(9
Roekeloze dochter
van Don Juan
DECEMBER DUUR?
Koop de nieuweTIP in de supermarkt
Trouw
Vaarom Acquoy een scheve
oren van Pisa heeft en
'richt géén Hoerkenstraat
Veilig Verkeer Nederland - Postbus 287- Hilversum
SCHOEVERS
HNDERDAG 29 DECEMBER 1977
lerkwaardigheden uit't lane
issen Gelres rivieren
)or Jac. Lelsz
en kleine honderd jaar geleden werd in de Betuwe het initiatief
tnomen tot het bereiden van de eerste Nederlandse jam. Dat
beurde door een Tielse koffiestroopfabrikant. Hiermee was
ipje geboren. De Nederlanders vertrouwden de jam van eigen
idem aanvankelijk niet zo erg. Men zwoer bij de beroemde
igelse. Pas toen de „boerenoorlog" uitbrak en ons land de
ïport ging boycotten, leerde men het vaderlandse produkt
jen, waarbij men allengs constateerde dat het niet onderdeed
or het buitenlandse.
lazen dit in het boek „Gelre,
ven tussen rivieren", dat door de
tichting Meander is uitgegeven in
^menwerking met de VW Gelders
ivierengebied. De tekst is geschre-
en door Marjan Fokkema. Het is
m heel leesbaar boek geworden,
iarbij duidelijk ook gestreefd is
lar het vermelden van saillante bij-
[inderheden, merkwaardige dingen
riteiten zo men wil. Neem nu
richt. In de toren van dat plaatsje
langt een klok, die in 1460 gegoten is
en wor de gebroeders Hoerken. Des-
'Ijds bestond het voornemen een
kiraatnaam aan hen te wijden. Maar
m dat ging niet door, want de gemeen-
booeraad vond dat onzedelijk,
n he
joelen
>an Zoelen. In Napoleons tijd heb-
en de Kozakken zich er met de
nappe Zoelse meiskes vermengd.
Vettige gasten waren het niet, ze
tarnen wat ze niet kregen. Samen
net schutters en landstormers uit de
mgeving verdreef de bevolking hen.
tot vandaag worden de Zoelenaren
tozakkenvangers genoemd. Maar
lat niet alleen. Van ruwe lieden
irordt er nog gezegd dat ze echte
Éozakkenkoppen hebben.
Vaar rivieren stromen, daar liggen
iruggen. Maar niet overal. En vroe-
rer waren er nog minder dan nu.
Vanouds zijn er ponten geweest. Die
iadden ook een grote sociale func
tie. Ze bevorderden de band tussen
le dorpen aan beide kanten van de
üvieren. Een onderzoek heeft uitge
wezen dat daar, waar de ponten op-
helden te bestaan, het aantal huwe-
ijken aanzienlijk terugliep.
De kerk van Acquoy is scheef. Laat
op de belendende dodenakker nu
een grafzerk staat, waaronder me
vrouw Pisa rust. Wat lezen we verder
over dit gebied? Dat oude fruitras-
sen verdwenen, zoals brederodes,
winterjannen, kruideniertjes, ijsbou-
ten enz. Dat protestanten nog steeds
geen lid kunnen worden van de
schuttersgilden. Dat o.a. Casesar al
melding maakte van de voortreffelij
ke paarden uit deze streek. Enzo
voorts.
TROUW/KWARTET P 6 RHS 11
(ADVERTENTIE)
wie rijdt er
vanavond?
Daarover maak je met elkaar een goeie afspraak, als de avond nog voor je
ligt. Dan kunnen er op de avond zelf geen problemen meer over ontstaan. Want
als je „ik" hebt gezegd, gaat er af en toe automatisch een rood lampje bij je
branden. Je verantwoordelijkheidsgevoel tegenover de anderen waarschuwt je
dan even. Een volgende avond gaat dat lampje vanzelf bij een ander branden.
Zo vang je stilzwijgend dat gedoe over wel of niet drinken voor elkaar
op. Dat is het beste recept voor een gezellig avondje uit.
