Inspecteur moet sommige
lachten eerst opvangen"
Nogmaals: de film over
adoptie van de NCRV
Boek over Menten
niet uit de handel
=5
iever meer verdienen dan op
gen kosten korter werken
S LENING 1977
PER 197S/'
Officier acht omkoping bewezen
Voorlopige
conclusie
uit onderzoek
Utermark wil werk medisch tuchtcollege verlichten
STAAT DER NEDERLANDEN
tweede uitgifte
HtiSpectium
Hef eerste
Nederlandse boek
melalle filmlilels en
vele filmfoto's
Bij de boekhandel
Eisen in kort geding afgewezen
Glastra van Loon
weer hoogleraar
Boete geëist van 400 gulden
Hoor en wederhoor?
25 MAART 1977
BINNENLAND
Trouw/Kwartet
een verslaggever
HAAG Het verkrijgen van
inkomsten is bij de Neder-
htfce werkers aanzienlijk méér in
n dan het op eigen kosten krijgen
k méér vrije tijd. Dit is een voorlo-
conclusie uit een onderzoek dat
intraal Bureau voor de Statis-
»n het economisch instituut van
ksuniversiteit in Leiden samen
Uen.
e blijkt dat men om meer in-
erfcn te verwerven liever elke dag
anger werkt dan een vakantie-
opoffert. Van de ondervraag-
ijwas 48 procent bereid een half
per dag langer te werken om
enpee extra inkomen te verdie-
terwij 1 44 procent daartoe niet
vdd bleek. Slechts 23 procent is
d een vakantieweek op te offe-
extra inkomen.
jereidheid om korter te werken
p die manier ook minder inko-
te krijgen is erg gering: niet
dan acht procent van de onder-
gden wil wel een half uur per
korter werken met inkomensver-
lering, terwijl 66 procent alleen
er inkomensvermindering kor-
fil werken. Bijna twintig procent
het geheel niet korter werken,
extra week vakantie per jaar
met een overeenkomstige inko
mensvermindering is voor dertien
procent aanvaardbaar, maar zestig
procent wil die langere vakantie al
leen als het Inkomen niet achteruit
gaat. Wederom ongeveer twintig pro
cent wU in het geheel geen langere
vakantie.
Als er een reële verbetering van de
economische situatie van vijf pro
cent is, waar willen de werkers die
dan voor gebruiken, voor meer inko
men of meer vrije tijd of een combi
natie daarvan? Ongeveer de helft
van de werkenden wil die verbete
ring uitsluitend besteden om er fi
nancieel beter van te worden, de
andere helft neemt genoegen met
een minder grote inkomenstoename,
maar wil deze aangevuld zien met
een toename van de hoeveelheid
vrije tijd.
een verslaggever
HECHT Bij het werk van de medische tuchtcolleges zouden de regionale inspecteurs van de
tsgezondheid meer betrokken moeten worden. Bij ongewijzigd beleid zouden de colleges in de
tomst niet meer opgewassen zijn tegen de gestadig toenemende stroom klachten. Dit
idpunt neemt mr. P.H. Utermark in. Hij stelde een pre-advies op voor de Vereniging voor
mdheidsrecht, die daarover vandaag in Zeist vergadert.
Utermark is secretaris van het
Isch tuchtcollege in Den Haag.
het pre-advies vertolkt zijn
|culiere ideeën. Het lidmaat-
p van een tuchtcoUege is een
hfunctie, volgens de bijna vijf-
tar oude Medische tuchtwet een
ambt'. De Haagse jurist wil dat
Ouden, onder andere omdat an-
de artsen in een tuchtcollege
boodzakelljke contact met de
Se medische praktijk zouden
:n. Maar dan moet de proce-
jvel eenvoudiger worden.
