Manhattan T ransfer;
half werk
KUNST
Tenjo Sajiki geeft
boeiend theater
Fraaie koekplanken in Gouda
Schubert ideaal vertolkt
door pianist Brendel
Mickery manipuleert verder
UIT DE WEEKBLADEN
'Uitspraak over
Zuidmolukkers
nog vóór zomer'
CDU in de DDR
Redelijke vent
Geen middenpartij
IKON
Dagboek
Bijwagen
Illegalen
Neutronenbom
m
lONDERDAG 9 FEBRUARI 1978
AMSTERDAM De produktie Cloud Cuckooland, die t.m. 26
februari in Mickery te zien is, is in feite het overdoen van de
produktie „Fairground" van drie jaar geleden. Met dit aanzienlij-
Se verschil dat er nu meer „theater" in gestopt is dan toen, en
bovendien theater van de befaamde Japanse groep Tenjo Sajiki,
geïnspireerd en geleid door Shuji Torayama.
door André Rutten
De titel van nu zou in het Nederlands
„De zevende hemel" zijn, en „Fair
ground" lijkt ook naar een sprook
jeswereld te verwijzen, maar is alleen
maar het Engelse woord voor een
ruimte waar vroeger de jaarmarkt
werd gehouden een gebeurtenis
die wel op de handel gericht was,
maar door velerlei attracties aan
trekkelijk gemaakt. De bezoekers
gingen uiteraard van attractie naar
attractie. Daarom was het publiek in
Mickery verdeeld over drie „dozen",
die op hoovercraft-achtige wijze van
attractie naar attractie verrold wer
den, onder het rijden met gesloten
gordijnen, waarop films of dia's ge
projecteerd werden. De attracties
waren toen deels „standwerkers",
die echt iets aan het publiek „sle
ten", deels theaterfragmentjes.
Dozen
Die opdeling van het publiek in „do
zen" is er nu weer, zonder projecties'
in de dozen, en ook is het idee van de
jaarmarkt-attracties verlaten. De
dozen bewegen zich nu langs of door
een pure theatervoorstelling, die Te-
rayama met zijn groep gemaakt
heeft, zonder dat een van de pu
blieksgroepen de hele voorstelling te
zien krijgt. Misschien zijn daarom de
theaterliefhebbers, die tussen 26 fe
bruari en 25 maart elders in het land
zonder over dozen verdeeld te zijn, in
de gebruikelijke speelruimte die
voorstelling op zichzelf „Nuhikun'
gheten in een wat andere versie
geheel te zien krijgen, wel bevoor
recht. Die voorstelling is gebaseerd
op een geschrift van de Ierse schrij
ver Jonathan Swift (1667-1745),
hoofdzakelijk bekend van zijn „Gul
livers Reizen", dat hij tussen 1730 en
1740 op papier stelde, en dat „Direc
tions to servants in general" aan
wijzingen voor het personeel dus
heet. Een grimmig-humoristische
schets van de dienstbaarheid van de
lagere standen aan de hogere in
Swifts tijd. De tips gaven aan hoe de
knechten zich van hun slavenwerk
konden „drukken".
De voorstelling geeft niet zozeer een
beeld van die tijd alswel een serie
taferelen, die de verhouding tussen
knechten en meesters uitbeelden. In
een ervan bijvoorbeeld schreeuwt
een fraaie jongedame bevelen in het-
Duits, die door een bewegingsloze
man in het Japans worden nage-
schreeuw, waarop een groep knech
ten en dienstmeiden het bevel uit
voeren waaronder ook het publiek
uitschelden en bespuwen.
Manipulatie?
Het geheel is opnieuw, zoals in de
voorgaande eigen Mickery-produk-
ties, een „studie in manipulatie", wat
het publiek nog eens extra wordtin-
gepeperd als het uit zijn doos in de
kleine Mickery-zaal is beland waar
vier normale monitoren en een reu-
zenbeeldscherm staan opgesteld. Op
een van de monitoren en deels op het
reuzenscherm zijn andere delen van
de voorstelling te zien, de drie ande
re vertonen verschillende beeld
reeksen, en soms een Engels praten
de kop, die het publiek uitscheldt
omdat het zich zo laat manipuleren.
