L
De kunstwereld in het geweer
Rechtse bakens RMS
naar links?
Minister De Gaay Fortman
>otst met Arubaan Croes
B
KUNST
Konitz en Gordon op hun
best in Blue Note-Jazzseries
Foto Morgana: plaatjes
bezijden de waarheid
Partijleider: op Aruba heb ik het voor zeggen
-Socioloog ontslagen omdat
hij zijn studie verzweeg
ICCC: 'Suriname
nu communistisch'
Officier in beroep
in zaak Verdugt
r~-~
t
IK KIES
DIENSTENBOND
A
VAN HET
1
1 werkt bij:
Protesten tegen toneelbeleid
Dialoog tussen Nederlanders en Molukkers
ISDAG 8 MAART 1977
BINNENLAND
Trouw/Kwartet
(ADVERTENTIE)
Til
an onze Haagse redactie
EN HAAG Minister De
aay Fortman heeft het afge-
pen weekend op Aruba stevi-
;e ruzie gehad met de Aru-
aanse partijleider Betico
'jroes.
-)e ruzie begon tijdens een lunch van
de minister met het bestuurscollege
van Aruba. Croes, wiens partij de
MEP, volledige onafhankelijkheid
van Aruba, los van de andere Antil
len. voorstaat, is adviseur van dit
college.
Aan het begin van de lunch rende
een „lijfwacht" van Croes de zaal
binnen, en begon vervolgens de heer
De Gaay Fortman en de Antilliaanse
I
wan onze sociaal-economische
^■edactie
AMSTERDAM Een 34-jarige
jocioloog is binnen zijn proef
tijd door Philips in Doe-
tinchem ontslagen. Als reden
troor het ontslag werd aan het
arbeidsbureau opgegeven, dat
fiij niet bij zijn sollicitatie had
frerteld met goed gevolg eeh
Universitaire studie te hebben
beëindigd.
Volgens WIK, het blad van de Indus
triebond NVV, merkte de socioloog,
die nu weer werkloos is, dat werkge-
yers niet graag een gewone werkne
mer in dienst hebben die een oplei
ding doctoraal sociologie achter de
tug heeft.
DE BILT De internationale raad
van christelijke kerken (ICCC) be
schouwt Suriname sinds de onaf
hankelijkheid als een communis-
i tisch land. In het jongste nummer
van het maandblad „Getrouw"
schrijft Richard Wurmbrand, dat
tijdens het presidentschap van Ford
twaalf landen communistisch zijn
geworden. Naast Zuid-Vietnam,
Cambodja en Laos noemt hij zes
Afrikaanse landen en ook Guyana,
Suriname en Jamaica. Al deze lan
den ondergaan thans een zware an
ti-christelijke vervolging of zullen
dat ondergaan, meldt Wurmbrand.
Van een verslaggever
ARNHEM De officier van justitie
bij de rechtbank in Arnhem mr F.
Th. Boerwinkel heeft definitief be
sloten een hoger beroep aan te teke
nen tegen het vonnis van de kanton
rechter in Tiel waarbij het che
mische bedrijf Verdugt in die plaats
tot duizend gulden boete werd ver
oordeeld wegens het veel besproken
„gifongeluk" in de zomer van vorig
jaar. De officier had voor drie over
tredingen van de hinderwet de
maximale straf van drie maal drie
duizend gulden geëist. De appelzaak
zal te zijner tijd worden behandeld
door de rechtbank in Arnhem.
„Misschien zijn ze bang met dergelij
ke lieden oproerkraaiers en on
ruststokers in huis te halen", zo ver
onderstelt de bond. De socioloog was
nog steeds volgens de industrie
bond helemaal niet van plan om
Philips op zijn kop te zetten. Hij
wilde alleen maar werken. Daarom
trad hij in dienst van Philips als
produktiemedewerker in een drie
ploegendienst zonder mee te delen
dat hij doctorandus was.
Philips zette hem aan de dijk toen
dat werd gemerkt. „Als we het eerder
geweten hadden, dan zouden we
hem nooit hebben aangenomen",
zou Philips de bedrijfsvereniging
hebben laten weten.
