ïen jaar club voor bange mensen
angst om te rijden
Andere vorm van 'beroepsziekte'
KUNST
Rocus van Yperen
40 jaar dirigent
Halconcert geleid
door Otto Ketting
Supersax zowaar met
solisten in Jazz 78
Nederlands Kamerorkest geleid
tot topprestaties
DS'70 denkt aan
naamsverandering
Afscheid van Thomas Magyar
ET jÜANDAG 17 APRIL 1978
9
tact nu
bur. vj
ri
J. blan
De club van bange mensen bestaat dezer dagen 10 jaar.
Leidster is mevrouw M. N. de Wolf-Ferdinandusse uit Woerden.
(Telefoon 03480-12674). Bij haar komen mensen, die kapot
gaan aan hun angstaanvallen. Het zijn de lijders aan fobieën. Zij
probeert deze „patiënten", die onvoorstelbaar lijden, raad te
'geven en te helpen. De gevallen laten haar niet los. Tien jaar
lang werkt ze nu dag en nacht voor de club. Ze heeft al die jaren
veel ervaring gekregen met bange mensen en wordt dan ook
regelmatig geraadpleegd door medici en psychologen.
In het clubblad Fobie-vizier (abonnementsgeld 20 per jaar)
waarin raad wordt gegeven aan de leden, schrijft ze naar
aanleiding van het 10-jarig bestaan: „Onvoorstelbaar als je je
dan realiseert wat er in die tien jaar gebeurd en veranderd is.
Toen de club startte waren er 20 therapeuten over heel
Nederland en nu al zoveel meer dat er zelfs al weer een aantal
specialisten op bepaalde angstgebieden uit voortgekomen zijn.
In haar 10 jaar lange praktijk als voorzitster van de club van
bange mensen kreeg mevrouw De Wolf ook steeds meer te
maken met een type fobie als een soort „beroepsziekte" van
deze tijd,, waardoor vooral mannen worden getroffen. Onder
staand verhaal gaat over zo n „geval", over een inspecteur van
een verzekeringsmaatschappij. Hij kon, hoe verbeten hij zich
ook verzette, van de ene dag op de ander zijn beroep niet meer
uitoefenen, want hij kreeg een
id. Ei
voo
Kf
>tiek
ton (a
:ro-grJ
Nil
rie I 3jrturei
oom
ansOi
ir)
3 Dl
Fo
'kAkHUdi«
A darn
5 uur.
ur
Door Bert de Jong
Henk van der Helm (43 jaar)
naakte ongeveer vier jaar gele
ien op de Autobahn bij Würz-
lurg een lelijke schuiver. Zijn
auto, waarin ook zijn vrouw en
vier kinderen zaten, slingerde
iver de weg en kwam tegen de
vangrail tot stilstand. Het was
een gevaarlijke situatie.
.^Het lukte de auto veilig naar de
ichtstrook rechts van de weg te
in. De wagen had geen schram
metje opgelopen. Er was niets aan de
hand en geen sprake van een onge
luk. Hoogstens zou je kunnen spre
ien van een bijna-ongeluk.
lie onverwachte en gevaarlijke ma
noeuvre op de Autobahn (hij was
vermoedelijk door een black-out
jvervallen) betekende echter een to
tale ommekeer in het leven van
[enk van der Helm en zijn gezinsle
ien. De schuiver over de Autobahn
-as het begin van een martelgang,
ie moeilijk te beschrijven is.
Vermoeidheid
Van der Helm was die morgen in
ihoorl in Noord-Holland vertrok
ken voor een vakantie van een paar
weken bij kennissen in West-Duits-
land. Van de ruim 600 km lange rit
was geen jaagpartij gemaakt. Dat
doe je niet als er vier kinderen achter
[in de auto zitten. Regelmatig had hij
kwartier gerust. Bovendien,
[enk was een geroutineerde rijder
Henk van der Helm in een nieuwe werkomgeving voor zijn pension en café „De koperen helm".
f 35 p en als verzekeringsinspecteur altijd
WE goed voor zo'n afstand van 40.000 tot
ai 60.000 km per jaar.
a 2
1 Wel had hij het vlak voor zijn vertrek
9'at erg druk gehad. Vermoeidheid zal de
•terdai oorZ!iaik 2jjn geweest van het gebeu
ren op de Autobahn.