Eigenlijk zit je dan te denken: ik zou
liever wat meer van de voorstelling
zien, waarop je dan ook best kunt
besluiten maar te vertrekken.
Deze beschrijving berust natuurlijk
op wat er uit mijn doos te zien was.
Uit de andere dozen zijn ongetwij
feld andere waarnemingen te doen,
maar wel op parallele patronen.
Goede harmony-zang het
meerstemmige werk dus
is gelukkig de wereld nog
niet uit. Nu de toch al niet
zo sterke inbreng van Anita
Kerr is teruggebracht tot
een partij lauwe
pianomuziek, nu The
Singers Unlimited ook al
niets meer van zich laten
horen, is het verfrissend de
aandacht te richten op een
zanggroep van zeer grote
klasse: The Manhattan
Transfer, die met zijn derde
lp Pastiche (Atlantic) op
niet mis te verstane wijze
zijn eerste lustrum viert.
The Manhattan Transfer
(de naam is ontleend aan de
titel van een boek over het
New York van de jaren
twintig) werd vijf jaar
geleden opgericht door de
muzikale duizendpoot Tim
Hauser. Hij koos voor
Laurel Masse, Alan Paul en
Janis Siegel, en creëerde
daarmee een gezelschap dat
kon bogen op een brede
muzikale ervaring. De
eerste plaatresultaten
waren boven verwachting:
de groep kreeg in Amerika
een eigen televisie-show,
maar moest daarmee al
spoedig kappen omdat het
onmogelijk was om
wekelijks op het scherm
terug te keren met muziek
die zo intensief moet
worden uitgeplozen om het
resultaat te krijgen zoals
dat op „Pastiche" is
neergelegd.
De aanpak van The
Manhattan Transferia enig
in zijn soort. De groep
bewijst met elke song dat
goede muziek in wezen
tijdloos is. Oude en nieuwe
stukken worden grondig
ontleed, ze worden van
razend knappe
zang-arrangementen
voorzien, ze worden bruut
georkestreerd en vooral: ze
worden met grote
beroepsmatigheid vertolkt.
Of dat nu solo of in koor
gebeurt, alles is van een
TROUW/KWARTET 13
The Manhattan Transfer
zeer aparte klasse, en het
eindresultaat is telkens
weer een stuk
geroutineerde showmuziek
dat zijn weerga op dit
moment niet kent. Van
harte aanbevolen aan een
ieder, die een gedegen
zangprestatie op de juiste
waarde kan schatten.
Swinglell
Minstens even technisch,
maar minder geslaagd is de
nieuwe lp van Swingle II,
het zang-octet rond Ward
Swingle, ooit de bezielende
leider van de legendarische
Swingle Singers. De plaat
heet Pieces of Eight (CBS)
en dat slaat dan op de (acht)
stukken die door meer en
minder bekende
componisten speciaal voor
Swingle II zijn geschreven.
Net als dat bij The King's
Singers het geval is. zijn
deze vocale hoogstandjes te
kil. In technisch opzicht is
het allemaal niet mis, maar
daarvoor moet elke vorm
van tekstinterpretatie
wijken, en dat maakt het
geheel te statisch om mooi
te kunnen zijn.
