Argentijns leger
kan niet wennen
aan de politiek
1
1
Argentinië, een land vol wanhopige mensen
tm
DINSDAG 23 MEI 1978
door Herman Amelink
Vele öuizenden voetbal-
enthousiasten uit de hele
wereld gaan de komende
maand naar Argentinië,
om op de tribunes van de
voetbalstadions lucht te
geven aan hun nationa
listische sentimenten.
De vele duizenden ko
men vooral om hun eigen
land te steunen in de
„wereldoorlog'' die we
reldkampioenschap
voetballen heet. Ze zul
len er met hun eigen par
tij strijdend overwinnen
of verliezen. Maar zullen
ze ook een goede indruk
krijgen van het land dat
als slagveld dient, Ar
gentinië?
Aan de regeerders van het
land zal het niet liggen. De
militaire junta die het land
sedert maart 1976 bestuurt,
heeft een bedrag van 1,1 mil
joen dollar uitgetrokken en
voor dat bedrag het Ameri
kaanse reclamebureau Bur-
son-Marsteller in de arm ge
nomen. Dat bureau heeft
voor de militaire regering
methodieken en technieken
uitgedacht waardoor de be
zoekers aan de wereldkam
pioenschappen een zeer posi
tieve indruk van Argentinië
zullen krijgen.
De militaire regering van Ar
gentinië staat zo langzamer
hand wel heel slecht bekend
in de wereld. Zij weet dat en
is bereid daar iets aan te
doen. Generaal Antonio Luis
Merlo, die door de Junta met
de organisatie van de kampi
oenschappen is belast zei on
langs: „Niemand gelooft
meer aan boodschappen van
regeringen. Maar de moge
lijkheid om 35 000 toeristen
te laten toestromen die een
heel ander beeld kunnen uit
dragen dan wat in de hele
wereld heeft postgevat, dat is
het wat al onze inspanningen
waard is."
De Argentijnse regering zal
de komende tijd haar uiter
ste best doen de buitenland
se bezoekers, voetballers,
supporters en journalisten te
laten vergeten wat er in het
land aan de hand is. De eufo
rie van de wedstrijden moet
het afdwalen van de gedach
ten naar de 10.000 mensen die
de afgelopen twee jaar ver
moord zijn, de 15.000 die in
die periode „verdwenen" zijn
en de 8.000 politieke gevange
nen voorkomen. De militai
ren hebben hun uiterste best
gedaan de wedstrijden zo
goed mogelijk te organiseren,
waarbij aan de hoogste vei
ligheidsnormen wordt vol
daan. Iedere bezoeker aan de
wedstrijd staat geregistreerd
doordat de kaartjes op naam
zijn uitgegeven. Ook is be
kend waar iedereen zit. zodat
de aanstokers van eventuele
ongeregeldheden zo opge
pakt kunnen worden. Er is
niets aan het toeval overgela
ten. Alles zal rustig en orde
lijk verlopen, voorzover het
van de organisatie afhangt
Geen evenwicht
De vooraanstaande rol die
militairen nu al weer meer
dan twee jaar spelen in Ar
gentinië is niet nieuw. Toch
zou je dit in een land als
Argentinië niet meteen ver
wachten. De omstandighe
den die in andere landen van
Latijns-Amerika militaire re
geringen aan de macht heb
ben gebracht doen zich in Ar
gentinië nauwelijks voor. Het
land is groot en telt naar ver
houding maar weinig inwo
ners, ruim 25 miljoen. Het is
rijk aan delfstoffen en wordt
niet geteisterd door raciale of
religieuze tegenstellingen.
Het land heeft een goede, uit
gebreide infrastructuur:
vooral veel spoorlijnen, een
ontwikkelde industrie. Reeds
In de jaren vijftig verwierven
de sterk ontwikkelde vak
bonden voor de arbeiders
vele sociale rechten en voor
zieningen, die de vergelijking
met West-Europa goed kon
den doorstaan.
Toch heeft Argentinië in de
laatste dertig jaar geen even
wichtig politiek stelsel gehad
dat de spanningen die iedere
dynamische samenleving
kenmerken op een doelmati
ge manier kon opvangen.
