan
tal concerten die in het kader van een
culturele uitwisseling worden gege
ven. Vorige jaren waren Engeland en
Italië aan de beurt, nu was het Joe
goslavië.
Nuttig
Het is vooral voor de (jonge) compo
nisten zelf, die bij deze uitwisseling
betrokken zijn belangrijk dat zij be
halve hun eigen werken ook die van
anderen horen uitvoeren. Voor de
Joegoslavische componisten die afge
lopen zaterdag en zondag gespeeld
Les Gaspards (De ratten) is
een fantaslefilm over in Parijs
ondergronds levende wezens,
die de bovengrondse samenle
ving dwarsbomen.
Ned. 1/18.59
Jean Arthur, James Ste
wart en Edward Arnold speel
den in 1938 de hoofdroten voor
Capara's amusante film „Je
kunt het toch niet meenemen."
Ned. 2,10.27
In Brandpunt een uitvoe
rige reportage over het tekort
aan woningwetwoningen,
waarbij ook kritiek op het
bouwbeleid van de regering
aan de orde komt. Ook aan
dacht voor het vredesoverleg
in Camp David dat dinsdag
begint en voor het afscheid
van Jaap van Praag ais voor-
■Jttcr vao AJax.
In Plein Publiek gaat het
over het onderwerp „de vrouw
de nil.MS O»
Llterama bevat een gesprek
met Siegfried E. van Praag en
het door hem geschreven ver-
ka.1 hnito HU,. WIJS
De televisie was zondagavond
weer eens het openbaar makend
medium bij uitstek. In de voorbije
eeuwen hebben de meeste mensen
maar moeten raden naar de per
soonlijke gevoelen van de kerke
lijke leider in Rome. Nu kon men
daarvan in alle delen van de we
reld gelijktijdig heel wat gewaar
worden. Terwijl er geen woord viel
te verstaan tijdens de huldebetui
ging van de kardlna'en. spraken
de uiteenlopende reacties van
paus Johannes Paulus I duidelijke
taal.
Het kijken naar zijn gebaren ont
hulde of er sprake was van respect
voor ouderdom of kwaliteiten,
lichte gereserveerdheid of collegi
aal accepteren, genegenheid we
gens een andere huidkleur of
dankbaarheid voor ondervonden
vriendschap. Al bij al een boeien
de kijk op een uitgesproken spon
taan mens We zijn een stap verder
als de hartelijkheid en openheid
eveneens tot uiting komen in het
beleid van de nieuwe paus.
Bij het luisteren naar de zondag
door Ton Hydra
morgenuitzending van de IKON
heb ik het gevoel gekregen dat
deze elementen ook aanwezig wa
ren tijdens de gemeenschappelij
ke kerkdienst van Molukse en Ne
derlandse protestanten in Venray.
De Limburgse jovialiteit zal er
veel toe hebben bijgedragen dat
ze daar verder zijn dan elders in
ons land. Een beetje grimmig (en
niet ten onrechte) zou ik kunnen
opmerken dat de Nederlandse
christenheid vierentwintig Jaar
lang kansen heeft laten liggen.
Kansen op wat meer begrip voor
elkaar en misschien een beetje
verbroedering. Maar, laten we lie
ver blij zijn met de eerste vredes
duif die door een kleine gemeen
schap is opgelaten.
De ervaringen in Venray zijn na
twee diensten zo goed. dat men
ermee wil doorgaan. In de hoop op
een meer algemene bezinning en
navolging in het hele land. Dan
alleen zal het Limburgs initiatief
wezenlijk nut hebben. Hoor ik. zo
als in de IKON-rubriek De andere
Wereld van zondagmorgen, reac
ties van landgenoten met betrek
king tot Zuidmolukkers, dan blijf
ik mij verbazen. Wat weet men
toch nog weinig van de feiten en
van de geestesgesteldheid en de
adat van deze mensen. Ondanks
die eeuwenoude banden van cul
tuur en geloof die bij plechtige
gelegenheden van stal worden
gehaald.
Op een mavo schijnt te worden
geleerd dat het Zuldmolukse pro
bleem om geld draait. Nou vraag
ik u! En bij de politie lijkt nog
onwetendheid te bestaan omtrent
het functioneren van een Molukse
gemeenschap en de rol van het
hoofd van zo een groep. Iemand
zei: „Laat ze toch wat meer uit
hun schulp komen!". Dat zou
mooi zijn, maar we moeten ons
eerst afvragen waarom het volk
van Ambon eringekropen is.
Ik zal u iets vertellen van mijn
eigen ervaring in de tropene. Wan
neer men zich daar op het hart
getrapt voelt, gaat men de betrok
kene in het vervolg liever uit de
weg. Een henalig is alleen maar
jijnlijker. Vrees daarvoor maakt
het de Molukse mens onmogelijk,
nadat iemand hem „sakit hatl"
heeft gemaakt, „zand erover" te
roepen en te doen alsof er niets is
gebeurd. Daarin verschilt hij van
ons.
In Televizier Magazine werd zater
dag een probleem aangesneden,
waaraan evenzeer rassentegen
stellingen ten grondslag liggen.
Wat er precies is voorgevallen in
het Haagse politiebureau blijft na
de verklaringen van twee functio
narissen en de zich mishandeld
voelende vijftienjarige Surinaam
se jongen nog nevelachtig. Ik be
geef mij niet op het pad -van de
veronderstellingen dat al te gauw
naar verkeerde conclusies kan lel
den. Echter, juist om dit laatste te
voorkomen, zou mijns inziens een
onderzoek door de rijksrecherche
in plaats van een intern onderzoek
verstandiger zijn geweest.