ArtGarfunkel
En ander voortreffelijk
plaatprodukt komt uit
handen van Art(hur)
Garfunkel die met zijn
derde solo lp Watermark
(CBS) voor het eerst het
niveau heeft bereikt van
zijn vroegere kopaan Paul
Simon, van wie hij zich in
1970 afscheidde. Na een
kortstondig filmavontuur
(„Catch 22", „Carnal
Knowledge") heeft hij zijn
draai in de muziek weer
helemaal gevonden. Op
„Watermark" staan twaalf
stukken waarin zijn
zijdezachte stem optimaal
tot zijn recht komt. De
meeste composities zijn
geschreven door de jonge
grootmeester genie Jimmy
Webb, die ook noe met
voortreffelijk pianospel van
de partij is. Uitschieters zijn
„Crying in my sleep", het
titelnummer „Watermark"
(dat heel fraai overgaat in
„Sathurday suit") en het
bijtende „Mr. Suck 'n Jive"
met aan het slot een heel
mooie saxsolo van wijlen
Paul Desmond. Maar voor
alle titels geldt dat ze met
minutieuze zorg zijn
opgenomen, met grote
aandacht voor het
achtergrondgebeuren. Voor
de koorpartijen werd onder
meer een beroep gedaan op
David Crosby, Stephen
Bishop, Leah Kunkel en op
The Oklahoma Baptist
University Chorale. Alles
ademt perfectie, en in dat
licht is het misschien
begrijpelijk dat Garfunkel
enkele maanden geleden de
eerste persingen van zijn lp
uit de handel heeft laten
halen, omdat hij er niet
achter stond. In wezen is er
aan het hier besproken
herziene exemplaar niet
veel veranderd: het gaat
slechts om de vervanging
van het inderdaad matige
„Fingerpaint" door het
voormalige Sam
Cooke-succes „What a
wonderful world" dat in een
gevat arrangement is
gestoken, toegespitst op de
gast-zangpartijen van Paul
Simon en James Taylor.
Voor Garfunkel zelf bleef
een kopstemmetje over, dat
hier en daar een tikje
hinderlijk werkt. Maar dat
is dan ook de enige
dissonant op deze
overwegend prima
langspeler.
Foxtrot
Van de musical Foxtrot van
Annie Schmidt en Harry
Bannink is een lp
uitgebracht (Philips) die bol
staat van geïnspireerde en
oorspronkelijke muziek.
Gewiekste zang- en
orkestarrangementen van
Bert Paige komen er op
deze studio-opname extra
goed uit. Hoogtepunten zijn
wat mij betreft het
titelnummer en het
laconieke „Sorry dat ik
besta" waarin Willem
Nijholt aantoont dat hij ook
nog zingen kan.
Naar aanleiding van de
IKON-televisieserie Kon
hesi baka (kom gauw terug)
verscheen een
langspeelplaat (CBS) met
daarop een verzameling
inleidende ballades,
gezongen door Armand
Baag. Erg mooie
Surinaamse liedjes, en ze
hebben nog iets te zeggen
ook.
De film mag dan gruwelijk
zijn afgekraakt, de plaat
verdient dat lot zeker niet:
we bedoelen de filmmuziek
van Rembrandt (CBS).
Laurens van Rooyen
verzamelde hiertoe een
aantal stukken van
zeventiende eeuwse
Nederlandse componisten
(waaronder Sweelinck,
Jacob van Eijck en Cornelis
Kist), bewerkte ze, en
schreef zelf het titelthema.
Voor het Nachtwaak-thema
koos hij het nog altijd
mooie „Merck toch hoe
sterck" uit Valerius'
„Gedenck ClanckTer
garnering van al dit moois
horen we nog de Japanse
grootmeester Toyohiko
Satoh en Jan Akkerman op
de luit.
Heel iets anders, maar
oergezellig is de zoveelste lp
van The Pasadena Roof
Orchestra met andermaal
een serie vergeelde krakers
van weleer, waaronder Cole
Porters ..What is this thing
calles love". ..The lullaby of
Broadway" en zelfs Paul
McCartney's ..Honey Pie",
dater als iets
vanzelfsprekends tussen
valt. Alles Is gebundeld
onder de titel The show
must go on (Transatlantic).
