y
Mensen hebben vaak
veel voor dieren over
ZELF KLOKKEN BOUWEN:
hobby die tijd doet vergeten
Een nieuwe lente!
Hilversumse dierenarts Hommes:
Hoe Arie
een operatie
overleefde
Jan Luyken
door
Cisca Dresselhuys
,De mensen willen te
genwoordig veel meer
voor hun huisdieren: ze
vragen me alle mogelijke
operaties en behandelin
gen toe te passen op hun
kat of hond. Ik sta er wel
eens versteld van wat de
nensen je allemaal laten
doen voor hun dieren.
Begrijp me goed, ik vind
lat een prima ontwikke-
ing, want ik vind dat je
n de diergeneeskunde
net zo ver moet gaan als
n de geneeskunde voor
nensen"
,Mijn stelregel is: the
iky is the limit; er zijn
iltijd weer nieuwe din-
;en mogelijk, waardoor
e een huisdier een lan-
;er en prettiger leven
cunt bezorgen. Dat de
neeste huisdieren inder-
iaad een prettiger leven
ïebben tegenwoordig
[omt, volgens mij, orn
aat de mensen meer voor
ïun dieren over hebben
lan vroeger."
Dokter U. E. Hommes
47) is al achttien jaar
faierenarts in Hilversum.
|J [Hij is gespecialiseerd in
deine huisdieren, met
lame honden en katten,
ïoewel hij ook wel eens
:avia's, hamsters, vogels
n schildpadden in zijn
preekkamer krijgt,
tooral de orthopedische
ant van het vak (het
iareren van allerlei
luken) en het verrich-
van moeilijke opera-
Zes hebben zijn interes
se. Juist om meer tijd en
iandacht aan ingewik
kelde gevallen te kunnen
esteden, is dokter Hom
les een paar jaar gele
en met een groepsprak-
jk begonnen, waar hij
4u samen met een colle-
a-dierenarts en twaalf
nderen werkt.
Heer werk
Omdat de wetenschap zich
dit vak werkelijk stor-
ïachtig heeft ontwikkeld, is
de laatste jaren erg veel
erk bijgekomen, dat je
oeger moest laten liggen,
mdat je niet wist dat er nog
en oplossing voor was, van
aar dat een groepspraktijk
ewoon noodzakelijk is. Voor
ij tenminste wel, want ik
en een vakidioot die alle
ngen die in principe moge-
k zijn. ook werkelijk wil
•epassen. Dat betekent, dat
natuurlijk veel meer en
oeilijker werk krijgt en
aar heb je meer mensen,
jd, ruimte en apparatuur
)bor nodig. Allemaal zaken,
e je kunt verwezenlijken in
n groepspraktijk. Ik doe
jvoorbeeld veel operaties,
e met breuken te maken
ïbben. Mijn vrouwelijke
illega is erg goed in het ope-
ren van mond- en keelhol-
daar heeft ze meer aanleg
>or dan ik. Nou, dan is het
ch logisch, dat je het werk
verdeelt, dat ieder doet
at hij goed kan en waar hij
ezier in heeft. Trouwens,
t hele personeel is er bij
is op geselecteerd, dat men
ht hart heeft voor de die-
Niet zo van: „komt u
nntn, waar is de kat, wat is
klacht, o, dan moet hij een
ik hebben, daar kimt u be-
len." Kijk eens, natuurlijk
oeten we hier met een flink
ntal mensen kunnen be-
lan van deze kliniek, maar
t betekent niet dat we hier
e ten om betaald te worden,
zijn trouwens vaak behan-
lingen, die ik gewoon wil
•en; bepaalde operaties, die
wil verrichten, of de men-
i er nu het geld voor heb-
n of niet. Dan zoek ik altijd
1 een oplossing: of ik pro-
er het bij de dierenbescher-
ng of ergens anders, maar
wordt hier nooit een dier
dggestuurd (of nog erger:
lemaakt) omdat de eige-
ar een bepaalde behande-
g niet kan betalen. Wan-
er een dier te redden is,
en we dat." Zo vertelt hij
Arie is een rode Cyperse kater
van zes jaar, een heel mooi en
lief dier. Hij leeft na een
enorm ingrijpende operatie,
die bij een mens nauwelijks
uitgevoerd zou kunnen wor
den, weer bijzonder vief en
vrolijk, rent door het huis de
andere poes Piet achterna, eet
goed. is in een flits op het
halkon, wanneer hij daar vo
gels hoort. En dat allemaal
maar een enkele week, nadat
hij eigenlijk opgegeven was:
hij kon helemaal niet meer
plassen omdat z'n blaas ge
blokkeerd werd door gruis.