Luchtig
Het zijn de krenten in de pap. Die
overigens in het geheel nogal luchtig
gehouden is. Behalve dan misschien
het verhaal over de watervervuiling,
resp. waterzuivering. Een stuk over
„Bijgeloof, sagen en legenden" leert
ons dat nog in 1935 te Opheusden
een hekserij-affaire speelde. Een fa
milie werd door het ongeluk achter
volgd. Om de heksenbezwering te
kunnen uitspreken, moest men we
ten wie de kwade geest was. Een
zwarte haan werd levend gekookt.
De eerste vrouw, die vervolgens bin
nenkwam. moest de heks zijn. Ze
had in het dorp geen leven meer.
„Gelre, leven tussen rivieren" is te
vens een kijkboek. Het bevat vele
foto's, zwartwit en kleur, van Rob
Melchior, de meeste erg mooi, som
mige van mindere kwaliteit. Verder
een reeksje tekeningen van Cees
Heuff. Een manco is dat bij vele
illustraties geen onderschriften zijn
afgedrukt. Het boek (141 pagina's) is
voor een bijzonder zacht prijsje
18,90) verkrijgbaar en afgehaald
bij de VW in Tiel kost het slechts
14,90.
Foto uit het boek „Gelre, leven tussen rivieren"; Oogstfee en
pofdames, Tiel.
Joni Mitchell behoort tot de
zeer weinigen aan het
artiestenfirmament van wie
je kunt zeggen dat hun
werk met niets of niemand
te vergelijken is. Haar
muzikale potentie kreeg
weliswaar gestalte in de
bonte Amerikaanse
folkscene van de jaren
zestig, maar haar eerste
album („Songs to a
seagull") maakte meteen al
duidelijk dat hier sprake
was van een talent dat zich
niet laat imiteren. Dat gold
voor de muziek, maar zeker
ook voor de geladen
beschouwelijke teksten die
meestal de neerslag
ademden van haar
onstuimige
verkenningstochten door
dit aardse bestaan.
Met elk nieuw album is haar
muziek de laatste jaren
geëvolueerd. Waardevaste
songs als „Both sides now"
vloeien niet meer uit haar
pen. Haar teksten zijn
grimmige poëzie geworden,
en de muziek is daaraan
aangepast. Dit concept
mocht dan op het album
„The hissing of summer
lawns" (1975) nog uitgroeien
tot een magistraal
hoogtepuntop „Hejira"
(1976) kreeg die muzikale
onderbouw een gevoelige
knauw. Het diende nog
slechts als sfeeromlijsting.
Haar nieuwe dubbel-lp Don
Juan's reckless daughter
(Asylum) vertoont in dat
opzicht voor het eerst geen
nieuwe ontwikkeling. Zelfs
een orkestpartij (van
Michael Gibbs) in het ruim
zestien minuten durende
„Paprika plains" moet
gestalte geven aan wat ze in
het titelnummer zelf
omschrijft als haar
roekeloze manier van leven.
Haar favoriete thema is
weer het spanningsveld
tussen vleugjes geluk en
emmers teleurstellingen.
Joni Mitchell
Naast driftige
gitaarpartijen krijgt dat
muzikaal vooral gestalte
door de ongebruikelijke
„zingende" baspartijen van
Jaco Pastorius. Dat je er
nog altijd door geboeid
kunt zijn bewijst een
prachtsong als „Otis and
Marlena", maar de
aantrekkingskracht
hiervan is helaas niet op
alle vier de plaatkanten
terug te vinden. Meer nog
dan „Hejira" maakt dit
album in zijn geheel een
nerveuze indruk, hoewel
ook nu weer moet worden
vastgesteld dat elke track
hout snijdt.
Diana Ross
Vanwege het grote aanbod
moeten we in gestrekte draf
door het restant vandaag.
Geeft ook niet, want echte
uitschieters dienen zich niet
aan. Eerst maar Diana Ross
met haar nieuwe album
Baby it's me (Motown). La
Ross is zo langzamerhand
de lieveling van de
Amerikaanse showbusiness
geworden, en dat betekent
datje bij het maken van
een plaat de beste musici,
producers en
tekstschrijvers kan laten
aanrukken. Maar
creativiteit kun je niet
kopen, zoals blijkt op dit
album. Het is showmuziek,
goed in zijn soort weliswaar,
maar het mist het effect van
de doorwerking. De
soberheid van „Lady sings
the blues" wordt pijnlijk
gemist.
