'Arie, ken de muziek harder?'
e tekening van een lezer
m
Commentaar
het jeugdfestival als beloning
olitieke keus
Een dagje met de autobus naar Düsseldorf
ÏS strenger bij voetbalvandalisme
HET WEER door Hans de Jong
In de
wachtkamer
Strandweer
stuur 'n brief
een badje langs de weg
ruim op
king kong
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
5
vi me
V n g
ministerraad moet deze maand
■—klissen in welke haven in de
ramende twintig jaar de vier mil-
- "d kubieke meter vloeibaar aard-
s uit Algerije moet worden aan-
roerd: Rotterdam of in de nieu-
Eemshaven van Delfzijl,
rtterdam was de eerste en eigen-
misschien ook wel de meest
gjor de hand liggende keuze,
ongelukkig genoeg heeft
itterdam gemeend aan de voor-
-- rong de vrijheid te kunnen ontle
en met allerlei vijven en zessen te
en een situatie waarin op
gegeven ogenblik de noorder-
r Jgen met een grote eensgezind-
/jid in gesprongen zijn om het nu
ge veer vijf jaar oude, maar na-
itoeg leeg gebleven havengebied
ij d Delfzijl kandidaat te stellen.
:ze week heeft Rotterdam in een
ttste poging de beslissing in de
histerraad te beïnvloeden gepro-
erd de discussie terug te brengen
een technische fase: die van de
sten en de veiligheidsaspecten,
iar naar onze mening is de tijd
daarover te praten voorbij.
en de regering wordt deze maand
ien technische, maar een politie-
j beslissing verwacht een afwe-
ïig van plaatselijke belangen.
Éarbij heeft naar onze mening de
jgering nu een unieke kans in de
bktijk te tonen dat het haar ernst
,:met de al jaren theoretisch ver-
digde, maar praktisch uiterst
peilijke uitvoerbaar gebleken
jreidingspolitiek.
);t noorden en het zuiden voelen
allang (en terecht) vergeten
•Jhoeken van ons land, waarover
il gerapporteerd en gecongres-
(erd wordt, maar die steeds geen
kans zien de economische achter
stand op het westen enigszins in te
halen. Bij heel wat ondernemingen
is het westen favoriet voor de vesti
ging en uitbreiding van bedrijven
en als de regering zelf het in haar
hoofd haalt om ten koste van grote
bedragen enkele van haar diensten
naar het noorden over te brengen,
dan lopen de ambtenaren of hun
vrouwen wel op het Binnenhof te
hoop omdat zij denken verbannen
te worden.
Het is in deze situatie, dat het
noorden in een grote eensgezind
heid van politieke partijen, ge
meenten en provincie, organisaties
van werknemers en werkgevers
Delfzijl als kandidaat naar voren
door Loes Smit
Met de trein is het van Am
sterdam ai 226 kilometer. Een
kleine drie uur rijden en je
staat op het Hauptbahnhof
van Düsseldorf. Je kunt het
ook per bus doen. Een flink
aantal busondernemingen or
ganiseert vanuit Amsterdam
en enkele andere plaatsen
„een dagje winkelen in Düs
seldorf", zoals dat heet. 's
Morgens bijtijds weg, in
- Duitsland boodschappen
heeft gebracht voor een bedrijf dat doen en op een redelijke tijd
Rotterdam aanvankelijk niet of al- weer thuis Veel mensen
leen maar met de grootste tegenzin vooral vrouwen maken daar
wilde hebben. gebruik van, en de onderne-
Een aanvoerhaven voor vloeibaar mingen kUnnen dan ook
aardgas is weliswaar op zichzelf steeds op volle bussen
geen bijzonder arbeidsintensief be- rekenen
drijf, maar het noorden denkt ken-
VTjr, is zo'n trip dan zoveel comfortabeler
nelijk bij het pleiten voor de LNG- per jjUS (jan per trein? Helemaal niet.