Jac. Kort
AMSTERDAM De stroom van concerten, die gewijd ls aan
Franz Schubert, begint los te komen. Alleen in deze maand zijn
er ln het Amsterdamse Concertgebouw zo'n twaall concerten, die
meestal geheel en soms gedeeltelijk zijn gewijd aan de meester,
die op 31 januari 1791 werd geboren en op november 1828 is
overleden.
Een scène uit de voorstelling in „Cloud Cuckooland" in Mickery,
met op de achtergrond een portret/karikatuur van Jonathan Swift.
Het is merkwaardig, dat het vooral
op liever uitsluitend de kamermu
ziek is, waaraan aandacht wordt be
steed. Wanneer men bladert in het
februarinummer van „Preludium",
het huisorgaan van het Concertge
bouw, zoekt men tevergeefs naar de
symfonieën of missen van de mees
ter. Maar misschien houden onze or
kesten en oratoriumverenigingen de
uitvoeringen van deze werken in pet
to voor een latere datum tijdens dit
Schubert-jaar.
Een man, die deze maand in de Gro
te Zaal op een viertal avonden, de
belangrijkste pianowerken van
Schubert uitvoert, is de pianist Al
fred Brendel. Dinsdagavond vertolk
te hij de Sonate in A opus 42, Vier
Impromptu's, opus 90 en de Sonate
in D, opus 53, drie werken die om
streeks 1825 het licht zagen.
Brendel is, het type van een gerijpt
kunstenaar, iemand, die niet slechts
het pianospel tot in alle onderdelen
volledig onder de knie heeft, maar
die tevens de muziek die hij speelt
grondig kent op het punt van naar
artistieke inhoud en betekenis.
Deze beide faktoren stellen hem in
staat, elke compositie in haar eigen
aard en met de daartoe vereiste ex
pressiemiddelen te vertolken. De ene
keer klinkt zijn spel heroïsch en som
ber, een ogenblik later teer, fluiste
rend en melancholisch.
AMSTERDAM Op de Goud-,
se Antiekbeurs die zaterdag 11
en zondag 12 februari wordt
gehouden in Schouwburgcom
plex Kunstmin (Boelekade) zal
een bijzondere collectie antie
ke koekplanken te zien zijn.
Koekplanken zijn zeer in trek bij
verzamelaars van antiek. Voor de
leek is het niet zo eenvoudig de te
genwoordig in massa vervaardigde
kopieën van antieke planken te on
derscheiden van echte die al dan
niet in gebruik zijn geweest bij 18e
eeuwse koekebakkers. Een van de
kenmerken van „echte" koekplan
ken vindt men in de zeer gedetail
leerde vormgeving van de ingesne
den figuren
Ook de ouderdom van het gebruikt
hout is uiteraard bepalend voor al
thans de ouderdom van de koek-
plank Maar afgezien van een vrij
gemakkelijk te onderkennen ..verou
dering'" van een stukje vers hout
door het insmeren met wat bruine
beits is er nogal wat ervaring en
kennis voor nodig om echt van on
echt te onderscheiden. Aangenomen
riag worden dat de op de Goudse
beurs aangeboden koekplanken in
derdaad uit de tijd stammen die
erbij wordt aangegeven.
Op de afbeelding hierbij een paar
voorbeelden links een Hollandse
speculaasplank voorstellende meer
man en meermin (symbool voor goe
de vangst en voorspoedige reis). Mid
den boven een door zijn ronde vorm
zeldzame plank met een voorstelling
van de kruisiging van Christus. Mid
den onder een plank met de voorstel
ling „Thijl Uilenspiegel in de bijen
korf" en rechts onder een 18e eeuwse
plank met een korenmolen.
De antiekbeurs Gouda is geopend
van 11.00 tot 19.00 uur.
Maar altijd was de vertolking, die
Alfred Brendel van de door hem ge
speelde Schubert-kerken gaf zoda
nig, dat men er de componist zelf in
herkent. En dat is het toch, wat men
van werkelijk ideale interpretatie-
kunst verwacht.