Ptermai
aark wil dat zowel de klager
liet tuchtcoUege de inspecteur
de volksgezondheid bij de be-
leling van een klacht kan in-
kelen. Die zou een onderzoek
»en insteUen, kunnen bemidde-
Iveel klachten berusten op ge-
de communicatie), en ervoor
len zorgen dat de klacht zinnig
eformuleerd. De tuchtcoUeges
ten dan meer aandacht beste-
»an zaken die die aandacht wer-
t verdienen.
ens de geldende wet kan aUeen
ager de inspecteur inschakelen,
hem te vragen een klacht bij
tuchtcollege in te dienen. Die
wordt zelden gekozen, de mees-
ensen wenden zich zelf tot het
tcoüege. Een staatscommissie
I in 1973 voorgesteld om de om-
via de inspecteur verpUcht te
in, maar daar voelt mr. Uter-
niet voor. Dat zou de klagers te
het heft uit handen nemen,
wil hij de mogeUjkheid openen
ia een rechtstreekse klacht het
College van zijn kant advies
{t aan de inspecteur van de
gezondheid. Op grond van een
•tiveerd advies van de inspectie
en dan klachten die kenneUjk
{rond of onbeduidend zijn, door
oüege zonder nader onderzoek
fn afgewezen.
ste midden
fle kritiek op het medisch
recht leidt mr. Utermark af dat
de colleges in het algemeen het Juis
te midden houden tussen de belan
gen van de klagers en die van de
artsen. De kritiek komt namelijk
van weerszijden. De klagers menen,
op grond van het hoge percentage
afgewezen klachten, dat de medici
in de coUeges hun coUega's de hand
boven het hoofd houden. De artsen
vinden juist dat te veel „kenneUjk
ongegronde" klachten toch in on
derzoek worden genomen, en dat de
medici in de coUeges te streng oor
delen doordat zij te hoge normen
stellen.
Over het afwijzen van „kennelijk
ongegronde" klachten merkt mr.
Utermark nog op dat critici die vin
den dat dat nog vaker zou moeten
gebeuren, omdat de klager „duide-
Ujk gestoord of duideUjk querulant
is", iets over het hoofd zien. Name
lijk dat ook gestoorden en querulan
ten gerechtvaardigde klachten kun-,
nen indienen.
De Haagse Jurist noemt tenslotte
een aantal redenen waarom zo veel
klachten, al dan niet na behande
ling, worden afgewezen. Zo gelooft
hij dat veel mensen te hoge ver
wachtingen van de medische moge-
Ujkheden hebbea Als een patiënt
overüjdt of als de resultaten van een
operatie tegenvallen, wordt vaak
aangenomen dat de arts „dus" wel
een fout zal hebben gemaakt. Ten
tweede spelen contacten tussen arts
en patiënt zich vaak onder vier ogen
af. Mr. Utermark acht het niet uitge
sloten dat een deel van de afgewe
zen klachten in feite wel gegrond is,
maar strandt op een ontkenning van
de betrokken arts. terwijl de klager
geen andere bewijsmogelijkheden
heeft.
Arbeidsgeschikt
Een toenemend aantal klachten
heeft betrekking op beslissingen
van controlerende artsen. Patiënten
zijn het er dan niet mee eens dat zij
na een soms kort onderzoek ar
beidsgeschikt worden verklaard.
ADVERTENTIE
bedrag
koers
rente
aflossing
schuldbewijzen
inschrijving
storting
prospectus
open bedrag (vaststelling na de inschrijving)
100°/.
jaarlijks op 15 maart
in 15 jaarlijkse termijnen van 15 maart 1978 af
vervroegde aflossing is van 15 maart 1987 af mogelijk
tegen de koers van 103%
nominaal 1.000 (CF of K)
schuldregisterinschrijvingen van tenminste 100.000
dooreenleverbaar met eerste uitgifte
29 maart 1977 van 9 tot 15 uur
door tussenkomst van bank of commissionair in effecten
op 2 mei 1977, onder bijbetaling van 47 dagen lopende rente
kosteloos bij banken en commissionairs
ADVERTENTIE
Wie veel geld heeft, kan zich eerder
veroorlogen om verbetering in de
vorm van meer vrije tijd te verkrij
gen, bleek verder. Naarmate het in
komen toeneemt is men in het alge
meen minder geneigd tot extra wer
ken en meer geneigd tot het „kopen"
van vrije tijd.