De VARA zal er verstandig aan
doen, in het programma Improvi
saties snel fantasie en spirituali
teit te pompen of het geruisloos te
laten verdwijnen. Een flink deel
van de zendtijd was zaterdag
avond slaapverwekkend. Met
Weet wat je Deed is het bijna
gedaan. De verdienste was dat het
heeft laten zien hoe moeilijk het is
een spelprogramma leuk en toch
intelligent te doen zijn.
werden lijkt het wel bijzonder nuttig
dat zij in een week als deze een wat
bredere informatie krijgen over wat
er zoal in de hedendaagse muziek te
koop is. Want wat van een dozijn
ouders en jongere Joegoslaven op
deze concerten ten gehore werd ge
bracht, wekte in het algemeen de
indruk van een weinig persoonlijke
verwerking van stijlen en technieken
die internationaal al meer dan tien
Jaar geleden met meer of minder suc
ces werden toegepast.
Toevalselement
Composities bijvoorbeeld waarbij
van de aleatori^k (zeg maar het toe
valselement) werd uitgegaan en
waarbij de uitvoerenden een bijna
van grote inbreng hebben als de com
ponist, ontbeerden het verrassende,
intrigerende karakter dat dat soort
werken in het verleden vaak bleken
te kunnen hebben. In het samenspel
van componist en uitvoerder is uiter
aard nooit vast te stellen wie daar
voor verantwoordelijk is.
Het heeft geen zin namen te noemen,
maar een van de componisten merkte
in zijn toelichting op dat iedere uit
voering van zijn werk verschilt van de
vorige. Dat dat stuk deze avond spre
kend op een pianowerk van Debussy
leek zal toch wel niet zijn opzet zijn
geweest. Ook het betrekken van de
„stilte" van met spanning geladen
rustpauzes kan tot boeiende effecten
leiden. Ook dat werd in menige Joe
goslavische compositie beloofd. Maar
het waren meer pijnlijke leegtes dan
betekenisvolle stiltes.
IA1
cert in Shaffy ten gehore weiucl
bracht moet maar als een vergpa
of een grap beschouwd worden at
sterdams Sinfonietta vertolkte yp
een programma van Nederl 10c
werken die, met uitzondering/aj
Ton de Kruyf's „Meditations" iei(
bariton en strijkorkest ev
streeks op een soort paars-brui .ar
lonromantiek uit overgrootme iel
tijd terugspeelden. Met als „h(&d<
punt" een collage van danswtet
voor accordeon en strijkorkest ien
Chatons de Paris" van Cor de n i
lS4
Best een aardig stuk bij kaas eifeni
in een keldertje met kaarslicht, th<
helemaal misplaatst in het kad< ar
deze internationale manifestati tej
hedendaagse muziek. Het talrijlan
bliek in Shaffy vatte het sportles
en riep demonstratief-luid bravjah
Vanavond is er in Utrecht een c<
met elektronische muziek var
goslaven, en vrijdagavond beg
De Doelen te Rotterdam de prei
tie van de door de jury uitgez
werken die allemaal hun eerst
voering zullen beleven. Er is du
hoop op beter.
Hoopvol
Hoopvol was in zekere zin dat de
jongste generatie (van gemiddeld 25
jaar) die zondagochtend in het Ge
bouw van Kunsten en Wetenschap
pen in Utrecht aan de beurt was, met
meer oorspronkelijke ideeën voor de
dag kwam. Zo was er een stuk voor
twee klarinetten en piano dat door
een zeer persoonlijke verwerking van
enkele eenvoudige basisgegevens
hoop voor de toekomst kon geven.
Aan het „weerwerk" van Nederlandse
componisten, dat zowel op het
zondagochtendconcert in Utrecht als
zondagmiddag in het Shaffy Theater
in Amsterdam werd gegeven zullen
de Joegoslaven helaas niet zoveel ge
had hebben. Het waren, evenals de
Joegoslavische werken, stukken van
nog studerende of pas afgestudeerde
musici die hoogstens enkele vage be
loften inhielden. Het enige verheu
gende was dat het ad hoe samenges
telde ensemble van Jonge Nederland
se musici dat bij de uitvoeringen een
belangrijk aandeel had een uitste
kend vertolkingsapparaat bleek te
zijn.
En wat er op het zondagmiddagcon-
Van ome radio- en tv-redac
HILVERSUM De NOS-radIhe
t?an vandaag tot en met vrijdai ie
avond uitzendingen verzorgei
het Internationaal Nordring Fe ra
voor lichte muziek, dat wordt g jr
den in de Noorse hoofdstad Os x
programma's zijn te beluistere co
sen tien en twaalf uur op Hilvede
3. :ij
Het festival wordt gehouden |a
concertstudio van de Noorse on
Elke avond treden artiestenteaifc
twee van de negen deelnemende
den op. Ze worden begeleid doojj,
orkest van de Noorse omroep. pt
e
Het Nederlandse team dat dc 3(
dag tegen het Noorse team ui R£
bestaat uit de zangeres Marjol
de zanger Edwin Rutten, pi^
Louis van Dijk, de Franse acca
nist Marcel Azzola en de dit j,
Dolf van der Linden. j0
di
