Hesder en Henny
Veenhuizen vechten
voor hun kasteel
f®j§!
We blijven breien
deze winter
UW PROBLEEM 00K HET ONZE
„Borgharen is de moeite waard je ervoor
in te zetten"
Nieuwe
boeken
MAANDAG 15 AUGUSTUS 1977
VARIA
Trouw/Kwartet
door Fred Lammers
BORGHAREN - De meeste
kasteelbewoners hebben de
deur van hun imposante behui
zing voor goed achter zich
dichtgetrokken. De adellijke
families die hun voorvaderlijke
woonplaatsen trouw zijn geble
ven. proberen met kunst en
vliegwerk de zaken reilende en
zeilende te houden. Onder deze
omstandigheden doet een jong
gezin met een stamboom zón
der klinkende namen en even
min bemiddeld, dat vrijwillig
in een van Nederlands oudste
kastelen trekt menigeen met
de ogen knipperen.
Wat brengt iemand ertoe zich de
zorgen verbonden aan het bewonen
van zo n historisch bouwwerk, op de
hals te halen? Deze vraag wordt her
haaldelijk gesteld aan Hesder (36) en
Henny (32) Veenhuizen, die ander
half jaar geleden hun schilderachti
ge boerderijtje aan de Hondsrugrou
te in Borger verwisselden voor het
uit de achtste eeuw daterende kas
teel Borgharen bij Maastricht.
„Hoe is het mogelijk? Waar'begin-
.nen Jullie aan? Wat een werk, wat
een werk! riepen onze familieleden
en vrienden uit. Nu. wij zagen ook
dat het een zware opgave was een
verwaarloosd kasteel weer bewoon
baar te maken. Maar Je moet door de
rommel heen kunnen kijken. Je
moet durven, en daar ontbreekt het
de meeste mensen tegenwoordig
aan Als Je risico's wilt nemen is er
ook In 1977 nog veel mogelijk."
geleden, gingen zij inplaats van op
dure kamers in een zomerhuisje wo
nen. dat meer weg had van een kip
penhok. Henny herinnert zich: „Wa
terleiding was er niet. Hesder nam
elke dag een melkbus mee om die op
zijn werk met water te vullen. Het
was een tijd van behelpen, maar we
waren dolgelukkig."
Hesder was kleermaker in het Gro
ningse Hoogkerk, een baan die zijn
ouders voor hem hadden uitgezocht.
„We waren thuis met zeven Jongens
en dan levert het heel wat problemen
op ervoor te zorgen dat iedereen aan
de kost komt. Ik was de zwakste van
het stel en kon dus niet zoals een
paar van mijn broers ijzervlechter
worden. Toen de kleermaker in ons
dorp op een dag een hulpje zocht,
werd ik er meteen op afgestuurd.
Dat was net iets voor mij, vonden
vader en moeder. Ik werd aangeno
men en heb het kleermakersvak ter
dege geleerd, maar het was niet iets
dat ik mijn hele leven wilde blijven
doen. Al gauw zijn we naar Gronin
gen verhuisd. Daar kochten we een
oud vervallen pand. We hebben dat
opgeknapt en gingen kamers verhu
ren aan studenten. Beneden open
den we een winkeltje waar we India
se kleding en allerlei kleingoed, tot
melkbussen toe, gingen verkopen.
Als Je mogelijkheden wilt zien, zijn
„Er zijn tal van mensen die op een
flatje zitten en daar niet gelukkig
zijn omdat ze graag met de kinderen
naar buiten zouden willen gaan.
Maar het blijft bij erover praten dat Antiek
ze weg willen. Daar schiet Je niets
mee op. Je moet het op een gegeven
'c ook doen," meent Hesder.
die er altijd."
Er kwamen drie kinderen; Oideon,
Jedidja en Hizkia. Henny vertelt
daarover: „Toen onze Jongste was
geboren dachten we: als we de stad
uit willen en op het platteland willen
gaan wonen, moeten wij het nu doen.
We hadden geen geld, dat hebben we
nooit gehad, maar toch trokken we
er op een dag op uit om een boerde
rijtje te gaan kopen. Dat lukte met
een grote hypotheek en een tweede
hypotheek op ons huis in Groningen,
dat omdat we er zóveel aan hadden
verbeterd veel meer waard was ge
worden in de loop der Jaren."