De gevolgen van het bijna-ongeluk
wx waren ernstig. Toen de auto veilig
NSEN "echts op de vluchtstrook stond en
(de ergste schrik en angst bij de ande-
■e inzittenden voorbij waren begon
het bij Henk. Hij durfde niet meer te
rijden. Het ging niet. De weg, elke
bocht en elke auto vielen op hem. De
Autobahn was een hel geworden.
Hij nam de eerste afslag en vervolg
de de tocht met een gemiddelde snel
heid van 20 km per uur. Op de weg
door het bergachtige landschap
werd het er niet beter op. De angst
dreef hem steeds verder naar rechts
tot hij met de auto in de afwaterings-
goot langs de weg raakte. De stem
ming in het voertuig werd er niet
beter op. Een vrachtwagen moest de
wagen er weer uittrekken. Zes uur'
later dan was afgesproken werd een
kleine 100 km verderop eindelijk de
plaats van bestemming bereikt.
Weer terug
Het meer dan miserabele begin zette
een domper op de vakantie. Er was
immers geen ontkomen aan. Ze
moesten weer terug. De auto werd
die vakantie nauwelijks gebruikt.
Kalmerende middelen daarentegen
wel. Het uur van vertrek was niet uit
te stellen.
Het gezin ging weer op weg. Henk
reed langzaam. Onverantwoord op
de autobahn. Nederland lag ver weg.
De tocht eindigde enkele kilometers
verder bij een wegrestaurant. Hier
belde Henk van der Helm een andere
Duitse kennis op. Die wist hem uit
zijn lijden te verlossen door zijn
vrouw en kinderen thuis te brengen.
Zijn buurman in Schoorl ging met de
Duitser mee naar Würzburg en
bracht Van der Helm in zijn auto
thuis. Dat was het slot van de va
kantie.
Het verhaal over de dodelijke ang
sten van Henk is bewogen en voor
buitenstaanders, die geen weet heb
ben van een dergelijke felle angst,
niet na te voelen. Henk had veel aan
zijn huisarts, die hem niet doorstuur
de naar welke specialist dan ook. Hij
als kan
el. 0!
geschiedenis van Henk van der Helm
nag vreemd lijken, toch is zijn geval niet
ildzaam. Alleen worden de verhalen niet
verteld uit een misplaatste schaamte. Want
ÏJangst wil je niet laten merken. Daar kom je
immers niet voor uit.
3ELE'
'3nS V'
9cle9
Gel
lange
leldl »6<
Is ik mevrouw De Wolf van de club voor
je mensen in het kort de geschiedenis
'an Henk van der Helm vertel, is ze geen
jenblik verbaasd. De angsten, die een man
vlkunnen overvallen, hebben in den regel alles
.irfmet zijn werk te maken. De meeste en
rr ernstigste gevallen komen voor bij mannen
de buitendienst, die zoals dat heet „bij de
;g" werken. Ze hebben een grote verant-
ïordelijkheid en moeten aan hun produk-
n genjtie komen. Ze staan onder grote druk. Hun
f levenswijze is ook niet zo gezond. De zoge-
•5 naamde welvaartsziekten zijn het gevolg.
n heer
17.!
de lu
en
taai
■iel gi
Prins
n. Tel
ING
HA
ur
estel
02*
A'dam
173.
cedes,
i-besti
5f3De fobieën de angsten zijn een ander
ivolg van de manier van leven en werken in
ae tijd. Deze „ziekte" is minder bekend. Er
vordt nauwelijks over gesproken. Henk van
Ier Helm durfde plotseling het autostuur
niet meer aan te raken. Hij is niet de enige.
Een voorbeeld is een collega in het verzeke
ringswezen die ineen krimpt van angst wan
neer de telefoon rinkelt. De man durft het
,apparaat niet aan te raken. Nog een voor
beeld: Een derde heeft weer een onvoorstel
bare angst, die zijn leven dreigt te verwoes
ten en waarvoor zijn omgeving geen begrip
heeft. Hij was hoofdvertegenwoordiger voor
een fabriek. Het produkt lag minder goed in
de markt en de afzet daalde. De hoofdverte
genwoordiger werd er op aan gezien en zijn
directie gaf hem de onmogelijkste op
drachten.