De Industriebond NW noemt het in
een commentaar „beschamend" dat
een werknemer zijn vooropleiding
moet verzwijgen om aan de slag te
kunnen gaan. „Philips heeft in ieder
geval het recht verloren om zich te
scharen in het koor van onderne
mers die klagen over werklozen, die
zo kieskeurig doen over nieqwe
banen."
minister voor welvaartszorg Fourier
uit te schelden.
Na dit incident bood Croes onmid
dellijk zijn excuses voor het gebeur
de aan. De Gaay Fortman antwoord
de dat dit niet hoefde, maar dat hij
het gebeuren toch wel als bijzonder
onprettig had ervaren.
Hierna ontspon zich tussen beiae
heren een discussie, waarin Croes.
nadat de Nederlandse minister ge
zegd had als burger van het konink
rijk zijn mening te mogen zeggen,
antwoordde dat De Gaay Fortman
het „in Nederland dan wel voor het
zeggen kon hebben" maar dat hij zelf
(Croes) het op Aruba voor het zeggen
had.
Naar verluidt is de Antilliaanse pre
mier Evertz naar aanleiding van het
gebeurde thans van plan om via de
krant zijn excuses aan te bieden aan
zijn Nederlandse collega voor de
slechte behandeling op Aruba.
Reeds vóór de ruzie tussen De Gaay
Fortman en Croes was er enige irrita
tie ontstaan. Al meteen bij aan
komst op de Arubaanse luchthaven
vertelde de Nederlandse minister,
die met staatssecretaris De Goede
van financiën een bezoek aan alle
Antillen brengt, dat hij ondanks zijn
verzoek daartoe geen agenda had
gekregen voor zijn bespreking met
het Arubaanse bestuurscollege.
Demonstratie
Bij aankomst van De Gaay Fortman
op Aruba demonstreerden ongeveer
zestig Arubanen voor volledige onaf
hankelijkheid. Premier Evertz van
de Antillen heeft inmiddels laten
doorschemeren dat het hier geen
spontane demonstratie vanuit de be
volking betrof maar eerder een door
de Arubaanse bestuurders in elkaar
gezette.
1 BON
Het wordt tijd dat u kiest voor de
en meld mij aan voor die Diensten
bond van het CNV
VJ 1
naam:
f
adres:
1 woonplaats:
dat is de vakbond voor werknemers in het bank- en verzekeringswezen, de
geb. datum:
LJ
handel, de administratieve kantoren en de vrije beroepen
Christelijke Bedrijfsbond HBV, de Lairessestraat 129
1
1 Handtekening:
Amsterdam - Telefoon 020-764771
y Zenden aan Antwoordnummer 2337
Amsterdam
ROTTERDAM Wie aan een
krant werkt of aan wat voor publi
citeitsmedium ook tijdschrift,
reclamebureau, publiciteitsbu
reau, televisie of noem maar op
weet het allang: het is een sprook
je dat iedere gepubliceerde foto
zonder meer een weergave is van
de werkelijkheid. Als men bij
voorbeeld wil aantonen dat een
industrie het leven in een woon
wijk bederft en die woonwijk ligt
op tien kilometer afstand van die
fabriek, dan kan een handige fo
tograaf met een telelens een plaat
maken van die woonwijk met op
de achtergrond de fabriek. Zo'n
telelens drukte de beelden in el
kaar en het resultaat is, dat men
op de foto de veelgesmade fabriek
in de woonwijk ziet in plaats van
tien kilometer verder.
Met knippen, plakken en opnieuw
fotograferen van de zo samenge
stelde montage kan men elke wil
lekeurige figuur van een foto ver
wijderen of die er juist op aan
brengen. De Rotterdamse Kunst
stichting, die nu eens voor de af
wisseling niet op de artistieke
toer wilde, heeft van al zulke za
ken een expositie gemaakt: beel
den van werkelijke situaties en
van wat allerlei fotografen van die
werkelijkheid maakten. Dat alles
wordt gelardeerd met heldere
korte uiteenzettingen over waar
om zo'n fotograaf nu juist zoiets
maakt, over het afwijzen van de
realiteit in de reclamewereld en
het in plaats daarvan scheppen
van een heel eigen „werkelijk
heid", over alle politieke of econo
mische motieven van degenen,
die zo werken of daar opdrachten
voor geven.