aanvoerhaven in Delfzijl aan het Een kleine vijfhonderd kilometer stil-
effect dat de eerste schaap over de zitten en uren door een drukke stad
dam kan hehhen Het is ook waar drentelen omdat je zoveel mogeüjk in
dam kan hebben Het is ook waar vcel welnig tijd dat doe je
dat op het ogenblik de trekkracht V00r je gemak. Is het dan zoveel
een beetje uit de Rijnmond is. gezelliger dan met de trein? Omdat
maar gegeven ook het feit dat het het begrip gezelligheid voor iedereen
snreidinesbeleid noe steeds een iets anders betekent, kunnen wij per-
j u i w8 2 soonüjk die vraag volmondig met nee
goed beginsel vormt voor de eco- beantwoorden. Wat trekt al die men-
nomische ontwikkeling taxeren wij sen dan? In de eerste plaats is de bus
een dreigende impasse in de eco- goedkoper dan de trein. Bovendien
nomische ontwikkeling van het zet chauffeur je Jüet op een
r vreemd station af. maar midden in
achtergebleven noorden als een het winkelcentrum waar je wilt zijn.
zwaarder argument dan de stagna- En als een busondernemer dan nog
tie, waarmee Rijnmond nu wordt met een verlokkelijke aanbieding
en niet ergens anders moesten wach
ten? Tegen kwart over acht is er nog
steeds geen mens en geen bus te zien.
Weer wat later, als we juist met een
wrang lachje hebben afgesproken
dan maar een dagje onze eigen stad
in te gaan, komen er twee bussen de
hoek om die nog stoppen ook. Ze
zitten Eillebei goed vol, maar daar
maken we ons geen zorgen over; we
hebben toch gereserveerde plaatsen?
Rij 8 en 9 zijn bezet. Alleen achterin
geconfronteerd. Zelfs het feit dat komt om je voor 18,50 heen en weer zijn nog een pau plaatsen over, maar
5 rw van Amsterdam naar Düsseldorf te
de keuze voor Delfzijl misschien brengen, dan wil je wel een keer door
iets meer gaat kosten, doet daar de knieën,
niets aan af.
.ECHT (ANP) De spoorwegen
len zich in het komende voetbal
soen niet meer tolerant opstellen
jenover voetbalvandalen in trei-
ook al ligt het accent bij de
jorwegen op „voorkomen". Dit
it in het NS-blad „De Koppeling".
belang bij de begeleiding van de
ïtbalsupporters is deze zo veel mo-
ijk te vervoeren als één groep. In-
;ief toezicht moet er dan toe lei
dat vernielers en herrieschoppers
aan bod komen. Indien het dan
nog fout mocht gaan, zal de NS
volstaan met een waarschuwing.
Er zal proces-verbaal worden opge
maakt tegen de boosdoener, waarin
in elk geval het bedrag van de veroor
zaakte schade komt te staan. Die
schade kan onmiddellijk worden ver
goed, maar de NS kan ook naar de
rechter stappen.
De spoorwegen zouden graag zien dat
de KNVB er rekening mee houdt dat
bepaalde clubs niet tegelijk een uit
wedstrijd spelen. Daarmede hoopt zij
te voorkomen dat de supporters van
die clubs elkaar onderweg ont
moeten.
We gaan dus. Op een zaterdag. Een
uitzondering, zegt de man van het
reisbureau, want normaal gesproken
zijn de winkels in Düsseldorf 's zater
dagsmiddag dicht; één keer per
maand maar zijn ze op die middag
open. In de Amsterdamse Van Wou-
straat zal de bus ons oppikken, om
ongeveer kwart over acht, maar we
doen er verstandig aan er om acht
uur al te zijn. Met z'n drieën staan we
er dus om kwart voor acht al voor de twee kleine kindertjes bij zich heb-
na tussenkomst van de chauffeur
schuiven drie passagiers naar achte
ren op. We rijden nog geen twee mi
nuten. of de vrouw naast me roept
overluid naar de andere kant van het
pad: „Zo vin-ik d'r ook niks an, zeg. Ik
denk dat ik maar naar jullie kom". Ik
dan u.
Ze blijken eikaar bijna allemaal te
kennen. Zo te horen, moet minstens
de helft van alle passagiers uit één
echt Amsterdamse buurt komen. De
eerste vier, vijf rijen worden ingeno
men door Surinaamse echtparen die
deur, want je weet maar nooit. Er is
niet één wachtende vóór ons. Maar
het is nog vroeg, de straat is nog stil.
ben, een jongetje en een meisje van
een jaar of vijf. Tussen „voor" en
„achter" zitten wat losse mensen die
Een enkele winkelier doet zijn win- zich met niemand bemoeien.
keideur open, maar klanten zijn er
nog niet. Tegen achten zijn we nog
steeds de enige wachtenden op de
bus. Dat geeft toch een beetje kriebe
lig gevoel. Is het eigenlijk wel zeker
dat die man gezegd heeft dat we hier
De rit gaat over louter snelwegen, via
Utrecht en Arnhem naar zevenaar.