Van der Helm en zijn lotgenoten hebben
gemeen, dat in hun werkomgeving niets van
hun moeilijkheden wordt begrepen en dat er
weinig Wordt gedaan voor hun begeleiding.
Zij lijden aan een „beroepsziekte", die nau
welijks als ziekte wordt erkend. Het kost de
grootste moeite om de kosten er van af te
trekken voor de inkomstenbelasting. De art
sen van de bedrijfsverenigingen erkennen
deze „ziekte" vaak niet. Dat heeft ernstige
gevolgen voor de uitkeringen.
Groepen
Mevrouw De Wolf is al zo ver. dat ze bij de
mannen onderscheid maakt in de verschil
lende leeftijdsgroepen. Zo hebben de kerels
van 28 tot 38 jaar het meest last van de
hartneurose. Zij hebben zich ingebeeld aan
een hartkwaal te lijden en vertonen ook de
verschijnselen.
Verder is er een groep mannen van rond de
vijftig jaar tot wie het begint door te drin
gen, dat ze in hun leven niet bereiken wat ze
in hun hart hadden gewenst. De diepe te
leurstelling uit zich weer in angsten.
Ook kan nog onderscheiden worden de
groep van zestig jaar en ouder, die denkt
aan het eind van het leven te staan en tobt
met het probleem van de dood. De verbor
gen angst voor de dood brengt echte ang
sten met zich mee.
In het algemeen speelt in het leven van hen,
die door een fobie worden geteisterd de
angst voor het krijgen van de angst een
grote rol. De angst voor de angst wordt de
„tweede angst" genoemd. De moeilijkste
opgave is deze laatste angst te overwinnen.
Henk van der Helm, die nu in een totaal
andere omgeving werkt, is daar nog steeds
mee bezig, wanneer hij achter het stuur zit.
Hij komt niet verder dan Alkmaar. Op een
vierbaansweg (de Autobahn) waagt hij zich
niet. Het drukke stadsverkeer doet hem
daarentegen niets. Wel komt de angst weer
als hij op zijn weg grote vrachtauto's (de
Autobahn was er vol van) tegenkomt. Dan
slaat hij een zijweg in om langs smalle
polderweggetjes weer naar huis te rijden.
Publiciteit
De angsten, zegt mevrouw De Wolf nog,
worden erg in de hand gewerkt door de
publiciteit en vooral door de televisie-uit
zendingen. Zo'n hartweek kan nuttig zijn.
Maar de gevallen van hartneurosen nemén
ook toe. Ernstiger nog zijn de kankerfo
bieën, die plotseling kunnen verergeren na
een bepaalde televisie-uitzending of publi-
katie. Aan deze nadelige effecten wordt te
weinig gedacht.
Mevrouw De Wolf wil in het algemeen de
raad geven nuchter te staan tegenover de
eigen angsten en de geestelijke reacties tij
delijk te herkennen. De lijders aan de fo
bieën kunnen veel baat hebben bij gedrags
therapieën onder deskundige leiding.
Je moet in ieder geval het lef hebben te
experimenteren en Je eigen baas te worden.
Je moet je niet in een hoek laten drukken.
Ook zegt ze: „Als je er uit komt, ben Je rijker
geworden. Dat is zeker."
Ze heeft gelijk. Henk van der Helm in
Schoorl maakt, ondanks de wending in zijn
leven, niet de Indruk ongelukkig te zijn.
„Alleen," zegt hij, „heb ik soms heimwee
naar mijn vroeger werk."
door Adr. Hager
kreeg het advies het weer achter het
stuur te proberen. Dat deed hij ver
beten. Op de stille herverkavelings
wegen in de omgeving. Soms ging
het. Vaak echter overviel de angst
hem weer. Voor het werk was de auto
echter van groot belang. De moei
lijkheden namen toe.