Daarbij als grapjes allerlei plaat
jes, die nooit konden worden
gepubliceerd, omdat die wat
„shocking" waren voor sommige
groten der aarde of om allerlei
andere soms heel humoristische
redenen. Deze tentoonstelling
„Foto Morgana" een heel
mooie woordspeling blijft tot
13 maart in het kunstcentrum in
de Lijnbaan in Rotterdam. Daar
na gaat zij in de „kijkkist" een
heuse kist, waarin een op maat
gemaakte tentoonstelling precies
kan worden verpakt voor een
rondreis door de Rotterdamse
stads- en buitenwijken en door
andere plaatsen in Nederland.
door André Rutten
AMSTERDAM De Federatie
van Kunstenaarsverenigingen
heeft een gedegen kritisch
„Commentaar op de nota to
neelbeleid van het ministerie
van CRM" geformuleerd.
De nota wordt gekwalificeerd als
„een gebrekkig beleidsstuk dat,
wanneer bepaalde voornemens daar
in vervat ten uitvoer worden ge
bracht, het toneelbestel in ons land
terugbrengt in de verstarring van
vóór 1969." De kritiek richt zich op
dezelfde belangrijke onderdelen van
de nota, die de Vereniging van Ne
derlandse Toneelgezelschappen en
de Raad voor de Kunst afwikzen,
zoals wij eerder berichtten.
Maar er worden ook enkele algeme
nere beleidslijnen aan de orde ge
steld: „De positie van de Raad voor
de Kunst is binnen het besluitvor
mingskader in de nota Kunst en
Kunstbeleid volstrekt onduidelijk
geworden. De nota Toneelbeleid
lijkt het bestaan van dit adviesli
chaam volkomen te negeren," Hoe
wel de Raad voor de Kunst is opge
zet om ,,de directe regeringsbemoei
enis met de kunsten te blokkeren en
het kunstleven zelf medezeggen
schap garanderen bij het bepalen
van het kunstbeleid." In verband
met de vrijheid voor de kunst zou de
Federatie ook de huidige financie
ringstechniek door middel van sub
sidies onder loupe genomen willen
zien, omdat die financiering, waarbij
de subsidies verankerd liggen in een
stringente begrotingstechniek, heeft
geleid tot een gefixeerd beleid. „Het
beleid" heeft daardoor een te grote
greep op de artistieke ontwikkelin
gen zelf, zodat er aan het georgani
seerde kunstleven en aan de Raad
voor de Kunst te weinig reële moge
lijkheden geboden worden voor in
spraak en medezeggenschap t.a.v.
het te voeren beleid.
gelijk Nederlands repertoire, speelt
bij voorkeur in middelgrote schouw
burgen zonder „lijsttoneel".
De toneelgroep Centrum zelf gaat
daar in haar reactie op de nota uiter
aard ook op in. „Wat Centrum be
treft blijkt het zelfs niet mogelijk
door te gaan vanuit de huidige situa
tie," omdat het ook Zuid-Holland en
Zeeland als speciaal te verzorgen
speelgebied aangewezen krijgt en er
daar in hoofdzaak vraag is naar een
ander soort toneel dan Centrum
maakt. Centrum beschouwt zichzelf
als eejk«root experimenteel (de nota
gebrurRfc de term ontwikkelings-) ge
zelschap met een landelijke sprei-
dlngstaark de groep speelt waar zij
gewenst wordt met zwaartepun
ten in Amsterdam (Bellevue), Haar
lem (Toneelschuur) en Utrecht
(Blauwe Zaal).