Anderhalf uur over het asfalt, weinig
te zien, Af en toe val je er bij in slaap.
Zo niet onze achterburen. Hoewel er
aardig wat lawaai van het passerende
verkeer en uit de radio komt. weten
ze zich door de hele bus duidelijk
verstaanbaar te maken. Vooraan is
het tamelijk rustig;'de mannen zitten
te kaarten, de kinderen houden zich
doodstil. Blijkbaar vindt de chauf
feur (die zichzelf als Arie heeft voor
gesteld) het een beetje té rustig. Hij
draait zijn radio zo hard mogelijk
aan, zodat er oorverdovenden pop
muziek uit zeker tien luidsprekers
klinkt. Een van ons drieën gaat naar
voren en verzoekt beleeft of het wat
zachter mag. Dat mag. maar daar is
„de buurt" het niet mee eens. Van de
achterbank klinkt een luid protest:
„Arie! Ken de muziek wat harder?"
En tegen ons: „Wil je soms watjes in
je oren? Ik heb wel watjes voor je
hoor!" Het jennen gaat een tijdje
door. maar als er geen reactie komt,
gaat de lol er vanzelf af. De chauffeur
is inmiddels bezweken en heeft de
muziek inderdaad harder gezet. De
buurt zingt luidkeels mee. vooraan
wordt ritmisch meegeklapt. Ook niet
lang vol te houden.
Er wordt flink gegeten onderweg. Lo
gisch, iedereen heeft al vroeg moeten
ontbijten of er helemaal geen tijd
voor gehad. Met koeken, chocola en
dikke gevulde repen wordt de schade
Ingehaald. Sommigen hebben mes
sen bij zich om te kunnen smeren en
snijden. Duidelijk mensen met Düs-
seldorf-ervaring, wat ook te horen is
aan het commentaar: „hier moeten
we rechtsaf. -Weet ik zeker, vorige
keer zijn we ook zo gereden. En we
zullen wel weer in Zevenaar stoppen.
Arie! Gaan we weer in Zevenaar kof
fiedrinken?" Dat doen we. Om vijf
over tien staan we op de parkeer
plaats voor een groot restaurant an
nex souvenirwinkel, waar buspassa
giers uit alle windstreken verplicht
moeten uitstappen. We hebben tot
half elf de tijd. Binnen is het stamp
vol. Om een kopje koffie te kunnen
bemachtigen moet je achter een lan
ge rij aansluiten en dan maar hopen
dat je aan de beurt bent voor de bus
wegrijdt. Veel mensen maken van dit
oponthoud uitsluitend gebruik om
naar het toilet te gaan, waar zich een
bijna even lange rij gevormd heeft.
We besluiten met alles te wachten tot
in Düsseldorf.
Tegen kwart voor elf staan we aan de
Nederlandse kant van de grens Blijk
baar hebben meer mensen zin in een
dagje winkelen op z'n Duits gehad,
want de ene Nederlandse bus na de
andere komt voor, naast en achter
ons staan. Over en weer wordt druk
gezwaaid. Onze buurt kent van de
meeste ondernemingen de voor- eri
nadelen. „Die daar hebben veertig
gulden betaald, maar daar krijgen ze
ook eten voor. Helemaal uit en thuis,
maar toch zonde". Van de chauffeur
moeten we de paspoorten gereed hou
den: hijzelf gaat met zijn papieren
naar het douanekantoortje en blijft
daar wel twintig minuten. De buurt
veronderstelt dat hij dit werk voor
het eerst doet. „Of misschien moest ie
er] Tekeningen, bij voorkeur in liggend formaat, sturen aan Trouw, jury politieke prent, postbus 859,
Amsterdam. Naam en adres aan de achterzijde vermelden. Voor geplaatste prenten is er een
-boekenbon.
ietL
er|
HoupT ou L-flMD 'SCHOON
Gisteren zaten we in de wacht
kamer. Niet alleen de Gronin
gers plaatselijk viel daar 3 mm
regen uit buien maar ook de
mensen in het midden en zelfs
zuidwesten van het land. Waar
wachtte men op? Op de zon die
niet komen wilde of zich angst
vallig beperkte tot een paar on
benullige plekjes blauw. „Ik had
willen barbecuen", aldus een
Zeelander, die vrijdagochtend
goed de optimistische weerbe
richten in zijn oor had geknoopt.