Toen de inmiddels legendari
sche Juan Peron in 1943 de
macht greep, had Argentinië
al meer dan tien jaar sociale
en politieke onrust achter de
rug. Vanaf dat jaar was hij de
man die het gezicht van de
Argentijnse politiek bepaal
de. Als minister van sociale
zaken nam hij een aantal
maatregelen die erg goed vie
len bij de arbeiders en dat
leverde hem in de kortste ke
ren een enorme populariteit
waardoor hem in 1946 presi
dentschap in de schoot viel.
Economisch kreeg hij na af
loop van de Tweede Wereld
oorlog aanvankelijk flink de
wind mee. De export van
vlees leverde Argentinië wel
kome deviezen. Toen de peri
ode van economische opbloei
echter voorbij was, keerde
voor Peron het tij. In 1955
werd hij bij een militaire
staatsgreep ten val gebracht.
De periode 1955-1966 werd
gekenmerkt door een ge
mengd burgerlijk-militair be
stuur dat sterk anti-peronis-
tisch was. Vele sociale ver
worvenheden werden in deze
periode ongedaan gemaakt,
maar tot een herstel van poli
tiek evenwicht kwam het
niet. In 1966 beslóot het leger
alleen te gaan regeren. De
burgerpresident Illia werd af
gezet, het parlement ontbon
den en daarmee begon de pe
riode van de „Argentijnse re
volutie" met achtereenvol
gens de presidenten Onga-
nia, Levingston en Lanusse.
In deze periode kwam er een
einde aan de protectionisti
sche economische politiek
van het land en kwam het
buitenlands kapitaal volledig
aan zijn trekken, tot onge
noegen van arbeiders en een
nieuwe generatie studenten,
die zich sterk tot Peron voel
den aangetrokken. Vanuit
zijn ballingsoord Spanje
bleef de grote leider nog
steeds het politieke bedrijf in
zijn land overschaduwen.
TROUW/KWARTET]
Maar de militairen kwamen
tot de conclusie dat zij het
alleen niet af konden. Gene
raal Lanusse besloot; in 1972
het peronisme weer een kans
te geven. Eind dat jaar keer^
de de grote leider weer terug
naar zijn land. Op 11 maart
1973 werden verkiezingen ge
houden waarbij Perons stro
man, de tandarts Hector
Campora, tot president geko
zen werd onder de leuze:
Campora president, Peron
aan de macht. Peron keerde
toen definitief naar zijn land
terug en werd in oktober van
datzelfde jaar met 62 procent
van de stemmen tot presi
dent gekozen
De terugkeer van Peron werd
geen herhaling van wat er in
1946 gebeurd was. De econo
mische malaise stelde het re
gime voor zware problemen,
de politieke gewelddadigheid
nam steeds verder toe en Pe
ron nam zijn toevlucht tot
een steeds repressiever be
leid. De sociale onrust nam
verder toe. Peron stierf me
dio 1974, nog net op tijd om
de definitieve ondergang van
zijn regering niet meer mee te
hoeven maken. Zijn derde
vrouw Isabel, die nog geen
sprankje van de stralenkrans
van zijn tweede vrouw Evita
had, sleepte het peronisme
voort tot maart 1976, toen zij
door het leger ten val werd
gebracht.
Ander kaliber
Het militaire regime dat toen
aan de macht kwam bleek
van een heel ander kaliber
dan de. militaire regeringen
daarvoor. De toenemende
strijd tegen gewelddadige be
wegingen als de links-pero-
nistische Monteneros en het
trotskistische Volksbevrij
dingsleger (ERP) in het
noordwesten van 't land van
de jaren zestig, hadden de
militairen het gevoel gegeven
dat zij verantwoordelijk wa
ren voor de politieke situatie
in hun land. De ideologie van
de nationale veiligheid deed
haar intrede. Het land moest
beschermd worden tegen het
opdringend communisme.
De huidige president Videla
betitelde de strijd tegen de
gewapende verzetsstrijders
als de „derde wereldoorlog
tegen het communisme."