Dan is er The Johnny Nash
Collection (Epic) met niet
minder dan twintig
opnamen van de
gelijknamige zanger, wat de
dynamiek van de plaat niet
ten goede komt. Naast
eigen werk covert Nash
songs van o.a. Sam Cooke,
Bobby Darin en Bob
Marley, maar ook hier is
sprake van een muzikaal
concept dat in zijn totaliteit
toch te dunnetjes is om een
beetje gezicht te tonen.
Opmerkelijk is de
come-back van Rick
Nelson, ooit een tieneridool
met „Helly Mary Lou". Dat
was in 1961. Nu beoefent hij
het country-rock genre, en
ook alweer niet
indrukwekkend. De enige
surprise van zijn lp Intakes
(Epic) is de ballade „One x
One", en daar blijft het bij.
Van Nederlandse makelij is
het album Tranquility
(Polydor) van de
(gelegenhelds?)formatie
Dutch Treat, voor het
merendeel bestaande uit
studiomuzikanten die hun
sporen al verdiend hebben.
Mannen als Wim Essed,
Hans Hollestelle, Louis de
de Lussanet en Jan Huydts
vertolken negen kalme
instrumentals, die niet als
achtergrondmuziek mogen
worden afgedaan. Maar dat
ze tintelen op de draaitafel,
dat kun je ook weer niet
stellen.
Hank Marvin
Verrassend leek mij The
Hank Marvin Guitar
Syndicate (EMI), zijnde een
werkstuk van de vroegere
Shadows-gltarist Hank B.
Marvin. Maar het viel tegen.
Tien gitaristen haken in op
de stijl die Marvin in de
loop der jaren heeft
geperfectioneerd: een stijl
van spelen die niet
gebaseerd is op techniek,
maar op een fraaie toon.
Het gaat hier om elf
stukken, die beurtelings
ook nog in een elektronisch
bad zijn gedompeld, en
daar zijn ze niet mooier
uitgekomen. Zelfs voor
gitaarliefhebbers (ik!) is
deze lp maar een matige
ervaring. Wel een grappige
hoes.
Lof voor de Nederlandse
folkformatie Fungus, die op
Mushrooms (Negram) nu
eens een engelstalig
repertoire laat horen. Het
resultaat is een partij mooie
folk. waarin de
instrumentale balans beter
is dan ooit.
Amusement met een
knipoog naar de kolder, dat
reikt de Vlaming Kris de
Bruyne ons aan op zijn
album Ballerina's (Philips).
Een goed verzorgde plaat.
Met de ondeugende teksten
zal de BRT soms wel moeite
hebben.
Deze rubriek beoogt voor
elk wat wils te belichten,
dus ook ruimte voor de in
memoriam-lp van Bing
Crosby, getiteld
Seasons The closing
chapter (Polydor). Op het
thema van de vier
jaargetijden zijn twaalf
songs opgenomen, gestoken
in een chique verpakking.
TYPEN
(ook spoedopl.)
STENOGRAFIE (N, F. D, E.
MIDDENSTANDSOPL.
TALEN
(Ned., Frans, Duits, Engels:
conversatie, bedrijfscorr.)
BOEKHOUDEN
INSCHRIJVING
VOOR EENJARIGE
BEROEPSOPLEIDINGEN
aanvang september:
SECRETARESSE
AFD.SECRETARESSE
RECEPTIONISTE-INF.
RECEPTIONISTE
Ook gevestigd te Arnhem,
Oen Haag. Hilversum,
Niimegen. Rotterdam,
Rijswi|k. Tilburg, Utrecht
en Vlaardingen.
met z'n
355.000
intensieve
lezers en
lezeressen
EEN
ONMISBAAR
ADVERTENTIE
MEDIUM
(ADVERTENTIE)
maakt januari
lekker goedkoop
Lekker
goedkoop eten
stamppotten
wintersalades
voordelig vlees
sinaasappel-en
grapefruitgerechten
200 menu-combinaties
groente-kalender
Verstandig
huishouden
servies en bestek
alles over strijken
de ideale "gewone"
keuken
zelf kapstok maken
alles over cheques
En nog
veel meer
goede kinderschoenen
makkelijke kamerplanten
de juiste vochtigheid
kinderziektes