Weinig begrip
Een belangrijk element in het ver
haal is ook, dat de leiding van de
verzekeringsmaatschappij weinig
begrip toonde voor de intense pro
blemen van Henk. De directie dacht
alleen in het enge schema van pro-
duktie en wilde liever niet lastig wor
den gevallen met zaken, die niet di
rect met deze produktie hadden te
maken. Er lag ook schuld bij Henk
wiens trots hem belette ronduit over
zijn moeilijkheden te spreken. Overi
gens had men aan zijn rapporten
kunnen merken, dat er toch wel iets
aan de hand moest zijn.
Het gemartel achter het stuur duur
de bijna twee jaar. Er zou vermoede
lijk alle reden voor zijn geweest (de
angsten waren maar al te duidelijk),
maar Henk liet zich niet afkeuren en
wilde niet de wao in. Integendeel, hij
diende zijn ontslag in na een pension
'en café in Schoorl te hebben ge
huurd. Inmiddels is hij eigenaar van
het vakantiebedrijf.
Hard
De ommekeer in het leven was groot.
Zijn baan als inspekteur leverde
hem een ruim salaris op en liet hem
ook vrije tijd. Nu is het omgekeerde
het geval. De inkomsten uit het be
drijf zijn nog niet de helft van het
vroegere salaris. Voor een vrij com
fortabel leven is een hard leven in de
plaats gekomen. Ook voor vrouw en
kinderen.
Het vakantiebedrijf draait. Henk
zegt: „Als mijn vrouw niet zoveel
begrip had getoond voor de situatie,
had ik het wel kunnen vergeten."
Trouwens, Jacq en Albert doen ook
mee in de zaak. De slip op de auto
bahn was ook voor de kinderen een
grote verandering.
DEN HAAG Dirigent van de Koninklijke Militaire Kapel,
inspecteur van de militaire muziek, promotor van de Taptoe
Delft, dirigent van tal van koren, componist en arrangeur, leraar
aan conservatoria, lid van het bestuur van het Gewestelijk
Orkest, voorzitter van de Raad voor de Kunst en sedert vrijdag
avond officier in de Orde van Oranje-Nassau. Deze onderschei
ding vormt de bekroning van veertig jaar lang werken voor, in en
met muziek door Rocus van Yperen.
Het Jubileumconcert In het Haagse
Congresgebouw ter gelegenheid van
het veertigjarig dirigentenjubileum
van Van Yperen werd gegeven in de
Willem Alexanderzaal. De belang
stelling was bijzonder groot. Samen
met z{jn „kinderen", 325 in totaal:
Haags Kamerkoor, Haags Vocalis.
Voorburgse Oratoriumvereniging.
Wijks Vocaal Ensemble, de Konink
lijke Militaire Kapel en het Geweste
lijk Orkest, voerde hij een program
ma uit. dat Van Yperen volledig ty
peerde. Werken van twintigste-eeuw-
se Nederlandse componisten, een
geestelijk werk uit de achttiende
eeuw en een pleidooi voor een onbe
kende compositie van een overbe
kende componist.
Rocus van Yperen maakt in het uit
voerige programma een aaneenscha
keling van combinaties. Gewestelijk
Orkest en KMK in Copland, Coates
en Milhaud, de KMK in vijf kleine
Parades van Koos van de Griend,
koor met orkest en koren met kapel
in Psalm 150 van Strategier en „Hei
lig 1st Gott" van C. Ph. E. Bach met
medewerking van de alt Joke de Vin.
Ter afsluiting met alle uitvoerenden
Hymne en Triomfmars van Verdi en
het hoogtepunt van de avond met
medewerking van de vocale soliste
Rina Cornelissens. Anton Tromme
len en Bernard Kruysen: opus 35 van
Rachmaninoff „The Bells"
Dit werk werd opgedragen aan Men
gelberg. het aantal opvoeringen
bleef beperkt, totdat er sprake was
van een herontdekking in 1973 door
Previn die het, ruim vijftig jaar na
Sir Henry Wood, weer tot klinken
bracht op de Londense Proms. In
ieder deel van „The Bells" spelen
klokken een rol, respectievelijk zil
veren, gouden, koperen en ijzeren
klokken als symbolen van vreugde
liefde, nood en dood. Rachmaninoff
is niet de componist van de verras
sing. zijn werken vertonen een vloei
ende lijn, gevoelig en romantisch
van uitdrukking.