Een operatie aan de blaas
hielp niet meer, omdat die er,
waarschijnlijk doordat er al ja
renlang stenen en gruis had
den gezeten, erg lelijk uitzag.
Schoonspoelen van de blaas
en de urinewegen (katheteri-
seren) hielp ook niet meer.
De enige oplossing, die de Hil
versumse dierenarts Hommes
toen nog zag, was het verleg
gen van de hele urineleiding
naar een andere plek in de
buik en daar een kunstmatige
nieuwe opening maken, waar
door hij weer zou kunnen
plassen. Een bijzonder ingrij
pende operatie, die dokter
Hommes een paar jaar gele
den nog niet uitgevoerd zou
kunnen hebben. De kat zou in
die tijd onherroepelijk gestor
ven zijn. Dokter Hommes ver
richtte de operatie, die Arie in
ieder geval overleefde. Maar
daar was in die eerste dagen
ook alles mee gezegd. Hij was
enorm verzwakt en twee da
gen na de operatie zag het
ernaar uit, dat hij het niet zou
halen. Hij kreeg infusen om
toch wat voeding en vocht bin
nen te krijgen en hij lag aan
een hartbewakingsmachine.
Drie dagen na de operatie leef
de hij een beetje op, dronk een
beetje melk en ging zelfs al
een keer op z'n bakje. De dag
daarna mocht hij 's avonds
naar huis, zo zwak als hij was,
op voorwaarde dat er de eerste
dagen iemand bij hem thuis
zou zijn, voornamelijk om er
op te letten of hij zou kunnen
plassen. Want dat was, toen de
operatie eenmaal achter de
rug was en de kat een beetje
op krachten was gekomen, de
enige belangrijke vraag, die
overbleef: zou hij kunnen
wennen aan die nieuwe uit
gang of zou hij incontinent
worden en voortdurend z'n
plas laten lopen.
Hoewel hij voor de operatie
speciaal dieetvoedsel moest
hebben, om de kans op nieuwe
gruis- en steenvorming zo
klein mogelijk te maken,
mocht hij die eerste tijd, toen
hij thuis was alles eten. „AI
eet-ie roomsoezen, geef ze 'm
maar, want hij moet op krach
ten komen" zei dokter Hom
mes. Nou, daar profiteerde
Arie van: door het achter el
kaar leegeten van grote bor
den schelvis. Z'n uiterlijk was
nogal geschonden: kale plek
ken in z'n hals, waar de infu
sen hadden gezeten, een hele
kale achterkant met allemaal
hechtingen, een wat plukkeri-
ge vacht, maar hij was er in
ieder geval nog, nog liever en
aanhankelijker dan tevoren.
Het plassen bleek gelukkig
goed te gaan. Na de eerste
avond kort achter elkaar drie
maal geplast te hebben op een
bed, een stoel en nog een an
dere stoel (de eerste keer dat
wij er blij bij stonden, dat hij
op zulke plaatsen een plas
deed) wende hij al gauw aan
de nieuwe situatie: hij ging
weer op z'n bak en bleek geen
enkele moeite meer te hebben
met z'n nieuwe manier van
plassen.
De eerste 'dagen, nadat hij te
rug was uit de dierenkliniek,
moest hij dagelijks even terug
voor een anti-biotica-injectie.
Later moest hij elke dag een
halve anti-biotica-tablet inne
men, wat met veel gekokhals
en weer uitspugen gepaard
ging. Maar goed, al met al
heeft Arie een operatie goed
doorstaan, die nog maar spora
disch gedaan wordt en die be
slist niet altijd hoeft te slagen.
erzekering
ndat het inderdaad wel
is voorkomt, dat mensen
hem komen met een ziek
r. dat best geholpen zou
nnen worden, maar waar-
Dr wel wat geld nodig is en
t die mensen dan uit ar
moede vragen het dier maar
te laten overlijden (wat dus
nooit gebeurt in zo'n geval),
pleit dokter Hommes voor
een dierenverzekering. „Het
is toch eigenlijk te gek, datje
een dier niet tegen ziektekos
ten kunt verzekeren. Ik weet,
dat er in ons land één verze
kering is. waar je je huisdie
ren kunt verzekeren, maar
die neemt geen dieren aan
die ouder dan acht jaar zijn.