In de loop van de dag zag hij dat
barbecuen in gevaar komen. Ik
heb hem er telefonisch van kun
nen overtuigen geloof ik dat
een etmaal uitstel feitelijk beter
was, hoewel er ook vandaag hier
en daar nog van die vervelende
wolkenvelden zullen zijn.
Dat het niet zo snel ging als we
allemaal wel graag wilden, hield
verband met het feit dat we nog
steeds aan de oostelijke kant
van een koude hoge druk uitlo
per bleven. Daar was de noord
westelijke wind heer en meester
En luchtdrukdalingen boven de
Oostzee en ook langs de Noord-
duitse kust waren daar mede
verantwoordelijk voor. KNMI-
meteoroloog Joop den Tonke-
laar pleegt bij zo'n situatie te
zeggen dat een noordelijke circu
latie meestal een dag langer
duurt dan je geneigd bent te
denken. Dat is ook dit keer weer
bewezen, maardat neemt
niet weg dat er nogal wat hoop is
op die in het uitzicht gestelde
verbetering. Vandaag al zal ver
moedelijk het wachten beloond
worden met zonnige perioden.
Het weer krijgt dan een wat
vriendelijker maar ook wat rusti
ger karakter. In de nabijheid van
de hoge drukas is de wind van
geringe betekenis en vertoont hij
de neiging te draaien naar zuide
lijke richtingen, maar ook dit
gaat in een vrij traag tempo.
Vooral het noordoosten houdt
eerst nog wel geruime tijd de
noordwestelijke stroming. Op
een bepaald ogenblik was het
daar vrijdag tijdens buien niet
warmer dan 12 graden.
Inmiddels laten de fronten van
een oceaandepressie ten westen
van de Britse eilanden (opvul
lend) toch ook zien dat ze er zijn.
In West-Ierland begon het vrij
dag al te regenen, maar vandaag
zullen we van die systemen geen
last hebben en zondag hoogstens
plaatselijk en dan in de vorm
van een beetje nattigheid of een
bui. Veel verwacht ik er niet van.
zonnige perioden
v'-C
~Vy
20
201
s
ij
In de eerste helft van volgende
week zal de temperatuur bij
wind uit zuidelijke richtingen
dan wat zomerser worden: 21 tot
23 graden, maar het echte, war
me, goed gefungeerde zomer
weer laat augustus niet aanruk
ken. De Amerikaanse computer-
kaarten voor volgende week
woensdag laten de overbekende
west-oost-circulatie rustig door
sudderen met golvingen in de
stroming op 5000 meter hoogte
boven de Britse eilanden in zui
delijke richting, iets in de rich
ting van een soort trogvorming.
Over het geheel behoudt echter
het algemene weerbeeld een wis
selvallig karakter. Wat dat be
treft is er ten opzichte van de
voorafgaande maanden eigen
lijk maar bitter weinig veran
derd.
Enkele bijzonderheden uit de
zeer hete zomer van 1868. Eerst
het gedrag van het Juli-onweer.
„Onweders komen, als zij zich
doen horen, voornamelijk aan de
zeeplaatsen en dan wel 's avonds
voor Ze zijn wel dreigend, maar
tegen 3 en 4 uur, een tijd waarop
zij zich anders gewoonlijk vor
men, steekt de wind weer op en
verdwijnen ze weer. Ze bereiken
ons land niet, hoewel zij in
Frankrijk en Duitsland wel veel
vuldig voorkomen. (De zee gaf
dus toen niet.). Vier augustus:
Haamstede. Zeldzaamheid door
de grote droogte. Zeven reigers
zoeken op het strand naar voed
sel. Elf augustus. Oost-Kapelle:
de druif eetbaar. In 1867 pas de
29-ste september rijp (Ticus Ca-
rica). Vijftien augustus: voor het
laatst de ooievaar gezien in Dus-
sen. Een vlucht van circa 30 richt
zich naar het zuiden.