Zonder „The Bells" te bestempelen
als vergeten meesterwerk is het
goed. dat Rocus van Yperen heeft
willen onderstrepen dat de compo
nist meer heeft geschreven dan een
prelude en een pianoconcert. Boven
dien verschafte het hem op unieke
wijze de mogelijkheid beroepsmusici
en amateurs op ideale wijze samen
te voegen. Hij heeft dat gedaan met
de inzet, de ernst, de trefzekerheid
en de vakbekwaamheid die zo type
rend zijn voor zijn muzikale carrière.
door Adr. Hager
ROTTERDAM Otto Ketting en het Rotterdams Philharmo-
nisch Orkest presenteerden zaterdagavond in de voortreffelijk
klinkende hal van de Doelen een programma in de Z-serie met
werken van Milhaud, Wim de Ruiter en Schreker. Dat het
gebruik van de hal zonder meer een vondst is. bleek ook op dit
concert. Het ls niet ondenkbaar dat hiervan in de toekomst zelfs
extra aantrekkingskracht voor het publiek zal uitgaan.
Darius Milhaud verdeelt het orkest
in zijn balletmuziek „L'homme et
son désir" in zes groepen, ruimtelijk
geordend in hoogte, breedte en diep
te. Otto Ketting hield volgens de
concertversie voor zestien solo-in
strumenten de groepen bijeen, doch
de suggestieve werking werd daar
door niet aangetast. Milhaud schil
dert in dit werk een hacht in het
oerwoud en de beklemming die daar
van uitgaat. Begeleidingsmuziek die
ons nauwelijks meer als „barbaars"
in de oren klinkt. Een goed stuk
muziek is het niettemin zeker. Het is
slechts enkele Jaren geleden, dat Mil
haud het Nederlands Kamerorkest
dirigeerde onder andere in La Créa-
tion du Monde, zijn meest gespeelde
werk. Ook hier is sprake van ballet
muziek, in dit geval met onmisken
bare jazzinvloeden. Het is een fasci
nerend werk. waarin Gershwin een-
rol meespeelt, suggestief en voortref
felijk van opbouw. Otto Ketting
heeft aan het werk op optimale wijze
uitdrukking verleend.
Wim de Ruiter schreef „To be or not
to be" (1976) voor twaalf blazers en
vibrafoon. De componist heeft het
werk twee uitgangspunten meegege
ven: het stuk heeft moeite het hoofd
boven water te houden en het men
gen van tonaal en atonaal. Het klin
kend resultaat is een wat melancho
liek aandoend geheel, waarin de rus
ten en de herhalingen functioneel
zijn. De compositie weet het hoofd
wel boven water te houden, omdat
zij in de opzet beknopt is en het
klankkarakter van de vibrafoon
sfeervol benut is.
Schreker
Over Franz Schreker (1878-1934)
staat in een wat oudere encyclope
die: „Door de een uitgekreten als een
voorbijgaand abnormaal verschijn
sel, door de ander begroet als een
nieuwe Wagner". Een componist die
een zeer groot aanzien genoot, niet
alleen dank zij zijn balletmuziek, de
116de psalm en Nachtstück, doch
vooral door zijn opera's waarvoor hij
de teksten zelf schreef. Honderd jaar
na zijn geboorte vrijwel vergeten.
Terecht? Zijn Kammersymfonie ge
tuigt van zijn geraffineerde instru
mentatietechniek. Deze Duitse im
pressionist wist met expressie en ro
mantische gevoelens een indringend
werk te schrijven. Na de aandacht
van Otto Ketting en de zijnen zal het
wel weer in de kast van de biblio
theek verdwijnen. Om in aanmer
king te komen voor de in Berlijn
bestaande Frans Schreker-prijs zal
wel meer dan een eenmalige uitvoe
ring nodig zijn.
rator,
T ROTTERDAM In een maar
matig bezette. sombere
Schouwburg in Rotterdam or
ganiseerde een Duitse platen
maatschappij vrijdagavond
een nogal bizar en qua bezet
ting weinig coherent jazzfesti
valletje, dat enige beroepsma
tige nieuwsgierigheid wekte.