De laatste jaren hebben ech
ter duidelijk gemaakt dat
ook de militairen de proble
men waarmee Argentinië
kampt niet aankunnen. De
hollende inflatie uit de nada
gen van het peronisme is we
liswaar tot staan gebracht,
maar men heeft de economi
sche situatie nog lang niet
onder controle. De inflatie is
nog altijd tweemaal zo groot
als het percentage dat men
zich ten doel gesteld had. Vi
dela's beleid heeft er onder
tussen wel toegeleid dat de
prijzen veel sterker gestegen
zijn dan de lonen, zodat er in
het vroeger zo welvarende
Argentinië weer honger
wordt geleden. Het multina
tionale bedrijfsleven kreeg
alle kansen, maar de burgers
van het land dienden zich
rustig te houden. De politiek
bewuste Argentijnen lieten
dit niet op zich zitten en kwa
men tegen de regeringspoli-
tiek in verzet, wat enorme
onderdrukking tot gevolg
had. Met krachtige hand
hield de militaire junta de
bevolking eronder.
Onzekerheid
Het laatste jaar lijkt er een
toenemende onzekerheid on
der de militairen te bestaan.
Ze blijken niet over de ideale
politieke en economische
ideeën te beschikken die het
land uit de crisis kunnen ha
len. De inflatie en de werk
loosheid blijven op een on
aanvaardbaar niveau en het
politieke verzet in binnen- en
buitenland blijft zich weren,
ondanks de succesvolle strijd
tegen de guerrillabewegin
gen. De militaire regering
lijkt nu te willen streven naar
een geleidelijke vergroting
van de invloed van burgers
op het bestuur, maar dan wel
zonder dat de oude partijen
weer een vinger in de pap
krijgen.
In maart van dit jaar om
streeks de tweede verjaardag
van de militaire coup die pre
sident Isabel Peron ten val
bracht, werden de eerste
trekken van een nieuw beleid
wat duidelijker. Generaal Vi
dela zal zich op 1 augustus,
als hij vanwege zijn leeftijd
uit de militaire dienst ver
dwijnt, aandienen als burger-
president die vier jaar aan de
regering blijft. In die periode
wil hij toenadering zoeken
tot burgerlijke bestuurders.
Daarbij wil Videla niet ver
vallen in de fout die generaal
Lanusse in 1972 maakte die
de militairen volledig terug
trok uit de regering. Het leger
zal op de achtergrond steeds
een controlerende functie
houden, terwijl de burgers
het vuile werk opknappen
De vraag is echter of bur
gerlijke sectoren inderdaad
bereid zullen zijn met de mili
tairen samen te werken. Me
dio april vond er overleg
plaats tussen minister van
arbeid generaal Horacio
Uendo en de vakbeweging.
Maar de vakbeweging is niet
bereid tot samenwerking als
er geen garanties komen dat
de vakbonden en de vak
bondsleiders hun vrijheid
herkrijgen. Een aantal politi
ci heeft zich wel toeschiete
lijk betoond. Zo omschreef
de leider van de radicale par
tij Ricardo Balbin, Videla be
gin april als een president die
democratie wil. Ook een or
ganisatie als het Agrarisch
Verbond van Jorge Aguado
dient zich als gesprekspart
ner bij Videla aan. De meer
derheid van de oude politieke
leiders is echter niet bereid
tot een politieke discussie
met de militairen.
Spanningen
do
Jo
Het gebrek aan succes van
het eigen beleid en het on
vermogen om weer contact
op te nemen met de burgerlij
ke sectoren leidt tot ernstige
spanningen binnen de strijd
krachten. Admiraal Massera
van de marine heeft zich te
genover bezoekende buiten
landers al zeer negatief uitge
laten over de fascistische
trekken in het optreden van
het leger. Massera. die een
van de drie leden van de mili
taire junta is. doet voorko
men of de repressie in Argen
tinië alleen het werk is van
het leger. Zelf heeft hij echter
boter op zijn hoofd, want ook
de marine heeft al heel wat
staaltjes van geweld tegen
politieke tegenstanders van
de militaire regering ver
toond. Toch maakt het feit
dat hij zich afzet tegen Videla
duidelijk dat de militairen
onderling weinig eensgezind
meer zijn en ook geen oplos
sing meer zien voor de pro
blemen waarmee het land
kampt.
Dit geeft het Argentijnse ver
zet extra kracht. De militaire
regering kan zich alleen met
geweld handhaven en dat
maakt haar innerlijk steeds
onevenwichtiger. Ze zoekt
naar politieke openingen,
naar een politieke machtsba
sis waarop ze kan steunen.