Op 26 en 28 februari is hij opnieuw in
de Grote Zaal te horen.
Twee musici krijgen
Gouden Notekraker
AMSTERDAM (ANP) De zange
res Maggie Macneal en de gitarist
Jan Akkerman krijgen de „Gouden
notekraker" 1978. Dit heeft de Ne
derlandse Toonkunstenaarsbond
(NTB) meegedeeld. De onderschei
ding zal hun worden uitgereikt door
IJf Blokker op de jaarlijkse reünie
van musici en artiesten op 13 febru
ari in gebouw De Brakke Grond in
Amsterdam. De Gouden Notekraker
is een alternatieve onderscheiding
die jaarlijks aan twee kunstenaars
wordt uitgereikt, die zich bijzonder
verdienstelijk hebben gemaakt voor
de instandhouding van het kunste-
naarsberoep. De onderscheiding,
een initiatief van de NTB en de
Stileva (Stichting tot bevordering
van de levende amusementskunst),
is eerder toegekend aan Nelly Boe
ree, Frans Poptie, The Dutch Swing
College Band, Boy Edgar, Toby Rix
en Frans Rexis.
Van onze parlementsredactie
DEN HAAG Als het even kan
moet de Tweede Kamer nog voor de
zomervakantie een politieke uit
spraak doen over de problematiek
van de Zuidmolukkers.
Dit vindt de Tweede Kamercommis
sie voor Molukse aangelegenheden,
die zich gisteren bezig hield met de
recent uitgebrachte regeringsnota
over de Molukkers in Nederland. In
de commissie werd de procedure
vastgesteld voor de parlementaire
behandeling van de nota.
Belangrijk in deze procedure is het
feit dat de Kamercommissie op
maandag 3 april een hoorzitting
gaat houden in het Kamergebouw
Deze hoorzitting kan desnoods de
hele week duren Tevoren wordt een
ieder die daar belang bij heeft via
advertenties in het Nederlands en
Maleis opgeroepen om zich hetzij
in het openbaar hetzij besloten te
laten horen. Ook wordt de gelegen
heid geboden om schriftelijk bij de
commissie te reageren op de rege
ringsnota.
De Tijd:
Ton Crijnen bracht voor De Tijd een
bezoek aan de DDR om te zien hoe
het is om als christen politiek te
bedrijven in een marxistische maat
schappij. In zo'n marxistische maat
schappij is de Oostduitse CDU (in
derdaad, niet alleen in West-Duits-
land bestaat een Chrlstlich-Demo-
'kratische Union) de grootste en
meest actieve politieke groepering
van christenen in Oost-Europa, met
onder meer één ministerspost en 52
van de vijfhonderd parlementsze
tels. Met name in de Bondsrepu
bliek wordt de CDU gezien als een
bijwagen van de communistische
partij en de spreekbuis van Moskou.
Het is, zo schrijft Ton Crijnen. wat al
te simplistisch de Oostduitse CDU
af te schilderen als een willoos werk
tuig van het communistisch regime.
Een kaderlid zei: „Vanuit julüe be
haaglijke, kapitalistische leunstoe
len heb je gemakkelijk praten. Maar
wij ondervinden de hitte van de dag,
liggen in de frontlijn van de confron
tatie tussen christendom en marxis
me. Daarbij staan we voor de prakti
sche keuze: óf proberen er het beste
van te maken, óf het bijltje erbij
neergooien en onze mensen in de
steek laten. Mag kiezen!! In De
Tijd besteedt Andreas Burnier aan
dacht aan de vrouw als kunstenaar:
vrouwen hebben een handicap, wor
den lang niet zo gauw beroemd en
soms zelfs helemaal genegeerd in de
wereld van de kunst, die nog steeds
praktisch geheel door mannen
wordt beheerst.