Henny vult aan: „Je moet er veel
voor over willen hebben. Op vakan
tie gaan we nooit. Als wij dure va
kanties hadden willen hebben, had
den wij dit kasteelplan ook wel kun
nen vergeten. Daarom moet je van
tevoren weten wat Je doet. Je moet
beseffen dat Je veel moeilijkheden
staan te wachten. Je moet het als
man en vrouw allebei volledig willen,
zodat Je elkaar geestelijk kunt steu
nen als een van beiden in de put zit
En die ogenblikken waarop het hui
len Je nader staat dan het lachen zijn
er maar al te vaak. Je moet midden
in de rommel willen stappen en van
daaruit gaan werken."
Voor werken zijn de Veenhuizens
nooit bang geweest. Ze hebben zich
ook nooit iets aangetrokken van wat
anderen van hun doen en laten
vonden.
Zomerhuisje
Na hun trouwen, bijna twaalf jaar
Vier Jaar woonden de Veenhuizens in
Borger in hun boerderijtje dat van
een onooglijk bouwsel uitgroeide tot
een van de meest schilderachtige
Drentse boerderijen. Met handelen
in antiek de plek was daar ideaal
voor kwamen ze aan de kost Naar
mate de jaren verstreken, begonnen
Hesder en Henny het steeds moeilij
ker te krijgen met de gedachte dat
met hun kostje gekocht leek. hun
hele verdere leven in grote lijnen was
vastgelegd.
„Dat wilden we niet," vervolgt Hen
ny. „We zijn naar een makelaar ge
stapt met het plan een oud heren
huis te kopen dat helemaal moest
worden opgeknapt omdat zoiets nog
een beetje betaalbaar is. Begin vorig
Jaar zei hij: ik heb iets voor Jullie, een
kasteel in Zuid-Limburg.
„Wel een kolossaal gebouw, was mijn
eerste reactie. Maar we vonden het
beiden meteen ook erg mooi, al was
het verwaarloosd. Nadat de Belgi
sche adellijke familie Rosen de Cey-
lys, die het kasteel lange tijd be
woonde. hun bezitting in 1953 ver
kocht omdat ze de daaraan verbon
den lasten niet meer konden opbren
gen, had Borgharen allerlei bestem
mingen. Een tijdlang werden er bui
tenlandse werknemers in onderge
bracht en nadien stond het leeg.
Toen wij er kwamen, begon de
dorpsjeugd het kasteel Juist te ont
dekken als speelterrein en waren de
eerste stenen al door de ruiten ge
vlogen."
Al was het totaal iets anders dan ze
zochten, toch hoefden Hesder en
Henny er niet lang over te denken,
voordat ze het kasteel met zijn ruim
honderd kamers en anderhalve hec
tare grond kosten van de exploita
tiemaatschappij die er toen eige
naar van was.
Werkende jongeren
Het is een hele onderneming, dat
hebben de Veenhuizens de afgelo
pen paar jaar wel gemerkt. Kasteel
heer en kasteelvrouwe gaan spelen
is er tegenwoordig niet meer bij. Als
je in de twintigste eeuw een kasteel
wilt bewonen, kun Je de romantiek
beter vergeten. Je moet de zaken
modern aanpakken. De Veenhui
zens hebben dat gedaan door een
groot gedeelte van hun „huls" te
verhuren aan studenten en werken
de jongeren.
Over belangstelling hadden ze niet
te klagen. De kandidaten verdron
gen zich letterlijk bij de ingang. „De
Jongeren die hier kwamen hebben
zelf hun appartementen geschikt
•moeten maken voor bewoning. WIJ
zorgden dan voor de materialen. Dat
was een van de huurvoorwaarden.
In de praktijk is dat allemaal plezie
rig verlopen. We hebben op het
ogenblik zo'n 25 Jonge mensen in
huis. We gaan als vrienden met el
kaar om, spreken elkaar bij de voor
namen aan en helpen elkaar als het
nodig is. Er zijn strenge huisregels
opgesteld, want we willen hier een
gezond leefklimaat houden. Drugge
bruik is verboden en na twaalf uur
moet het rustig zijn." krijg ik van
Henny te horen.