De fundamentele bezwaren, die er in
de kunstwereld tegen het toneelbe
leid en tegen het kunstbeleid in het
algemeen bestaan leiden tot enkele
manifestaties. Maandag 14 maart
worden de vaste kamercommissie
lijsten met handtekeningen over
handigd van mensen die tegen het
beleid protesteren, zaterdag 19
maart is er een landelijk kunste
naarsprotest in Amsterdam, vertrek
om één uur van de Dam dat om half
vier uitloopt op een manifestatie in
de Jaap Eden-hal, waar verschillen
de groepen optreden.
Merkwaardig
De Federatie wijst ook op de
merkwaardige opstelling van de no
ta t.a.v. de toneelgroep Centrum, die
met de drie regionale gezelschappen
op één lijn wordt gesteld, hoewel de
groep opvallend anders is dan de
andere drie, o.a. omdat zij uitslui
tend nieuw repertoire, en zoveel mo-
door Rud Niemans
De exquise kamerjazz van
Gerry Mulligans pianoloze
kwartetten met trompettist
Chet Baker werd begin 1953
door het merk Pacific Jazz op
enkele 25 cm LP's vastgelegd.
Via het Franse Swing-label
kwamen die ook in ons land
terecht.
Menige jazzfan besteedde toen zijn
laatste zakcenten vooral aan die ene
plaatzijde, waarop 4 stukken ston
den waarin altsaxofonist Lee Konitz
de enige die zich indertijd stylis-
tisch enigszins aan Parkers invloed
wist te onttrekken in een
zeldzaam geïnspireerde gast-rol
extra kleur en spanning aan de soms
wat weke bariton-trompet-dla-
loogjes wist toe te voegen. Konitz
maakte in totaal 10 opnamen met
genoemd duo, die pas in 1969 in
World Pacific's Milestone-serie volle
dig (her)verschenen. Vla tal van inge
wikkelde commerciële verschuivin
gen kwamen de Konitz-Mulligan-
opnamen nu in de reissue-serie van
het voormalige hardboplabel Blue
Note terecht, gekoppeld met een
New Yofk-sessie van december 1957,
waarin de tenoren Al Cohn, Zoot
Sims en Allen Eager met een ritme
sectie, waarin o.a. Basie-gitarist
Freddie Green beheerst swingend
blaaswerk leveren op vlakke arran
gementen van Westcoaster Bill
Holman.
Maar het gaat in de dubbel-lp „Reve
lation" (beschaafd bruin pakpapier,
met de tijd spottend fotomateriaal
en een Informatief essay van Nat
Hentoff, dat van achter naar voor
dient te worden gelezen), natuurlijk
om de ademloze staaltjes Improvisa
tiekunst van Konitz, die met trefze
kere, ravijndiepe intervallen dartele
melodielijnen vlecht op de schema's
van „All the things you are", „I'll
remember April", „These foolish
things". Die paar maten Konitz in
een exact Westcoast-stijlbloempje
als „8extet" behoren voor mij tot het
bloeiendste en Intelligentste wat
blanke musici ooit tot deze muziek
bijdroegen. Dat klink cerebraal,
maar alas
Een tweede versie van dit nummer
met genoemd legertje saxofonisten
blijft ver achter bij de „Schwung"
van de kwartet-versie. De gelukkig
ruim uitgemeten gegevens over be
zettingen en opnamedata helpen u
wijs te worden uit de soms nogal
wonderlijke tltel/sessie-volgorde.
Er zijn twee theorieën in omloop
over de Juiste data van de 10-voudige
Konitz-Mulligan-alllantle. Jepsen
zegt Januari '53, terwijl Pacific-
producer Richard Bock het ooit op
Juni hield. Misschien weet Lee zelf
nog wie gelijk heeft. Hij toerde in de
zomer van '53 in elk geval met Ken-
ton door Europa. (Blue Note BN-LA-
532-HS).