Vandaag geleidelijk wat rustiger
strandweer, maar op de Wadden
eilanden nog geruime tijd een
noordwesten wind. Eerst nog
wolkenvelden, daarna kans op
een zonnetje. Droog. Lucht 18
tot 20 graden, zee 16 tot 17. Ver
dere vooruitzichten: de volgende
dagen na doorkomen van een
frontje geleidelijk wat warmer.
wel nodig. Geeft niet hoor Arie. doe
maar kalm an. jongen!" Tien over elf.
We mogen vertier. De paspoorten
hadden we rustig thuis kunnen laten,
niemand heeft er naar gevraagd.
Geen douanier is in de bus geweest en
zelfs de collectanten van het Rode
Kruis konden niet binnen, want de
chauffeur had de deuren gesloten.
Die hadden hier toch niet veel opge
haald. Zodara ze in het zicht kwamen,
werd er al geroepen. „Daar geef ik
niet an. Wel aan de t.b. en de kanker,
maar nooit aan het Rooie Kruis. Dat
gaat toch allemaal naar het buiten
land".
Na nog eens anderhalf uur voorbijge
reden te zijn door uitsluitend Neder
landse. Duitse en Engelse auto's arri
veren we ten slotte in Düsseldorf. De
chauffeur zet ons af op de Königsal-
lee, waar we ons om vijf uur weer
moeten melden. Kwart voor één.
Sommigen klagen dat we er een uur
langer over gedaan hebben dan ons
beloofd was. Of we niet een uurtje
later terug kunnen? Arie spoedt zich
naar de chauffeur van de tweede bus.
die hij „de baas" noemt. Nee. het spijt
ze. maar we moeten op tijd terug. Ze
zijn onverbiddelijk.
De meute druipt af en verspreidt zich
over de onafzienbare, brede winkel
straten, waar je minstens een dag
voor nodig hebt. Straten vol voorna
melijk kleding- en schoenenzaken,
plus een aantal Immense warenhui
zen, waar de onze wel een paar keer in
kunnen. Het treft. Ook hier is er uit
verkoop. Maar een eenvoudig eet
huisje, waar je een kop koffie en een
broodje kunt eten tijd om uitvoerig
te lunchen is er niet ontbreekt. Een
groot restaurant in een van de waren
huizen ziet er veelbelovend uit. Maar
broodjes? „Dat noemen wij ontbijt en
het is nu tijd om warm te eten" bitst
een serveerster en kwakt een kopje
koffie voor ons neer. Taartjes zijn er
in overvloed, maar als Je die niet wilt
hebben, blijft er maar weinig keus
over: öf een plateau, overvol met vet
te patat, groenten en een fors brok
vlees, of niets. Graag of niet
Behalve het gemis aan eethuisjes in
al die drukke straten is er nog een
opvallend verschil met Amsterdam:
er zijn zo weinig terrasjes. Misschien
ligt dat wel aan de hoge prijzen. De
koffie is in Duitaland minstens an
derhalf keer zo duur als In ons land.
om van andere dranken maar hele
maal niet te spreken. Terug in de bus
beklaagt de buurt zich daar over:
voor twee pilsjes en een glaasje Jus
d'orange hebben ze vijftien mark
moeten betalen.
De fut ls er bij lange na niet uit, al
thans niet bij onze medepassagiers.
Eerst worden aankopen bewonderd:
„Ik heb zo'n mooi sllpple gekocht,
echt waar! Hé, laat die bloes es zien!
Trek an, meid!" En bij een ander
keldingstuk: „Doorgeven!"
Het wordt iets rustiger als we zon
der oponthoud ditmaal de grens
gepasseerd zijn. De luidsprekers la
ten liedjes van eigen bodem horen,
die voornamelijk over de liefde gaan
en bij iedereen bekend blijken. Een
liedje met een refrein dat nooit lijkt
te eindigen, wordt uit volle borst mee
gezongen. Het gaat over ene Carolien-
tje die een man wil en daar geen
genoeg van schijn te krijgen, min
stens tien coupletten lang. Het laat
ste uur is voor niemand meer een
rustig moment weggelegd. Nu de
buurt moe lijkt te worden en de aan
gekochte taarten verdeeld en genut
tigd zijn. wordt de groep voorin pas
goed wakker. De popmuziek schet
tert door de bus. Het wordt zelfs de
buurt te gortig en een vrouw stapt
naar voren. Het mag niet baten. Ze
wordt uitgefloten en de muziek wordt
meteen weer op volle sterkte aange
draaid. Gelaten laat iedereen het
over zich heen gaan.