In Borgharen is men er wel gelukkig
mee dat het kasteel weer is be-,
woond. De leerlingen van de dorps
school zijn onlangs klas voor klas
een middagje te gast geweest bij de
Veenhuizens en veel oudere dorps
bewoners hebben Inmiddels ook een
kijkje in het kasteel mogen nemen.
Velen van hen waren er nooit eerder
geweest. Deze zomer heeft de plaat
selijke harmonie St. Cecilia die
tachtig jaar bestond, een feestcon-
cert gegeven op het kasteelpleln. Als
de plannen doorgaan, wordt het kas
teelpark in de nabije toekomst het
wandelpark van Borgharen. In ruil
daarvoor zal de plantsoenendienst
van Maastricht voor het onderhoud
zorgen. Van die last zijn de Veenhui
zens dan verlost.
HESDER EN HENNY VEENHUIZEN
de mensen denken dat we de voetbalpool hebben gewonnen
„Ze denken dat wij een grote erfenis
hebben gehad of de voetbalpool
hebben gewonnen. Dat is dan een
onjuist denkbeeld. We hebben ge
leerd dat je met weinig geld veel
kunt doen. Ik maak zelf broekjes
voor mijn jongens en als weder
dienst repareer ik ook wel eens kle
ding voor mensen die ons in het
kasteel helpen. Zo heb ik nog veel
gemak van die kleermakersoplel-
ding. Wij leven sober, vooral als je
ziet hoe sommige mensen met geld
smijten. Wat ze hier soms in de
container mikken. Hele broden gaan
erin. Conservenblikken gooien ze
ongeopend weg als de inhoud niet in
de smaak is gevallen en ze er nog
een paar van in huis hebben," ver
telt Hesder.
Sinds de komst van de Veenhuizens
is er al veel gebeurd. Het smeedijze
ren kasteelhek is gerepareerd, de
eigen watervoorziening, aangeslo
ten op een twintig meter diepe bron,
van het kasteel functioneert weer, er
is verwarming aangelegd en de elek
trische leidingen zijn vernieuwd.
Maar er is nog veel te doen. Tijd om
stil te zitten in het sfeervol ingerich
te souterrain of te mijmeren in een
van de stijlkamers, die in kunstge
schiedenisboeken worden omschre
ven als behorend tot de mooiste van
Nederland, gunnen Hesder en Hen
ny zich nauwelijks. Dat neemt niet
weg dat zij dagelijks genieten van
het schoons om hen heen. Als er
logees komen slapen die in de „rose
kamer" in een fraai, rijk van hout
snijwerk voorzien hemelbed.
Romeinse kamer
Zelf slapen de Veenhuizens in de
„blauwe salon", eens de kamer van
de barones, die geheel in Louis XVI
stijl is ingericht. De kinderen heb
ben de Romeinse kamer van de ba
ron. Maar dat is slechts een kant van
de medaille.
„Het gaat niet vanzelf. We zitten nog
middenin de problemen. Het is elke
dag opnieuw een gepuzzel met aller
lei wetten en voorschriften. We heb
ben al heel wat afknappers gehad en
nog steeds moeten wij teleurstellin
gen incasseren. We voelen ons wel
eens een beetje de zetbaas van het
rijk. Eerlijk gezegd hebben we er een
poosje geleden over gedacht maar
naar Frankrijk te gaan, waar Je voor
betrekkelijk weinig geld nog kas
teeltjes kunt kopen. Dat plan heb
ben we toch maar gauw opzij gezet,"
aldus Hesder. Henny knikt instem
mend en zegt dan: „Wij vechten
voor dit kasteel, omdat het zo'n
schitterend gebouw is, echt de moei
te waard Je ervoor in te zetten."
door Annemarie Lücker
De etalages van de modewinkels zien er weer aanlokkelijk
de opruiming voorbij is. Ieder seizoen heeft z'n eigen
aantrekkingskracht en dat geldt ook voor de mode.