Zelfstandigen
De zelfstandigen zijn (mede doordat
hun gemiddelde werktijd groter is
dan die van de werknemers) het
minst bereid tot langer werken, de
werknemers in het bedrijfsleven het
meest en deze laatsten spreken zich
ook het duidelijkst uit voor werktijd
vermindering met geUJkbUJvend in
komen. Ten aanzien Van het extra
inkomen, dat langer werken zou
moeten opleveren, zijn de werkne
mers bij de overheid het meest be
scheiden in hun eisen en de zelfstan
digen het meest veeleisend.
Verder bleek een duidelijk verband
tussen opleiding en bereidheid tot
langer werken: met hogere opleiding
is men meer geneigd zich op eigen
kosten vrije tijd te verschaffen. Men
sen met een hogere opleiding zeggen
vaak dat zij niet korter willen wer
ken. Volgens de onderzoekers wijst
dat op meer plezier in hun werk.
Stan&
Oilie
Van een onzer verslaggevers
AMSTERDAM Het boek dat de hoofdredacteur van het
weekblad Accent, Hans Knoop, over de zaak-Menten heeft
geschreven, hoeft niet uit de handel te worden genomen. Ook
hoeft Accent zich niet te onthouden van publicaties over Pleter
Menten waarin deze als „massamoordenaar", „oorlogsmisdadi
ger" en „rover" wordt aangeduid.
De daartoe strekkende eisen in een
door Menten en zijn vrouw aange
spannen kort geding, zijn door de
president van de Amsterdamse
rechtbank, mr. W.J. Borgerhoff Mul
der, afgewezen. De Haagse advocaat
mr. L. van Heijningen ziet in deze
uitspraak een reden de verdediging
van Menten neer te leggen. „De
grond is onder mijn voeten weggesla
gen", zei hij ons gisteren.
De heer Van Heijningen is van me
ning dat de president van de
rechtbank in Amsterdam het hem
onmogelijk heeft gemaakt nu nog in
de zaak tegen Menten getuigen
décharge op te roepen. Ze zouden
het risico lopen, vindt hij, in de pu
bliciteit voor meinedig te worden
uitgemaakt. In Accent is onder meer
beweerd dat een in Israël wonende
jood die kort na de oorlog ten gunste
van Menten getuigd heeft, meineed
heeft gepleegd. Mr. Van Heijningen
vindt dat de president hem een
'klap' heeft toegebracht door de zijns
inziens volkomen redelijke eisen af
te wijzen.
Andere verdediger
Maandag zal de advocaat, die zegt
eerder geen tijd te hebben, zijn cliënt
meedelen dat hij ernstig overweegt
de verdediging neer te leggen. Naar
hij gisteren zei, verwacht hij wel dat
het daarop zal uitdraaien. Als het T.jin<rp tiiH
echtpaar Menten er niet in slaagt 3
een andere verdediger te vinden, zal
de president van de Amsterdamse
rechtbank Menten een advocaat
moeten toevoegen. „Dat is dan",
vindt de heer Van Heijningen. „de
consequentie van zijn uitspraak."
In zijn vonnis overweegt mr. Borger
hoff Mulder dat publikaties als de
gewraakte het beeld van Menten
niet of nauwelijks ten ongunste kun
nen wijzigen. Door publikaties in
Accent, zo meent hij, moet bij prak
tisch het hele Nederlandse volk de
mening hebben postgevat dat Men
ten zich aan ernstige oorlogsmisda
den heeft schuldig gemaakt. Die me
ning is. aldus de president, versterkt
door de vervolging en arrestatie van
Menten en door de via de televisie
uitgezonden Kamerdebatten die
aan de zaak-Menten waren gewijd.