Na een hoog geduvel met
slecht functionerende geluids
apparatuur en een ongepro
grammeerd staaltje genrever-
oofd4valsing door twee slecht sa-
oij menspelende gitaristen, die
derhalve anoniem kunnen blij
ven, daagde de atletische Ja
panner Ryo Kawasaki op voor
een kort solo-optreden.
door Rud Niemans
Pers.
20S
agens
I 69
>29197
IREN
n-enl'
In 1
26543'
I 141-
\RST1
Een debuut op een Nederlands podi
um, maar voor mij een weerzien na
dat ik deze tussen pop en jazz stuite
rende gitarist najaar 76 onvervaard
loos had horen gaan bij Gil Evans in
de Newyorkse Vanguard. Ook in de
bezetting van Evans' Jimi Hendrixs-
lp komt zijn naam voor.
Wat Kawasaki met over elkaar bui
telende bopfrasen in „Stella by Star
light" deed zou karakteristiek blij
ven voor alles wat voor de pauze over
het voetlicht kwam Individualisten
gaven in een moeilijke, weinig ge-
Inspireerde ambiance muziek van
onomstreden kwaliteit weg. Dat gold
voor Kawasaki, zo ook voor de twee
egotrippers Albert Mangelsdorff
(trombone) en de Nederlandse „key
board" genius Jasper van 't Hoff, die
beiden op hun eigen manier erin
slaagden enigszins bij het op rock-
jazz geprogrammeerde publiek over
te komen.
Mangelsdorff bepaalde zich overi
gens tot dezelfde, exact en zuiver
geblazen trombonades die hij een
jaar geleden bij een Duits jazz-ge-
beuren in Den Haag in huis had.
Door blazen en zingen simultaan en
door interferentie bij die aldus ge
vormde tonen ontstaat een meer
stemmigheid. die verbazing wekt.
maar de laconieke bijna vijftigjarige
Mangelsdorff meteen tot slowtempi
en pure eenzaamheid veroordeelt.
Dat geldt in mindere mate ook voor
Van 't Hoff die kans zag in één kort
optreden zijn muziek naar een cli
max te laten groeien door een door
dacht en smaakvol combineren van
akoestische piano en synthesizer
Muziek die moeilijk te „plaatsen" is.
duidelijk gefundeerd is op Europese
culturen, maar waarbij ook Keith
J arret- en Cecil Taylor-ismen om de
hoek komen kijken
De oorverdovende, monotone en in
eindeloze herhalingen vervallende
rockjazz van de groep van drummer
Alphonse Mouzon naar voren ge
komen via Weather Report. Larry
Coryell en McCoy Tyner was aan
mij nauwelijks besteed.
Parker-thema's
Na de pauze dan de uitgestelde Eu
ropese première van „Supersax"; vijf
Westcoast-saxofonisten die met een
matige ritmesectie en de uitgetelde,
volstrekt overbodige trompettist
Conté Candoli (ooit een ster bij Ken-
ton) Parkercomposities en -chorus-
sen knap gearrangeerd naspeelt. Een
vier jaar geleden uit de hand gelopen
grap, omdat de essentie van Bird's
muziek zich niet in een multi-disci
pline laat vangen. De schade viel
echter nogal mee vanwege een on
verwacht pluspunt. Het wekte name
lijk verbazing dat de groep, die op de
plaat strikt als een collectief op
treedt. ruimte bleek te bieden aan
minstens één solist per stuk. Daar
van hadden het Italiaantje Jay Mig-
liorl en Don Menza (beiden tenor)
een redelijke kwaliteit, terwijl voorts
bariton Jack Nlmitz al het gestoei
met „Koko", „Chasin' the Bird" en
„Yardbirdsuite" wat mooie ondertin-
ten meegaf. Hoezeer beperkt de Su
persax-formule in wezen ls. bleek
toen de zondoorstoofde leider-alt
saxofonist Med Flory de plannen om
de copieer-manie van het kwintet nu
ook tot Bud-Powell-chorussen uit te
strekken, kracht bijzette met „Tem
pus Fuglt". Waar prompt niks van
heel bleef. Nee, toen verwijlde mijn
herinnering al bij Piet Noordijk, die
in de jaren zestig bij Boy Edgar
Parker-soli stond te blazen, waarvan
de buffetglazen stonden te rinkelen.