En dat is nu net de leeftijd
waarboven veel dieren met
kwaaltjes te maken krijgen.
Maar verder is er geen enkele
mogelijkheid je huisdier te
laten verzekeren. Ook al zijn
de bedragen, die we hier reke
nen, in geen enkel opzicht te
vergelijken met die van ge
wone ziekenhuizen, toch kan
een operatie plus verpleging
soms een twee-driehonderd
gulden kosten. Dat is niet
veel geld, als je ziet wat er
voor gebeurt, maar voor veel
mensen is het toch te veel. Ze
hebben dat geld gewoon niet.
Het zou verschrikkelijk zijn
als je een dier moest laten
doodgaan, omdat je het geld
niet hebt om hem te laten
helpen? Nu denk ik, dat de
meeste dierenartsen, net als
ik, toch meestal wel een gaa
tje zullen weten te vinden,
maar het zou allemaal veel
makkelijker zijn, wanneer de
mensen tegen een kleine pre
mie verzekerd zouden zijn te
gen dit soort kosten", aldus
dokter Hommes.
Band
Hij is van mening, dat er tus
sen de meeste mensen en hun
huisdier een sterke band be
staat. die vaak erg emotio
neel is. „Wanneer mensen
hier komen met hun poes of
hun hond, die iets mankeert,
hoor je zo vaak: doe er alstu
blieft aan wat u kunt, want
dat dier is als een kind voor
mij. Ik had hier eens een man
met een zieke hond, die me
zei: 'Doe eraan wat er aan te
doen valt, want die hond is de
enige, die 's avonds kwispelt,
wanneer ik thuis kom.' Dat
mag misschien sentimenteel
klinken, maar ik vind het ge
woon een bewijs van een
emotionele band tussen
mens en dier. En die emoties
zijn beslist geen minderwaar
dige, zielige gevoelens, die
zijn echt en hebben recht van
bestaan. Natuurlijk zie ik
hier ook wel eens uitschie
ters: mensen, die veel gekker
zijn op dieren dan op men
sen, omdat ze eenzaam of
verbitterd zijn. Dan zijn de
gevoelens naar mijn idee wat
uit de hand gelopen, ik vind
dat je toch met beide benen
op de grond moet blijven
staan. Ik probeer dan wel
eens een beetje corrigerend
op te treden, maar goed, ik
ben dierenarts en geen psy
choloog."
Dat er wel een verschil be
staat tussen stadsmensen en
hun huisdieren en bij voor
beeld boeren en hun dieren,
beaamt dokter Hommes.
„Boeren hebben een veel za
kelijker verhouding tot hun
dieren, veel economischer.
Een koe die niets meer ople
vert, maar alleen maar geld
kost, moet weg. Zo is dat. Dat
wil niet zeggen, dat deze
mensen geen hart voor hun
dieren zouden hebben, be
slist niet. maar het ligt alle
maal wel wat anders, wat za
kelijker. Dat is ook wel be
grijpelijk, want een boer
moet bestaan van de opbren
gsten van zijn dieren."
Verschil
Hoe groot het verschil is tus
sen wat mensen voor hun
huisdieren overhebben ver
geleken bij vroeger, illus
treert dokter Hommes met
een voorbeeld uit zijn begin
tijd, toen hij nog assisteerde
bij een ander Hilversumse
dierenarts. „Daar kwam toen
een man met zijn hond naar
de praktijk. Terwijl hij aan
kwam lopen, keek hij maar
steeds over z'n schouder ach
terom. Goed, de hond werd
geholpen. Na afloop vroeg de
dierenarts hem: 'nu moet u
Dokter Hommes (rechts)
tijdens zijn spreekuur in
de dierenkliniek Kerke-
landen.
mij toch eens vertellen, waar
om u steeds zo schichtig ach
terom keek, toen u net hier
heen kwam.' Nou, dat was
snel uitgelegd, de mensen
zouden hem voor gek ver
klaard hebben als ze zagen,
dat hij met z'n hond naar een
arts ging. Dat deed je in die
tijd niet. Je had een huisdier,
prima, maar als hij ziek was,
moest hij maar uit zichzelf
weer beter worden of dood
gaan. Zo lag dat toen."