Grove, liefst handgebreide truien,
jassen en vesten die vergezeld gaan
van lange dassen en warme mutsen,
zijn nog steeds Jè van het de
komende winter. Ze zijn er mogelijk
nog groter, zachter en behaaglijkei
dan vorig Jaar. Opvallend is de
hoeveelheid wittige, camel en
beige-grijze tinten die verwerkt
worden in Ingewikkeld uitziende
fantasiesteken, zoals gerstekorrel,
ruiten en kantsteken. Erg mooi,
maar ook zó kostbaar, dat wie nooit
heeft leren breien er nu onmiddellijk
mee moet beginnen. Het is heus niet
moeilijk en in de meeste
handwerkwinkels zal men de
grootste leek graag willen helpen.
Bijna alle patronen zijn zo duidelijk
gesteld en beschreven dat zelfs een
handig kind ze kan begrijpen. Ik ben
nog steeds erg trots op mijn
werkstuk van Vorig Jaar. In veertien
avonden breide ik een lange rode
mohair jas, terwijl mijn prestaties
vroeger niet verder gingen dan een
simpele kindertrui per Jaar.
Met spanning bekeek ik dan ook de
nieuwe breiboeken die deze week in
de bus kwamen. Na het grote succes
van het Hema breiboek vorig Jaar,
moest er wel nog een dikker en
mooier breiboek komen. Voor 4,75
is er keuze uit tweehonderd
modellen, alle zeeuiiteenlopend. Bij
het doorbladeren stuit men
regelmatig op bekende gezichten
van sterren uit Engelse
televisieseries. Voor mij hoeft lij
niet, maar de Hema doet er
ongetwijfeld anderen een geno<|
mee. Een plezierige bijkomsti
is dat de Hema geld retournei
ongebruikte knotten. De colle<
breigarens bestaat uit 27 soort
waarvan elf zuiver scheerwol z!
is zelfs scheerwol die in de macij
is te wassen, 2,75 per knot vai
vijftig gram. Een prima boek,
waaraan veel mensen wat hebbl
In het nieuwe Neveda breiboek]
een aantal ontwerpen die
intenationaal gezien tot de topt
behoren. De eerder genoemde f
aardetinten zijn veelvuldig tenf
vinden en Nevada deinst niet t(
voor ingewikkeld uitziende
steekpatronen. Er is veel gemél|
tweedwol te zien en ook de
kleurverlopende garens wordei
vaak toegepast. Er staan een p
voorbeelden in van fraaie
grof gebreide jassen met bijpaj
Tibettaanse gebreide mutsjes
qua warmte niet onderdoen vof
echte winterjassen.
Nevada nr. 16 B, 4.50.
Grote gebreide kussens voi
de grond, voor wie niet me
aan het hele grote werk wil'
beginnen. Hema breiboek.
Broekjes
Al zijn de contacten met de buiten
wereld goed, toch merken de kas
teelbewoners regelmatig dat de
mensen hen niet weten te plaatsen.
De Noormannen, door Gustav
Faber. Uitgave H. Meulen-
hoff, Baarn, 255 blz., 34,50.
In de reeks populaire historische
boeken van Meulenhoff (de Hunnen,
de Kelten, de Hettieten etc.) ver
scheen dit uitvoerige, haast uitput
tende werk van Faber over de Vikin
gen. Hij volgt een toeristisch model:
hij reist langs de vele sporen die de
Noormannen in de wereld hebben
achtergelaten en duikt dan als het
ware ter plaatse in de historie. Het
blijkt dat hij bijv. bij tal van onzeke
re zaken zoals de noordse ontdek
king van Amerika, en de betekenis
van „Vinland" in dit verband goed
op de hoogte is van recente opinies.
Faber heeft zich ook wel wat grondi
ger in zijn onderwerp verdiept dan
bijv. Rudolf Pörtner, van wie in de
zelfde Meulenhoffreeks een paar jaar
geleden een boek over dit onderwerp
verscheen. De verteltrant van Faber
is echter veel vermoeiender, helaas.
Leven als God in Frankrijk, derde
druk van het boek van Mathieu
Smedts. Uitg. Wereldvenster, Baarn
196 blz. - 19,90.
In de burcht van Blauwbaard, een
analyse "van de westerse mens en
zijn kuituur, door G. Steiner. Uitg.
Agathon, Bussum. 145 blz. 24,50.
„De Bomschuit" door E. W. Petrejus.