De Thad Jones-Mel Lewis-band,
sinds de mid-60er jaren de ook hier
van festivals welbekende, zij het wat
overgeëxposeerde werkverschaffer
door J. S. Lopulissa en P. Tijmes
Enige tijd terug hebben ongeveer twintig Molukkers en twintig Nederlands met elkaar gesproken
over verschillende aspecten van het Molukse vraagstuk in de Boerderij op het terrein van de
Technische Hogeschool Twente. Het initiatief was uitgegaan van het Studium generale van de TH,
dat verschillende Molukse jongerenorganisaties had benaderd met een uitnodiging voor deze
conferentie.
I De Nederlandse deelnemers waren
voornamelijk studenten van de TH.
Zij waren geïnteresseerd en stonden
open voor de Molukkers. De Moluk
kers hadden veelal uitgesproken me
ningen, ook al liepen deze sterk uit
een: niet alle Molukkers stonden
voor dezelfde opvattingen.
De groeperingen die aanwezig waren
1 op de conferentie, kan men wellicht
weg erin hadden gevonden. Zij voel
den zich weliswaar sterk verbonden
met het lot van de Molukse ge
meenschap in Nederland, maar het
ideaal van de RMS sprak hun niet
(meer) aan. Deze twee uitersten wa
ren op de conferentie zwak vertegen
woordigd.
„Tussenpositie"
waren er mensen die het ideaal van
de RMS (Vrije Republiek der Zuid-
Molukken, zoals geproclameerd in
1950) hoog hielden. Hun ijveren voor
de verwezenlijking van de RMS werd
j met name gedragen door historische
argumenten. De weg die men wilde
bewandelen, was die van rechtsher
stel door Nederland en Indonesië.
Dat Nederland en Indonesië zich
niets gelegen laten liggen aan ak
koorden, waarin het zelfbestuur van
de Molukkers werd geregeld, griefde
hen diep. Nederland en Indonesië
doen dat ieder op een ander manier.
Nederland, omdat het categorisch de
politieke aspiraties van de Moluk
kers blijft ontkennen, Indonesië, om
dat het het grondgebied van de RMS
heeft ingelijfd bij Indonesië en de
j bevolking ter plaatse onderdrukt.
Aan de andere kant stonden de Mo
lukkers die tot op zekere hoogte
geïntegreerd waren in de Neder-,
landse samenleving, althans hun
De grootste groep op de conferentie
vormde als het ware een positie tus
sen de twee genoemde uitersten. Zij
zagen het als hun taak de ideologie
van de RMS te herformuleren en van
koloniale smetten vrij te maken.
De onafhankelijkheid van de Moluk
ken plaatste men in een breder ka
der, namelijk in dat van alle onder
drukte volkeren in Indonesië onder
het Soeharto-regime, met welke men
zich solidair verklaarde. Op de ma
nier van bijvoorbeeld het Angolaco-
mité meenden zij de strijd tegen
uitbuiting en onderdrukking en vóór
herstel van democratische rechten
in Indonesië te moeten steunen.
Een Molukker zei het zo: „Ik keer
weer terug naar de Molukken, als de
vrijheid van meningsuiting en ande
re democratische rechten zijn her
steld. Ik verwacht dat dan plaats is
voor een zekere plaatselijke autono
mie, maar het gaat mij niet om de
RMS."
In Nederland wilden deze mensen
dan ook werken aan de emancipatie
van de onderdrukte volken van In
donesië en met name van de Moluk
kers (stopzetten van hulp aan Indo
nesië).
Drie thema's
Voor dit symposion werden drie the
ma's aan de orde gesteld: De staat
kundige vorming van de RMS, het
huidige regeringsbeleid van Neder
land en de Molukse en Nederlandse
identiteit. Daarbij werd ieder onder
werp titre personel door een Mo
lukker en Nederlander ingeleid en
toegelicht. De proclamatie van de
RMS vonden de deelnemers op de
conferentie van beide kanten weinig
relevant. Velen (niet allen) onderken
den in de RMS zelfs een produkt, dat
ontstaan is uit koloniale verhoudin
gen. Het perspectief van de bevrij
ding van alle Indonesische volkeren
wenkte.