Aan een succesvol verloop
van de wereldkampioen
schappen voetbal hoopt ze
het nodige prestige te ontle-
nen waardoor ze zich tegeno
ver critici in binnen- en bui
tenland weer enige tijd
staande kan houden. De mili
taire regering is innerlijk on
zeker. Toch zal alleen een
breed democratisch alterna
tief het einde van de politieke
rol van de Argentijnse mili
tairen betekenen. En de trek
ken van een dergelijk alter
natief tekenen zich helaas in
Argentinië nog niet erg dui
delijk af.
Van een medewerker
Villazon is een stadje bij
de grens van Bolivia en
Argentinië. Het zand in
de ongeplaveide straten
waait er hoog op en be
lemmert het uitzicht. Ie
dereen moet in deze uit
hoek van het armste
land van Zuid-Amerika
trein en bus verlaten,
want de grens met Ar
gentinië wordt te voet
gepasseerd. De Argen
tijnse douane kijkt de
bagage duchtig na op al
les wat mogelijk wijst op
terroristische activitei
ten of sympathiën. De
Boliviaanse krant die ik
bij me heb. wordt in be
slag genomen.
Een medereiziger Is zo onver
standig geweest een boek
mee te nemen waarin een
foto van Karl Marx prijkt.
Het resultaat van de verhitte
discussie tussen de reiziger
en de beambte wacht ik niet
af. Ook het debat tussen een
beambte en de niets vermoe
dende bezitter van het boek
Exodus van Leon Uris over
het lot van de Joden duurt
me te lang. In Argenünië kan
het bezit van dit boek op zio
nistische sympathiën duiden
en dat is even erg als commu
mstische sympathiën Marx
was immers een Jood.
Ontwikkeld
Argentinië is het meest ont
wikkelde land van Zuld-Ame
rika Dat wordt onmiddellijk
al duidelijk bij aankomst in
de Argentijnse grensplaats
La Quiaca. In plaats van de
zanderige wegen van Villazon
zijn er in La Quiaca geplavei
de straten, grote etalages en
geen auto's, die zoals aan de
Boliviaanse kant. bijna uit
elkaar vallen. Argentinië is
enorm groot: van de noorde
lijkste punt waar we ons nu
bevinden, is het 4000 km tot
het zuidelijkste stadje van de
wereld. Ushuaia. op het Ar
gentijnse deel van Vuurland.
Om het reizen niet te duur te
maken en toch niet te veel
tijd te verliezen, reizen we 's
nachts met bus of trein. In La
Quiaca nemen we de nacht
bus naar het acht uur verder
gelegen Salta. Met mijn me
dereizigers installeer ik me in
de comfortabele Pullman-
stoelen om van mijn nacht
rust te genieten
Wanneer ik juist ben inge
dommeld stopt de bus. We
worden opgeschrikt door
twee binnenstappende mili
tairen die met het machine
geweer in de aanslag ieder
een het bevel geven de identi
teitspapieren in de hand te
houden. Argentijnen moeten
altijd een identiteitsbewijs
bij zich dragen, waarnaar op
leder uur van de dag (en
nacht) gevraagd kan worden
Als ze dat niet kunnen tonen,
kan dat vervelende gevolgen
hebben
De militairen sommeren
daarna iedereen de bus te
verlaten, de kille nachtlucht
in Mannen en vrouwen moe
ten gescheiden met alle baga
ge een kantoor in, waar alles
voor de tweede maal grondig
wordt nagekeken, inclusief
de mensen zelf Kleumend
stapt iedereen weer in de bus.
Niemand is achtergebleven.
Nog zes uur nachtrust rest
ons tot Salta. Maar twee urn-
later komt de bus onver
wacht weer tot stilstand. De
passagiers zuchten gelaten
bij het zien van de schijnwer
pers van de zoveelste militai
re post. Opnieuw blinkende
geweerlopen. Niemand is tij
dens de reis in of uitgestapt,
maar toch moeten alle passa
giers weer de nu nog killere
nacht in. Opnieuw wordt alle
bagage overhoop gehaald on
der luid gevloek van alle kan
ten. Maar ook ditmaal over
leeft iedereen de militaire
zoekactie.