Uitgave van De Boer Maritiem. Prijs
ƒ24,50, 109 blz. „Touwwerk aan
boord" door Colin Yardman en Bill
Beavis. Uitgave van De Boer Mari
tiem, prijs 32,50, 110 blz.
De verdwenen Bomschuit is welis
waar de tweede druk (eerste 1954)
van de geschiedenis van dit eens zo
bekende vissersvaartuig, maar de
eerste van een serie monografieën
die over klassieke Nederlandse
scheepstypen zal verschijnen. In de
achttiende en negentiende
hebben vele de kust- en binnen!
ren bevaren. Bij de uitgeverJ
ook de Hoogaars, Botter en h
van stapel lopen.
In „Touwwerk aan boord",
men, royaal van goede illuj
voorzien, alle moderne toepa:
van touw en staaldraad. On
teknoop blijft de eenvoudigj
ook onmisbare steek in de
van duizendpootwindsels,
bokkepoten en belegde staaJ
vallen. Bezitters van een
boot" kunnen op waardevoll^
hun kennis verrijken. En zo n
veiligheid van hun vaartul
groten.
VRAGEN uitsluitend in envelop sturen naar postbus 507. Voor
Per vraag een gulden in postzegels, het liefst in waarden van
45 ets bijvoegen, en beslist niel aan de buitenkant oppla
Geheimhouding verzekerd Briefkaarten worden terzijde gel
VRAAG: Uit Israël ontving ik een
Menorah. Waar kan ik voor deze
kandelaar bruikbare waskaarsen
kopen of laten maken?
ANTWOORD: Waskaarsen kan men
tegenwoordig in elke boetiek of am-
baehtsmarkt kopen en bestellen.
Echter, deze kaarsen zijn niet ge
schikt om te gebruiken in üw kande
laar. De kaarsen staan nl. vrij dicht
op elkaar en als ze allemaal tegelijk
branden, ontstaat er een flinke hit
te. Dit resulteert in een grote vlam
van aan elkaar gesmolten waskaar
sen, een onprettig gezicht en een
gevaarlijke situatie. De speciale
kaarsen, die wij zelf uit Israël ont
vingen. zijn de gewone stearinekaar-
sen, die men hier ook vervaardigt.
Men moet er wel voor zorgen dat er
geen tocht is, want ëën scheef bran
dend kaarsje brengt de rest ook uit
z'n evenwicht.
VRAAG: Wij willen een open haard
laten maken. De ene aannemer zegt,
dat we dan een speciale schoorsteen
moeten laten maken en de ander
zegt. dat het niet nodig is. Wie heeft
nu gelijk?
ANTWOORD: Daarvoor zouden we
meer van de situatie moeten weten.
Volgens „het boekje" zou nummer
een gelijk hebben, terwijl nummer
twee afgaat op de trek van de
schoorsteen op normale dagen. Vol
gens u zit de schoorsteen, die van
boven afgedekt is door een prachti
ge. vierkante plaat met windwijzer,
een geweldige trek. Onder de plaat
zijn vierkante gaten en uw huis ligt
bij een rivier, waar altijd wel een
zuchtje staat. U zou met nummer
twee een afspraak kunnen maken:
We laten de toestand op het dak
ongewijzigd en bouwen de haard.
Mocht het blijken dat de trek met
goed (genoegis. dan kan de plaat
met de windwijzer misschien een
andere functie krijgen.
VRAAG: In onze ontluchtlngskoker
(tussen kelder en buitenwereld) zit
een bijennest. Hoe krijgen we de
bijen er voor goed uit?
ANTWOORD: Zijn het inderdaad
bijen (en geen wespen) in die ont-
luchtingskoker, dan zullen er wel
mensen zijn die u benijden, want
bijen zijn een bezit, dat steeds meer
waarde krijgt Het Bijenhuis te Wa-
geningen geeft u de raad. contact op
te nemen met de in uw buurt wonen
de imker, de heer Reddingius, Rede
rijkersplein 17 te Noord wijk. Hij zal
wel een verlossend woord kunnen
spreken of misschien tot een verlos
sende daad kunnen overgaan. Zijn
het echter wespen, dan Is er voorlo
pig weinig aan te doen. Nu kunt u op
strategische plaatsen een wespen
vanger of iets dergelijks neerzetten.