Enfin, zo doen Westkusters nog iets
terug voor wat ze ooit aan Parker
misdeden.
Van onze parlementsredactle
DEN BOSCH Een commissie uit
DS'70 gaat onderzoeken of de naam
van deze partij veranderd moet wor
den. Veel leden van de inmiddels
praktisch uit het politieke veld ver
dwenen partij zouden zich namelijk
niet meer in de „8" van socialisten
kunnen vinden.
Om te proberen weer een beetje uit
het dal te komen ligt het verder in de
bedoeling om van het partijblad van
DS'70 een verenigingskrant te ma
ken die ook buiten de partij een
lezerskring vindt. „Van opheffing
van de partij is geen sprake, we gaan
gewoon door", aldus voorzitter
Hartog.
ROTTERDAM Het laatste abonnementsconcert van het Ned.
Kamerorkest, vrijdagavond ln de kleine Doelenzaal gegeven (en
zondagmiddag herhaald), betekende tevens het afscheid van
Thomas Magyar, die 23 jaar als eerste concertmeester aan dit
ensemble verbonden is geweest. Volgende maand verlaat hij het
Kamerorkest en gaat hij met pensioen.
De leiding van beide concerten be
rustte bij Christopher Seaman, die
thans verbonden is als vaste dirigent
van het Northern Sinfonia Orche
stra.
Het interessante programma voor
deze avond werd geopend met de
variaties, die Benjamin Britten
schreef op een thema van zijn in 1941
overleden compositie-leraar Frank
Bridge, een componist die een vrij
uitgebreid oeuvre op zijn naam heeft
staan met betrekking tot symfoni
sche- en kamermuziek. Britten toont
zich in dit variatiewerk weer de com
ponist die nooit om muzikale inval
len verlegen zat. Zijn grote muzikale
fantasie openbaart zich ln Adagio's.
Marsen (o.a. een zeer opmerkelijke
treurmars), de Weense wals en ten
slotte een voortreffelijke fuga en Fi
nale. waarmede de componist blijk
gaf ook de polyfone vormen tot in de
finesses te beheersen. Het N.K.O. gaf
in de fantasierijke variatiereeks een
vertolking die de bedoeling van de
componist dicht moet hebben bena
derd.
In het eerste deel van het program
ma was de scheidende concertmees
ter Thomas Magyar solist in het Con
cert voor viool en strijkorkest van de
in 1914 geboren Poolse componist
Andrzej Panufnlk. Wij houden niet
van de al te nadrukkelijk op origina
liteit gerichte uitdrukkingswijze van
deze componist. Thomas Magyar gaf
echter een vertolking van dit viool
concert die op klankverfijning en
viollstisch geacheveerd spel zodanig
was gericht, dat wij wanneer we de
enkele simpele melodische gegevens
door W. H. Wolvekamp
van dit vioolconcert voor lief nemen
grote waardering konden opbrengen
voor de interpretatie van dit viool
concert.
Exacte weergave
Een voortreffelijke orkestleider
toonde Christopher Seaman in de na
de pauze gespeelde Serenade voor
strijkorkest opus 20 van Edward El-
gar en de symfonie no. 64 van Haydn.
Élgars sterk aan Mendelssohn appe
lerende Serenade (een fraai voor
beeld van negentiende eeuwse laat
romantiek) en Haydns 64e symfonie
in A gr. genoten onder Crtstopher
Seamen een bijzonder fraaie en
exacte weergave, die door het talrij
ke publiek kennelijk in hoge mate
werd geapprecieerd
NIEUWDORP - De rijkspolitie. In
Nieuwdorp (Z.) heeft het lijk opge-
dregd van de 67-jarige P Rijk De
man was vrijdagmiddag op het ter
rein van een havenultbreidlng water
pompen aan het controleren Hij
moet daarbij te water zijn geraakt