Bot en blind
Ervaringen van andere reizi
gers die hetzelfde traject al
eens afgelegd hebben, maken
ons duidelijk dat we geluk
hebben. De streek in de om
geving van Jujuy, Salta en
Tucuman in het noordwesten
van Argentinië is langzamer
hand berucht geworden van
wege het botte en blinde mili
taire optreden tegen reizi
gers. Nu de wereldkampioen
schappen voetballen dichter
bij komen zou je een wat be
leefder gedrag verwachten
maar de trieste waarheid is
dat volledig onschuldige bui
tenlanders cn Argentijnen
om de haverklap uit de bus of
trein worden gehaald en voor
controle een paar uur. of zelfs
een paar dagen, worden vast
gehouden
Een collega van mij werd on-
langs het slachtoffer van een
militaire controle in Argenti
nië Onder dreiging van een
mitrailleur moest hij zonder
enige uitleg de bus uit. Hij
had nog juist tijd om zijn
bagage te pakken voordat de
bus weer wegreed Samen
met zijn bagage werd hij af
gevoerd naar de gevangenis
van Ledesma. Protesteren en
dreigen met inschakeling van
hulp op officieel niveau
mochten niet baten. Ook zijn
semi-diplomatieke paspoort
en zijn visum hielpen hem
niets. Een verzoek om con
tact op te mogen nemen met
het dichtstbijzijnde Neder
landse consulaat werd gene
geerd.
Nadat hem al zijn waardevol
le spullen waren afgepakt
moéht hij de nacht verder
doorbrengen op een houten
bankje zonder dekens in een
koude cel. Toen hij daarop
hevig begon te protesteren,
te schreeuwen en op de deur
van zijn cel te slaan, werd hij
naar een isoleercel overge
bracht, waar hij een hevige
strijd met het aanwezige on
gedierte moest leveren. De
volgende dag mocht hij weer
naar de gewone cel. Pas na
drie dagen en een bezoek van
de gevangenisdirecteur aan
het gebouw, herkreeg hij zijn
vrijheid en mocht hij zijn reis
verder voortzetten. Dit soort
ervaringen staat niet op zich
zelf Vele buitenlanders wor
den op deze manier te grazen
genomen, maar ook Argentij
nen die zich aan de borrelta
fel eens te luid tegen de rege
ring uitspreken, maken de
kans zonder pardon in de ge
vangenis te verdwijnen.
Gevangenissen
De situatie in de Argentijnse
gevangenissen is bedroe
vend. De capaciteit van de
bestaande gevangenissen is
lang niet berekend op de hui
dige aantallen gedetineer
den Het aantal politieke ge
vangenen bedraagt volgens
Amnesty International 8.000.
In maart brak er nog een op
stand uit in één van de groot
ste gevangenissen in de
buurt van Buenos Aires,
waarbij ongeveer vijftig men
sen om het leven kwamen.
Volgens officiële functiona
rissen was brand daar de oor
zaak van. maar volgens oog
getuigen werden ze doodge
schoten door geweervuur van
de bewakers. In de gevange
nis zaten 5.000 mensen, onder
wie veel politieke gevange
nen. terwijl de officiële capa
citeit 2.000 bedraagt. De
mensen in de gevangenissen
moeten slapen zonder de
kens. Ook de voedselsituatie
is bedroevend. In de gevange
nis van Ledesma moet men
het iedere dag doen met een
broodje en een bordje slappe
soep. Verder krijgt men al-,
leen water. Familieleden vul
len dit schrale menu zoveel
mogelijk aan en soms krijgen
gevangenen wat extra's door
de bewakers steekpenningen
toe te stoppen.
Argentinië is een verdeeld
land met veel wanhopige
mensen. Geweld is een nor
maal bestanddeel van het da
gelijks leven. Sinds de huidi
ge militaire regering aan het
bewind is. wordt praktisch op
oorlogsschaal strijd gevoerd
tegen alles wat riekt naar lij
delijk of gewelddadig verzet
tegen de bestaande struc
tuur Het gewelddadige ver
zet van Monteneros en van
het Volksbevrijdingsleger
(ERP) heeft een gevoelige
klap gehad, maar helemaal
verdwenen is dit verzet nog
niet. Sluipschutters vormen
een constante bedreiging
voor de handlangers van het
militair regime. Overheidsge
bouwen worden nog steeds
bewaakt door militairen die
achter zandzakken in dek
king liggen. Militaire pa
trouilles zijn dag en nacht op
pad.
Dienstplichtige
De soldaten in Argentinië
worden op een barbaarse ma
nier gedrild om het land te
gen binnen- en buitenlandse
vijanden te verdedigen. Een
dienstplichtige militair ver
telde me dat sterven nooit
veel erger kan zijn dan dienst
doen in het Argentijnse leger.