Breukelen
Wanneer ik dokter Hommes
vraag met welke kwalen hij
in zijn praktijk het meest te
maken krijgt, zegt hij bijna
onmiddellijk: met allerlei
soorten breuken. Dat komt
vanwege het drukke verkeer
van tegenwoordig. Er worden
enorm veel dieren aangere
den. Verder vaak voedings
problemen, niesziekte (een
kattenziekte, waaraan nog
steeds erg weinig te doen
valt, wanneer de kat hem
eenmaal heeft, maar die te
voorkomen is door de kat re
gelmatig tegen deze ziekte te
laten inenten, net zoals tegen
de kattenziekte), en allerlei
soorten klachten, die een dier
net zo goed heeft als een
mens: staar (bij ouder wor
dende katten en honden),
hartklachten, nierstenen etc.
Juist het feit, dat hij behalve
met gewone zaken als castre
ren en inenten ook te maken
krijgt met ingewikkelde ope
raties, vindt dokter Hommes
een van de fijnste kanten aan
zijn vak. „Daarom zou ik bij
voorbeeld nooit huisarts wil
len zijn, wanneer een ziekte
interessant wordt (althans
voor de arts) moet hij door
verwijzen naar een specialist.
Wij zijn in ons vak zelf zowel
de huisarts als de specialist,
dat vind ik zo fijn."
door
Fred Temmers
„Onlangs was ik in
Utrecht in een bejaar
dentehuis om een vriend
te bezoeken. Ik heb er
eens goed gekeken naar
al die mensen, die daar
door de gangen sjouw
den, bezig met niets.
Toen ik later aan die
vriend vroeg wat hij zoal
de hele dag deed was zijn
antwoord: 'Ik zit te zit
ten'. Onbegrijpelijk is
dat voor mij en ik vind
het ook triest." Tot die
conclusie kwam dr. Xa-
vier Wolters tien jaar ge
leden ook al toen het
ogenblik naderde waa
rop hij met pensioen zou
gaan als rector van het
avondlyceum in
Eindhoven.
„Na dat met pensioen gaan
wacht je in de regel nog een
vrij groot stuk van je leven,
waarin je veel kunt doen. Je
krijgt Ineens de beschikking
over veel vrije tijd en het is
belangrijk dat je dan een be
zigheid hebt. Je moet niet op
je dood gaan zitten wachten,
en toch doen veel mensen
dat," constateert dr. Wolters.
Hij was persoonlijk niet bang
voor dat wegvallen van zijn
werk op school, waar hij
Grieks en Latijn doceerde.
„Al in 1957 had ik een hobby
ontdekt, die mij veel plezier
gaf: het maken van klokken,
en dan niet zo maar een klok
je, nee, heel bijzondere klok
ken, waar nauwelijks meer is
aan te komen, waar je, als je
ze nog ergens aantreft, dui
zenden guldens voor moet
neertellen. Ik ben meteen
met iets moeilijks begonnen:
een grote staande klok, een
zogenaamd Amsterdams hor
loge met carillon. Een artikel
in een Engels tijdschrift
bracht me op dat idee. Al had
ik nooit van tevoren zoiets
gedaan, ik had zelfs nooit een
wijzer van een klok gerepa
reerd. toch lukte het. Ik ge
loof dat iedereen die dat per
sé wil, iets met zijn handen
kan doen, maar je moet er
wel tijd voor nemen. Aan dat
.Amsterdamse horloge heb ik
vier-en-een half jaar regelma
tig gewerkt. Maar het is een
prachtstuk geworden, dat nu
bij mijn zoon in Zwitserland
staat. Ik ben daarna doorge
gaan. Er zijn zo veel soorten
klokken dat je wat dat be
treft nooit uitgeput raakt."
Club
Dat dr. Wolters in 1967 op de
gedachte kwam ook andere
gepensioneerden voor zijn
niet alledaagse liefhebberij
te gaan interesseren lag zo
doende enigszins in de lijn.
Hij plaatste een advertentie
in het Eindhovens Dagblad,
waarin belangstellenden wer
den opgeroepen zich te mel
den. Het resultaat was dat in
september 1967 een clubje
van een man of twintig
geestdriftig aan het klokken-
maken sloeg. De gemeente
Eindhoven vond het zo'n no
bel initiatief, dat zij de zolder
van het buurthuis Tivoli in
Eindhoven-zuid gratis ter be
schikking stelde.