Volgens de president zou uitsluitend
een gemotiveerd vrijsprekend von
nis van de bijzondere strafkamer
van de rechtbank in Amsterdam, die
over Menten moet oordelen, in be
ginsel de publieke opinie omtrent de
verdachte in gunstige zin kunnen
beïnvloeden. Waar Menten en zijn
vrouw aanvoeren bang te zijn voor
beïnvloeding van de rechters door
publikaties als de onderhavige, zegt
de president hen niet te kunnen
volgen. Het echtpaar Menten moet
de kosten van het geding, begroot
op duizend gulden, betalen.
Maar in dit soort zaken beoordeelt
een tuchtcollege niet of die beslis
sing juist was. Het college heeft al
leen na te gaan of de arts, gezien de
omstandigheden, in redelijkheid tot
een beslissing heeft kunnen komen,
ongeacht de inhoud van die beslis
sing.
Verder bestaat er inderdaad het pro
bleem van de echt ongegronde
klachten. En tenslotte komt het
voor dat er wel een reden voor grie
ven is, maar dat de klacht wordt
ingediend tegen de arts terwijl de
fout door bijvoorbeeld een verpleeg
kundige is gemaakt. Wanneer er ook
voor de para-medische beroepen een
tuchtrechtspraak komt, zouden
daar volgens mr. Utermark geen
aparte colleges voor moeten worden
ingesteld. Door de behandeling on
der te brengen in de organisatie van
de medische tuchtcolleges, wordt
geprofiteerd van de daar bestaande
ervaring. Bovendien kunnen hande
lingen in een team van verschillende
beroepsbeoefenaren dan door het
zelfde college worden beoordeeld.
Van een verslaggever
DEN HAAG - Mr. J. F. Glastra van
Loon is benoemd tot gewoon hoogle
raar in de faculteit der rechtsge
leerdheid en in de centrale interfa
culteit aan de universiteit van
Amsterdam. Hij zal onderwijs gaan
geven in de rechtsfilosofie. Mr.
Glastra van Loon (57) is oud-
staatssecretaris van Justitie.
Mr. Glastra van Loon, voorzitter van
de stichting Ombudsman en van
D'66, was eerder hoogleraar in Lel
den, van 1966 tot 1973 was hij rector
van het instituut voor sociale stu
diën in Den Haag.
Van een onzer verslaggevers
AMSTERDAM De officier van justitie bij de Amsterdamse
rechtbank mr. F. H. von Meyenfeldt heeft gisteren een boete van
400 gulden (of zestien dagen hechtenis) geëist tegen een 59- jarige
hoofdagent van gemeentepolitie in Amsterdam. Hij achtte bewe
zen dat de agent zich heeft schuldig gemaakt aan omkoping.
Van april 1974 tot april 1976 hadden
de verdachte en een collega, die
overleed toen met het onderzoek in
deze zaak een begin werd gemaakt,
kleine sommen geld (meestal 25 gul
den, soms het dubbele) aangenomen
van een eigenaresse van een kamer
verhuurbedrijf in de nabijheid van
de Amsterdamse wallen. De belde
politiemannen, verbonden aan het
bureau Warmoesstraat, waren belast
met het toezicht op de prostitutie. In
het kamerverhuurbedrijf werd pros
titutie bedreven.