De Groene Amsterdammer
In De Groene Amsterdammer een
interview met majoor Couzy, voor
zitter van de Nederlandse Officieren
Vereniging, die vorig Jaar ontstond
toen de Algemeen Christelijke Offi
cieren Vereniging en de Vereniging
van Officieren Koninklijke Land
macht besloten samen te gaan. Ma
joor Couzy vertelt dat ln 1973 de
meeste officieren in de krijgsmacht
heftig en emotioneel reageerden te
gen de komst van PvdA-minister
Vredeling en dat het lang duurde
voordat hij zakelijk werd beoor
deeld, Nu vindt onze vereniging dat
hij, en zijn opvolger Stemerdink, het
erg goed hebben gedaan, in tegen
stelling tot hun VVD-voorgangers,
aldus de 37-jarige voorzitter van de'
vereniging waarbij vijftig procent
van alle officieren ls aangesloten, in
een wat late lofzang.
Omdat het Interview is afgenomen
door een redacteur van het VVDM-
blad Twintig, ook ruimte aandacht
voor de vermaatschappelijking van
de krijgsmacht. Couzy: „Wrijvingen
tussen dienstplichtigen en officieren
ontstaan vanuit de misvatting van
de officier dat discipline kan worden
afgedwongen, dat de regels met har
de hand kunnen worden opgelegd.
Maar de „befehl 1st befehl" mentali
teit ls verouderd, heeft afgedaan.
Discipline moet nu een stuk mana
gement zijn. Dat betekent dat Je als
officier voortdurend moet discussië
ren met dienstplichtigen, hen uitleg
gen voor welke taak Je staat."
Hervormd Nederland
„Het CDA is en wordt geen midden
partij," belijden CDA-lijders eensge
zind ln een artikel van Kees Waag-
meester in Hervormd Nederland. Het
blad heeft de reacties gevraagd van
onder meer CDA-voorzitter Steen
kamp en van ARP-voorzitter Hans
de Boer op eerdere uitlatingen van
prof. Van der Grinten ln een inter
view. Deze had gezegd dat het CDA
een middenpartij is en dat oud-mi
nister Boersma niet in het CDA
thuishoort. Hans de Boer: „De chris
telijke partij forma tie is rijker dan
midden, links of rechts."
HN wijdt twee pagina's aan de werk
loosheid onder vrouwen. Bijna een
half miljoen Nederlandse vrouwen
willen werken, maar krijgen de kans
niet. Ombudsvrouw Annelies van
Overbeek klaagt erover dat vrou
wen geen begrip ontmoeten bij de
officiële instanties, die voor het me
rendeel uit mannen bestaan. „Geen
recht op vaste aanstelling bij part
time werk. minder promotiekansen
en geen opvangmogelijkheden voor
kinderen."
Haagse Post:
De Haagse Post portretteert deze
week de InterKerkelijke Omroep
Nederland (IKON), die zo'n opmer
kelijk succes heeft met de „Geloof
Hoop en Liefde Show". Waar de
praatshows van de grote omroepen
falen, heeft het door Wim Neijman
gepresenteerde IKON-programma
allerwegen de aandacht (en meestal
in positieve zin) getrokken. Wim
Neijman heeft al een lange loopbaan
achter de rug bij de IKON, maar is
eerst nu een van de bekendste pre
sentatoren in Hilversum geworden;
een ontwikkeling die hem niet in de
kouwe kleren is gaan zitten: „Met
het soort programma's dat ik nu doe
kun je vreselijke brokken maken.
Het is nog niet gebeurd en ik hoop
echt dat ik er voor gespaard zal
blijven. Ik ben er net zo bang voor
als het doodrijden van een kind.
Daar zou ik nooit overheen komen.
Dat is een angst waar ik al jaren mee
rondrijd".
Haagse Post besteedt verder aan
dacht aan een drug die ln modieuze
kringen in Amsterdam (zoals de
showbiz, reclame, mode, beroeps
voetbal) opgang doet: cocaïne. „Een
lijntje snuiven" is Internationaal
een oud gebruik, voor Amsterdam is
het nieuw.