Om negen uur rijden we Amsterdam
binnen. Wij drieën mogen op een voor
ons geschikt punt uitstappen. „En als
Je thuis komt. zet Je zeker meteen de
radio weer aan", grapt een mevrouw.
Half tien. Eindelijk thuis. Eindelijk
rust. Maar Carolientje en haar man
den blijven in mijn hoofd hangen. Na
dit dagje Düsseldorf raak ik ze, vrees
ik, nooit meer kwijt.
De twintigduizend mensen die
vorige week het elfde wereld-
jeugdfestival in Cuba bezochten
over dat evenement en dat
land elders In deze krant veel
meer waren allemaal jongeren.
Nu waren dat niet de enige jonge
ren onder de gasten, want denk
maar niet dat de ongeveer dui
zend journalisten uit alle moge
lijke landen, die daar voor hun
werk geweest zijn. allemaal stok
oud waren. Een van hen was zelfs
helemaal geen journalist hoewel
hij, althans volgens de Cubanen,
wel een gaaf stukje werk geschre
ven had: een opstel. Hij won
daarmee de hoofdprijs in een
wedstrijd, die uitgeschreven was
door radio Havana: een gratis
reisje naar het jeugdfestival in de
Cubaanse hoofdstad. En zo
kwam Mike Goodman, een 23-
jarige student van de universiteit
van Milwaukee in de Amerikaan
se staat Wisconsin, als een
vreemde eend In de bijt mee met
de joumallstendelegatie van zijn
land.
In die wedstrijd ging het om de
beantwoording van twee vragen:
a. wat weet Je van het festival? b.
wat is de betekenis van het festi
val? Andere vraag, maar niet van
radio Havana: hoe komt het dat
Mike zoveel van dat onderwerp
afwist? Onze redacteur Herman
Amelink, tijdens het jeugdfesti
val ook op bezoek ln Cuba, vroeg
hem dat. Mike bleek een bereisde
jongen te zijn. Vijf Jaar geleden al
dus lang voor de goedkope
vluchten naar Europa was hij
onder andere in Oost-Berlijn ge
weest. waar hij een film zag over
het vorige jeugdfestival dat in die
stad gehouden ls. Zodoende wist
hij er veel. zo niet alles van. Hij
was erg van die film onder de
indruk: „Op basis van wat er uit
die film op me overkwam heb ik
mijn opstel geschreven, maar
echt niet met het idee dat ik wel
even de hoofdprijs zou winnen.
Het ging meer zo van: je weet
maar nooit."
Van 22 juli tot 6 augusutus is
Mike op Cuba geweest. Is hij daar
ook onder de indruk gekomen?
Sympathie voelt hij in elk geval
wel voor de Cubaanse revolutie.
„Volgens mij ls het een sociaal
goede oplossing voor Latijns-
Amerika," zegt hij, maar het Cu
baanse model lijkt hem voor de
Verenigde 8taten toch bepaald
niet geschikt. Thuis, in Milwau
kee. laat hij Latijns-Amerika
trouwens ook niet links liggen.
Naast zijn studie Ibero-Ameri-
kaanse wetenschappen besteedt
hij heel wat tijd aan de plaatselij
ke Latijns-Amerikaans werkwin
kel. Wat hij nu met zijn ervarin
gen op Cuba gaat doen weet hij
nog niet zeker. Hij zou ze natuur
lijk voor een volgende prijsvraag
kunnen gebruiken. Wie weet hoe
ver hem dat nog eens van huis
brengt.