De hoofdagent ontkende het geld als
beloning voor bewezen diensten te
hebben ontvangen, en zulke
diensten verleend of in het vooruit
zicht gesteld te hebben. „Ik be
schouwde het geld", zei hij gisteren,
„als een blijk van vriendschap, van
waardering. Ik zag het als een siga-
rencentje." In het vooronderzoek
had de kamerverhuurster verklaard
het geld niet geheel belangeloos ge
geven te hebben. Zij had er belang
bij dat de politie haar vertelde welke
prostituées minderjarig waren en
welke zich schuldig maakten aan
beroving van de klanten.
de twee biljetten van 100 gulden
naar de wachtcommandant te heb
ben willen brengen. Tijdens het
vooronderzoek had hij toegegeven
dat hij het geld had willen houden.
Zowel ln de zaak tegen de hoofd
agent als tegen de agent, die op het
ogenblik geen van beiden dienst
doen, zal de rechtbank op 7 april
uitspraak doen.
Mr Van Heijningen zal maandag in
zijn gesprek met Menten ook de
vraag aan de orde stellen of het nog
zinvol is in beroep te gaan tegen de
afwijzing van het verzoek van Men
ten om onmiddellijke invrijheidstel
ling en tegen de verlenging van
diens gevangenhouding. Hij wijst
erop dat daarmee zeer lange tijd
gemoeid is, terwijl Menten al op 4
april terecht zal moeten staan. Hoe
wel te verwachten valt dat de bij
zondere strafkamer op die datum
zal besluiten de zaak aan te houden,
omdat het onderzoek nog niet is
afgerond, denkt mr Van Heijningen
dat zijn cliënt wel op de zitting zal
verschijnen. Hij acht het on
waarschijnlijk dat hij dan nog als
raadsman van Menten zal optreden.
Van een onzer verslaggevers
De redactie van NCRV's Hier en Nu verzocht ons om opneming van de volgende reactie op het
artikel ln onze krant van woensdag onder de titel „Adoptiebureau woedend over film van NCRV":
Gewoonte
Gisteren trok de vrouw deze verkla
ring gedeeltelijk weer ln. Ze zei ln de
buurt gehoord te hebben dat het de
gewoonte was de politie nu en dan
wat geld toe te stoppen. Naar haar
zeggen hadden de politiemannen
nooit om geld gevraagd of daarop
zelfs maar toespelingen gemaakt. In
totaal, zei ze, had ze hooguit zo'n 500
gulden gegeven.
De officier van Justitie meende, dat
de verdachte wist dat er wat van
hem verwacht werd. Hij sprak van
een „zeer ernstig feit", omdat naar
zijn mening de politie het vertrou
wen van de burgers moet hebben.
Slechts met het oog op de persoon
van de verdachte, die een langduri
ge en vlekkeloze staat van dienst bij.
de politie achter de rug heeft, en
gelet op diens leeftijd, wilde hij geen
gevangenisstraf eisen. „Op
zichzelf," zei hij, „zou gevangenis
straf op zijn plaats zijn."
De verdediger, mr. H. Warners,
vroeg vrijspraak, omdat naar zijn
overtuiging omkoping niet bewezen
is. Hoewel naar zijn mening zijn
cliënt geen strafbaar feit heeft ge
pleegd, vond hij wel dat de agent
nooit geld had moeten aanpakken.
In zijn pleidooi onthulde de
raadsman dat de officier van Justitie
ertoe geneigd had van vervolging
van de agent af te zien, maar dat de
procureur-generaal het wenselijk
had gevonden de politieman voor de
rechter te brengen.
Diefstal
Een 29-jarige agent van politie,
eveneens verbonden aan het bureau
Warmoesstraat, hoorde gisteren een
boete van 250 gulden en twee weken
voorwaardelijke gevangenisstraf te
gen zich eisen wegens diefstal De
agent had vorig Jaar bij het fouille
ren van een arrestant op het politie
bureau geprobeerd 200 gulden van
de aangehoudene weg te nemen.