Over een M maand gaan de wespen
vanzelf dood en kan men de overge
blevene (koningin) gemakkelijk uit
roken of anderszins verdelgen. Gaat
u dat nu doen. dan bestaat de kans.
dat de in die tijd afwezige insekten
thuiskomend het nest ontoeganke
lijk vinden en elders zich vestigen.
In de tweede helft van augustus
vinden de wespen (die vóór die tijd
genoeg nuttig werk doen en niet
hinderlijk hoeven te zijn) niets meer
van hun gading In bloemen en plan
ten en in die tijd loopt men dan ook
de meeste steken op. Van bijen kun
nen we geen kwaad woord horen.
VRAAG: Deze vraag heeft ook met
bijen te maken, maar de vragenstel
lers wonen een kleine 100 km van
elkaar verwijderd. Wij hebben bijen,
dus honing ën was. Maar hoe maken
we van die zelfgeslingerde en gerei
nigde was nu boenwas?
ANTWOORD: U neemt op een deel
bijenwas. 3 4 4 delen terpentijn
(geen terpentina!) in een oude weck
fles, die u (uiteraard buiten, want u
moet oppassen met vuur) in een
pannetje met warm water zet. Goed
roeren en klaar is Kees.
VRAAG: Op een reisje langs allerlei
plaatsen, die met ons Oranjehuls te
maken hebben, kwamen we ook in
Diez aan de Lahn en vonden daar in
de Stiftskirche een grafmonument
In de muur gemetseld van een ons
onbekende vrouw. We zenden hier
bij een kleurenfoto en hopen dat u
ons aan gegevens kunt helpen.
ANTWOORD: We hebben met grote
aandacht de foto bekeken en con
tact opgenomen met de Museums
und Geschlchtsverein EV te Diez.
Het opschrift is als volgt: Anno Do-
mini 1493 uff den 28. tag september
starb de etel und wohlgeborene
Frauwe Wall burg a geb. Rlnggraffin,
Frauwe zu Eppsteln Mint zu berg-
grafin zu Diettz deren Sele got gna-
dig si. Deze Wallburga trouwde in
1457 met Cuno von Soms en ten
tweede male met Graaf Gottfried v.
Eppstein. Naast het hoofd ziet men
het Eppsteinsche wapen en dat van
de Rijngraven. Aan de voeten een
hondje. Het grafteken werd in 1916
gerestaureerd. De Stiftskirche te
Diez werd in 1289 gebouwd door
Graaf Gerhard von Dietz en zijn
vrouw Elisabeth von Sayn. De na
men Solms, Dietz (niet te verwarren
met het Belgische Diest, dat we ook
in deze lijsten tegenkomen) Sayn,
enz. komen we in de grote genealogi
eën tegen in verband met het ge
slacht Oranje/Nassau. Het is een
zeer ingewikkelde, maar hoogst in
teressante zaak de plaats van een
dergelijke figuur in verband met te
genwoordige afstammelingen of ver
wanten uit te zoeken.
VRAAG: Tegelijk met de grote witte
was zijn twee mooie nieuwe hoesla
kens (Terlenka) de deur uit gegaan
naar een vaste wasman. Maar ze zijn
geel teruggekomen. De wasserij
stuurde ons later een briefje, dat
daar niets aan te doen was, want het
was Terlenka. Aan wie de schuld en
wat te doen? Het waren heel dure
lakens.
ANTWOORD: Als in deze lakens of
hoezen de naam Terlenka voor
komt, hoort daar tevens bij aange
geven hoe deze lakens gewassen
moeten worden. Is dat er niet bij
aangegeven, dan zegt de naam Ter
lenka voldoende over de te volgen
wasmethode. Als de lakens tegelijk
met de andere lakens zonder meer
werden meegegeven, dan gaan ze in
de kookwas, daar is niets aan te
doen Geeft u deze hoeslakens mét
uw Terlenka blousjes of Japonnen
mee. mét de mededeling van de
soort en de gewenste behandeling,
dan krijgt u alles als nieuw weer
thuis, maar nu is helaas alles (inclu
sief het blousje, dat ik in alle haast,
zelf met het witte goed in de wasma
chine, erg warm liet meedraaien)
bedorven.