Dat betekent dat de van oorsprong
rechtse bakens van de RMS naar
links worden verzet. Dit is een be
langrijke koersverandering, omdat
de steun onder de Nederlandse be
volking voor Molukse idealen, die
voorheen uitsluitend kwam uit zeer
rechtse kring, thans aanzienlijk ver
breed zal kunnen worden.
Beleid
Het Nederlandse regeringsbeleid
met betrekking tot de Molukkers
kwam er zowel in het oordeel van de
Nederlanders als in dat van de Mo
lukkers slecht af. Het beleid wordt
door de Molukkers ervaren als een
assimilatiepolitiek over de Moluk
kers zonder de Molukkers.
In dit verband zijn enkele voorbeel
den genoemd: Bijvoorbeeld het Mo
lukse inspraakorgaan werd pas na
het politiële optreden in Vaassen
ervan op de hoogte gesteld. Een
ander voorbeeld is de faciliteiten-
wet. Deze faclliteitenwet is een re
cente regeling volgens welke Moluk
kers dezelfde rechtspositie krijgen
als Nederlanders, zonder dat zij Ne
derlander worden. Eén recht en één
plicht worden het onthouden: kies
recht en dienstplicht.
De Nederlanders vonden in het alge
meen deze faclliteitenwet een keuri
ge regeling. De Molukkers beoor
deelden deze wet anders en spraken
zelfs van psychische mishandeling.
Zij vonden, dat de Nederlandse re
gering met deze wet hen dwingt te
kiezen tussen twee alternatieven: óf
terugkeer naar Indonesië óf integra
tie op de duur in de Nederlandse
samenleving. Zij zagen er dus niet
de faire regeling in van hun
rechtspositie, maar veeleer een be
dreiging van hun bestaan. Immers
de kleinkinderen van de Molukkers,
voor wie deze regeling geldt, zullen
automatisch Nederlander worden.
De Molukker, die in vrijheid op de
Molukken wil leven, wordt dan toch
ten lange leste Nederlands onder
daan.
„Mishandeling"
Welke uitleg van de faclliteitenwet
is nu de Juiste: die van de Molukkers
of die van de Nederlanders? Het
blijkt dat de faire regeling een psy
chische mishandeling is. Bovendien
komt er iets anders aan het licht: De
Molukkers hebben door hun erva
ringen uit het verleden een diep
wantrouwen tegen de Nederlandse
regering. Dat brengt met zich mee,
dat besluiten van de Nederlandse
regering getoetst worden aan de
hand van het criterium of ze varia
ties zijn op het thema van de inte
gratie van de Molukkers in de Ne
derlandse samenleving. De moeilijk
heid is, dat dit thema in iedere Ne
derlandse melodie gehoord kan wor
den. Daardoor worden Nederlandse
initiatieven veelal als strijdig erva
ren met de fundamentele verlan
gens van de Molukkers.
Een telkens terugkerende klacht
was, dat men zich niet vertegen
woordigd achtte in de representatie
ve organen, waarmee de Neder
landse regering spreekt en overlegt.
Dat de organen niet echt represen
tatief zijn, formuleerden Molukkers
als een zelfkritiek.
Van de kant van de Nederlandse
deelnemers werd een pleidooi ge
voerd voor maleis onderwijs op
school, eigen gescheidenlsonder-
wijs, voor subsidie voor politieke
vorming, kortom voor een wat
scheutiger tegemoetkoming aan
vragen, die betrekking hebben op
het behoud van eigen cultuur en
identiteit, welke vragen niet geho
noreerd worden door een subsidie
voor een folkloristische dansavond.
Identiteit
Het gesprek over de resp. identiteit
onthulde, dat Nederlanders noch
Molukkers een duidelijke voorstel
ling hebben van wat hun nationale
identiteit is, maar het verschil was
wel, dat de Nederlanders daar niet
wakker van lagen en er enigszins
nonchalant over spraken, en dat de
Molukkers daarentegen in het for
muleren van de eigen identiteit een
belangrijke taak voor hen zagen.