Volgens de als getuige optredende
arrestant had de agent het geld te
ruggelegd op de plank waar het lag,
.toen hij was gaan schreeuwen: „Hij
Jat mijn geld". De agent verklaarde
„In genoemd verhaal spuien ds. Smit
en Hans Temmink hun gal over een
film van de NCRV, die vraagtekens
zet bij de doeltreffendheid van het
bevorderen van adoptie van kinde
ren uit de Derde Wereld naar Neder
land. Op zichzelf stellen wij reacties
uiteraard op hoge prijs, want de na
drukkelijke bedoeling van onze film
was de discussie over dit uiterst ge
voelige onderwerp op gang te
brengen.
Alleen zou het dan wel zinvol zijn als
over de feiten gediscussieerd werd
en over mogelijkheden frustraties
bij honderden adoptief-ouders weg
te nemen. De wijze waarop de dis
cussie nu wordt opgevat door de
twee BIA-woordvoerders lijkt ons
niet juist, onbevredigend en kan bij
dragen tot verder wantrouwen bij
adoptief-ouders. Op geen enkel feit
in de film gesteld, wordt naar beho
ren ingegaan, laat staan een
antwoord geformuleerd, terwijl wel
wordt Ingegaan op bijzaken, waarbij
een onjuiste voorstelling van zaken
werd gegeven.
Nergens is door de NCRV beweerd,
dat BIA-functionarissen aan adoptie
verdienen. Het BIA is een stichting,
die onder rijkscontrole staat en daar
kan geen geld zoekraken.
Op geen moment is dat ook maar
gesuggereerd. Wel is gesteld, dat
mensen, die via Eva Den Hartog voor
ongeveer 2000 een kind naar Ne
derland lieten komen, nog eens een
rekening van ongeveer 4100 van
het BIA kregen. Ook is gesteld dat
mensen via een pater ln België voor
2000 een kind uit India konden
krijgen, hetgeen door tussen-
komsKsic) van het BIA niet door
ging. Deze mensen werd wel ge
vraagd met het BIA in zee te gaan,
tegen aanzienlijk hogere kosten.
Op die vragen hadden wij graag ln
Trouw een antwoord willen lezen.
Waarbij wij overigens met nadruk
willen vaststellen dat de hele
geldvraag in het niet vereinkt bij het
allerbelangrijkste punt, dat het hier
gaat om kinderen die van de dood
gered kunnen worden door hier gea
dopteerd te worden.
Dat er door de NCRV geen weder
hoor zou zijn toegepast is niet Juist.
Het bestuurslid van het BIA, de heer
Nota, is in de film 8 minuten aan het
woord geweest. Maar op konkrete
vragen in de film aan de orde ge
steld, werd niet adequaat ingegaan.
Helaas ook niet ln Trouw. Waarom
is onze vraag aan het BIA niet
gezamenlijk met de NCRV wegen
gezocht het adoptlebelald ln ons
land zodanig te verbeteren dat ver
driet en frustraties van veel mensen
vermeden kunnen worden. Want
daarom heeft de NCRV het onder
werp aangesneden en daarvoor stelt
Hier en Nu zijn uitzending graag
open", aldus de NCRV.
Naschrift redactie:
Wij willen, nu de NCRV daar zo
duidelijk om vraagt, alsnog een paar
antwoorden geven op vragen in de
film aan de orde gesteld. Allereerst
over het geld. In de film wordt tot
tweemaal toe een opmerking ge
maakt over het geld: eerst door de
geïnterviewde mevrouw Bosma. die
zegt, dat het BIA teveel geld bere
kent voor een adoptie en ten tweede
door Eva den Hartog, die letterlijk
zegt: „Ik zou wel eens graag willen
weten, waaraan ze (het BIA, red.
Trouw) het geld besteden, zij heb
ben ons nooit inzage in hun boeken
gegeven".