VRAAG: Naar aanleiding van een
berichtje in de Gelderlander, de
Winschoter Courant en ons eigen
Trouw over een kruising van een
konijn en een kater? Onze vragen
stelster wilde graag weten of het nu
toch echt w^ar was: Het stond in
drie kranten.
ANTWOORD: Toch betrof het ken
nelijk eenzelfde geval van een ko
nijn met een kattestaart. We vroe
gen de heer Nagtegaal van het die
renpark Wassenaar wat hij hierover
dacht: Volgens deze expert is een
kruising in een dergelijk geval uitge
sloten, ook met K L Deformatie (ver
minking) kan wél het geval zijn,
maar in dat geval spreekt men niet
van een normaal dier. Ik geef de
mening van een man, die een hele
dierentuin achter de hand heeft
graag door, maar herinner me nog
niet lang geleden een konijntje te
hebben gezien, dat bij de geboorte 5
pootjes had, een deformatie, waar
bij het overtollige pootje, dat door
een dierenarts weggenomen werd, er
als een soort staartje bij bungelde.
VRAAG: Ik maakte jaren geleden
een foto van een eskader Russische
oorlogsschepen, dat de Nieuwe Wa
terweg binnenvoer voor een bezoek
aan Rotterdam. Helaas maakte ik
geen aantekening van de datum.
Het moet enkele maanden voor de
Hongaarse opstand geweest zijn,
waarna dergelijke schepen in ons
land niet meer welkom waren, maar
wenneer precies, weet ik niet.
ANTWOORD: In elk geval werden
de foto's gemaakt in juli 1956. De
juiste datum kon men zelfs bij Mari
nehistorie niet achterhalen.
VRAAG: Waar zou ik gedroogde
meekrapblaadjes kunnen kopen?
ANTWOORD: Gedroogde meekrap
blaadjes bestaan niet, wél de ge
droogde wortel en het poeder dat
daarvan gemaakt wordt. De laatste
tijd is de belangstelling voor deze
Oudhollandse kleurstof enorm toe
genomen. De wortel zal bij verschil
lende drogisterijen, kruidenzaken
en dergelijke te koop zijn als u er
naar vraagt, maar in elk geval bij
onze toeverlaat voor dingen, die
moeilijk te vinden zijn: drogisterij
de Papillon te Delft (Choorstraat 60,
tel. 015-140239). In Zeeland was vroe
ger een bloeiende meekrapcultuur.
Hier en daar vindt men de oude
meestoven nog. maar die werden
niet meer gebruikt, sedert de op
komst van de anilineverven in een
paar jaar tljds de meekrap uitscha
kelde. Op Tholen is een meekrap-
museum, dat u beslist eens moet
bezoeken. Ook in het provinciale
Museum te Middelburg zijn herinne
ringen te vinden. Meekrap wordt
tegenwoordig nóg gebruikt bij de
restauratie van oude gebouwen.
Onze vragenstelster voegde bij haar
problemenbrief een prachtige prent
briefkaart van de Zeelandbrug. Wel
„warm" dichtbij Tholen en Middel
burg!
VRAAG: Een geel lederen b !l
is erg vuil aan het hoofdeinde
de armleuningen. Op welke c
kan ik dit afdoende schoon
ANTWOORD: WIJ hebben U j
gesteld in verschillende gro
belzaken en het antwoord e
zodat we dat gaarne doorgi i
leen een (schone) spons dei
mogen gebruikt worden 1 j
onderhouden van lichtleren i<
len. Vooral een nieuwe spon j
ken, zonder oude synthetist
resten. Men gaf de raad op e
vallende plek een poging
met groene driehoek zee|
zaam en niet te vochtig en
te zien hoe het opdroogt.
doende" is geen enkele
maakmethode, tenzij men
vlucht neemt tot de ouder
timakassers, niet zo mooi,
bruikbaar. Onze &roc
haakten en knoopten van j
toen kleedjes, waarmee ze
bare plekken van het meu!
dekten, tegen de effecten 11
„Makassarse oliën" voor i1
zorgde kapsel van de volra
klede man van positie (v Q
van opgepronkte manspers