Daar zitten de amateur-
klokkenmakers, die hun acti
viteiten hebben onderge
bracht in een officiële vereni
ging, die naar de beroemde
Christiaen Huygens, de man
van het slingeruurwerk, is ge
noemd, nog steeds. Ze hoe
ven echter al sinds vele jaren
geen dank je wel meer tegen
de gemeente te zeggen. „Wij
huren deze zolder, die in de
loop der jaren in een professi
oneel aandoende werkplaats
is veranderd. Die huur en de
apparatuur van onze hobby
club wordt helemaal bekos
tigd van de vijftien gulden
die de leden maandelijks be
talen aan contributie. Daar
voor krijgen ze ook nog al het
materiaal dat ze voor het ma
ken van hun klokken nodig
hebben," vertelt dr. Wolters.
Die vergoeding is voor nie
mand een bezwaar. Het is een
kleinigheid in vergelijking
met de uiteindelijke waarde
die hun werkstukken heb
ben. Al vraagt het zelf maken
van zo'n antieke klok wel me
nig zweetdruppeltje, de ma
kers kunnen terecht trots
zijn op het resultaat.
Elke werkdag tegen negen
uur komen ze per auto, op
hun fiets of te voet uit alle
delen van Eindhoven naar
Tivoli.
Schippertje
De heer Andringa, die met
zijn 62 jaar tot de jongeren
van de vereniging behoort,
komt er dagelijks voor uit
Woensel fietsen, een tocht
van 35 minuten. „Ik houd op
die manier ook mijn conditie
bij," roept hij uit, terwijl hij
van de Cromwellklok ook
in de werkplaats tot stand
gekomen staat al in volle
glorie in Tivoli. Begin vol
gend jaar hoopt men daar
aan te beginnen. Daarna,
maar dan schrijven we al
1980, is het de bedoeling een
zwaartekracht klok, een heel
zeldzaam en ook ingewikkeld
uurwerk, te maken.
De ervaringen opgedaan bij
het bouwen van de Friese
stoelklok en het Schippertje
heeft dr. Wolters ook in boek
vorm vastgelegd, compleet
met werktekeningen. Hij zou
het liefst zien dat gepensio
neerden elders in het land het
Eindhovense voorbeeld na
volgen. In Heerlen is dat
sinds kort het geval. In ande
re plaatsen zijn wel eens
plannen in deze richting ge
maakt maar die liepen stuk
op organisatorische proble
men. „Wij hebben dat hier
weten te voorkomen door het
ledental tot twintig te beper
ken. Het zou ons geen enkele
moeite kosten hier in Eindho
ven vijftig mensen bij elkaar
te krijgen, maar dan loop je
elkaar voor de voeten," zegt
dr. Wolters. Diverse leden
van „Christiaen Huygens"
maken al vanaf het prille be-
Oaf je met klokkenmaker! je tijd niet verbeuzelt, daarvan
was ook bij Jan Luyken reeds doordrongen, toen hij in de
zeventiende eeuw het gedicht schreef dat nu de deur
siert die toegang geeft tot het domein van de vereniging
Christiaen Huygens":
O Mens beschick uw zielen staat
Terwijl des leevens uurwerek gaat
want als 't Gewicht is af geloopen
Van deese korte leevens tijd
Daar is geen Ophaal weer *e koopen
Voor kunst noch Geld noch Achtbaarheid
me een zojuist door hem ge
fabriceerde wijzerplaat laat
zien van het Schippertje, de
klok waaraan de mannen van
„Christiaen Huygens" sinds
juli 1976 werken en die als
alles volgens plan verloopt,
eind van dit jaar bij hen in
huis zal hangen.
In het beschilderen van wij
zerplaten is de heer Andrin
ga, die vroeger een kantoor
baan had, specialist gewor
den, en dat terwijl hij dacht
twee linkerhanden te heb
ben. „Ik sta er zelf ook van te
kijken. Het enige wat ik wel
eens gedaan had op gebied
van doe-het-zelven was een
fiets in elkaar zetten. Ik denk
dat het zo goed lukt omdat je
elkaar hier aanmoedigt. Het
is reusachtig dat deze vereni
ging er is." aldus de heer
Andringa. Zijn clubgenoot
Bax, een oud-verzeke
ringsinspecteur, leidt in een
ruimte beneden Tivoli, die de
vereniging langzamer hand
ook heeft geannexeerd, de
houtafdeling, waar een
groepje mannen de fraai be
werkte kasten voor de klok
ken vervaardigt.
„Al onze klokken zijn eigen
ontwerp. We maken alles zelf,
op de slingers en bellen na.