Deze opmerkingen werden door de
programmamaker niet tegenge
sproken of gecorrigeerd. Dat BIA-
bestuurders zich door deze uitspra
ken persoonlijk aangevallen voelen,
vinden wij niet zo vreemd. Boven
dien heeft men in de NCRV-gids in
een begeleidend artikel bij deze film
geschreven: „Eigenlijk een schan
daal, dat door deze instantie (het
BIA) meer op winstbejag dan op het
belang van kinderen en hun toe
komstige ouders wordt gelet. Chris
van Duuren (de maker van de film,
red. Trouw) klaagt deze Instantie
dan ook aan. Hij zegt: deze stichting
lijkt uit te zijn op een grote
wachtlijst ten einde de prijzen voor
een buitenlands kind zo hoog moge
lijk te kunnen opdrijven. Het prijs-
bewustzijn komt voor het belang
van een kind".
Rekening
Wat betreft het feit dat het echtpaar
Bosma een rekening van 4100 gul
den van het BIA gekregen heeft
voor een kind, dat men via Eva den
Hartog gekregen had: onmiddellijk
na deze rekening kreeg het echtpaar
Bosma een brief van het BIA waarin
de rekening werd ingetrokken, om
dat bleek dat men rechtstreeks vla
Eva den Hartog werkte. (Dit werd
niet ln de NCRV-fllm gemeld). Het
echtpaar heeft toen een nieuwe re
kening gekregen van 2250
Dit bedrag bestaat uit de reiskosten
van het kind plus begeleider. Eva
den Hartog maakte namelijk ge
bruik van de vervoersmogelijkhe
den van het BIA. Mevrouw Bosma
zijn deze reiskosten dus ln rekening
gebracht, omdat het BIA dit bedrag
voor haar kind aan de KLM heeft
moeten betalen.
Over het geval van de adoptie via
een Belgische pater: een medewer
ker van deze pater ln India en de
medewerker van het BIA in dit land
zijn overeengekomen, dat het beter
zou zijn dat adopties door Nederlan
ders via Nederlandse instanties (dus
het BIA) zouden lopen en de adop
ties door Belgen vla Belgische in
stanties (de bedoelde pater). Dus
werden de stukken van het Neder
landse echtpaar in opdracht van de
Belgische pater ln handen gegeven
van de BIA-medewerker ln India.
Toen het BIA in Den Haag daarvan
hoorde, heeft men onmiddellijk con
tact opgenomen met het echtpaar.
De vrouw van dit paar zei beslist
niet via de BIA te willen werken.
Toen heeft het BIA zijn medewerker
in India de opdracht gegeven de
stukken weer terug te geven aan de
medewerker van de Belgische pater.
Inmiddels had de medewerker van
het BIA al een kind gevonden voor
het echtpaar, maar omdat dit niet
via het BIA wilde werken kon dit
kind niet aan het echtpaar worden
toegewezen. De Belgen hadden toen
nog geen kind voor dit Nederlandse
echtpaar gevonden.
Weerwoord
Tenslotte het feit, dat het bia Lans
op een weerwoord had ln de film bij
monde van dr. J. A. Nota, dagelijks
bestuurslid van het BIA. De heer
Nota zegt hier zelf over. „Men is van
de NCRV bij mij gekomen voor een
beleldspraatje over het BIA. Ik heb
niets gehoord, gezien of geweten van
alle klachten die ln de film geuit
zouden worden, noch die van me
vrouw Bosma. noch die van Eva den
Hartog. noch die van de anonieme
mevrouw aan het eind van het pro
gramma.
Ik heb dus op geen enkele wijze
kunnen reageren op klachten uit de
film. Dit kan men beslist niet het
toepassen van het principe van hoor
en wederhoor noemen. Bovendien
zijn van de veertig minuten, die ik
gesproken heb, er tenslotte maar
acht in de uitzending terecht geko
men. Met name de opmerkingen, die
ik gemaakt heb over de adoptiekos-
ten en de bezwaren die het BIA had
tegen de samenwerking met con
tactpersonen die zich niet aan de
wachtlijsten van ons bureau wensen
te houden, zijn allemaal geknipt
door de NCRV."