Lijfstraffen zijn er heel ge
woon. Geen wonder dat de
militairen dezelfde straffen
toepassen op gevangenen.
Vele tegenstanders van het
regime hebben die behande
ling dan ook niet overleefd.
Wanhopige vaders en moe
ders blijven hopen op het
wonder van de terugkeer van
hun verloren zoon of dochter.
Vaak willen zij niet praten
over de verdwijning van hun
kind uit vrees dat dit hun
situatie nog zal verslechte
ren. Anderen blijven echter
protesteren, "zoals de „gekke
moeders" op het Plaza de
Mayo voor het presidentiële
paleis in Buenos Aires. Zij
komen eenmaal in de week
bij elkaar en maken een ron
de over het plein voordat de
patrouilles van de politie ar
riveren. Als die komen dan
gaan de vrouwen weer even
stil uit elkaar als ze zijn
gekomen.
Wanhoop beheerst ook de ge
zinnen die minder direct bij
de politieke situatie zijn be
trokken. Zij ervaren aan den
lijve de gevolgen van het
strakke economische beleid
van de regering, dat de sala
rissen in de hand houdt maar
de prijzen uit de pan doet
rijzen. Vorig jaar kreeg ik
voor een dollar 280 Argentijn
se peso's, nu 650, een inflatie
van bijna 150 procent. De
prijsstijgingen zijn dienover
eenkomstig.
De Argentijnse middenklas
se is relatief de grootste van
Zuid-Amerika en had tot
voor kort een redelijk wel
vaartsniveau, waarbij het be
zit van een auto eerder regel
dan uitzondering was. Ook
de arbeidersklasse had tij
dens het regime van presi
dent Peron haar lot aanzien
lijk weten te verbeteren. De
vakbonden wisten een be
hoorlijk voorzieningenpak
ket te verkrijgen en bouwden
bij voorbeeld voor hun leden
overal in het land vakantie
verblijven.
Buitenland
De laatste jaren is Argentinië
economisch hard achteruit
gehold. Er is geen geld meer
om de inmiddels peperdure
auto's te kopen. Binnenland
se autofabrieken sluiten bij
gebrek aan afzet, waardoor
de economie nog afhankelij
ker wordt van buitenlandse
ondernemingen. Het verzet
richt zich vooral tegen deze
toenemende afhankelijkheid
van het buitenland en tegen
de beknotting van de politie
ke en sociaal-economische
rechten.
De regering doet haar uiter
ste best met het oog op het
gigantische spektakel van de
wereldkampioenschappen
voetbal dit verzet zo veel mo
gelijk te beperken. De Monte
neros hebben al aangekon
digd dat zij tijdens de kampi
oenschappen geen acties zul
len ondernemen, maar de mi
litairen hebben wel hun twij
fels over die belofte. Een an
dere kopzorg is de veel voor
komende diefstallen van
identiteitskaarten. Deze wor
den ontvreemd om in het bui
tenland wonende Argentij
nen de kans te geven in de
stroom van toeristen naar
hun land terug te keren om
tijdens de kampioenschap
pen aandacht te vragen voor
het lot van politieke gevange
nen en ballingen.
Miljarden hebben de Argen
tijnse militairen uitgegeven
aan de bouw van hotels, ver
betering van wegen, con
structie van stadions en aan
propaganda om de wereld
kampioenschappen tot een
succes te maken. Terwijl de
autoverkoop stagneert,
schieten in de buurt van Bue
nos Aires, Cordoba en Men-
doza de vierbaanswegen de
grond uit. De buitenlandse
bezoekers zullen er wel door
geïmponeerd zijn, al zullen
de hotelprijzen en de voort
durende militaire controle
hen niet meevallen. En als hij
zijn ogen de kost geeft dan
zal hij ook de ellende van de
wanhopige ouders en de van
planken en golfplaten opge
trokken huisjes aan de rand
van de grote steden ontwa
ren. De mensen die daar wo
nen hebben voor het hele
spektakel de broekriem mo
gen aanhalen en zij zijn het
meest gediend door een boy
cot van de wereldkampioen
schappen. Iedereen die de
'militairen de gang van hun
propagandacampagne laat
gaan. is medeverantwoorde
lijk voor de bestendiging van
de huidige situatie in Argen
tinië