De klokken die wij bouwen
zijn zelfs beter van kwaliteit
dan de oorspronkelijke om
dat wij de technische ontwik
kelingen die zich sindsdien
hebben voorgedaan toepas
sen," verduidelijkt dr. Wol
ters. Uiteraard wordt er reke
ning gehouden met de capa
citeiten en interessen van de
afzonderlijke leden. De een
voelt zich nu eenmaal meer
tot het houtsnijden aange
trokken en de ander vindt
het maken van koperen ge
wichten prachtig. Dat is alle
maal mogelijk, al wordt wel
geprobeerd iedereen zoveel
mogelijk allround te laten
zijn.
Bij het ontwerpen van nieu
we klokken wordt lang voor
uit gedacht. Het prototype
gin deel uit van de vereni
ging. Het zijn mensen die de
meest uiteenlopende beroe
pen hebben uitgeoefend. Tot
voor kort was onder de klok
kenbouwers zelfs een oud-
directeur van Philips. Die
heeft nu wegens zijn hoge
leeftijd bedankt. Dr. Wolters
zegt in dit verband: „Alle ran
gen en standen hebben wij
afgeschaft. Wij vormen een
grote vriendenkring. Stuk
voor stuk zijn het hier geluk
kige mensen, die het woord
eenzaamheid, hét probleem
voor ouderen, niet kennen."
Drakenbloed
De leden van „Christiaen
Huygens" zijn niet de enigen
in Nederland die zich met het
maken van klokken bezig
houden. Daarover kan Henk
Friedrichs in Heemstede al
les vertellen. Hij is directeur
van 'Hobby Klok', een firma,
die zich de afgelopen zeven
jaar is gaan toeleggen op het
leveren van onderdelen van
klokken. Je kunt het zo gek
niet bedenken of ze kunnen
je er in Heemstede aan hel
pen. Zelfs 'Drakenbloed', een
soort verf die voor klokken
wordt gebruikt, hebben ze er
voorradig. Vandaar dat Henk
Friedrichs zonder op te
scheppen kan zeggen: „Als
wij het niet hebben, hebben
ze het nergens".
Gewichten, slingers, wij
zerplaten en allerlei orna
menten, zowel paardjes als
adelaars, die vroeger op klok
ken favoriet waren als versie
ring, kun je in Heemstede be
stellen.
„Ons bedrijf is ontstaan als
een zusterbedrijf van de fir
ma die zich al tachtig jaar
beweegt in de klokken- en
uurwerkbranche. Nu het re
pareren van oude klokken
bijna niet meer is te betalen,
de klokkenmakers beginnen
er ook liever niet aan. gaan
steeds meer mensen dat zelf
doen, en dat kan heel goed.
In het recente verleden zijn
dikwijls volkomen onnodig
mooie klokken uit grootmoe
ders tijd weggegooid omdat
men dacht dat ze niet waren
te herstellen." krijg ik van
Henk Friedrichs te horen.
Bouwpakketten levert hij
ook, al nemen die in het ge
heel nog maar een beschei
den plaats in. „De mogelijk
heden om iets te doen met
klokken zijn onbeperkt. Ik
sta bijna elke dag weer ver
steld op welke ideëen de
mensen komen. Er worden
zelfs klokken in geborduurde
wandkleden aangebracht. Ik
heb hier al verschillende ke
ren dames gehad, want vrou
wen zijn ook enthousiast
voor die klokken, die een
werkstuk op die manier een
extra dimensie wilden geven.
Zo'n klokkenhobby heeft ve
le raakvlakken. Het is een
bezigheid die grote voldoe
ning geeft. Telkens ontmoet
ik mensen die zeggen: dit is
een hobby waar ik jaren naar
heb gezocht, jammer dat ik
er niet eerder mee ben begon
nen. Ik ben er daarom van
overtuigd dat er een heleboel
mensen die zich nu dagelijks
lopen te vervelen met deze
hobby erg gelukkig zouden
zijn," vindt Henk Friedrichs.
Foto 1
Het prototype van de
Cromwell-klok hangt al
uitnodigend in de
werkplaats.
Foto 2
Ook de versieringen
aan de klokken zijn
handwerk.
Foto 3
Zelfs de kleinste on
derdelen voor hun klok
ken fabriceren de
Eindhovense gepensio
neerden zelf.
(foto's: Hans-Joachim
Schröter)