Sonny Venkatrathnam. een voor
aanstaand lid van de Eenheids
beweging in Zuid-Afrika. kreeg in
april beperkte bewegingsvrijheid
opgelegd. Hij had daarvóór zes
jaar gevangen gezeten op Rob
beneiland, de belangrijkste ge
vangenis van Zuid-Afrika. Vol
gens de bepalingen van deze re
geling staat Venkatrathnam on
der gedeeltelijk huisarrest, en
worden onder meer zijn bewe
gingsvrijheid en de communica
tie met anderen beperkt. De con
sequenties van deze bepalingen
zijn, dat het als een misdrijf be
schouwd wordt (waarvoor hij ge
vangen kan worden genomen) als.
hij zich op welke manier dan ook
met twee andere voormalige ge
vangenen van Robbeneiland in
verbinding stelt. Die twee zijn
Frank Anthony en Robert Wil
cox. die tegelijk met Sonny Ven
katrathnam werden vrijgelaten
Wie ondanks het noodweer daar toch nog met de auto naar of door
Zwitserland wil of moet, zal er langs de autowegen van alles
vinden. Behalve de gebruikelijke tafels en bankjes en hier en daar
zelfs wat trimtoestellen om de stijve ledematen te rekken is er nu
voor automobilisten ook gelegenheid gemaakt om zich even op te
frissen. De bak op de foto is namelijk geen vuilniscontainer, maar
een bassin met stromend water, waarin je je armen kunt „baden".
Leuk voor als het niet regent.
en eveneens verbannen. De drie
mannen hebben samen zes Jaar
lang op Robbeneiland gevangen
gezeten en konden dagelijks met
elkaar omgaan. Nu zij hun straf
hebben uitgezeten heeft de mi
nister van justitie, zonder de
rechtbank geraadpleegd te heb
ben, hun verboden contact met
elkaar te hebben Sonny Venka
trathnam werd al eerder van
1965 tot 1971 verbannen. In
februari 1971 werd hij enkele
maanden zonder arrestatiebevel
vastgehouden volgens artikel 6
van de wet op het terrorisme, en
onderworpen aan eenzame op
sluiting. Later in dat jaar werd
hij samen met twaalf andere le
den van de Eenheidsbeweging
beschuldigd van een samenzwe
ring om de Zuidafrikaanse rege
ring omver te werpen. Tijdens de
rechtszaak verklaarden verschei
dene beklaagden dat zij in gevan
genschap zwaar waren gemarteld
in een speciaal ondervragings
kamp in een afgelegen gedeelte
van het Mkambathi-woud aan de
Oostkaap. Venkatrathnam werd
toen veroordeeld tot zes jaar ge
vangenisstraf. HIJ zat zijn volle
dige straf uit op Robbeneiland.
Politieke gevangenen komen, in
tegenstelling tot gewone wetso
vertreders in Zuid-Afrika nooit in
aanmerking voor strafverminde
ring.
In beleefde termen gestelde brie
ven met het verzoek tot onmid
dellijke opheffing van de vrij
heidsbeperkende maatregelen
voor Sonny Venkatrathnam,
Frank Anthony en Robert Wilcox
kunnen in het Engels ge
richt worden aan: The Honoura
ble James Kruger, Minister of
Justice Union Buildings
Pretoria, South Africa.
In New York mag een hond hele
maal niks meer. niet eens in de
goot. Dat wil zeggen: hij mag wel!
maar dan alleen als zijn baas of
vrouwtje het als de weerlicht op
ruimt. Het stadsbestuur heeft
besloten iedere hondebezitter die
de gevolgen van het hond-uitla
ten niet onmiddellijk teniet doet.
een boete van honderd dollar te
laten betalen. De enigen die niet
gedwongen worden er met schep
je en piastic zak op uit te gaan
zijn de eigenaars van blindegelei-
dehonden. Hoe loslopende, niet
thuis te brengen honden het be
drag moeten opbrengen of hun
eigen vuil opruimen, ls niet dui
delijk. Hopen mensen schijnen
de maatregel intussen wel ernstig
te nemen. Natuurlijk kiezen ze
ook eerder voor wat hondepoep
in een zak dan voor honderd dol
lar uit hun zak. Zolang er politie
in de buurt ls wordt er ln eik
geval Ijverig geschept.
Amsterdam bezit behalve de wijd
en zijd bekende Albert Cuyp- en
Waterloopleinmarkt nog wel
meer van dit soort openbare ver
koopplaatsen. Zo is er een niet zo
grote, maar wel erg drukke in de
Ten Katestraat. Die straat kruist
de Kinkerstraat en wordt ge
makshalve ook wel Kinkermarkt
genoemd. Maar een collega
moest toch wel even diep naden
ken voor hij snapte wat twee Su
rinaamse meisjes bedoelden,
toen ze hem de weg vroegen naar
de ..King Kongmarkt."