Vrij Nederland:
Als meest interessante bijdrage pu
bliceert Vrij Nederland deze week
een veelzeggend fragment uit het
„Dagboek van een onderhande
laar". een in recordtijd geschreven
boek over de formatie door (toen
nog) PvdA-fractievooraitter Ed van
Thijn, dat volgende week zal uitko
men. Op maandag 3 oktober, de
meest dramatische formatiedag
waarop alles stuk loop.t schrijft Van
Thijn: „Ik hoop op een slimigheid
van Joop
Ook in VN het eerste van een serie
artikelen over de Hilversumse om
roepwereld en haar commerciële be
langen. beginnend met „de vele win
kels van Veronica". „Afscheid van
de vingerafdruk", heet een verhaal
over de vorderingen bij Philips-
Hamburg met een nieuw identifica
tiesysteem, dat in opdracht van het
Bundeskriminalamt wordt ontwik
keld: het opslaan van stemmen in de
computer.
Elseviers Magazine:
In Elseviers Magazine waarschuwt
hoofdredacteur Ferry Hoogendijk
voor de bljwagenrol van de VVD in
dit kabinet: „De CDA-fractie ver
geet blijkbaar dat met de VVD een
andere regeerakkoord is afgesloten
dan de christen-democraten eerst
met de socialisten waren overeenge
komen." Een aandoenlijke tekening
illustreert zijn wekelijkse proza.
Met VVD-minister Tuijnman zijn er
weer nieuw kansen voor de auto,
meent EM („Een deel van de erfenis
van het kabinet-Den Uyl ligt op
straat: kilometers lange file-ellende
tijdens het spitsuur").
Ook in EM een aantal razende vis
sers: „In Nederland staat bij elke
schol een politieman, het buiten
land doet het licht uit en gaat rustig
vissen." Verder een gesprek met
Henk Vredeling, vice-voorzitter van
de Europese Commissie, waarin op
merkelijke uitspraken over Hoogo
vens, visserij en Engeland in de EG.
De Nieuw Linie:
Onder de kop „Een nieuw sub-prole-
tariaat" in De Nieuwe Linie een arti
kel over de positie van illegalen in
ons land: „Nederland is een rechts
staat, maar wel een rechtsstaat
waar de vorm het vaak wint van de
Inhoud."
Nog een minderheid: de Zuidmoluk
kers. De Groningse historicus Han
Baudet stelt vast dat de recente
regeringsnota over de Molukse pro
blematiek „een zoethoudertje" is.
Het omslagartikel gaat over het
Westduitse afluisterschandaal-Le-
ber. Verder een drie pagina's groot
geschreven portret van Bertold
Brecht en aandacht voor Bergman s
nieuwst film „The serpents egg".
Accent.
„De communisten wakkeren de
aversie tegen de neutronenbom
aan", zegt NAVO-secretaris-gene-
raal Luns in een gesprek met Ac
cent. Mr. Luns houdt staande dat de
neutronenbom eenzelfde soort wa
pen is als alle atoomwapens en dat
er bij gebruik van dit wapen veel
minder slachtoffers vallen dan bij
gebruik van de bestaande nucleaire
wapens.
In Accent ook een reportage over de
„alternatieve motorbrigade Easy
Rider", die met veel ophef op de
voorpagina wordt aangekondigd on
der de titel „Hoe gewelddadig is
motorgeweld?" De Easy Riders blij
ken zo'n twintig harde jongens te
zijn overigens wars van geweld
die 8partaans leven, er de Koreaan
se „Chakurikl" levenswijze op na
houden en slechts karate, voetvech-
ten enz. leren om zich te verdedigen.
De echtgenote van de bekende voet
baller Van Hanegem ls boos op de
cabaretiers Bram Vermeulen en
Freek de Jonge „Een boycot haalt
niets uit en ik zie hierin niets anders
dan een publiciteitsstunt van de
Bram en Freek", sneert Truus van
Hanegem