De gedachten zijn uitgewisseld, er is
open gediscussieerd. Er is meer ge
beurd op deze conferentie: resultaat
was geen overeenstemming van Ne
derlandse en Molukse standpunten,
wel begrip van Nederlandse zijde
voor de verscheurdheid van de Mo
lukker, voor wie er alleen hande
lingsmogelijkheden bestaan, die hij
ten diepste moet afwijzen.
De verwachtingen van de Moluk
kers waren aan het begin van de
conferentie beslist niet hoog ge
spannen. De reacties waren evenwel
in het algemeen positief omdat men
het gevoel had gesprekspartners in
de Nederlanders op de conferentie
gevonden te hebben.
De heren Lapulissa en Tijmes zijn
beiden verbonden aan de T.H.
Twente.
van bijeengedreven musici uit de
New Yorkse regio is qua repertoire
steeds nadrukkelijker het privé
speelgoed geworden van componist
arrangeur Thad Jones. Kwalitatief
wreekt zich dat, omdat Jones de
personality van Basle en wijlen The
Duke en de flair van een Woody
Herman mist. Uit het bescheiden
Solid State-oeuvre van de band tus
sen 1966-70 trok Blue Note een wat
dubieuze bloemlezing. In maar liefst
6 van de 165 stukken fungeert de
band daarop als begeleiding van de
vocalisten Joe Williams (goed) en
Ruth Brown (zo-zo), twee werken
komen uit de in dec. 1970 gemaakte
lp „Consummation", de meest gave,
dank zij de formidabele ritmesectie
met bassist Richard Davis en pia
nist Roland Hanna. Ofschoon het
solistenfeest „Fingers" (te lang) ont
breekt, is het staccato-§thema „Tip
Toe" met de fraaie diminuendi-
crescendl van het koper zeker repre
sentatief voor het hoge niveau van
die plaat, dat ik elders slechts in
„Big Dipper" en „Little Pixie" ben
tegenepkomen.
De volgorde der stukken is hinder
lijk a§chronologisch en dat geldt
zelfs voor de koppeling bij de per
sing: klant 1+4, 2+3. De selectie uit
vier van de twaalf bestaansjaren is
onzorgvuldig en geschiedde ietwat
lukraak, waardoor deze dubbelaar
zijn waarde voornamelijk ontleent
aan enkele geslaagde soli van Eddie
Daniels (op ténor), Jerome Ri
chardson (op idv. rieten) en Jerry
Dodgion (altsax) (BN. LA 392-H2)
Aardiger, eerder door de hoofdfi
guur dan door de aanvechtbare se
lectie is de dubbel-lp van de statige,
hier allengs welingevoerde tenor-
veteraan Dexter Gordon, wiens ster
in de Jaren veertig snel rees vooral
door de historische duels met wijlen
Wardell Gray, luisteren en leren van
Lester Young en lange, muzikale
wandelingen door de van agressieve
bebop vergeven 52nd Street, om het
eens bondig te zeggen. Na de voor
hem bittere en problematische Jaren
vijftig vierde Dexter een overtuigen
de comeback, welke o.m. gestalte
kreeg door een aantal sessies voor
Blue Note, welke de laren 1961-65
omspannen.
Twee andere titels (het uitbundige,
modale „Soy Califa ik ben Califor-
nlër) b.v.) komen uit „A Swinging
Affair" waarbij ik ook die andere
titel wel moet noemen. BtUy Holi
day's bitterzoete „Don't explain",
een geresigneerde balladevertolking
die mij koude rillingen bezorgt, wat
altijd een goed teken is. De op routi
ne berustende licks en foefjes (bij
thema's in hoofdthema's verstop
pen) zijn er nog niet, wel is er die
sensuele, koud-vuur toon, soms sire
neachtig, zoals men die van de door
Gordon zeker beïnvloede Coltrane
kent. Kant vier valt bij dit alles
nogal uit de toon. „Tanya" lijkt op
Timmons' „Dat dere". dreutelt te
langdradig voort, neemt die laatste
zijde geheel in beslag. (Opname. Pa
rijs 2 Juni '64).
„Zodra bet tv-
proframma
over is, sal ik je
de toekomst
voor
spellen
